Heb jij of ken jij iemand met kanker, neem dan dit lintje mee en plaats hem op je blog.
Kanker is een versckrikkelijke ziekte, En het is ons doel om dit lint op elke blog te krijgen.
agenda
Pijn is fijn...
18-05-2014
Mailtjes en volgers
Groot was mijn verbazing toen na mijn vorig berichtje er mails binnen kwamen en eigenlijk nog steeds doen. Zoveel mensen die deze blog van in het begin gevolgd hebben en nog steeds regelmatig eens nakeken. Ik dacht dat er maar weinig mensen deze blog lazen, ik was echt verbaasd. Ik wil dan ook iedereen bedanken en er komt uiteraard antwoord op de mails, echter gebeurt dat langzaam dus heb geduld. ;)
Er was een mail waarin me gevraagd werd hoe ik met de pijn omging en hoe mijn omgeving/vrienden erop reageren. Nou, de reacties zijn heel verschillend. Ik ben enorm veel 'vrienden' verloren, ook mensen waarvan ik dacht dat we een innige vriendschap hadden die nooit stuk zou kunnen gaan. In het begin bleven de vriendschappen maar naarmate duidelijk werd dat ik echt niet meer de oude ging worden, sneuvelden er meer en meer. En nee, dat ligt niet aan de anderen alleen, dat ligt ook aan mij. Spijtig genoeg. Het zou makkelijk zijn om te denken dat ik er geen schuld aan heb maar het zou ook totaal niet eerlijk zijn.
Ik heb veel mensen weggeduwd, het kostte me veel energie (nog steeds) om met de pijn om te gaan en medische afspraken kwamen/komen op de eerste plaats. Het was voor mij makkelijker om me in huis op te sluiten dan om bv ergens mee iets te gaan eten want dan moest ik weer de confrontatie aangaan met het feit dat ik niet meer met mes en vork kan eten en dat er mensen gaan kijken. Ook de mensen uit de paardenwereld heb ik in eerste instantie geband, het deed me zoveel (psychische) pijn dat zij konden doen wat ik wou doen en wat gewoon niet lukte.Mijn grootste schrik was steeds het toiletbezoek elders. Ik had hulp nodig maar ik vond dat steeds zo erg :( Yep, ik was een lafaard. Ik probeerde alle situaties te mijden die me een confrontatie met mezelf zouden geven. En zeg nu zelf.... Als jij iemand 3 of 4 keer vraagt om mee een terrasje te gaan doen en je krijgt steeds een negatief antwoord, dan blijf je dat ook niet vragen...
Langs de andere kant had ik ook vrienden die me gewoon als een baksteen lieten vallen. Mss hadden ze het te druk? Of misschien hadden ze schrik? En met veel van hen is er nog steeds geen contact of minimaal. Tussen hen zitten er ook een paar non-believers :p Zij geloven niet dat ik zoveel pijn heb of dat ik er zoveel last van heb. Overlaatst hoorde ik dat iemand er zeker van was dat ik die mrsa-besmetting gekregen had omdat ik dik ben. Say what? Ik heb er mee gelachen maar ergens doet het ook pijn. Als de oplossing zo simpel zou zijn, zou ik al lang een skelet zijn :p En die mensen verdienen een award :D Ze zijn slimmer dan al die artsen, professors en geleerden die ik gezien heb of gecontacteerd heb en die me niet konden helpen. :p
En dan heb je de kleine groep vrienden die vriend gebleven zijn. Zij accepteren dat ik afspraakjes afzeg omdat ik teveel pijn heb. Zij snappen het als ik, terwijl ik bij hen ben, halsoverkop naar huis vertrek omdat ik crash. Zij zijn degene die me ondersteunen terwijl ik overgeef of die ergens een stoel tevoorschijn toveren, of die me helpen met het een of ander. Zij zijn blij als ik me redelijk voel en behulpzaam in de slechte dagen. Zij zijn vrienden <3
De laatste groep is de groep vrienden die ik heb leren kennen terwijl ik al ziek was. Zij hebben me nooit anders gekend en aanvaarden me ook gewoon. Ze weten dat ik alles onder voorbehoud plan en sommige van hen hebben me ook al zien crashen als ik weer eens over de grenzen van mijn lichaam ging. Voor hen is dat normaal en dat maakt het net iets makkelijker voor me ;)
Dan de pijn... Tja, daar kan ik een heel boek over schrijven. Elk dag met pijn leven is verschrikkelijk en eerlijk? Ik zeg er het liefst zo weinig mogelijk over en laat zeker niet graag blijken als ik weer veel pijn heb. Ik probeer het met humor te bestrijden maar af en toe wordt het me teveel maar dan heb ik gelukkig de aanmoedigingen van vrienden en familie om er weer tegenaan te gaan. Ik wil me niet laten kennen door de pijn, ik vecht, vecht en vecht. Elke dag opnieuw. Het begint 's ochtends en eindigt pas als ik weer in bed lig. En zelfs dan ben ik niet pijnvrij. Ik merk/voel 's ochtends direct wat voor een dag me te wachten staat. Als ik een goede dag heb, dan kan ik van huis even weggaan maar naarmate de dag vordert, verergert ook de pijn. Meestal is 16 uur een grens, daarna wordt het alleen maar erger. Tegen 18 uur ga ik meestal slapen en hoop ik dat ik 's nachts kan doorslapen. Helaas moet ik regelmatig opstaan om een pijnstiller bij te staan of gaat dat hand in kramp of moet ik ijs gaan opleggen of.... Een slechte dag is afzien :( Ik ben dan de ganse dag afhankelijk van zetel en bed. Ik neem meer pijnstillers en probeer te rusten. Op de momenten dat het redelijk gaat, maak ik internet onveilig via de laptop. Net zoals nu. Gisteren ben ik een 3tal uurtjes naar mijn paard geweest en dat moet ik dan vandaag bekopen (al van gisterenavond). Het is een schitterende dag buiten maar ik krijg de pijn niet onder controle en voel me ellendig. En er is niks aan te doen, enkel wachten op een nieuwe dag en hopen dat het een betere dag is. Dus dat doe ik ook.
En ik blijf mezelf steeds herinneren aan het feit dat het zoveel erger kan...
Ik ben Ulrike
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwrode () en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 08/10/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paarden.
Tja, mijn actief leven tussen de paarden is sinds 15/12/2007 helemaal veranderd. Lees mijn blog en ontdek waarom...
