Zodra ik terug ben van deze reis moet ik dringend langsgaan bij Annemie, de vroedvrouw die me heeft geholpen om de meisjes op de wereld te zetten. Volgens mij is ze iets cruciaals vergeten bij de geboorte, het doorknippen van de navelstreng. Leunen de dames iets te ver over een overigens zeer veilige leuning van een hoog gebouw, dan voel ik hem zitten. Of als ik hen door het drukke verkeer in Bangkok laveer. Er moet niet eens iets gevaarlijks gebeuren. De gedachte aan mogelijk gevaar volstaat al om dat wee gevoel in mijn buik op te wekken. Trek nu niet de verkeerde conclusie, Thailand is niet gevaarlijker dan België voor de meisjes. Integendeel, iedereen zou hier springen om het hen naar de zin te maken. Maar de navelstreng is meer voelbaar. Zoals gisteren toen we van een man vernamen dat er in Cambodja mond en klauwzeer heerst. "Dan gaan we daar niet heen," was mijn eerste reaktie. "Die vier dagen vullen we dan wel op een andere manier op." Maar na veelvuldig surfen op nieuwspagina's blijkt dat we door naar Angkor Wat te reizen geen gevaar lopen. Dus morgen daarheen. Eerst nog wat genieten van de gezellige drukte van Bangkok. En van het lekkere eten.
