Het is 2 april in het jaar 2014. Ik, Tobias Versmissen ben nog steeds in Ljubljana waar het nog steeds uitstekend gaat. Ik weet dat het intussen al even geleden was dat ik nog eens van mij liet horen via deze weg maar als er nu eenmaal niets te zeggen valt zwijgt men beter. Een waarheid die vele mensen helaas niet begrijpen...
De zomer begint er hier ook goed door te komen en het valt me dezer dagen op dat er dan telkens meer rolschaatsers de baan op gaan. Jawel, u leest het goed, rolschaatsers. Ze verschijnen hier vlot in het straatbeeld met ofwel inlineskates (wat de moderne versie is) of met authentieke rolschaatsen met de vier wielen die in een vierkant patroon staan. Ik dacht dat deze trend de eeuwwisseling nauwelijks of niet overleefd had maar blijkbaar is het hier hot. Het doet me terugdenken aan die dagen in de jaren '90. Zelf ben ik nooit echt een skater geweest, rond mijn 8 jaar spendeerde ik meer tijd op de parking van de plaatselijke supermarkt. Daar vroeg ik aan mensen die er rijker uitzagen dan mezelf, en dat waren en toen veel, of ik de 20 Belgische frank van hun karretje mocht bijhouden als ik datzelfde karretje terug ging zetten in hun plaats. Vaak keken ze mij raar aan en antwoordden niet altijd even vriendelijk met een afwijzing, soms haalde ik mijn slag echter thuis. Wanneer ik genoeg geld had kocht ik in die supermarkt die mij onrechtstreeks geld bezorgde een grote zak chips en een blik cola en consumeerde beiden ter plaatse, waarna het proces van karretjes terugbrengen helemaal opnieuw begon. Het waren mooie en vooral zorgeloze tijden, maar een mens blijft nu eenmaal niet even jong en er moet vooruit gedacht worden. Dat is één van de redenen dat ik me hier bevind.
Ondanks het feit dat ik hier nu een kleine 2 maanden ben leer ik nog wekelijks nieuwe mensen kennen, en maar goed. Vorige week donderdag ontmoette ik Marysia, een leuke meid uit Polen die me de dag erna al meteen uitnodigde voor haar verjaardagsparty. Leuk feest enkel was Marysia tegen het einde wegens veelvuldige alcoholconsumptie niet langer in staat mij te herkennen. Jarig zijn...je maakt het uiteindelijk ook maar één keer per jaar mee of je het nu wil of niet. Momenteel ben ik samen met die andere Pool, Kuba, bezig aan het plannen van een Balkantrip, dit is een regio waar je niet elk jaar komt en dus kan je er maar beter van genieten. Dat hebben wij twee goed begrepen en dus zijn we aan het werken aan kostenraming voor vier dagen doorheen voormalig Joegoslavië. Als dit doorgaat moet dit één van de hoogtepunten van mijn verblijf hier worden.
Intussen heb ik hier zo'n 1000 km van België vandaan vernomen dat Herman Van Molle, zonder twijfel één van de beste presentatoren op de Belgische buis, wegens gezondheidsproblemen niet instaat is het nieuwe seizoen van de Canvascrack te presenteren. Beste Herman, een spoedig herstel gewenst!
Ik heb geluk dat ik zelf een grote voetballiefhebber ben, zo maak je toch al gauw wat vrienden die het spelletje eveneens kunnen smaken en vervolgens kijk je samen in tal van café's wedstrijden. Zo gaat da, ging dat en zal dat altijd blijven gaan. Sinds kort vervoegt ook Valeria, een Oekraïense die woonachtig is in Tsjechië, ons steevast tijdens voetbalwedstrijden en donderdagavond activiteiten. Ze supportert voor Real Madrid en kent er best wat van. Ze had het tot nu toe erg zwaar hier in Ljubljana en kende maar weinig mensen. Erasmus kan geweldig zijn, maar het kan ook tegenslagen en vraagt vaak aanpassing en geduld. Vandaag keken we naar Real Madrid-Borussia Dortmund, een wedstrijd waarin Borussen, ondanks een goede partij met volle overgave, de boot ingingen met 3-0. Valeria was gelukkig, ik minder maar kon me er wel over zetten. Mijn goede vriend Jan 'Honza' Kuklinek achtte dan zijn moment gekomen om zijn maandelijkse wijsheidsspreuk boven te halen. Hij liet zich uit over de kansen van Dortmund om de volgende ronde te halen met de poëtische woorden "It's possible, but not probable". Wat een held!
Zondag zal zowat de enige dag zijn dat ik het me beklaag hier te zijn. Dan staat namelijk de hoogmis van het wielrennen op het programma 'De Ronde van Vlaanderen'. Hier tussen de vele studenten tref je maar weinig wielerliefhebbers aan, buiten Marie Psycho. Marie is eveneens Tsjechisch en vanaf dat ze te weten kwam dat mijn nationaliteit de Belgische was kon ze mij enkel nog spreken over de wielersport. We kijken zondag samen, dat belooft een namiddag te worden waar de spanning hoog zal oplopen aangezien zij een temperamentvolle lesbienne is die steevast voor Zdenek Stybar supportert terwijl ik altijd achter Fabian Cancellara sta en tijdens de race niet te genieten ben. Wordt vervolgd...
