Heb jij of ken jij iemand met kanker, neem dan dit lintje mee en plaats hem op je blog.
Kanker is een versckrikkelijke ziekte, En het is ons doel om dit lint op elke blog te krijgen.
agenda
Pijn is fijn...
11-08-2008
Ik mag naar huis!!!
Ja, vandaag is het verband voor het eerst na de operatie eraf gedaan. Ik ben wel verschoten, ik vind dat het er afschuwelijk uit ziet maar de dokter en verpleegster vinden dat het er heel mooi uitziet ... Enfin, de wond is redelijk droog dus ik mag naar huis. Eindelijk na al die weken... Ik heb vlug mama verwittigd en zij gaat afkomen om in te pakken. Ik begin nu al met de kleine dingetjes in te pakken zodat ik vlugger naar huis kan. Ik ben echt buiten mezelf van plezier...
's Ochtends was ik al vroeg wakker en redelijk zenuwachtig. Ik haat het als ik niet weet wat me te wachten staat. Mama was al vroeg gekomen zodat we samen buiten nog wat konden rondwandelen en de zenuwen onder controle konden houden. 's Middags kwam de verpleging me melden dat ik me moest omkleden en in bed blijven. Het kalmeerpilleke kreeg ik ook al. Na 10 min kwamen ze me halen en leverden ze me ergens af op een gang. Dr.Desmedt kwam langs om in grote lijnen uit te leggen wat er ging gebeuren maar mijn hoofd werkte al niet meer. Dat pilleke, hé ik word daar echt groggy van. Dan kwamen ze me halen voor de operatie. Ze prikten in mijn arm om het infuus te steken maar dat lukte niet. Na 7 keer te prikken gaven ze het op. Ze gingen me dan in slaap doen met gas en daarna het infuus steken. Dus plaatsten ze het mondmasker. Amai, als je een infuus hebt dat spuiten ze gewoon iets in en dan ben je weg. Met dat masker had ik echt het gevoel dat ik ging stikken. Ik kreeg bijna geen lucht meer en geraakte in paniek. Resultaat was dat het masker nog steviger op mijn mond werd gehouden en uiteindelijk was ik weg. Ik werd wakker in een kamer apart met een privé-verpleegster (MRSA) en daarna brachten ze me terug naar de afdeling. Na mama te vertellen dat alles ok was, sliep ik verder. Toen ik wakker werd moest ik dringend plassen maar er bleek in beide voeten een infuus te steken dus verpleging gebeld. Ik mocht niet uit bed, ik moest de bedpan gebruiken. Tja, dat lukte dus niet dus sliep ik maar verder. Opnieuw werd ik wakker maar weer niet kunnen plassen. Ondertussen had ik aan mama gevraagd of ze die nacht bij mij wou bleven. Ik zag het echt niet zitten om steeds de verpleging te bellen om te plassen. Mama bleef (het mocht ook van de verpleging). Na een aantal keer wakker te worden om te plassen (en nog steeds niet lukte in bed) had mama het geniale idee om de bedpan op een stoel te zetten en ja hoor, ik kon plassen. Wat een opluchting... Mama had echt een zware nacht, eerst de stress van de operatie en dan maakte ik haar steeds wakker om te plassen. Ze vertrok 's ochtends al vroeg om de dieren te gaan voederen maar ik denk dat ze echt wel nood had aan een beetje rust. Ik had terug honger dus het ontbijt ging vlot naar binnen, daarna verwijderde de verpleegster beide infusen en was ik weer vrij. Ik ging onmiddelijk naar het toilet. Wat had ik dat toch gemist!!!
Op 7 augustus 2008 kwam er een heel leger dokters aan mijn bed: Dr Desmedt met 3 dokters in opleiding. Dr. Desmedt legde uit hoe mijn dossier er uit zag en liet de 3 stagiairs gokken over hoe ze mijn hand gingen terug toe krijgen... Man 1: dicht naaien met behulp van steek ........ waarop Desmedt zei; nee, want dan scheurt de huid telkens opnieuw... Man 2: een graffel uit het bovenbeen. Desmedt: nee, want dan hebben we enkel opperhuid en blijft er een grote put in haar hand Man 3: hij zweeg
Er werd de hele tijd gespeculeerd, op mijn pols geduwd, vragen gesteld, de stagiairs werden ondervraagd maar ze wisten het antwoord niet. Desmedt wel en zei dan tegen de hoofdverpleger dat ze een 'gesteelde chinese flap' gingen uitvoeren de volgende dag en weg was hij... Hij liet mij achter met veel vragen en die vragen konden ook niet beantwoord worden door de verpleging want ze kenden het niet. Er was dus niets aan te doen, ik moest wachten tot morgen.
Echt gerust was ik niet, je weet totaal niet wat u te wachten staat maar toch moet je erdoor. Ik heb nog zitten te zoeken op internet maar vond niets. Uiteindelijk kwam er wel een verpleegster zeggen wat zij dacht wat er ging gebeuren. Daar moest ik het dan mee stellen. Wel lief van die verpleegster maar de prof had wel meer uitleg mogen geven...
Ik ben Ulrike
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwrode () en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 08/10/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paarden.
Tja, mijn actief leven tussen de paarden is sinds 15/12/2007 helemaal veranderd. Lees mijn blog en ontdek waarom...
... Enfin, de wond is redelijk droog dus ik mag naar huis. Eindelijk na al die weken... Ik heb vlug mama verwittigd en zij gaat afkomen om in te pakken. Ik begin nu al met de kleine dingetjes in te pakken zodat ik vlugger naar huis kan. Ik ben echt buiten mezelf van plezier...
ik word daar echt groggy van. Dan kwamen ze me halen voor de operatie. Ze prikten in mijn arm om het infuus te steken maar dat lukte niet. Na 7 keer te prikken gaven ze het op. Ze gingen me dan in slaap doen met gas en daarna het infuus steken. Dus plaatsten ze het mondmasker. Amai, als je een infuus hebt dat spuiten ze gewoon iets in en dan ben je weg. Met dat masker had ik echt het gevoel dat ik ging stikken. Ik kreeg bijna geen lucht meer en geraakte in paniek. Resultaat was dat het masker nog steviger op mijn mond werd gehouden en uiteindelijk was ik weg. 
(MRSA) en daarna brachten ze me terug naar de afdeling. Na mama te vertellen dat alles ok was, sliep ik verder.
(het mocht ook van de verpleging). 
