Er wordt van zondag wel meermaals gezegd dat het de dag van de week is waarop men de ganse dag niets doet dan lui zijn. In het Engels hebben ze daar een term voor bedacht 'Lazy sunday'. Ergens moet deze uitspraak kloppen. Zondag is nu eenmaal de dag waarop wij christelijke mensen tijd maken voor het gezin en familie en laat de ons buitenwereld koud, nog kouder dan op een doorsnee weekdag.
Mijn zondag zou zich echter niet vanuit de zetel (want die die heb ik hier niet) of vanachter de laptop afspelen. Vandaag trok ik er met enkelen op uit om het grootste carnaval van Slovenië te bezoeken, het Ptuj-Carnaval. "Carnaval"!? Dacht ik bij mezelf toen ze mij eerder deze week meevroegen. Ik dacht tot dan toe dat dat feest zich uitstrekte tussen Aalst en Venetië, maar ook in Slovenië hebben ze de smaak van het om ter gekst verkleden en vervolgens onder escorte door het centrum van de gemeente lopen te pakken. De laatste keer dat ik aan carnaval meedeed, het zij als toeschouwer het zij als zelf verkleed dateerde reeds van het laatste jaar in de lagere school. Als ik mij goed herinner was ik toen samen met enkele van mijn makkers verkleed als De bende van Nijvel. De keuze voor deze verkleding, die getuigde van lef en onverzettelijkheid op die leeftijd, viel niet bij iedereen in de smaak. Vooral de schooldirectrice van toen, wiens naam ik nog perfect weet maar wegens privacyrechten niet vermeld, was ontzet. Ook de ouders van de overige kinderen keken ons bijzonder lelijk aan en waren tegelijkertijd bijzonder trots op hun eigen kinderen die elke vorm van originaliteit misten door verkleed te zijn als ordinaire prinsessen of tweedehands Zorro's. "Hoe zijn die opgevoed"? Hoorde ik de vader van een medeleerling tegen zijn vrouw zeggen. Jaja...de aandacht hadden we die dag alleszins wel. Zo'n drie jaar geleden heb ik vernomen dat de schooldirectrice na dat schooljaar ontslag had genomen nadat ze er niet in was geslaagd onze opvallende passage op het carnaval dat jaar goed te praten bij de toenmalige minister van onderwijs.
Maar dat volledig terzijde. Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om naar Ptuj, dat overigens zo'n 2u rijden is, te gaan. Andermaal is gebleken dat ik mij zelf vaak laat ompraten zonder dat ik daarbij echt stilsta. Eerst zwoer ik niet mee te gaan, vervolgens ging ik mee en tegen dat het zondag was had ik de huurauto geregeld en mocht ik die ook nog een richting Ptuj besturen. Bij het afhalen van de auto bleek het een automatic wagen te zijn. Toegegeven daar moest ik eerst een paar keer 'het blokske rond' mee rijden vooraleer ik mij in het echte Sloveense verkeer begaf, het was immers de eerste keer dat ik niet met een manuele wagen de baan opging. Maar al zeg ik het zelf, goed rijden deed het wel. Het was een Opel Zafira voor wie het mocht interesseren. Daarna was het de medepassagiers, waar mijn goede vriend Hooza ook deel van uitmaakte, oppikken en dan reed ik zowaar in een automatic wagen richting Ptuj waar ik voor het eerst sinds heel lang nog eens een carnavalsstoet zou zien. Het was een grensverleggende dag gekleurd met een mooie rit doorheen het Sloveense land.
We zijn vrijdag 28/2. Mijn stage kende een goede tweede week al was het begin ervan onaangenaam. Toen werd mij nogmaals pijnlijk duidelijk dat je weinig hebt aan wat je op school leert als je het niet onderhoudt... In mijn geval was het computergericht. Vorig jaar was mijn examen Excel nog een voltreffer, maar daarna heb de leerstof niet of amper bekeken en dat betaalde ik maandag cash door een Excel bewerking niet meer juist te kunnen toepassen. Ik overdrijf weliswaar: ik wist die maandag nog perfect hoe ik draaitabellen moest gebruiken maar als mijn stagementor mij er niet op had gewezen dat een draaitabel handig was bij die gegevens die ik toen moest verwerken, had ik er veel langer over gedaan. Ik was er even niet goed van maar wat maakt het uit? Zo'n dingen interesseren mijn bloglezers toch niet...
Het was Champions league voetbal deze week en dinsdag moest mijn droomteam, Manchester United, het opnemen in en tegen Olympiakos uit Athene. Na de match zat ik in zak en as aangezien United met 2-0 verloor. Ik wist u in een eerdere blog al te vertellen dat 2014 niet mijn jaar is als het op sport aan komt maar hoe in godsnaam is het mogelijk dat de grootste club ooit uit het Engelse voetbal verliest van een ploeg uit een land dat zo goed als failliet is? Ach ja het leven gaat verder...
De dag erna was het leuker; in een sportbar gevuld met Turken naar Galatasaray-Chelsea kijken, geen unieke doch speciale ervaring. Na de wedstrijd ontmoette ik Matthias, een Duitser waarvan je zonder enige aarzeling ook zou denken dat het een Duitser is. Hij doet me denken aan Herr Flick, u weet wel de legendarische Gestapo-officier uit de al even legendarische Britse sitcom 'allo allo'. Het klinkt natuurlijk weer bijzonder grof en idioot dat ik een Duitse student vergelijk met een Nazi. Uiteraard weet ik wel beter en besef ik goed en wel dat we het Duitsland van vandaag niet kunnen vergelijken met wat zich ooit het derde rijk noemde, laat staan dat we hen kunnen kwalijk nemen wat er indertijd gebeurd is. Al wie die vergelijkingen nog welgemeend maakt zou zich beter eerst eens met zichzelf bezig houden vooraleer hij/zij dat met Duitsland doet. Maar met Matthias ontmoet ik dus opnieuw een Duitser. Het was voor ik hierheen vertrok mijn bedoeling veel buitenlandse studenten te leren kennen, daar ben ik aardig mee bezig, maar er zou toch wat meer diversiteit mogen zijn.
Het is donderdag, mijn stage gaat goed vooruit en ik begin signalen te krijgen dat ze tevreden zijn met mijn werk. Erasmusstudent zijn betekent ook tijdens de week uitgaan en omdat ik er toch belang aan hecht zoveel mogelijk mensen te leren kennen ga ik in op de uitnodiging van mijn Tsjechische vrienden om in hun dorm te komen voordrinken (want zo gaat dat anno 2014) en vervolgens in een populaire club karaoke te gaan zingen. Eens aangekomen aan hun dorm overvalt mij het gevoel dat ik me ergens in een Parijse voorstad bevind, gelukkig is dit nog altijd Ljubljana en gaat de vergelijking met de altijd beruchte banlieus niet op. Eens binnen weet ik weer waarom ik niet in een dorm verblijf: de keuken was er zo vettig dat je het papier waarop stond geschreven 'please keep the kitchen clean' haast niet meer kon lezen en de kamers waren veel te klein en gedeeld waardoor je enige kans op een wilde nacht met je kamergenoot zou zijn (en dan moest je al geluk hebben dat die van het andere geslacht was).
Vrijdag 28/2: eindelijk krijg ik een opdracht die niets te maken heeft met het opzoeken van informatie over universiteiten. Ik krijg enquêtes te verwerken, geen superuitdaging maar je hebt er je werk mee en je moet er niet teveel bij nadenken, hoe gek dat ook moge klinken. Na een vermoeiende week vol werk en feestgedruis is het vrijdagavond rustavond met de beste film ooit gemaakt: The Shawshank Redemption!
