Het is vrijdagavond in Ljubljana, de werkweek zit er op. De reden dat ik hier aan mijn blog werk en mij niet aan het vermaken ben in één of andere disco is simpel: mijn uitgaansmakkers, en dat zijn er intussen toch wel een aantal, hebben klaarblijkelijk moeite met meerdere dagen per week het nachtleven te verkennen en ikzelf doe er niet slecht aan mijn budget wat in het oog te houden. Gisteren was er het traditionele donderdagavondbezoek aan Pub Thai Inn waar dan een karaoke plaatsvindt. Het grappige aan deze avonden is dat bij sommige mensen, die zichzelf klaarblijkelijk graag horen zingen, de microfoon wordt uitgezet en ze dat zelf niet of amper doorhebben. Karaokevolk, een ras apart.
Deze week ontmoette ik in hoogsteigen persoon Danijela (haar achternaam weet ik niet maar wat maakt het uit?), het hoofd van het International Relations Office. We hadden mekaar al wel eens eerder gezien de afgelopen weken, maar ze wist me tijdens onze ontmoeting te vertellen dat ze mij aanvankelijk aanzag voor een student die meer dan gebruikelijk eens langskwam. Toen ze echter vernam dat ik 'the student from Belgium' was wist ze met haar geluk geen blijf en complimenteerde er als het ware op los over mijn school en de mentaliteit en kwaliteit van de studenten (ik ben namelijk al de 6de in evenveel jaar tijd die zijn buitenlandse stage hier doet). Om ons kennismakingsgesprek te besluiten legde ze er andermaal de nadruk op hoe blij ze was met mijn aanwezigheid en dat ik het voortreffelijk deed. Deze woorden deden mij uiteraard deugd maar in feite vroeg ik mij af of het niet wat voorbarig is om voor mij de loftrompet boven te halen terwijl we elkaar 5 minuten daarvoor niet eens kenden.
Danijella is een opmerkelijke figuur: een grote dame met oranje haar en hoewel ik geen idee heb van de pensioenleeftijd in Slovenië vermoed ik dat ze daar niet meer ver van verwijderd is. Ik mag haar wel, elke ochtend wanneer ze het bureau nadert hoor je ze al van ver aankomen door haar eeuwig luide stem. Danijella fier op wat ze hier heeft neergezet, en dat is terecht! Zij heeft de uitbouw en ontwikkeling van de faculteit nog meegemaakt en anno 2014 staat er wel degelijk iets neer hier. Het is wat mij betreft bewonderenswaardig dat een universiteit in Slovenië, een land kleiner dan België en met slechts een dikke 2.000.000 inwoners, jaar na jaar meer dan 1000 uitwisselingsstudenten kan verwelkomen.
Ik ken hier veel leuke momenten. Ook minder leuke maar toegeven die zijn zeldzaam. Een voorbeeld van een leuk moment is wanneer ik nieuwe mensen ontmoet. Dan komt natuurlijk al gauw de vraag: "where are you from?" Aangezien zomaar zeggen dat ik uit België kom zou getuigen van immense saaiheid antwoord ik steevast met "make one guess!" De antwoorden die ik dan te horen krijg zijn soms best amusant. De meeste mensen denken spontaan Duitsland, andere vaak voorkomende antwoorden zijn Zweden, Nederland en Oostenrijk (mijn grootmoeder zal het graag horen). Het antwoord van Patricija, de enig mooie barvrouw van Pod Skalco, deed me toch vermoeden dat nationaliteiten raden op basis van uiterlijk, accent en naam niet haar sterkste kant was. Ze antwoordde me namelijk het volgende "When I hear your accent I would say you're from the USA, Texas perhaps?"
Ik was stomverbaasd en dacht dat ze een grap maakte. Al gauw zag ik hier een mogelijkheid om haar eens goed beet te nemen en antwoordde haar "Well almost bullseye but unfortunately for you it aint Texas I'm coming from but Virginia." Een week lang heeft die grap stand gehouden tot ik haar uiteindelijk zei wat mijn eigenlijke nationaliteit is. Gelukkig kon ze hier wel mee lachen en ergens vond ik het wel jammer, ik voelde me namelijk goed in mijn rol als jongeman die zijn redneck familie tijdelijk ontvluchtte om aan zijn toekomst te werken.
Eerder deze maand kreeg ik van een trouwe lezer van mijn blog de vraag waarom ik hier niet dagelijks een bericht achterlaat. Daar zijn twee redenen voor.
Dagelijks mijn blog aanvullen met nieuwe berichten zou zinloos zijn daar alle berichten dan op mekaar zouden gaan lijken. Het zou u als lezer ongetwijfeld opvallen dat het bericht hard gelijkt op het bericht van gisteren en ook wel wat weg heeft van het bericht van de dag ervoor. Bovendien moet ik toegeven dat mijn leven echt niet veel boeiender is dan dat van een doorsnee individu, hoewel het uitgaansleven hier best wat variëteit biedt. Desalniettemin, dagelijks mijn blog updaten zou zelfs u niet meer interesseren na verloop van tijd. Iedereen vindt zijn of haar leven wel speciaal maar soms ontbreekt het de mens wel is aan het lef of de zelfkennis om toe te geven dat dat niet het geval is.
Iets beleven is één ding, het mooi neerschrijven op papier is een heel andere zaak. Met dit in gedachten hebben heel wat grote schrijvers zich ooit in de geschiedenisboeken geschreven. Maar laat ik mijn pretentie achterwege laten en mij geen schrijver nomen. Toch probeer ik elk blogbericht een mooie zinsconstructie te maken, soms lukt dat aardig en soms helemaal niet. Als u wil weten op welke dagen het wel lukt kijkt u best eens naar de data van al mijn vorige blogberichten. Ja, u raadt het goed! Ik schrijf alleen als ik inspiratie heb om te schrijven, wanneer dit niet het geval is begin ik er zelfs niet aan. Het zou pure tijdverspilling zijn.
Dus bij deze hoop dat u vraag beantwoord is beste Amedee Cauwenberghs.
Terug naar de realiteit en die bevindt zich, voor mij althans, nog altijd in het bijzonder mooie en dezer dage ook zeer zonnige Ljubljana. Het is mijn vierde werkweek intussen, de vorige werkweek bestond volledig uit databasewerk. Het weekend was andermaal een topper. Normaal gebruik ik zulke woorden niet maar bij deze is 'topper' wel op zijn plaats. Vrijdag was ik nog ziek en wat doet een mens dan wanneer hij niet uitgaan kan? Jawel, alle Lord Of The Rings + de twee Hobbit films vanachter zijn laptop bekijken en er van genieten alsof hij die prenten voor de eerste keer bekijkt.
Zaterdag trok ik samen met een bende Tsjechen aangevuld met nog wat andere nationaliteiten richting de meest alternatieve plek op aard 'Metelkova'. Ik leerde twee nieuwe mensen kennen; of beter gezegd figuren, want dat zijn ze wel. De ene is Michele 'el Napolitano' Scotto di Vetimo, een sympathieke Italiaan uit ...U raadt het nooit Napels! Hij is zo'n vriendelijke kerel en doet elk beeld van de stereotype catenaccio verdwijnen.
De andere is Kuba 'King Kuba' Sabowski, een robuuste, zei het bijzonder aangename Pool die vloeiend Engels spreekt en heel het repertoire van Pink Floyd en Led Zeppelin kan meezingen. Ze zijn kamergenoten in Rozna Dolina, zij hebben het dus best getroffen met elkaar. Nu ja...over het algemeen is de kans groter dat je met een aangename persoon op de kamer belandt dan met iemand die je niet kan uitstaan. Vergeet niet dat het allemaal Erasmusstudenten zijn, dat zijn nu eenmaal geen saaie en/of tot vervelens toe gefrustreerde mensen. Zaterdagavond zelf was dan ook een topper, het was rock-avond in één van de Metelkova-clubs en tot zo'n 5u bleef ik luidkeels meezingen op Ace of spades, TNT, I wanna rock 'n' roll all night, Smoke on the water enz...
Op de eerste dag van deze werkweek werd ik 's avonds uitgenodigd om met enkele collega's en de TUTORS te gaan bowlen op kosten van de faculteit, uiteraard zeg ik dan niet nee. De venue zelf kon me net zoals vele andere plaatsen in Ljubljana enorm bekoren. Een uitgebreid bowlingcomplex met knappe diensters waar ze de hele tijd door goeie 50's rockabilly draaiden. Tijdens deze avond kreeg ik de bijnaam 'The Belgian Bowler' aangezien ik alle 4 partijtjes won. Niet dat ik zo'n goeie bowler ben maar de kwaliteiten van mijn tegenspelers mochten ook wel in vraag gesteld worden. Ergens moeten ze achteraf spijt gehad hebben mij te hebben uitgenodigd om mee te spelen, maar de sfeer op kantoor is er niet minder op geworden.
