Minister Eerdekens trekt subsidie voor het BOIC in

BRUSSEL l De Waalse minister van Sport draait de geldkraan naar het BOIC dicht. Claude Eerdekens neemt die beslissing na de hetze over de BOIC-tombola's. Zijn Vlaamse collega Anciaux roept op om "een gemeenschappelijke strategie" uit te werken. Dat meldde Sporza op zijn website.

Waals minister van Sport Eerdekens zet de Franstalige subsidies voor het BOIC tijdelijk stop. Dat heeft hij woensdag aangekondigd in het Waalse parlement. Hij bereidt een decreet voor dat enkel de Franstalige atleten zal subsidiëren.

Voor het BOIC zelf draait hij de geldkraan dicht. Eerdekens neemt die beslissing na de hetze over de tombola's die het BOIC organiseert. De winst daarvan werd niet altijd goed besteed. De Waalse minister van Sport merkt ook fijntjes op dat het personeel van het unitaire BOIC "voor 80 procent Nederlandstalig is en de technische directie voor 100 procent."

Bert Anciaux, de Vlaamse sportminister, plant binnenkort een gesprek met collega Eerdekens. "Het doel is om een gemeenschappelijke strategie uit te werken om - in samenspraak met het BOIC - tot een constructieve oplossing voor dat BOIC te komen", zegt de woordvoerder van Anciaux. Anciaux wijst er wel op dat de Franse en Vlaamse situatie verschillen. Wallonië verleent immers "werkingsmiddelen" aan het BOIC, waardoor het comité personeel in dienst kan nemen. Vlaanderen geeft geld voor projecten of atleten, maar geen geld voor het instituut zelf.

In Charleroi lijkt het maar niet te willen lukken met de operatie 'Mani pulite'. De schandalen blijven zich opstapelen. Di Rupo verliest volledig zijn greep op de lokale PS en alles zakt verder weg in het moeras van omkoperij en fraude. La Cosa Nostra op haar best...



Maar, nu zitten ze pas met een ei, want de Europese Unie gaat zich moeien, meer bepaald het Europees Bureau voor Fraudebestrijding. Ik hoop dat ze die stal daar eindelijk eens goed uitmesten.


Uit DS van 24/03/07:

Schandaal Charleroi dijt uit

Van onze redacteur Steven Samyn
Eric Wartel verving twee weken geleden Pierre Oversteyns als stadsontvanger van Charleroi. Oversteyns was in opspraak gekomen wegens het mogelijk toedekken van fraudepraktijken. Wartel vond na zijn aantreden 2.600 euro in een kluis en een rekening met 5.000 euro die nergens in de gemeentelijke boekhouding opdoken. Dat geld zou afkomstig zijn van Europese en federale subsidies en gebruikt zijn om buitenlandse reizen te bekostigen. De voorbije dagen werd duidelijk waarvoor het geld onder meer werd gebruikt. Zo gingen de PS-schepenen na hun verkiezingsoverwinning van 2000 voor 3.200 euro tafelen in ,,Chez Edgard et Madeleine'', een restaurant waar sterke man Jean-Claude Van Cauwenberghe (PS) kind aan huis is. Er werden ook buitenlandse reisjes mee betaald. Dienstdoend stadssecretaris Bernard Bermils, die eerder deze week in opspraak kwam, trok eind jaren 90 bijvoorbeeld met enkele PS'ers naar Wit-Rusland. Daar ging hij samen met Waals Parlementsvoorzitter José Happart (PS) jagen. Happart herinnert zich niet meer veel van die reis. ,,Als ik uitgenodigd word, ga ik niet na wie de rekening betaalt'', klonk het. De PS'ers kregen ook 3.000 dollar cash van de Wit-Russische ambassade. Nu het Europees Bureau voor Fraudebestrijding de stad om uitleg heeft gevraagd over de rekeningen van de zwarte kas, wordt het een heikel politiek dossier. Minister-president Elio Di Rupo (PS) stuurde gisteren een mededeling rond met het bericht dat Europa de steun voor de periode 2007-2013 niet op de helling zet. Di Rupo drong aan om duidelijkheid te scheppen in het dossier. MR en Ecolo willen alvast speciale hoorzittingen in het Waals Parlement. De Franstalige pers is ondertussen ongemeen scherp. ,,Of de PS het nu wil of niet, we kunnen maar tot een verschrikkelijke conclusie komen: we worden voor een deel bestuurd door incompetente politici of door fraudeurs. Happart behoort op zijn minst tot de eerste categorie'', luidde het in La Libre Belgique vroeg zich dan weer af wanneer er eindelijk een nieuwe wind in Charleroi zal waaien. ,,De Parti Socialiste heeft niet willen breken met de periode waarin ze alles voor het zeggen had... Alles doet vermoeden dat het er vandaag niet anders toegaat dan gisteren.''

Rolf Falter heeft sinds kort ook een column in De Standaard, 'Sluitertijd' genaamd. Ik vind hem soms wat academisch maar wel goed. Hij haalt geregeld de paarse regering stevig door de mangel. Nu ook, vooral zijn waarschuwing voor het ontstaan van een 'scheidingsval' vind ik zeer goed gevonden. Ook de Gezinsbond reageerde trouwens al furieus op het voornemen om de kinderbijslag enkel voor allenstaanden te verhogen.
En de 'traditionele' gezinnen en de tweeverdieners, die betalen het paarse gelag...



Worsten van Woeste

De extra kinderbijslag gaat in op 1 juni. Vulgairder kan democratie niet zijn

OP de Philipssite in Leuven heeft eerder al eens de laatste het licht uitgedaan. Ditmaal presenteerde het paarse kabinet zijn adieu. Guy Verhofstadt is alsnog een mild mens aan het worden. In 1999 klaagden zelfs zijn vice-premiers dat hij ze niet vaak genoeg meenam naar de wekelijkse persconferentie na de ministerraad. Nu zaten acht excellenties elkaar te verdringen om in het journaal te halen. De show bevatte de gebruikelijke mix van verbale branie, nog niet gerijpte maatregelen, opgewarmde oude beslissingen en halfafgewerkte cijfers. Straks duiken in de programmawet weer kleine, nijdige taksjes op waarover niet werd gecommuniceerd. De plastic zakjes en bedrijfswagens bevestigden de indruk dat de liberalen de partij van de groene belastingen zijn geworden. Ondertussen deelden de socialisten snoepjes uit. De sociale zekerheid heeft naar verluidt een overschot vanwege de dalende werkloosheid. En hoewel de staat altijd bijspringt als de kassen van de RSZ putten vertonen, mag het omgekeerde in dit land zelfs niet gedacht worden. De opvallendste bonbon was de twintig euro kinderbijslag extra per maand en per kind voor kinderen in eenoudergezinnen met een maximum-brutomaandinkomen van 1.740,25 euro. Vreemd genoeg hebben daar tot nog toe enkel wat lezers van Het Laatste Nieuws bij stilgestaan. Vorige maand bracht de Europese Commissie een rapport uit waarin voor België bleek dat 36procent van de eenoudergezinnen onder de armoedegrens (zijnde de helft van het gemiddeld inkomen) leeft. Nieuw is dat niet, maar dit keer leidde het wel tot een instant-maatregel. De twintig euro extra kinderbijslag gaat in op 1 juni, zoals de onderwijscheque vorig jaar net voor de gemeenteraadsverkiezingen van kracht werd. Vulgairder kan democratie niet zijn. Ook al hebben we in het stemhokje allemaal wel ons eigenbelang in het hoofd, toch is het uitdelen van zakgeld enkele dagen voor de verkiezingen een vorm van platte omkoperij. Het doet denken aan de worsten die Charles Woeste in de cafés rondstrooide in Daens. Vooral is er de creatie van een nieuwe categorie behoeftigen. Kinderen van wie een van de ouders plots overlijdt, krijgen om evidente redenen al verhoogde kinderbijslag. Nu wordt een eerste stap gezet om een bijkomend recht te creëren voor kinderen-van-gescheiden-ouders-die-officieel-geen-nieuwe-partner-hebben of voor al dan niet bewust partnerloze moeders. De formulering maakt duidelijk welk wespennest men aanpookt. Wie straks na een mislukt huwelijk officieel een nieuwe relatie wil bezegelen zal eerst de 'scheidingsval' moeten overwinnen: een verlies van 240 euro per kind op jaarbasis. Gezinnen met verscheidene kinderen waarvan één kostwinner niet de 1.740 euro haalt, zullen gaan becijferen wat uit elkaar gaan kan opleveren. Halen twee partners samen de 1.740 euro niet - omdat er één thuis blijft - dan kunnen ze scheiden of via het Arbitragehof trachten evenveel kinderbijslag binnen te halen als een alleenstaande met hetzelfde gezinsinkomen. De onderliggende motivatie achter de maatregel is dat een kind in je eentje opvoeden meer kosten teweegbrengt dan met twee. Op zich is dat juist, maar moet de staat dan alleen bijspringen bij schrijnende gevallen of meteen opdraaien voor alle eenoudergezinnen, ongeacht het feit of de medeverwekker van het kind nog bijdraagt of niet? Gescheiden paren krijgen nu alleszins - bovenop de al uiterst complexe alimentatieproblematiek - het signaal dat de man gerust wat minder kan afdragen aan zijn zwangere ex, aangezien de staat toch bijspringt. Op de duur creëert men voor elke uitkering zoveel speciale regimes dat zelfs een alleenstaande kat er haar jongen niet meer in terugvindt. Misschien is dat de bedoeling. Het besluit heeft een hoog PS-gehalte: je ziet een probleem, creëert een uitkering, giet ze in een procedure die alleen via dienstbetoon te ontcijferen is en maakt er een electoraal snoepje van. Zoiets heet afhankelijkheidssocialisme, de ouderwetse vorm waarin elke idee van emancipatie zoek is geraakt. In 1999 leek paars-groen een belofte. De combinatie van liberale en groene hervormingsdrang met de vernieuwende ideeën van Oxford-ganger Frank Vandenbroucke leverde het concept van de actieve welvaartsstaat op. In 2003 wilde de SP.A ook de moeilijker knopen van dat idee aansnijden, met onder meer de actieve begeleiding van werklozen. Maar de VLD, vreselijk geschrokken van de electorale doorbraak van Steve Stevaert, verkoos zaken te doen met de PS. Zo eindigt paars op het punt waar het acht jaar geleden rooms-rood afloste: intellectueel leeggelopen, perfect voorspelbaar, zichzelf herhalend tot in het karikaturale en met de aartsconservatieven van de PS in de bestuurdersstoel. Het is tijd voor wat anders. Rolf Falter is freelance journalist. Sluitertijd verschijnt wekelijks op woensdag. Reacties: Rolf.falter@gmail.com



Pikant detail: Rolf Falter was een tijdje raadgever van Verhofstadt op diens kabinet... Waarom hij er vertrokken is, weet ik niet, maar dat ze als goede vrienden uit elkaar zijn gegaan lijkt me, gezien de teneur van zijn columns, weinig waarschijnlijk.

Eerder deze week doopte de zelfverklaarde woordvoerder van Klein-Links in Brussel, Luckas Vander Taelen, zijn pen nog eens in vitriool om een uiterst giftig opiniestuk in De Morgen te publiceren.

Luckas ergert zich namelijk dood aan de populariteit van de nieuwe 'chou-chou' van de Vlaamse media, onze Bart De Wever!

Eén conclusie: we zijn goed bezig!


Lees en geniet:


 

Bartmania

N-VA-voorzitter De Wever wordt nauwelijks aan de tand gevoeld

Luckas Vander Taelen verwondert zich over de aandacht voor Bart De Wever

Hoe is het te verklaren dat Bart De Wever de laatste tijd opduikt in zowat elk programma van de VRT? Een merkwaardige prestatie voor een politicus die nog niet zo lang geleden dacht dat zijn toekomst in de Vlaamse politiek voorbij was.

Die plotse mediapopulariteit van De Wever doet me denken aan een nog niet zo lang vervlogen tijd toen Jean-Marie Dedecker niet van het scherm weg te branden was.

Nu Dedecker zichzelf tot een partij heeft uitgeroepen, lijkt de liefde van de media een beetje bekoeld. Maar geen nood, er is al een nieuw idool: Bart De Wever. Ver weg lijkt de tijd dat de N-VA-voorzitter zelf moest toegeven dat hij een enorme fout had gemaakt door net die Jean-Marie Dedecker in te willen lijven bij zijn partij. Geen twee maand later spreekt echter niemand nog over die kwalijke periode. Geen kritische vragen worden gesteld over de keuze van de Vlaamse nationalisten, die de voorkeur gaven aan verzekerde plaatsen in de CD&V-trein en het niet aandurfden op eigen kracht naar de kiezer te gaan.

Van veel politieke moed en overtuiging getuigde dat allemaal niet, maar dwaas was die keuze allerminst. De Wever plukt er nu de vruchten van: net zoals les frères ennemis van Spirit zijn het de enige politici van dit land die nog voor de verkiezingen verzekerd zijn van hun zetel en waarschijnlijk nu al weten op welke ministerposten ze mogen rekenen. Door zich in te planten in een groter geheel krijgen die partijtjes overdreven veel aandacht, die niet beantwoordt aan hun maatschappelijke betekenis.

Het overaanbod van De Wever in de media kan echter niet alleen door de alliantie met CD&V verklaard worden. Bart De Wevers grootste troef is dat bij hem inhoud allerminst met vorm overeenstemt. Dat heeft hij voor op andere rechtse Vlaams-nationalisten als Philip Dewinter of Frank Vanhecke, bij wie het politieke extremisme steeds van hun gezicht af te lezen is. Ondanks keurig maatpak en mediatraining lijken ze nooit te zeggen wat ze echt denken.

Helemaal anders ligt dat bij Bart De Wever: hij straalt een bourgondische levenswijsheid uit gekoppeld aan een spitse intelligentie. Dat maakt hem een ideale gast voor tv-programma's die zich graag van die kwaliteiten bedienen en minder geïnteresseerd zijn in inhoud. Op de sofa in De laatste show of op de achterbank van een auto met Marc Reynebeau: De Wever wordt nauwelijks aan de tand gevoeld over zijn extreme standpunten. Meer nog: hij wordt op zijn wenken bediend. Zijn roadmovie in Wallonië op Canvas begon bij de scheepslift in Strépy, het N-VA-symbool voor de zogenaamde Waalse verspillingsdrang. In Hornu vroeg De Wever een 18-jarig werkloos meisje waarom ze niet in Vlaanderen ging werken. Reynebeau bood geen weerwerk, waarschijnlijk omdat hij niet opkon tegen zoveel arrogant simplisme. En toen het duo later geconfronteerd werd met Waalse succesverhalen, hield De Wever wijselijk zijn mond.

Ik vroeg me af hoe de Vlaamse politieke elite zou reageren als de RTBF José Happart in een of andere Vlaamse volkswijk had gedropt en werklozen zou aansporen om Frans te leren of zich vrolijk zou maken op de ruïnes van de Flanders Language Valley...

De Wever noemt zichzelf complexloos een "rechts nationalist". Op de eindeloze miserie die deze ideologie de voorbije eeuwen heeft aangericht, wordt hij niet afgerekend. Een politicus die zich even zelfverzekerd "marxist-leninist" zou noemen, zou zich terecht toch aan enige kritische vragen van journalisten mogen verwachten. Van een dergelijke aanpak blijft De Wever echter gespaard. Net zoals er opvallend weinig wordt op gewezen dat de 'Laat u niet verst(r)ikken'-campagne alle kenmerken heeft van een puur nationalisme: het cultiveren van een extern vijandbeeld. En dat Vlaamse "rechtse nationalisten" op dit vlak niet verschillend zijn van al hun ideologische soortgenoten: het onheil komt van de anderen, van buiten.

Voor de N-VA zijn de Waalse socialisten verantwoordelijk voor zowat alles wat er verkeerd gaat in Wallonië. Dat is natuurlijk een verregaande vereenvoudiging, al was het maar omdat de grote problemen van Wallonië zich vooral in Henegouwen situeren. In andere delen van het gewest ziet de economie er veel gezonder uit. Maar een dergelijk genuanceerd beeld past niet in een nationalistische ideologie.

Die bewuste kortzichtigheid bleek ook uit De Wevers reactie op de Franstalige pogingen om hun Vlaamse landgenoten te begrijpen. Zelfs als Franstaligen Nederlands willen leren, ziet De Wever daar enkel een perfide plan in: ze doen dat om het unitaire België in stand te houden. Want de N-VA verwacht net als het Vlaams Belang slechts heil van een onafhankelijk Vlaanderen, gezuiverd van Franstaligen.

De menselijke meerwaarde van een land met meer dan één cultuur past niet in een nationalistische ideologie. Vandaar ook de totale desinteresse van De Wever voor Brussel, waar culturele vermenging meer en meer de regel is. Het geld dat Vlaanderen in zijn hoofdstad pompt, is volgens de N-VA-voorzitter een "megalomane verspilling". De Vlaamse Brusselaars weten alvast wat zij mogen verwachten van Bart De Wever.

Het blijft merkwaardig dat CD&V, dat het zo graag heeft over een "warme samenleving", kartel vormt met een nationalistische partij voor wie de warme, menselijke waarden ophouden bij de grenzen van het eigen gewest. Hoeft het dan te verbazen dat de Franstaligen zich afvragen wie het communautaire discours van Yves Leterme bepaalt?

Luckas Vander Taelen is freelancejournalist en regisseur. Voor De Gedachte schrijft hij om de twee weken een opiniestuk.

• Speciale vaardigheden: Zanger van Lavvi Ebbel (1978-1983)
• Grootste talent: comeback kid
• Grootste gebrek: Keine Gründlichkeit
• Gloriemoment: Aanstelling als filmintendant
• Dieptepunt: Mijn dispuut met de VRT
• Hobby's: Fietsen, opera
• Levensmotto: Luctor et emergo (ik worstel en kom boven)
  
  
  
  
  
  

Tiens, tiens blijkbaar zat ik er toch niet zo ver naast toen ik twee weken berichtte over de frauduleuze praktijken bij Excelsior Moeskroen (zie blog 07/03). Vandaag lees ik in De Standaard volgend bericht:





Gerecht zet tanden in Moeskroen

Met grote middelen heeft het parket van Doornik zich vastgebeten in het financiële kluwen rond Excelsior Moeskroen.

corruptieonderzoek spitst zich toe op ex-burgemeester Detremmerie

Van onze redacteur Bart Lagae. 

Het onderzoek naar corruptie en misbruik van overheidsmiddelen spitst zich toe op oud-voorzitter en ex-burgemeester Jean-Pierre Detremmerie. Jarenlang zwaaide Detremmerie (CDH) de plak over de stad en de succesvolle voetbalclub Moeskroen. Sinds vrijdag lijkt zijn rijk te wankelen. Detremmerie werd urenlang ondervraagd over de financiële constructies die hij hielp opzetten om de noodlijdende eersteklasser uit het moeras te tillen. Het parket van Doornik werd enkele maanden geleden gealarmeerd door berichten over louche investeerders en afwending van overheidsgelden om de aanzienlijke schuldenlast van Excelsior Moeskroen te verlichten. Het parket ging vrijdag met de grote middelen tot actie over: 120 agenten van de federale politie hielden op zeventien plaatsen een huiszoeking. De speurders gingen over de vloer in het stadhuis, bij de club Moeskroen, bij de intercommunale IEG, waarvan Jean-Pierre Detremmerie de voorzitter is, en bij de Belgische zetel van O2XA, het Spaanse bedrijf dat wordt geleid door de nieuwe voorzitter van Moeskroen, Philippe Dufermont. Voorts werden huiszoekingen uitgevoerd bij de sociale huisvestingsmaatschappij Mouscron-Logement social, bij verschillende particulieren, en bij vzw's rond de club, zoals het prestigieuze jeugdcomplex Futurosport. De speurders namen twintig kubieke meter papier mee en kopieerden de harde schijf van tientallen computers. ,,Het kost ons vele weken om al het in beslag genomen materiaal uit te pluizen, maar uit de eerste resultaten blijkt dat onze reden tot bezorgdheid over de club Moeskroen terecht is'', zei de Doornikse parketwoordvoerder Jean-Bernard Cambier. ,,We nemen deze zaak zeer serieus.'' Het parket gelooft dat systematisch geld van de stad naar de club is gevloeid. Zo zouden spelers rondrijden met wagens die door de stad zijn betaald en kregen ze sociale woningen van de gemeente toegewezen. Gedurende verschillende jaren werkte ook stadspersoneel voor de club. Maar volgens huidig burgemeester Alfred Gadenne, die niet wordt geviseerd in het onderzoek, maar wel een aangeslagen indruk maakte, gebeurde dat ,,in alle legaliteit''. Bij Excelsior Moeskroen was niemand bereikbaar voor commentaar. De club verkeert al enkele jaren in financiële moeilijkheden en kreeg vorig jaar maar op het nippertje een licentie om in eerste klasse te kunnen blijven voetballen. Dat gebeurde nadat een lening van de intercommunale IEG werd omgezet in een sponsorcontract. Eind vorig jaar bleek de club opnieuw licentieproblemen te hebben. Voorzitter Edward Van Daele ruimde de baan voor interim-voorzitter Francis D'Haese, die als een man van Detremmerie geldt. De club schermde met investeerders uit Kazachstan, maar vond uiteindelijk zijn heil in de Spaans-Belgische bedrijfsleder Philippe Dufermont. In december pompte Dufermont twee miljoen euro in de club. Toen ook dat niet volstond stelde hij zich vorige maand borg voor een nieuwe lening van 2miljoen euro van IEG. Eerder had de Waalse minister van Binnenlandse Zaken Philippe Courard zijn veto over de lening uitgesproken.


 Jean-Pierre Detremmerie's rijk wankelt...


 sleurt hij Excelsior Moeskroen mee in zijn val? 



Ik hoop dat de KBVB eindelijk eens haar verstand gebruikt en Moeskroen ditmaal géén licentie geeft. Als ik echter zie hoe de voetbalbond de zaak-Ye heeft verprutst, vrees ik dat mijn hoop ijdel zal zijn...

To be continued...

Het gonste al enkele weken van de geruchten. Komt ex-VU'er en politiek hoofdredacteur van VTM, Pol Van Den Driessche naar ons? Of gaat hij toch naar de CD&V? Of wordt het iets tussen beide? Zo ja, welke hybriede constructie wordt dat dan? 

Door een perslek raakte alles in een stroomversnelling, en het ging snel, te snel. Het resultaat is chaos. Pol komt niet naar ons Vlaams Kartel én hij ligt bij VTM op straat omdat 'zijn journalistieke objectiviteit onherstelbaar geschaad is'. Tja...
 Pol Van Den Driessche, doet ie het of doet ie het niet? 


Wat er ook van is of van zal zijn, het is een vaststelling dat het aantal journalisten dat naar de politiek overstapt, gewoon niet meer bij te houden is:
 

Een kort overzicht van enkele journalisten-politici uit de voorbije jaren: Dirk Sterckx (VRT naar VLD), Guido Tastenhoye (GVA naar Vlaams Blok), Pascal Deboosere (VRT naar Agalev), Tuur van Wallendael (VRT naar SP), Mark Demesmaeker (VTM naar N-VA), Ivo Belet (VRT naar CD&V), Kathy Lindekens (VRT naar Sp.a), ...

Daarnaast heb je de oprukkende trend van journalisten die voor een partij, een parlementslid of een minister gaan werken, enkele voorbeelden:

De premier verrijkte zijn kabinet met Rolf Falter (is er al terug weg, zie blogartikel 'Worsten van Woeste... Verhofstadt en Vandenbossche'), vice-premier Patrick Dewael (VLD) wist Peter Dejaegher te overtuigen (verhuisde trouwens onlangs naar het kabinet van Dewael's collega-VLD'er en -Limburger, Marino Keulen) en ook Dirk Achten bezweek voor de verleidingspogingen van oud-VLD-voorzitter Karel de Gucht. Annemie Nijs werkte eerst voor Fientje Moerman maar stapte op om voor Marleen Vanderpoorten te gaan werken, Mark Deweerdt is sinds kort adjunct-kabinetschef van Minister-President Leterme en Stefaan Huysentruyt is aan de slag op ons kabinet (Bourgeois). 

Het is duidelijk dat door de toegenomen mediatisering van het politieke bedrijf, journalisten extra interessant 'lokaas' worden voor politici, zowel om hun 'kennis van wereldje' als om hun communicatieve vaardigheden en brede bekendheid bij de bevolking.

Voor alle duidelijkheid: ik spreek hierover zeker geen waardeoordeel uit, ik stel het gewoon vast...

Wie hierover wel een uitgesproken mening heeft is Kristof Schottey. Hij schreef hierover een kritisch essay in Ons Verbond:

Lees op: http://www.kvhvgent.be/Ons%20Verbond/Media%20en%20politiek%20-%20de%20berlusconisering.doc

Vorige week donderdag (15/03) had ik de eer en het genoegen om een debat te modereren tussen Patrick Vankrunkelsven en Louis Ide. Uit het debat bleken de meningen van beide heren voor het overgrote deel overeen te stemmen, zeker als het ging over de regionalisering van de gezondheidszorgen. Voor het publiek was dit natuurlijk iets minder amusant maar toch is dit in mijn ogen opmerkelijk. Open VLD is nu niet echt een communautaire partij te noemen, meer nog, de zelfverklaarde liberale 'flamingante Belgen' zouden liever alles bij het oude laten. Het siert Vankrunkelsven dat hij zijn roots niet verloochent. In een niet zo ver verleden was hij immers Volksunievoorzitter én -senator. Op mijn vraag over zijn politieke inschatting van de komende staathervorming, moest hij toegeven dat het binnen de VLD zeer moeilijk is om zijn visie door te drukken. Toch ziet hij het de goede kant op gaan aangezien hij de pen houdt van het hoofdstuk 'gezondheidszorg' in het verkiezingsprogramma van Open VLD.

Om het met de woorden van Schiltz te zeggen: "We zullen zien..."

!!!! Vandaag (23/03) staat dit artikel nogmaals in Het Laatste Nieuws maar dan op de nationale pagina's!!!!




Uit Het Laatste Nieuws Regio Brabant-Hageland van 22/03/07, auteur Kirsten Bosmans


Oost-Brabant aantrekkelijkst om te wonen

Aantal inwijkelingen blijft stijgen

Kirsten Bosmans

«Het arrondissement Leuven kende de afgelopen jaren een grotere bevolkingsgroei dan de rest van het Vlaamse gewest», zegt Francken. «In 1999 telde onze regio 455.267 inwoners, eind 2005 waren dat er 468.125. Dat is een groei van 2,75 procent. De stijging heeft met twee factoren te maken: geboortes en migraties. In ons arrondissement worden eindelijk weer meer kinderen geboren. Een welkome afwisseling na jaren van fors dalen. Een trend die in de rest van Vlaanderen trouwens blijft doorgaan. Maar bij ons zagen in 2005 5.115 baby's het levenslicht: zeven procent meer dan in 2003. Dat kan tellen. En dan de positieve balans: in 2005 stierven in ons arrondissement 4.331 personen. Veel minder dus dan dat er geboren werden.»

gasthuisberg

Toch is de bevolkingsstijging hoofdzakelijk te wijten aan het aantal inwijkelingen. «Dat cijfer ligt al jaren hoger dan dat van het aantal uitwijkelingen, zowel binnen als buiten België. In 2005 vestigden 22.084 mensen zich vanuit andere Belgische regio's in het Leuvense. 21.221 personen maakten de omgekeerde beweging. Dat maakt een fors verschil van 863 bijkomende inwoners. De aanwezigheid van de KUL, Gasthuisberg en de nabijheid van Brussel spelen daarbij een grote rol. Opvallend is dat deze trend zich de jongste jaren lijkt te versterken. Zo lag het verschil in 2001 nog maar op 318 bijkomende inwoners.»

«Nog meer in het oog springend is het verschil tussen het aantal personen dat vanuit het buitenland immigreert naar de regio rond Leuven en dat naar het buitenland emigreert. In 2005 weken zo 4.050 mensen in, terwijl er maar 2.396 uitweken. Dit maakt een positief verschil van maar liefst 1.654 mensen. Ook deze positieve evolutie is de laatste jaren verscherpt.»

koplopers

In totaal zijn er dus 2.517 personen verhuisd naar het arrondissement Leuven. «Na het grote arrondissement Antwerpen zijn we daarmee de koplopers van België», zegt Francken. «Het Antwerpse cijfer hangt grotendeels af van inwijkelingen uit het buitenland, terwijl er vrij veel Antwerpenaren uitzwermen naar andere Belgische regio's. Het arrondissement Leuven is dus de aantrekkelijkste regio van België.»

Iedereen wil in regio Leuven wonen

Aantal inwijkelingen blijft stijgen

Kirsten Bosmans

«Het arrondissement Leuven kende de afgelopen jaren een grotere bevolkingsgroei dan de rest van het Vlaams Gewest», zegt Francken. «In 1999 telde onze regio 455.267 inwoners, eind 2005 waren dat er 468.125. Dat is een groei van 2,75 procent. De stijging heeft met twee factoren te maken: geboortes en migraties. In ons arrondissement worden eindelijk weer meer kinderen geboren. Een welkome afwisseling na jaren van fors dalen. Een trend die in de rest van Vlaanderen trouwens blijft doorgaan. Maar bij ons zagen in 2005 5.115 baby's het levenslicht: zeven procent meer dan in 2003. Dat kan tellen. En dan de positieve balans: in 2005 stierven in ons arrondissement 4.331 personen. Veel minder dus dan dat er geboren werden.»

gasthuisberg

Toch is de bevolkingsstijging hoofdzakelijk te wijten aan het aantal inwijkelingen. «Dat cijfer ligt al jaren hoger dan dat van het aantal uitwijkelingen, zowel binnen als buiten België. In 2005 vestigden 22.084 mensen zich vanuit andere Belgische regio's in het Leuvense. 21.221 personen maakten de omgekeerde beweging. Dat maakt een fors verschil van 863 bijkomende inwoners. De aanwezigheid van de KUL, Gasthuisberg en de nabijheid van Brussel spelen daarbij een grote rol. Opvallend is dat deze trend zich de laatste jaren lijkt te versterken. Zo lag het verschil in 2001 nog maar op 318 bijkomende inwoners.»

«Nog meer in het oog springend is het verschil tussen het aantal personen dat vanuit het buitenland immigreert en dat naar het buitenland emigreert. In 2005 weken zo 4.050 mensen in, terwijl er maar 2.396 uitweken. Dit maakt een positief verschil van maar liefst 1.654 mensen. Ook deze positieve evolutie is de laatste jaren verscherpt.»

koplopers

In totaal zijn er dus 2.517 personen verhuisd naar het arrondissement Leuven. «Na het grote arrondissement Antwerpen zijn we de koplopers van België», zegt Francken. «Het Antwerpse cijfer hangt grotendeels af van inwijkelingen uit het buitenland, terwijl er vrij veel Antwerpenaren uitzwermen naar andere Belgische regio's. Het arrondissement Leuven is dus de aantrekkelijkste regio van België.»

ANALYSENOTA

Arrondissement Leuven demografisch doorgelicht

1/ Bevolking in het arrondissement Leuven blijft stijgen;

2/ Aantal geboortes stijgt voor het eerst sinds lang;

3/ Na de metropool Antwerpen heeft Leuven het hoogste positieve migratiesaldo van België.

4/ Het arrondissement Leuven is de aantrekkelijkste regio van België om te komen wonen.

à Inburgerings- en gezinsbeleid zijn topprioriteiten, zeker ook voor Leuven!

In het arrondissement Leuven nam, na vele jaren van daling, in de loop van 2005 het aantal geboortes terug toe. Ook het aantal sterfgevallen daalde lichtjes. De stijging van het bevolkingsaantal is echter hoofdzakelijk te wijten aan het hoge aantal inwijkelingen.

Dit blijkt uit de cijfers van het Nationaal Instituut voor de Statistiek, opgevraagd en geanalyseerd door Theo Francken (N-VA).
 

  Het arrondissement Leuven in kaart

Procentueel zit het arrondissement Leuven boven het gemiddelde van het Vlaams Gewest met, in 2005, een bevolkingsaangroei van 0.62% (Vlaams Gewest: 0.59%).

Overzicht van de evolutie van de bevolking in het arrondissement Leuven:

1/1/1999                                                               455.267

1/1/2002                                                               459.451

1/1/2005                                                               465.089

31/12/2005                                                            468.125

---------

                                                        à Evolutie ’99 – ’06: +2,82%

Deze groeicijfers worden hoofdzakelijk verantwoord door twee factoren:

1.     Het aantal inwijkelingen ligt in het arrondissement Leuven fors hoger dan het aantal uitwijkelingen. Leuven is een sterke aantrekkingspool.

Net zoals in de vorige jaren, ligt ook in 2005 in het Leuvense het aantal inwijkelingen hoger dan het aantal uitwijkelingen. Zowel op het vlak van de interne migratie (d.w.z. de migratiestromen binnen de arrondissementen van België) als op het vlak van de externe migratie (d.w.z. de migratiestromen tussen België en de rest van de wereld) zijn er in het arrondissement Leuven al enkele jaren véél meer inwijkingen dan uitwijkingen. Deze evolutie lijkt zich de laatste jaren zelfs nog te versterken.

Concreet in cijfers betekent dit dat er zich in 2005, 22.084 interne inwijkelingen (bvb. een Brusselaar die in Kortenberg komt wonen of een Hasselaar die zich in Leuven vestigt) in het arrondissement Leuven hebben gevestigd tegenover 21.221 interne uitwijkelingen (van Leuven verhuisd naar ander Belgisch arrondissement bvb. een Leuvens koppel dat naar Oostende verhuist). Een fors verschil van +863 personen. De aanwezigheid van de KUL, het UZ Gasthuisberg en de nabijheid van Brussel als hoofdstad van Europa, spelen hierbij ongetwijfeld een grote rol. Daarnaast zal echter ook de hoge stadsvlucht uit het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (-12.447 personen in 2005) een invloed hebben op deze cijfers. Opvallend is ook dat deze trend zich de laatste jaren lijkt te versterken. Zo lag dit verschil in 2001 nog maar op +318 personen. Kortom, binnen België is ons arrondissement een zeer aantrekkelijke regio en haar aantrekkingskracht neemt nog toe.

Nog meer springt het grote verschil tussen het aantal externe inwijkelingen (4.050, bvb. een Rus die in Tienen komt wonen of een Brit die zich in Tervuren vestigt) en het aantal externe uitwijkelingen (2.396, bvb. een Diestenaar die in Frankrijk gaat wonen) in het oog. Dit maakt een positief verschil van +1.654 mensen! Ook deze positieve evolutie in externe migratie is de laatste jaren geïntensifieerd (verschil in 2001 bedroeg ‘nog maar’ +1.072). Naast de klassieke migratiekanalen (bvb. gezinshereniging- en vorming en asiel) speelt de internationale aantrekkingskracht van de KUL, het UZG en Brussel ongetwijfeld een determinerende rol op het vlak van de arbeidsmigratie.

De hoge interne en externe migratie in ons arrondissement geeft een totaal positief migratiesaldo in 2005 van +2.517 personen (863 + 1.654). Na het grote arrondissement Antwerpen (+2.836) zijn we hiermee de koplopers van Vlaanderen, ja zelfs van héél België! Aangezien het positieve migratiesaldo van de Antwerpse metropool echter volledig op conto van externe immigratie te schrijven is (+6.041) en men er kampt met een sterk negatief intern migratiesaldo (-3.178), mogen we gerust stellen dat het arrondissement Leuven dé aantrekkelijkste regio van België is met zowel een hoog positief extern als een hoog positief intern migratiesaldo.

   Migratie en inburgering, onlosmakelijk verbonden

2.     Na jaren fors dalen, stijgt het aantal geboortes terug (licht) en het aantal geboortes ligt nog steeds hoger dan het aantal overlijdens

Een zeer pijnlijke tendens die zich in heel Vlaanderen gedurende jaren heeft doorgezet, is de forse daling van het aantal geboortes. Van de zogenaamde ‘vervangingsvruchtbaarheid’ (inhoudend dat er twee kinderen per vrouw geboren worden) is dan ook al lang geen sprake meer. Voor het laatst was dit nog het geval in 1971, intussen ongeveer 35 jaar geleden. In gans Vlaanderen werden toen nog 80.000 kinderen geboren. In 2005 was dit cijfer tot 63.906 geboortes teruggelopen of een daling met 20%. Vlaanderen vergrijst en dit lijkt een onomkeerbaar proces!

En toch, we zien sinds kort een lichte verbetering. Er worden in ons arrondissement opnieuw meer kinderen geboren. Zo zagen in 2005 5.115 baby’s het levenslicht (+7,6% t.o.v. 2003).

  Is de kentering in zicht?

Daarnaast lag het aantal overlijdens ook in 2005 een stuk lager dan het aantal geboortes (4.331 overlijdens in 2005). Het Leuvens sterftecijfer schommelt trouwens al enkele jaren rond 4.400.

à Niettegenstaande het goede nieuws van deze tijdelijke ‘geboorteopflakkering’, blijf ik waarschuwen voor de tendens van de daling van het aantal geboortes op lange termijn. Vlaanderen en het arrondissement Leuven hebben niet enkel nood aan een verhoogde werkzaamheidgraad en langer werken, maar zeker ook aan een effectief kind-, vrouw- en gezinsvriendelijk beleid. Meer nog, met het oog op het opvangen van de vergrijzing zijn beide doelstellingen onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Kiezen voor een gezin, onder welke vorm dan ook, is een strikt persoonlijke keuze. Maar tezelfdertijd heeft deze persoonlijke keuze verstrekkende maatschappelijke gevolgen. Een goed gezinsbeleid moet dus de nodige faciliteiten aanreiken om die vrije keuze te garanderen. Bij deze keuze mag het financiële aspect geenszins meespelen, daarom denkt de N-VA aan fiscale voordelen, aan subsidies zoals kinderbijslagen die werkelijk kostendekkend zijn maar ook aan maatregelen die de combinatie gezin - arbeid gemakkelijker maken zoals de verdubbeling van het bevallingsverlof (vrouw) en het zorgverlof (man), het creëren van zorgvriendelijke arbeidsorganisaties, het optimaliseren van het stelsel van het tijdskrediet, het verhogen van de Vlaamse aanmoedigingspremies en het efficiënt wegwerken van de wachtlijsten in de kinderopvang en de dienstencheques.

 Een écht gezinsbeleid, hoe lang nog?

Bron: Het Laatste nieuws, 19/03/07, auteur: Kirsten Bosmans



Is Flor OK?


Voor Flor is mijn onderzoek blijkbaar niet OK. Als ik hem moet geloven werkt hij, aangezien hij ook gemeenschapssenator is, zelfs twee keer zo hard. Alleen spijtig dat dit niet blijkt uit de officiële cijfers...

Ik heb het immers opgezocht (het is niet omdat ik ex-rijkswachters niet vertrouw, maar toch...). 'Onze' Flor nam in de Senaat welgeteld 32 initiatieven! Als we dit optellen bij zijn 17 initiatieven in het Vlaams Parlement dan komt hij op 49 en zit hij dus nog steeds onder het gemiddelde van 50 initiatieven. Dus Flor, sorry, ook met uw duo-baan werk je blijkbaar niet echt 'dubbel zo hard'...

Voor de volledigheid nog even dit:
Flor WAS gemeenschapssenator. Hij nam op 2 januari ontslag uit de Senaat. Om zich volledig te kunnen focussen op zijn Vlaams parlementsmandaat? Om een actiever parlementslid te worden? Neen hoor, sinds 2 januari is onze Flor ook nog eens schepen van mobiliteit en verkeer én OCMW-voorzitter van de stad Diest...

Uit De Morgen van 17/03:


N-VA en VB knokken om nationalistische kiezer

Jan Jambon, een zwaargewicht binnen de Vlaamse beweging, zal in Antwerpen van N-VA een verkiesbare plaats krijgen

Door Tom Cochez

Vorig jaar plukte de N-VA Jan Jambon weg bij de VVB. Jambon, die algemeen directeur is van Bank Card Company (BCC), wordt binnen de Vlaamse beweging als een absoluut zwaargewicht gezien. Zijn overstap naar N-VA was meteen een streep door de rekening van het VB. Die partij haalde enkele weken terug wel nog VVB-voorzitter Rita De Bont binnen, maar de VB-aanwinst wordt binnen de Vlaamse beweging een stuk minder hoog ingeschat dan Jan Jambon.

Dat Jambon naar de Kamer kan, mag dan ook gezien worden als een tegenzet tegen het VB, dat zich met De Bont en Bruno Valkeniers opnieuw Vlaamser wil profileren in de aanloop naar 10 juni. De strijd om het puur Vlaams-nationalistische electoraat is, hoewel geen 10 procent groot, symbolisch belangrijk. De N-VA hoopt het VB een morele tik toe te brengen.

Kartelpartner CD&V wordt in die strijd tegelijk een troef en een euvel voor de N-VA. "Vanzelfsprekend mikt men nu op het uit elkaar spelen van N-VA en CD&V", zegt N-VA voorzitter Bart De Wever. "Maar voor ons blijft CD&V een partij waarmee we een lang stuk weg samen kunnen afleggen. Er zijn verschilpunten, en misschien is het nog niet zo slecht dat die duidelijk gemaakt worden, maar we hebben ook veel gemeenschappelijk."

Dat Vlaams-minister Yves Leterme (CD&V) aan de redactie van Le Soir verklaarde niet aan de rol van de monarchie te willen sleutelen, vindt Bart De Wever dan ook niet erg. "Mijn standpunt over de monarchie is zeer duidelijk, maar mijn standpunt over het belang dat ik daaraan hecht al evenzeer. Voor mij is de monarchie geen struikelblok. De sfeer is er nu naar om over de prinsen te leuteren, maar ik zou veel liever essentiële dingen zien veranderen."

Over zijn eigen rol op 10 juni blijft De Wever op de vlakte. "We wachten op de lijstvorming bij CD&V. Zodra de knopen daar doorgehakt zijn, zien we wel waar ik uitgespeeld word. Of dat bovenaan of onderaan op de Kamer- of de Senaatslijst is, maakt me weinig uit." Bij CD&V blijft het intussen afwachten wie de Antwerpse lijst zal trekken. Kris Peeters en vooral Inge Vervotte komen nadrukkelijk in beeld.

In een opiniestuk in De Morgen van gisteren (12/03/07), pleitte een aantal professoren, vakbondslui, BV’s en BW’s resoluut tegen de splitsing van de RVA, de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening, in een Vlaamse, een Brusselse en een Waalse overheidsdienst. Volgens hen zal de splitsing van deze overheidsdienst een rampzalige lawine in gang zetten. Zo zullen de arbeidersbewegingen en vakbonden in België wordt gesplitst, zullen alle werknemers tegen elkaar worden uitgespeeld door hun perfide bazen en zullen de werklozen onophoudelijk worden opgejaagd. Hun conclusie is dat de opsplitsing van een federale overheidsdienst onoverkomelijk moet leiden tot iets waar alle zwakkeren in België het slachtoffer van worden… Het inboezemen van angst voor de toekomst is uiteraard één van de oudste en sterkste onderhandelingswapens, dat weet de top van elke vakbond maar al te goed.

Wij willen tegen dit conservatieve pleidooi voor een gesloten samenleving en 'tribaal groepsdenken', reageren door een open, toekomstgerichte visie op werkgelegenheid en op de samenleving naar voor te schuiven.

De voorbije decennia is het Belgische systeem van werkloosheidsuitkeringen in de feiten geëvolueerd van een verzekeringssysteem (met duidelijkere band tussen bijdragen en uitkeringen), naar een systeem met quasi forfaitaire uitkeringen, die vooral gedifferentieerd zijn volgens gezinssituatie. Hierdoor werd de wederkerigheid tussen uitkeringen en bijdragen zwak en evolueerden de sociale bijdragen tot een algemene belasting op arbeid. Deze sluipende (maar ingrijpende) evolutie heeft zich voortgedaan als antwoord op sociaal-economische veranderingen, waardoor het werkloosheidsrisico van karakter is veranderd: niet meer conjunctureel en toevallig gespreid over de bevolking, maar structureel, selectief en deels vrijwillig van aard. Dientengevolge is de gemiddelde werkloosheidsduur ook sterk verlengd. De opheffing van het doeltreffende artikel 80[1] en de tot dusver povere resultaten van de sluitende aanpak (= de doorgedreven activering van werklozen) hebben deze evolutie verder in de hand gewerkt.

Vanuit Vlaanderen bestaat er een grote consensus om de hele werkloosheidsverzekering te herbekijken. Zo moet het ‘verzekeringsprincipe’ terug meespelen (uiteraard nog steeds gemilderd met duidelijke solidariteitsoverwegingen) en moet er nog veel meer ingezet worden op herintrede op de arbeidsmarkt. Het Belgische systeem van werkloosheiduitkeringen is immers nog te veel toegesneden op de economische omstandigheden die bestonden in de helft van de jaren tachtig van de vorige eeuw: een grote toevloed van (wellicht nog sterk arbeidsgerichte) werklozen, met tegelijk een zeer gering jobaanbod. Het systeem moet worden aangepast aan de situatie waarmee vooral Vlaanderen, gedurende de volgende decennia zal worden geconfronteerd: een krimpende bevolking op actieve leeftijd met dreigende arbeidstekorten samen met sterk toenemende zorgbehoeften (ondermeer ten gevolge van de vergrijzing) en dus een toenemende vraag naar arbeidskrachten. Het is dus zaak het beschikbare potentieel van arbeidskrachten zo optimaal mogelijk te gebruiken, en niet toe te laten dat menselijk kapitaal wordt gedegradeerd door langdurige werkloosheid. Activering van onze werklozen én actieve migratie zijn hierbij de oplossingen.

De Vlaamse Regering werkt hard aan het creëren van een echte sluitende aanpak maar tot dusver blijven de resultaten achterwege. Om onze werklozen te kunnen activeren hebben we immers een stok achter de deur nodig, zo bleek onlangs nog uit de succesvolle resultaten van het ‘Actieplan Jongerenwerkloosheid’ in de 13 Vlaamse centrumsteden. Deze stok is het sanctioneringsbeleid en ligt in handen van de federale RVA. Het overhevelen van de RVA naar Vlaanderen is bijgevolg een perfect logische en rationele vraag vanuit Vlaanderen en heeft niets te maken met splitsingsfetisjisme, jacht op werklozen of dies meer.

Theo Francken

Het regent tegenwoordig 'manifesten'. Na het 'Vlaams geweld' van het Warandemanifest en de drie Lentemanifesten, stond het in de sterren geschreven dat er vanuit Belgicistische hoek een soortgelijk 'manifest' zou ontstaan. En kijk eens aan, afgelopen maandag stond in DS een heus 'Manifest voor meer België'. 

Op de inhoud ervan ga ik niet dieper in, in het land der blinden is éénoog koning, zoveel is duidelijk. Wat me meer interesseert is het lijstje van ondertekenaars, want wie wil er nu in Godsnaam méér België? Hallo, al ooit gehoord van de 21ste eeuw, jongens en meisjes?

Een grondige check-up (en google-up) van dit lijstje maakt veel duidelijk. Het volledige ledenbestand (alle 200!) van BUB, B-plus, Pro-Belgica e.a. Belgicistische lilliputtervereniginkjes, alsook de laatste restanten van de Belgische adel (in zoverre beide niet overlappen), werden met aandrang verzocht om dit manifest te ondertekenen.

Als de bekendste onder de ondertekenaars de afgeschreven (en -leefde) TV-presentatrice Marlène de Wouters d'Oplinter is, dan hoeven we ons niet te veel zorgen te maken, me dunkt.

Het contrast met het lijstje prominenten die het Lentemanifest ondertekenden, kan nauwelijks groter zijn. Het kruim van de Vlaamse socio-economische en academische wereld of Marlène de la Protterie en haar gevolg? Euhm, euhm, 't is een moeilijke maar ik denk toch dat ik het ga zeggen Walter...   


Wie leeft er nu in het verleden? 





Deze tekst is een niet-partijgebonden manifest, ondertekend door meer dan 200 Belgische burgers en gericht tegen het derde Lentemanifest van een honderdtal Vlaams-nationalistische prominenten.

De volledige lijst

Christian Absil, Astrid Bammens, , Philippe Bachès, Marcel Bas, Guy Bastiaenssen, Arno Bellengé, Thijs Bernolet, Eric Biltiau, Pierre Blaise, Tommy Boerema, Willy Bogaert, Kathy Bognar, Thomas Boone, Philippe Borremans, Michel Bossaers, Jacques Bouhon, Françoise Bouzin,
Barbara Bracquiné, Ruud Bruyns, Chris Cambré, Yannick Cams, Jean-Pierre Carpentiez, David Charlier, Justin Claes, Olivier Coene, Etienne Cogels, Frédéric Collin, Geoffroy Coomans, Claude Cornil, Martin Cottenjé, Bruno Crombez, Angelo Cucovaz, Paul Danloy, Alexis de Crombrugghe, Joël Decerf, Jacky Decombel, Jacques Deckers, Monique Destrée, Mireille Devriendt, Anne de Wouters, Mark Dubrulle, Richard Eeckhout, Valérie Eeckhout, Guenalle Declerq, Georges Decoster, Pierre Decroly, Jean-Pierre Dehan, Sebastien de Fooz, Josine de Hemptinne, Catherine de Potter, Sophie de Potter, Laurent Demaret, Prinses Rosalie de Mérode, Dirk De Zutter, Eric Cooremans, Ruben Cottenjé, Ruben Cottenjé, Joris Daems, Yvan Dheur, Danièle Dirkx, Thierry della Faille, Yvette de Pierpont, Jean Janssens, Sigrid Daum, Eddy Decreton, Daniel De Laet, José de Boose, Bibiane de Wouters, Christiane de Wouters, Marlène de Wouters d'Oplinter, Pierre Delhasse, Maurits Caillau, Maurits Duyck, Filip De Cauwer, José Gavilan, Jean de Potter, Mireille Devriendt, Pascale De Jonckheere, Geert Deledicque, Stéphane Delaere, Bavo Demol, Willem Demonie, Dominique De Meulder, Willy De Witte, Patrick Denis, Paul Dirkx, Mark Dubrulle, Vik Eggermont, Frank Ehmann, Hassan El Jaouhari, Tim Francis, Joachim Ganseman, Otthon Geelhand de Merxem, Annelies Geeraerts, Claude Gerryn, Hans Goddé, Emmanuel Greindl, Renaud Greindl, Pieter Guetens, Thomas Guéry, Robert Hache, Robby Haegedorens, Mike Haven, Jean-Pierre Henry, Katelijne Hoeven, Maggy Hoogsteyns, Françoise Huart, Christina Jacobs, Micheline Jacobs, Guy Janssens, Garrit Joos, Niels Kemels, Laurent Kiebooms, Roger Klein, Richard Lamard, Stijn Lammers, Simon Leblanc, Timothy Lelièvre, Michaël Lemenu, Cedric Le Févère, David Lipkens, Jentl Lodewyckx, Emile Lolivier, Jérémy Longheval, Henri Maetens, Fanny Maistriaux, Kevin Maselis, Sanne Meert, Claire Meeus, Laurence Mettewie, Lorraine Michel, Guus Michielsen, Monique Missant, Alexander Mobouck, Valérie Mosseray, Mathieu Motrie, Alain Mouton, Marthe Naegels, Jean Nagant, Robert Marks, Benni Müller, Josée Necken, Maartje Nuyens, Jean-Claude Nys, Ellen Oomsels, Filip Oosterlynck
Suzanne Op de beeck, Nicole Page, Vincent Papaleo, Jimmy Peeters, Thierry Peeters, Yves Pepermans, Joris Piette, Stijn Polfliet, Lien Possemiers, Kervin Praxede, Anne-Catherine Quintens, André Renaux, Jean-Michel Rigo, Theo Roefkens, Patrick Ryckier, Marcel Robertz, Cedric Roulent, Kim Roovers, Franz Sarteel, Rita Schreurs, Philippe Schumacker, Emiel Torfs, Luc Schrijvers, Willem Segers, Michel Sergent,
Luc Simonet, Bart Soens, Jost Stappers, Laurence Steverlynck, Michel Steyns, Roland Steyns, Jérémy Stoquart, Maria Taes, Olivier Tallon, Seçil Tarhan, Joachim Theuwen, Ruben Theuwen, Marc Tilmant, Mares Titouan, Stéphanie Toelen, Philippe Thollembeck, Björn Trompet,
Gonzague d'Ursel, Carlos van Caeneghem, Daan Vanandenroye, Armand Van Damme, Roel Van De Pol, Hugo Van Den Broeck, Maarten Vandercammen, Andy Van Eghdom, Andy Van Eeghem, Géry Vander Goten, Elise Beau Vangeel, Bob Vangeel, Annelies Vandenbergh, Corine Vandenbussche, Peter Van De Ven, Evelien van den Driessche, Wouter van den Meersch, Luc van de Walle, Eduard van Eghdom, Annelies van Eeghem, Philippe van Eeghem, Jean-Cristophe Vanderhaegen, Bernard Vanheule, Wim van Rooy, Hans van de Cauter, Marie-Jean Vandecaesbeek, Léon Van den Bon, Sigried Van Den Eynden, Geoffrey Van Dille, Jan Van Laere, Thomas Vanlinter, Agnes Verscuren, Hervé van Wassenhove, Wim Vanzeire, Emmanuel Vanzeveren, Yannick Verberckmoes, Christian Verburgh, Andy Vermaut, Christine Verpoucke,
Gilles Verstraeten, Agnes Viérin, Johan Viroux, Stefaan Vrombout, Myriam Watthée-Delmotte, Ludo Watthé, Ignace Weemaes, Yannic Weitz,
Tom Wittesaele, Michel Wolters, Anne Wolters, François Wolters, Patricia Wolters, Véronique Wolters, Bruno Yammine, Tom Zwaenepoel, Xavier Bara, Eddy Boutmans, Jean Firre, Alain Klein, Anne-Marie Schaerlaekens, Rudy Hermans, Mady Depienne, Hinda El Attar.




Marlène de Wouters d'Oplinter, éénoog in het land der Belgicisten.



Bruno Yaminne, voorzitter van de BUB: "... maar wij zijn toch lekker met 200 en die Lente-Vlaminken maar met 100, nei nei nei nei-nei."



Het dynamische bestuur van Pro-Belgica... hoe lang nog?

Ik ben absoluut geen fan van rechtse rakker Filip De Man, maar ditmaal ben ik toch ook geschrokken.
Op zijn webstek vind je immers een link naar het parlementair stuk dat de naturalisaties regelt. 235 (sic!) bladzijden met gemiddeld 10 namen per bladzijde van de zogenaamde 'nieuwe Belgen', in totaal dus een 2350 mensen...

http://www.vrtnieuws.net/nieuwsnet_master/versie2/mediatheek/video-070307RTBF/index.shtml



Eddy Wally, de populairste Vlaamse zanger volgens de RTBF, juist ja.

Kijk maar eens op: http://www.tvbelgiek.be/site.php?module=video_list&movie=ep019

Dierbare vijanden

DOOR BENNO BARNARD

Wat de RTBF ook mag beweren, la Belgique bestaat nog. Maar hoelang nog? En waarom? Volgende week laat Knack prominente leden van B-Plus, de koele minnaars van ons koninkrijk, aan het woord. Maar eerst een tête-à-tête tussen Geert van Istendael en Bart De Wever. Over de belgitude van het Vlaams Belang, de treurnis van 1830, en de tripelmonarchie die België heet.

Schrijver Geert van Istendael (60) betreurt de verdwijning van het koninkrijk dat tussen 1815 en 1830 het grootste deel van de historische Zeventien Provinciën omvatte, oftewel de huidige Benelux minus Eupen. Tegelijkertijd bemint hij de onzuiverheid van België. Met zijn 'dierbare vijand' Bart De Wever (36), historicus en voorzitter van de Nieuw-Vlaamse Alliantie - 'Mijn beste vrienden zijn Franstalige Vlamingen' - duelleerde hij à la belge , dus aan een tafel met spijs en drank.

Heren, als Joden en Palestijnen morgen een Belgisch samenlevingsmodel ontwikkelen, kijkt de hele wereld ademloos van bewondering toe.

BART DE WEVER: Dat is een gechargeerde vergelijking, omdat ze een heel andere voorgeschiedenis hebben. Zij moeten van een heel foute situatie naar iets leefbaars gaan.

GEERT VAN ISTENDAEL: En wij moeten van een leefbare situatie naar iets fouts?

DE WEVER: Wat hier gebeurt, is een rustig voortkabbelend historisch proces, waarbij een negentiende-eeuwse natiestaat, die volledig voldeed aan de wensen van de hogere burgerij, niet in staat is gebleken om een proces van sociale en culturele emancipatie te absorberen. En nu zitten we met verschillende democratieën in één land. Dat van bovenaf wordt bedreigd door de Europese Unie. De vergelijking met het Verenigd Koninkrijk of Spanje is pertinenter dan die met Israël.

VAN ISTENDAEL: U hebt gelijk dat België door de Europese Unie afkalft, maar dat geldt voor alle landen van die Unie. Alleen hebben wij dat proces veel beter door dan een solide natiestaat als Frankrijk. Zo'n meerledig land als België heeft een eeuw ervaring met het ingewikkelde probleem van een elite die onaanvaardbare voorrechten moet opgeven. Dat is altijd zonder bloedvergieten gebeurd. Door al dat geduldig wetgevend werk van ons, ontwikkeld om verschillen en wrijvingen te beheersen, heeft België een voorbeeldfunctie. Dit land heeft schitterende Europeanen van ons gemaakt. Maar in de ogen van separatisten ben ik natuurlijk een lakei van het Belgische grootkapitaal.

Is de taalsituatie in Vlaanderen niet van een nadeel in een voordeel veranderd? Nederlandse kinderen leren geen Frans op jeugdige leeftijd.

VAN ISTENDAEL: Als je hier woont en je krijgt de kans een van de grote Europese cultuurtalen te leren, moet je wel stom zijn om dat niet te doen.

DE WEVER: Je kunt toch ook Frans leren in een Vlaamse republiek? Men stelt het al te vaak voor alsof wij als Vlaams-nationalisten de omgeving van de aardbol willen doen verdwijnen, alsof wij in een Vlaamse staat niet meer naast Wallonië zullen wonen.

Waarom het compliceren door staatsgrenzen te maken? Is dat niet juist erg negentiende-eeuws?

VAN ISTENDAEL: We weten heel goed dat de Europese Unie als project niet enthousiasmeert. Het is geen valabel alternatief voor België, want als het al een koepel is, dan een veel te hoge. Ik wil niet sentimenteel doen, of voos patriottisch, maar u onderschat de geschiedenis. Een overdonderende meerderheid is tegen het opsplitsen van België. Veel mensen beseffen dat het dom is een klein land in twee nog veel kleinere landjes te verdelen. En we eten elkaars brood.

DE WEVER: We leven meer en meer in een Vlaamse realiteit. Tot de jaren zestig had de Vlaamse beweging een romantisch-culturele agenda, waar de behoeders van het Belgische vaderland een sociaal en economisch rationalisme tegenover plaatsten. Nu zie je het omgekeerde. Wij treden de bevolking tegemoet met een rationeel discours. Terwijl de behoeders van België met romantische en nogal wazige culturele argumenten aankomen.

VAN ISTENDAEL: Welà

DE WEVER: Dat is de eerste keer dat u moet nadenken.

VAN ISTENDAEL: Nee, ik heb een weelderige keuze. Ik denk allereerst dat het uiteenvallen van België zowel Vlaanderen als Wallonië een rotreputatie zal bezorgen in Europa, die grote economische gevolgen zal hebben.

DE WEVER: Dat hebben ze over Tsjecho-Slowakije ook gezegd.

VAN ISTENDAEL: Dat is onvergelijkbaar. Om te beginnen, had dat land geen Brussel.

DE WEVER: De Europese reactie luidde toen: daar zullen ze nog spijt van krijgen.

VAN ISTENDAEL: Ze hebben er ook spijt van gekregen! Maar laten we ons tot België beperken. Een van uw basisargumenten zijn de transfers. Dat vind ik een egoïstisch en geen rationeel discours. Bovendien is het kortzichtig. De technologische evolutie verloopt zo snel dat het zeer gevaarlijk is een solidariteit op te zeggen die je straks misschien zelf nodig hebt.

DE WEVER: Ik probeer ons streven zo rationeel mogelijk te maken. Maar ik geef toe dat de Vlaamse beweging haar verleden niet altijd mee heeft.

VAN ISTENDAEL: Haar heden ook niet.

DE WEVER: Dat is de ellende. De grootste vriend van België is het Vlaams Belang.

VAN ISTENDAEL: Maar hoe rationeel is uw eigen nationalisme?

DE WEVER: In Frankrijk sprak 200 jaar geleden een minderheid Frans. Men is erin geslaagd met de kolf van het geweer van vrijwel iedere pachter een Fransman te maken. In Spanje en het Verenigd Koninkrijk zie je half gelukte projecten, met subnationale bewegingen onder een nationale koepel. Maar in België blijft niets over. Er is geen enkele nationale partij. Er is geen enkel medium dat iedereen leest. Er is alleen een cultureel restant dat door een culturele elite in Brussel wordt gekoesterd.

VAN ISTENDAEL: Niet alleen in Brussel. Vrijwel alle Vlaamse kunstenaars vinden het biculturele België een bevoorrecht actieterrein voor de cultuur. Jan Fabre, Luc Tuymans, noem maar op.

DE WEVER: Ik vind dat toch oppervlakkig geflirt. Het is eerder tegen Vlaanderen, vanwege het Vlaams Belang, dan voor België. Tot in de jaren zestig was de culturele elite Vlaamsgezind. Die elite omarmt vandaag een soort postmodernistisch ideaal van België: ze houden ervan omdat het niet bestaat.

VAN ISTENDAEL: Laten we het eens over de economische elite hebben. Een belangrijk deel daarvan laat zijn kinderen in beide talen opgroeien, zonder dat het daarom franskiljons zijn.

DE WEVER: Dat zijn dinosaurussen.

VAN ISTENDAEL: Voor dinosaurussen zijn ze opmerkelijk jong.

DE WEVER: Ik ken ze, ik heb op college gezeten met die jongens. Mijn beste vrienden zijn Franstalige Vlamingen. Maar die groep zal uiteindelijk verdwijnen.

VAN ISTENDAEL: Er zijn in Vlaanderen véél mensen die willen dat hun kinderen de andere taal leren.

DE WEVER: Daar heb je het land niet voor nodig.

VAN ISTENDAEL: Zonder staatsgrens heb je een veel grotere wederzijdse beïnvloeding.

DE WEVER: Een staatsverband is inderdaad ook een socialisatieverband. Dat ben ik met u eens. Anderzijds, de belangstelling voor het Frans neemt toch af, en dat heeft niet te maken met minder België, maar alles met de globalisering. En om nog even op de transfers terug te komen: ik heb geen moeite met solidariteit als zodanig. Maar in België zijn we niet solidair met mensen, we zijn solidair met een systeem. Volgens mij is de PS objectief geen belanghebbende bij het herstel van Wallonië.

In hoeverre kunt u beiden leven met een confederaal België, waarin alle bevoegdheden naar de deelstaten zijn overgeheveld, maar dat nog een leger, een koning en een postzegel heeft?

DE WEVER: Een dubbelmonarchie.

VAN ISTENDAEL: De schrijver Kamiel Vanhole heeft het woord tripelmonarchie bedacht. Dat vind ik geniaal. Tenslotte hebben we drie gewesten. En er is de bekende vloeistof, nietwaar. Een tripelmonarchie . Ja, daar ben ik voor!

DE WEVER: Vlaanderen heeft zeker geen leger nodig. En ik ben geen splitsingsfetisjist. Maar wat zullen staten nog zijn in de 21e eeuw? We wonen in de Zuidelijke Nederlanden sinds de Bourgondische hertogen in wisselende staatsverbanden samen, en dat zullen we heus wel blijven doen, alleen zal het geen België meer heten.

VAN ISTENDAEL: Ik betreur 1830. Een Nederlands staatsverband, dat zo'n beetje de Benelux omvat, met het Frans als belangrijke minderheidstaal en een evenwicht tussen de katholieke en de protestantse cultuurà

DE WEVER: Dat land is al teloorgegaan bij de Val van Antwerpen in 1585. Er is een gescheiden ontwikkeling van 400 jaar geweest.

Verkiest u een Vlaamse republiek boven een unie van Nederland en Vlaanderen?

DE WEVER: Diep in mijn hart kies ik voor de utopie. En sta ik zelfs open voor een soort Pays-Bas -isme. Als je een sjabloon zou kunnen vinden, dan ben ik niet gekant tegen een moderne vorm van de Zeventien Provinciën. Maar als politicus moet ik de keuze van het hoofd maken voor een Vlaamse lidstaat in Europa.

Wat is voor u de Vlaamse cultuur?

DE WEVER: Dat is de million dollar question , om het maar in het Nederlands te zeggen. Ik denk niet dat je daar een sluitende definitie van kunt maken. En hoe dan ook, de bepalende factoren zijn niet constant. Godsdienst was ooit enorm beslissend. Taal was ooit irrelevant, maar is in de opbouw van naties zeer belangrijk geworden, wat veel te maken heeft met de industriële revolutie. Vandaag is het feit dat je Zuid-Nederlands praat een van de belangrijkste criteria om jezelf Vlaming te noemen en een ander niet. We worden nu van onze noordelijke broeders gescheiden door dezelfde taal.

VAN ISTENDAEL: Die broeders herdrukken wel onze klassieke werken. Tantes van Cyriel Buysse, bijvoorbeeld. En daarvan worden er dan in heel Vlaanderen vijftig verkocht. Je kunt je dus afvragen wat het cultuurflamingantisme heeft bereikt. De halve bevolking wordt op tv ondertiteld, om nog maar te zwijgen van de Noord-Nederlanders. Aangezien u geen splitsingsfetisjist bent, kunt u toch niet verheugd zijn over deze splitsing binnen de Nederlandse cultuur?

DE WEVER: De generatie van Wilfried Martens begon Algemeen Nederlands te spreken, en dat was een bewuste daad van verzet, een daad van volksverheffing, om Vlaanderen uit de klei te trekken. Maar door de economische machtsverschuiving in de jaren zestig is Vlaanderen zich op zichzelf gaan richten, zonder dat die taalkundige omslag was voltooid. En zo zijn we met een tussentaal blijven zitten. En daarbij komt dat het vroegere cultuurideaal van de BRT volledig is verdwenen.

VAN ISTENDAEL: Dat provincialisme van tegenwoordig kan toch niet de bedoeling zijn geweest van de emancipatie! Dat moet u als cultuurflamingant toch treurig stemmen.

DE WEVER: Natuurlijk vind ik dat erg. Maar het gebeurt. We zijn aan het verantwerpsen .

Waarom spreekt de N-VA zich nooit over zoiets als die dwaze ondertiteling uit? Hebt u geen culturele taak meer?

DE WEVER: Dat is een kritiek die ik wel wil aanvaarden, ja. In het gewoel van elke dag is dat helaas te weinig prioriteit.

VAN ISTENDAEL: 1585 en 1830 zijn rampzalige jaartallen geweest. En 1989, want toen begon VTM uit te zenden.

DE WEVER: Hangen al deze dingen er niet mee samen dat we in de Zuidelijke Nederlanden een aversie van grootsheid hebben? Een van de grootste problemen bij het uitdragen van mijn project is dat de meeste Vlamingen er niet van willen weten omdat hen dat volledig verantwoordelijk zou maken voor hun eigen leven. Terwijl ze nu de illusie kunnen koesteren dat ze worden bezet door een vijandige overheid. Als er al zoiets als een volksaard bestaat, met een historische achtergrond, dan is het toch wel deze houding, in combinatie met de plantrekkerij .

VAN ISTENDAEL: Dan stel je dus de Vlamingen gelijk aan de Walen, want de Walen willen juist België om niet zelf verantwoordelijk te zijn.

DE WEVER: Zut ! Die had ik even niet zien aankomenà Maar toen ik in De slimste mens verloren had, heb ik gemerkt hoezeer de Vlaming houdt van de verliezer, en hoe graag hij bereid is te geloven dat je het slachtoffer bent van hogere machten die altijd tegen je zijn.

VAN ISTENDAEL: Dat is toch mooi, die solidariteit met de verliezer! Nu nog met Wallonië en Brussel.

Houdt de leider van de Nieuw-Vlamingen wel van zijn hoofdstad?

DE WEVER: Ik kan niet zeggen dat ik Brussel omarm of dat ik er ooit zou willen wonen. Maar het laat me ook niet koud. Als België zich ergens heeft kunnen realiseren, dan in Brussel, waar de bevolking is geconformeerd aan dat oude Latijnse ideaal van wat België moest zijn.

VAN ISTENDAEL: Bent u niet gewoon een Vlaamse pendelaar die zich 's avonds naar de provincie haast?

DE WEVER: Ik ben een Antwerpenaar.

VAN ISTENDAEL: Dat bedoel ik.

DE WEVER: Ik houd van grote steden, hoor. Maar het klopt dat ik nooit de neiging heb gehad om in Brussel te verpozen of er het culturele leven op te zoeken. Wat niet wegneemt dat het hart van Vlaanderen een stel Brusselse torens vol pendelaars is. Dat er in Vlaanderen een historische rancune jegens Brussel bestaat, is intussen een feit. Het is de stad waar de sociaaleconomische macht het meest heeft gewogen op de oorspronkelijke Vlaamse bevolking. Maar de verfransing is gestopt nu. Net voor de finish.

VAN ISTENDAEL: De francisation irréversible is dus niet doorgegaan. Vandaar dat ik zeg dat het Latijnse model in België niet echt gelukt is. Zelfs bij enorm veel Franstaligen loopt de taalgrens nog dwars door hun kop. Als je ziet hoe destijds Hugo Weckx het Nederlandstalig onderwijs in Brussel gered heeft, terwijl dat een verloren zaak was!

DE WEVER: Ik verzet me tegen geluiden die je vaak in Vlaanderen hoort, ook in mijn eigen partij, dat die Franstaligen op onze scholen ons zoveel geld kosten. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat flaminganten zoiets zeggen?

Vragen de Vlamingen in Brabant anderzijds niet zelf om verfransing? Tot in dorpen op 25 kilometer van Brussel worden huizen in het Frans te koop aangeboden.

VAN ISTENDAEL: Ja, maar onderschat ook de historische hooghartigheid van de Franstaligen niet.

DE WEVER: In de Rand zie je sociologische fenomenen doorwerken die elders gestopt zijn, zelfs in Brussel.

VAN ISTENDAEL: Hoe wilt u dat opvangen in een zelfstandige Vlaamse staat?

DE WEVER: Ik denk dat een Vlaanderen dat over zijn eigen lot beschikt daar veel makkelijker mee zal kunnen omgaan. De faciliteitengemeenten zijn een geval apart. Franstaligen daar hebben nu eenmaal rechten aan België te danken die je als Vlaamse meerderheid ook niet zomaar kunt uitwissen. Maar in Tervuren en Overijse moet de grond zich aanpassen aan hen in plaats van omgekeerd.

VAN ISTENDAEL: Maar hoe ziet u Brussel in een zelfstandig Vlaanderen? Wilt u Brussel loslaten?

DE WEVER: Brussel is een heel ander verhaal. Daar zit je met een cultureel ge- aliëneerde stad, vervreemd van Vlaanderen. Het past niet bij de rest en is er toch onlosmakelijk mee verbonden. Zeer problematisch, het is inderdaad geen Praag.

VAN ISTENDAEL: Maar zullen ze niet kiezen voor Wallonië? Je kunt een miljoen mensen toch niet tegen hun zin in een andere staat stoppen?

DE WEVER: Als je de subnationaliteit invoert op basis van de gemeenschappen, is er veel mogelijk. En wat daarboven overblijft, is uiteindelijk een stadsbestuur. En dat zul je altijd samen met de Franstaligen moeten doen. Waardoor er ook altijd iets van een geweststructuur overblijft, binnen Vlaanderen of Wallonië. Of anders moeten we een soort bicommunautair statuut uitdokteren.

VAN ISTENDAEL: Zo'n subnationaliteit werkt niet in Brussel. Omdat er te veel gemengde gevallen zijn. En steeds meer gemengde gevallen komen. Blijkens onderzoek van de VUB zijn de eentalige gezinnen in aantal aan het krimpen, vooral de Franstalige. De vermenging en de onzuiverheid breiden zich dus uit.

DE WEVER: Je kunt mensen niet dwingen ergens bij te horen waar ze niet bij willen horen. Ik zie Brussel als het echte product van België. Als er ergens Belgen bestaan, dan wel in Brussel.

VAN ISTENDAEL: Als België verdwijnt, zijn de Brusselaars staatloos.

DE WEVER: Ze zullen in elk geval iets héél bijzonders zijn.

VAN ISTENDAEL: Je kunt ze niet manu militari in een Vlaamse staat dwingen.

DE WEVER: We zullen Brussel nooit loslaten, het blijft onze hoofdstad. Maar er is geen magische oplossing. Wil je Brussel inlijven, dan moet je die hele Vlaamse republiek tweetalig maken. En de Brusselaars zouden ervoor moeten kiezen. Maar dat betekent een tweetalig parlement, tweetalige wetgeving. Dat is iets wat onze achterban niet altijd goed begrijpt, denk ik. Dan heb je een tweetalig land.

VAN ISTENDAEL: En dat hadden we al.

© 2007 Roularta Media Group NV