Deze blog draag ik op aan mijn beide ouders. Aan wie ik veel te danken heb!
Het gebeurt niet meer zo vaak dat ik nog emotioneel word van iets, misschien is dat iets dat er minder op wordt naarmate je ouder wordt. Ik mag mezelf dan weliswaar niet oud noemen, ik ben ook geen 16 meer. Al maar goed, de leeftijden van 16 tot 19 bevielen me allerminst.
Woensdag kwamen er toch enkele emoties bij me los. Het was goed weer, en wat doet men bij goed weer? Juist! Een terras in het centrum bezoeken met een leuk gezelschap. En geloof me Ljubljana is een terrasstad, vooral langs de rivier die pal door het centrum loopt heb je keuze te over en nergens laat de bediening lang op zich wachten. Daar zaten we dan en we dat waren mezelf, Jan 'Honza' Kuklinek (de wijze Tsjech), Marin 'Grand écart' Pelaic (hij komt uit Split in Kroatië, vandaar die bijnaam), Borja 'Frodo' Herrarte (een sympathieke Madrileen die verdacht veel lijkt op het hoofdpersonage uit Lord of the rings), Mehmet 'Zataturk' Katran (de best dansende Turk ooit hoewel hij eigenlijk een Koerd is), Mat 'Samoerai' Özdemir (de Metalturk met de looks van een Japanse krijger), Kasia 'How are you' Super (een Poolse die aan haar familienaam verplicht is permanent goed gezind te zijn) en ten slotte nog Francesca 'La Bella' Saporiti (een signora di Milano). Wat had ik daar een onbeschrijfelijk plezier tot op een bepaald moment mijn aandacht volledig naar iets anders ging.
Ik zag een klein jongetje van een jaar of 5,6 in veel te grote wielerkledij voorbijfietsen op een kleine blauwe mountainbike gevolgd door zijn vader, of dat vermoedde ik toch, eveneens in wielerkledij en op een degelijke koersfiets. Ik zag hen slechts enkele seconden voorbijfietsen maar dat was meer dan genoeg om mijzelf volledig te herkennen in die jongen. Rond die leeftijd had ik net mijn eerste communie gedaan en kreeg daarvoor van mijn vader mijn eerste degelijke fiets die sprekend op diezelfde fiets leek die daar voorbijreed. Alsof god er zelf mee te maken had leek die jongen ook nog eens op mij toen ik die leeftijd had: klein, mager, blond en vooral knap! Bovendien trok ik er in de zomer toen ook met mijn vader op uit om in heuvelachtig gebied te gaan fietsen. Met een fiets die zwaarder was dan mezelf een helling oprijden, ooit kon ik het. Deze zelfherkenning deed me toch even stilzwijgen en liet me even terug flitsen naar die zomers eind jaren '90 wanneer ik mij onverslaanbaar achtte op die blauwe fiets van mij.
Aangezien hun housewarming van twee weken geleden een enorm succes was besloten de heren Javier, Aurelien en Arno er een vervolg aan te breien. Deze keer werd er opgeroepen om een souvenir vanuit de stad mee te brengen. Zelf bracht ik een verkeersbord mee dat ik in mijn straat subtiel kon meenemen. Andermaal een top avond waar ik weer maar eens veel nieuwe, coole mensen leerde kennen van verschillende nationaliteiten. Aan die topavond kwam plotsklaps een (tijdelijk) einde toen we bezoek kregen van de 'policija' er waren blijkbaar klachten gekomen over nachtlawaai. Iets wat nog wel te begrijpen was maar toch als een verrassing kwam. Helaas kwam de politie ook binnen een kijk nemen waardoor ze de buit aan souvenirs zagen liggen, ze zeiden hier deze week nog voor terug te komen. Wordt vervolgd...In onze feestmood kreeg Thomas, een Fransman waarvan ik me afvraag of die tegen het einde van het semester genezen zal zijn van de kater die hij gisteren opliep, het geniale maar ook zo foute idee om het nummer 'Copkiller' van de legendarische rap-metalband Bodycount op te zetten. Bodycount is of was een project van de rapper ICE-T die zijn muzikale grenzen wat wou verleggen en zich wat mij betreft de enige echt black metal band mag nomen. ICE-T is een neger weet u...Veel meer dan een kwade blik van de knappe agente kregen we gelukkige niet. Om nog niet naar huis te hoeven trok ik met Borja en Valeria naar Metelkova, de underground plaats waar volgens mij de Anarchie is uitgevonden.
Valeria, over wie u al eerder kon lezen, heeft voor haar jonge leeftijd al heel wat meegemaakt. Op haar 15de hebben haar ouders haar met een beperkte financiering laten verhuizen van Dnipropetrovsk in Oekraïne naar Brno in Tsjechië aangezien je kansen om ergens te geraken in het leven héél beperkt zijn in Oekraïne. Valeria wist me te vertellen dat het gemiddelde maandinkomen er 300 is, en nee ik moet geen zaken horen in de trend van "Maar daar is alles goedkoper..." of "Er is daar toch zoveel corruptie en zwartwerk..." Nee! 300 is belachelijk weinig en meer moet daar niet over gezegd worden! Nu is Valeria dus hier en we kunnen het goed vinden. Gisteren vertelde ze me over de recente gebeurtenissen in haar land van herkomst en haar gevoel hierbij. Ook hier werd ik wat emotioneel, wij Belgen zijn een rot verwend volk dat zulke zaken nooit zal meemaken en bovendien een hoog loon kent. Toch zijn wij kampioen van het klagen, denk er allemaal maar is over na.
Eind deze maand vertrek ik een week op Balkantrip. Dus beste blogvolgers, brace yourselves!!!
