Heb jij of ken jij iemand met kanker, neem dan dit lintje mee en plaats hem op je blog.
Kanker is een versckrikkelijke ziekte, En het is ons doel om dit lint op elke blog te krijgen.
agenda
Pijn is fijn...
13-06-2011
Lang geleden
In de tijd dat de blog stil lag, is er veel gebeurd... en eigenlijk ook weinig :) Ik herstelde redelijk goed na de operatie waarbij de polsarthrodese werd uitgevoerd, ik heb echt weinig 'afgezien' van deze operatie, echter zou ik 'ik' niet zijn als daarmee de hele situatie opgelost zou zijn. Mijn bloedwaarden bleven verslechteren, ik had toen bijna steeds een fistel aan de rand van mijn flap die telkens weer opnieuw open ging en voor geweldig slechte dagen zorgde. Na 6 maanden werd dan ook besloten om de plaat terug uit mijn hand te halen. Lichaamsvreemde materialen zijn een groter risico voor infecties en aangezien mijn CRP veel te hoog bleef, werd er dan toch besloten om al die materialen eruit te halen.
Spijtig genoeg was de problematiek hiermee niet opgelost. De CRP is toen wel een dalende richting ingegaan maar na een periode van stabilisatie besloot deze weer lekker tegendraads te verhogen :p Ook de hele felle pijnsteken waren terug aanwezig en de fistel bleef koppig terugkeren. Op dit moment kreeg ik van Prof Smets te horen dat hij het niet meer wist en dat hij niets meer voor mij kon doen. Ik ben toen nog even in behandeling geweest in de pijnkliniek maar toen ze erop aandrongen dat ik mee zou doen aan een experimentele pijnbehandeling ben ik daar gestopt. Ik zag het echt niet zitten om dagelijks bij te houden hoeveel en welke pijn ik had, dit dan dagelijks door te telefoneren en dan ook nog wekelijks naar het centrum te gaan. Ik deed alles om de pijn te negeren, ik ging dan zeker niet elke dag bezig zijn met de pijnen, dat ging over mijn draagkracht.
Van de verzekering moest ik dan contact opnemen met het handcentrum in Antwerpen. Er moest nog iets gebeuren want zoals dat hand toen was, kon er niet geconsolideerd worden en dat wilden ze toch zo graag. Zo gezegd, zo gedaan. In het handcentrum werd al vlug duidelijk dat ik een alleenstaand geval ben en niet de simpelste casus heb :p Ook daar moest ik de hele rimram van onderzoeken, scans, testen opnieuw ondergaan. Er werd besloten dat men eerst mijn verhoogde crp ging aanpakken waarna er dan een nieuwe operatie ging volgen. Uit de mri was gebleken dat de arthrodese op enkele plaatsen niet volledig geslaagd was en dat zou de reden kunnen zijn van de felle steken en de verhoogde crp. We hadden dus weer nieuwe moed en vol verwachting begon ik aan de behandeling. Er werd weer gestart met antibiotica maar dat had maar weinig effect op de crp en daarboven kreeg ik het ook heel moeilijk om de antibiotica te verdragen. Diarree, overgeven, misselijk, maagpijn,... waardoor er besloten werd over te gaan naar een opname. Dik tegen mijn zin maar de hoop dat ik zou genezen, kon me wel overhalen. Gedurende 2 weken kreeg ik dan mijn antibiotica via infuus en waarachtig, mijn crp begon stilletjes te dalen. Na 2 weken werd besloten dat ik het thuis verder ging proberen, ik was niet ziek genoeg om daar te zijn en verveelde me ook rot. Echter thuis ging het terug slechter. Ik kon de antibiotica niet binnenhouden, wat de huisarts ook probeerde, eruit moest het terug. Resultaat was dat ik terug opgenomen werd. Maar helaas... Ik ben er uiteindelijk 2 maanden opgenomen geweest, november en december 2010 en werd op oudejaarsavond eindelijk ontslagen omdat de behandeling niet werkte. De crp bleef op en af gaan dus verder gaan met de antibiotica was zinloos. Het handcentrum stuurt me terug naar Gasthuisberg, naar Dr Stuyck, de krak in infectieziekten.
Dr.Stuyck kende ik al, hij heeft me dagelijks gezien toen ik in afzondering lag met de mrsa-infectie. En hij herkende me nog :p Ook daar nog eens onder de mri en nog enkele andere gedrochten geweest maar hij vindt mijn casus te complex en wil er liever niet aan beginnen en stuurt me terug naar Dr Degreef. De cirkel is nu dus terug rond, lol, ik ben uitgekomen waar ik gestart ben. Dr Stuyck ging alles bespreken met Degreef. Ondertussen ben ik ook terug bij haar geweest maar aangezien mijn hand weer open was en de pijn weer erger was, is er besloten geweest om me terug in het gips te leggen. Elke week ga ik terug op controle en krijg ik een nieuw gips totdat.... er iets anders beslist wordt :p Momenteel lig ik voor de 4de week in het gips, deze week moet ik niet op controle, dat brengt het gips op 5 weken.
Hoop heb ik eigenlijk niet meer en dat is maar goed ook, het is me te zwaar om telkens opnieuw teleurgesteld te worden. We zullen maar afwachten en zien waar we uitkomen, zeker?
Tot nu toe valt het allemaal mee. Wond is nog steeds open en vuil maar de koorts blijft goed onder controle dus al met al gaat het wat beter :D Ik hoop dat het nu mooi gaat genezen en dat dan de pijn wat mindert want daar is deze operatie toch ook voor gedaan... Tot nu toe is er qua pijn geen beterschap maar we blijven hopen...
Mama zit ondertussen met een beginnende longontsteking en ziet er hard vanaf. Gelukkig is papa nu bij gesprongen en heeft hij inkopen gedaan. Verder heeft hij ook een nieuwe stockage gemaakt voor het brandhout. Bedankt, papa. Hij houdt nu alles draaiend en neemt mama veel werk uit handen. Zonder mijn ouders zou ik toch veel praktische problemen hebben nu!
En we gaan weer de verkeerde kant uit.... Wond is rood en nat. Temperatuur begint te stijgen en af en toe komt er een druppeltje etter te voorschijn... :(
Gips is reeds open gesneden voor de zwelling.... Zeg aub niet dat de geschiedenis zich gaat herhalen.... Ik kan dat niet nog eens aan...
Op controle geweest. Eerst naar gipskamer... dan wachten op dokter... Wond is een beetje rood maar nietjes en draadjes zijn verwijderd. Wond is redelijk droog :D Heup ziet er super uit!!!! Dat is dan toch al goed!!!!
Weer opnieuw bloed getrokken want daar zijn ze niet zo tevreden over...
Alles is weer ingegipst en binnenkort weer op controle....
En vandaag verscheen er een artikel in de Standaard over MRSA. Hiervoor waren ze me ook komen interviewen. Die dame had zelfs druiven mee :D Het artikel is wel leuk geschreven en weer lang. Enkel telkens die foto's van mij, vind ik minder :p
Het artikel:
Leven en lijden met de ziekenhuisbacterie In ons land worden jaarlijks meer dan honderdduizend mensen besmet met de ziekenhuisbacterie. Over de gevolgen wordt amper bericht. Vaak blijven die beperkt tot een terugslag in het genezingsproces, maar ruim 2.600 mensen overlijden eraan. Anderen kampen met blijvende schade. Drie mensen vertellen hoe de bacterie hun leven overhoop gooide. Ria Goris, foto's Wim Kempenaers
Ulrike Stahl
In het ziekenhuis waar ze herstelt van de zoveelste handoperatie heeft een clan vrienden zich verzameld om de goedlachse Ulrike Stahl. Korte tijd heeft ze het hoofd laten hangen, maar nu is ze weer klaar om het leven in de ogen te kijken. Haar verbonden hand ligt op een dik kussen. 'De minste beweging doet pijn, vergelijk het met tandpijn hebben in je hand', legt ze uit. 'Mijn hand en pols zullen nooit meer functioneren zoals vroeger, maar ik zou al enorm opgelucht zijn als ik pijnvrij zou zijn.'
Ulrike is nu 28. In december 2007 viel ze van een trapje in de winkel waar ze werkte. Een kleine val met grote gevolgen. 'Er waren twee polsbeentjes verschoven, maar dat was niet meteen duidelijk omdat mijn hand en pols zo gezwollen waren. Ik kreeg een gipsverband op de spoedafdeling van een regionaal ziekenhuis. Toen de gips er enkele weken later afgehaald werd, geloofde ik dat ik snel genezen zou zijn.'
Dat was buiten de waard gerekend. Het probleem met de verschoven polsbeentjes was niet opgelost en de pijn bleef. In juni 2008 onderging Ulrike een polsoperatie in een universitair ziekenhuis: een zwevend stukje bot werd weggenomen, botjes werden opnieuw vastgezet en de ligamenten hersteld. 'De eerste dagen leek alles prima te verlopen, maar algauw begon mijn hand te etteren en te zwellen. Ik had enorm veel pijn. In het ziekenhuis hoorde ik dat mijn wonde geïnfecteerd was met MRSA, de beruchte ziekenhuisbacterie. Ik werd onmiddellijk overgebracht naar een aparte kamer. Alles werd heel hygiënisch aangepakt: verpleegkundigen deden een speciale schort aan en droegen een mondmasker en handschoenen als ze me verzorgden. Bezoekers moesten bij aankomst en vertrek hun handen ontsmetten, kinderen en bejaarden mochten er niet in. Zeven weken verbleef ik in het ziekenhuis. Mijn hand was drie keer zo dik als normaal en uit elk gaatje waarin draadjes hadden gezeten, kwam vocht. Mijn pols was één grote, openstaande wonde. Verschillende botjes in mijn pols waren samen met het weefsel weggevreten door de bacterie. Ik kreeg al die tijd antibiotica en zware pijnstillers toegediend. Een jaar lang heb ik ononderbroken pijn gehad. Paarden zijn mijn grote passie. Ik heb jarenlang rijles gegeven en ponykampen georganiseerd. Toen ik een poging deed om een paard te berijden, ben ik in huilen uitgebarsten van de pijn. Uiteindelijk heb ik mijn paarden verkocht.'
'Er zijn honderden dingen die ik niet meer kan: schrijven, vlees snijden, veters strikken, mijn haar wassen of in een staart binden, koken, met een auto rijden en broeken dichtknopen bijvoorbeeld. En als je rechtshandig bent, moet je je op het toilet maar eens proberen te behelpen met enkel je linkerhand. Ik kan maar niet wennen aan die beperkingen. Ik heb net een nieuwe operatie ondergaan: mijn pols is vastgezet met een stukje been uit mijn heup. Ik zal mijn pols nooit meer kunnen plooien, maar ik hoop die hand toch weer te kunnen gebruiken, en vooral hoop ik dat de pijn eindelijk eens verdwijnt.'
Haar vrienden barsten in lachen uit wanneer Ulrike uitroept: 'Ik houd van operaties!' maar ze meent het: 'Als ik na een operatie ontwaak, nog in een roes door de narcose, ben ik tenminste voor even pijnvrij. Een jaar geleden was er sprake van een handamputatie. Eerlijk gezegd kon het me op dat moment niet zoveel schelen: als die onhoudbare pijn er maar door verdween!'
Ulrike is een extraverte jonge vrouw, maar de voorbije maanden is ze door een zware dip gegaan: niets interesseerde haar nog, ze kwam de zetel niet meer uit. 'Ulrike was enkel nog een omhulsel, ze was zichzelf niet meer', vertelt haar moeder. De glans in haar ogen keerde pas terug nadat ze was gestopt met foute medicatie.' Ulrike ziet de toekomst niet zo somber in: 'Deze beproeving heeft me sterker gemaakt. Ik heb leren te relativeren. Een maand geleden was het erg met me gesteld, maar nu zie ik alle mogelijkheden die ik nog wel heb, ondanks mijn kaduke pols. Zodra de zwelling en de pijn verminderen, schiet ik weer in actie.'
Home Sweet Home!!!!! Hoewel ik het nog totaal niet verwachtte, kwam Dr. Degreef daarstraks langs. Ze heeft de wonde bekeken en vroeg of ik er klaar voor was om naar huis te gaan.... Ja, dus :D CRP was wel weer gestegen. Van 18 naar 23.5, dus niet zo goed maar ik kreeg het voordeel van de twijfel :D
Ik moest eerst een nieuwe gips, een vaste, dus naar de gipskamer. Heb weer voor paars gekozen. Echter eenmaal terug in de kamer begon dat gips pijn te doen, dus terug gedraaid en dat werd opgelost...
Echter werd het daarna nog niet beter. Echt pijn door dat gips. Dus dokter van wacht erbij en er werd besloten om get gips aan de zijkant te openen zodat er meer plaats is.... Nu is het beter maar nog niet optimaal. Het gips zit niet zo denderend.
Donderdag moet ik terug op controle. Bloedcheck en de nietjes en draadjes eruit :D
Het leven gaat hier stilletjes verder. Nog veel pijn aan mijn pols, mijn heup valt goed mee. Enkel met stappen of gaan zitten en rechtstaan is pijnlijk. Vandaag ook bezoek gehad van Leentje en haar mama en van Nele. Dat was wel fijn. Zo even wat genieten en lachen en wat uit de ziekenhuissfeer zijn. Voor de rest moet ik nog veel rusten. Ben echt nog vlug uitgeput....
Dit weekend stond er een interview in het laatste nieuws over mijn arm. Was wel een beetje verschoten dat het zo lang was. Zal 1 van de komende dagen proberen om het hier op te krijgen.....
Vandaag eindelijk eten gekregen :D Man, dat duurde lang!!!! Heb wel veel pijn. Het rare is dat ik nu pijn heb op 2 plaatsen, mijn heup en mijn pols, ben ik niet gewoon....
Voor de rest was het een heel slome dag. Nog veel geslapen. Papa is ook eventjes langs geweest... Moet weer zoveel pillen nemen :( Alles waar ik met zoveel moeite van afgekickt was, heb ik nu terug :( En die domme dagelijkse spuitjes ook :(
Dus nu neem ik: * Dafalgan Forte = 3/dag * Antibiotica * Contramal bij teveel pijn * Stugeron * Cymbalta * Emconcor * Steovit * Zantac (voor de maag) * Motilium * Miacalcic * en een paar dagen die spuitjes tegen een flebit (of hoe het ook geschreven mag worden... :p)
's Ochtends vlug gewassen en vertrokken. Om 7u moest ik reeds op de kamer zijn. Eerste contact gemakt met mijn kamergenoot, Ann, zij is woensdag geopereerd en heeft een knie-prothese gekregen...
Er werd geprobeerd om bloed te trekken maar na enkele pogingen werd het opgegeven :p De verpleegster zei kei-droog dat de anesthesist dan maar wat meer moest aftappen voor de onderzoeken *lol* Er werd me tevens gezegd dat de operatie rond 3 uur zou doorgaan...
De rest van de vm heb ik wat gekletst met de buurvrouw en oude bekenden opgezocht. Omstreeks kwart voor 1 kreeg ik de beruchte knock-out pil en reeds een half uur later lag ik al te slapen in bed :p
Om 16u was ik klaarwakker maar nog niet geopereerd :( Ik was juist aan het zeuren dat ik honger had als ze me kwamen halen. De ko-pil was natuurlijk al lang uitgewerkt dus ik heb weer uitgebreid zitten te praten met de mensen in de operatiezaal. Gelukkig heb ik deze keer geen bakken bier ofzo beloofd (zie vorige operatie's :p)
Rond 20u was ik terug op de kamer maar sliep onmiddellijk verder.
's Nachts een aantal keer wakker geworden van de pijn en 's ochtends had ik echt geweldig veel honger, niet te doen.... Ik had dan al langer als 36u niets meer gegeten en dat is echt een unicum voor mij :p
Morgen om deze tijd ben ik er al vanaf!!!!!! Ik hoop echt dat de operatie vlot verloopt en dat er niet teveel complicaties zijn.... En wie weet... Misschien heb ik dan in de toekomst wel minder pijn :D
Nog iets leuks.... Dinsdag waren mama en ik naar de kapper geweest. Kwestie van weer een makkelijk kapsel te hebben voor mijn verblijf in Pellenberg. Die kapster vroeg of ik nog lang in het gips moest en wat er gebroken dus natuurlijk gaf ik een verkorte versie van de handgeschiedenis met weer verbazing alom. Iets daarna kwam er 1 van die klanten naar mij, stelde zich voor als journalist en vroeg of ik het verhaal eens wou vertellen. Dus telnummer gegeven en deze voormiddag kreeg ik een belletje van die man :p We hebben dan voor iets later afgesproken en hebben het gesprek gevoerd in de stal van de paarden :p (deze was trouwens nog niet uitgemest, dus ocharme die man...) Was wel een aangenaam gesprek. Ik hoop enkel dat het verhaal niet teveel zal verdraaid worden... Maar ja, dat zien we dan wel... Shania en Julie (die de paarden aan het verzorgen waren en gingen mesten) vonden het reuze-interessant als ik dan achteraf zei wie en wat die man was... Shania (5 jaar) liet me wel even weten dat de foto's waar zij mee opstond opnieuw moeten gedaan worden want ze had haar slechte kleren aan :p Hihi...
Nog maar 5 dagen te gaan... Het komt nu wel heel dichtbij en ik word geweldig nerveus als ik eraan denk...
Enfin, toch ook goed nieuws. Sinds kort staan de kleine pony's weer thuis (na een jaar op verlof te zijn) en dat kon enkel door de hulp van enkele goede mensen. Zij verzorgen de pony's nu dagelijks en zorgen ook voor hen tijdens mijn opname. Natuurlijk wringt het nu wel ergens dat ik de grote paarden verkocht heb maar ja.... Het ging toen niet anders...
Ik probeer echt om nu nog zoveel mogelijk te genieten, of toch proberen te genieten. Mijn gedachten dwalen vaak af naar de operatie. Mijn grootste angst is dat de pijn niet minder gaat worden...
Ik weet niet eens of de operatie gaat doorgaan, heb de laatste dagen weer steeds koorts. Het hand blijft wel toe, dat is al een opluchting op zich, geen etter te bespeuren maar vanwaar dan die koorts....
Enfin, maandag moet ik toch zowiezo op controle, een laatste check-up voor de operatie. Bloed zal dan ook wel nagekeken worden...
Alhoewel ik de voorbije maand het gevoel had dat het wat beter ging, is het sinds deze week terug aan het minderen. De koorts gaat weer regelmatig naar 39°, de pijn is weer sterker alhoewel er gelukkig geen etter uit de flap komt :D Ik heb de laatste dagen constant hoofdpijn en zo een algemeen slecht gevoel. Ik hoop zo dat al de miserie eind augustus voorbij gaat zijn. Dat zou zo geweldig zijn :p
Mijn vriendin, Sara, wordt vandaag geopereerd aan haar schouder. Zij heeft de ongemakkelijke gewoonte om haar schouder uit de kom te hebben bij verkeerde bewegingen. Haar rechterschouder heeft ze nu al 7 keer uit de kom gehad, het aantal van de linker weet ik niet. Nu gaan ze vandaag dmv een kijkoperatie haar gewrichtsbanden van haar rechterschouder inkorten. Ze mag vandaag al terug naar huis en moet dan 2 maanden revalideren. Bij deze hoop ik dat alles goed gaat en dat de operatie een succes is.
Het grappige aan Sara en mij is dat wij altijd alles tesamen voor hebben. Zij is de dochter van de manege-eigenaar en mijn paardje stond daar ook. Zo hebben we 10 jaar geleden samen naar de spoed moeten gaan. Ik was al bokkend van een pony gevallen waarna zij erop kroop. Zij viel met de pony (leuke pony :p). Ik had mijn linker-ellepijp gebroken, zij haar schouder uit de kom en dus zaten we samen op de spoedafdeling en ik kan zeggen dat er grote hilariteit was bij het verplegend personeel omdat we allebei gekwetst waren en allebei door dezelfde pony :p
Zo had ik ooit eens mijn gewrichtsbanden van mijn enkel gescheurd. Natuurlijk had Sara de dag nadien haar schouder weer uit de kom.
Het grappige nu is dat zij vandaag geopereerd word, op 14 juli en ik volgende maand, op 14 augustus. Dat gaf natuurlijk weer de nodige hilariteit bij kennissen.
Ik ben Ulrike
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwrode () en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 08/10/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paarden.
Tja, mijn actief leven tussen de paarden is sinds 15/12/2007 helemaal veranderd. Lees mijn blog en ontdek waarom...
Nog maar 5 dagen te gaan... Het komt nu wel heel dichtbij en ik word geweldig nerveus als ik eraan denk...
