 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 07-12-2019 |
 AMERICA 2019: Miami (1): Bayfront, Freedom Tower & Perez Art Museum |
Terwijl onze bezoekers nog slaapdronken op het vliegtuig zitten, bevindt The Passenger, die pas tegen 16 hr op de luchthaven moet zijn, zich al vanaf 10.30 hr in Miami (bijna twee uur rijden vanaf Palm Beach, ofschoon slechts 100 km, maar file behoort even endemisch tot autostad Miami als tot Los Angeles aan de westkust). Bijgevolg hebben we nog tijd zat voor twee musea, en er liggen er twee in mekaars buurt in Bayfront waar mooie bruggen en grote cruise- of zeilschepen om de aandacht strijden. De Freedom Tower (gebouwd door dezelfde architecten van The Breakers naar analogie met de klokkentoren van de kathedraal van Sevilla) heet zo omdat hij van 1962 tot 1974 de Cubaanse migranten, op de loop voor Castro, verwelkomde. Het Ellis Island van Miami zeg maar. En dus is een Cubaans dansfeestje er nog altijd de rigueur, ook vandaag. Op de derde verdieping loopt de tentoonstelling Where Oceans Meet, maar een onvergetelijke expo is dit niet. Degelijke werken van Wilfredo Lam en Glenn Ligon, en een idem dito video van Anri Sala, die wij altijd goed vinden, maar we gaan dat toch niet onthouden. Op een doek na: Les Champs dHonneur van de Chileen Robert Matta, een heel intrigerend werk.
Over naar het Perez Art Museum, het grootste, maar lang niet het enige, moderne kunstmuseum van Miami en sinds 2013 hier gevestigd (voordien downtown, waar wij het in 2011 bezochten). Jaume Plensa bewaakt de buitenkant, en een merkwaardig solarium flankeert een kinetische structuur van specialist Jesus Rafael Soto. Dat solarium is van Teresita Fernandez, die met Elemental de grote gelegenheidstentoonstelling van Perez mag verzorgen. Great show! Teresita werd in 1968 geboren in Miami, ze is dus een lokale heldin, maar uiteraard van Cubaanse origine. We kenden haar al een beetje en ze gaat hier all The way met een meesterlijke selectie van heel sensorische kunst, waarin het héérlijk rondwandelen is. Sensorisch, maar toch ook soms politiek gemotiveerd, kijk maar naar die vuurkorf voor de Amerikaanse landkaart. Je moet er niet teveel over zeggen, je moet het vooral ondergaan. Hopelijk haalt iemand haar eens naar Europa, zo ja, gaat dat zien. En Teresita is bovendien nog een bloedmooie vrouw ook.
De permanente collectie is veel ongelijker, maar dat heb je altijd in een museum van contemporaine kunst. Toch drie meesterwerken gezien: dat geometrisch geval van Al Heid (Solar wind heet het), een hele zaal van Zhao Gang, een van de beste Chinese schilders die 23 jaar in het buitenland, vooral Amerika, verbleef (in de twee doeken bewust boven mekaar geplaatst lijkt hij communisme als opium voor het volk te ontmaskeren. Dat hij daar mee weg kan komen in China!) en een emotioneel zeer werkbare constructie van George Segal, die het afscheid van Abraham en Ismael voorstelt, met Sarah en Hagar eveneens figurerend. Zie er gerust een metafoor voor de relatie tussen Joden en Palestijnen in, als u daarvoor bijbelvast genoeg bent. Maar het is vooral mooi hoe Segal erin geslaagd is gevoelens in zijn personages uit te drukken.
Ja, Miami is ook een kunststad, en bovendien is ART BASEL is net dit weekend ook neergestreken. Maar als we niet naar Zwitserland gaan voor die kunstbeurs, waarom zouden we ze dan hier bezoeken. Onze bezoekers willen andere Miami features zien, en ze zullen ze krijgen.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
