Heb jij of ken jij iemand met kanker, neem dan dit lintje mee en plaats hem op je blog.
Kanker is een versckrikkelijke ziekte, En het is ons doel om dit lint op elke blog te krijgen.
agenda
Pijn is fijn...
20-04-2009
Hard
Het is hard, heel hard en vaak wil ik opgeven, zie ik ook geen doel meer voor mij...
Het fysiek niet meer kunnen is verschrikkelijk want aan mijn hoofd scheelt er niks (tja, zot en gestoord ), alle plannen die nu niet meer kunnen doorgaan, het moeten opgeven van mijn paarden, mijn hobby's.... Het besef dat het niet meer betert, dat het aanwezig gaat zijn voor de rest van mijn leven... Continue pijn... Vechten tegen onmacht, tegen onbegrip (vooral van mijn broer), gemeden worden door de maatschappij, vriendschappen die verwateren omdat dat hand en de pijn je leven beheerst... En dan denk ik dat ik niet zo mag klagen. Er zijn zoveel mensen die het erger en veel zwaarder hebben dan ik!!! Het leven is een strijd. Bij de 1 zwaarder dan bij de ander. En achter 'het waarom' zullen we nooit komen.... We beseffen dat handen kunnen strelen, liefhebben, warmte geven. Handen zijn leven maar veel mensen begrijpen dat niet. Waarom zouden ze ook? Het lijkt iets onbenulligs, iets dat we gewoon hebben.... Tot we het niet meer gewoon hebben.... Dan wordt gewoon, ongewoon en heel belangrijk....
Maar vechten moeten we... Leven doen we nog. Je moet enkel de kracht vinden om van HET leven jouw leven te maken .... En dat lukt me nog niet maar ooit, ooit ga ik misschien terug een beetje een leven hebben....
Yep, ik weet het, ik heb al lang niets meer van me laten horen maar er gebeurt of verandert eigenlijk niets. Ik probeer om positief te blijven maar sommige dagen zijn gewoon de hel. Vooral psychisch. Ik vind het echt erg als mensen me positief bedoelde commentaar geven maar die ik anders interpreteer. Men zegt me vaak dat ik gelukkig moet zijn dat er zoveel pijnstillers bestaan zodat ik nu pijnloos thuis kan zitten. Euh, hallooooooo, ik heb gvd constant pijn, soms wil ik echt dat ze die arm amputeren maar blijkbaar heb ik geen pijn en ben ik gezond als ik niet vaak genoeg (in hun ogen) zeg dat ik pijn heb. Wat maakt dat nu uit??? Of ik het nu zeg of niet, de pijn is er niet minder voor, hoor... En thuiszitten??? Ik heb alles moeten opgeven, ik kan enkel maar thuis zitten, dat is geen keuze geweest. Als ik kon ging ik direct terug naar de periode voor de val... Wat had ik toen een goed leven!!! Echt!! Mijn bomma van 91 jaar is mobieler, actiever, gezonder en gelukkiger dan mij. Dat vind ik fantastisch en ik gun het haar met heel mijn hart. Ze zegt vaak dat ze het spijtig vindt, dat ze mijn lichaam niet kan overnemen. Ze zit zo hard met mij in... Die geborgenheid is grandioos. Ik zou mijn lichaam dan ook nooit aan haar willen geven. Dat verdient ze absoluut niet. Ik hou van haar en ze moet nog lang goed blijven :)
Mijn broer daarentegen weet wel hoe hij mij kan raken tijdens conflicten. Opmerkingen als "Overdrijf je niet een beetje, een gehandicapte kan nog meer dan u" of "ik zou direct van leven met u willen wisselen, elke dag vakantie!!!" of "jij kan de afvoer toch maken, je zit de ganse dag te niksen" kwetsen zoooo hard. Ok, het is tijdens conflicten maar dan moet hij er op gewone momenten toch ook aan denken... En dan denk ik dat als hij het al beu is en het niet begrijpt en er geen begrip voor heeft, hoe denken dan de anderen? Zijn ze eerlijk tegen mij of vinden ze ook dat ik me aanstel?
Ik begin gewoon aan alles te twijfelen. Vooral ook of ik zo nog verder wil... Nu heb ik mijn moeder die mijn veters bindt, mijn haar in een staart doet, eten maakt....maar heb ik daar recht op??? Mag ik van haar verlangen dat ze haar leven opgeeft om voor mij te zorgen? Dat wil ik dus absoluut niet. Ik wil echt geen last zijn en dat ben ik nu wel. Mijn vader doet mijn inkopen, verzorgt mijn tuin, doet wat hij kan doen om mij te helpen....Dat zijn 2 levens die draaien om mij terwijl zij nu van hun pensioen moeten kunnen genieten.
Ik probeer nu al weken een oplossing te vinden zodat ik zelf mijn eten kan koken maar ik vind niets praktisch.... Er mag geen kom met water aan te pas komen want dat kan ik niet dragen. Ik kan geen druk, kracht of gevoel met mijn rechterhand uitoefenen.... Aardappelen schillen gaat niet, afdrogen gaat niet, vlees doorsnijden gaat niet, pasta afgieten gaat niet,... Kortom de keuken is een ramp, van het poetsen zullen we al maar zwijgen....
Enfin, ik hoop dat ik weer wat positiever wordt als het weer beter is. Mama zit dan in de tuin te werken en ik kijk ernaar. Ik probeer te helpen maar elke stap of beweging die ik doe, geeft steken. Soms bijt ik van woede echt door en ben ik zo boos op de 'pijn' dat ik doorga en er niet naar luister maar dan ben ik de volgende dagen 'op leven na dood' of moet ik weer naar Spoed...
Het is absoluut niet makkelijk maar ik probeer me voor te houden dat er mensen zijn die het zwaarder hebben en die er hun wel doorslagen....
Voila, klaagbrief van vandaag is weer af :)
Nog veel sterkte aan iedereen die het nodig heeft en een dikke knuffel aan de mensen die me begrijpen :p
En we zijn gewonnen met de Pavo-wedstrijd!!!!!! Hierbij wil ik dus iedereen bedanken die gestemd heeft voor VZW Horsetopia!!!!!!
En verder heeft die arts waar ik zo mijn hoop op gezet had, gewoon niets meer laten weten.... Ik vind het verschrikkelijk. Wat moet ik nu? Eerst mooie woorden geven en dan niets meer laten weten.... Ik had zo gehoopt dat hij de pijn kon verminderen... Eigenlijk heb ik geen zin meer, geen zin in onderzoeken, geen zin om te antwoorden als ze vragen: "doet het pijn?", geen zin om een nieuwe dokter te zoeken, geen zin in iets.... Het is toch zinloos... Hoeveel keer ben ik al onder de scanner geweest en ze zien dat er 'iets' niet pluis is.... Waarom kan ik dan niet geholpen worden? Mijn bloed is nog steeds niet goed maar het oplossen? Ondertussen al een jaar antibiotica aan het slikken maar waarom als ze toch geen antwoorden weten? De mensen vragen me: maar wat heb je dan dat het zolang duurt? hm, hoe moet ik het weten als de profs het niet eens weten.... Volgens mij gaan ze me niet kunnen genezen.... Allee, genezen gaat niet, dat hand gaat niet in 1 keer weer normaal functioneren maar volgens mij kunnen ze mijn pijn niet minderen.... En terug werken gaan, zal ik ook maar uit mijn hoofd zetten... Het zou me niet verbazen dat ik direct ontslagen zou worden ALS ik ooit terug zou kunnen gaan werken... En dan die mensen die zeggen dat het leven nog zoveel moois te bieden heeft.... Ik snap hun reactie wel maar snappen zij de mijne?..... Ik heb nu al zoveel moeten opgeven door dat hand en nee, het leven is niet leuk met die pijn.... Die pijn staat altijd op de voorgrond, bij alles wat ik zeg of wil doen....
Sinds de vorige scan waren wij nog steeds aan het wachten op een telefoontje van de dokter. Hij had gezegd dat hij zelf contact met me ging opnemen zodra hij het resultaat zeg had. En wij wachten, en wachten, en wachten,...
Tot vandaag. Mijn hand is weer heel fel opgezwollen en de pijn is afgrijselijker dan afgrijselijk... Dus ik bel. Secretaresse aan de lijn. Die moet weer effe moeilijk doen. As de dokter mij niet zelf heeft opgebeld, betekent het dat ik niet dringend ben dus kan ze me pas een afspraak geven op 4 juli Tja, ik ben ingestort en beginnen huilen. Mama heeft de telefoon dan overgenomen en de dokter dan zelf aan de telefoon gekregen... Mama's, hé Blijkbaar had de dokter afspraken gemaakt voor nog meer testen en ging de kliniek mij hierover inlichten.... Echter hebben we niets gehoord. We waren dus eigenlijk vorige vrijdag verwacht voor testen De dokter gaat me nu morgen terug bellen om een andere afspraak te maken...
Ik ben nu natuurlijk weer depri, ik zit er al zo lang mee en door zo'n stomme fouten, moet ik nog maar wat meer afzien. Mensen die het niet in nabijheid meemaken, snappen echt niet wat een impact een ziekte op je leven kan hebben. Ik verwacht echt niet dat iedereen het snapt maar soms komt het bij mij over alsof ik niet MAG geholpen worden. Natuurlijk een idefix maar zo begin ik nu te denken.
En soms heb ik een heel lelijke gedachte die veel mensen tegen het hoofd gaat stoten. Dus ik excuseer mij al op voorhand. Maar soms ben ik 'jaloers' op die mensen die een ziekte hebben waarvan ze weten dat ze eraan gaan sterven. Gewoon weten dat je niet nog 5 jaar of meer ofzo gaat afzien, lijkt me op sommige momenten gewoon zalig. Als ik eraan denk dat ze me niet verder kunnen helpen en dat ik met deze situatie nog jaren moet leven tot ik bv van ouderdom sterf als ik in de 80 ben... Dat jaagt me echt schrik aan, dat kan ik niet. En dan verfoei ik mezelf omdat ik er zo over denk maar toch.... Die rust, zonder pijn, voor eeuwig is nu zo aanlokkelijk voor mij. Ik weet dat ik er zo niet over mag denken, ik vind het zelfs verschrikkelijk dat ik daar aan denk maar toch zit het in mijn hoofd...
Nogmaals sorry voor alle mensen die ik hiermee misschien pijn doe, dat is echt niet de bedoeling maar ik zou zo graag pijnvrij zijn.... Echt sorry!!!
De laatste dagen zijn bezig. VZW Horsetopia staat nog steeds op kop maar andere verenigingen doen serieuze inhaalpogingen. Daarom zet ik dit opnieuw in mijn blog.....
Aub, stem op Horsetopia en wees vrij om dit op je eigen blog te zetten en door te sturen naar iedereen....
Beste allemaal!
Horsetopia heeft jullie hulp nodig. Pavo, een Nederlandse specialist in paardenvoeders, geeft duizend euro weg aan het goede doel met de meeste stemmen.
Horsetopia vzw, die instaat voor de opvang van oude en zieke manegepaarden, is geselecteerd en maakt kans om de duizend euro weg te kapen. Daarom hebben we jullie hulp nodig!
Contacteer al jullie vrienden en vraag hen alsjeblieft op ons te stemmen. Het duurt slechts enkele seconden en je maakt er ons, en de paarden dolgelukkig mee!
Ja, ik weet het, ik laat nog amper iets van mij horen maar wat kan ik schrijven? Er verandert gewoon niets. De pijn blijft aanwezig en dat is gewoon een hel. Wel weet ik ondertussen dat het mijn ouders pijn doet als ik zeg dat ik weer zo hard afzie, dus hou ik het nu voor mezelf... Ze weten wel dat ik pijn heb maar ik hoop, door het niet meer luidop te zeggen, dat zij wat minder afzien...
2 Weken geleden ben ik wel nog naar de huisarts geweest omdat mijn hand weer zo gezwollen was (en flink pijn deed maar sssst). Blijkbaar zit mijn hand en pols nu ook nog vol met vocht dat er niet weg geraakt. Medicijnen gekregen maar tot op vandaag nog geen betering... Ik ben ook nog niet terug gegaan.... Wat heeft het voor zin? Ze kunnen me niet helpen... Zelfs in de universitaire ziekenhuizen modderen ze maar wat aan... Enkel Dr.Bockx heeft me nog wat hoop gegeven maar hij heeft het toch zo druk. Via deze blog ben ik wel met een aantal mensen in contact gekomen die ook bij hem in behandeling zijn of geweest zijn en er zijn er toch een paar die nu minder of geen pijn meer hebben... Alhoewel Bockx zelf zei dat ik een moeilijk en uniek geval was, zet ik toch nog steeds een beetje hoop op hem.
Maar ik weet niet of de verzekering met de behandeling van Bockx akkoord gaat. Vorige week moest ik naar een verzekeringsarts in UZ Jette gaan (omdat degene die mij normaal opvolgt er niet meer aan uit kan :p). Hij vertelde me dat Bockx DE arts is voor de speciale 'gevallen' met zijn controversele, speciale behandelingen. En ik vermoed dat hij dat niet als een pluim bedoelde... Deze arts zei me dat hij gewoon alles in mijn hand en pols zou vastzetten en kijken wat dat als resultaat gaf Ik heb hem dan ook gezegd dat ze dat in Leuven ook overwogen hebben maar dat ze tot de conclusie kwamen dat dat me niet ging helpen.... Daar kreeg ik geen reactie over. Hij ging zijn mening en bevindingen naar mijn oorspronkelijke verzekeringsarts doorsturen en ik moest maar met hem contact opnemen....
Enfin, Bockx is de enige die mij niet onmiddellijk opgeeft en die een oplossing probeert te zoeken. Als de verzekering zijn behandelingen niet terugbetaalt, gaan ze nog wat meemaken... Hier is dan het laatste nog niet over gezegd. Bende klungelaars...
En voor de rest, tja, psychisch gaat het absoluut niet goed. En hoe meer pijn ik heb, hoe meer ik nu begin te snoepen. Dat kan ik tenminste nog goed. Nadeel is dat de weegschaal het nu ook meer dan goed doet... Maar ja, dat is een probleem voor later
Nog even afsluiten met positief nieuws... de laatste nachten heb ik kunnen doorslapen Ik moet nu een kalmeerpil nemen 's avonds maar het werkt... Raar, hé.... Voor de rest zijn ook mijn pijnstillers en ontstekingsremmers verhoogd...
En goed nieuws nummer 2: Beide honden zijn goed bekomen van hun operatie en zijn weer helemaal de oude.
Volgens mij heb ik in het verleden een spiegel laten barsten ofzo en heb ik nu 7 jaar ongeluk. Ik kan het anders niet verklaren....
Na mijn problemen en de verkoop van de paarden, zijn nu de ..... honden aan de beurt. Onze 2 grootsten waren aan het spelen maar om de 1 of andere reden werd het spel nogal ruw gevolgd door een grom en beet van beide kanten. Niets aan de hand, dacht ik, tot ik zag dat de vloer vol bloed lag.... Onze jongste heeft het oor van de oudste vast gehad en deze is van boven tot beneden volledig doorgescheurd. Hij heeft nu aan de rechterkant 2 oren Enfin, naar de dierenkliniek en het is genaaid. Hij is wel enorm verzwakt door het vele bloedverlies maar zal er wel doorkomen. Oef...
En morgen worden de balletjes van onze jongste verwijderd. Dat was al afgesproken en ik ga het maar laten doorgaan. Dan zijn ze allebei maar groggy van de narcose
De kleintjes zullen wel genieten van die paar dagen rust. Hopen dat zij gespaard blijven...
Mijn situatie is onveranderd, mijn hand hangt er nog aan en doet nog steeds zoveel pijn. Het vreet echt mijn energie op....
Ik durf het bijna niet te zeggen maar wat gaat het volgende zijn?
De beslissing is gevallen. Morgenvroeg wordt Hilling verkocht aan de nieuwe eigenaars. Zij is ondertussen het 5de paardje dat ik dit jaar verkoop. Nu heb ik dan nog 1 pony'tje van 1 jaar. Ik weet nog niet of ik haar ga kunnen houden of niet...
Ik vind het verschrikkelijk. Mijn oude leven verdwijnt gewoon stukje per stukje meer en ik kan er niets aan doen. Integendeel, de beslissing om mijn paardjes te verkopen heb ik zelf genomen. Maar wat kon ik nog doen? Ik kan niet rijden, ze niet verzorgen, de stallen niet doen. Ik heb ze sinds het ongeluk moeten laten verzorgen door anderen maar omdat er 1.5 jaar na de val nog steeds geen betering is en er niet vlug verbetering zal komen, heb ik dan toch maar besloten om ze een kans op een beter, leuker, voller leven te geven.
Het doet me echt pijn, ik probeer waanzinnig hard vast te houden aan mijn vroeger leven en toch lukt het me niet. Elke keer weer moet ik beseffen dat ik weer een stuk kwijt ben. En natuurlijk weet ik niet wat ik nu aan mijn leven heb. Van kinds af aan, bestond mijn leven uit paarden. In de puberteit werd dat alleen maar erger. Uitgaan, kleren, liefjes,...het interesseerde me niet. Je vond me altijd tussen de paarden. In al mijn herinneringen zijn er ook paarden. Als ik kon, was ik waarschijnlijk een paard :D
Enfin, dat leven is voorbij, ik moet me proberen te concentreren op een eventuele beterschap van dat hand. Laat ons hopen...
Gisteren is er dus teveel aan geweest. Ik had het reeds gevoeld maar heb het bewust genegeerd. 's Avonds zijn we dan toch naar de spoed gegaan en inderdaad, weer opgenomen... Toch zou ik het opnieuw zo doen, Furika verdiende dat echt. Ik heb dat hand niet gebruikt, de hele tijd in mijn jas gehouden en ik zit nog in gips maar deze beschermingmaatregelen waren niet voldoende :( Ga ik ooit nog een normaal leven kunnen leiden?
Enfin, vandaag moest ik opnieuw onder de scanner. Voor een NMR deze keer, ik dacht dat ik dat al eens had gehad maar blijkbaar niet want het verliep helemaal anders dan de vorige keren en niet zo positief....
Ten eerste kregen ze me niet geprikt, 7 pogingen en 3 verplegers later had ik eindelijk mijn infuus. Ze moesten me contrastvloeistof toedienen... Ik zeg u, ik ben al eens onder de scan geweest met contrastvloeistof maar dat was helemaal anders...
Ik uiteindelijk mee naar de scanner. Ik heb claustrofobie dus het is zowiezo een overwinning maar deze keer werd ik vastgebonden ... Dit was verschrikkelijk...Mijn voorhoofd werd met velcro vastgemaakt, ik kreeg iets hard rond mijn hals, iets zwaar op mijn borstkas, daaronder mijn armen en dat dan allemaal ingesnoerd... Het was de hel... Hier was ik niet op voorbereid. Een gewone scan gaat nog net maar deze, vastgebonden, was verschrikkelijk.... De tranen liepen over mijn wangen... Zo'n verschrikkelijk gevoel.... Verder kreeg ik enorme pijnscheuten in mijn hand en arm omdat die al zo lang stil lagen in een slechte positie, het resultaat was dat de spasmen opkwamen wat nog eens meer pijn deed en daardoor werd die arm nog eens meer vastgelegd... Ik crepeerde echt...
De verpleegster had mij op voorhand gezegd dat de scan zo'n 10 minuten ging duren... Niet dus, ik heb er anderhalf uur onder gelegen.... Ik snapte er niets meer van maar durfde niets te vragen uit angst dat ik dan zou bewegen en het dan opnieuw moest....
Ik ben na de scan (half aangekleed) volledig overstuur naar mama gegaan. Wat een hel was dat? En zoveel pijn!! Ik weet nog niets van resultaat maar ik weet heel zeker dat ik zo'n scan NOOIT meer laat doen.... Sjeezes :(
Ik wil eerst iedereen bedanken die een stem heeft uitgebracht. Voorlopig staan we eerste maar de wedstrijd loopt nog tot 13 maart. Laat ons hopen dat we mogen winnen, de vzw kan het goed gebruiken...
Voor de rest is er momenteel geen verandering, de pijn blijft (zou ook een mirakel zijn als ik ineens pijnvrij zou zijn ) Morgen moet ik naar het HH voor een MRI. Daar ben ik nu al zenuwachtig voor. Ik heb dat niet graag, ik ben licht claustrofobisch en ik moet dan de hele tijd proberen rustig te blijven en mijn angst niet laten overwinnen. Tot nu toe is me dat steeds gelukt maar die scans, brr, nee, dat is echt mijn ding niet Vooral ook omdat ik dik ben, heb ik zowiezo al minder plaats maar ik overleef het wel . Het is gewoon weer iets naar waar ik door moet...
Begin Maart moet ik naar Brussel naar UZ Jette, de controle-arts van de verzekering wil graag dat ik daar ook nog een opinie ga halen. Dus ja, dan doen we dat maar, hé, alhoewel ik niet veel zin heb in die starende blikken en weer 100.000 keer te moeten vertellen wat er juist gebeurd is.... Lezen is blijkbaar TE moeilijk voor artsen
Grinnik
Maak er allemaal nog een fijne zondag van en geniet, geniet heel hard en stuur daar dan een beetje van door naar mij
Iets na de middag kreeg ik telefoon van mijn vzw-collega. Furika lag neer en stond niet meer recht. We hebben nog alles geprobeerd maar het mocht niet baten.
Furika, onze kleine, witte, lieve pony van 32 jaar heeft de strijd verloren.... Lieve furi, ik hoop dat je nu pijnvrij bent, weer lekker rond crost op de wei met al je vriendjes om je heen waar we reeds eerder afscheid van hebben moeten nemen. Het ga je goed!!! Je zit voor eeuwig in mijn hartje!!!
Doe je aub nog de groetjes aan Olivia*
Hieronder een tekstje van Hannelore:
Lieve Furika,
Mijn meisje, mijn poppemieke, mijn snuiteke. Zo noemde ik je. Elke keer als we op de wei aankwamen liep je hinnikend naar ons toe. Zo blij even van je noodzakelijke graaskorf verlost te zijn, zo blij om omringd te worden door mensen.
Je ogen straalde steeds, je kon zo lief kijken, en je oortjes stonden steeds vooruit. Talrijke fotos zijn daar het bewijs van. Zo genieten kon je. Van strelingen, krabbeltjes over je rugje, van de zon op je hoofdje en van lieve kusjes op je voorhoofd. Al smikkelend en smakkelend at je steeds je eten op. We noemden je wel is ons schmikkeltje, omdat de geluidjes van smakelijk eten ons steeds weer opbeurde. Voor jou trotseerden we graag de kou, de sneeuw, de regen, de storm, de wind. Jij was het die ons steeds deed lachen als onze tenen bijna bevroren, die ons zoveel liefde en dank gaf.
En dan was er opeens die dag. Op acht februari, net drie maanden nadat je bij ons gekomen was, besliste God, het lot of wie weet wat, er anders over. S Ochtends had je nog zo goed gegeten. Even later stond je echter stil in je stal voor je uit te kijken. Even ervoor had je nog naar Wisky en Wakkie gehinnikt vertelde Sarah mij. Om jou rust te gunnen en je rustig te laten eten, hadden we ze op de andere weide gezet. En plots viel je. Je probeerde nog zo om recht te geraken, maar het lukte niet. We belden de dierenarts, hielden je warm met je dekens en een overvloed aan stro, hooi en warme handdoeken. De dierenarts kwam en vertelde dat je hartruis had, je in lichte shock was en je slijmvliezen niet meer goed waren. Hij vroeg of we je nog een kans wilde geven. Natuurlijk wilden we dat. De dierenarts gaf ons een paar uur. We ondersteunden je met botten hooi. Lieve Nele, die zoveel om je geeft, die je altijd graag zal zien en die zoveel steun aan jou heeft gegeven, gaf terug wat jij ook zou doen, diezelfde liefde, diezelfde dank. Bijna vier uur lang heeft ze jouw hoofdje ondersteund, je lieve woordjes gegeven en je geliefkoosd. 8 lieve mensen hebben je omringd, 8 mensen die om je gaven, 8 mensen die zoveel verdriet hebben dat je er niet meer bent. Je hebt zo hard gevochten meid, zo hard gestreden, de moed nooit opgegeven, maar uiteindelijk berustte je. Je achterbenen wilde niet meer, moegestreden, flauwtjes. Een trombose is het waarschijnlijke verdict. Wat er in je hoofdje afspeelde zullen we nooit weten, maar we hopen dat je niet te hard geleden hebt en dat de pijnmedicatie zijn werk deed. Nele had voor jou speciale valentijnstaart bij. Die heb je nog lekker opgesmikkeld, zoals je dat altijd zo smakelijk kon. Iedereen heeft afscheid van je kunnen nemen, ieder op zijn eigen manier. We hopen dat je onze liefde gevoeld hebt, terwijl je ging. De dierenarts was heel sereen. We vroegen twee spuitjes zodat je geen last zou hebben, zodat je niets zou voelen en geen pijn zou hebben. We merkten dat je er vrede mee nam, dat je de strijd zelf had opgegeven. De zon scheen voor jou, mijn schatteke en hopelijk ben je nu op een plek waar de zon altijd schijnt.
Lieve, lieve Furika. Je zal voor altijd mijn poppemieke zijn, mijn kleine meid, mijn snuiteke. Ik zal je altijd herinneren als een liefdevolle pony die zoveel warmte, dapperheid, moed en vreugde uitstraalde. Lieve Furika, we zullen je nooit vergeten, je hebt voor altijd een plaatje in mijn hartje veroverd. En niet alleen in dat van mij, maar in dat van ons allemaal. Furika, we vergeten je nooit!
Hannelore En het hele Horsetopia-team
Bedankt aan allen die ons gesteund hebben, aan allen die Furika al die jaren liefde hebben gegeven, aan de manege, aan alle lesgevers en vooral, onze grootste dank, aan Nele, die haar allerliefste schat tot het einde gesteund heeft. Nele, echt waar, vanwege Furika en ons, bedankt! *****************************************************************************************************************************
Those we love don't go away, they walk beside us every day. Unseen, unheard, but always near, so loved, so missed, so very dear.
Misschien wisten jullie dit al, misschien nog niet maar voor het ongeval was ik actief in VZW Horsetopia!!! Deze vzw heeft nu zoveel mogelijk stemmen nodig dus aub help hen even
Beste allemaal!
Horsetopia heeft jullie hulp nodig. Pavo, een Nederlandse specialist in paardenvoeders, geeft duizend euro weg aan het goede doel met de meeste stemmen.
Horsetopia vzw, die instaat voor de opvang van oude en zieke manegepaarden, is geselecteerd en maakt kans om de duizend euro weg te kapen. Daarom hebben we jullie hulp nodig!
Contacteer al jullie contacten en vraag hen alsjeblieft op ons te stemmen. Het duurt slechts enkele seconden en je maakt er ons, en de paarden dolgelukkig mee!
Deze ochtend weer telefoon en mama nam weer op. Ik had grote schrik dat het Pellenberg was om de operatie uit te stellen maar nee, het was onze huisdokter met de vraag of we vandaag konden langskomen
Om 11 uur werden we bij hem verwacht, eerst de gebruikelijke vragen hoe het met mij was... Ik, zo gelukkig als iets, kon hem vertellen dat de operatie vervroegd was en ik nog maar 3 weken moest wachten.... Stilte.... Dan begon hij.... Hij had contact gehad met Dr. Bockx en dat wat Bockx tegen hem had gezegd kwam heel logisch over en gaf meer duidelijkheid over mijn 'geval'. Hij (huisarts) ziet het niet zitten dat ik me opnieuw laat opereren terwijl ze in Pellenberg niet eens weten waarmee ze me het beste kunnen helpen, ze begrijpen niet dat bij mij alles zo verkeerd gelopen is en ze doen de operatie enkel in de hoop dat de pijn dan minder is.... Volgens Bockx gaat deze operatie ook mislukken omdat de MRSA in mijn vasculair stelsel veel schade heeft aangericht. Met de laatste scan is gebleken dat er nog amper goede bloedvaten lopen van mijn schouder naar mijn arm-pols. Allemaal aangetast. Daardoor ook steeds de infecties. Door de serieus verminderde bloedtoevoer krijgt mijn arm-hand niet voldoende bloed, waardoor zenuwen, bloedvaten, zacht weefsel, botten en beentjes nog meer afsterven. Dit geeft dan weer onderhuidse necrose waardoor ik die ontstekingen/ infecties krijg... En het afsterven van al die dingen geeft ook die steken en verschrikkelijke pijn. Zolang mijn vasculair stelsel niet betert, zal elke volgende operatie weer op een fiasco uitdraaien.... Bockx zei ook dat het regelmatig verkleuren van mijn hand en tintelingen duiden op een ver stadium van afsterven... Pas nadat mijn lichaam vasculair weer in orde is, kunnen er weer operaties uitgevoerd worden aan mijn hand die succesvol gaan zijn maar zolang dit niet in orde is, kan mijn hand gewoon niet genezen....
Ik ben weer gecrasht, had sinds gisteren echt weer een blij gevoel, heb het van de daken geschreeuw dat het einde in zicht was, ik begon weer plannen te maken en nu dit.....
Als die dokter gelijk heeft, wordt het een pijnlijk herstel van jaren met meerdere opnames en op het einde meerdere operaties....
Zot word ik, ik kan het niet meer aan, wat is er nu juist!!!! Wie moet ik geloven.....
We hebben besloten dat we de huisarts gaan volgen, hij heeft nu al zoveel uren info opgezocht over mijn problemen en als hij de diapnose van dr Bockx volledig kan plaatsen en begrijpen zoals hij nu doet, tja, dan volgen we hem....
Enige grote nadeel is dat de verzekering de medicatie die Dr. Bockx had voorgeschreven niet aanvaard. We hadden bij het eerste consult allerlei medicatie voorgeschreven gekregen, we hebben dat gehaald en dat was voor 153. Ondertussen hebben we daarvan de terugbetaling ontvangen, 31.....
Tja, dat kan ik niet trekken, hier wil ik wel de oorzaak van weten....
Voor de rest ben ik weer down, ik durf niet gelukkig te zijn, ik durf niet te hopen maar de pijn....... Het wordt teveel ........
Deze ochtend was er telefoon, mama neemt op.... UZ Pellenberg met de mededeling dat ze nog een plaatsje gevonden hebben voor mij op vrijdag 20/02/2009... Nog 3 weken dus, ik ben zoooooooooooooooo happy!!! Waarschijnlijk heb ik daarna minder pijn, oh, wat droom ik ervan, ik snak echt naar wat rust!!!! Eindelijk eens goed nieuws in plaats van altijd die ellende......
Leuk weetje; mijn allereerste operatie was ook op vrijdag de 20ste (maar dan in Juni 2008) :D
Sorry dat ik zo weinig van me laat horen maar zit er onderdoor. Mijn hele leven bestaat gewoon uit pijn, opstaan met pijn, de dag door met pijn, gaan slapen met pijn, 's nachts wakker worden van pijn en nu heb ik sinds een paar dagen nachtmerrie's... Ik merk er niets van maar mama komt me een aantal keer per nacht wakker maken omdat ik luidop lig te snikken... Ben ik blij dat ik me die dromen niet herinner.... Ik kijk de hele dag tv en slik pillen en probeer zo min mogelijk te denken, ik wil er ook niet meer over spreken, ik word er gewoon zot van...
Enfin, het betert wel ooit!!!!
Papa, mama, ik wil jullie nog even grondig bedanken voor alles wat jullie doen om mij het leven draaglijk te maken.. Echt bedankt, zonder jullie redde ik het niet!!!!! Dikke knuffel
En uiteraard wil ik iedereen die me hier steunt ook bedanken. Jullie berichtjes geven me steun en geven me het gevoel dat ik niet alleen sta.... Mercikes
Weer de gebruikelijke controle in Pellenberg. Eerst gips af en lekker kletsen met die verpleegsters (ik zie hen vaker als mijn vriendinnen, verschrikkelijk), dan naar de dokter. Weer links en rechts duwen op die flap. Ze ziet er toch goed uit... ( Ja, hoor, ze ziet er geweldig uit, ik kan er direct mee in 1 of ander schoonheidsboekje, ik zou het niet meer kunnen missen, zo mooi, geweldig...) Het stoort me niet, die flap, dat litteken, dat misvormd hand maar doe gewoon, niet alsof het een prachtige bloem is.... Dan een serieuse opdoffer... De operatie die vorig jaar was vastgelegd voor januari 2009 was verzet naar februari, ok, dat wist ik en kon ik nog mee leven.... Nu krijg ik te horen dat de operatie pas gaat doorgaan EIND APRIL!!!!!! 3 maanden!!!!! Met de beste wil van de wereld, dat hou ik niet vol, ik ben compleet op en wil wat minder pijn hebben... Is dat nu zo onredelijk? Ben dan ook ingestort, beginnen wenen en heb gezegd dat ik geen 3 maanden meer kan wachten, het is teveel en heb gedreigd uit het leven te stappen.... Waar ik ook al vaak aan gedacht heb... Enfin, terug naar de gipskamer en mijn nieuw kleurtje is ZWART!!!! Nah
Er is eigenlijk niet veel te vertellen. Nog steeds ziek alhoewel iets beter maar zo moe.... Niet te doen... Moe gaan slapen en moe wakker worden en dan nog 's nachts nachtmerrie's. En het zijn er lelijke, zene....
Voor de rest kan ik weer moeilijk plassen en heb ik last van duizeligheid. Mijn hand is weer gezwollen, mijn gips drukt weer en heb ik al enkele dagen hoofdpijn.
Ik zou graag wat beter nieuws neerschrijven maar dat heb ik momenteel niet. Enfin, het zal wel beteren....
Ik ben Ulrike
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwrode () en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 08/10/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paarden.
Tja, mijn actief leven tussen de paarden is sinds 15/12/2007 helemaal veranderd. Lees mijn blog en ontdek waarom...
), alle plannen die nu niet meer kunnen doorgaan, het moeten opgeven van mijn paarden, mijn hobby's.... 
Volgens mij heb ik in het verleden een spiegel laten barsten ofzo en heb ik nu 7 jaar ongeluk. Ik kan het anders niet verklaren.... 
Misschien wisten jullie dit al, misschien nog niet maar voor het ongeval was ik actief in VZW Horsetopia!!!
Ja, hoor, ze ziet er geweldig uit, ik kan er direct mee in 1 of ander schoonheidsboekje, ik zou het niet meer kunnen missen, zo mooi, geweldig...) 
