Wat had mijn gekrenkte geweten dan verwacht? Ik ben bij tijd en wijl ook een modaal mens die cultuurminnend zijn wakkere uren wil verslijten. Wie kan aan de definitie van cultuurminnend beter beantwoorden dan een mooi verzamelalbum van Ennio Morricone? De peetvader van de spaghettiwestern-soundtrack heeft bij mij steeds een streepje voor: hij klinkt als een strenge schoolmeester met een stevige lat in zijn hand maar hij zal die lat enkel gebruiken als speelgoedzwaard. Ennio: mijn klassieke held, de man die The Good, the Bad and the Ugly zijn fenomenale Italiaanse suspense verleende.
De laatste keer dat ik een klassieke muziekdag heb ingericht valt niet zo goed meer te traceren. Ik herinner mij een volledig etmaal dwalen met een hoofd dat veel weg had van een auto die door een fundamentalist met zelfmoordneigingen onder handen is genomen. Gelukkig heb ik in Beethoven, Morricone en Vivaldi mijn eigen Dafalgan-alternatief gevonden. Homeopathie noemen ze dat.
Desalniettemin is de klassieke muziek die door mijn boxen marcheert meer van het soort dat een zeker gevoel van euforie opwekt, en zoals sommigen zich mits wat effort kunnen inbeelden, heeft euforie een vreemd effect op een kater. Ja, ik had een kater. Ja, ik was niet in staat die dag ook maar een greintje productief te zijn. Nee, ik had er geen spijt van (houd ik nog steeds vol - wat ik die dag ook mag hebben beweerd). Doch wat er van die dag ook ware, klassieke muziek heeft toen getoond tot meer in staat te zijn dan louter soelaas bieden op een godvergeten dag.
Het ligt zo een beetje plat op zijn rug, die inspiratie van mij.
Dat is meteen de reden voor mijn schriftelijke zwijgen de laatste tijd. Die tijd is mijn vijand, zo lijkt.
This is your life, and it's ending one minute at a time, zei de protagonist in Fight Club. Hij had godverdomme nog gelijk ook.
Als ik president van de wereld was, schafte ik tijd gewoon af. Geen verjaardagen meer, geen zeurderig gebleit meer over jaarrekeningen, over deze of gene minst favoriete dag van de week, over de duur van een seconde, die uiteindelijk toch relatief is want 1 seconde in de regen is niet dezelfde als 1 seconde in de zon.
Maar soit, 't geeft mij geen excuses om niets te schrijven; integendeel. Tijd, waer bestu bleven?
We zijn 8 zinnen ver en er staat nog niks, geen halve jota staat hier aan inhoud. Sommigen noemen dàt schrijverstalent.
Ik noem dat procrastinatie. Da's een staat waarin ik mij liever en liever begeef, waarna een schemerend gevoel van schuld behaaglijk over mij heen trekt. Zinvol moet schrijven niet altijd zijn.
Gezondheid is datgene wat je het gevoel geeft, dat het nu de mooiste tijd van het jaar is.
