Het is woensdag 5 maart, in België moet het dan krokusvakantie zijn als ik mij niet vergis. Of deze vakantie ook in Slovenië plaatsvindt weet ik eigenlijk niet. Het zou van gezonde interesse blijken voor mijn nieuwe leefomgeving mocht ik interesse tonen in de vakantiedagen van de schoolgaande, Sloveense jeugd maar of het mij een persoonlijk meerwaardegevoel zou geven betwijfel ik ten zeerste.
Krokusvakantie of niet, ik zit in mijn derde week stage en de afgelopen drie dagen hebben mijn ogen niets anders als databanken met ingediende applicaties gezien. Deze applicaties komen van studenten die volgend semester (wat dus volgend schooljaar is) een studie aan de FELU willen doen en zichzelf dus opgeven als Erasmusstudent. Veelal komen deze studenten uit landen waar ik me ten stelligste van afvraag of er zich daar wel überhaupt een universiteit bevindt, toch wel zo blijkt. In deze landen waar ik het over heb (Kazachstan, Uzbekistan, Turkmenistan...) zijn de universiteiten allemaal genoemd naar de voormalige leiders van die landen, of ze nu deel waren van de Sovjet-Unie of niet. Dat zie ik in ons België nog niet gauw gebeuren, en maar goed ook. Want geef toe; Universiteit Elio Di Rupo of Jean-Luc Dehaene Hogeschool klinken toch niet aantrekkelijk. Jaja, de databanken informeren mij uitgebreid. Mijn job bestaat er dezer dagen vooral uit de gevraagde gegevens in een tabel te schikken en vervolgens een mooie grafiek te maken.
Er zijn natuurlijk veel verschillen tussen de Belgen en de Slovenen, ik merk er nog elke dag wel een paar op. Een belangrijke om eens onder de loep te nemen is het eetgedrag van beide volkeren. Wij Belgen, en dat weten we maar al te goed, zijn Bourgondiërs en houden van eten. Wij nemen graag de tijd om kwaliteitsmaaltijden en aangename hapjes te consumeren. Bovendien bevat ons televisieaanbod een overschot aan grotendeels nutteloze en eentonige kookprogramma's, waarvan Komen Eten met voorsprong het afschuwelijkste programma aller tijden moet zijn.
In België eet men meestal 's avonds zo rond een uur of zes, zeven, Dat is het grootste verschil met de Slovenen. Hier eet men 's middags een grote portie warm terwijl men het 's avonds eerder bescheiden houdt met een paar boterhammen en een yoghurt. Dit wil echter zeggen dat hun porties 's middags op zen zachtst gezegd enorm zijn. Ik ben er dagelijks getuige van tijdens de middagpauze. We eten allen samen in de kantine, die ik niet volledig ga beschrijven aangezien die niet hard genoeg verschilt van een schoolkantine zoals u ze zich kunt voorstellen. Dan passeren de Sloveense studenten en werknemers met hun plateaus voorzien van: een kom soep, een bord vol met puree/rijst en een stuk vlees/vis, een grote, aparte kom met groenten overgoten met alle ter beschikking gestelde dressings en tenslotte nog een gezond dessert.
Ik schaam mij bijna als ik tussen al deze 'middagproppers' slechts een klein bord pasta ga halen. De vrouw achter de kassa (dat is altijd dezelfde) verklaart mij keer op keer gek wanneer ik met deze, in haar ogen, kleine portie kom afrekenen. Wanneer ik nog ver achter in de rij sta kijkt ze mij al aan zoals mijn vader mij ooit aankeek toen ik zei dat met zijn nieuwe Opel gebotst was. Een goede daad was achteraf gebleken; in de andere auto zat namelijk een Albanese dievenbende die al 6 maanden gezocht werd. De plaatselijke autoriteiten waren de Versmissens dankbaar en lieten dat blijken met zo'n 5 kortingsbonnen van het toen net heropende Centerparcs.
Maar goed terug naar die kassierster in de kantine die mij maar een rare vindt. Nadat ze eerst in erg gebroken Engels mij zo'n 10 keer vraagt of dit werkelijk alles is wat ik van eten moet hebben en ik telkens bevestigend knik krijgt ze het over haar hart om af te rekenen. Dat is het leuke deel aangezien de Sloveense regering de studenten een groot deel van de maaltijd terug betaalt, dat geldt niet alleen in de schoolkantine maar ook in vele restaurants in de stad.
