"All the animals come out at night. Whores, skunk pussies, buggers, queens, fairies, dopers, junkies, sick, venal. Someday a real rain will come and wash all the scum of the streets."
Met bovenstaande quote vangt de film Taxidriver aan. In de scene hoor je Robert De Niro dit zeggen terwijl hij met zijn taxi langs een avenue in een louche uitgaansbuurt van het heftige New York tijdens jaren '70 rijdt en tal van merkwaardige nachtfiguren passeert. Gisteren keek ik deze film nogmaals samen met Mat de samoeraiturk & Javier, de Spanjaard die er zelf nog een figurantenrol in zou kunnen spelen. Taxidriver is zonder tegenspraak één van de beste prenten ooit gemaakt en misschien ook wel de beste prestatie van De Niro en Scorsese. Als u 22 jaar of ouder bent en deze film nog niet gezien heeft raad ik het volgende aan. Ga een keer voor de spiegel staan gedurende een zelf gekozen aantal minuten of langer en stel u de hoognodige vraag hoe u het zover heeft kunnen laten komen deze film nog niet te hebben gezien. Eens u het antwoord gevonden heeft, wat zou getuigen van zelfkennis en zelfkritiek, doet u er goed aan die film op een eveneens zelfgekozen manier te bekijken. U zal er geen spijt van hebben. De film dateert van 1976 en spreekt na bijna 40 jaar nog steeds boekdelen.
Als u zich afvraagt waarom ik dit vermeld. Zoals ik reed zei keek ik deze film gisteren nogmaals, dat is één reden. Maar eigenlijk had ik er gewoon zin. En in een blog mag men anno 2014 nog schrijven wat men wil, vandaar.
Twee dagen geleden achtte ik het hoognodig om nog eens langs de kapper te passeren. Dit kappersbezoek zou bewijzen dat stereotypen toch vaak waar zijn. Na een afspraak online gemaakt te hebben was het gisteren zover. Het kapsalon in het centrum van Ljubljana was in handen van de heren Luciano en zijn neef Marco, twee ingeweken Italianen die niets van hun 'stile di vita' in het land van Pinnokio en Gelato hadden achtergelaten. Tegen elkaar spraken ze uitsluitend Italiaans met de gekende handgebaren en onverantwoorde decibels, mochten Belgen zo tegen elkaar spreken mag u er zeker van zijn dat er de dag ervoor iets ergs gebeurt is in de trend van dat je vrouw je gloednieuwe Porsche in de prak gereden heeft en in staat van gedeeltelijke narcose, ten gevolge van de ziekenhuisopname na dat ongeval, bekent dat ze een affaire heeft met je vader.
Gelukkig spraken ze ook goed Engels, wat dan weer een stereotype ontkrachtte.
Op de achtergrond hoorde je uitsluitend Italiaanse muziek, iets waar ik niet zo gek van ben. Uiteraard hing er ook de traditionele poster van de Azzuri aan de muur. Voor de niet-voetbalkenners onder u, 'Azzuri' en 'la squadra' zijn synoniemen voor de Italiaanse nationale voetbalploeg. Deze poster was van de generatie van '94. De sterren toen waren Baggio en Baresi, de ene was een geniale spits de andere een meedogenloos harde verdediger. Marco ging mijn haar doen, en nam daar zoals een echte Zuid-Europeaan het wil uitgebreid zijn tijd voor. Voor hij het waste vroeg hij mij hoe ik het wou en observeerde mijn haar tot in detail. Toen hij eindelijk begon te knippen achtte hij zijn moment om te beginnen praten, dit zou niet meer stoppen vooraleer ik daar buiten was. Tijdens onze conversaties, die grotendeels over nutteloze zaken gingen kon hij het maar moeilijk verbergen dat hij homoseksueel is, weeral een stereotype dat ik bevestigd zag nl. dat van de homoseksuele kapper. Marco is een onnavolgbare perfectionist, werkelijk elk haartje moest precies even lang zijn. Toen ik na 1,5u buiten ging (in België duurt mijn kappersbezoek 15 minuten) voelde ik me weer een ervaring rijker. In het buitenland naar de kapper gaan blijkt een uitstekende cultuurtrip te zijn.
Die avond was het ook weer karaoke in Thaii Inn pub. Altijd leuk om naar toe te gaan, niet om zelf te zingen natuurlijk. Maar om te lachen met de mensen die zichzelf als zangtalent zien, ja hoor...die ziekte heeft zich niet beperkt tot de Vlaamse grenzen. Die avond zou het echter wat speciaal worden. Naar het einde van een vrij zatte avond toe zong er iemand 'Imagine', de grootste hit die John Lennon behaalde na zijn avontuur met 'The Beatles' , een viertal uit Liverpool dat redelijk wat succes oogstte. U kan zeggen wat u wilt maar nummers zoals Imagine zullen er niet meer gemaakt worden! Dit bleek andermaal waarheid toen niet enkel diegenen die de micro's hadden maar ook de hele pub deze klassieker recht vanuit het hart meezong. Het paste perfect in het verhaal dat ik hier meemaak. Ik ben hier tussen ontelbaar veel nationaliteiten en heb een geweldige tijd. Samen zongen we daar dat nummer en de laatste zin daarvan "...and the world will live as one."
Zaterdagavond was op zijn zachtst gezegd een legendarische. Ik was uitgenodigd op de housewarmingparty van Javier, Aurelien en Arno. Nu ja, housewarming kon je het niet echt noemen aangezien het een appartement was dat ze met zijn drieën huren vanaf nu. Vanaf 22u was iedereen welkom maar ik ben intussen wat meer ervaren in dit soort dingen en weet maar al te goed dat je dan beter pas tegen 22.30u ten vroegste komt opdagen, anders loop je het risico dat je je daar met een beperkt aantal collega vroegkomers samen alleen voelt. Ik kwam pas aan tegen 22.45u en de sfeer zat er al goed in, buiten een verwelkomingsshot moest je ook verplicht op de foto met een bordje dat zei "Fuck Compañeros", u weet wel die populaire discotheek. Eigenlijk was dat maar een hypocriete bedoening daar het merendeel van de aanwezigen twee dagen ervoor Compañeros nog stevig financierden in de vorm van ettelijke drankconsumpties.
Maar zoals ik al zei zat de sfeer er goed in. Er was op dat moment zo'n 30 man aanwezig en stond in groepjes verspreid over het appartement. Ik voegde me bij mijn goede vriend Ondrej, een Tsjech. Toen ik het meubilair wat beter bestudeerde merkte ik de TV op. Dat was me nog eens een echte TV in plaats van die dunne dingen die ons leven comfortabeler claimen te maken. Nee, dit was een gigantische bak met antennes die meer dan waarschijnlijk de eerste aflevering van 'The Muppet show' nog heeft uitgezonden. Javier, de sympathieke Spanjaard die het appartement huurt, wist me te zeggen dat hij niet meer werkt. De eigenaar is te lui om die tientonner daar weg te halen en zeg nu zelf; zo'n TV fleurt je interieur toch helemaal op? Of hij nu werkt of niet.
Naarmate de avond vorderde nam het alcoholgebruik in de flat toe, ook ik was niet meer nuchter na verloop van tijd. Het werd wel telkens leuker en ik raakte met zowat iedereen aan de praat. Deze avond waren het vooral Polen die me graag even spraken. Leuk volk! Ze hebben hun reputatie soms tegen maar hier op Erasmus telt het niet waar je vandaan komt en of welke reputatie je land heeft. Getuige de aanwezigheid van enkele Russen hier in dit land.
Het kon helaas niet uitblijven en het gebeurde ook, ik slaagde erin mijn eerste conflict te hebben sinds mijn aankomst hier in Slovenië, maak u geen zorgen beste bloglezers verder dan wat pittige woorden is het niet gekomen. Ik raakte in een gesprek met een Spaanse dame waarvan ik de naam intussen vergeten ben. Ze vertelde me dat ze uit Catalonië kwam waarop ik na een tijdje vroeg wat ze van de onafhankelijkheidsplannen van haar regio vond. Van deze vraag heb ik dikke spijt, niet omdat die ons conflict inluidde, maar wel omdat ze het moment gekomen achtte om een uitleg te beginnen die een half uur zou duren waarom Catalonië een eigen staat moet worden zonder dat ik daar één woord tussen kreeg. Na haar uitleg kon ze het maar moeilijk verkroppen dat ik mijn mening over de hele kwestie voor mezelf hield. Ik zei vervolgens dat ik de hele situatie niet genoeg ken en er eerst ook eens met een 'gewone' Spanjaard over zou willen praten, maar toegegeven sinds die avond heb ik veel meer sympathie voor de niet-separatistische Spanjaarden. Ze zei me dat ik haar mening moest respecteren en daar zit ze dik mis! Ik moet niemand zijn/haar mening respecteren, ik moet die aanvaarden!! Een wereld van verschil als u het mij vraagt. Ik liet het verder niet aan mijn hart komen, maar haar heb ik die avond niet meer terug gezien =) Laat het een les zijn mensen, vraag een Catalaan of een Bask of wie dan ook nooit naar onafhankelijkheidsplannen want u geraakt er het komende uur niet vanaf. De housewarming liep op zijn einde. Gelukkig was Metelkova net om de hoek. We trokken er nog met een delegatie heen van zo'n 15 verschillende nationaliteiten, om er tot zonsopgang te blijven.
De dag erna raakte ik voor mijn doen verrassend op tijd wakker om Vlaanderen's mooiste mee te pikken. En of het de moeite was! De held van het peloton Fabian 'Spartacus' Cancellara deed zijn favorietenrol alle eer aan door die gewoon waar te maken en zo zijn derde zege in deze prachtige koers te behalen. Respect patser!
