stilte rijgt de nachtelijke tinten aaneen
hier en daar begeeft de wind zich op onbekend gebied
en trekt zich schichtig terug
donker maakt plaats voor meer donker
plaats voor meer plaats
het is wachten op de storm, denk ik
het is me veel te kalm
ik sta op de maan te wachten
al uren aan een stuk
en ze laat op zich wachten
zo is ze dan
op een zucht hiervandaan
maar ongrijpbaar, dat gaat het verstand te boven
als ik haar zie sterf ik zo'n beetje
in haar kooi van licht en beklijvende stralen
de drijvende kracht van zeeën
het zilte hart van mijn oog
mijn koude ketting
mijn zielsverwant
de wolken wijken voor het witte teken
waardoor de hemel helverlicht
de afstand met de aarde dicht
ik lach kortstondig
huil
en scheur de nacht aan stukken
01-06-2013 om 22:58 geschreven door U-Man 
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
|
