 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 15-01-2020 |
 COSTA RICA 2020: Parque Nacional Monteverde (1), adventure day |
Wij betrekken in Monteverde een eenvoudige Lodge - toch een leuke bungalow. Maar je moet vooral niet gehorig zijn, want de zotte wind, die hier bijna dagelijks heerst, loeit gans de nacht door, af te raden aan slechte slapers. Dit micro-klimaat wordt verwekt door het feit dat dit berggebied pal in het midden van Costa Rica ligt. Bijna altijd komt de wind van de Caraïbische kant, die stijgt op en koelt af tegen de bergflanken waardoor regenwolken worden gevormd, die echter verdampen voor ze in de buurt komen van de Stille Oceaan. Omdat de zon ondergaat boven de Pacific heb je dus steeds een fraaie zonsondergang, ook al beleef je die veelal in de regen, met regenbogen toe. Wonderlijk klimaat, dat vraagt om wonderlijke activiteiten. In deze streek werd Zip-lining uitgevonden, dat tegenwoordig sport nummer 1 in Costa Rica is. We hebben de plakkaat naast onze Lodge meteen gezien en laten ons niet pramen: een combo van Sky Adventures wordt ons deel voor 100 usd, en de combinatie bestaat uit een Sky Trek (zes zip-lines doorheen het oerwoud, kijk naar foto 4, het stipje in de lucht is geen vogel maar een zip-liner in actie), een Sky Tram (een téléferique die je naar boven brengt) en een Sky Walk van 2 uur (W43) over zes hangbruggen, onder begeleiding van een gidse. Met dat laatste beginnen we, onze gids is de roodharige Joselyn en het verdere gezelschap allemaal Amerikanen (wij pappen vooral aan met Brad en Wendy van Colorado, net als wij jonggepensioneerden en nu de winter en sneeuw ontsnappend in Costa Rica, drie volle maanden). Joselyn doet dat goed, inclusief tal van trick questions. Hoe oud denken jullie dat deze omgevallen boom is? Iedereen gokt er op los, maar The Passenger is ditmaal de slimste: how can you tell without rings? Inderdaad, je kan het niet weten zonder dendrochronologisch onderzoek. En Costa Ricaanse bomen hebben geen ringen omdat het land geen seizoenen kent en er in de winter dus geen water moet verhard worden als reservoir. Bij de Ticos is er doorgaans enkel sprake van dry and wet, maar in Monteverde is dat dus wet and wetter. Joselyn speurt intussen naarstig naar planten en dieren (de luiaard zit echter te ver van onze camera) en weet onder andere een oranje tarantula in haar holletje te vinden, niet beseffend dat ze er met deze haardos als een wel erg hippe luiaard uitziet. Die tarantulas hebben het anders ook niet onder de markt. Hun natuurlijke predator is een sluipwesp die de spin verlamt met een steek, waarna ze eitjes legt IN de tarantula. Als die eitjes uitkomen eten de jonge wespen de tarantula vanbinnen helemaal leeg, smakelijk. Maar het beste verhaal geldt toch dat van die duizendpoot in beeld. Die scheidt wanneer lastig gevallen een licht-giftige stof af op basis van cyanide. Wat doen dan onze verwanten de apen (er zijn hier zowel howler monkeys als kapucijnaapjes)? Zij poken met een stokje tegen de duizendpoot, verzamelen de cyanide en gebruiken die als insect repellent, het alfamannetje smeert er de vrouwtjes mee in, de moeders hun kinderen. Vast veel efficiënter dan onze DEET-spuitbus! Bloemen mogen we ook niet vergeten, die roden werden door de Indianen vroeger gebruikt als....WC-papier. Inderdaad: voelt erg zacht aan. En nog een strikvraag: heeft iemand van jullie al bromelias gegeten? Euh, nee. Haha, nog nooit ananas gegeten dan? Want effectief, ananas behoort tot de familie der bromelias. Om te weten hoe slim planten kunnen zijn, moet je nog eens naar foto 4 kijken, meer bepaald naar de boom op de voorgrond. U denkt dat de bruine blaadjes afgestorven zijn? De apen denken dat ook en plukken enkel de groene blaadjes maar mis poes. In werkelijkheid zijn de bruine blaadjes de nieuwe loten, met deze kleurentruc beschermt deze boomsoort zich tegen vraatzuchtige howler monkeys. Moeder natuur is gewellldig, zou Eddy Wally zeggen.
Allemaal heel interessant, maar nu willen we toch de Tarzan gaan uithangen. Want een Oostvogels moet al eens kunnen vliegen, daar is niets aan te doen. Hé ja, het is best leuk allemaal, en zelfs plezant in de regen. Jammer dat we terzelfdertijd geen fotos konden maken, maar rugzak en toestellen moesten natuurlijk de locker in vooraf. Je kan wel fotos kopen voor 35 usd van enkele van je landingen, maar dat doen we niet, want we vinden net als Brad en Wendy dat het hier om de experience gaat, niet om de foto. Die experience wordt op het einde nog een beetje enhanced via een optionele rapelling. Dat is een soort van kleine en omgekeerde Benji-jump, niet met je gezicht naar beneden dus. Nou ja, dit is een kick waar wij niets mee hebben, wij vliegen liever dan dat we achterover vallen, maar we gaan ons hier ook niet laten kennen en springen gezwind Brad en Wendy achterna. Waarna we suikerbietkoffie krijgen, heel lekker, en afscheid nemen van onze nieuwe vrienden voor 1 dag. Terug in Monteverde-dorp schijnt de zon terug (maar niettemin horizontale regen uit de bergen) en werpen we met regenjasje aan en kapje op een blik op de zonsondergang (toch zolang we de zotte wind kunnen verdragen). Helemaal niet onaardig, je kan tot aan de Stille Oceaan kijken, we zijn er helemaal ondersteboven van!
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
