 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 05-02-2020 |
 CIUDAD DE PANAMA: Museo Contemporaneo & politieke âkunstâ par todo |
Niet minder dan 7 uur zijn we vandaag te voet onderweg geweest, iets waar we in deze temperatuur (nog steeds 32 graden met een hoge vochtigheidsgraad) vast een medaille voor moed en zelfopoffering voor verdienen. Maar zo ziet een mens nog eens wat. We hebben wel twee bestemmingen, waarvan de eerste een museum is. Eerst zien we de verandering van onze statige Avenida Central in Casco Viejo naar een groezelige winkelwandelstraat waar vooral veel digitale spullen verhandeld worden (we speuren even naar onze eigen gestolen smartphone), maar ook de aloude loterijverkopers in overtal aanwezig zijn. Daarna bereiken we de drukke Avenida de los Martires (elke dag van het jaar een verkeersinfarct) die je via loopbruggen kan oversteken (daarop struikel je soms over kartonnen dozen, afkomstig van daklozen die hier overnachten, let op niet in hun uitwerpselen te trappen). Hier kan je af en toe nog de befaamde Diablos rojos (=gekleurde bussen) zien, waarvoor Panama vroeger bekend stond. Ze heten niet zo om een onbestaand verband met de nationale voetbalploeg van België aan te geven, maar wel vanwege de roekeloze Devil may care-rijstijl van hun bestuurders, maar ze worden nu, zoals Aldo ons gisteren vertelde, gradueel uit het verkeer genomen ten voordele van moderne bussen, omdat ze te luchtvervuilend zijn (weer een manier van Panama om Costa Rica bij te benen). Deze autobaan heet zo vanwege de 21 martelaren die in 1964 (en niet in 1967 zoals we eerder verkeerdelijk schreven) het leven lieten in dat vlagincident dat de spanning tussen Amerika en Panama hoog deed oplopen - het wordt plastisch weergegeven in tal van naieve murals naast de avenue. Verboden te vergeten!
Iets verderop bevindt zich het Museo Contemporaneo, dat actueel uitpakt met een herdenking van een andere strijd: de invasie van Bush senior in Panama, december 1989. Zoals bekend was het de USA om generaal Noriega te doen, die uiteraard geen doetje was (integendeel, je ziet hier op treffende fotos dat hij een dictator was die geen oppositie duldde), maar ofschoon het aantal slachtoffers van de invasie niet bekend is, staat het toch vast dat het aantal burgerslachtoffers veel hoger was dan het aantal casualties binnen de door Noriega geleide National Guard. Wat we ons zelf nog herinneren van 30 jaar geleden was de wijze waarop de yankees Noriega, die zich in een kerk had opgesloten, uitrookten: door hem 24 uur op 24 bloot te stellen aan een bombardement van luide heavy metal music. Stel je voor dat je aldoor het verzameld oeuvre van Uriah Heep door je strot geramd krijgt, t is genoeg om iedereen knettergek te maken (Noriega zou pas in 2017 in een Amerikaanse gevangenis overlijden, niemand zal hem missen). De lokale kunstenaars die de controversiële invasie bij deze gelegenheid gedenken zijn allemaal slechts subtoppers, en ze zijn veelal te naïef of expliciet bezig, maar de fotos spreken boekdelen, de bibberige video-captaties uit 1989 evenzo, en voor Donna Conlon & Jonathan Harker willen wij echt een lansje breken. Twee videos van hen hier: een waarin een blauwe en rode bezem (de twee kleuren van de Panamese vlag) van alles onder de mat vegen, en een waarin twee (Amerikaanse) handen een wijsje op een aantal Panamese biermerken spelen. Dat wijsje is The Star Spangled Banner, en de implicatie is dus dat de USA voor en na de invasie nooit heeft opgehouden Panama economisch te manipuleren. Slim van dit koppel, al bereiken ook zij niet de diepte die het beste werk van The Chapman Brothers, Los Carpinteros, of ons aller Gilbert & George kenmerkt. Maar je mag van een niet bepaald artistiek land als Panama ook weer niet te veel verwachten - al bij al was dit toch een expo die door de beugel kon, in al haar naïviteit en te expliciete stellingnames.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
