Ik ben Stien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is integratiewerkster.
Ik ben geboren op 24/10/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, politiek, kunst, reizen,.....
Ik hou er van om dingen scherp te stellen, uit te vergroten. Niet alles wat hier staat strookt dus met de werkelijkheid.
Stiens' Kitchen
dank zij mij staat hier geen andere onzin
22-11-2007
Menck
Heb ik iets gemist of zo? Kan iemand mij vertellen wat er met Menck gebeurd is?
Het is niet de gewoonte, maar voor een keer plaats ik een foto bij deze column. Hij komt uit Gazet van Antwerpen van dinsdag. U ziet de negentienjarige Abdel El Mouhmouh met zijn vriend Brahim, de uitbaters van Delicious, een broodjeszaak in de Antwerpse Lamorinièrestraat. Vorige zondag is hun zaak tot spaanders geslagen.
'Letterlijk', schrijft de krant. 'Niets bleef heel, niet de eieren in de keuken, geen enkele stoel of tafel, noch de lampen tegen het plafond. De lederen zitjes van de zes barkrukken zijn opengesneden. De leuningen en zitjes van de zestien andere stoelen zijn net als de vijf tafels en de twee staantafels diep bekrast. De vrieskast voor ijsjes werd uit het stopcontact getrokken en opengezet. De frisdrankenkast werd beklad en een snoeprek op de grond geworpen. In het toilet verbrijzelden de vandalen de spiegel, maar ook het meubel onder de wastafel en de handdoekenautomaat moesten eraan geloven. Net zoals in de keuken en achter de toonbank hangt de plafondverlichting op halfzeven. Niets hebben de vandalen ongemoeid gelaten. Dat blijkt nog eens in de gelagzaal, waar een wit babystoeltje zwart werd gespoten.
De enige reden waarom de glazen toog heel bleef, is omdat de vandalen er 'makkak' op spoten. Op de muren staan nog 'weg', 'aap' en 'fock islam'. De titel van het stuk: 'Verbijsterend racisme.' Inderdaad.
Al even verbijsterend is het dat dit bericht een eenzame dood stierf. Geen enkele nieuwszender, geen enkele andere krant vond het de moeite om hier aandacht aan te besteden. Jawel, ik lieg: Het Laatste Nieuws bracht het op zijn regionale pagina's, als Antwerps fait divers. In de nationale editie was het negen zinnen waard, zonder foto. Het Nieuwsblad had er vier zinnen voor over, De Standaard twee (!), allebei regionaal, allebei zonder foto. De Morgen, heraut der verdraagzaamheid: niets. Het Nieuws, Het Journaal, Koppen en Telefacts: nada.
Eerst dacht ik: misschien wordt Gazet van Antwerpen op geen enkele redactie gelezen. Maar dat kan niet, want dan zou dit bericht nergens opgedoken zijn, zelfs niet minuscuul. Toen dacht ik: ze vinden het verwaarloosbaar, want het komt niet vaak voor. In de paar stukken benadrukt de politie dat ze zo'n extreme vorm van racistisch vandalisme gelukkig nog nooit meegemaakt heeft. 'Meestal beperkt het zich tot een hakenkruis op de buitenmuur.' Het zou een argument kunnen zijn. Maar maïsdieven, kom je die zo vaak tegen? Waarom zitten die dan al een week in mijn nieuws?
Ik kan eigenlijk maar één reden bedenken. Niemand vond dit de moeite omdat het gaat om racisme tegen Marokkanen. Was dit een joodse winkel, de Kristallnacht zou erbij verbleekt hebben. Was dit een Panos, het zou Bin Laden zélf geweest zijn, die wraak nam op de onreine smos martino.
Nu het om Marokkanen gaat, denken de voor 99 procent blanke redacties: mja, racisme... dat kennen we. Straks blijkt dat die Abdel iemands zus onteerd heeft. Straks blijkt de dader een schizofrene autist met de ziekte van Tourette. En dan mogen wij schrijven: het was geen écht racisme, toch niet voor de volle honderd procent.
Een interessante les is het wel. We hebben het gehad met racisme. Zelfs als het zich dermate agressief en schokkend vertoont, interesseert het ons niet. We geloven er niet meer in. Dat is nu wel duidelijk.
En omdat het bijna kerstmis is, laat ik een paar vrome oprispingen op jullie los. Stort neer ter aarde, o morrend volk, en bekeert u voor het te laat is. Desnoods tot de gouden Mammon, maar doe iets! Het is vijf voor twaalf. Enjoy the meal anyway!
Bukowski is in mijn ogen de literaire versie van Paul Potts: 'from rags, to riches'. Verguisd en gejudast in zijn jeugd, beroemd en op een sokkel gehesen toen de schrijver in hem tot volle wasdom was gekomen. Maar wist u dat die lelijke, pokdalige, zuipende, rondneukende, soms degoutante Bukowski ook gedichten schreef. Dat hij naast stoned en dronken, ook wel eens lyrisch werd, en naar de gevleugelde pen greep! Dat weet ik uit de eerste hand van Wannes Van De Velde. Je weet wel, die moderne vagant die de gewiekte woorden: 'een zanger is een groep' over de tong liet rollen. Wel die Wannes is hier vriend aan huis en woont in deze buurt. Vanmiddag nog stond hij aan de toog van het trefcentrum een keuninkske te drinken, pal voor de vrouwelijke buste, die ter ere van hem het opschrift Wannes' mummy heeft gekregen. Tussen haakskens, hij zag er terug patent uit. Dat was een jaar geleden wel even anders. Chemotherapie had zijn helmboswuivend kapsel tot een Sahel-landschap herleidt, en zijn gezicht had een gelige tint die weinig goeds voorspelde. Maar het ergste leed schijnt nu geleden. And guess what. Wannes schonk ons een legaat van boeken voor onze huisbibliotheek. Een van die boeken is dus 'Septuagenarian Stew, Stories en Poems van Charles Bukowski. Niet voor niets heeft Wannes een zwak voor Bukowski. De eerste zin van Wannes' eigenste boek 'De klank van de stad' luidt: 'ik ben beginnen zingen uit onmacht, omdat ik op geen andere manier mijn frustratie gepotloodvent kreeg. Idem dito voor Bukowski. Ook die greep uiteindelijk naar de pen om zijn rancune gestalte te geven.Op de eerste pagina van Bukowski's boek staat in paarse letters de naam van Wannes gedrukt. En nu heb ik dit boek dus in mijn bezit...of wat dacht u! Een proeve van Bukowski's dichtkunst:
The strongest of the strange
you won't see them often for wherever the crowd is they are not
these odd ones, not many but from them come the few good paintings the few good symphonies the few good books and other works
and from the best of the strange ones perhaps nothing
they are their own paintings their own books their own music their own work
sometimes I think I see them-say a certain old man sitting on a certain bench in a certain way
or a quick face going the other way in a passing automobile
or there is a certain motion of the hand of a bag-boy or a bag- girl while packing supermarket groceries
sometimes it is even somebody you have been living with for some time- you will notice a lightning quick glance never seen from them before
sometimes you will only note their existence suddenly in vivid recall some months some years after they are gone
I remember such a one- he was about 20 years old drunk at 10 a.m. staring into a cracked New Orleans mirror
face dreaming against the walls of the world
where did I go?
Prachtig toch, ook ik heb altijd een zwak gehad voor 'the odd ones' die in een wereld van middelmaat het verschil maakten. Die twintigjarige zuipschuit die in de spiegel keek is uiteraard Bukowski zelf, die zich op die leeftijd in de vernieling leefde.
Hallo, gelieve dit blog niet te verwijderen aub. Ik heb net gemerkt dat ik geen reacties meer kan ingeven of lezen. Is dat automatisch zo als je blog een tijdje stilligt?
Er zijn zo van die films die zoveel adeldom uitstralen dat zij een leven lang onder je huid blijven zitten. Het zijn deze zeldzame parels die je vrede doen nemen met de tonnen trash die jaarlijks door Hollywood worden uitgespuwd. Uiteraard heeft iedereen zo zijn eigen voorkeur. Films die bij mij op het netvlies geschroeid staan zijn onder meer 'Nightporter', 'La notte di San Lorenzo', 'Under the Volcano', 'The Dresser', 'Tne naked civil servant';;;; films die allemaal op één of andere manier mijn visie op bepaalde dingen veranderden. Maar de prent die mij het meest aangegrepen heeft is ongetwijfeld 'Dood in Venetië' van Luchino Visconti. Alleen al de openingssequentie met de aanzwellende Vijfde Symfonie van Gustav Mahler, slaat met een roodgloeiend brandijzer een merkteken in je lillend lijf.
In deze adaptatie van de roman van Thomas Mann, reist Gustave Aschenbach, het alter ego van de componist Gustav Mahler, naar een Venetiaans resort om in het reine te komen met de dood van zijn dochter en de artistieke stress van zich af te schudden. Maar hij is er aan voor de moeite, want al snel vat hij een vreemde en verwarrende affectie op voor de Poolse adolescent Tadzio, die met zijn familie in hetzelfde hotel verblijft. De jongen belichaamt het schoonheidsideaal waarnaar Aschenbach als artiest al zo lang - tevergeefts - op zoek is en de oudere man wordt verliefd. Wat volgt is een innerlijke reflectie over schoonheid, want is dat in wezen geen spirituele schepping waarin God en de artiest aan elkaar gelijk zijn? Ook het Faust-thema wordt van stal gehaald. Immers, in ruil voor een hap uit de blinkende koek moet men zijn ziel aan de duivel verkopen. Aanvankelijk geniet Aschenbach enkel platonisch van de charmes van de knaap, maar geleidelijk aan voelt hij ook een gesublimeerde vorm van seksueel verlangen. Parallel daarmee, evolueert zijn gedrag van onschuldig voyeurisme op het strand tot iets wat lijkt op stalking. De koketterie van de jongen die 'weet'' en spelletjes speelt is daar niet vreemd aan.
De componist is niet bij machte een synthese te vinden tussen de tegenstrijdige gevoelens die hem bestormen:de dwingende kracht van de liefde versus de walging en schaamte voor het tegennatuurlijke van zijn passie. Uiteindelijk zet hij moraal en rationaliteit opzij en geeft toe aan zijn lagere impulsen? Dat keerpunt wordt in de verf gezet door de vierde beweging van Mahlers' Derde Symfonie, een muzikale bewerking van Nietzsche's Zarathustra (Oh Mensch! Gib acht)', en een oproep tot de mensen om optimaal van hun vitale krachten te genieten. Tegelijk met die omslag zet ook het verval in. De verzorgde, gedistingeerde heer van weleer verwordt tot een zielige paskwil. In een onhandige poging om Tadzio te behagen laat hij door een barbier een potsierlijk wit masker op zijn gezicht aanbrengen, dat zowel als een parodie op jeugdigheid als een omineus dodenmasker kan geïnterpreteerd worden. Eros en Thanatos zijn trouwens complementair in deze film, want tegen de achtergrond van het liefdesverhaal woedt een dodelijke cholera in de stad die de corruptie symboliseert die alle idealen aanvreet en compromitteert. Uiteindelijk zal Aschenbach bezwijken aan die ziekte. Zijn verlangen om een glimp van Tadzio op te vangen heeft hem onnodige risico's doen nemen en alle angst voor besmetting de mond gesnoerd. De slotsequentie is ronduit magistraal: Aschenbach die - stervende, en pathetisch opgedirkt met witte schmink - in een strandstoel op het Lido nog een laatste hunkerende blik werpt op Tadzio die in de verte als een Adonis met gestrekte arm oprijst uit de zee. Tja, Aschenbach is zeker de eerste niet die aan zijn ideaal ten onder gaat.
De rol van Aschenbach wordt subliem vertolkt door Dirk Bogarde, die als geen ander met weinig woorden, maar een fantastische mimiek uiting weet te geven aan het verlangen dat in het innerlijke van Aschenbach woedt. Marissa Berenson speelt op overtuigende wijze de rol van moeder van Tadzio, al is haar bijdrage eerder beperkt. De Zweedse Björn Andresen tekende op zijn beurt voor de rol van Tadzio. Hij speelt gewoon wat hij is; een mooie jongen.
Het mistige Venetië draagt bij aan de melancholische sfeer van de film en heeft ook een symbolische waarde, aangezien het een prachtige maar gedoemde stad is die wellicht ooit in het water zal verdwijnen. Het is een film die het sowieso moet hebben van het visuele en audititieve aspect en van de sterk suggestieve acteerstijl van de hoofdrolspelers. Woorden komen er amper aan te pas.
Visconti weet ook de tijdsgeest overtuigend te schetsen met Bilitis-achtige poses van de aristocratie. Wat meer is, hij blijft boeien door schoonheid als iets gevaarlijks voor te stellen en de complexiteit van de menselijke psyche te exploreren. De kleurenfotografie van Pasqualino De Santis, alsook de kostumering van Piero Tosi zijn ronduit schitterend.
Wat mij in die film zo aansprak? Het universele thema, denk ik. Iedereen is al wel eens in de ban geweest van schoonheid, in die mate zelfs dat elke rationaliteit in het niet verzinkt. Die hunkering naar perfectie is ingebakken in de mens. Als hij ze in zichzelf niet vindt, zoekt hij ze elders...Mensen, als je de kans hebt, ga dat zien! ga dat zien! Pure schoonheid. Alleen die muziek. Ik zelf heb hem al acht keer gezien.
Af en toe krijg ik aandrang om te mopperen, vooral als alles meezit en het geluk mij stralend toelacht. De christelijke moraal gebiedt nu eenmaal dat aardse voorspoed moet afgedwongen worden, met lijden en gekners van tanden, met rampspoed en met hellepijn. Dus vindt u mij met regelmatige tussenpozen aan de klaagmuur des levens, waar ik mijn lot beween.
Mijn zoon kiest vierklauwens het hazenpad als hij de bui ziet hangen, maar dat belet mij niet om mij voluit te laten gaan. Ach en wee, roep ik uit de diepten van de kelder, want dat is de plaats waar ik bij voorkeur mijn geweeklaag laat weergalmen. De akoestiek leent er zich namelijk uitstekend voor een potje luidkeels gehassebras.
Aanleidingen voor het dreinfestijn zoek ik zelf wel. Ik laat quasi toevallig de melk overkoken, maar per ongeluk een kras op mijn favoriete CD, of kom schielijk tot de constatatie dat ik nog altijd single ben. Of net niet. En dan begint de pret. Zeuren, jammeren, jengelen, darren, urmen, kieskauwen, emmeren, zemelknopen... Het heeft geen naam. Ik sta soms zelf versteld van de bittere gal die zich onvermoed in mijn binnenste heeft opgestapeld, met een laagje zuurstokroze patina eromheen.
Helemaal te gek vind ik het als ik kan mopperen in gezelschap, als mijn lament op bijval van anderen kan rekenen en op backing vocals die sidderen van chagrijn. Ik zet in met 'nobody knows the trouble I've seen' en mijn gesprekspartners vallen in met bandeloos gejeremieer: 'sometimes I am almost to the ground, oh my lord!'. Pure gospel is dat. En geloof maar niet dat men mij bij het sikkeneuren kan overtroeven. Oh neen, geen denken aan. Ik ben de vleesgeworden schicksalgodin, en dat zal geweten zijn!
Sinds kort geef ik ook lessen aan al wie stijlvol wil leren meieren. Waarom ook niet. Je kan toch ook cursussen 'chanten', 'rappen', 'mantra' volgen! Het is bovendien een onverhoopt succes. Antwerpen loopt storm voor de snelcursus 'eikelen in vier dagen'. De cursisten beweren dat zij door efficiënt te leren zaniken hun negatieve energie kwijtraken. Wij werken dan ook tijdens elke les naar een catharsis toe. Ik ben blijkbaar dermate overtuigend, dat een Ghanese vrouw mij vroeg om tijdens de begrafenis van overleden landgenoten de rol van pleurante op mij te nemen. Die taak is doorgaans alleen weggelegd voor rondborstige zwarte matrones met een stem als een megafoon, die niet te beroerd zijn om tijdens zo'n plechtigheid drie uur lang de ziel uit hun lijf te schreeuwen. Betaalde beroepsjammeraarster als het ware. Gisteren heb ik dus mijn eerste treurmars ten beste gegeven. Het was tijdens de begrafenis van een Ghanese voetballer die overleed na een ongeval. Gelooft u mij als ik zeg, dat die man na twee maten van mijn elegie uit de dood is opgestaan en als de weerga naar de uitgang rende? Ja? Dan is het hoog tijd om uw arts te raadplegen. Moest het snel bergafwaarts gaan met je gezondheid, de prijslijst voor een jeremiade mijnentwege tijdens je uitvaartplechtigheid kan je aanvragen via de email-faciliteit op mijn blog.
Aha, u denkt dat u de enige bent die met de mond en 'en plein public' het geloof in gezonde voeding belijdt, maar met diezelfde mond koolhydraten en vetten verslindt, als de kust veilig is, wel dan hebt u het verkeerd voor. België's nationale trots - de friet - is een succesnummer in alle uithoeken van de wereld. Ooit zag ik een frituur die zich als een soortement buitenaards curiosum had neergepoot in Riobamba, een schilderachtig dorpje in Ecuador. Ze stond in de schaduw van een reusachtige Yucca en zowel de indigeno's als de nakomelingen van de conquistadores waren er kind aan huis. Frieten en gebakken platano's waren de smaakmakers in hun armoedig bestaan. Ze schransten dan ook gebakken patat alsof het een godenspijs in de aanbieding was.
De Belgische frituuruitbater deed gouden zaken en voelde zich als een vis in het water in dat godvergeten gat aan de voet van het Andesgebergte. Hij had het gat in de markt gezien en het met typische Belgische ondernemerszin dichtgeplamuurd. Hij noemde zichzelf een fritoloog. Hij wist alles over frieten: wie dit culinaire mirakel bedacht had, dat bintjes aardappelen niet per sé garant staan voor kwaliteit, dat ook de vorm van de friet een verschil kan maken. Hij vertelde me dat frieten oorspronkelijk een goedkope variant waren van visjes die door de bewoners van de Belgische Maaskant in heet vet werden gefrituurd. In zijn vrije tijd maakte deze patatslijter trouwens kunstwerken met frieten. De gebronsde stokjes bewerkte hij met een speciaal conserveringsmiddel, om ze daarna opeen te stapelen tot geometrische figuren. Ook zijn poëtische ontboezemingen over 'de pommes duchesse van het volk' waren tot ver buiten de dorpsgrenzen bekend. Men beweerde zelfs dat hij aan de hand van frieten de toekomst kon voorspellen. Hij gooide een stuk of wat frieten in de lucht en las dan uit de manier waarop ze zich op de grond schikten welke grillen het fatum voor je in petto had.
Als ambassadeur van Belgische streekproducten in het buitenland was hij evenwel geenszins een unicum. Ook in Afrika vind je Belgische frietkoten, in Zuid-West Patagonië, of in Anchorage. Iedereen is dol op de frieten van bij ons. Frieten zijn een universeel bindmiddel. Nergens kan je zo goed en zo intercultureel netwerken als aan de toog van Moeder Mora. Senegalezen, Belgen, Chinezen, Kosovaren staan er broederlijk naast elkaar en beslechten hun politieke geschillen met of zonder mayonaise.
Ik zelf vind het af en toe heerlijk om in zo'n baanfrituur lekker plebejisch een puntzak met goudgele boerenvingers te eten. Het eerste wat ik doe als ik thuiskom van een buitenlandse reis is trouwens zo'n patatkraam binnenduiken. De onthouding laat altijd weer diepe sporen na. Want, zeg nu zelf, frieten in Spanje smaken toch enigszins anders dan frieten van eigen bodem. En dan had ik het nog niet over de papillenschennende 'patat uit de muur' die in Nederland' het mooie weer maakt. Potverdriedubbeltjesnogaantoezeg! Maar wist u dat ook politici, professoren en al dat ander schoon volk bijwijlen de regels van de etiquette aan de laars lapt om incognito uit de bol te gaan in een fritotheek? Ik heb ze al vaak op heterdaad betrapt. Flip Dewinter kan het uiteraard niet nalaten om een speech af te steken over dat vreemd gespuis dat onze contreien teistert. De aardappel is nu eenmaal afkomstig van Latijns-Amerika. Maar al die andere grootheden! Ze smekken, likken duimen en vingers af, maken knorrende geluiden, kortom, zo kende u ze nog niet. Hoe kitscheriger het interieur, hoe zoeter de zonde overigens. Oranje plastic kuipzeteltjes, tafeltjes met een formica blad, het hoort bij een frituur als een kip bij een ei. Zo ook de vettige walm die bezoeker en uitbater omgeeft. In het ideale geval wordt de schranspartij muzikaal omlijst met een zeemzoete schlager die uit een klein transistorradiootje schalt. Als de frituuruitbater dan ook nog een praatvaar is die kan ouwehoeren als de beste, is het plaatje compleet. In de frietcultuur moet je nu eenmaal geen literaire of communicatieve hoogstandjes verwachten. En beste friturist, knoop dat nu eens goed in de oren, frieten komen niet uit de diepvries, maar worden onder het toeziend oog van de klant uit dikke verse aardappelen gesneden. En een echte fritofiel eet frieten met de vingers en niet met een vork.
Fier ben ik, op onze nationale trots. Wee de Engelsman of Amerikaan die in mijn bijzijn de woorden 'French fries' durft te bezigen. Ik vaardig niet minder dan 'een fatwa' tegen hem uit. Ik zal overigens in het buitenland nooit nalaten onze reputatie terzake hoog te houden. Wedden dat u bij vlagen ook een fritomaan bent, die alle schone schijn, alsmede het dunne laagje beschaving laat varen om proletarisch, met gretige en vettige vingers naar het culinaire goud te grijpen! Liefst in een frituur die oogt als een Zwitserse alpenhut. Eén ding is zeker: koning, keizer, admiraal... frieten eten we allemaal
Sinds kort is Antwerpen in de ban van de Murga, een van oorsprong latijns amerikaanse traditie. De Murga werd uitgevonden door de Afrikaanse slaven in de regio tussen Buenos Aires en de Uruguyaanse hoofdstad Montevideo. De slaven vermengden hun eigen muziek en cultuur met die van de indianen en de Europese migranten. Zo ontstond een bonte mix van ritmes, dansen, kostuums en verhalen. In Argentinië is deze traditie razend populair.Groepen muzikanten, dansers en circusartiesten bezetten voor één dag de straten van hun stad. In bonte kostuums, met originele teksten, brass en percussie, jonglerende en goochelende, wordt een uniek straatspektakel gecreëerd. Elke aanleiding is goed om een MURGA te laten optreden: buurtfeesten, culturele manifestaties of zelfs carnavals. MURGA is het middel bij uitstek om te tonen wat er leeft onder de mensen. Bij murga is iedereen gelijk: alles draait rond passie en kleuren! De Argentijnse Antwerpenaar Salinas vond het een goed idee om de Murga ook in Antwerpen te introduceren. Hij dacht dat het uitstekend middel was om de verzuring tegen te gaan en aan culturele kruisbestuiving te doen. De Antwerpen reageerden enthousiast, en in de loop van juni trok er dan ook een vrolijke parade door de stad.
Ik ben verslaafd aan de computer en ben daarin geenszins een einzelgänger. Ik kan zo voor de vuist weg vijf mensen opnoemen die met dezelfde kwaal behept zijn. Hun computer is hun god en dat kan je duidelijk afleiden uit volgende symptomen:
- als ze beginnen te lachen gillen ze LOL (laugh out loud)
- ze zullen eerder hun liefde verklaren aan de computer dan aan hun partner
- als hun huis vlam vat zullen ze eerst hun computer uit de brand slepen en pas daarna hun familie
- hun computer is hun enige vriend
- zij geloven dat cybersex beter is dan echte sex
- ze typen enkel in dat gekke chattaaltje
- ze typen 40 woorden per minuut met twee vingers
- hun kinderen heten bijvoorbeeld RAM en ROM
- als ze een pauze inlassen tijdens het compjoeteren, beseffen ze dat ze 20 kilo zijn bijgekomen, dat er haar is beginnen groeien op onwaarschijnlijke plaatsen op hun lichaam, dat hun partner er vandoor is met de kinderen en dat windows 5.0 gedateerd is
Toen ik vanmorgen mijn computer aanzette, begon hij te ronken als een krolse kater. Dat voorspelt meestal niet veel goeds. En dit keer was dat niet anders: Your mailbox is full schreeuwde de pop up die in het midden van het scherm verscheen, en dat was dan nog een eufemisme. Mijn digitale brievenbus was zonder meer hoogzwanger van in spirito bevruchte kattebelletjes die om ter luidst schreeuwden om aandacht. En tussen de borelingen zaten heel wat koekoeksjongen.
Er was de obligate Burundees die mij vroeg om tijdelijk zijn fortuin te beheren. Er was de gebruikelijke reclame voor allerlei sex-, schoonheids-, en gezondheidsaccessoires. Religieuze en politieke goeroes smeekten mij om mij tot de juiste kerk te bekeren, en een stuk of wat correspondenten verzocht mij om op één of ander terrein actie te ondernemen. Om deel te nemen aan een wedstrijd kleiduiven schieten, bijvoorbeeld, of aan de Miss Poupehan verkiezingen.
Timemanagement zei u? My ass! Daar ging mijn doorwrochten dagplanning. Uren besteedde ik aan het sorteren en doornemen van de ontboezemingen van mijn medemens. Het leek wel of heel weldenkend Vlaanderen mij iets te melden had. De delete knop presteerde overuren. Heeft de ontdekking van de zin hebban olla uogala nestas begunnan op een strookje perkament de analfabete kempense turfsteker van destijds omgeturnd tot een lettergeile veelschrijver?
Wat heb ik soms de smoor in dat Hendrik Conscience zijn volk leerde lezen. Kunnen we niet met zijn allen terug naar de tijd dat een dorp welgeteld één geletterde nestor telde, die dan ook officieel was aangesteld als brievenschrijver van de hele sibbe. Die zich met bevende handen en bij het licht van een druipkaars van zijn taak kweet en alle spam uit zijn correspondentie weerde? Die ambachtelijk tewerk ging en met een flinke dosis beroepstrots calligrafische kunstwerken boetseerde. Weet u nog? De loteling? De brief aan Jan?
Vandaag word je willens nillens een binge-eater. Je vreet letters zoals Michel Piccoli kippen in La Grande Bouffe; letterbrij die niet altijd met een Michelin-ster kan gehonoreerd worden, en vaak tot 'la nouvelle cuisine' van de literatuur moet gerekend worden. Doelmatig, minimalistisch en zonder franje.
Want een mail heeft heel wat weg van een brief met bloedarmoede, vind ik. Er komt geen wikken en wegen meer aan te pas. Geen zorgvuldig afmeten van taalgebruik en ritme. De boodschap wordt steriel verpakt en op het netvlies van de ontvanger gekwakt. Wat is er bijvoorbeeld fletser en onpersoonlijker dan een mail om je te feliciteren met de highlights in je leven?
Ik wil gelukgewensen op handgeschept papier waaraan nog een toefje lijfgeur van de afzender kleeft. Liefst geschreven met een vulpen uit een prijzige catalogus en samengevouwen in een fancy omslag met een milieubewuste postzegel in de rechterbovenhoek. Een souvenir dat je later nog eens kan bovenhalen om de emoties van dat ogenblik te herbeleven. Of dat je kan verfrommelen als het van de vijand komt.
En ja, ik heb ook heimwee naar het ritueel van de klassieke postbedeling, ook al belt de postbode altijd twee keer. Op de werkvloer sorteerde de postman alle brieven volgens orde van belangrijkheid, alvorens ze in een mooi stapeltje op je bureau te deponeren. Die lichte sensatie bij het lezen van de naam van de afzender, dat sensuele genot bij het opensnijden van de bovennaad met de ivoren brievenopener. Die suspense bij het openvouwen van de brief pure erotiek was dat.
Neen, geef mij dan maar de Regie Der Posterijen, met al haar gebreken. Het risico op anthraxvergiftiging neem ik er graag bij.
De jongste tijd staan de kranten weer bol van de berichten over stelende Roma-jongeren. Jan Rap en zijn maat krijgen naar verluidt geduchte concurrentie van kleine, donkere Gadzjo's. Maar hey, geen enkele journalist doet moeite om deze feiten in één of andere context te plaatsen. Mensen worden zodoende weer maar eens bevestigd in hun vooroordelen: Haal de was maar binnen! Alle Roma zijn criminelen! Het onveiligheidsgevoel neemt toe, en het Vlaams Belang lacht in zijn vuistje. Dit is precies wat zij nodig hebben om hun positie te verstevigen.
Hoezeer de integratiesector de voorbije jaren ook de nadruk gelegd heeft op het belang van positieve beeldvorming van allochtonen in de media, de pers blijft volharden in den boze. Allochtonen komen meestal op een negatieve manier in the picture. Akkoord, een dief is een dief, of hij nu van autochtone of allochtone afkomst is, maar enige achtergrondinformatie zou toch niet misplaatst zijn.
Want wat wil de realiteit? Roma zijn afkomstig uit de Oost-blok landen waar zij gediscrimineerd en zelfs vervolgd worden. Vaak worden zij het slachtoffer van agressie. In bepaalde steden kan men zelfs gewagen van een apartheidsbeleid. In strikte zin zijn Roma die in ons land verblijven dus asielzoekers. Maar het Belgische asielbeleid interpreteert de vluchtelingenconventie van Genève dermate eng, dat Roma niet voor het vluchtelingenstatuut in aanmerking komen. Zij kunnen dus ook geen aanspraak maken op financiële steun, met alle gevolgen vandien. Terug naar afzender kunnen ze ook niet, zodat de meesten moeten overleven door een beroep te doen op bijstand van familie, kennissen, of caritatieve instellingen die het zelf ook niet breed kunnen laten hangen. Hun levensstandaard is doorgaans verre van ideaal.
Het moet voor jongeren geen sinecure zijn om arm te zijn in een land waarin de rijkdom op alle mogelijke manieren wordt geëtaleerd. Waarin kinderen van kindsbeen af gestimuleerd worden om te consumeren. Waar ukkies van 8 jaar een GSM hebben, en een MP3-speler en een computer. Wat gaat er door zo'n kind heen dat zich dat allemaal niet kan veroorloven? Er bestaat geen excuus voor criminaliteit. Maar wie zei ook weer dat de gelegenheid, of de situatie de dief maakt? Een gezonde, viriele vrouwengek zet je toch ook niet met zijn gebenedijde musculatuur in een hoerenkast! Quoi! Wanneer houdt de regering eens op met de kop in het zand te steken, en zoekt ze naar een oplossing voor onhoudbare toestanden! Het is een vicieuze cirkel die zichzelf in stand houdt: uit angst voor een afstraffing door het kiespubliek past zij een restrictief beleid toe, waardoor een groot aantal asielzoekers of illegalen in mensonwaardige omstandigheden moeten leven en min of meer in de criminaliteit gedwongen worden, waardoor de modale burger negatief gaat staan t.o. vluchtelingen, enzoverder, enzovoort. Wie doorbreekt de cirkel?
Gisteren was ik op bezoek bij vriendin Lore die in het ziekenhuis lag na een zware val van een ladder. Ze had om mijn spirituele (ahum) gezelschap gevraagd, want het eentonige patroon van eten-uitzieken-slapen begon haar stilaan de strot uit te komen, en ziekenhuisclowns konden haar met hun grappen en grollen niet meer opbeuren. Nu lul ik inderdaad veel en graag, vooral als het over ziektes en taxidermistische technieken gaat, maar dat nam niet weg dat het niet goed ging met Lore. Ernstige kneuzingen aan de wervels, een hersenschudding en een posttraumatische verwardheid zouden haar voor langere tijd aan het bed gekluisterd houden. En maar goed ook, want ze kon geen vriend van vijand meer onderscheiden. Toen ik aan haar bed plaatsnam, hield ze me geruime tijd voor de ziekenhuisproost die met gewijde spic & span de zwarte vlekken op haar ziel kwam retoucheren. Tja, om mij te verwarren met een zieleherder moet je aardig van de kaart zijn. Aanvankelijk was ik dan ook zwaar gebelgd. Jarenlang heb ik me uitgesloofd om een imago op te bouwen van 'rebel without a cause', en dan dit. Maar goed, aan de dwalingen van zieken en simpelen van geest moet men niet al te zwaar tillen. Zij kunnen het tenslotte ook niet helpen dat het af en toe flink tempeest onder hun hersenpan.
Gelukkig trok de mist in Lores hoofd al vrij snel op, zodat wij het eindelijk over koetjes en kalfjes konden hebben. Plotseling kwam er evenwel een kudde witjassen binnenvallen, een specialist ostheopaat met in zijn kielzog een tiental artsen in opleiding. Dolenthousiast bogen zij zich over de gekneusde botten van Lore, porden met stethoscopen in haar ribben, en oreerden over het zeldzame karakter van bepaalde breuken en barsten. De kreten van bewondering waren niet van de lucht, maar Lores' gezicht vertoonde hoe langer hoe meer de kenmerken van een vulkaan die op uitbarsten staat. 'Misschien moet ik maar even verdwijnen', dacht ik zo bij mezelf, 'al was het maar om de geur van penicilline, ether en methanol van mij af te schudden'. Ik voegde de daad bij het woord en ging op zoek naar het cafetaria. Onderweg zag ik op mijn pad een oude man die schuifelend zijn weg zocht naar de uitgang.
Nu weet ik maar al te best dat er niets grappigs is aan een oude man met een wandelstok, dat het getuigt van slechte smaak en gebrek aan fatsoen om de draak met zon eminence grise te steken. Maar deze olijke olibrius was dan misschien slecht ter been, aan zijn voeten droeg hij reebokschoenen die oogden alsof zij moeiteloos alle olympische records konden verpulveren. Het waren blitse stappers die ongetwijfeld een fortuin gekost hadden. Het hele plaatje streek enigszins tegen de haren in. Alsof je rode kool met mosterd op je bord kreeg gepresenteerd. Als het Nikes waren geweest had je nog in een goddelijke voorzienigheid kunnen geloven. Maar Reebok, of all brands. Misschien was het een cadeautje van zijn kinderen. Misschien ook niet. Maar het zette mij aan het denken.
Er zijn dingen die je nooit samen moet kopen: een wandelstok en reebokschoenen bijvoorbeeld Hier zijn er nog een paar: viagra en sexy lingerie, servietten en condooms, wasmachine en vrouw, trouwring en handboeien, pornovideo en playboy, auto en man.
Van bedelman tot edelman, het is de natte droom van ieder mens die in het zweet des aanschijns zijn dagelijkse boterham moet verdienen. Onder het motto iedereen rijk, vullen wij lottoformulieren in, spelen wij op de paardenkoers en meten wij de stand van de sterren, om te zien of de goden ons gunstig gezind zijn. Ook de instant sterrenstatus van Paul Potts sprak tot de verbeelding van miljoenen mensen wereldwijd. In het zog van zijn overwinning van de laatste editie van Britains Got Talent, ontstond er op tal van fora on- en off line een laaiend debat over de diepere gronden van dit soort succes. Ik vond die discussie zo ongemeen boeiend, dat ik ze hier in verkorte vorm weergeef.
Iedereen kent ondertussen het verhaal van de Britse kikker die een prins werd: Paul Potts, de telefoonverkoper die tijdens de laatste editie van Britains Got Talent moeiteloos het voltallige publiek en de jury in zijn zak stak. In bouwvakkerskloffie en op lonsdales gaf hij een versie van Puccinis aria Nessun Dorma ten beste, waar menig ambachtelijk tenor een punt aan kon zuigen. Tenminste, dat was de mening van meer dan zes miljoen mensen, die na het bekijken van het You Tube filmpje van Potts euforisch uit de bol gingen. Black Metalfans bekeerden zich van de weeromstuit tot de parochie van Pavarotti, huismoeders waagden zich tijdens de afwas plotseling aan La Traviata, en intellectuelen sloegen ijlings de hand aan zichzelf bij het horen van zoveel moois.
Maar de laatste noten van Pauls mooie motetteken waren nog niet uitgestorven, of in de coulissen van de operawereld ontstond een laaiend debat tussen believers en non-believers. De lont werd aan het kruitvat gestoken door een aantal recensies van operacritici, die vreesden dat het culturele Armageddon nabij was. Zon lulletje rozenwater zonder opleiding of geloofsbrieven, en met een stem als een stalinorgel gaf al die geschoolde, uitmuntende en vers gesteven tenoren zomaar eventjes het nakijken? Niet normaal toch! Een Maria Ewing op het demonische hoogtepunt van haar carrière, of een Maria Callas in Lucia Di Lammermoor, dat was pas opera van de bovenste plank. Maar die omhooggeschopte kermiszangen van een Potts had even veel met opera gemeen als een pastoor met een zwarte mis. Zelfs in het kapelkoor van Baden-Würtemberg zou hij afgaan als een gieter. Er moest dus een andere verklaring zijn voor die wereldwijde hype.
Ene Hensher van The Chicago Tribune kwam met het syndroom van Stendhal op de proppen. De goegemeente die zich volpropt met trash, rap, techno, en andere muzak is zo cultubeet dat ze bij een ietwat artisanaal gebrachte riedel overspannen uit haar dak gaat. Anderen hadden het dan weer over het Cinderellafenomeen. Jan modaal houdt van kikkers die prinsen worden. Als deze uit volks DNA opgetrokken knul dat kan, kan ik het ook, redeneert hij. Wat er ook van zij, operacritici waren het er vrijwel unaniem over eens dat het spervuur van superlatieven dat Paul wereldwijd oogstte een maat voor niets was. Paul was geen operazanger. Punt. Andere lijn.
Op het discussieforum van Times On Line schopten de Paul Potts fans wild om zich heen. Paul was een natuurtalent dat thuishoorde in het rijtje van grote tenoren dat geschiedenis schreef. En operacritici waren gerateerde muzikale kroonpretendenten die hun gal spuwden op hun meer fortuinlijke pendanten.
Operapuristen hielden echter het been stijf. Het mangelde Paul te veel aan volume en techniek om het ooit tot een achtenswaardig tenor te kunnen schoppen. Er was er zelfs ééntje bij die tot in het detail beschreef waar Pauls strottenhoofd en stembanden in de fout gingen.
Dat was het ogenblik waarop ook musici hun wagonnetje aan het debat haakten. Techniek, meenden zij, was maar een vehikel om de stem tot een beter instrument te politoeren. De essentie van muziek is het overbrengen van emoties en daar was Paul wonderwel toe in staat. Een kenner schreef dit toe aan de hoge graad van emotionele prosodie van Pauls stem, i.e. de gevoelsintonatie, gecombineerd met tempo en volume. Ook zangers zoals Caruso en Mario Di Lanza hadden die stemkwaliteit in hoge mate.
Een kermiszanger moet geen opera zingen, net zoals Britney Spears geen Tina Turner moet imiteren, riposteerden de puristen hardleers. En dit was meteen ook het startschot voor een discussie over opera als instituut. Dat het een knekelput was van oude fossiele gezangen en pruiken, fulmineerden Pauls fans, een elitaire ballenkraam, met een starre code van wat mag en niet mag en de geslotenheid van een maçonnieke loge. Zangers zoals Paul Potts en Helmut Lotti boden de unieke gelegenheid om opera dichter bij de man in de straat te brengen, waar hij uiteindelijk thuishoort. De samenzang van de drie tenoren met rock- en popzangers van allerlei slag, was een eerste stap in die richting. 'Poperazangers zoals Il Divo, Howard Russell, Sarah Brightman die populaire muziek vertolken met een klassiek geschoolde stem gingen verder op het ingeslagen pad. Het publiek was alvast laaiend enthousiast. Operazangers die zich in het populaire straatje begeven, lopen echter het risico door de operawereld uitgespuwd te worden als goedkope escortegirls en boys die het met de gangbare zeden van het milieu niet zo nauw nemen.
Het valt nochtans niet te ontkennen dat de doorsnee mens weinig affiniteit heeft met wat er zich op het podium van, pakweg, de Metropolitan of de Scala van Milaan afspeelt. Want wie opera zegt, denkt aan een zondvloed van mediocre melodieën, een zoutloze verhaallijn en enkele mooie arias. Komt daar nog bij dat de stemmen van de doorsnee operazangers zo opgeschroefd zijn dat zij hun natuurlijke klankkleur verliezen, en de toeschouwers om de oren slaan met overdadig vibrato en technische tierelantijnen. Het overbrengen van emoties is daarbij van secundair belang. Operazangers die wars zijn van overdadige arabesken, de natuurlijke coloratuur van hun stem weten te behouden en dan ook nog kunnen ontroeren, zijn dun gezaaid. Barbara Bonnie is er zo één, en Andreas Scholl en Sillen Kirkebjö. Maar zij zijn dan ook de spreekwoordelijke naalden in de hooiberg. Op de keper beschouwd is het hele operaconcept aan een grondige facelift toe. Een botox-injectie om de plooien glad te strijken dringt zich op.
En wat met Paul Potts? Gaat hij zijn weg vinden in deze wereld van tradities en conventies. Waarschijnlijk niet. De internationale commotie die hij veroorzaakte was gebaseerd op een filmpje dat vier minuten duurde. Te weinig om een gefundeerd oordeel te vellen over iemands zangkwaliteiten. De CD die hij inmiddels uitbracht mag er best zijn, maar tijdens optredens in diverse steden in Engeland viel hij soms hopeloos door de mand. Zijn versie van Granada is een parodie op de versie die door o.m. Juan Florez op You Tube werd gezet. En de vraag is maar of een stemcoach Paul nog iets kan bijbrengen. 36 jaar is wel een hoge leeftijd om nog met een vocale training te beginnen. Spijtig, dat wel, want talent heeft hij in overvloed. Wellicht zal hij nog een aantal CDs uitbrengen met vulgariserende versies van opera-arias en daar ook nog goed mee scoren. Maar zijn ultieme droom: operazanger worden is waarschijnlijk te hoog gegrepen. Al hadden we het hem graag gegund.
Bent u voor of tegen de herinvoering van de prachtige woorden 'vierklauwens', 'redekavelen', 'verwatenheid'. Bij voldoende interesse lanceer ik een actie om deze terug op te waarderen!
Aha, u denkt dat u de enige bent die met de mond en 'en plein public' het geloof in gezonde voeding belijdt, maar met diezelfde mond koolhydraten en vetten verslindt, als de kust veilig is, wel dan hebt u het verkeerd voor. België's nationale trots - de friet - is een succesnummer in alle uithoeken van de wereld. Ooit zag ik een frituur die zich als een soortement buitenaards curiosum had neergepoot in Riobamba, een schilderachtig dorpje in Ecuador. Ze stond in de schaduw van een reusachtige Yucca en zowel de indigeno's als de nakomelingen van de conquistadores waren er kind aan huis. Frieten en gebakken platano's waren de smaakmakers in hun armoedig bestaan. Ze schransten dan ook gebakken patat alsof het een godenspijs in de aanbieding was.
