Zoals algemeen geweten ontspringen de meeste geniale ideeën der mensheid op het toilet. Ik grijp dit feit niet aan als excuus om meer tijd op die plek te spenderen dan werkelijk nodig is, maar het is een bemerking die velen, die ooit al getracht hebben hun inspiratie op net die locatie neer te schrijven, wellicht gemaakt hebben. Het heeft dan ook iets speciaals. Behalve fysiek kan de ontlasting immers ook mentaal zijn - met een acute creativiteit tot gevolg.
Het doet waarschijnlijk iets met een mens, zo'n toiletbezoek, en afgezien van de gebruikelijke ongemakken qua geur en geluid is het (meestal) een aangename ervaring. Voor mij is het een van de basisbehoeften, de ontlasting. Op zo'n momenten keer ik naar de essentie, naar het diepste menszijn, voor mijn part is het meer dier- dan menszijn want de oerkracht die ervan uitgaat kan erg verrassend zijn. Soms is het een kwestie van vechten - van overleven, zo u wil - waarbij ik vaak op meer dan mijn tanden bijt - had ik een ziel, ik beet daar wel op.
Ik besef dat deze bedenking bij sommigen een of meer wenkbrauwen doet optrekken, laat staan hier en daar een maag zich doet omkeren. Toch ben ik van mening dat de stoelgang een sterk lyrisch karakter heeft, en al was dit allemaal onzin, gaf ik me hierbij nog steeds gelijk. Juist om die reden wil ik benadrukken dat deze gedachte - de gedachte die stelt dat ontlasten en lyrische en/of poëtische creativiteit hand in hand gaan - zo'n gekke gedachte nog niet. U wil immers niet weten wat ik doe op het moment dat ik dit alles neerschrijf - misschien ben ik nu wat te ver gegaan.
Zonder moraal zou dit stukje ook maar kaal zijn, daarom bij deze: mocht u op een gegeven moment - tijdens de ontlasting dus - het gevoel krijgen dat u op iets ongelooflijk creatiefs aan het broeien bent, zou ik één raad willen meegeven. Don't hold it back, just go with the flow.
