Het is zondag 23/2, ik ben hier bijna twee weken. Tijd voor een korte evaluatie:
Over het werk dat ik heb moeten verrichten kan ik niet veel zeggen. het was gelijk veel maar niet zwaar of uitdagend. Een toffe groep is het zeker wel, al hoop ik spoedig met hen allen te kunnen samenwerken.
Het leven in Ljubljana zelf bevalt me ten zeerste. Het is een zeer levendige stad die ondanks zijn kleine populatie (ong. 280.000 inwoners) de hoofdstad is van dit eveneens kleine land. Niet zo groot dus maar toch een stad. Vroeger was ik van mening dat een stad een goeie mix van culturen nodig had om zich wel degelijk stad te kunnen noemen, maar sinds ik enkele Oost-Europese steden bezocht heb ik die mening wat herzien. in Ljubljana vindt je amper andere huidskleuren. De grote hoeveelheid Erasmusstudenten compenseert dit dan toch enigzins. In een eerdere blog kon u al lezen dat er veel uitgaansmogelijkheid is, zowel tijdens de week als in het weekend is er voor ieder wat wils. Er is ook een mindere kant: via mijn collega's kwam ik te weten dat het loon hier vrij laag ligt en de belastingen hoog zijn. Bovendien zou het land zich momenteel in een recessie bevinden maar hier is in het straatbeeld weinig van te merken. De bevolking oogt gelukkig en houdt het net zoals wij Belgen graag vreedzaam en rustig, wat toch opmerkelijk is gezien het land ooit een deel was van Joegoslavië dat we nu niet bepaalt kennen als vreedzaam en rustig. Het is voor ons West-Europeanen een publiek geheim dat vele ex-Joegoslaven, waaronder de Slovenen, heimwee hebben naar de tijd dat alle naties nog verenigd waren onder één vlag. Ljubljana is ook een mooie stad! Vooral in het centrum is het aangenaam vertoeven. Er zijn enkele mooie gebouwen en pleinen en het is zo goed als autovrij. Mocht je niet beter weten zou je zeggen dat je jezelf in een of ander Italiaans middeleeuws stadje bevindt. Zo is de mentaliteit hier ook 'zuiders', de mensen hebben geen haast en genieten van het leven. De enigste die ik zich zag haasten dreigde zijn bus te missen. Wat een contrast met mijn geliefkoosde stad Antwerpen, waar tijd en stress zich meester lijken te hebben gemaakt van de gewone mens. Ljubljana: mooie stad, goedkope stad, veel belevenis maar weinig toerisme...het verbaast me. Maar ergens past het wel in de denkwijze van de Slovenen: ze houden het graag klein, bescheiden en vreedzaam.
De titel van deze blog heeft niets te maken met een weekend dat ik niet zag aankomen, een weekend volgt namelijk na een werkweek en meestal eindigt die week op vrijdag, zo ook voor mij. Het is de invulling die een weekend onverwacht kan maken.
Het was vrijdag 21/2, die dag was ik opgelucht; ik had een heus document van zo'n 75 pagina's aan Mojca overhandigd met alle gevraagde info over de deelnemende universiteiten van het BAMBOO project. Ik doopte het document dan ook logischerwijs om in 'BAMBOO-project 2014'. Diezelfde dag kreeg ik nog een andere opdracht in mijn hoogsteigen IRO-mailbox toegestuurd: "zoek op de website (waarna er een link volgde) alle projecten tussen 2009 en 2013 waaraan universiteiten uit Zuid-Oost Azië hebben meegewerkt aub" kon ik lezen, het was uiteraard wel in het Engels. Dit was iets rapper klaar dan mijn BAMBOO-project en na nog enkele kleinere opdrachten te hebben afgewerkt begon ik aan dat onverwachte weekend. Dat begon met een optreden van mijn favoriete band Hatebreed. Alsof god er zelf mee te maken had kwamen deze 'hardhitters' uit Connecticut vrijdagavond in Ljubljana optreden en ik kwam het pas die woensdag te weten, uiteraard moest ik er dan bij zijn. Vlak voor het optreden begon zat ik in de zaal en kwam er van ver een vrouwelijke verschijning op mij afgestapt. Ik dacht dat ze mij moest hebben, ze was niet bijzonder knap dus was die gedachte nog niet zo gek.
En ik had gelijk! "Are you Tobias?" - "Yes" zei ik. Ik was al vergeten dat ik diezelfde ochtend een bericht in de facebookgroep van de Erasmusstudenten hier had geplaatst of er niemand geïnteresseerd was om mee te gaan naar dit optreden. Zij had dit gelezen en herkende mij blijkbaar. Ze heette Martina en kwam uit Italië. Ze sprak Engels maar verre van genoeg om het cliché dat Italianen maar matig zijn in vreemde talen de wereld uit te helpen. We praatten even maar dan ving het concert aan en dan heb ik liever geen aandacht aan iets anders te schenken. Zoals altijd zong ik alles mee van begin tot einde en was mijn weekend reeds geslaagd.
Na het concert ontmoette ik enkele kerels die me vertelde over 'metelkova'. Ik had al wel eens van die plek gehoord maar kende tot dan toe nog niemand die er geweest was. We gingen er samen heen en wat daar wachtte had ik nog nooit gezien. Stel u een grote koer voor met zo'n 8 verschillende, gratis clubs voor waar er verschillende genres van muziek worden gedraaid en relatief goedkoop allemaal... De mix van mensen die zich daar bevindt ziet men niet gauw ergens anders. Metelkova zorgde voor een heel nieuwe dimensie aan mijn verblijf hier en misschien wel aan mijn leven. Ik hing nog wat rond met de Sloveense kerels die me hierheen brachten en kreeg een Joegoslavisch drankje te drinken 'Rakija'. Dit drankje, waarvan men zegt dat het alcoholpercentage om en bij de 50% bedraagt, moet met voorsprong het meest walgelijke zijn dat ik ooit dronk. Later liep ik er ook nog Domi tegen het lijf en was het feest compleet! Zo durf ik toch wel te stellen dat het een onverwacht weekend was: Hatebreed trad op, ik leerde voor het eerst ook Slovenen kennen die niets te maken hadden met de FELU en met Metelkova ontdekte ik een plek die ik nooit zal vergeten.
Ik heb me de afgelopen week geïntegreerd en geamuseerd, twee dingen die je zelden samen in één zin hoort maar toch was het zo. Gisteren maandag 17/2 was het tijd voor het serieuze werk, mij buitenlandse stage begon op die ochtend rond 9u. Ik moest er dus voor het eerst vroeg uit, nu ja...vroeg voor mijn doen. Ik begaf me richting de FELU (Faculty of Economics of the Ljubljana University) want daar maakt het International Relations Office (IRO) deel van uit. Ik kwam er zo'n 15min te vroeg aan, ideaal dacht ik bij mezelf. Na een kort kennismakingsgesprek met mijn stagementor (Mojca Maher) waarin er in grote lijnen werd uitgelegd wat er zoal van mij verwacht wordt de komende drie maanden mocht ik eraan beginnen.
Momenteel werken we aan het BAMBOO-project, dat is een onderdeel van het volgende semester dat aanvangt in september. Uiteraard mikt de FELU op het aantrekken van zoveel mogelijk studenten van over heel de wereld en dit project is specifiek gericht op de studenten uit de Oost-Aziatische landen. "Das geene kattenpis" zou journaalheld Jan Becaus gezegd hebben als hij mijn eerste taak kreeg. Die bestond eruit van alle universiteiten die deelnemen aan BAMBOO veel info op te zoeken met name welke activiteiten ze organiseren voor Erasmus studenten, hun partneruniversiteiten, en de afstanden. Vooral die partneruniversiteiten blijkt lastig en veel werk te zijn.
Mijn eerste werkdag zat erop. Veel meer kan ik voorlopig niet zeggen...Het IRO-team bestaat uit zo'n 6 mensen (vooral vrouwen) die elk hun eigen functie hebben, welke dat precies zijn is me momenteel nog niet duidelijk maar de sfeer onderling lijkt me goed. Jammer dat ik op een paar basiswoorden na geen Sloveens spreek. Dan kon ik me al eens laten horen tijdens de middagpauze. Over het werk zelf kan ik evenmin weinig zeggen daarvoor blijft u best mijn blog volgen, iets wat u momenteel met verve doet. Maar zoals ik al zei, mijn werkdag zat erop en wat doen we daarna? Andermaal ijshockey kijken natuurlijk! De Tsjechen kregen een herkansing tegen niemand minder dan buurland Slowakije. Nog niet zolang geleden waren die twee nog één land. Het zou me niets verbazen mocht Jan Becaus himself nog de scheiding van Tsjecho-Slowakijke hebben vermeldt zoals alleen hij dat kan op een avond in 1989 tijdens het BRT-journaal. Nu speelden die twee landen tegen elkaar en wederom was ik uitgenodigd om het gade te slaan. Ditmaal was Pod Skalco, een pub net buiten het centrum, the place to be. De Tsjechen hadden die keet ingepalmd met vlaggen etc. maar ook de Slovaken hadden een schare fans bij. Tsechië won met 5-3, yes!!! En de sfeer bleef bijzonder goed tussen de twee kampen in Pod Skalco, bij ijshockey wordt er immers meer gevochten op dan naast de piste. Leuke avond na een interessante dag.
De oriëntatieweek is voorbij, hoe moet een mens zich dan amuseren als hij geen verplichte feestjes meer heeft? Die vraag stelt ieder individu zich wel eens. Even zag het er somber uit en leek het alsof ik hier nu nog enkel was om mijn stage te lopen en de brave schooljongen uit te hangen. Gelukkige kwam er hulp uit onverwachte hoek. Het was Jan 'Hooza' Kuklínec, die sympathieke Tsjech die ik eerder die week ontmoette, die mij op zaterdagavond contacteerde en vroeg of ik geïnteresseerd was om samen met twee van zijn landgenoten de ijshockeywedstrijd Tsjechië-Zwitserland te bekijken. Het zijn immers Olympische winterspelen in en ijshockey is dan zowat de meest mannelijke sport, na curling en kunstschaatsen uiteraard.
Natuurlijk zei ik "ja"! Vooraleer ik goed en wel besefte dat ik helemaal niet geïnteresseerd ben in ijshockey vertrokken we met een rugzak gevuld met alcohol richting hun 'dorm' want zo heet een studentenhuis of PEDA hier klaarblijkelijk. Die plaatsen staan niet bepaald bekend als luxueus en hygiënisch maar als het voor ijshockey te kijken is, spelen die zaken toch allemaal geen rol. We arriveerden toen de wedstrijd al halverwege was en troffen Hooza zijn vrienden aan. Op het scherm van de laptop waarmee ze de wedstrijd streamden kon ik zien dat Zwitserland met 1-0 voorstond. "Aiai" zei ik, voor die ene keer dat ik eens een ijshockeywedstrijd meepik zal de ploeg waarvoor ik supporter toch niet gaan verliezen zeker!? Want zo sympathiek was ik dan wel dat ik supporterde voor dezelfde ploeg als die van de gastheren. Ik kon me wel amuseren met die wedstrijd ook al kende ik er weinig of niks van. Hooza en zijn vrienden, Ondrej en Michael (of dat maakten ze me toch wijs) waren zo vriendelijk de spelregels, waar ik me van afvroeg of die er bij ijshockey wel waren, uit te leggen.
En het noodlot geschiedde; Zwitserland won met 1-0. 2014 is blijkbaar niet mijn jaar als het op sport aankomt aangezien mijn twee favoriete voetbalploegen ook niet bepaald aan een glansseizoen bezig zijn, en nu verloor dus ook Tsechië. We lieten het niet aan ons hart komen aangezien deze nederlaag nog niet de uitschakeling betekende. We verplaatsten ons naar de keuken voor een partijtje Poker. Poker was nog zo'n spel waar ik eigenlijk weinig of niets van kende, gelukkige waren de Tsjechen andermaal bereid de spelregels uit te leggen. Toffe mannen die Tsjechen!
Ik mag dan wel geen Erasmus-student zijn, toch was ik dinsdagavond op een event uitgenodigd waar voornamelijk dat soort studenten op aanwezig was. Het heette 'freshers evening' en was een deel van de oriëntatieweek. The place to be was Skelet-klub in hartje Ljubljana. De bedoeling was dat de studenten die hier het komende half jaar zullen studeren mekaar leerden kennen.
Echt veel zin om te gaan had ik niet, ik ben niet echt een club mens en ik kende er maar één persoon en dat was mijn 'TUTOR' (plaatselijke studenten die de buitenlandse studenten begeleiden) Ljiljana. Maar om haar niet teleur te stellen en omdat het toch een mooie gelegenheid was om de eerste contacten te leggen ben ik toch naar daar afgezakt niet wetende wat ik er eigenlijk van moest verwachten.
Het werd een plezante avond met net iets te dure cocktails, veel verschillende nationaliteiten en slechte muziek.
Donderdag 14 februari ging ik voor het eerst naar mijn stageplaats, de faculteit economie. Hier vond het vervolg van de oriëntatieweek plaats met enkele PowerPointpresentaties waarvan ze volgens mij enkel de datums hadden gewijzigd nadat gebleken was dat (half)jaarlijks een nieuwe presentatie maken overbodig werk is. Het is zoals een schooldirecteur die elk jaar op 1 september zijn leerlingen toespreekt en na dit X aantal keren gedaan te hebben wel een best-of-speech heeft neergepend en die jaarlijks herhaalt, zo was het nu dus ook.
De presentaties zaten goed ineen en hadden wel degelijk hun nut daar ze heel wat info gaven over het studentenleven in Ljubljana. En geloof me, een studentenstad is het hier wel. Het meest interessante moment was dan toch wel het overlopen van de verschillende nationaliteiten die er dit semester aan de faculteit studeerden. Nadat het land werd vernoemd, werden alle studenten aanwezig in de aula die in het bezit waren van de nationaliteit van dat vernoemde land vriendelijk verzocht recht te staan. Toen dacht ik de echte patriottisten te kunnen onderscheiden van de minder vaderlandslievenden. Lang moest ik niet wachten op enige waarneembare vorm van vaderlandsliefde.Toen Portugal werd afgeroepen en er op de rij achter mij een vijftal studenten recht stonden was uit hun gelaatsuitdrukking af te leiden dat als het aan hen had gelegen zij uit volle hun volkslied zouden gezongen hebben. Zover kwam het niet maar een welgemeend applaus van de ganse aula kregen ze wel. Heel speciaal was dat applaus nu ook weer niet aangezien elk land dat kreeg, het een al wat meer dan het ander naargelang de populariteit van het land. Dit was duidelijk het geval toen de enige twee studenten uit Rusland hun applaus kregen en het decibelniveau toch merkbaar lager lag dan bij pakweg Vietnam. Arme Russen, het leven is hard.
Uiteraard werd België niet over het hoofd gezien tijdens dit onderdeel. Wanneer ons koninkrijk werd afgeroepen stonden er samen met mij nog vier anderen recht. Ook wij kregen applaus. Zelf vind ik dat een beetje overroepen, applaus krijgen voor je afkomst. Iedereen moet ergens vandaan komen en heeft daar in theorie niet zoveel voor moeten doen dat het een applaus waard is. Bij de Belgen was de liefde voor het vaderland niet van de gezichten af te lezen. Op zich jammer maar niet onverwacht, we scoren nu eenmaal niet zo goed op dat gebied. Anno 2014 is het zelfs al zover gekomen dat de twee Belgen die ons land het hardste verdedigen allebei van vreemde origine zijn nl. Stromae en Vincent Kompany. Natuurlijk was het ook spannend om te weten welk land het beste vertegenwoordigd was hier op deze faculteit en dan moest ik natuurlijk aan dat nummer van Gorki denken dat als titel 'Duitsland wint altijd' heeft (mocht u het willen luisteren, het zit in de bijlage). En lang zag het ernaar uit dat onze Germaanse buren gingen winnen, ze lagen in poleposition en ik zag enkele van hen al een subliem overwinningsgezicht trekken. Helaas voor hen ging Frankrijk met de bloemen lopen. Arme Duitsers, het leven is hard.
Daarna volgde in verschillende groepjes een rondleiding doorheen de campus. Iets totaal overbodig leek mij. Na die rondleiding ben je het meeste al vergeten en bovendien leer je gebouwen het beste kennen door er vaak te zijn. De studenten doen er dus goed aan altijd naar de les te gaan. Tijdens de rondleiding leerde ik Dominik 'Domi' Näser kennen, een zeer sympathieke Duitser uit Nürnberg die vlekkeloos Engels spreekt. Hij vertelde me dat hij niet zo lang geleden Brussel bezocht en hij de stad haat en ze veel te crimineel is. Deze uitspraken schiepen een goede band tussen ons twee daar ik zelf geen fan ben van onze hoofdstad.
Diezelfde avond was er een tweede Erasmus-fuif, ditmaal in Compañeros. Andermaal een club, maar met goede herinneringen aan de eerste Erasmus-fuif trok ik er met goede hoop heen. Die goede hoop werd al gauw de grond ingeboord toen bleek dat ik veel te vroeg was gekomen en vervolgens slechts vijf mensen aantrof die meer dan waarschijnlijk hetzelfde gedaan hadden. Maar zoals dat nu eenmaal gaat op Erasmus bedoeningen geraak je makkelijk aan de praat met mensen, zo ook nu. Ik geraakte aan de praat met Jan Kuklínec, Hooza voor de vrienden. Het werd een topavond, ookal omdat Domi en enkele van zijn vrienden ons vergezelden. De muziek was andermaal shit, maar de hoeveelheid coole mensen die ik die avond leerde kennen maakte dat ruimschoots goed.
Na gisterenavond ben ik vertrokken om er hier een onvergetelijke belevenis van te maken!
Ik ben na een rustige vlucht geland op Sloveense bodem. Het eerste dat me hier opviel was het toch wel bijzonder slechte weer; het regent pijpenstelen maar nog niet hard genoeg om de tonnen sneeuw die de dagen daarvoor gevallen was weg te spoelen.
Na een korte rondleiding van de kotbaas heb ik mij min of meer geïnstalleerd op deze kamer. De kamer is voor mij alleen maar de badkamer en keuken zijn gedeeld met nog zo'n 12 anderen. Morgen heb ik nog een dag vrij en heb ik de tijd om de nodige zaken aan te schaffen.
Ik besef het nog niet goed maar ik zit hier voor de komende drie maanden, nooit was ik langer van huis weg maar het voelt goed.
