|
We hadden in 2013 al gemerkt hoe makkelijk er zaken mislopen met vluchten in Indonesië, het kostte ons toen het bezoek aan een heel eiland (Flores) wegens een onaangekondigde schrapping. Dat maakt een mens extra voorzichtig, temeer onze vlucht van MEDAN naar PADANG vandaag niet via een Belgische operator kon geboekt worden (vanwege uitgevoerd door low cost carrier Wings Air). We boekten die on line bij eDreams, een online-platform, en kregen prompt een ticket met vertrek 14.25 hr. Tevens beschikbaar op onze smartphone op hun app. CONFIRMED zagen wij alsmaar, tot vandaag toe, maar eergisteren merkten we al bij het ingeven van de booking reference dat deze vlucht gecanceld was. Wel merkten we een herboeking door operator Lions Air op de nieuwe carrier SUPER AIR JET met vertrek om 12 hr al. In hoeverre is dat betrouwbaar? Dat verifieerden we gisteren, toen we vanuit Banda Aceh weer terugkwamen op de luchthaven van Medan. Ha ja, zegden die van Lions Air, Wings schrapt al hun namiddagvluchten naar Padang, maar hierzie, een nieuw ticket voor die vlucht van de nieuwe maatschappij, trouwens ook een onderdeel van Lions. Een mens moet het allemaal maar weten, als je het niet checkt vooraf, ben je gezien (en een blaam voor dat online-platform dat zogezegd ging checken of alles volgens plan doorging). Achteraf gezien wel blij met deze verandering: een vroegere vlucht kwam ons eigenlijk beter uit en die nieuwe maatschappij is merkwaardig modern. We schrikken ons een aap: geen zedig bedekte hoofden en losse broeken hier, maar hupse blootshoofdse meisjes in een soort strakzittend astronautenpak, dat hun borsten perfect accentueert. Die mogen in Aceh vast niet binnen, maar wij, alsmede onze male gaze, zijn blij eindelijk eens weliswaar in textiel gehulde vrouwelijke vormen te ontwaren.
Tot zover de vliegtuigen, woensdag volgen de laatsten, maar over het autovervoer toch ook nog een woordje. Er zijn tal van gelijkenissen tussen Maleisië en Indonesië, maar qua autorijden kan het laatste land enkel met de onverlaten van Egypte vergeleken worden. Na diverse taxis en tuktuks, beginnen we de code te kennen. Wet nummer 1: de sterkste heeft altijd voorrang. Iedereen rijdt op de centimeter, maar iedereen blijkt de breedte en lengte van zijn wagen, of brommer, dan ook daadwerkelijk te kennen, want we zagen geen enkel ongeluk, ofschoon elke Indonesische chauffeur tientallen boetes per dag zou verzamelen in Belgenland. Hier bestaan nauwelijks regels, al stopt men wel voor een rood licht. Interessant is de symboliek van het claxonneren: een korte, terloopse stoot betekent alleen maar: ik ben er ook hoor. Een iets langere stoot wil zeggen: geef me plaats, een nog langere staat gelijk met: UIT DE WEG, en herhaaldelijk lang getoeter komt neer op: jij bent een oen die niet op de rijweg thuishoort. Dit alles tot in de perfectie uitgevierd door Mr. Arid, de chauffeur van ons Medan-hotel, die er vanmorgen in slaagde ons op 40 minuten in de luchthaven af te leveren (duurt normaal altijd een vol uur). Mocht men Arid een Formule 1-contract geven, hij zou het Max Verstappen knap lastig kunnen maken.
Intussen zijn we aangekomen in Bukittinggi, 85 km van de luchthaven van Padang gelegen (een rijtijd van 2 uur, gezien de vele trucks op bergbaantjes. Kostprijs: 24 euro. Ter vergelijking: een taxi van Centraal Station Antwerpen naar onze woonplaats in Deurne - 7 km - kost 20 euro). Korte late namiddagwandeling naar het hoofdplein, dat er gezellig bijligt met een centrale klok die door de Nederlanders honderd jaar geleden werd opgetrokken. Eindelijk kunnen we eens bewust in de zon lopen, want gezien de hoogte (BUKITTINGGI ligt op 1000 meter) is het hier nooit warmer dan 27 graden (maar overdag ook nooit kouder dan 25). Joviale marktstemming, en eens te meer wordt The Passenger tweemaal gevraagd met een deerne op de foto te gaan (ze zien hier ook weinig bleekneuzen, op het vliegtuig buiten ons slechts twee Europese backpackers, verder allemaal locals). Welzeker, we zullen hier onze laatste 4/5 dagen zeker nuttig kunnen doorbrengen - morgen te voet in de kleine stad, de volgende drie dagen telkens met een chauffeur op excursie. Maar wil iemand die lokale muezzin eens vragen wat minder te zagen vanop zijn minaret? Niet om aan te horen hoor, dat regelmaat geblaat, al weten we dat ook BUKITTINGGI een echte moslimburcht is - geen Chinezen, christenen of Indiërs om wat tegenspel te bieden.
|
