Het einde van mijn Erasmusperiode komt stilaan in zicht. Nog een maand en ik begeef me terug richting het Belgen land dat er van hier uit nog verzuurder uit ziet. Gisteren of eergisteren, alleszins één van die twee dagen keek ik via de livestream, die de VRT aanbiedt, het journaal van zeven uur en moest toch even slikken toen ik vernam dat er in Gent (hoewel ik ook daar niet zeker van ben) een klacht kwam appartementsbewoners over hun buren van de vijfde verdieping die daar aan een herstel van kanker bezig zijn en daarbij klaarblijkelijk teveel decibels produceren. Met deze klacht willen de bewoners hun medebewoners 'hun' appartementsgebouw doen verlaten. Als genadeloos, humoristisch criticus kan ik deze klacht alleen maar toejuichen, zei het op volgende voorwaarde: In plaats van revaliderende kankerpatiënten moet men de vijfde verdieping vol steken met luidruchtige asielzoekers met een heroïne-en alcoholverslaving die bovendien houden van een wekelijks appartementsfeest zoals ik er hier ook al wat heb bijgewoond. Verzuring moet zowat het meest gelinkte woord zijn aan België dat ik tegenkom op de sociale media.
Zo af en toe doe ik de moeite om eens iets van ons land uitgelegd te krijgen aan een student hier. Dit is een opgave waar ik mij beter niet meer aan waag daar ik vaak niet het beoogde doel haal nl. België en alles daarrond begrijpbaar maken aan een buitenlander.
Zowel Polen als Tsjechië zijn hier goed vertegenwoordigd in Ljubljana, ik kan het met ze allemaal goed vinden en zij met elkaar ook. Toch wilden ze de spanning tussen beide landen wat opdrijven in de vorm van een voetbalmatch op een voetbalveld van de Faculteit sport. Om de match in goede banen te leiden zochten ze, zoals dat hoort, een scheidsrechter die elke vorm van neutraliteit bezat en ook nog eens iets van voetbal kende. Op zaterdag kreeg ik de vraag of ik deze functie op mij wou nemen. Lang heb ik niet getwijfeld om 'ja' te zeggen, ik heb vroeger namelijk voetbal gespeeld en telkens ik terug een veld betreed komt er toch een speciaal gevoel bij me op. Ik bereidde me enkele dagen voor op mijn rol en baseerde me vooral niet op die Belgische prutszakken die veel te veel poen scheppen. Ik was er klaar voor! Tot op dinsdag Ondrej, die kapitein van de Tsjechen en organisator van het hele gebeuren, in een staat van paniek mijn kantoor in de faculteit binnenkwam en mij het rampzalige nieuws wist te vertellen dat Jakub, die zei beschouwen als hun beste speler, moest afhaken wegens een blessure en er vervolgens maar 10 man zou kunnen spelen. Ondrej was niet bepaald van plan een vrouw in zijn team op te stellen en dus vroeg hij me of ik hen wou vervoegen. Om hem niet teleur te stellen zei ik toe maar had er geen goed gevoel bij toen ik me bedacht dat ik me zonet had laten ompraten om van de machtspositie naar de ondankbare linksback positie te veranderen. Mijn Italiaanse makker Michele nam het fluitje dan maar in handen.
Matchdag: onder een mooie avondzon stonden we klaar om af te trappen. Nu ja klaar... de avond ervoor was de tactische bespreking een beetje getransformeerd naar een late dormparty waardoor we niet echt fris zaten. De Polen waren niet zo opgezet met de move van hun tegenstanders om een Belg te laten spelen. 'Landsverraad!' zo klonk het. Toffe mannen die Polen, maar eens het competitief wordt veranderen ze in beesten. Aan de rust was het 2-1 in ons nadeel en daar mochten we nog blij mee zijn. Bij onze tegenstand liep er namelijk een zekere Wlodek Skyrzinski rond, een kerel van 23 die grote furore maakte bij de jeugdelftallen van Lech Poznan maar op zijn 19de eieren voor zijn geld koos door te gaan studeren. Hij liet ons alle sterren van de hemel zien. Wij van onze kant, bakten er maar weinig van. Ikzelf merkte dat mijn fysiek rampzalig is geworden, op Erasmus gaan is geen gezondheidstrip moet u weten. Toch wisten ook wij voor de rust een lucky goal mee te pikken. Tijdens de rust kloeg een van onze spelers over krampen en werd er zonder mijn inspraak te vragen besloten ons twee van positie te doen wisselen. Ik kwam zowaar op de nummer 10 positie te staan, de belangrijkste positie denkbaar (buiten de doel- en barman natuurlijk). Daar stond ik dan op het middenveld en was ik plots belangrijk, het maakte mijn match er niet beter op ookal omdat mijn goede vriend Kuba, die 2 koppen groter en 3x breder is dan mij, mijn rechtstreekse tegenstander werd. We verloren de match met 4-3 en zaten allemaal stik kapot. Ik ben de 2de helft verzopen op het middenveld maar pikte toch ook mijn goal mee door in minuut '84 een corner binnen te koppen.
Genialiteit is niet ver te zoeken, zelfs de meest idiote mensen komen nu en dan met een idee op de proppen dat kan wedijveren met theorieën van Einstein. Gisteren was ik getuige van een simpel en goed bedacht concept. In een eerdere blog wist ik u te vertellen dat er in Ljubljana nogal veel rolschaatsers rondreden, wel gisteren zag ik een jonge moeder al skatend de buggy met haar kind in voortduwen. De snelheid was niet immens maar toch behoorlijk. Hiermee bewezen de Slovenen dat ze ook wel eens creatief uit de hoek kunnen komen.
Gisteren trokken we met een behoorlijk aantal richting Metelkova, de broeihaard van de underground. Ook Thomas ging mee, hij is één van de weinige Fransen, die voor het overige massaal aanwezig zijn in Ljubljana, waar ik contact mee heb. We raakten aan de klap, zoals men dat in de kempen zegt, en om de een of ander onverklaarbare reden kwam het Franse chanson ter sprake. Toegegeven, ik ken daar niet veel van maar blijkbaar toch meer als Thomas aangezien hij liet verstaan dat hij 'la balade des gens heureux' niet kent. Ik vraag me nog steeds af hoe in godsnaam het mogelijk is dat hij dat nummer, dat toch een cultstatus heeft bereikt, als Fransman niet kan kennen. Zelf had hij er geen logische verklaring voor. Gelukkig kende hij Stairway to heaven van Led Zeppelin wel, dat bleek toen hij het meezong wanneer dat nummer weerklonk door de boxen van club Jalla Jalla..
Andermaal een leuke avond maar zoals ik al zei het einde komt in zicht. Ik kan nu al stellen dat ik de afgelopen maanden de tijd van mijn leven gehad heb. Nu maandag wordt daar ongetwijfeld een vervolg aan gebreid met het begin van onze Balkantrip. Maandag rijden we rechtstreeks naar Sarajevo en rijden zo een avontuur in het onbekende tegemoet.
