Heb jij of ken jij iemand met kanker, neem dan dit lintje mee en plaats hem op je blog.
Kanker is een versckrikkelijke ziekte, En het is ons doel om dit lint op elke blog te krijgen.
agenda
Pijn is fijn...
23-04-2009
Verzekeringsarts
Vandaag om 13 uur werd ik opnieuw verwacht bij de verzekeringsarts. Deze afspraak vind ik steeds verschrikkelijk. Ik kom telkens met een vernederend en hopeloos gevoel terug buiten maar ja... Het moet nu eenmaal.
Ik was de eerste en enige in de wachtzaal wat ik wel tof vond. Anders zit het er vol met mensen die nerveus hun papieren aan het inkijken zijn. Ooit zat ik eens in die wachtzaal en kwam er een oudere vrouw naar buiten die echt hard aan het wenen was. Die arts is tegen mij brut en kwetsend maar dus ook tegen andere mensen...
Hij riep me binnen, vroeg mijn naam en zei al spottend at het een genoegen was dat ik na 1.5jaar eens op onderzoek kon komen terwijl ik niet in het gips zat. Alsof ik daar zelf voor kies... Hij overliep de commentaar van die arts in Brussel. Deze zegt dat er niets fout is gelopen maar dat alle problemen ontstaan zijn omdat ik een tekort aan weerstand had . Dat is ook het eerste wat ik daarvan te horen krijg, dat hebben ze nu nog nooit gezegd. Verder is mijn pijn psychisch en zou hij mijn hand vastzetten als hij de keuze had... Daar ging mijn haar van omhoog staan want in gasthuisberg hebben ze dat ook overwogen maar zijn ze dan tot de conclusie gekomen dat dat niets zou verbeteren aan de toestand van mijn hand... Dus beter om dat niet te doen.... En mijn pijn psychisch!!!! Als het kon, zou ik gerust een dag van lichaam willen verwisselen met die 'arts'. Ben benieuwd of hij dan nog zou zeggen dat het psychisch is.... Het is natuurlijk het makkelijkste om te zeggen dat de pijn in mijn kop zit :p
Nadat ik genoeg afgekraakt was, zei hij dat mijn leven toch om zeep was en dat ik een gehandicaptenvergoeding ga krijgen en dat de verzekering stopt.... Ik wou verder vragen maar werd gewoon buiten gewerkt. Mijn half uur was om!!!
Pff, dat consult is toch altijd zo afmattend. Ik denk dat die mens in een vorig leven beul was want die geniet bijna van de miserie van anderen.
Komende week ga ik nu uitzoeken wat me te wachten staat. Enkele mensen hebben gezegd dat de verzekering niet zomaar kan stoppen. Verder heb ik pas recht op tegemoetkomingen voor mindervaliden als ik 66% gehandicapt zou scoren wat ik volgens die mensen nooit ga halen. Er wordt niet gekeken naar het feit dat ik geen eten meer kan maken of geen veters kan binden, of zovaak wordt opgenomen... Ik weet niet hoe het in elkaar zit en heb de fut niet om het op internet op te zoeken aangezien mijn hersens niet meer meewillen. Dus de komende week moet ik naar de huisarts om info te vragen.
Elke week die verloopt heb ik minder hoop dat het nog gaat beteren. Pijn is momenteel weer erger. De voorbije nachten ben ik een paar keer wakker geworden van steken in mijn hand. En soms is de pijn zo erg dat ik er van overgeef. Vraag me niet hoe dat komt? Verder ben ik nog steeds het liefste thuis. Dichtbij het toilet, medicatie en bed. Weggaan blijft een ramp. Allereerst omdat ik in een auto alle onregelmatigheden van de baan voel waardoor ik al uitgeput en geradbraakt uit de auto stap. En sinds kort heb ik echt een fobie... Als ik ergens vreemd ben, moet ik absoluut weten waar de toiletten zijn voor als ik me slecht voel. En als dat niet direct duidelijk is, begin ik al te freaken.. Ik ben zoooo raar en vreemd geworden tegenover vroeger. Als ik verhalen van vroeger hoor over mij ben ik zoooo jaloers. Vrolijk en optimistisch. Actief, veel vrienden, veel plezier. Dagtochten te paard, meehelpen met activiteiten... Allemaal dingen die voorbij zijn en die ik niet meer kan. En als ik dan eens buiten kom, krijg je direct zo'n vragen of het nu nog niet beter is met dat hand? Sjeezes...
Ik snap echt niet hoe de mensen die een kind verloren zijn, de moed en kracht halen om verder te gaan. Ik word er hoorndol van dat ik wil en niet kan. Ik heb niet veel kracht meer om te vechten. denk meer en meer dat het hopeloos is en dat ik met dit leven verder moet. Maar dat wil en kan ik helemaal niet. Ik ben echt op. Ik zou zo graag een paar dagen geen pijn hebben, even op adem kunnen komen maar dat is een utopie. Ik hou mezelf steeds voor dat er geweldig veel mensen zijn die veel meegemaakt hebben en die het erger getroffen hebben dan ik maar waar halen zij de kracht om door te gaan? De kracht die ik maar niet schijn te vinden?
Het is hard, heel hard en vaak wil ik opgeven, zie ik ook geen doel meer voor mij...
Het fysiek niet meer kunnen is verschrikkelijk want aan mijn hoofd scheelt er niks (tja, zot en gestoord ), alle plannen die nu niet meer kunnen doorgaan, het moeten opgeven van mijn paarden, mijn hobby's.... Het besef dat het niet meer betert, dat het aanwezig gaat zijn voor de rest van mijn leven... Continue pijn... Vechten tegen onmacht, tegen onbegrip (vooral van mijn broer), gemeden worden door de maatschappij, vriendschappen die verwateren omdat dat hand en de pijn je leven beheerst... En dan denk ik dat ik niet zo mag klagen. Er zijn zoveel mensen die het erger en veel zwaarder hebben dan ik!!! Het leven is een strijd. Bij de 1 zwaarder dan bij de ander. En achter 'het waarom' zullen we nooit komen.... We beseffen dat handen kunnen strelen, liefhebben, warmte geven. Handen zijn leven maar veel mensen begrijpen dat niet. Waarom zouden ze ook? Het lijkt iets onbenulligs, iets dat we gewoon hebben.... Tot we het niet meer gewoon hebben.... Dan wordt gewoon, ongewoon en heel belangrijk....
Maar vechten moeten we... Leven doen we nog. Je moet enkel de kracht vinden om van HET leven jouw leven te maken .... En dat lukt me nog niet maar ooit, ooit ga ik misschien terug een beetje een leven hebben....
Yep, ik weet het, ik heb al lang niets meer van me laten horen maar er gebeurt of verandert eigenlijk niets. Ik probeer om positief te blijven maar sommige dagen zijn gewoon de hel. Vooral psychisch. Ik vind het echt erg als mensen me positief bedoelde commentaar geven maar die ik anders interpreteer. Men zegt me vaak dat ik gelukkig moet zijn dat er zoveel pijnstillers bestaan zodat ik nu pijnloos thuis kan zitten. Euh, hallooooooo, ik heb gvd constant pijn, soms wil ik echt dat ze die arm amputeren maar blijkbaar heb ik geen pijn en ben ik gezond als ik niet vaak genoeg (in hun ogen) zeg dat ik pijn heb. Wat maakt dat nu uit??? Of ik het nu zeg of niet, de pijn is er niet minder voor, hoor... En thuiszitten??? Ik heb alles moeten opgeven, ik kan enkel maar thuis zitten, dat is geen keuze geweest. Als ik kon ging ik direct terug naar de periode voor de val... Wat had ik toen een goed leven!!! Echt!! Mijn bomma van 91 jaar is mobieler, actiever, gezonder en gelukkiger dan mij. Dat vind ik fantastisch en ik gun het haar met heel mijn hart. Ze zegt vaak dat ze het spijtig vindt, dat ze mijn lichaam niet kan overnemen. Ze zit zo hard met mij in... Die geborgenheid is grandioos. Ik zou mijn lichaam dan ook nooit aan haar willen geven. Dat verdient ze absoluut niet. Ik hou van haar en ze moet nog lang goed blijven :)
Mijn broer daarentegen weet wel hoe hij mij kan raken tijdens conflicten. Opmerkingen als "Overdrijf je niet een beetje, een gehandicapte kan nog meer dan u" of "ik zou direct van leven met u willen wisselen, elke dag vakantie!!!" of "jij kan de afvoer toch maken, je zit de ganse dag te niksen" kwetsen zoooo hard. Ok, het is tijdens conflicten maar dan moet hij er op gewone momenten toch ook aan denken... En dan denk ik dat als hij het al beu is en het niet begrijpt en er geen begrip voor heeft, hoe denken dan de anderen? Zijn ze eerlijk tegen mij of vinden ze ook dat ik me aanstel?
Ik begin gewoon aan alles te twijfelen. Vooral ook of ik zo nog verder wil... Nu heb ik mijn moeder die mijn veters bindt, mijn haar in een staart doet, eten maakt....maar heb ik daar recht op??? Mag ik van haar verlangen dat ze haar leven opgeeft om voor mij te zorgen? Dat wil ik dus absoluut niet. Ik wil echt geen last zijn en dat ben ik nu wel. Mijn vader doet mijn inkopen, verzorgt mijn tuin, doet wat hij kan doen om mij te helpen....Dat zijn 2 levens die draaien om mij terwijl zij nu van hun pensioen moeten kunnen genieten.
Ik probeer nu al weken een oplossing te vinden zodat ik zelf mijn eten kan koken maar ik vind niets praktisch.... Er mag geen kom met water aan te pas komen want dat kan ik niet dragen. Ik kan geen druk, kracht of gevoel met mijn rechterhand uitoefenen.... Aardappelen schillen gaat niet, afdrogen gaat niet, vlees doorsnijden gaat niet, pasta afgieten gaat niet,... Kortom de keuken is een ramp, van het poetsen zullen we al maar zwijgen....
Enfin, ik hoop dat ik weer wat positiever wordt als het weer beter is. Mama zit dan in de tuin te werken en ik kijk ernaar. Ik probeer te helpen maar elke stap of beweging die ik doe, geeft steken. Soms bijt ik van woede echt door en ben ik zo boos op de 'pijn' dat ik doorga en er niet naar luister maar dan ben ik de volgende dagen 'op leven na dood' of moet ik weer naar Spoed...
Het is absoluut niet makkelijk maar ik probeer me voor te houden dat er mensen zijn die het zwaarder hebben en die er hun wel doorslagen....
Voila, klaagbrief van vandaag is weer af :)
Nog veel sterkte aan iedereen die het nodig heeft en een dikke knuffel aan de mensen die me begrijpen :p
Ik ben Ulrike
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwrode () en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 08/10/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paarden.
Tja, mijn actief leven tussen de paarden is sinds 15/12/2007 helemaal veranderd. Lees mijn blog en ontdek waarom...
. Dat is ook het eerste wat ik daarvan te horen krijg, dat hebben ze nu nog nooit gezegd. Verder is mijn pijn psychisch en zou hij mijn hand vastzetten als hij de keuze had... Daar ging mijn haar van omhoog staan want in gasthuisberg hebben ze dat ook overwogen maar zijn ze dan tot de conclusie gekomen dat dat niets zou verbeteren aan de toestand van mijn hand... Dus beter om dat niet te doen.... En mijn pijn psychisch!!!! Als het kon, zou ik gerust een dag van lichaam willen verwisselen met die 'arts'. Ben benieuwd of hij dan nog zou zeggen dat het psychisch is.... Het is natuurlijk het makkelijkste om te zeggen dat de pijn in mijn kop zit :p
), alle plannen die nu niet meer kunnen doorgaan, het moeten opgeven van mijn paarden, mijn hobby's.... 
