Ik ben Stien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is integratiewerkster.
Ik ben geboren op 24/10/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, politiek, kunst, reizen,.....
Ik hou er van om dingen scherp te stellen, uit te vergroten. Niet alles wat hier staat strookt dus met de werkelijkheid.
Stiens' Kitchen
dank zij mij staat hier geen andere onzin
07-04-2007
Lente
De winter is het seizoen van back to basics. Zoals bomen in de natuur teren mens en dier op hun reserves. De tuinspade staat afgeschraapt in het schuurtje, de voorraadkast is gevuld met instant food en de lopende zaken belanden op de lange baan. Er zijn mensen die het einde van de winter maar nipt halen. Bij mij althans scheelt het geen haar of die koude donkere maanden kom ik niet levend door. Bij de eerste vrieskou gaat mijn sociale leven onverbiddelijk in de vrieskast, emo-TV vervangt mijn eigen onderkoelde sentiment en mijn humeur bereikt soms arctische dieptepunten. En een knapperend haardvuur, warme glühwein of een sneeuwlandschap van Anton Pieck volstaan niet om mijn verstijfde ziel te ontdooien en mij te overtuigen van de charme van dit barre seizoen.
Dus loop ik vrijwel permanent te balen. En al doende, erger ik mij over de status van de vrouw. Daar is iets ernstig mis mee in de winter. Mannen banjeren met zevenmijlslaarzen door ons weer- en kalenderwezen en worden met toeters en bellen vanonder het stof gehaald. Zo palmen de kerstman en Sint-Silvester onze kinderen in en grossieren wij ieder jaar weer samen met Sint-Valentijn in de liefde. In het weerbeeld maken Donar en de winterkoning de dienst uit. Vrouwen, daarentegen? In het jaargetijde van dood en verval hebben vrouwelijke weldoensters, beschermengelen en godinnen bitter weinig in de pap te brokken. Werd de heiligenkalender soms door een vrouwenhater zoals Ignatius de Loyola samengesteld? Onze heiligenkalender is een sterrenparade van mannen die hun leven veil hadden voor het goede doel. Vrouwen waren heel wat minder heilig. Slechts mondjesmaat kregen zij een kerkelijke feestdag op hun naam. De enkele vrouw die daar in slaagde was dan ook werkelijk tegen alles bestand; vierendeling, verkrachting, mishandeling, steniging, en verbranding. Er was er zelfs ééntje bij, ene J.d' Arc die met wat zootje ongeregeld een heel leger oprukkend oorlogsgeweld versloeg.
Neen, geef mij dan maar de lente. De eerste zwaluw is nog maar net gesignaleerd of ik gooi hart en ramen open en stoot weer op in de vaart der volkeren. Ook met de status van de vrouw gaat het gelukkig weer steil bergop. De vrouw wordt onder algemeen gejuich op een sokkel gehesen en is daar vier hele maanden niet meer weg te branden. Alles wat er groeit en bloeit wordt onder haar curatele geplaatst en lofzangen, plengoffers en geschenken zijn haar deel. En dat is een gebruik dat zelfs in oude culturen al in zwang was.
In de Oud-Romeinse cultuur werden bij de aanvang van de lente de floralia gevierd, een kleur-, bloem- en geestrijk feest ter ere van de mooie Flora, de godin van de lente, het licht en de geboorte. In de Griekse mythologie is het Demeter, de godin van graan en landbouw die de natuur van groeihormonen voorziet; Volgens de legende had zij samen met Zeus een dochter, Persephone, die door Hades werd ontvoerd. Door verdriet overmand weigerde Demeter zich verder van haar goddelijke taak te kwijten. De bronnen der vruchtbaarheid vielen droog en het leven op aarde kwijnde weg. Zeus sloot een deal met Hades: 2/3 van het jaar zou Persephone bij haar moeder op aarde doorbrengen (dan bloeit en groeit alles weer welig) en de rest als gemalin van Hades in de onderwereld.
Ook in andere culturen werd de 'empowerment' van de natuur door vrouwen waargenomen. En zoals dit wel vaker gebeurde gingen deze culturen bij elkaar te leen. De Azteken hadden Xipe Totec als godin van de lente, de Egyptenaren Isis, de Slaven Vesna, de Phoeniciërs Asjtart, de Babyloniërs Isjtar. Maar de lente zou de lente niet zijn zonder de godin die door de Saksen Eastre en door de Germanen Ostara werd genoemd. Voor beide culturen symboliseerde zij de overwinning van het licht op de duisternis en het aanbreken van de vruchtbare periode op aarde. Omstreeks de lente equinox, het tijdstip waarop de zon in haar baan om de aarde de evenaar passeert en dag en nacht even lang zijn, ging men ter harer ere duchtig uit de bol. Dit ging gepaard met allerlei vruchtbaarheidsrituelen; het zegenen van de ploeg en het teruggeven aan de aarde van overgespaarde zaadjes van de voorbije oogst om van de godin voldoende zon en regen af te smeken voor het seizoen dat komen ging.
De kerk trachtte dit heidense gekuip aan banden te leggen door het paasfeest - de verrijzenis van christus - als een groot christelijk lentefeest naar voor te schuiven. Maar dat was buiten de koppigheid van onze voorouders gerekend, want stiekem bleven zij trouw aan hun oude cultus. Vruchtbaarheidssymbolen zoals eieren, kippen en konijnen speelden daarin een belangrijke rol. Het beschilderen van eieren had te maken met het herleven van de kleuren in de natuur. Vandaag zijn deze heidense gebruiken aan een heropleving toe. In vele streken van Europa worden grote paasvuren ontstoken als hommage aan de terugkeer van het licht en de versierde takken van de toverhazelaar deden zowat overal hun intrede.
En gelukkig oogt ook de heiligenkalender van de lente een stukje vrouwvriendelijker dan die van de winter. De meimaand is de Mariamaand en in de nacht van 30 april klieven heksen weer vrolijk door het luchtruim op de feestdag van Sint-Walpurga. De 'Maagd van Orleans' krijgt een erepodium op 30 mei en moeders worden als vanouds op 11 mei in de bloemetjes gezet. Opvallend is wel dat bij al dit gefeest vooral onze procreatieve en zorgverstrekkende kwaliteiten in de verf worden gezet. De vrouw als symbool voor groei, empowerment, voorspoed. Niet dat dat niet mag.... het vermogen om leven te scheppen is een streepje dat vrouwen voorhebben op mannen, maar ironisch genoeg hebben vrouwen zelf eeuwenlang moeten knokken om tot groei en bloei te kunnen komen.
En dan is er natuurlijk nog het feit, dat wij ook wel eens voor onze andere verdiensten op een voetstuk willen geplaatst worden; als uitvindster van het melitta-filterzakje, als toegevoegde waarde in het bedrijfsleven, als pleitbezorgster voor de vrede, als medekostwinner in het gezin, als voorvechtster van sociale gelijkheid en als bedenkster van de net iets andere oplossing. Er zijn 365 kalenderdagen, en feesten is bijzonder leuk, waar wachten wij nog op...........?
Wie in de sociale sector werkt kan er niet omheen. Geen haar in de boter of er wordt over gepalaverd tot motief en dader van de halsdaad zijn gekend. Vergaderen heet deze soms erg verhitte woordendans, en het is een vast onderdeel van de alternatieve bedrijfscultuur. Het is een ritueel dat zijn beslag krijgt onder de vlag van de democratie. Want elke hopman uit het maquis der softies wil als een gezapige ome Willem geschiedenis maken en bekend staan als een man die elke beslissing aan het oordeel van zijn medewerkers onderwerpt .
Gelukkig heeft hij de keuze uit een uitgebreid menu. Je hebt ontbijt-, lunch-, algemene vergaderingen. Je hebt vergaderingen van het dagelijks bestuur of plenumsessies van de aandeelhouders. Je hebt grote meetings die met een buffet worden afgerond, en je hebt teamrondjes die met een bakje troost worden opgepept. Ook qua locaties is er een breed scala van mogelijkheden. Zo lenen het Stuivenbergkasteel, Poupehan, refters van scholen of een stofvrije bezemkast zich uitstekend als decor voor deze formele onderonsjes.
De eyecatchers tijdens zo'n praatbarak zijn evenwel de sprekers. En ook die zijn van een pluimage dat zo divers is als de bonte was. Je hebt praatvaren met een stamboek in de Rederijkerskamer, die met gezwollen rethoriek en veel armgezwaai een bommelding maken van elk akkefietje. Je hebt de kreukvrije jonge Turken in tweedelig pak die bij Willem Ruys in de leer zijn geweest en met gladde verkooppraatjes hun visie aan de man brengen. Je hebt de stotteraars en de mannen met de ziekte van Tourette die het soms verrassend origineel uit de hoek komen. En dan heb je uiteraard ook the silent majority. Zij die de verbale wapenwedloop gelaten ondergaan. Omdat zij zich te pletter vervelen en met hun interventies de calvarietocht niet nodeloos willen rekken. Of omdat zij weten dat ze het loodje moeten leggen voor het spraakvernuft van de letterridders die geadeld zijn in de woordkunst zijn. Want zoals de mores het wil in een democratie, trekt hij die het hardst kan roepen aan het langste eind. De macht is aan de brulboeien, die - zoals men weet - niet noodzakelijk ook de slimsten zijn. Als klap op de vuurpijl eindigt vrijwel iedere vergadering met de aankondiging van een nieuwe vergadering waar de onopgeloste problemen opnieuw ter sprake zullen komen. Van water naar zee dragen gesproken!
Heeft iemand zich eigenlijk al ooit de vraag gesteld wat het met je doet als je geest urenlang op water en droog brood wordt gezet? Weet iemand hoeveel baarlijke nonsens afgevuurd in ware combatstijl iemand straffeloos kan incasseren? Want niemand zal ontkennen dat het literair gehalte van het vergaderjargon doorgaans ondermaats is. Niemand zal bestrijden dat het sec gehakketak met woorden de pijngrens van een mens meermaals overschrijdt. Vaak maken de sprekers zich schuldig aan mentale masturbatie, gaan zij helemaal op in eigen woordenpracht, terwijl de toehoorders lijdzaam moeten ondergaan en geen verweer hebben tegen de soms hoog oplaaiende taalstrijd waarmee zij worden geconfronteerd. Hun hersenen worden niet zelden met de drilboor bewerkt. Auditieve en mentale mishandeling noemt men dat in psychiatrische middens.
En hier kom ik tot de kern van mijn betoog. Er bestaan Europese richtlijnen inzake de ergonomische normen waaraan het kantoormeubilair moet beantwoorden, er is een arbeidswetgeving en de komitees veiligheid, gezondheid en hygiëne draaien op volle toeren. Maar welke bescherming bestaat er tegen de terreur die er uitgaat van het vergaderlokaal? Ik zou een lans willen breken voor een wetgeving op het vergaderterrorisme. Ik pleit voor strenge straffen voor spookrijders in het vergaderverkeer. Het zou de algemene sfeer in de sociale sector ten goede komen. Het zou alvast mijn mentale gezondheid ten goede komen. Iemand ideeën om problemen in de werksfeer op een ludieke manier af te handelen?
Op het Muntplein in Brussel stond de voorbije dagen een glazen kooi. In die kooi zaten een aantal mensen van diverse nationaliteiten, mensen zonder papieren (acteurs) die hoopten op een definitief verblijf in België. Toevallige voorbijgangers mochten stemmen wie van die mensen in ons land mocht blijven en wie niet.
Deze actie van het Forum Asiel en Migraties heeft al veel stof doen opwaaien. Het thema Mensen zonder Papieren is hoe dan ook een explosieve cocktail die beurtelings voor- en tegenstanders op de kast jaagt. Akkoord, wij kunnen niet alle vluchtelingen van de hele wereld herbergen. Maar laat ons elkaar geen Liesbeth noemen, je kan niet aan de realiteit voorbij dat mensen de miserie en hopeloosheid in hun land zullen blijven ontvluchten om de vleespotten van het Westen op te zoeken. De verschillen tussen Noord en Zuid zijn te groot. Wij staan dus voor het dilemma: ontkennen we die realiteit om populistische redenen, of proberen we die realiteit zo goed mogelijk te organiseren. Ik denkt dat de tweede optie veruit de verstandigste is .
Neem nu de regularisatiewetgeving, of het hele mediacircus rond die Kazachse familie. De Wael heeft gelijk als hij zegt dat mensen die geen geldige reden hebben om hun land te ontvluchten linea recta terug naar huis moeten worden gestuurd. En dat het beleid, zowel federaal als lokaal de violen op elkaar af moet stemmen om de bepalingen die wettelijk zijn vastgelegd ook uit te voeren. Maar in werkelijkheid weet de linkerhand soms niet wat de rechterhand doet. En dat is te wijten aan het gebrek aan duidelijke criteria.
Het huidige beleid inzake regularisatie van mensen zonder papieren is een Gordiaanse knoop van willekeur. Er wordt met twee maten en gewichten gemeten. Een voorbeeld:
twee vrouwen van Congolese afkomst zijn beiden alleenstaande moeder, de ene met twee dochtertjes van 7 en 4 jaar, de andere met twee zoontjes van 7 en 4 jaar. Ze ontvluchtten beiden in 2003 de oorlogssituatie in hun land en dienden in België een asielaanvraag in. Beide asielaanvragen worden in het voorjaar van 2004 geweigerd. Beide hebben dezelfde ernstige medische aandoening; het jongste dochtertje van de ene vrouw lijdt ook aan deze aandoening. Ze dienden daarom in april 2004 een aanvraag in om toch te mogen blijven om medische redenen, een perfect geldige demarche. De mevrouw met twee dochtertjes ontving een negatieve beslissing, de andere mocht na lang procederen blijven.
Kan je het vluchtelingen dan kwalijk nemen dat zij, na een formele afwijzing van hun asielaanvraag, toch alle achterpoortjes gaan uitproberen om alsnog te kunnen blijven?
Freddy Roosemont van DVZ beweert dat die duidelijke criteria wel degelijk bestaan en dat die op de website van Dienst Vreemdelingenzaken te vinden zijn. Bij nazicht blijkt toch één en ander voor meerdere interpretaties vatbaar. Wat zijn bijvoorbeeld humanitaire redenen. Hoe komt het dat Afghaanse mensen toch nog vaak worden teruggestuurd naar een land in oorlog ondanks het bestaan van een subsidiare beschermingsmaatregel?
De voorbije 10 jaar zijn de regels inzake regularisatie al minstens 5 keer veranderd. Een gevolg van het feit dat die regels nooit in de wet werden verankerd, waardoor ministers gemakkelijk nieuwe regels kunnen vastleggen. Dit leidt tot grote rechtsonzekerheid.
Het Forum Asiel en Migraties vraagt dan ook om eenduidige criteria vast te leggen en een onafhankelijke beoordelingscommissie in te stellen
En uiteraard moet het beleid in eerste instantie werk maken van een degelijk ontwikkelingsbeleid zodat de redenen om te vluchten wegvallen. Het is nogal gratuit om te beweren dat een gedoogbeleid een aanzuigeffect heeft. Dat zal wel in zekere mate zo zijn, maar de belangrijkste redenen om te vluchten zijn voor mensen nog altijd armoede, oorlog, bestaansonzekerheid,... Wil je meer weten over deze actie, surf dan naar www.wiemagblijven.be, ook jij kan de eerstvolgende weken nog je stem uitbrengen
Antwerpen is een smeltkroes van rare en minder rare vogels die allemaal hun plaatsje opeisen onder de zon. Je hebt de gezagsgetrouwe burgers die braaf hun belastingen betalen, je hebt de plantrekkers die al eens naast de pot pissen, je hebt de navelstaarders, en je hebt Denise.
Denise is een tanig vrouwtje van om en bij de zestig jaar, met een knap gezicht en een gezandstraald lichaam waar menig jong meisje een punt aan kan zuigen. In haar jeugd was zij ongetwijfeld een stoot die menig mannenhart een kwartsmaat sneller deed slaan. Zelfs nu nog zijn haar diepliggende grijze ogen, haar smalle gezichtje en dito neus een streling voor het oog. En zoals het dat soort vrouwen vergaat doorzwom Denise heel wat watertjes, diepe en minder diepe, en deed ze dat met een dergelijk panaché dat het water haar vandaag aan de lippen staat. Want Denise trekt een leefloon van het OCMW en staat bovendien onder budgetbegeleiding omdat zij torenhoge schulden moet afbetalen.
Wat er van haar karig inkomen overblijft na aftrek van de vaste kosten, draagt Denise onmiddellijk naar café De Boeksteeg, een bruine kroeg in het centrum van de stad waar alle broeders van de natte gemeente het tegen elkaar opnemen in het serieel hijsen. Denise drinkt ze met zijn allen moeiteloos onder de tafel en bezigt daarbij een taal die menig dokwerker van zijn sokken zou blazen. Haar drinkebroers noemen haar smalend een containerbegrip, daarmee doelend op haar onvermogen om in om het even wat maat te houden. Eten, drinken, praten, alles doet zij in bulk.
Bij het krieken van de dag waggelt zij dan stomdronken naar huis waarbij ze alles wat ze onderweg op haar pad tegenkomt voor verrot scheld. Klootzakken, smeerlappen, ik zal het je betaald zetten schreeuwt ze tegen iedereen en niemand in het bijzonder.
De meeste mensen die in de buurt van de Boeksteeg wonen kennen Denise, en laten haar razen als ze de duivels in zichzelf ontbindt. Ze stoten elkaar lachend aan of antwoorden gevat op het verbaal spervuur dat ze rondstrooit. Ze kennen haar geschiedenis en weten dat het mens nog niet zo lang geleden een Danteske tocht door de hel maakte. Ze zag namelijk met eigen ogen hoe haar dochter door haar schoonzoon overreden werd en stierf. Sindsdien heeft Denise drank nodig om haar schroeiende ziel te blussen.
Toch zijn er van die fatsoensrakkers met een voorbeeldige levensstijl die denken dat zij iedereen die enigszins buiten de lijntjes kleurt de les mogen lezen. Dat zijn doorgaans mensen die politiek links maar fiscaal rechts stemmen. Zeloten, die luid schreeuwen dat zij tot de progressieve kerk behoren, maar op het randje van de femelarij balanceren. Maar bon, soit. Op een avond liep Denise met veel kabaal door een straat die aan weerszijden was afgeboord met deftige burgerhuizen. Haar scheldtirade was dit keer van een bijzonder bloemrijk gehalte, doordesemd met allerlei volkse schunnigheden en zelfs met een streepje bargoens. Een vrouw in een deftig broekpak stapte ferm op haar af en dreigde met de politie indien Denise niet onmiddellijk haar alarmklok in snooze-mode zette. Denise wendde zich laconiek tot een voorbijganger en vroeg hem hoe laat het was. Negen uur, antwoordde de verbaasde man. Dan mag ik nog een uur van maan gat maoke, schreeuwde Denise nog een paar decibel luider. Toen draaide ze zich triomfantelijk om en vervolgde ze luid zingend en gesticulerend haar pad. Een maand later werd Denise met een alcoholvergifting in een ziekenhuis opgenomen. Het is stil in Antwerpen-Zuid. Het zout is uit de pap.
Ik ben nooit zon natuurfreak geweest. Aan de celdeling van de amoebe was mij niets gelegen en ook de biotoop waarin dit primaire wezentje rotzooide met andere schepselen van God liet mij Siberisch koud. Dat had alles te maken met Chriet Titulaer. De man die jarenlang de beeldbuis teisterde met zoutloze praatjes over Moedertje Natuur. Een hele generatie jongeren heeft deze groene jongen versjteerd voor de wonderen der schepping en rijp gemaakt voor an inconvenient truth. En ik was een van hen.
Maar sinds mijn vijftigste heb ik mij tot de groene parochie bekeerd. Wielerclub De Dartele Wielewaal heeft in mij een beginselvaste diehard gevonden. Een toegewijde leerling die het natuurschoon niet langer schuwt. Ik kan oprecht genieten van wijdse verten die met een rijk palet zijn ingekleurd. Een horizon die op zijn Turners' met een mistig flou is doorweven weet mijn mentale G-spot schielings te beroeren, maar vooral de boorden van de Schelde vind ik een streling voor het oog en de moeite van een fietstocht meer dan waard. En gisteren, toen een pril ochtendzonnetje een schitterende dag beloofde, hoorde ik dus weer de lokroep der waaslandse sirenen. Ik haalde mijn snorijzertje van stal en begaf mij als de gesmeerde bliksem Scheldewaarts. Eerst moest ik nog een stukje asfaltjungle doorploegen. Hoboken, met zijn grauwe leegstaande fabrieksloodsen en zijn skyline van schoorstenen en scheepsliften. Maar eens dit tranendal voorbij plooide de natuur zich in volle pracht voor mij open. Bij de afslag naar het veer van Callebeek kreeg mijn stalen ros zowaar vleugels. Als een Pegasus doorkliefde het ruimte en tijd om even later met een elegante zwaai het fietspad langs de oevers van de Schelde op te bollen.
De hoop om in de eenzaamheid van dat bucolische landschap mezelf tegen te komen, moest ik echter al snel de kop indrukken. Bij mooi weer bestijgt immers elke modale Vlaming het zadel van zijn blikken paard. Gezinnen trekken er in ganzenformatie op uit. Vader voorop, het bagagerek volgestapeld met frigoboxen, pamperdozen, picnictafeltjes, broodroosters, en de Winkler Prins Gezinsencyclopedie. En al trappend bestookt hij zijn achterhoede luidkeels met pedagogische richtlijnen. 'Rechts houden Cindy! Blijf nu eens van die bel af Kenneth!' Het is dan ook een gekwetter en gekwinkeleer dat het geen naam heeft, daar aan de oevers van t Scheld.
Dus ging ik op zoek naar rustiger oorden om met volle overgave van het natuurschoon te genieten. Ik doorkruiste het decor van Stille Waters, waar volgens deze serie achter elke gevel een vreselijk geheim schuilgaat. Kruibeke met zijn spitante burgemeester, Hingene, met zijn pittoreske kasteeltje. Lieflijke dorpjes waar achter het mooie voorhangsel pedofilie, incest, moord, overspel en andere anomalieën tempeesten. En dan plots, in the middle of nowhere, brak mijn ketting doormidden. Ik weet nog dat ik dacht: 'een ketting is maar zo sterk als de zwakste schakel', maar dat hielp me voor geen meter vooruit. Urenlang ploeterde ik door zompige beemden, verjoeg ik moerasgeesten en losgeslagen dwaallichten zonder een levende ziel tegen te komen. Totdat er in de verte een vreemdsoortig voertuig kwam aangetuft. Het was een boer met een mestkar. Die man bracht mij terug naar de bewoonde wereld. 'Amaai, maane frak, das oek ee museumstuk dieje vélo van aa,' zei hij hoofdschuddend. Ik mocht mij vastklampen aan zijn naar wilde frisheid van limoenen geurende aanhangwagen. In het dichtsbijgelegen dorp heb ik met mijn fiets in de nek de trein naar Antwerpen genomen. Het volgende fietstochtje zal nog wat op zich laten wachten.
Als onderdaan van de Belgische staat zou ik u mijn felicitaties willen overmaken. Uw fotoboek was werkelijk een schot in de roos. De Vlamingen gingen massaal door de knieën voor dit charmeoffensief waarmee u een gooi deed naar een ereplaats in de galerij der groten. Geef aan de keizer wat de keizer toekomt, dacht u wellicht bij de opzet van dit ambitieuze project. En gelijk hebt u. Uw palmares bulkt zowat van de roemrijke wapenfeiten. U zorgde voor verlichting van de nationale schuld en ging met de slijpschijf de hoge belastingsdruk te lijf. Waarvoor dank, in naam van al de mijnen. Toch meen ik, en met mij vele Vlamingen, dat er heel wat blinde vlekken zijn in dit beeldende relaas van acht jaar paars beleid.
Wij zijn dan ook zo vrij geweest de foto's van je boek in te scannen op computer om één en ander met photoshop te retoucheren. Een aantal foto's waren immers een beetje te flu om het historische belang van de voorgestelde feiten in de verf te zetten. Vooral deze waarop u de hand drukt van notoire dictators en andere personen van duister signatuur. Wij hebben ze met naarstige hand wat aangescherpt. Andere foto's waren evenwel beter af geweest met een mistig waas dat de bok die geschoten werd enigszins verdoezelde. Ook daar hebben wij met kennis van zaken een mouw aan gepast. Totaal andere koek was dan weer het vervolledigen van uw prentenkabinet. Openbaarheid van bestuur betekent immers dat ook de minder fraaie snapshots in the picture komen. Wij hebben dan ook een aantal foto's aan uw album toegevoegd, waaronder een paar evergreens die van voor deze legislatuur dateren, maar die zo typerend zijn voor de wijze waarop u dit land bestiert
- een foto waarop u de lof zingt van Margaret Thatcher en Milton Friedman, de voorzangers in de kerk der neo-liberalen. De kloven tussen arm en rijk, Noord en Zuid waren toen nog met een toefje lippenzalf te genezen - een foto waarop u met nauwelijks verholen leedvermaak Annemie Neyts aan de kant schuift als voorzitster van uw notoire partij. Deze snapshot geeft als geen ander gestalte aan uw droom van 'the survival of the fittest' - een foto van de Hoop Op Papieren actie in Antwerpen. Hoe lang nog moeten Mensen Zonder Papieren die hier al geruime tijd verblijven en geen kans zien om ooit nog naar hun land van herkomst terug te keren in mensonwaardige omstandigheden leven? - een foto van een kind dat opgesloten zit in het gesloten asielcentrum van Vottem. Commentaar is hierbij overbodig - een foto van een prikactie van al die lig- en hangjongeren die u met alle geweld probeert te activeren voor jobs die niet voorhanden zijn. Volgens rapporten van de Oeso gaan zij een sombere toekomst tegemoet bij gebrek aan economische mogelijkheden - een foto van de oproer bij Volkswagen Vorst, van DHL en al die andere bedrijven die in naam van de winstmarge de bestaanszekerheid van duizenden mensen op de helling zetten - een foto van uw slemppartij met Angel Gurria van Oeso, een poging uwentwege om 's mans pessimistische visie op de toekomst van België enigszins bij te sturen - een foto van de aangroeiende rij daklozen en armen aan de loketten van voedselbanken en OCMW's. De Nationale Bank voorspelt dat wij nog veertig jaar de broeksriem zullen moeten aanspannen om de begroting in evenwicht te krijgen. En ook onze plaats vooraan in de Europese top tien van landen met goed een uitgebouwd sociaal zekerheidssysteem zijn we kwijt.
En dan sla ik er gemakshalve nog een paar over. De zegeningen die u over dit land bracht zijn immers schier oneindig. Eens de laatse hand gelegd aan dit Opus Magnum brengen wij het eindresultaat naar de drukker. Hij zal deze parel van huisvlijt op wonderbaarlijke wijze vermenigvuldigen. Wij zorgen dan weer voor een ruime verspreiding. De factuur sturen wij u samen met een afgewerkt exemplaar per omgaande post. Dank bent u ons daarvoor niet verschuldigd. Een beter beleid wel.
Op een recente computer expo (COMDEX), vergeleek Bill Gates de computerindustrie met de auto-industrie. Hij beweerde dat wij allemaal een spotgoedkope wagen met een belachelijk laag benzineverbruik zouden besturen indien General Motors, net zoals de computerindustrie meer geïnvesteerd had in hoogwaardige spitstechnologie Als antwoord op de commentaar van Bill verspreidde GM een perscommuniqué.
Als GM technologie ontwikkeld had zoals Microsoft, reden we allemaal in wagens met de volgende karakteristieken: 1. de wagen zou twee keer per dag zonder enige aanleiding crashen. 2. iedere keer als de witte strepen op de autowegen herschilderd worden zou je een nieuwe wagen moeten kopen 3. Occasioneel zou je auto stilvallen op de weg en je zou dit zonder protest accepteren, opnieuw starten en doorrijden 4. Soms, als je een manoeuver uitvoert zoals links afslaan bijvoorbeeld, zou je wagen stilvallen en weigeren opnieuw te starten. In dat geval moet je de motor opnieuw installeren. 5. De wagen kan enkel door één persoon per rit gebruikt worden, tenzij je Wagen95" of "WagenNT" of "WagenXP" koopt. Maar dan moet je meer zitjes kopen. 6. Macintosh zou een auto maken die op zonneënergie loopt, betrouwbaar, vijf keer zo snel, en twee keer gemakkelijker om te besturen. Hij zou evenwel alleen gebruikt kunnen worden op 5% van de wegen 7. De waarschuwingslampjes voor olie, watertemperatuur en alternator zouden vervangen worden door één enkel "general car default" waarschuwingslamp. 8. Nieuwe zetels zouden vereisen dat iedereen dezelfde afmetingen van zitvlak heeft 9. Het airbag systeem zou vragen "ben je zeker?" alvorens in werking te treden 10. Occasioneel, en zonder aanwijsbare reden, zou je wagen je buitensluiten en weigeren je binnen te laten, totdat je tegelijkertijd de deurknop indrukt, de sleutel omdraait en de radio-antenne vastgrijpt 11. GM zou klanten ook verplichten om bij aankoop tegelijk een luxeset van Michelin wegenkaarten te kopen, zelfs indien ze die niet wensen of nodig hebben. Een poging om deze optie te deleten zou onmiddellijk de prestaties van de auto met 50% of meer verminderen. Meer nog, het ministerie van justitie zou onmiddellijk een onderzoek instellen naar GM 12. Iedere keer als GM een nieuw model lanceert, zouden autobestuurders opnieuw een rijcursus moeten volgen omdat geen enkel onderdeel op dezelfde manier functioneert als bij het oudere model 13. Je moet de startknop indrukken om de motor uit te schakelen
Het antwoord van Gates werd niet publiek gemaakt, als hij er tenminste één had.
Eén van de ergste dingen die een lid van de broederschap van de schijf van Nipkow kan overkomen is dat de televisie er de brui aan geeft. Meestal gebeurt dat op een ogenblik dat er net een razendpopulaire serie gaat beginnen die je voor geen geld ter wereld wil missen. Dat overkwam mij onlangs, toen de winterwende alweer enige weken achter de rug was. Aan de vooravond van karnaval werkte mijn kijkkastje nog perfect. De dag nadien was er uit het hele toestel geen pixeltje beeld meer te persen. Het voorval was des te dramatischer omdat het om een vrij nieuwe flatscreen televisie ging. Ik tokkelde een riedeltje op de afstandsbediening, in de hoop dat één of andere toets niet in de gewenste positie stond, maar tevergeefs. Het geluid was perfect, maar het scherm bleef zo zwart als de achterkant van de maan. En zoals dat meestal het geval is met die stakende wonderen der elektronica was de waarborgperiode net verstreken. Toegegeven, er viel een en ander op het beestje aan te merken. Zo had ieder personage dat in beeld kwam last van een bad hair day naar mijn bescheiden mening. Maar voor de rest was mijn ronkende toverlantaarn een staaltje van ongeëvenaarde techniek.
'Hij geeft geen kik, en er tegen stampen helpt niet, wat moet ik nu doen?' sprak ik mezelf streng toe. 'Misschien moest ik maar eens de firma waar ik hem gekocht heb contacteren. Zo gezegd zo gedaan. Twee dagen later begaf ik mij naar de winkel waar ik mijn treurbuis voor een mals prijsje op de kopt getikt had. Ik was er inmiddels van overtuigd dat deze handelszaak connecties had met de maffia, een bende gangsters die moedwillig minderwaardig spul op de markt bracht, om met de fenomenale winsten goede sier te maken. De verkoper achter de toonbank keek me glarieogend aan toen ik hem mijn probleem voor de voeten gooide. 'Madammeke, neem twee tranquilizers, en telefoneer maandag eens terug als onze technieker van dienst is.
Het hele weekend voelde ik een fysieke pijn, alsof een rib of mijn hart uit mijn lijf was gerukt. Mijn handen zochten ijdel naar een surrogaat voor het zapritueel. Grieken vergrijpen zich in zo'n geval aan hun colombai, neuroten bespelen met vaardige vingers hun knijpbal, maar ik moest mij beperken tot nagelbijten. Hoewel de zaakvoerder van de winkel mij verzekerd had dat er zich vrijwel nooit problemen voordeden met plasmaschermen, kreeg ik op maandag te horen dat de agenda van de technieker de eerstkomende dagen volgeboekt was. Opstandig wierp ik mij ter aarde en vervloekte het lot dat zich zo plotseling tegen mij had gekeerd. Thuis staarde ik met doffe blik naar het televisiescherm en broedde ik op overlevingsstrategieën. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan voor de onachtzaamheid waarmee ik mijn taterwater behandeld had. Drie dagen later dan voorzien daagde de technieker alsnog op. Ik had speciaal die dag vrij genomen. Het kostte de man ettelijke uren om het ding terug aan de praat te krijgen. Hij mompelde iets over gesprongen lampen. Hoe ingewikkelder een gadget, hoe meer er mee kan mis gaan, weet ik nu.
Het monster werkt nu beter dan ooit. Voordien was het niet bij machte hoge resolutie beelden weer te geven. Nu zijn de beelden zo scherp dat ze je netvlies verschroeien en je wimpers doen ontbranden. Dat het om een toestel met hoge resolutie gaat kan je volgens de technieker afleiden uit de weergave van menselijk haar. Als je ieder haarsprietje afzonderlijk kan zien, dan heb je high definition televisie. Geen bad hair days meer in mijn huis
Ik ben een dankbare prooi voor charlatans, audio-visuele en digitale zakkenrollers. Als er lichtjes beginnen te flonkeren of triomfdeuntjes door de geluidsboxen schallen ben ik een vogel voor de kat. Een citrusvrucht die barst van het sap en smeekt om uitgeknepen te worden. Onlangs nog verscheen op mijn computerscherm een boodschap van een Amerikaans reisbureau: tatatata, djingboeng bang, flikker flikker: proficiat, u hebt gewonnen, u bent de 100.000ste bezoeker van onze site. De beschrijving van de hoofdprijs bezorgde mij een systolische overslag die niet meer wou wijken, maar zeg nu zelf: een bezoek aan de races van Daytona, een bezoek aan Disneyland in Florida, en een veertiendaagse cruise in Caraïbische wateren, je zou voor minder je gezonde verstand over de haag gooien.
Bij anderen gaat er dan een alarmbelletje rinkelen. Niet zo bij mij dus. Binnen de kortste keren hing ik aan de telefoon met een Dick Van Dyke-type uit het verre Amerika. Hij beloofde mij hemel en aarde, op één voorwaarde, ik moest het nummer van mijn VISA-kaart verklappen. De hemel zij geloofd dat ik niet over een dergelijk stukje ars pro toto beschikte. Ik had hem onmiddellijk het gevraagde ingefluisterd. En het nummer van mijn bankkluis op de koop toe.
En dan had ik het nog niet over bel-spelletjes op televisie. Gebiologeerd zit ik tijdens slapeloze nachten aan het scherm gekluisterd. En wee mijn financiën als ik het gezochte woord geraden heb. Ik laat me uitmelken met de glimlach op de lippen. Eerst bel ik naar het opgegeven telefoonnummer. Daar krijg ik te horen dat ik niet de tiende beller bent en het dus nog maar eens moet proberen. Een gokverslaafde zoals ik doet dat dan ook meteen. En opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. Fortuinen heeft me dat al gekost. Maar ik heb nog nooit iets gewonnen.
PS: ik heb wel de plaats mogen innemen van Chantal Lambert op de ledenlijst van de VLD van Turnhout. Je weet wel, die spelpresentatrice die van fraude wordt beschuldigd. Ze vonden mij een ietsje lucratiever dan Chantal. En talent voor gokken is in de politiek een basisvereiste. Ik voel het. Ik voel het. Ik ga het maken. (Met dank aan Raf voor het woord systole).
Kan iemand mij eens op bevattelijke wijze uitleggen hoe ik schrijfsels van plaats verander. Telkens als ik iets wil veranderen aan een eerder geschreven stukje komt dat bovenaan staan.... Knudde! So, help me!
Het leven is een aaneenschakeling van investeringen op lange termijn. Je steekt het beste van jezelf in projecten waarvan je de afloop nauwelijks kan inschatten. Bij gebrek aan ervarig neem je risicos op basis van een niet nader te omschrijven intuïtie. Soms sla je de bal volledig mis en betaal je een hoge prijs, maar de volgende keer weet je van wanten. Voortschrijdend inzicht noemen we dat. Het maakt dat we op jonge leeftijd de gekste dingen doen zonder stil te staan bij de gevolgen en dat we op latere leeftijd soms terugblikken met een gevoel van als ik toen wist, wat ik nu weet dan had ik niet zon domme dingen gedaan.
Tijdens zon momenten van verlichting zou je de klok willen terugdraaien voor een upgrade van gedane zaken. Sinds ik vijftig ben en niet langer het middelpunt van de aarde heb ik vaak van die wat was ik een bitch-momenten. De onbezonnenheid van mijn jeugd noopt mij tot boetedoening in uitgesteld relais.
-ik vraag vergiffenis aan mijn ouders omdat ik hun inspanningen voor lief nam zonder ooit stil te staan bij de kost van al dat redderen en regelen. Ik dank hen bovendien voor de moed die zij opbrachten om mijn heetgebakerde ideeën en jeugdige overmoed te pareren met wijsheid en geduld.
-Ik wil mijn excuses aanbieden aan die schatten van vriendinnen die lief en leed met mij deelden, maar die ik in mijn drang om te schitteren onder de voet liep of inruilde voor flashier exemplaren die mijn imago ten goede kwamen
-Een eresaluut breng ik aan al die hopeloos verliefde jongens die ik meedogenloos aan de kant zette of negeerde wegens te soft, te Johnny of te Marina. Zij waren strijders voor een nobel doel. Het ga hen goed.
-Ik sla mea culpa voor die pianoleraar die ik in zijn beroepstrots krenkte door het geld voor mijn pianoboekente besteden aan prullaria, snoep en premature erotiek. Het moge hem een troost zijn dat ik - ondanks zijn pessimistische prognoses - toch nog goed terechtgekomen ben.
-Ik buig mij nederig voor al die lieve vrouwen die ik verachtte omdat zij eindeloos over hun kinderen redekavelden en de waarschuwingen voor de oprukkende overbevolking van de Club van Rome in de wind sloegen. Sorry dat ik tijdens het babysitten over jullie kroost in slaap viel of in het andere geval voor de bezopen blik in mijn ogen bij jullie thuiskomst. Vergeef mij ook dat ik de kinderen wijsmaakte dat ik een heks was, en hen voortijdig het geheim verklapte van Sinterklaas, de Paashaas en de bloemetjes en de bijtjes.
-Vergiffenis vraag ik ook aan al die rijken wier bloemen en kransen ik wegkaapte van de graven van hun afgestorvenen om ze bij de verweerde houten kruisjes van arme dompelaars te leggen. Toen geloofde ik nog dat bezit diefstal was.
-Ik bied mijn excuses aan aan al die stijfdeftige burgers die wij op stang joegen door ghettoblastend voor hun deur te kamperen in aanstootgevende kledij of het gebrek daar aan. Nu weet ik dat tegen kleinburgerlijke bekrompenheid geen kruid gewassen is.
-Sorry, mijnheer de burgemeester voor de detergent die wij mengden met het water van de dorpsfonteinen. De schuimzee en overlast die dat veroorzaakte was inderdaad beneden alle peil. Wisten wij veel dat beleidskwesties rond de onderhandelingstafel worden beslecht.
-Een posthuum eerbetoon ook aan de vrouwen die vijftig waren toen ik twintig was. Het gaf geen pas dat wij jullie oude taarten noemden. Jullie waren best sexy met die Indische ty and dye rokken. Ik begrijp trouwens nog steeds niet hoe jullie er in slaagden gezin, werk en mode te combineren en dan ook nog eens tijd vrij te maken voor de strijd voor gelijke vrouwenrechten
Ik wil ook mijn spijt betuigen aan mijn eigen lichaam dat al die jaren de klappen moest incasseren van een wild en vrijgevochten jeugd. Sorry dat ik je weigerde te nemen zoals je was. Dat ik je schromelijk verwaarloosde of molesteerde in mijn drang om te beantwoorden aan het slankheidsideaal. Dat ik zelfs even overwoog om in je te laten snijden om wat meer te lijken op die filmdiva die destijds het mooie weer maakte. Het spijt me ook dat ik het vanzelfsprekend vond dat je nooit verstek liet gaan en reageerde op al mijn jachtige impulsen. Je had me onvoorwaardelijk lief, maar die liefde was een maat voor niets.
n nu ik toch bezig ben, wil ik nu vast bij voorbaat mijn verontschuldigingen aanbieden aan de volgende bevolkingsgroepen:
aan oudere vrouwen die denken dat ze op hun leeftijd mogen opgaan in het behang. Sorry dat ik blij ben dat ik jullie nog steeds niet ben;
aan de jonge hertjes die zich samen met mij omkleden in de sportschool. Sorry dat ik een steek van jaloezie voel en speur naar onvolkomenheden in jullie hoogpotige meisjeslichamen. Het spijt me dat ik me erger aan jullie schaamteloosheid, jullie gebabbel door je gepimpte telefoontjes, het feit dat ik schijnbaar onzichtbaar ben en steevast met "U" wordt aangesproken. In werkelijkheid lig ik amechtig van bewondering aan jullie voeten en wenste ik dat ik destijds iets meer op jullie had geleken.
Tenslotte. Vanwege de wetten die aan het Voortschrijdend Inzicht ten grondslag liggen, zijn mijn excuses gebaseerd op de hang-ups waar ik nu aan lijd. Kom over een jaar of tien maar weer terug voor wat echte inzichten. Ben benieuwd wat ik dan weer allemaal gedaan heb
Een studente deed onderzoek naar bedelen in Brussel. Daar zijn twee op drie bedelaars Roma-zigeuners, afkomstig uit Midden-Europa. De onderzoekster verkleedde zich als zigeuner. Zo ging ze drie keer bedelen in de Nieuwstraat. Dat is de drukste winkelstraat van Brussel. Bewakers bij winkels, agenten en andere zigeuners joegen haar soms weg. 'Ik zat te dicht bij de winkel. Ik zat te dicht bij de straat. Of ik zat op het plekje van een andere bedelaar', zegt ze. Een bedelaar schaamt zich. Maar ook de voorbijganger doet dat. 'Mensen durfden me niet aan te kijken. Ze willen die ellende niet zien.' Volgens het onderzoek verdienen zigeuners met bedelen 350 euro per maand. Bedelaars uit België krijgen wel 900 euro bij elkaar. Zij krijgen soms ook nog een uitkering. Zigeuners krijgen die meestal niet. 'Enkele verhalen over bedelaars kloppen ook niet', zegt de onderzoekster. 'Zigeuners werken niet in een bende. Het geld delen ze enkel met familie. En de vrouwen bedelen niet met hun baby's om meer te verdienen. Ze hebben gewoon geen oppas.'
Mijn huisdokter is een rare kwast. Geniaal dat wel, maar zo verstrooid dat hij het geregeld in Keulen hoort donderen. Als hij je doorverwijst naar een specialist is het altijd oppassen geblazen. Meer dan eens leidde een interventie van hem tot een medische blunder van formaat. Zijn verwijsbrief is namelijk opgesteld in een dermate schabouwelijke taal dat zelfs de meest doorwinterde linguïst er kop nog staart aan kan krijgen, laat staan een medicus. Een proeve van zijn pennenvruchten wil ik jullie niet onthouden:
'De patiënte is een vijftigjarige weduwe die niet langer samenwoont met haar man. Ze was depressief vanaf het ogenblik dat ze bij mij op consultatie kwam, ze heeft evenwel geen verleden van zelfmoord. De patiënte in kwestie kwam plotseling in ademnood, terwijl ze thuis sexuele betrekkingen had, die geleidelijk aan escaleerde op de spoedgevallendienst.'
Dat soort kromspraak dus. Maar alle gekheid op een stokje, onlangs kreeg ik plotseling last van een stekende pijn in mijn onderbuik. Onverwijld repte ik mij naar mijn huisdokter om de oorzaak van het ongemak te achterhalen. Hij stelde vast dat mijn appendix dringend operatief moest verwijderd worden. Nu ben ik als de dood voor operaties. De gedachte alleen al dat zo'n dokter met tangen en spatels in mijn lijf rommelt doet mij van kop tot teen verstijven. Wat dan uiteraard een operatie overbodig maakt, maar toch een te drastische oplossing is voor het probleem dat zich oorspronkelijk stelde. Maar dit geheel terzijde.
Op hoop van zegen legde ik mijn lot dus in handen van een gerenommeerd chirurg. Om het verloop van de operatie enigszins in de door mij gewenste banen te leiden overhandigde ik hem een lijstje met uitspraken die ik tijdens de operatie absoluut niet wilde horen.
- Oeps - Heeft iemand mijn horloge gezien? - Breng dat terug! Ondeugende hond, of kortweg, Apporte! - Hé, wacht eens! Als dat haar appendix is, wat is dan dit? - Wat bedoel je met: ze was niet in voor een sexoperatie? - Iedereen twee stappen achteruit, ik ben mijn contactlens kwijt! - Wel beste mensen, dit wordt een experiment voor ons allemaal! - Hoe zij is niet in orde met de ziekteverzekering? - Allez mensen, zet de beuk erin, ik wil op tijd klaar zijn voor Bay Watch - Hoe, jij hebt de scheiding aangevraagd! - Brand! Brand! Iedereen naar buiten
Ik moet toegeven dat het voltallige medische team in de operatiezaal zijn best deed om mijn wensen te respecteren. Er viel geen onvertogen woord dat het cardiogram-toestel naar extreem hoge toppen of uiterst diepe dalen kon doen uitslaan. Na een week mocht ik dan ook als een tevreden mens naar huis. Een maand na de ingreep kreeg ik echter opnieuw hevige buikkrampen. Ik belandde op de spoedgevallendienst van het eerdergenoemde ziekenhuis. Volgens de dokter van wacht die mij meteen na de opname onderzocht moest ik terug onder het mes. Mijn buik was helemaal ontstoken. Het chirurgische team heeft er twee dagen later een stuk pizza uitgehaald. Of het om pizza Margherita of pizza Napolitan ging viel niet meer uit te maken.
Vzw Leed & Lompen is gevestigd in de Joodse buurt van Antwerpen. Vanuit het raam kijk ik pal op de synagoge waar op vrijdagavond de mannen uit de buurt als zwarte kraaien samenscholen. Het zijn Chassidische joden met een streng orthodoxe geloofsbeleving. Sommige dragen keppeltjes, anderen hebben van die vreemdsoortige taartvormen op het hoofd. Vrouwen dragen dikke pruiken die vaak in het geheel niet accorderen met hun gelaat. Het is een symbool van piëteit zoals de hoofddoek bij de moslima. Al bij al bieden deze mensen een troosteloze aanblik. Zelden of nooit zie je ze lachen of eens tomeloos uit de bol gaan. Het bestaan is een ernstige aangelegenheid in dienst van God en van de alomtegenwoordige thora. Brood en spelen worden verdiend in het zweet des aanschijns.
Het is zondagavond en ik heb overuren gepresteerd. De deadline van het jaarverslag is ons over het hoofd gesprongen en ik ben bezig met een inhaalbeweging. Het valt niet mee om je handel en wandel van een heel jaar in een dossier van 40 bladzijden samen te vatten. Het is huilen, vloeken, gillen. En de fauna en flora die ik op straat zie bieden weinig soelaas. Joden zijn niet erg toegankelijk. Ze leven in hun ghetto, hebben hun eigen rituelen, hun eigen feesten. Een geschiedenis van vervolging laat zich zo maar niet uitvlakken, en leidt onvermijdelijk tot paranoia. Of zijn het godsdienstige voorschriften die hen beletten om over het muurtje van de eigen lochting te springen? Who knows?
De winkels in de buurt zijn volledig op Joodse leest geschoeid. Bij de bakker zie je kunstig gevlochten sabbatsbroden, maar ook de matses liggen grijpensklaar uitgestald in de vitrine. Binnenkort is het immers Pesach, de dag dat de Joden de uittocht uit Egypte en de tocht naar het beloofde land herdenken. En dan staan er ongedesemde matses op het menu. De slagers, van hun kant afficheren trots dat hun vlees op een koshere manier werd toebereid. En verder is er heel wat drukte in boekhandels en antiquariaten die religieuze parafernalia verhandelen. Af en toe dringen er flarden zwaarmoedige Klezmer muziek door de kieren van de ramen. Want zelfs bruiloftsmuziek heeft bij de Joden een naargeestig ondertoontje. Soms heb ik zin om op zo'n in zwart chagrijn verpakte stifflip af te stappen en hem in het oor te fluisteren: 'hey, dude, take a walk on the wild site'. Een schuinsmarsjerende, vibrerende Joodse Gemeenschap, het lijkt me wel wat. Maar ik redekavel te veel. Ik wijk weer af, en ga de laatste hand leggen aan de 12 werken van Hercules. *Nu bid voor my, ik moet nog sneven ende inde wereld lyden pyn.* Slaapwel, beste mensen. En morgen gezond weer op.
Waarom hebben ze zo'n prachtige woorden als 'redekavelen' en 'vierklauwens' afgeschaft? ** vrij naar Egidius van J. Moritoen
Les jeux sont faits, rien ne va plus, de uitslag van de Bwards, de prestigieuze wedstrijd voor de beste blog van 2006, is dus gekend. Dit waren de winnaars. Volgende keer hopelijk wat meer deelnemers (en stemmers) van bloggen.be
Bent u voor of tegen de herinvoering van de prachtige woorden 'vierklauwens', 'redekavelen', 'verwatenheid'. Bij voldoende interesse lanceer ik een actie om deze terug op te waarderen!
De winter is het seizoen van back to basics. Zoals bomen in de natuur teren mens en dier op hun reserves. De tuinspade staat afgeschraapt in het schuurtje, de voorraadkast is gevuld met instant food en de lopende zaken belanden op de lange baan. Er zijn mensen die het einde van de winter maar nipt halen. Bij mij althans scheelt het geen haar of die koude donkere maanden kom ik niet levend door. Bij de eerste vrieskou gaat mijn sociale leven onverbiddelijk in de vrieskast, emo-TV vervangt mijn eigen onderkoelde sentiment en mijn humeur bereikt soms arctische dieptepunten. En een knapperend haardvuur, warme glühwein of een sneeuwlandschap van Anton Pieck volstaan niet om mijn verstijfde ziel te ontdooien en mij te overtuigen van de charme van dit barre seizoen. 
Geachte Heer Verhofstadt,
