Ik ben Stien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is integratiewerkster.
Ik ben geboren op 24/10/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, politiek, kunst, reizen,.....
Ik hou er van om dingen scherp te stellen, uit te vergroten. Niet alles wat hier staat strookt dus met de werkelijkheid.
Stiens' Kitchen
dank zij mij staat hier geen andere onzin
30-03-2007
Compjoeterfun
Op een recente computer expo (COMDEX), vergeleek Bill Gates de computerindustrie met de auto-industrie. Hij beweerde dat wij allemaal een spotgoedkope wagen met een belachelijk laag benzineverbruik zouden besturen indien General Motors, net zoals de computerindustrie meer geïnvesteerd had in hoogwaardige spitstechnologie Als antwoord op de commentaar van Bill verspreidde GM een perscommuniqué.
Als GM technologie ontwikkeld had zoals Microsoft, reden we allemaal in wagens met de volgende karakteristieken: 1. de wagen zou twee keer per dag zonder enige aanleiding crashen. 2. iedere keer als de witte strepen op de autowegen herschilderd worden zou je een nieuwe wagen moeten kopen 3. Occasioneel zou je auto stilvallen op de weg en je zou dit zonder protest accepteren, opnieuw starten en doorrijden 4. Soms, als je een manoeuver uitvoert zoals links afslaan bijvoorbeeld, zou je wagen stilvallen en weigeren opnieuw te starten. In dat geval moet je de motor opnieuw installeren. 5. De wagen kan enkel door één persoon per rit gebruikt worden, tenzij je Wagen95" of "WagenNT" of "WagenXP" koopt. Maar dan moet je meer zitjes kopen. 6. Macintosh zou een auto maken die op zonneënergie loopt, betrouwbaar, vijf keer zo snel, en twee keer gemakkelijker om te besturen. Hij zou evenwel alleen gebruikt kunnen worden op 5% van de wegen 7. De waarschuwingslampjes voor olie, watertemperatuur en alternator zouden vervangen worden door één enkel "general car default" waarschuwingslamp. 8. Nieuwe zetels zouden vereisen dat iedereen dezelfde afmetingen van zitvlak heeft 9. Het airbag systeem zou vragen "ben je zeker?" alvorens in werking te treden 10. Occasioneel, en zonder aanwijsbare reden, zou je wagen je buitensluiten en weigeren je binnen te laten, totdat je tegelijkertijd de deurknop indrukt, de sleutel omdraait en de radio-antenne vastgrijpt 11. GM zou klanten ook verplichten om bij aankoop tegelijk een luxeset van Michelin wegenkaarten te kopen, zelfs indien ze die niet wensen of nodig hebben. Een poging om deze optie te deleten zou onmiddellijk de prestaties van de auto met 50% of meer verminderen. Meer nog, het ministerie van justitie zou onmiddellijk een onderzoek instellen naar GM 12. Iedere keer als GM een nieuw model lanceert, zouden autobestuurders opnieuw een rijcursus moeten volgen omdat geen enkel onderdeel op dezelfde manier functioneert als bij het oudere model 13. Je moet de startknop indrukken om de motor uit te schakelen
Het antwoord van Gates werd niet publiek gemaakt, als hij er tenminste één had.
Eén van de ergste dingen die een lid van de broederschap van de schijf van Nipkow kan overkomen is dat de televisie er de brui aan geeft. Meestal gebeurt dat op een ogenblik dat er net een razendpopulaire serie gaat beginnen die je voor geen geld ter wereld wil missen. Dat overkwam mij onlangs, toen de winterwende alweer enige weken achter de rug was. Aan de vooravond van karnaval werkte mijn kijkkastje nog perfect. De dag nadien was er uit het hele toestel geen pixeltje beeld meer te persen. Het voorval was des te dramatischer omdat het om een vrij nieuwe flatscreen televisie ging. Ik tokkelde een riedeltje op de afstandsbediening, in de hoop dat één of andere toets niet in de gewenste positie stond, maar tevergeefs. Het geluid was perfect, maar het scherm bleef zo zwart als de achterkant van de maan. En zoals dat meestal het geval is met die stakende wonderen der elektronica was de waarborgperiode net verstreken. Toegegeven, er viel een en ander op het beestje aan te merken. Zo had ieder personage dat in beeld kwam last van een bad hair day naar mijn bescheiden mening. Maar voor de rest was mijn ronkende toverlantaarn een staaltje van ongeëvenaarde techniek.
'Hij geeft geen kik, en er tegen stampen helpt niet, wat moet ik nu doen?' sprak ik mezelf streng toe. 'Misschien moest ik maar eens de firma waar ik hem gekocht heb contacteren. Zo gezegd zo gedaan. Twee dagen later begaf ik mij naar de winkel waar ik mijn treurbuis voor een mals prijsje op de kopt getikt had. Ik was er inmiddels van overtuigd dat deze handelszaak connecties had met de maffia, een bende gangsters die moedwillig minderwaardig spul op de markt bracht, om met de fenomenale winsten goede sier te maken. De verkoper achter de toonbank keek me glarieogend aan toen ik hem mijn probleem voor de voeten gooide. 'Madammeke, neem twee tranquilizers, en telefoneer maandag eens terug als onze technieker van dienst is.
Het hele weekend voelde ik een fysieke pijn, alsof een rib of mijn hart uit mijn lijf was gerukt. Mijn handen zochten ijdel naar een surrogaat voor het zapritueel. Grieken vergrijpen zich in zo'n geval aan hun colombai, neuroten bespelen met vaardige vingers hun knijpbal, maar ik moest mij beperken tot nagelbijten. Hoewel de zaakvoerder van de winkel mij verzekerd had dat er zich vrijwel nooit problemen voordeden met plasmaschermen, kreeg ik op maandag te horen dat de agenda van de technieker de eerstkomende dagen volgeboekt was. Opstandig wierp ik mij ter aarde en vervloekte het lot dat zich zo plotseling tegen mij had gekeerd. Thuis staarde ik met doffe blik naar het televisiescherm en broedde ik op overlevingsstrategieën. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan voor de onachtzaamheid waarmee ik mijn taterwater behandeld had. Drie dagen later dan voorzien daagde de technieker alsnog op. Ik had speciaal die dag vrij genomen. Het kostte de man ettelijke uren om het ding terug aan de praat te krijgen. Hij mompelde iets over gesprongen lampen. Hoe ingewikkelder een gadget, hoe meer er mee kan mis gaan, weet ik nu.
Het monster werkt nu beter dan ooit. Voordien was het niet bij machte hoge resolutie beelden weer te geven. Nu zijn de beelden zo scherp dat ze je netvlies verschroeien en je wimpers doen ontbranden. Dat het om een toestel met hoge resolutie gaat kan je volgens de technieker afleiden uit de weergave van menselijk haar. Als je ieder haarsprietje afzonderlijk kan zien, dan heb je high definition televisie. Geen bad hair days meer in mijn huis
Ik ben een dankbare prooi voor charlatans, audio-visuele en digitale zakkenrollers. Als er lichtjes beginnen te flonkeren of triomfdeuntjes door de geluidsboxen schallen ben ik een vogel voor de kat. Een citrusvrucht die barst van het sap en smeekt om uitgeknepen te worden. Onlangs nog verscheen op mijn computerscherm een boodschap van een Amerikaans reisbureau: tatatata, djingboeng bang, flikker flikker: proficiat, u hebt gewonnen, u bent de 100.000ste bezoeker van onze site. De beschrijving van de hoofdprijs bezorgde mij een systolische overslag die niet meer wou wijken, maar zeg nu zelf: een bezoek aan de races van Daytona, een bezoek aan Disneyland in Florida, en een veertiendaagse cruise in Caraïbische wateren, je zou voor minder je gezonde verstand over de haag gooien.
Bij anderen gaat er dan een alarmbelletje rinkelen. Niet zo bij mij dus. Binnen de kortste keren hing ik aan de telefoon met een Dick Van Dyke-type uit het verre Amerika. Hij beloofde mij hemel en aarde, op één voorwaarde, ik moest het nummer van mijn VISA-kaart verklappen. De hemel zij geloofd dat ik niet over een dergelijk stukje ars pro toto beschikte. Ik had hem onmiddellijk het gevraagde ingefluisterd. En het nummer van mijn bankkluis op de koop toe.
En dan had ik het nog niet over bel-spelletjes op televisie. Gebiologeerd zit ik tijdens slapeloze nachten aan het scherm gekluisterd. En wee mijn financiën als ik het gezochte woord geraden heb. Ik laat me uitmelken met de glimlach op de lippen. Eerst bel ik naar het opgegeven telefoonnummer. Daar krijg ik te horen dat ik niet de tiende beller bent en het dus nog maar eens moet proberen. Een gokverslaafde zoals ik doet dat dan ook meteen. En opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. Fortuinen heeft me dat al gekost. Maar ik heb nog nooit iets gewonnen.
PS: ik heb wel de plaats mogen innemen van Chantal Lambert op de ledenlijst van de VLD van Turnhout. Je weet wel, die spelpresentatrice die van fraude wordt beschuldigd. Ze vonden mij een ietsje lucratiever dan Chantal. En talent voor gokken is in de politiek een basisvereiste. Ik voel het. Ik voel het. Ik ga het maken. (Met dank aan Raf voor het woord systole).
Kan iemand mij eens op bevattelijke wijze uitleggen hoe ik schrijfsels van plaats verander. Telkens als ik iets wil veranderen aan een eerder geschreven stukje komt dat bovenaan staan.... Knudde! So, help me!
Het leven is een aaneenschakeling van investeringen op lange termijn. Je steekt het beste van jezelf in projecten waarvan je de afloop nauwelijks kan inschatten. Bij gebrek aan ervarig neem je risicos op basis van een niet nader te omschrijven intuïtie. Soms sla je de bal volledig mis en betaal je een hoge prijs, maar de volgende keer weet je van wanten. Voortschrijdend inzicht noemen we dat. Het maakt dat we op jonge leeftijd de gekste dingen doen zonder stil te staan bij de gevolgen en dat we op latere leeftijd soms terugblikken met een gevoel van als ik toen wist, wat ik nu weet dan had ik niet zon domme dingen gedaan.
Tijdens zon momenten van verlichting zou je de klok willen terugdraaien voor een upgrade van gedane zaken. Sinds ik vijftig ben en niet langer het middelpunt van de aarde heb ik vaak van die wat was ik een bitch-momenten. De onbezonnenheid van mijn jeugd noopt mij tot boetedoening in uitgesteld relais.
-ik vraag vergiffenis aan mijn ouders omdat ik hun inspanningen voor lief nam zonder ooit stil te staan bij de kost van al dat redderen en regelen. Ik dank hen bovendien voor de moed die zij opbrachten om mijn heetgebakerde ideeën en jeugdige overmoed te pareren met wijsheid en geduld.
-Ik wil mijn excuses aanbieden aan die schatten van vriendinnen die lief en leed met mij deelden, maar die ik in mijn drang om te schitteren onder de voet liep of inruilde voor flashier exemplaren die mijn imago ten goede kwamen
-Een eresaluut breng ik aan al die hopeloos verliefde jongens die ik meedogenloos aan de kant zette of negeerde wegens te soft, te Johnny of te Marina. Zij waren strijders voor een nobel doel. Het ga hen goed.
-Ik sla mea culpa voor die pianoleraar die ik in zijn beroepstrots krenkte door het geld voor mijn pianoboekente besteden aan prullaria, snoep en premature erotiek. Het moge hem een troost zijn dat ik - ondanks zijn pessimistische prognoses - toch nog goed terechtgekomen ben.
-Ik buig mij nederig voor al die lieve vrouwen die ik verachtte omdat zij eindeloos over hun kinderen redekavelden en de waarschuwingen voor de oprukkende overbevolking van de Club van Rome in de wind sloegen. Sorry dat ik tijdens het babysitten over jullie kroost in slaap viel of in het andere geval voor de bezopen blik in mijn ogen bij jullie thuiskomst. Vergeef mij ook dat ik de kinderen wijsmaakte dat ik een heks was, en hen voortijdig het geheim verklapte van Sinterklaas, de Paashaas en de bloemetjes en de bijtjes.
-Vergiffenis vraag ik ook aan al die rijken wier bloemen en kransen ik wegkaapte van de graven van hun afgestorvenen om ze bij de verweerde houten kruisjes van arme dompelaars te leggen. Toen geloofde ik nog dat bezit diefstal was.
-Ik bied mijn excuses aan aan al die stijfdeftige burgers die wij op stang joegen door ghettoblastend voor hun deur te kamperen in aanstootgevende kledij of het gebrek daar aan. Nu weet ik dat tegen kleinburgerlijke bekrompenheid geen kruid gewassen is.
-Sorry, mijnheer de burgemeester voor de detergent die wij mengden met het water van de dorpsfonteinen. De schuimzee en overlast die dat veroorzaakte was inderdaad beneden alle peil. Wisten wij veel dat beleidskwesties rond de onderhandelingstafel worden beslecht.
-Een posthuum eerbetoon ook aan de vrouwen die vijftig waren toen ik twintig was. Het gaf geen pas dat wij jullie oude taarten noemden. Jullie waren best sexy met die Indische ty and dye rokken. Ik begrijp trouwens nog steeds niet hoe jullie er in slaagden gezin, werk en mode te combineren en dan ook nog eens tijd vrij te maken voor de strijd voor gelijke vrouwenrechten
Ik wil ook mijn spijt betuigen aan mijn eigen lichaam dat al die jaren de klappen moest incasseren van een wild en vrijgevochten jeugd. Sorry dat ik je weigerde te nemen zoals je was. Dat ik je schromelijk verwaarloosde of molesteerde in mijn drang om te beantwoorden aan het slankheidsideaal. Dat ik zelfs even overwoog om in je te laten snijden om wat meer te lijken op die filmdiva die destijds het mooie weer maakte. Het spijt me ook dat ik het vanzelfsprekend vond dat je nooit verstek liet gaan en reageerde op al mijn jachtige impulsen. Je had me onvoorwaardelijk lief, maar die liefde was een maat voor niets.
n nu ik toch bezig ben, wil ik nu vast bij voorbaat mijn verontschuldigingen aanbieden aan de volgende bevolkingsgroepen:
aan oudere vrouwen die denken dat ze op hun leeftijd mogen opgaan in het behang. Sorry dat ik blij ben dat ik jullie nog steeds niet ben;
aan de jonge hertjes die zich samen met mij omkleden in de sportschool. Sorry dat ik een steek van jaloezie voel en speur naar onvolkomenheden in jullie hoogpotige meisjeslichamen. Het spijt me dat ik me erger aan jullie schaamteloosheid, jullie gebabbel door je gepimpte telefoontjes, het feit dat ik schijnbaar onzichtbaar ben en steevast met "U" wordt aangesproken. In werkelijkheid lig ik amechtig van bewondering aan jullie voeten en wenste ik dat ik destijds iets meer op jullie had geleken.
Tenslotte. Vanwege de wetten die aan het Voortschrijdend Inzicht ten grondslag liggen, zijn mijn excuses gebaseerd op de hang-ups waar ik nu aan lijd. Kom over een jaar of tien maar weer terug voor wat echte inzichten. Ben benieuwd wat ik dan weer allemaal gedaan heb
Een studente deed onderzoek naar bedelen in Brussel. Daar zijn twee op drie bedelaars Roma-zigeuners, afkomstig uit Midden-Europa. De onderzoekster verkleedde zich als zigeuner. Zo ging ze drie keer bedelen in de Nieuwstraat. Dat is de drukste winkelstraat van Brussel. Bewakers bij winkels, agenten en andere zigeuners joegen haar soms weg. 'Ik zat te dicht bij de winkel. Ik zat te dicht bij de straat. Of ik zat op het plekje van een andere bedelaar', zegt ze. Een bedelaar schaamt zich. Maar ook de voorbijganger doet dat. 'Mensen durfden me niet aan te kijken. Ze willen die ellende niet zien.' Volgens het onderzoek verdienen zigeuners met bedelen 350 euro per maand. Bedelaars uit België krijgen wel 900 euro bij elkaar. Zij krijgen soms ook nog een uitkering. Zigeuners krijgen die meestal niet. 'Enkele verhalen over bedelaars kloppen ook niet', zegt de onderzoekster. 'Zigeuners werken niet in een bende. Het geld delen ze enkel met familie. En de vrouwen bedelen niet met hun baby's om meer te verdienen. Ze hebben gewoon geen oppas.'
Mijn huisdokter is een rare kwast. Geniaal dat wel, maar zo verstrooid dat hij het geregeld in Keulen hoort donderen. Als hij je doorverwijst naar een specialist is het altijd oppassen geblazen. Meer dan eens leidde een interventie van hem tot een medische blunder van formaat. Zijn verwijsbrief is namelijk opgesteld in een dermate schabouwelijke taal dat zelfs de meest doorwinterde linguïst er kop nog staart aan kan krijgen, laat staan een medicus. Een proeve van zijn pennenvruchten wil ik jullie niet onthouden:
'De patiënte is een vijftigjarige weduwe die niet langer samenwoont met haar man. Ze was depressief vanaf het ogenblik dat ze bij mij op consultatie kwam, ze heeft evenwel geen verleden van zelfmoord. De patiënte in kwestie kwam plotseling in ademnood, terwijl ze thuis sexuele betrekkingen had, die geleidelijk aan escaleerde op de spoedgevallendienst.'
Dat soort kromspraak dus. Maar alle gekheid op een stokje, onlangs kreeg ik plotseling last van een stekende pijn in mijn onderbuik. Onverwijld repte ik mij naar mijn huisdokter om de oorzaak van het ongemak te achterhalen. Hij stelde vast dat mijn appendix dringend operatief moest verwijderd worden. Nu ben ik als de dood voor operaties. De gedachte alleen al dat zo'n dokter met tangen en spatels in mijn lijf rommelt doet mij van kop tot teen verstijven. Wat dan uiteraard een operatie overbodig maakt, maar toch een te drastische oplossing is voor het probleem dat zich oorspronkelijk stelde. Maar dit geheel terzijde.
Op hoop van zegen legde ik mijn lot dus in handen van een gerenommeerd chirurg. Om het verloop van de operatie enigszins in de door mij gewenste banen te leiden overhandigde ik hem een lijstje met uitspraken die ik tijdens de operatie absoluut niet wilde horen.
- Oeps - Heeft iemand mijn horloge gezien? - Breng dat terug! Ondeugende hond, of kortweg, Apporte! - Hé, wacht eens! Als dat haar appendix is, wat is dan dit? - Wat bedoel je met: ze was niet in voor een sexoperatie? - Iedereen twee stappen achteruit, ik ben mijn contactlens kwijt! - Wel beste mensen, dit wordt een experiment voor ons allemaal! - Hoe zij is niet in orde met de ziekteverzekering? - Allez mensen, zet de beuk erin, ik wil op tijd klaar zijn voor Bay Watch - Hoe, jij hebt de scheiding aangevraagd! - Brand! Brand! Iedereen naar buiten
Ik moet toegeven dat het voltallige medische team in de operatiezaal zijn best deed om mijn wensen te respecteren. Er viel geen onvertogen woord dat het cardiogram-toestel naar extreem hoge toppen of uiterst diepe dalen kon doen uitslaan. Na een week mocht ik dan ook als een tevreden mens naar huis. Een maand na de ingreep kreeg ik echter opnieuw hevige buikkrampen. Ik belandde op de spoedgevallendienst van het eerdergenoemde ziekenhuis. Volgens de dokter van wacht die mij meteen na de opname onderzocht moest ik terug onder het mes. Mijn buik was helemaal ontstoken. Het chirurgische team heeft er twee dagen later een stuk pizza uitgehaald. Of het om pizza Margherita of pizza Napolitan ging viel niet meer uit te maken.
Vzw Leed & Lompen is gevestigd in de Joodse buurt van Antwerpen. Vanuit het raam kijk ik pal op de synagoge waar op vrijdagavond de mannen uit de buurt als zwarte kraaien samenscholen. Het zijn Chassidische joden met een streng orthodoxe geloofsbeleving. Sommige dragen keppeltjes, anderen hebben van die vreemdsoortige taartvormen op het hoofd. Vrouwen dragen dikke pruiken die vaak in het geheel niet accorderen met hun gelaat. Het is een symbool van piëteit zoals de hoofddoek bij de moslima. Al bij al bieden deze mensen een troosteloze aanblik. Zelden of nooit zie je ze lachen of eens tomeloos uit de bol gaan. Het bestaan is een ernstige aangelegenheid in dienst van God en van de alomtegenwoordige thora. Brood en spelen worden verdiend in het zweet des aanschijns.
Het is zondagavond en ik heb overuren gepresteerd. De deadline van het jaarverslag is ons over het hoofd gesprongen en ik ben bezig met een inhaalbeweging. Het valt niet mee om je handel en wandel van een heel jaar in een dossier van 40 bladzijden samen te vatten. Het is huilen, vloeken, gillen. En de fauna en flora die ik op straat zie bieden weinig soelaas. Joden zijn niet erg toegankelijk. Ze leven in hun ghetto, hebben hun eigen rituelen, hun eigen feesten. Een geschiedenis van vervolging laat zich zo maar niet uitvlakken, en leidt onvermijdelijk tot paranoia. Of zijn het godsdienstige voorschriften die hen beletten om over het muurtje van de eigen lochting te springen? Who knows?
De winkels in de buurt zijn volledig op Joodse leest geschoeid. Bij de bakker zie je kunstig gevlochten sabbatsbroden, maar ook de matses liggen grijpensklaar uitgestald in de vitrine. Binnenkort is het immers Pesach, de dag dat de Joden de uittocht uit Egypte en de tocht naar het beloofde land herdenken. En dan staan er ongedesemde matses op het menu. De slagers, van hun kant afficheren trots dat hun vlees op een koshere manier werd toebereid. En verder is er heel wat drukte in boekhandels en antiquariaten die religieuze parafernalia verhandelen. Af en toe dringen er flarden zwaarmoedige Klezmer muziek door de kieren van de ramen. Want zelfs bruiloftsmuziek heeft bij de Joden een naargeestig ondertoontje. Soms heb ik zin om op zo'n in zwart chagrijn verpakte stifflip af te stappen en hem in het oor te fluisteren: 'hey, dude, take a walk on the wild site'. Een schuinsmarsjerende, vibrerende Joodse Gemeenschap, het lijkt me wel wat. Maar ik redekavel te veel. Ik wijk weer af, en ga de laatste hand leggen aan de 12 werken van Hercules. *Nu bid voor my, ik moet nog sneven ende inde wereld lyden pyn.* Slaapwel, beste mensen. En morgen gezond weer op.
Waarom hebben ze zo'n prachtige woorden als 'redekavelen' en 'vierklauwens' afgeschaft? ** vrij naar Egidius van J. Moritoen
Les jeux sont faits, rien ne va plus, de uitslag van de Bwards, de prestigieuze wedstrijd voor de beste blog van 2006, is dus gekend. Dit waren de winnaars. Volgende keer hopelijk wat meer deelnemers (en stemmers) van bloggen.be
Er zijn mensen die bij het uitbreken van de lente compleet uit hun dak gaan. In opperste euforie barsten zij los in lyrische gezangen of zetten zij hun ontbottende voorjaarsgekte op rijm. 'Het zonnetje zet alles in een clair-obscur waar Rembrandt alleen maar kon van dromen' is een veelgehoorde boutade. Of: 'de wereld breekt open in tienduizend lachende gezichten', nog zo'n klassieker. Of wat dacht u van: 'de wereld wordt herschapen in een lustprieel?'
Maar geen lust of hij gaat met last gepaard. En dat geldt in het voorjaar vooral voor de universele vrouw. Vrouwen van elke species, menselijk, dierlijk of plantaardig, worden geacht de hormonendans in te leiden die nodig is voor de instandhouding van de soort. Zij hebben de taak sappen te doen stromen die met de stroomsterkte van een Red Bull mannen het wijdere zwerk doen verkennen.
Daarom dragen vrouwen in de lente bij voorkeur frivole rokjes die opwaaien bij het minste zuchtje wind, zodat de quasi ongeïnteresseerde mannen op terrasjes zich aan hun fraaigevormde onderstel kunnen laven. Maar dit onschuldige tijdverdrijf heeft zo zijn prijs. Waar het politieke ordewoord 'stop de ontbossing' luidt moeten vrouwen zich immers waxen, plukken, scheren... kortom: grasmaaiend het lijfelijke gazon bestrijden. De bikinilijn wordt met de boordmaaier wat aangezet, liefst naar het minimalistische Braziliaanse model.
En precies daarom haat ik de lente. Ik ben namelijk één van die vrouwen die gezegend is met een bosschage van flinke woekergewassen. Meedoen met dat typisch vrouwelijke lenteritueel kost mij bloed, zweet en tranen. Een epileertangetje verliest in mijn aanschijn spontaan de euvele moed en krult ineen tot een zielig vraagteken. En ook het waxen is een maat voor niets. Drie weken na de ingreep tiert het dons weer welig. Heksen en toverkollen moet ik raadplegen om ietwat salonfähig voor de dag te kunnen komen. Met duivelse zalfjes en ander heksengebroed gaan zij mij te lijf. En zelfs zij zitten na de derde poging aan de valium.
Dus mensen, wil het mij wel vergeven als u mij in de lente niet in het straatbeeld ziet opduiken. Het zou mij spijten als ik met mijn verschijning de cadans van jullie lentekriebels verstoor. Dat ik een obstakel zou zijn voor de natuurlijke gang der zaken. Ik trek mij terug in mijn eigen struikgewassen en gebruik de lente om het lijvige boek 'En eeuwig zingen de bossen' van Tryvge Gulbranssen te verslinden. Ik hou als het ware een lenteslaap. Verlustigen jullie je maar in allerlei vruchtbaarheidsrituelen. In de winter kom ik wel boven water en geef ik jullie lik op stuk. Terwijl jullie in quarantaine in eigen huis de kou trotseren, regeer ik warm in mijn eigen vachtje over de hele wereld.
Een kennis van mij was ooit directrice van een school. In een notitieboekje had ze de grappigste antwoorden genoteerd die de leerkrachten van haar school tijdens de examens te horen kregen. Ik vond ze de moeite waard om hier weer te geven
NEDERLANDS: - De trappen van vergelijking? De positief, de comparatief en de aperitief. - Uit een opstel: Stappend door het landschap naderde de kerktoren.
- Polygamie is schrik hebben in kleine ruimten.
- Een zelfstandig journalist is een taxfree-journalist.(freelance)
- Binnen in een klok hangt een tepel.
ENGELS (3 aso): - Vertaal : "In de Middeleeuwen werden heksen op de brandstapel gezet." In the Middle Ages witches were fired.
- Verklaar : "workaholic". Verslaafd aan werken en alcohol.
- Vertaal : "Een vleermuis." a floddermouse
- Vertaal : "Een mooie vrouw." A bediful woman.
- Uit een opstel : He shot three times and now he is dad.
- A person who doesn't eat meat, is a vegetable. (vegeterian)
FRANS (zelfde 3 aso): - Vertaal: Duitsland was de vijand: la Germaine était la viande
- Traduisez : "Ce soir c'est la finale de la coupe du monde". Vanavond is het de finale van... de haarsnit van het volk.
- Vertaal : "Een woordenboek". Un prisma.
- Vertaal : "Nou en of !!" Maintenant et ou !!
GESCHIEDENIS (5+6 lj): - Wat is Bouillon? De stad van de bouillonblokjes.
- Beschrijf de reisroute van Christoffel Columbus in 1492. Via het Suez-kanaal.
- Wat deed Clovis om de Alemannen te overwinnen? Vechten.
- De piramiden dienden om koningen in te doen. Zo een ingewikkelde koning heette Mammie.
- Er waren hofdames en die hielden zich bezig met naaien en jongens om hen natte manieren te leren.
- De steden ontstonden doordat er mensen in de steden gingen wonen.
- Vroeger leefden de mensen van armoe.
GODSDIENST (zelfde graadsklas): - Noem een paar vreemde godsdiensten. De bamboes en de honda's.
- De hoogste rang bij de hindoes zijn de barmannen.(brahmanen)
- Verklaar de naam van de stad Babylon. Daar is een belangrijke baby geboren.
- Waarom kwamen de eerste missionarissen vooral uit Ierland? Omdat ze er daar te veel hadden.
- Waarom moesten in de Middeleeuwen de vuren 's nachts gedoofd worden? Omdat de aarden potten anders smolten.
BIOLOGIE (1 aso): - Tijdens de "ovatie" is de vrouw vruchtbaar. (ovulatie)
- Een betovergrootvader is een bedlegerige overgrootvader die zich in een terminale fase bevindt.
- De walvis voedt zich met "micro-orgasmen".(micro-organismen)
- Neandertalers herken je aan hun botten want die waren nog niet van rubber.
- Geef een symptoom van zware brandwonden. Assen.
- Als we ons gesneden hebben, komen er allerlei orgasmen zodat we het moeten ontsmetten.
- Sinds wanneer kan de mens rechtop lopen? Een jaar na de geboorte.
- Wat wordt bij de mens (uit een franstalig examen, er stond in de opgave ('chez l'homme') in de duisternis zeven keer groter? De penis.(de pupil)
- "Padden hebben een uitwendige bevruchting". Wat beteken dat? Als ze kinderen hebben, smijten ze de mannen buiten.
- Wanneer is een meisje geslachtsrijp? Wanneer ze vruchten kan geven.
Vandaag hangt de vlag bij het Vlaams Belang halfstok. Ons aller Filip heeft een dipje en is de hele dag niet om aan te spreken. En dit keer heeft Patrick Janssens daar niets mee te maken. Het is namelijk de internationale dag tegen racisme en discriminatie.
Het was vorig jaar veertig jaar geleden dat 21 maart door de Verenigde Naties werd uitgeroepen tot Internationale dag ter uitbanning van alle vormen van rassendiscriminatie. Daar was een concrete aanleiding voor.
Op 21 maart 1960 demonstreren in Sharpeville (Zuid-Afrika) enkele duizenden mensen tegen het gehate apartheidsregime. Hoewel de zwarte betogers ongewapend zijn opent de politie het vuur. Het gevolg is een vreselijk bloedbad: 69 betogers worden doodgeschoten, onder wie 10 kinderen en 8 vrouwen; 180 betogers raken gewond. De week daarop breken in heel Zuid-Afrika protest- en stakingsacties uit. Op 30 maart 1960 kondigt de blanke minderheidsregering de noodtoestand af. Meer dan 18.000 mensen worden opgepakt. Onder meer het ANC, de zwarte protestbeweging onder leiding van Nelson Mandela, wordt verboden. De wereld reageert geschokt. De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties veroordeelt op 1 april 1960 het apartheidsregime.
Toch zal het nog een tijdje duren vooraleer de apartheid een systeem van rassenscheiding en discriminatie dat in 1948 in de wet werd ingeschreven wordt afgeschaft. In afwachting daarvan gaat de zwarte bevolking van Zuid-Afrika gebukt onder een onmenselijk regime van achterstelling en uitsluiting. De opeenvolgende presidenten houden strikt de hand aan een segregatiebeleid met de Rücksichtlosheid van het Grote Gelijk. De hoofdstad, Johannesburg is een stad van concrasten. Terwijl in november de jacarandabomen de omringende heuvels in een weergaloos paarse gloed zetten, klopt bij de bevolking onderhuids een rijpende zweer. In het zesde district van de stad mogen enkel blanken wonen. De gekleurde bevolking leeft opeengehoopt in de townships, zonder electriciteit of riolering en in de meest miserabele omstandigheden. Zwarten hebben maar een beperkt stemrecht en vrijwel geen politieke zeggenschap. Om de zuiverheid van het blanke ras te vrijwaren mogen zij bovendien geen gemengde huwelijken aangaan. En als toemaatje trekken zij ook in het onderwijs en op de arbeidsmarkt aan het kortste eind.
Opstanden zijn er te hooi en te gras maar die worden in bloed gesmoord, terwijl in de gevangenis van Robbeneiland, politieke dissidenten wegkwijnen. Europa kiest uiteindelijk kleur door allerlei acties te ondernemen. Zo organiseert Amnesty International een boycotactie van Kaaps fruit. De rekken met outspan sinaasappelen in warenhuizen en bij kleine zelfstandigen blijven maandenlang onaangeroerd. Manmanman, waren dat gouden tijden voor het barricadenvolkje dat wij destijds waren. Met pancartes en spandoeken bezetten wij kruispunten en bibliotheken. En dat voor a 'fistful of fruits'.
Gelukkig dragen ook internationale artiesten hun steentje bij om de apartheid een hak te zetten, zoniet was het verzet tegen apartheid een doodgeboren kind. Zo ontwerpt Jan Wolkers affiches voor de boycotacties en wordt onder auspiciën van Steven Van Zandt de muzikale lobbygroep United Artists Against Apartheid in het leven geroepen, die met platen zoals 'Sun City' het tij tracht te keren. In Zuid-Afrika deed Johnny Clegg, geïnspireerd door deze contrabande, zijn duit in het zakje door plaatselijk een gelijkaardige groep op te richten. Johnny Clegg en Savuka veroveren even later de wereld met songs zoals 'Asimbonanga'. Nergens echoot dat liedje zo mooi als in de Franse Maritieme Alpen. Maar het mooiste Zuid-Afrikaanse lied is ongetwijfeld de nationale hymne 'Nkosi sikelel' iAfrika die ook in de film over Steven Biko tot tranen weet te roeren.
In 1990 wordt eindelijk de apartheid afgeschaft In 1994 worden voor het eerst vrije verkiezingen gehouden, volgens het principe one man one vote.
Vandaag likt Zuid-Afrika nog steeds zijn wonden. Het wegwerken van de gevolgen van een racistisch beleid neemt doorgaans tientallen jaren, soms zelfs meerdere generaties in beslag.
Ik begin dit gedicht met luide stem Zodat je meteen weet wie ik ben Ik heet Jens Ben een kleine mens Met één grote wens Dat ik ondanks mijn vervelende ADHD Eens zorg voor wat minder baren op de zee
Daarom ga ik vanaf nu alleen maar fluisteren Jullie blijven toch ook aandachtig luisteren Want ik zit met een levensgrote vraag Als praten zilver is En zwijgen goud Wat is dan fluisteren Brons misschien? Ik weet het niet Maar roep het niet Want als ik te fel verschiet Begin ik weer luidop te praten Ben ik weer terug bij mijn zinnen En zit ik weer... aan de Rilatine
Geert Van Istendael, de man die te keer gaat tegen koterijen allerhande, heeft een getalenteerde dochter. Judith Van Istendael deed diverse kunstopleidingen. Ze illustreerde onder andere voor Querido en Malmberg en publiceerde korte verhalen in de striptijdschriften Ink, Demo en Zone 5300. In februari bracht Judith een stripverhaal uit. 'De Maagd en de neger' is de titel van het album en liefde en hartstoch zijn de centrale thema's. Het hoofdpersonage in de strip is een vader die de liefde observeert tussen zijn dochter Sofie, economiestudente, en Abou, politiek vluchteling uit Togo. Aanvankelijk ziet de vader de relatie van zijn dochter niet zitten. Maar zijn afkeer van deze verhouding verandert gaandeweg. Uiteindelijk vertrouwen vader en moeder op het koppige kompas van hun dochter en héél langzaam, haast onmerkbaar, gaan ze Abou zelfs waarderen. Het album werd uitgegeven bij Uitgeverij De Harmonie
Het toonaangevende tijdschrift Time Magazine kiest ieder jaar 'de Persoon van het Jaar' uit het morrende volk. Hij of zij heeft dat jaar de meeste impact gehad op het nieuws of de actualiteit, al dan niet met het klieven van diamanten, het skeeleren op zoet water, of het uitvinden en de marketing van zichzelf. Zo sierden of ontsierden onder andere reeds Hitler, Stalin of Albert Einstein de cover van het magazine. In het jaar 2006 draaide de verkiezingen van Time Magazine uit op een massale ex aequo. Alle gebruikers van YouTube en Myspace werden persoonlijkheden van het jaar. Even voorstellen: My Space is eigenlijk een soort 'netwerksite' waar iedereen een eigen profielpagina kan aanmaken. Een universitair diploma is geen vereiste, een lobotomisch verleden mag, alles wijst immers zichzelf wel zo'n beetje uit. Op enkele minuten creëer je jouw webpagina, met foto's, video's, een eigen blog, muziek.... Je kan er zelfs ingeven welke boeken, films, perversiteiten je leuk vindt, meer nog, je kan zelfs wereldwijd op zoek gaan naar mensen met dezelfde interesses of afwijkingen als jijzelf. Wil je dus chatten met iemand uit, pakweg Australië, die net als jou graag naar horrorfilms kijkt, zot is van hardcore, junkfood en linedancing dan is er veel kans dat je na wat surfen een 'match' zal vinden.
Je kan je zoekcriteria zo instellen dat je myspace als een soort vriendensite gebruikt, maar eigenlijk is hij groot en bekend geworden door het plotse succes van relatief onbekende groepjes die hun eigen pagina aanmaakten en die de toptien ingekatapulteerd werden omdat de gebruikers van Myspace hun nummers massaal begonnen te downloaden. Sommige van die nummers stonden in de Engelse hitparade plotseling op nummer één door de downloads op o.a. Myspace. Door de hype rond de site is het aantal nieuwe registraties gestegen tot 230.000 per dag. In totaal zijn er al zo'n 120.000.000 gebruikers wereldwijd.
YouTube voorstellen aan bloggers is waarschijnlijk zoiets als een open deur intrappen. Dat doen we dus lekker niet. Myspace en YouTube zijn het mooiste bewijs dat je soms met weinig middelen ook groot kan worden, als je maar creatief genoeg bent en een extra zintuig hebt voor het gat in de markt.
In de marge nog iets over Stumbleupon: in eerste instantie moet je op Stumbleupon.com een programmaatje downloaden. Bij je inschrijving geef je aan welke je interesses zijn (vb. film, humor, multimedia, muziekgenre, George Bush). Dan selecteert het programma op basis van de door jou ingegeven criteria enkele sites. Het is aan jou om te zeggen of de getoonde sites voldoen aan wat je zou willen zien. Is dit niet het geval zoekt de computer iets anders. Op deze manier filter je de sites eruit waar je niks aan hebt en krijg je na een tijdje alleen die adressen die volledig naar jouw smaak zijn. Dit levert niet alleen een hoop interessante nieuwe sites op waar je anders nooit van gehoord zou hebben, maar het levert je ook pakken tijdswinst op. Hoe vaak zit je anders niet te googlen tot je juist gevonden hebt wat je zocht. Dit alles ter info van de digibeten die net zo als ik altijd achterop hinken wat de nieuwsgaring inzake cyberspace betreft, oh gij, armen van geest. Ben ik een nerd of ben ik een nerd?
Het begon allemaal vrij onschuldig. Ik begon na te denken op feestjes om schoon schip te maken met allerlei muizenissen in mijn hoofd. Maar van het ene kwam onvermijdelijk het andere, en al vrij snel was ik niet langer een sociaal denker. Ik begon na te denken als ik alleen was, zogezegd om te ontspannen, maar ik wist dat ik mezelf een rad voor de ogen draaide. Ik wilde gewoonweg niet dat anderen zich vragen gingen stellen over de bokkensprongen van mijn geest. Nadenken werd alsmaar belangrijker voor mij en op het einde van de rit deed ik niets anders meer dan mijn hersenen pijnigen. Wat de precieze oorzaak was van deze cerebrale escalatie kan ik enkel maar gissen. Feit is wel dat denken in onze kennismaatschappij een gedrag is dat sociaal geaccepteerd en zelfs bejubeld wordt. Dat heeft ongetwijfeld een triggereffect gehad op mijn ontsporen. En wie weet speelt er ook nog een genetische component.
Hersenacrobatiek werd voor mij een ware passie. Ik begon na te denken op mijn werk. Ik wist dat denken en werken niet altijd samengaan, maar het was sterker dan mezelf. Tijdens de lunch ontweek ik mijn collegas om mij te kunnen verdiepen in de geschriften van Plato, Sint Augustinus, Aristoteles en Milton Friedman. Bij terugkeer in mijn kantoor was ik totaal verdwaasd en in de war en enkel nog in staat om te prevelen: wat doen we hier in godsnaam?
Thuis ging het ook helemaal fout. Op een dag schakelde ik de televisie uit en vroeg aan mijn partner wat de zin van het leven was. Hij bracht die nacht door bij zijn moeder.
Al vrij snel kreeg ik de reputatie een zware hersengymnast te zijn. In die mate zelfs dat ik op een dag door mijn werkgever op het matje werd geroepen. Stefanie, zei hij, ik mag je wel, en ik vind het moeilijk om je dit te zeggen, maar je geestelijke capriolen zijn een levensgroot probleem geworden. Als je niet ophoudt met denken op het werk, zal je binnenkort een andere betrekking moeten zoeken. Dit gaf mij weer stof tot nadenken.
Een tweetal uurtjes na dit gesprek kwam ik thuis. Snoopy, zei ik tegen mijn lief, ik heb eens nagedacht. Dat weet ik maar al te goed, antwoordde hij, en ik wil de scheiding aanvragen. Maar Snoopy toch, zo erg is het nu toch ook weer niet! Jawel, het is ernstig, antwoordde hij met trillende onderlip. Jij kan alleen boompjes opzetten over kwantumfysica en het stafrijm in het deuteronomium, maar het vlees wil ook wel wat! Ik heb af en toe wat lichamelijk vertier nodig om mijn werk naar behoren te kunnen doen. Dus als jij blijft denken zijn we binnen de kortste keren straatarm. Verkeerd syllogisme, zei ik met gefronste wenkbrauwen, nu goed, ik ga naar de bibliotheek. En diep in mijn kruis getast (voor zovelen de sedes sapientiae) voegde ik de daad bij het woord.
Op weg naar de bibliotheek verheugde ik me al op het feit dat ik weldra de tanden zou kunnen zetten in het boek van Borgerhoff en Lamberigts over terroristen. Maar in de buurt van het plaatselijke walhallah van de literatuur werd ik plotseling overspoeld door endorfines die mij als een konijn op speed naar de glazen voordeur deden rennen. De bibliotheek was helaas gesloten. Achteraf bekeken was er waarschijnlijk een hoger macht in het spel. Toen ik op mijn knieën viel en het koude glas van de deur betastte, smachtend naar geestelijk soelaas, viel mijn oog op een poster. Beste, ben je verslaafd aan het zwaardere denkwerk, ruïneert je hyperkinetische geest je leven? stond er in dikke zwarte letters op gedrukt. U kent die slogan wel. Hij is het keurmerk van de Anonieme Denkers.
En vandaag mag ik mij een gewezen denker noemen. Geen enkele bijeenkomst van de Anonieme Denkers sla ik over. Iedere keer bekijken we een non-educatieve video. Vorige keer ging hij over Jerry Springer die de ontwenningskuur van Britney Spears belichtte. Na dit soort lichtvoetige intermezzo 's bespreken de deelnemers in gesloten kring hoe het hen de laatste tijd verging met het vermijden van zwaar cerebraal keurturnen. Dat valt meestal nogal mee, want zij hebben een onderlinge telefonische hulplijn zodat denkers in nood altijd een luisterbereide lotgenoot kunnen contacteren. Hoeft het nog gezegd dat het leven zo veel eenvoudiger is sinds ik de betekenis ervan niet langer achternahol. Ik kreeg mijn job terug, en ook thuis is alles weer peis en vree. Nu staar ik urenlang naar de televisie, en incasseer zonder morren mijn dagelijkse dosis brainwashing, zonder mij te verliezen in beschouwingen over de mysteries van het leven.
Uiteraard moet ik mezelf blijvend in acht nemen, want ook voor de brainjunk luidt het adagium: 'eens verslaafd, altijd verslaafd'. U vindt me dus bij voorkeur op zonovergoten stranden, in lunaparken en in opiumketen. Plaatsen waar het verstand zonder enige moeite op nul kan worden gezet. Hervallen? Ik moet er niet aan denken.
Het huishouden doen is een discipline die in het geheel van menselijke activiteiten altijd een ondergeschoven kindje is gebleven. Zelden zie je de actrices van soapseries met stofdoek of zeemvel over het scherm flaneren. Zelden hoor je ze fantaseren over een op handen zijnde date met zwabber, dweil of ragebol. Soapdivas hebben van die zelfreinigende huizen die zich door een druk op een knop automatisch van stof en vuil ontdoen. Kwestie van geen barsten in hun gemanicuurde handjes te krijgen. Wij, gewone stervelingen - eilaas - kunnen er niet omheen dat ons optrekje af en toe om een poetsmiddel schreeuwt. En wel een dat de inboedel en onszelf alle hoeken van de kamer laat zien. Ook al vinden we dat knudde.
Het onderdeel van het huishouden dat mij onveranderlijk de gordijnen injaagt is de strijk. By Jove, wat heb ik een bloedhekel aan die katatone bezigheid. Het heeft wat weg van een tegelplakker met je t' aime moi non plus als ultieme glijmiddel. Urenlang sta je vastgebrand op dezelfde plek achter de strijkplank, terwijl je een onhandelbaar stukje techniek over een lap textiel laat surfen. Met heimwee denk ik dan aan mijn moeder die het strijken tot kunstambacht had verheven. Gracieus en soepel laveerde ze met haar boutje over hemden en broeken tot alles perfect in de plooi viel. Bij mij lijkt het eerder of het Ros Beiaard met zevenmijlslaarzen over ijs van één nacht galoppeert. Kreuken en plooien varen en wel bij en weigeren obstinaat zich glad te laten strijken.
Maar nu is er dus tante Kaat. The Queen van stoffer en blik, die op eenvoudig verzoek wonderen in uw huis verricht. Een huishouden van Jan Steen verandert ze in een wip en een zucht in een modelwoning die zo uit het lifestyle magazine Ariadne at Home is geknipt. Van Ma Flodder en de Kavijaks maakt ze interieurstilisten die stof en vuil tot vijand numero uno hebben gebombardeerd. En volgens zij die het kunnen weten is deze metamorfose van permanente en zielsverheffende aard. Wat belet mij dan om tante Kaat op te beamen? Waarom zou ik geen beroep durven doen op deze reine du ménage? Eén telefoontje volstaat wellicht.
Maar dan denk ik aan al die stoethaspels die ik in haar programma de revue zag passeren. Les miserables die er geen punt van maakten hun vuile was in al zijn verbijsterende details voor TV-kijkend Vlaanderen buiten te hangen. De wackos die ons een blik gunden op de Smokey Mountains van hun marginale bestaan. De rotzooi, en ellende die zij binnen de muren van hun huis opstapelden en niet zonder enige trots voor jan en alleman etaleerden. De chaos die misschien wel een afspiegeling was van hun mentale staat. En tante Kaat die hen voor het oog van duizenden kijkers als een grootinquisiteur kapittelde voor hun zelfgezochte 'verelendung'. Je moet goed gek zijn, zegt mijn beschermengel dan. Daar moet ik hem gelijk in geven. Ik wacht wel tot Kaat een boek uitbrengt over de finesses van het strijken.
Bent u voor of tegen de herinvoering van de prachtige woorden 'vierklauwens', 'redekavelen', 'verwatenheid'. Bij voldoende interesse lanceer ik een actie om deze terug op te waarderen!
Er zijn mensen die bij het uitbreken van de lente compleet uit hun dak gaan. In opperste euforie barsten zij los in lyrische gezangen of zetten zij hun ontbottende voorjaarsgekte op rijm. 'Het zonnetje zet alles in een clair-obscur waar Rembrandt alleen maar kon van dromen' is een veelgehoorde boutade. Of: 'de wereld breekt open in tienduizend lachende gezichten', nog zo'n klassieker. Of wat dacht u van: 'de wereld wordt herschapen in een lustprieel?'
