Heb jij of ken jij iemand met kanker, neem dan dit lintje mee en plaats hem op je blog.
Kanker is een versckrikkelijke ziekte, En het is ons doel om dit lint op elke blog te krijgen.
agenda
Pijn is fijn...
08-02-2009
Bedankt
Ik wil eerst iedereen bedanken die een stem heeft uitgebracht. Voorlopig staan we eerste maar de wedstrijd loopt nog tot 13 maart. Laat ons hopen dat we mogen winnen, de vzw kan het goed gebruiken...
Voor de rest is er momenteel geen verandering, de pijn blijft (zou ook een mirakel zijn als ik ineens pijnvrij zou zijn ) Morgen moet ik naar het HH voor een MRI. Daar ben ik nu al zenuwachtig voor. Ik heb dat niet graag, ik ben licht claustrofobisch en ik moet dan de hele tijd proberen rustig te blijven en mijn angst niet laten overwinnen. Tot nu toe is me dat steeds gelukt maar die scans, brr, nee, dat is echt mijn ding niet Vooral ook omdat ik dik ben, heb ik zowiezo al minder plaats maar ik overleef het wel . Het is gewoon weer iets naar waar ik door moet...
Begin Maart moet ik naar Brussel naar UZ Jette, de controle-arts van de verzekering wil graag dat ik daar ook nog een opinie ga halen. Dus ja, dan doen we dat maar, hé, alhoewel ik niet veel zin heb in die starende blikken en weer 100.000 keer te moeten vertellen wat er juist gebeurd is.... Lezen is blijkbaar TE moeilijk voor artsen
Grinnik
Maak er allemaal nog een fijne zondag van en geniet, geniet heel hard en stuur daar dan een beetje van door naar mij
Iets na de middag kreeg ik telefoon van mijn vzw-collega. Furika lag neer en stond niet meer recht. We hebben nog alles geprobeerd maar het mocht niet baten.
Furika, onze kleine, witte, lieve pony van 32 jaar heeft de strijd verloren.... Lieve furi, ik hoop dat je nu pijnvrij bent, weer lekker rond crost op de wei met al je vriendjes om je heen waar we reeds eerder afscheid van hebben moeten nemen. Het ga je goed!!! Je zit voor eeuwig in mijn hartje!!!
Doe je aub nog de groetjes aan Olivia*
Hieronder een tekstje van Hannelore:
Lieve Furika,
Mijn meisje, mijn poppemieke, mijn snuiteke. Zo noemde ik je. Elke keer als we op de wei aankwamen liep je hinnikend naar ons toe. Zo blij even van je noodzakelijke graaskorf verlost te zijn, zo blij om omringd te worden door mensen.
Je ogen straalde steeds, je kon zo lief kijken, en je oortjes stonden steeds vooruit. Talrijke fotos zijn daar het bewijs van. Zo genieten kon je. Van strelingen, krabbeltjes over je rugje, van de zon op je hoofdje en van lieve kusjes op je voorhoofd. Al smikkelend en smakkelend at je steeds je eten op. We noemden je wel is ons schmikkeltje, omdat de geluidjes van smakelijk eten ons steeds weer opbeurde. Voor jou trotseerden we graag de kou, de sneeuw, de regen, de storm, de wind. Jij was het die ons steeds deed lachen als onze tenen bijna bevroren, die ons zoveel liefde en dank gaf.
En dan was er opeens die dag. Op acht februari, net drie maanden nadat je bij ons gekomen was, besliste God, het lot of wie weet wat, er anders over. S Ochtends had je nog zo goed gegeten. Even later stond je echter stil in je stal voor je uit te kijken. Even ervoor had je nog naar Wisky en Wakkie gehinnikt vertelde Sarah mij. Om jou rust te gunnen en je rustig te laten eten, hadden we ze op de andere weide gezet. En plots viel je. Je probeerde nog zo om recht te geraken, maar het lukte niet. We belden de dierenarts, hielden je warm met je dekens en een overvloed aan stro, hooi en warme handdoeken. De dierenarts kwam en vertelde dat je hartruis had, je in lichte shock was en je slijmvliezen niet meer goed waren. Hij vroeg of we je nog een kans wilde geven. Natuurlijk wilden we dat. De dierenarts gaf ons een paar uur. We ondersteunden je met botten hooi. Lieve Nele, die zoveel om je geeft, die je altijd graag zal zien en die zoveel steun aan jou heeft gegeven, gaf terug wat jij ook zou doen, diezelfde liefde, diezelfde dank. Bijna vier uur lang heeft ze jouw hoofdje ondersteund, je lieve woordjes gegeven en je geliefkoosd. 8 lieve mensen hebben je omringd, 8 mensen die om je gaven, 8 mensen die zoveel verdriet hebben dat je er niet meer bent. Je hebt zo hard gevochten meid, zo hard gestreden, de moed nooit opgegeven, maar uiteindelijk berustte je. Je achterbenen wilde niet meer, moegestreden, flauwtjes. Een trombose is het waarschijnlijke verdict. Wat er in je hoofdje afspeelde zullen we nooit weten, maar we hopen dat je niet te hard geleden hebt en dat de pijnmedicatie zijn werk deed. Nele had voor jou speciale valentijnstaart bij. Die heb je nog lekker opgesmikkeld, zoals je dat altijd zo smakelijk kon. Iedereen heeft afscheid van je kunnen nemen, ieder op zijn eigen manier. We hopen dat je onze liefde gevoeld hebt, terwijl je ging. De dierenarts was heel sereen. We vroegen twee spuitjes zodat je geen last zou hebben, zodat je niets zou voelen en geen pijn zou hebben. We merkten dat je er vrede mee nam, dat je de strijd zelf had opgegeven. De zon scheen voor jou, mijn schatteke en hopelijk ben je nu op een plek waar de zon altijd schijnt.
Lieve, lieve Furika. Je zal voor altijd mijn poppemieke zijn, mijn kleine meid, mijn snuiteke. Ik zal je altijd herinneren als een liefdevolle pony die zoveel warmte, dapperheid, moed en vreugde uitstraalde. Lieve Furika, we zullen je nooit vergeten, je hebt voor altijd een plaatje in mijn hartje veroverd. En niet alleen in dat van mij, maar in dat van ons allemaal. Furika, we vergeten je nooit!
Hannelore En het hele Horsetopia-team
Bedankt aan allen die ons gesteund hebben, aan allen die Furika al die jaren liefde hebben gegeven, aan de manege, aan alle lesgevers en vooral, onze grootste dank, aan Nele, die haar allerliefste schat tot het einde gesteund heeft. Nele, echt waar, vanwege Furika en ons, bedankt! *****************************************************************************************************************************
Those we love don't go away, they walk beside us every day. Unseen, unheard, but always near, so loved, so missed, so very dear.
Misschien wisten jullie dit al, misschien nog niet maar voor het ongeval was ik actief in VZW Horsetopia!!! Deze vzw heeft nu zoveel mogelijk stemmen nodig dus aub help hen even
Beste allemaal!
Horsetopia heeft jullie hulp nodig. Pavo, een Nederlandse specialist in paardenvoeders, geeft duizend euro weg aan het goede doel met de meeste stemmen.
Horsetopia vzw, die instaat voor de opvang van oude en zieke manegepaarden, is geselecteerd en maakt kans om de duizend euro weg te kapen. Daarom hebben we jullie hulp nodig!
Contacteer al jullie contacten en vraag hen alsjeblieft op ons te stemmen. Het duurt slechts enkele seconden en je maakt er ons, en de paarden dolgelukkig mee!
Deze ochtend weer telefoon en mama nam weer op. Ik had grote schrik dat het Pellenberg was om de operatie uit te stellen maar nee, het was onze huisdokter met de vraag of we vandaag konden langskomen
Om 11 uur werden we bij hem verwacht, eerst de gebruikelijke vragen hoe het met mij was... Ik, zo gelukkig als iets, kon hem vertellen dat de operatie vervroegd was en ik nog maar 3 weken moest wachten.... Stilte.... Dan begon hij.... Hij had contact gehad met Dr. Bockx en dat wat Bockx tegen hem had gezegd kwam heel logisch over en gaf meer duidelijkheid over mijn 'geval'. Hij (huisarts) ziet het niet zitten dat ik me opnieuw laat opereren terwijl ze in Pellenberg niet eens weten waarmee ze me het beste kunnen helpen, ze begrijpen niet dat bij mij alles zo verkeerd gelopen is en ze doen de operatie enkel in de hoop dat de pijn dan minder is.... Volgens Bockx gaat deze operatie ook mislukken omdat de MRSA in mijn vasculair stelsel veel schade heeft aangericht. Met de laatste scan is gebleken dat er nog amper goede bloedvaten lopen van mijn schouder naar mijn arm-pols. Allemaal aangetast. Daardoor ook steeds de infecties. Door de serieus verminderde bloedtoevoer krijgt mijn arm-hand niet voldoende bloed, waardoor zenuwen, bloedvaten, zacht weefsel, botten en beentjes nog meer afsterven. Dit geeft dan weer onderhuidse necrose waardoor ik die ontstekingen/ infecties krijg... En het afsterven van al die dingen geeft ook die steken en verschrikkelijke pijn. Zolang mijn vasculair stelsel niet betert, zal elke volgende operatie weer op een fiasco uitdraaien.... Bockx zei ook dat het regelmatig verkleuren van mijn hand en tintelingen duiden op een ver stadium van afsterven... Pas nadat mijn lichaam vasculair weer in orde is, kunnen er weer operaties uitgevoerd worden aan mijn hand die succesvol gaan zijn maar zolang dit niet in orde is, kan mijn hand gewoon niet genezen....
Ik ben weer gecrasht, had sinds gisteren echt weer een blij gevoel, heb het van de daken geschreeuw dat het einde in zicht was, ik begon weer plannen te maken en nu dit.....
Als die dokter gelijk heeft, wordt het een pijnlijk herstel van jaren met meerdere opnames en op het einde meerdere operaties....
Zot word ik, ik kan het niet meer aan, wat is er nu juist!!!! Wie moet ik geloven.....
We hebben besloten dat we de huisarts gaan volgen, hij heeft nu al zoveel uren info opgezocht over mijn problemen en als hij de diapnose van dr Bockx volledig kan plaatsen en begrijpen zoals hij nu doet, tja, dan volgen we hem....
Enige grote nadeel is dat de verzekering de medicatie die Dr. Bockx had voorgeschreven niet aanvaard. We hadden bij het eerste consult allerlei medicatie voorgeschreven gekregen, we hebben dat gehaald en dat was voor 153. Ondertussen hebben we daarvan de terugbetaling ontvangen, 31.....
Tja, dat kan ik niet trekken, hier wil ik wel de oorzaak van weten....
Voor de rest ben ik weer down, ik durf niet gelukkig te zijn, ik durf niet te hopen maar de pijn....... Het wordt teveel ........
Deze ochtend was er telefoon, mama neemt op.... UZ Pellenberg met de mededeling dat ze nog een plaatsje gevonden hebben voor mij op vrijdag 20/02/2009... Nog 3 weken dus, ik ben zoooooooooooooooo happy!!! Waarschijnlijk heb ik daarna minder pijn, oh, wat droom ik ervan, ik snak echt naar wat rust!!!! Eindelijk eens goed nieuws in plaats van altijd die ellende......
Leuk weetje; mijn allereerste operatie was ook op vrijdag de 20ste (maar dan in Juni 2008) :D
Sorry dat ik zo weinig van me laat horen maar zit er onderdoor. Mijn hele leven bestaat gewoon uit pijn, opstaan met pijn, de dag door met pijn, gaan slapen met pijn, 's nachts wakker worden van pijn en nu heb ik sinds een paar dagen nachtmerrie's... Ik merk er niets van maar mama komt me een aantal keer per nacht wakker maken omdat ik luidop lig te snikken... Ben ik blij dat ik me die dromen niet herinner.... Ik kijk de hele dag tv en slik pillen en probeer zo min mogelijk te denken, ik wil er ook niet meer over spreken, ik word er gewoon zot van...
Enfin, het betert wel ooit!!!!
Papa, mama, ik wil jullie nog even grondig bedanken voor alles wat jullie doen om mij het leven draaglijk te maken.. Echt bedankt, zonder jullie redde ik het niet!!!!! Dikke knuffel
En uiteraard wil ik iedereen die me hier steunt ook bedanken. Jullie berichtjes geven me steun en geven me het gevoel dat ik niet alleen sta.... Mercikes
Weer de gebruikelijke controle in Pellenberg. Eerst gips af en lekker kletsen met die verpleegsters (ik zie hen vaker als mijn vriendinnen, verschrikkelijk), dan naar de dokter. Weer links en rechts duwen op die flap. Ze ziet er toch goed uit... ( Ja, hoor, ze ziet er geweldig uit, ik kan er direct mee in 1 of ander schoonheidsboekje, ik zou het niet meer kunnen missen, zo mooi, geweldig...) Het stoort me niet, die flap, dat litteken, dat misvormd hand maar doe gewoon, niet alsof het een prachtige bloem is.... Dan een serieuse opdoffer... De operatie die vorig jaar was vastgelegd voor januari 2009 was verzet naar februari, ok, dat wist ik en kon ik nog mee leven.... Nu krijg ik te horen dat de operatie pas gaat doorgaan EIND APRIL!!!!!! 3 maanden!!!!! Met de beste wil van de wereld, dat hou ik niet vol, ik ben compleet op en wil wat minder pijn hebben... Is dat nu zo onredelijk? Ben dan ook ingestort, beginnen wenen en heb gezegd dat ik geen 3 maanden meer kan wachten, het is teveel en heb gedreigd uit het leven te stappen.... Waar ik ook al vaak aan gedacht heb... Enfin, terug naar de gipskamer en mijn nieuw kleurtje is ZWART!!!! Nah
Er is eigenlijk niet veel te vertellen. Nog steeds ziek alhoewel iets beter maar zo moe.... Niet te doen... Moe gaan slapen en moe wakker worden en dan nog 's nachts nachtmerrie's. En het zijn er lelijke, zene....
Voor de rest kan ik weer moeilijk plassen en heb ik last van duizeligheid. Mijn hand is weer gezwollen, mijn gips drukt weer en heb ik al enkele dagen hoofdpijn.
Ik zou graag wat beter nieuws neerschrijven maar dat heb ik momenteel niet. Enfin, het zal wel beteren....
Vandaag had ik een afspraak bij de controle-arts van de verzekering. Omdat mijn hand-pols een gevolg is van een werkongeval moet ik ongeveer om de 6 maanden daar eens op onderzoek. Ik had er absoluut geen zin in, voelde me niks beter dan gisteren, integendeel.... Maar heb toch maar al mijn energie bij elkaar gesprokkeld om te gaan. Was weer hetzelfde als anders, geschiedenis overlopen, weer eens duidelijk zeggen dat mijn arm om zeep is , moeilijk doen omdat ik nog steeds in het gips zit want dan kan hij mijn pols niet onderzoeken (alsof hij er aan uit gaat kunnen ) Zeggen dat ik teveel medicatie neem.... Ik heb dan gezegd dat als mijn lichaam het zou toelaten, ik nog veel meer pijnstillers zou nemen . Daar wist hij niet direct iets op te zeggen en ineens was hij een heel pak menselijker. De arts die mijn huisarts gekozen heeft voor de 2de opinie en waar ik nu ook bij in behandeling ben, vindt hij maar niets . Deze zou ook snel opereren. Daar heb ik echter nog niets van gemerkt want die arts zei tegen mij dat ik de komende tijd absoluut niet meer mocht geopereerd worden.... Verder gaat de controle-arts een onderzoek aanvragen bij Dr. Kinnen. Voor mij doet het er niet toe. Arts nr 3 = behandeling nr 3, en wedden dat deze ook weer iets anders wil doen...
Ik denk dat ik gewoon bij Dr. Degreef en Dr. Desmedt ga blijven. Per slot van rekening staan zij tot buiten de EU bekend als vakmensen. Ok, bij mij is het goed mis gelopen maar dat kwam in de eerste plaats door die MRSA-infectie en niet door die eerste operatie. En uiteindelijk doet het er voor mij niet veel meer toe, als de pijn maar mindert....
Kan je dat nu geloven? Nu ben ik nog ziek ook.... Hoe kan je ziek worden als je bijna niet buiten komt, amper in contact komt met mensen,.... Volgens mij heb ik het opgeraapt in de kliniek ik zou niet weten waar anders. Soit, het begon al deze nacht, heel warm, daarna bevriezen, dan opnieuw stikken. Moeite om te slikken, moeite om te ademen.... Temperatuur genomen, ja, hoor, 38.3° Deze ochtend opnieuw genomen: 38.5°. En dan moet je weten dat ik nog steeds aan de antibiotica zat... Tja, er zat niets anders op.... Naar de huisarts... Keelontsteking en bronchitis... Tuurlijk weer een aantal medicijnen erbij (ocharme mijn nieren ) en antibiotica is voor 5 dagen vervangen door een andere. Daarna moet ik weer verder met de oude antibiotica. Hopen dat het snel wat betert want nu voel ik me echt belabberd......
Donderdag, 8 januari weer naar Pellenberg. Deze keer duurde het lang eer ik aan de beurt was. Dat ben ik niet gewoon . Eerst het gips eraf, dan naar de prof.... Zij had nieuws. Ze hadden weer eens overleg gepleegd en denken dat het wegnemen van mijn handwortelbeentjes DE oplossing kan zijn voor de pijn. Mijn pols ga ik toch nooit meer kunnen gebruiken zoals vroeger dus proberen ze nu om mijn pijn te reduceren. Ik ga wel niet meer kunnen gaan werken en zal er veel functieverlies aan overhouden. En dan moet de operatie nog gelukt zijn, hé... We hebben nieuwe plakken laten nemen van de pols en tevens van mijn nek???? In de week heb ik een moment gehad dat ik mijn arm niet meer kon bewegen en dat die ook tintelde dus daarmee ook foto's van de nek. Bizar. Dan opnieuw naar de gipskamer. Deze keer heb ik gekozen voor fluo-roze. Ik moet toch in het gips blijven tot aan de operatie en aangezien het gips er om de 2 weken af gaat, ga ik proberen om alle kleurtjes eens genomen te hebben . Een mens moet zich toch met iets bezig houden.... Dan opnieuw op gesprek (pre-anesthesie). De vorige was in Gasthuisberg en aangezien de operatie in Pellenberg gaat doorgaan, moest ik daar toch ook even op gesprek. Die vrouw verschoot nogal van mijn medicatielijstje .... Ik mag de dag van de operatie enkel de antibiotica nemen, voor de rest niets. Ik weet nog niet hoe ik dat moet gedaan krijgen zonder pijnstillers.... Desnoods steken ze maar direct een infuus als ik daar ben voor de pijnstillers.... De operatiedag staat nog niet vast. Ik moet eerst een tijdje doorbrengen zonder infectie's... Op hoop van zege...
Maar nu weet ik dus nog steeds niet wat ik moet doen en eerlijk gezegd word ik zot door erover na te denken. Volg ik de route die ik tot nu toe genomen heb of ga ik die andere dokter volgen? Als ik die andere dokter volg, moet ik niet meer naar Prof. Desmet terug keren. Terwijl hij en zijn team tot buiten de landsgrenzen bekend staan voor hun vakkundigheid... En Prof. Degreef doet echt wel haar best en al het mogelijke om me te helpen...
Die andere arts (die niets met GHB of Pellenberg te maken heeft) zei dan weer dat ik me absoluut niet meer mocht laten opereren... Hij wou nog verder onderzoek doen en somde enkele mogelijkheden op van 'stoornissen' die ik kon hebben
Maar wat nu? Ik kan echt niet kiezen. Ik weet helemaal niet meer wat doen... Kunnen ze me niet gewoon in een coma brengen tot alles voorbij is? Wat als ik een beslissing maak en dat die route me uiteindelijk niet helpt? Wat dan? Dat vergeef ik me nooit... Waarom is er gewoon geen simpele behandeling die ik kan volgen, zonder dat gissen en raden.. Wie ben ik om te kiezen tussen behandelingen? Ik weet het niet, ik weet het echt niet... Ik zou willen dat iemand me bij de hand nam en zou zeggen: Doe dit, dat is de juiste behandeling. Maar er is niemand dat een antwoord weet. Zot word ik, echt zot.....
Dit is het. Morgen weer naar Pellenberg. Gisteren heb ik die bijkomende onderzoeken laten doen, uitslag weet ik nog niet. Voorlopig heb ik besloten om beide pistes nog open te houden. Ik weet toch totaal niet wie/wat ik moet ik moet geloven, welke behandeling de juiste is....
Zaterdag ben ik naar Wezembeek-Oppem geweest voor een 2de opinie. De arts overliep de hele behandeling. Uiteindelijk onderzocht hij mijn hand en wat hij ontdekte, stemde hem niet happy. Hij kan gewoon in mijn vingers van mijn rechterhand prikken zonder dat ik dat merk terwijl dat links dus wel enorm veel pijn deed. Mijn elleboog is ook al aangetast. Als hij op een bepaald punt in mijn nek duwt, wordt mijn hand na 1 seconde blauw. Duwt hij ergens anders, dan verlamt mijn arm helemaal. Het onderzoek was enorm confronterend voor mij. Het gaat eigenlijk nog slechter dan ik dacht. Zijn voorlopige diagnose is dat de zenuwbanen helemaal ontregeld zijn, de bloedsomloop is door de infecties aangetast. Hierdoor is mijn hand binnenin aan het necrotiseren en krijg ik gevoel-, kracht-, en bewegingsverlies. Dit afsterven is zich ook aan het uitbreiden naar de vingers en schouders. Hij meldde dat dit ook gepaard gaat met onhoudbare pijnen (eindelijk een dokter die de pijn serieus neemt).
Morgen moet ik bijkomende onderzoeken laten uitvoeren, 3 in totaal... * RX cervicale wervelzuil, hand en pols met dynamische en stresstesten * echo van pols en arm * Echo-Doppler van hals en plexus brachialis rechts
Verder denkt die arts dat ik ondertussen chronische dystrofie ontwikkeld heb. Als dit zo is, zit ik voor de rest van mijn leven met de pijn...
Om 17u vandaag moet ik bij de huisarts zijn om copie van mijn dossier.
Het is allemaal overweldigend. Naar welke arts moet ik luisteren? Wie heeft het bij het rechte eind? Wat als ik de verkeerde keuze maak? Alleen maar vragen..... Wat moet ik in godsnaam doen.......
Vandaag naar de huisarts geweest om iets te vragen om te kalmeren. Natuurlijk kreeg ik daar een aanval van hyperventilatie. En nu neem ik nog meer pillen. Enfin, ik had vorig jaar reeds gebeld om een afspraak te maken en die was pas in Maart. De huisdokter (brave man) heeft vandaag echter geregeld dat ik morgen al kan gaan. Toch weer effe hoop voor mij.
De voorbije dagen zijn voorbij gegaan als alle andere, saaie dagen van de voorbije maanden. Ok, het is Kerstmis geweest maar eigenlijk heb ik daar niet veel van gemerkt. En eerlijk gezegd zal ik blij zijn als de feestdagen voorbij zijn. Ik heb echt amper kunnen genieten en voor mij hoeft die hele heisa momenteel niet. Ik ben wel mee naar de familie geweest, heb alle etentjes meegedaan, heb alles gedaan wat we normaal doen maar ondertussen verlangde ik echt naar rust. Ik kan echt niet meer tegen die drukte. Elk vrij moment heb ik dan ook geslapen en nog steeds ben ik zo moe. De pijnstillers en antibiotica zijn ook weer verhoogd , heb problemen om te plassen, elke dag hoofdpijn, regelmatig misselijk en natuurlijk die verdomde pijn. Wanneer stopt het nu eens? Ik ben enorm humeurig (leuk voor de familie ), en barst zonder reden telkens in een oncontroleerbare huilbui uit. Laat dat aub geen depressie zijn wat ik kan het er niet meer bij nemen. Dat zal dan op de wachtlijst moeten... In deze tijd van gezellig samen zijn, wil ik me het liefst in de een of andere kast wegsteken en wachten tot al die 'verplichtingen' voorbij zijn. Tja, normaal ben ik nooit geweest
Al even niets meer hier geschreven maar de 'ijver' ontbreekt me een beetje. De pijn ontneemt me meer en meer de 'zin van het leven'. Alles staat nu in het teken van die vervloekte arm. Zo actief als ik vroeger was, dat kan ik me nu enkel nog inbeelden. Zelfs voor een toiletbezoek moet ik alle moed verzamelen. Het gaat hoe langer, hoe slechter met me. De infectie is weer min of meer onder controle maar psychisch zie ik het echt totaal niet meer zitten. Het plezier dat ik nu af en toe nog maak, weegt niet meer op tegen de constante pijn. En het feit dat die arm met al zijn problemen, gedurende de rest van mijn leven een hoofdrol zal blijven spelen, werkt niet echt bemoedigend. Er komt gewoon geen einde aan.
En dan heb je natuurlijk die mensen die denken dat het allemaal niets is of erger, die zelfs jaloers zijn. Tuurlijk, in het gips zie je niets van die arm maar de pijn, het uitkijken naar de pijnstillers, het nemen van antibiotica (ondertussen al 5 maanden), de onderzoeken, de operaties, het functieverlies,... ze mogen het van mij direct overnemen. Ik zou zo graag mijn oude leven terug opnemen, het werk, de paarden, het plezier, vrienden, de grote plannen,... Dit heb/kan/mag allemaal niet meer.
Zo optimistisch als ik vroeger was, zo pessimistisch ben ik nu. Het kan me allemaal nog zo weinig schelen. Ik weet dat ik moet volhouden maar ik zou het zo graag opgeven. Gewoon pijnvrij zijn. Het lijkt zo simpel maar het is zo verschrikkelijk moeilijk.
En uiteindelijk verandert je karakter dan ook nog eens. Ik merk wel dat ik anders ben dan vroeger maar vooral mijn familie merkt het hard. En hoe hard je ook probeert om 'de oude' te blijven, stilletjes aan verdwijnen er karaktertrekjes en komen er nieuwe in de plaats. In mijn situatie moet ik echter toegeven dat het geen leuke, nieuwe karaktertrekjes zijn.
Ondertussen merk ik ook dat ik meer en meer niet meer bekeken wordt als Ulrike maar eerder als 'Ulrike met dat hand'. Tja, leuk...
Vandaag, exact 1 jaar geleden, ben ik zo stom en lomp geweest om te vallen. Die stommiteit bezorgt me reeds een heel jaar geweldig veel pijn, miserie, operaties, ziekenhuisopnames en infecties. Man, wat zou ik graag de tijd terugdraaien... En die val vermijden...
Het begon als een domme dag en het eindigde als een stomme dag ... Ik ben slecht gezind opgestaan omdat ik besefte dat er al een jaar voorbij was en natuurlijk overloop je dan wat je meegemaakt hebt. Doordat ik dit deed, kon ik echt niet overweg met mijn gevoelens. Ik weet nog goed dat men mij in het begin zei dat ik eind mei terug aan het werk zou zijn! Ja, niet dus.... Integendeel; nu zeggen ze dat ik er rekening mee moet houden dat ik niet meer kan werken . Maar dat moet ik nog niet in mijn hoofd steken, daar zijn we nog niet...
Deze dag stond weer in het teken van pijn. En dan komen de tranen weer boven omdat die operatie uitgesteld is. Ik keek er zo naar uit en dan zeker als de pijn weer verschrikkelijk is.
Uiteindelijk is de dag zoals alle andere dagen van het voorbije jaar verlopen. Zo weinig mogelijk bewegen, pijn verbijten en telkens uitkijken naar het moment waarop de volgende medicatie kan genomen worden....
Ter herdenking van alle kinderen die de wereld verloren heeft, wordt er op 14 december om 19u een kaars aangestoken. Door dit te doen in verschillende tijdspannes gaat er in 24 uur een golf van licht om de wereld. Wij doen mee voor de vele lieve sterretjes... U toch ook?
Ik ben Ulrike
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwrode () en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 08/10/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paarden.
Tja, mijn actief leven tussen de paarden is sinds 15/12/2007 helemaal veranderd. Lees mijn blog en ontdek waarom...
)
. Het is gewoon weer iets naar waar ik door moet...
Misschien wisten jullie dit al, misschien nog niet maar voor het ongeval was ik actief in VZW Horsetopia!!!
Ja, hoor, ze ziet er geweldig uit, ik kan er direct mee in 1 of ander schoonheidsboekje, ik zou het niet meer kunnen missen, zo mooi, geweldig...) 
, moeilijk doen omdat ik nog steeds in het gips zit 
)
.
....
. Maar dat moet ik nog niet in mijn hoofd steken, daar zijn we nog niet...
