Heb jij of ken jij iemand met kanker, neem dan dit lintje mee en plaats hem op je blog.
Kanker is een versckrikkelijke ziekte, En het is ons doel om dit lint op elke blog te krijgen.
agenda
Pijn is fijn...
24-02-2009
Honden
Volgens mij heb ik in het verleden een spiegel laten barsten ofzo en heb ik nu 7 jaar ongeluk. Ik kan het anders niet verklaren....
Na mijn problemen en de verkoop van de paarden, zijn nu de ..... honden aan de beurt. Onze 2 grootsten waren aan het spelen maar om de 1 of andere reden werd het spel nogal ruw gevolgd door een grom en beet van beide kanten. Niets aan de hand, dacht ik, tot ik zag dat de vloer vol bloed lag.... Onze jongste heeft het oor van de oudste vast gehad en deze is van boven tot beneden volledig doorgescheurd. Hij heeft nu aan de rechterkant 2 oren Enfin, naar de dierenkliniek en het is genaaid. Hij is wel enorm verzwakt door het vele bloedverlies maar zal er wel doorkomen. Oef...
En morgen worden de balletjes van onze jongste verwijderd. Dat was al afgesproken en ik ga het maar laten doorgaan. Dan zijn ze allebei maar groggy van de narcose
De kleintjes zullen wel genieten van die paar dagen rust. Hopen dat zij gespaard blijven...
Mijn situatie is onveranderd, mijn hand hangt er nog aan en doet nog steeds zoveel pijn. Het vreet echt mijn energie op....
Ik durf het bijna niet te zeggen maar wat gaat het volgende zijn?
De beslissing is gevallen. Morgenvroeg wordt Hilling verkocht aan de nieuwe eigenaars. Zij is ondertussen het 5de paardje dat ik dit jaar verkoop. Nu heb ik dan nog 1 pony'tje van 1 jaar. Ik weet nog niet of ik haar ga kunnen houden of niet...
Ik vind het verschrikkelijk. Mijn oude leven verdwijnt gewoon stukje per stukje meer en ik kan er niets aan doen. Integendeel, de beslissing om mijn paardjes te verkopen heb ik zelf genomen. Maar wat kon ik nog doen? Ik kan niet rijden, ze niet verzorgen, de stallen niet doen. Ik heb ze sinds het ongeluk moeten laten verzorgen door anderen maar omdat er 1.5 jaar na de val nog steeds geen betering is en er niet vlug verbetering zal komen, heb ik dan toch maar besloten om ze een kans op een beter, leuker, voller leven te geven.
Het doet me echt pijn, ik probeer waanzinnig hard vast te houden aan mijn vroeger leven en toch lukt het me niet. Elke keer weer moet ik beseffen dat ik weer een stuk kwijt ben. En natuurlijk weet ik niet wat ik nu aan mijn leven heb. Van kinds af aan, bestond mijn leven uit paarden. In de puberteit werd dat alleen maar erger. Uitgaan, kleren, liefjes,...het interesseerde me niet. Je vond me altijd tussen de paarden. In al mijn herinneringen zijn er ook paarden. Als ik kon, was ik waarschijnlijk een paard :D
Enfin, dat leven is voorbij, ik moet me proberen te concentreren op een eventuele beterschap van dat hand. Laat ons hopen...
Gisteren is er dus teveel aan geweest. Ik had het reeds gevoeld maar heb het bewust genegeerd. 's Avonds zijn we dan toch naar de spoed gegaan en inderdaad, weer opgenomen... Toch zou ik het opnieuw zo doen, Furika verdiende dat echt. Ik heb dat hand niet gebruikt, de hele tijd in mijn jas gehouden en ik zit nog in gips maar deze beschermingmaatregelen waren niet voldoende :( Ga ik ooit nog een normaal leven kunnen leiden?
Enfin, vandaag moest ik opnieuw onder de scanner. Voor een NMR deze keer, ik dacht dat ik dat al eens had gehad maar blijkbaar niet want het verliep helemaal anders dan de vorige keren en niet zo positief....
Ten eerste kregen ze me niet geprikt, 7 pogingen en 3 verplegers later had ik eindelijk mijn infuus. Ze moesten me contrastvloeistof toedienen... Ik zeg u, ik ben al eens onder de scan geweest met contrastvloeistof maar dat was helemaal anders...
Ik uiteindelijk mee naar de scanner. Ik heb claustrofobie dus het is zowiezo een overwinning maar deze keer werd ik vastgebonden ... Dit was verschrikkelijk...Mijn voorhoofd werd met velcro vastgemaakt, ik kreeg iets hard rond mijn hals, iets zwaar op mijn borstkas, daaronder mijn armen en dat dan allemaal ingesnoerd... Het was de hel... Hier was ik niet op voorbereid. Een gewone scan gaat nog net maar deze, vastgebonden, was verschrikkelijk.... De tranen liepen over mijn wangen... Zo'n verschrikkelijk gevoel.... Verder kreeg ik enorme pijnscheuten in mijn hand en arm omdat die al zo lang stil lagen in een slechte positie, het resultaat was dat de spasmen opkwamen wat nog eens meer pijn deed en daardoor werd die arm nog eens meer vastgelegd... Ik crepeerde echt...
De verpleegster had mij op voorhand gezegd dat de scan zo'n 10 minuten ging duren... Niet dus, ik heb er anderhalf uur onder gelegen.... Ik snapte er niets meer van maar durfde niets te vragen uit angst dat ik dan zou bewegen en het dan opnieuw moest....
Ik ben na de scan (half aangekleed) volledig overstuur naar mama gegaan. Wat een hel was dat? En zoveel pijn!! Ik weet nog niets van resultaat maar ik weet heel zeker dat ik zo'n scan NOOIT meer laat doen.... Sjeezes :(
Ik wil eerst iedereen bedanken die een stem heeft uitgebracht. Voorlopig staan we eerste maar de wedstrijd loopt nog tot 13 maart. Laat ons hopen dat we mogen winnen, de vzw kan het goed gebruiken...
Voor de rest is er momenteel geen verandering, de pijn blijft (zou ook een mirakel zijn als ik ineens pijnvrij zou zijn ) Morgen moet ik naar het HH voor een MRI. Daar ben ik nu al zenuwachtig voor. Ik heb dat niet graag, ik ben licht claustrofobisch en ik moet dan de hele tijd proberen rustig te blijven en mijn angst niet laten overwinnen. Tot nu toe is me dat steeds gelukt maar die scans, brr, nee, dat is echt mijn ding niet Vooral ook omdat ik dik ben, heb ik zowiezo al minder plaats maar ik overleef het wel . Het is gewoon weer iets naar waar ik door moet...
Begin Maart moet ik naar Brussel naar UZ Jette, de controle-arts van de verzekering wil graag dat ik daar ook nog een opinie ga halen. Dus ja, dan doen we dat maar, hé, alhoewel ik niet veel zin heb in die starende blikken en weer 100.000 keer te moeten vertellen wat er juist gebeurd is.... Lezen is blijkbaar TE moeilijk voor artsen
Grinnik
Maak er allemaal nog een fijne zondag van en geniet, geniet heel hard en stuur daar dan een beetje van door naar mij
Iets na de middag kreeg ik telefoon van mijn vzw-collega. Furika lag neer en stond niet meer recht. We hebben nog alles geprobeerd maar het mocht niet baten.
Furika, onze kleine, witte, lieve pony van 32 jaar heeft de strijd verloren.... Lieve furi, ik hoop dat je nu pijnvrij bent, weer lekker rond crost op de wei met al je vriendjes om je heen waar we reeds eerder afscheid van hebben moeten nemen. Het ga je goed!!! Je zit voor eeuwig in mijn hartje!!!
Doe je aub nog de groetjes aan Olivia*
Hieronder een tekstje van Hannelore:
Lieve Furika,
Mijn meisje, mijn poppemieke, mijn snuiteke. Zo noemde ik je. Elke keer als we op de wei aankwamen liep je hinnikend naar ons toe. Zo blij even van je noodzakelijke graaskorf verlost te zijn, zo blij om omringd te worden door mensen.
Je ogen straalde steeds, je kon zo lief kijken, en je oortjes stonden steeds vooruit. Talrijke fotos zijn daar het bewijs van. Zo genieten kon je. Van strelingen, krabbeltjes over je rugje, van de zon op je hoofdje en van lieve kusjes op je voorhoofd. Al smikkelend en smakkelend at je steeds je eten op. We noemden je wel is ons schmikkeltje, omdat de geluidjes van smakelijk eten ons steeds weer opbeurde. Voor jou trotseerden we graag de kou, de sneeuw, de regen, de storm, de wind. Jij was het die ons steeds deed lachen als onze tenen bijna bevroren, die ons zoveel liefde en dank gaf.
En dan was er opeens die dag. Op acht februari, net drie maanden nadat je bij ons gekomen was, besliste God, het lot of wie weet wat, er anders over. S Ochtends had je nog zo goed gegeten. Even later stond je echter stil in je stal voor je uit te kijken. Even ervoor had je nog naar Wisky en Wakkie gehinnikt vertelde Sarah mij. Om jou rust te gunnen en je rustig te laten eten, hadden we ze op de andere weide gezet. En plots viel je. Je probeerde nog zo om recht te geraken, maar het lukte niet. We belden de dierenarts, hielden je warm met je dekens en een overvloed aan stro, hooi en warme handdoeken. De dierenarts kwam en vertelde dat je hartruis had, je in lichte shock was en je slijmvliezen niet meer goed waren. Hij vroeg of we je nog een kans wilde geven. Natuurlijk wilden we dat. De dierenarts gaf ons een paar uur. We ondersteunden je met botten hooi. Lieve Nele, die zoveel om je geeft, die je altijd graag zal zien en die zoveel steun aan jou heeft gegeven, gaf terug wat jij ook zou doen, diezelfde liefde, diezelfde dank. Bijna vier uur lang heeft ze jouw hoofdje ondersteund, je lieve woordjes gegeven en je geliefkoosd. 8 lieve mensen hebben je omringd, 8 mensen die om je gaven, 8 mensen die zoveel verdriet hebben dat je er niet meer bent. Je hebt zo hard gevochten meid, zo hard gestreden, de moed nooit opgegeven, maar uiteindelijk berustte je. Je achterbenen wilde niet meer, moegestreden, flauwtjes. Een trombose is het waarschijnlijke verdict. Wat er in je hoofdje afspeelde zullen we nooit weten, maar we hopen dat je niet te hard geleden hebt en dat de pijnmedicatie zijn werk deed. Nele had voor jou speciale valentijnstaart bij. Die heb je nog lekker opgesmikkeld, zoals je dat altijd zo smakelijk kon. Iedereen heeft afscheid van je kunnen nemen, ieder op zijn eigen manier. We hopen dat je onze liefde gevoeld hebt, terwijl je ging. De dierenarts was heel sereen. We vroegen twee spuitjes zodat je geen last zou hebben, zodat je niets zou voelen en geen pijn zou hebben. We merkten dat je er vrede mee nam, dat je de strijd zelf had opgegeven. De zon scheen voor jou, mijn schatteke en hopelijk ben je nu op een plek waar de zon altijd schijnt.
Lieve, lieve Furika. Je zal voor altijd mijn poppemieke zijn, mijn kleine meid, mijn snuiteke. Ik zal je altijd herinneren als een liefdevolle pony die zoveel warmte, dapperheid, moed en vreugde uitstraalde. Lieve Furika, we zullen je nooit vergeten, je hebt voor altijd een plaatje in mijn hartje veroverd. En niet alleen in dat van mij, maar in dat van ons allemaal. Furika, we vergeten je nooit!
Hannelore En het hele Horsetopia-team
Bedankt aan allen die ons gesteund hebben, aan allen die Furika al die jaren liefde hebben gegeven, aan de manege, aan alle lesgevers en vooral, onze grootste dank, aan Nele, die haar allerliefste schat tot het einde gesteund heeft. Nele, echt waar, vanwege Furika en ons, bedankt! *****************************************************************************************************************************
Those we love don't go away, they walk beside us every day. Unseen, unheard, but always near, so loved, so missed, so very dear.
Misschien wisten jullie dit al, misschien nog niet maar voor het ongeval was ik actief in VZW Horsetopia!!! Deze vzw heeft nu zoveel mogelijk stemmen nodig dus aub help hen even
Beste allemaal!
Horsetopia heeft jullie hulp nodig. Pavo, een Nederlandse specialist in paardenvoeders, geeft duizend euro weg aan het goede doel met de meeste stemmen.
Horsetopia vzw, die instaat voor de opvang van oude en zieke manegepaarden, is geselecteerd en maakt kans om de duizend euro weg te kapen. Daarom hebben we jullie hulp nodig!
Contacteer al jullie contacten en vraag hen alsjeblieft op ons te stemmen. Het duurt slechts enkele seconden en je maakt er ons, en de paarden dolgelukkig mee!
Ik ben Ulrike
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwrode () en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 08/10/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paarden.
Tja, mijn actief leven tussen de paarden is sinds 15/12/2007 helemaal veranderd. Lees mijn blog en ontdek waarom...
Volgens mij heb ik in het verleden een spiegel laten barsten ofzo en heb ik nu 7 jaar ongeluk. Ik kan het anders niet verklaren.... 
...
)
. Het is gewoon weer iets naar waar ik door moet...
Misschien wisten jullie dit al, misschien nog niet maar voor het ongeval was ik actief in VZW Horsetopia!!!
