Warmte glijdt van mijn gezicht. 

Roder dan de avond 

is de gloed die in je armen ligt, 

mijn geesteskind, ’s werelds tegengewicht. 

Orbiterend weergalmt een lachend verlangen 

doorheen eeuwen van geduld. 

’t Is geen blijdschap maar 

overschatte lichtheid die mijn lijf, 

mijn leden vult. Uw schaduw 

is in liefde gehuld, mijn gemoed schiet vol. 

Vergeten de zeden, 

stralend de deugde die we delen, 

’t is geen andere mens gegeven, 

uw heil en omzichtigheid. 

De wetenschap staat met haar 

welriekende mond vol tanden, 

het weiland onzer dromen strekt zich onder onze voeten, 

richting einder, 

wellicht verder ook.

26-10-2012 om 11:12 geschreven door U-Man