Aangezien mijn Prezi presentatie, die ik vorige week afwerkte, niet echt in de smaak viel ben ik deze week gewoon aan een nieuwe begonnen. Toegegeven, ik haat werken met dat programma en gezien mijn gebrek aan creativiteit denk ik dat die haat wel eens wederzijds kan zijn. Eerder deze week vroeg ik of ik vrijdag wat later mocht beginnen, dit bleek geen probleem. In Slovenië kijken ze wat minder op uren dan in België. De reden dat ik dit vroeg was om op donderdagavond nog eens van het echte studentenleven te proeven, een keuze die ik me niet zou beklagen. Om 15u zat mijn werkdag er op donderdag op. Het was prachtig weer dus besloot ik nog even te passeren bij Hostel 24, een leuke stek op zo'n 100m van mijn deur. Hostel 24 is een combinatie tussen een hostel (of wat had u gedacht) en een bar met een gezellig terras aan de straatkant. Het is een familiebedrijf en de twee zussen Eva & Ana zijn de twee zussen die het dagelijks runnen. Ze lijken allebei al achteraan de 20 maar vandaag wisten ze me te vertellen dat ze in feite maar 18 & 20 zijn. Een miscalculatie waar ik me nog steeds van afvraag hoe ik ze had kunnen maken. Anyway, op het terras ontmoet ik Devin, een sympathieke Canadees van 20 die er in feite 35 uit ziet, op gebied van leeftijden raden ben ik nooit een krak geweest. Hij studeerde zo'n twee jaar geleden af en schepte daarna naar eigen zeggen aardig wat poen in een geprivatiseerde koolmijn ergens in Ontario gedurende 1,5 jaar. Nadien trok hij op wereldreis en is nog steeds niet teruggekeerd, momenteel verblijft hij hier in Ljubljana en nam hij uitgebreid de tijd om mij enkele van zijn meest memorabele ervaringen mee te delen. Hij wekte enigszins jaloezie bij mij op, hij is 20 en heeft al zo goed als heel de wereld gezien en ik ben 22 en ben nog niet eens buiten Europa geweest. Goed, op zijn looks moet ik niet jaloers zijn, je moet je een combinatie voorstellen tussen Michael Moore en Chewbacca die bovendien vrij klein van gestalte is.

Die avond was er op de FELU Facebook pagina opgeroepen om af te spreken op Kongresni Trg (Congress Square) voor een publieke voordrink ter voorbereiding van het bezoek aan club Compañeros. Dit moet zowat het beste plan ooit geweest zijn, buiten het plan van neveneffecten om de belspelletjes aan banden te leggen natuurlijk. Niet alleen waren al mijn erasmusvrienden er, er kwamen ook nog een hoop andere toffe figuren opdagen van alle mogelijke nationaliteiten. Ik raakte in contact met drie Turken waarvan ik slechts één naam herinner, Mat. Mat is een student uit Ankara met lang haar en eigenlijk zou je hem eerder een Samoerai noemen dan een Turk. Hij is eens links denkende kerel met een mening over wat er in zijn land precies allemaal misloopt en bovendien houdt hij net als ik van Metal muziek. Een kerel naar mijn hart. Even later vervoegt een van zijn vrienden ons, hij heeft de naam Mehmet en is al goed beschonken, hij heeft veel praat en is bijzonder vrijgevig. Op 10min tijd heeft hij me al 2 blikken bier gegeven. Nu ik er over nadenk is het best raar, ik kom uit België een land met een enorme Turkse gemeenschap. Het is echter pas nu in een ander land dat ik echt een keer close met hen ben en een degelijk gesprek met hen voer. Mat is geen wereldvreemde moslim of dergelijke maar een realistische en respectvolle Turk die weet waarover hij spreekt.

Na nog met veel andere mensen gesproken te hebben trok ik met met mijn Poolse makker Kuba en Michele di Italia naar Compañeros. Daar was het feest al dik aan de gang. De crew uit Tsjechië was ook aanwezig en na een tijdje kwam de Turken ook nog eens binnenvallen, feest verzekerd! Zeker toen Mehmet zijn 'dansmoves' tentoonspreidde en zowat elke andere kerel het nakijken gaf. Hij verdween om de 15min om vervolgens terug te komen met gratis bier, hoe hij dat telkens voor mekaar kreeg zal me een raadsel zijn maar hem moet koesteren als vriend lijkt me geen slecht voornemen. Mehmet zelf werd er ook niet nuchterder van en daarom besloot ik hem de bijnaam 'Zataturk' te geven.

Na een topavond was ik om 5u thuis wat het opstaan des te pijnlijker maakte...

Ook ik stel me dezer dagen een vraag. In Slovenië hebben ze net als in de meeste ontwikkelde landen (of daar ga ik toch van uit) stoplichten voor voetgangers. Op de ietwat drukkere kruispunten hangt er aan elk stoplicht een oproepknop, u kan er zich ongetwijfeld iets bij voorstellen daar die dingen in België ook alomtegenwoordig zijn. Tot enkele dagen geleden dacht ik steevast dat zo'n oproepknop diende om het licht sneller op groen te laten springen, mocht u dat ook denken...U bent mis! In Slovenië hebben ze naast een stoplicht ook een klein LED-scherm dat aftelt naar 0 en wanneer de 0 dan effectief bereikt is het licht op groen springt en u zonder al te veel stress kan oversteken. "Handig"! zei ik tegen mezelf. En zegt u nu zelf; zo'n scherm dat aftelt van 60 naar 0 en u niet laat nadenken over hoe lang u daar mogelijk nog stil zou staan vooraleer u zich naar de overkant kan begeven, u moet geen genie zijn om met zo'n idee op de proppen te komen. Maar ditzelfde scherm deed mij ook inzien dat de oproepknop niet dient om het groen licht op te roepen zoals ik eerder dacht. Gisteren stond ik er letterlijk en figuurlijk even bij stil dat nadat ik de knop indrukte de teller aan hetzelfde tempo bleef aftellen zonder nog maar aanstalte te maken op enige versnelling.

Dan zal het wel voor de blinden en slechtzienden zijn dacht ik, aangezien er altijd een tikkend geluid weerklinkt telkens het groen wordt. Ook hier was ik mis bleek zo'n 5min later aan het volgende licht. Ik duwde de knop bewust niet in in de hoop geen geluid te horen bij groen licht. Dat verdomde geluid kwam er alsnog en liet mij met een vraag achter: Wat is de functie van een oproepknop aan een stoplicht? U kan op dit bericht reageren en aan wie mij als eerste een geloofwaardig, sluitend antwoord kan geven draag ik mijn volgend blogbericht op!

Slovenië is en blijft een klein land en er zijn ook zaken waar je dat aan merkt. Een van die zaken is het feit dat er geen IKEA is, volgens mijn collega Klavdija te wijten aan de kleine populatie (zo'n dikke 2 miljoen). Ook dat in de vele buurlanden van Slovenië er enkele grote steden nabij de grens liggen die wel IKEA's hebben zal hier wel een rol spelen. Terwijl in België, een land dat slechts 10.000 vierkante km groter is, er zo'n 6 IKEA's zijn. In één van die IKEA's, meerbepaald in Wilrijk, is mijn eigenste moeder intussen al zo lang in dienst dat ze intussen al zelf deel uitmaakt van het meubilair. Sorry Ma voor deze flauwe en misschien ook wel confronterende grap, maar iets zegt mij dat ge nu zelf strijk ligt van het lachen en diezelfde grap morgen aan al u collega's verteld.

Het was een prachtige avond en dat had alles te maken met de 3-0 overwinning van Manchester United tegen Olympiakos waardoor de nederlaag in de heenwedstrijd (zie eerdere blog) volledig goed gemaakt werd en de kwalificatie voor de volgende ronde een feit is. Lang leve Robin Van Persie!!!

Om af te sluiten zou ik een quote van één van mijn absolute helden willen aanhalen "to infinity and beyond". Mensen onder de 25 jaar die niet weten van wie deze quote komt hebben overduidelijk geen jeugd gehad.