Ooit was er een punkband uit de UK genaamd Sham 69, of die intussen nog bestaan is mij en misschien henzelf onduidelijk. In ieder geval kenden zij hun commerciële hoogtepunt met de culthit "If the kids are united". Telkens ik dat nummer hoor denk ik terug aan de zomer van 2013. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 kwam in Turnhout, de gemeente waar ik in feite woon, de NV-A aan de macht, geen alleenstaand geval (net zoals een stoelpoot, die staat namelijk ook niet alleen) want in heel Vlaanderen was de Blitzkrieg van Bartje merkbaar. Wegens drastische besparingen doken er telkens meer geruchten op dat het nieuwe stadsbestuur het plaatselijke jeugdhuis, waar ik zelf nog vrijwilliger ben geweest, wilde verkopen. Toen dit gerucht ook werkelijkheid bleek stampten we de actie 'Occupy Wollewei' uit de grond als protest tegen een mogelijke verkoop. Het duurde niet lang voor we hadden veel handtekeningen verzameld via een petitie en kregen veel steun vanuit Turnhout zelf en jeugdhuizen daarbuiten. Ook de oppositie in de gemeenteraad koos unaniem onze kant. "de Wollewei hangt beter aaneen dan deze coalitie" zei een oppositie-lid over de coalitie van NV-A. Het absolute hoogtepunt was de mars op de gemeenteraad die wij met al onze middelen verstoorden, daar onze vragen onbeantwoord bleven. Het was het begin van de redding van ons jeugdhuis en het begin van de val van NV-A in Turnhout. Dit was een voorbeeld van de kids die united zijn en dan nog wel tegen een verdeeld stadsbestuur dat in september van dat jaar uiteen viel.
Wie niet bepaald united was waren wij toen we grens van Montenegro overstaken nadat we die bereikt hadden zo'n 2u na ons vertrek uit Mostar. De GPS, die we nog steeds hadden ingesteld op 'highway avoidance' stuurde ons langs een weg waar het signaal stopte. Sommigen wilden graag een andere weg richting onze eindbestemming voor die dag, Budva. Ik en nog twee anderen wilden het avontuur wel aangaan, en dat gebeurde na een tos ook. Spijt had niemand hiervan. We reden op een smal baantje dat je deed bidden voor geen tegenliggers doorheen een prachtig gebergte waarvan de Montenegrijnen het bestaan meer dan waarschijnlijk al vergeten waren, gedurende 2u kwamen we slechts 10 huizen tegen. De rit duurde lang, heel lang en er waren zoveel bochten dat Honza zeeziek werd. Net toen hij op het punt stond zijn ontbijt over de hele auto, en dan vooral over mij te verspreiden hield hij het op want daar in de verte konden we datgene zien waarmee Honza's ziekte geassocieerd werd, de zee! Ons GPS signaal kwam vanuit het niets terug en we zaten nog steeds op de juiste weg. Daar kwamen we dan aan de kustlijn, en wat zag ze er beeldig uit. Geen lelijke flatgebouwen of lelijke dijken enkel een mooie blauwe zee en een bergachtig landschap op het vasteland. Na ons avondeten, dat uit vis bestond, gingen we op zoek naar onze overnachtingsplaats voor die avond. Bij aankomst beel dat niet hetgene te zijn dat we geboekt hadden. Het bleek beter, een ruim appartement voor 8 personen. Ons appartement maakte deel uit van een gigantisch huis dat de eigenaar, Mateja, had omgebouwd tot diverse flats. Hijzelf woonde met zijn gehele familie op het gelijkvloers en bood ons een shot Rakija aan. Wie mijn eerde blogs las weet dat dat een afschuwelijke, Joegoslavische, alcoholische specialiteit is van zowat 45%. Uit beleefdheid dronk ik het dan maar leeg maar verlangde toch hevig naar iets om het door te spoelen, wat er uiteindelijk niet van kwam. Montenegrijnen en hun verwelkomingstradities, je doet er beter aan mee voor ze je niet mogen.
Die avond spendeerden we op het strand. We waren aan de Middellandse zee en daar kom je toch niet elke dag als Belg zijnde.
