Heb jij of ken jij iemand met kanker, neem dan dit lintje mee en plaats hem op je blog.
Kanker is een versckrikkelijke ziekte, En het is ons doel om dit lint op elke blog te krijgen.
agenda
Pijn is fijn...
20-07-2008
Hotel? Pellenberg
Ik voelde me verschrikkelijk. Ik had veel pijn en kon mijn hand niet bewegen. Ik moest dus bij alles geholpen worden, zo ook om mij te wassen. De hoofdverpleger hielp met wassen de eerste dag daar. Wat een vernedering!!! Ik had het al zo zwaar en hij begon over mijn gewicht. Alsof mijn gewicht me op dat moment ook maar iets kon schelen... Ik weet zelf ook dat ik te dik ben maar moest hij er nu echt terwijl ik naakt en ziek voor hem stond, zo'n fiasco over maken. Wat een empathie dat die man heeft... Een verpleegster die het gehoord had, kwam me zeggen dat ze zijn houding verschrikkelijk vond en hoopte dat ik het niet aan mijn hart liet komen. Sindsdien kan ik de man niet meer hebben, ik ben er beleefd tegen maar heb liever dat hij uit mijn kamer blijft. Gelukkig kwam hij daarna ook niet zo veel meer op mijn kamer. Die vent en ik gaan niet samen...
Mijn wondverzorging bestond dagelijks uit een papillon-spoeling. Ze maakten een baxter met fysiologisch water vast op een meter boven mijn hand. En dan lieten ze die baxter druppelen, zodat de groei van gezond weefsel gestimuleerd werd. En die eerste anderhalve week deed dat echt veel pijn. Daarna was de pijn van dat druppelen te verwaarlozen. Er werd ook een zalf in de wonde gesmeerd die de aanslag in de wonde 'op at'. Resultaat was dat regelmatig de etter onder het verband uit stroomde. Echt vies maar het werkte wel. Langzaam werd de wond 'mooier' en minder pijnlijk. Ook de CRP (ontstekingswaarde in het bloed) daalde elke week.
Wel was er bijna elke dag een probleem met het infuus. Het liep niet meer of zat niet meer goed of... En dan kwam er nog bij dat ik echt moeilijk te prikken ben. Ik heb fijne aders en ze verspringen. Regelmatig hoorde ik de verpleegsters ruzie maken over wie bij mij een nieuw infuus zou steken. 10 pogingen en meerdere verpleegsters zijn normaal bij mij. De anesthesist werd ook regelmatig opgepiept om een infuus te steken... Lol
In Pellenberg aangekomen werd ik op een kamer voor 2 personen gelegd. Mijn buurvrouw viel reuze mee, echt een toffe. Er werd weer bloed genomen en Dr.De Greef kwam langs om mijn wonde te bekijken. Die stond nog steeds op springen. Er werd besloten dat de hoofdverpleger de draadjes eruit zou halen zodat de spanning van de wonde is en het vuil eruit kon. Man, dat was echt vies. Zodra die draadjes eruit waren, sprong die wonde echt open. Jakkes. Er werd ook besloten dat ik een spalk moest dragen. In de namiddag kwam de hoofdverpleger vertellen dat ik een MRSA-infectie (ziekenhuisbacterie) in mijn hand had en ik moest dus in isolatie. Pff, nog een klap erbij. Ik kreeg onmiddellijk een migraine- aanval van de stress. maar niets aan te doen, ik ging dus alleen in een kamer voor 2 personen. Kamernummer was 13 en ik was op de 13de opgenomen. Van pech gesproken.
Dus opnieuw naar spoed, terug bloedafname en ze gaven me perfusalgan via infuus. Die dokter van gisteren die graag martelt kwam langs om te zeggen dat mijn CRP op +400 stond terwijl dat die waarde normaal onder de 5 is. Ik werd op een zaaltje in de spoed gelegd en moest voor alle veiligheid nuchter blijven tot ze meer wisten. Lang moest ik niet wachten, ze gingen een spoedoperatie uitvoeren om de wonde te spoelen. Mij deed het niets als de pijn maar minderde. Mama ging ondertussen thuis spullen halen, ik was toch niet aanspreekbaar. Een beetje later kwam een verpleegster mij halen om naar een afdeling te brengen, ik was nog niet eens op de kamer of ik moest al terug naar beneden, naar de operatiekamer en mij kon het allemaal niet schelen. Tegen de anesthesist heb ik nog gezegd dat de lamp van de operatiezaal in Leuven leuker was als die in Pellenberg. Ze was echt flashy. Op de recoveryzaal heb ik iedereen de hemel in geprijsd. Ik was zooo gelukkig dat die pijn minder was. Die marteldokteres liet me weten dat ik iedereen een bak bier beloofd heb maar volgens mij is deze deal niet geldig aangezien ik nog maar pas uit narcose was . De nacht was een ramp. Ik heb echt verschillende keren de nachtverpleging gebeld om een pijnstiller maar nadat ik 3 keer iets bijkomend gekregen had, werd de verpleegster een beetje heel boos en durfde ik niets meer vragen. Die maandag (14 juli 2008) ben ik 's middags vervoerd naar Pellenberg per ambulance. Zo heb ik dat ook al eens meegemaakt...
De eerste dagen na de operatie was ik gewoon groggy, ik zat de hele dag in de zetel en viel regelmatig in slaap. Vanaf dag 4 werd het beter en kwam ik ook terug uit huis. De constant knagende pijn en de pijnscheuten waren drastisch verminderd dus ik was er echt gerust op. Na 10 dagen moest ik naar Pellenberg voor controle, verband ging eraf en dokter De Greef was er gerust op. Ik moest opnieuw in gips maar dat kon ik niet uitstaan, het drukte zo op de pinnen die in mijn pols zaten dat ik het echt niet uithield. Gips er dus terug af en ik kreeg een spalk en de wonde moest dagelijks verzorgd worden door het Wit-Gele Kruis. En ik was er nog steeds gerust op, de snee zag er mooi en droog uit, de pinnen zaten goed en zolang ik mijn vingers niet bewoog was ik redelijk pijnvrij. Op donderdag 10 juli 2008 zag de verpleegster dat de plaats waar de pinnen zaten, opgewollen was en daardoor prikten de pinnen in mijn huid wat wondjes veroorzaakten. Ik naar de dokter en hij zorgde ervoor dat de pinnen niet meer in mijn huid prikten. Ik had wel meer pijn maar slikte gewoon nog een pijnstiller. De dag nadien deed mijn hand veel meer pijn dus de verpleegster kwam 's avonds ook nog eens zien. Zij vertrouwde het niet en stuurde me door naar de dokter van wacht. Deze gaf antibiotica en zei dat het de volgende ochtend serieus beter moest zijn. De verpleegster die zaterdag kwam verschoot hard toen ze het verband verwijderde. Er was redelijk veel etter rond de wonde van de pinnen. Dus naar spoed. Daar deden ze allerlei onderzoeken, wisper nemen, bloed trekken, foto's nemen,... En dan,... Kwam er zo een heel leuke vrouwelijke dokter naar mijn pols kijken, ze belde wat heen en weer en besloot de pinnen eruit te halen. Geen probleem dacht ik maar viel dat even tegen... Dat was zonder verdoving en echt niet meer voor herhaling vatbaar. Dat deed ongelooflijk veel pijn en heb dan ook heel de spoedafdeling bij elkaar geschreeuwd. Wat was dat???? Een paar uur nadien was ik nog altijd aan het bekomen. Ik kreeg zwaardere antibiotica en mocht tot mijn grote opluchting naar huis. Die nacht was een hel, geen oog dicht gedaan en om de 2 uur nam ik 2 verschillende zware pijnstillers en nog crepeerde ik van de pijn. De volgende ochtend was mijn hand enorm opgezwollen, mijn vingers plakten aan elkaar van de zwelling en ik dacht echt dat ik ging sterven van de pijn.
Ik ben Ulrike
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwrode () en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 08/10/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paarden.
Tja, mijn actief leven tussen de paarden is sinds 15/12/2007 helemaal veranderd. Lees mijn blog en ontdek waarom...
maar het werkte wel. Langzaam werd de wond 'mooier' en minder pijnlijk. Ook de CRP (ontstekingswaarde in het bloed) daalde elke week.
kwam langs om te zeggen dat mijn CRP op +400 stond terwijl dat die waarde normaal onder de 5 is. Ik werd op een zaaltje in de spoed gelegd en moest voor alle veiligheid nuchter blijven tot ze meer wisten. Lang moest ik niet wachten, ze gingen een spoedoperatie uitvoeren om de wonde te spoelen. Mij deed het niets als de pijn maar minderde. Mama ging ondertussen thuis spullen halen, ik was toch niet aanspreekbaar. Een beetje later kwam een verpleegster mij halen om naar een afdeling te brengen, ik was nog niet eens op de kamer of ik moest al terug naar beneden, naar de operatiekamer en mij kon het allemaal niet schelen. Tegen de anesthesist heb ik nog gezegd dat de lamp van de operatiezaal in Leuven leuker was als die in Pellenberg. Ze was echt flashy. Op de recoveryzaal heb ik iedereen de hemel in geprijsd. Ik was zooo gelukkig dat die pijn minder was. Die marteldokteres liet me weten dat ik iedereen een bak bier beloofd heb maar volgens mij is deze deal niet geldig aangezien ik nog maar pas uit narcose was 
. De nacht was een ramp. Ik heb echt verschillende keren de nachtverpleging gebeld om een pijnstiller maar nadat ik 3 keer iets bijkomend gekregen had, werd de verpleegster een beetje heel boos 
en durfde ik niets meer vragen. Die maandag (14 juli 2008) ben ik 's middags vervoerd naar Pellenberg per ambulance. Zo heb ik dat ook al eens meegemaakt...
Een paar uur nadien was ik nog altijd aan het bekomen. Ik kreeg zwaardere antibiotica en mocht tot mijn grote opluchting naar huis. Die nacht was een hel, geen oog dicht gedaan en om de 2 uur nam ik 2 verschillende zware pijnstillers en nog crepeerde ik van de pijn. De volgende ochtend was mijn hand enorm opgezwollen, mijn vingers plakten aan elkaar van de zwelling en ik dacht echt dat ik ging sterven van de pijn.
