'r Werd nog van gesproken

Van die dag

Ettelijke uren

Seconden die minuten duren

Zo'n dag

Gehaast geratel van pendules

Die met hun slingers de verveling bestrijden

Zo'n dag

Waarop klinkers uit de woorden vallen

Zinnen die momentaan hun zin vergallen

Zo'n dag

Laat geen tel zonder reden voorbij

'r Werd nog van gesproken

Van die dag

Lijven kletterden door elkaar

Ledematen schaatsten door de massa terwijl

Schimmen verweesd in collectiviteit verschoven

Zo'n dag

Die elk met verstomming slaat 

Wanneer zij de meute passeert

De grijsheid opzij schuift

De wanhoop in harten zaait

En koppen op hol doet slaan

Zo'n dag

'r Werd niet zozeer van gesproken

Van die dag

Meer werd er van gedroomd

Elkeen die zich man durfde noemen

Verbleekte als geslacht

Als een kudde lammeren op een ijskoude alp

Zo'n dag

Gaf niet meer hoop dan verlangen

Bleef in ieders verbeelding hangen

Mannen in hun bast bevangen

Zo'n dag

Doet harten verwijlen

Roedels wolven kwijlen

Eros richt zijn pijlen

En 't algemeen menselijk verstand ligt te ijlen

'r Werd niet van gesproken

Van die dag

'r Werd van gezwegen

Zo hard ik kan

24-09-2012 om 17:28 geschreven door U-Man  

De doodskop kijkt door mijn vel.

Ik twijfel, maar helaas ben ik het wel.

De doodskop, dat ben ik,

Zo mager, zelfs de dood zelf krijgt schrik.

Graten zijn niet schraler dan mijn ribben in hun kast,

Het lijk van mijn ledematen hangt met haken en ogen vast.

Spookwitte knoken van albast ratelen wanneer ik aan de gaten in mijn verleden pruts.

Ze komen los als de korsten op mijn lijf. Ik stamel dat ik mezelf niet meer hoor

Misschien was het ’t leven zelf dat ik verloor.

Maar ik ben er nog

Mijn zinnen bedriegen me niet – voor een keer

Ik kuch en hoest en ik verlies mijn adem weer

Een keer te veel gelachen, een keer te veel geleefd.

Of de drank, de drugs, de doodsverachting bij het zuipen

Misschien is mijn eenzaamheid nu gulzig vretend door mijn lichaam aan het kruipen.

Ge lacht als ge mij ziet, spiegel, maar dat is geen lach op mijn gezicht.

’t Is grijnzen , t soort dat Hein tevoorschijn haalt wanneer hij zijn pijlen op u richt.

Zijn zeis graait gretig , de longen uit mijn lijf,

’t is tijd dat ik voor de verandering

Gewoon eens nuchter blijf. 

24-09-2012 om 17:26 geschreven door U-Man