Ik ben Stien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is integratiewerkster.
Ik ben geboren op 24/10/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, politiek, kunst, reizen,.....
Ik hou er van om dingen scherp te stellen, uit te vergroten. Niet alles wat hier staat strookt dus met de werkelijkheid.
Stiens' Kitchen
dank zij mij staat hier geen andere onzin
19-02-2007
Film Down Under
Zij die het dromen verliezen, zijn verloren - Aboriginal gezegde
Australië is een land dat ik een warm hart toedraag. Niet alleen omdat een aantal van mijn alternatieve vrienden er met succes een geitenboerderij uitbaten,maar ook omdat films die zich in the land down underafspelen bijna zonder uitzondering prachtige producties zijn die baden in een mystiek sfeertje. De eerste film in een Australische setting die ik te zien kreeg was the walkabout (1971); een maatschappij-kritische prent van Nicolas Roeg in een tijd dat maatschappijkritisch nog geen scheldwoord was. Een jong meisje en haar broertje raken na de zelfmoord van hun vader op de dool in de Australische woestijn. In de onmetelijke wildernis die het Australische binnenland is gaan zij op zoek naar menselijke leven. Tijdens die tocht ontmoeten zij een jonge aboriginal die in het kader van een overgangsrite zes maanden op eigen houtje moet zien te overleven (the walkabout). De jongeman voelt zich echter verplicht om van zijn pad af te wijken en de twee kinderen naar de bewoonde wereld te begeleiden. Met weinig woorden en een eenvoudig verhaal toont Nicolas Roeg in dit poëtische visuele pareltje de onmetelijke afstand tussen de westerse, stedelijke beschaving en de natuur en de levenswijze van de aboriginals in de Australische outback.
Een aantal jaren later zag ik Picnick at Hanging Rock van Peter Weir, een film die zich eveneens in het Australische binnenland afspeelt. Een stel jongedames van de exclusieve Appleyard College for Young Ladies in het Australische Victoria gaan samen met twee leerkrachten op uitstap naar Hanging Rock, een miljoen jaar oude, 150 meter hoge rotsenformatie, om daar te picnicken. Vier leerlingen vragen de toestemming om wat rond te wandelen een tijdje later komt één van hen in paniek terug, en een leerkrachte gaat de overige drie zoeken. Geen van hen keert terug. Een week later wordt Irma, één van de drie verdwenen meisjes, teruggevonden oververmoeid, uitgedroogd en met wat schaafwonden, maar verder levend en wel. Ze herinnert zich niets van wat er met haar gebeurd is, maar de geruchten en speculaties vliegen uiteraard in het rond. Irma wordt onderzocht door een dokter, die met een ernstige blik meedeelt dat ze nog intact is. De zoektocht naar de anderen gaat voort, zonder succes, en de Appleyard school krijgt flink te lijden onder het schandaal. Ook deze film moet het vooral hebben van de sfeer, van de manier waarop camerabewegingen, kleuren, licht, geluid en muziek samenwerken om een bizarre trip te creëren waarvan het doel lang niet altijd duidelijk is
En nu is er dus Ten Canoes van de regisseurs Rolf De Heer en Peter Djigirr (kreeg prijs voor beste film op het 33e Filmfestival van Gent) Tien Aboriginals zijn met zelfgemaakte kano's op ganzenjacht in Noord-Australië. Een van de jagers is de jonge Dayindi. Hij is verliefd op een van de vrouwen van zijn oudere broer Minygululu. Om hem duidelijk te maken dat zoiets tegen alle wetten van de stam ingaat, vertelt Minygululu zijn broer een oeroud verhaal, een verhaal zo lang dat het meerdere dagen in beslag neemt. Een verhaal over een verkeerde liefde, ontvoering, hekserij, stuntelige ruzie en wraak die slecht afloop... Ten Canoes is een unieke film: het is de eerste film die volledig in een van de talen van de Aboriginals is opgenomen. De cast van Ten Canoes bestaat uitsluitend uit Aboriginals. Net zoals de twee andere films waarover ik het had is Ten Canoes een visuele belevenis, zij het met een soms ietwat vreemd ritme. De prent houdt het midden tussen een documentaire, een meditatieve uitstap en een speelfilm. Allen daarheen! Ik ging deze film gisteren zien in de Cartoons in Antwerpen, waar hij nog tot overmorgen speelt. Maar ook in andere provincies is hij te bewonderen. Noot: de twee eerste films zijn ook op DVD te krijgen. Echte aanraders. Wie het stereotype Australië in beeld wil zien kan nog altijd de DVD's van Skippy, the Bush Kangooroo huren.
Blues Ze grijpen je naar de strot Ze bezorgen je een opstoot van ADHD Tenminste als je 'in the mood' bent Als je innerlijke huishouding om een bluesy jasje schreeuwt
Want net zoals ik uitsluitend in de ban ben van Vivaldi Als ik in een melancholisch dipje zit Net zoals ik zweer bij salsa en bossa nova Als mijn hart en lendenen in vuur en vlam staan Zo kick ik enkel op blues als mijn gevoelstemperatuur het vriespunt heeft bereikt Als ik mij onderkoeld voel, onthecht, onvoldaan
En gisteren bij het afsluiten van de werkweek; bij de vaststelling dat de vooropgestelde quota van arbeidsprestaties op de valreep niet werden bereikt. Was het emotionele nulpunt tastbaar dichtbij
Dus zakte ik gisterenavond met K. af naar de Antwerpse bluestempel 'Muddy Waters' Een bruin café in een stille buurt Een reservaat voor zonderlingen waar het altijd een beetje herfst is Overjaarse hippies vinden er dagelijks soelaas in sloten drank en in de existentiële oerschreeuw van Lode Zielens: 'moeder, waarom leven wij?!' In strakke wrangler jeans en cowboy boots zitten zij er te navelstaren. Te mediteren over de teloorgang van de fluwelen revolutie De 'monologue interieur' is er de enige vorm van verbale communicatie. De stream of consciousness de enige aanzet tot beweging. En 'le regard ivre' is er de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie, om het met Kloos te zeggen
K. en ik dompelden ons onder in een bad van John Lee Hooker, BB King en Fleetwood Mac in hun beginjaren We huilden mee met de gitaren van RL Burnside, Louisiana Red en Henry Grey En wentelden ons met graagte in een milde vorm van zelfbeklag.
Toen kwam plotseling een bende Hollandse pretbedervers de pret bederven. Ze hadden lol. Ze lachten zich het lazarus. Ze waren duidelijk op zoek naar vrouwelijk gezelschap om hun avond op te leuken. 'Hey, muurbloempjes', riepen ze, 'gaan jullie mee? Wij kennen een leuke tent die een stuk funkier swingt dan dit hol van Pluto. Kom op! Plezier gegarandeerd!'
Hooghartig wezen K. en ik hun aanzoek af. Wij meegaan? Geen sprake van! Wij wilden navelstaren
Ik heb een moeder. Eentje met een hoofdletter Met de Mmmmhhhh van M&M's en Mora. Eentje die negen kinderen grootbracht alsof het woekerplanten waren. Met de snoeischaar in tijden van rebellie, met roze korrel en veel zonlicht als de bloeivoorwaarden gunstig waren. Zo'n moeder heb ik dus
Zij en het feminisme Het is nooit wat geworden Het was een relatie die tot mislukken was gedoemd Als een tornado raasden de drie maatschappelijke piekmomenten van de vrouwenstrijd aan haar voorbij Zonder ook maar één haartje op haar hoofd te verleggen Excuustruus of girlpower hadden geen vat op haar Gelaten bleef zij hemden strijken, worsten bakken, en alles in het sop zetten Het waren de handelingen van de apostelen zoals die door de bijbel der huisvrouw werden voorgeschreven Pavlov-reflexen van een gedrild mens Soms zong ze een hymne voor Onze Lieve Vrouw 'Het wemelt in de mei van blonde kleinen', zong ze Thuis wemelde het alle dagen van blonde kleinen
Met het wassen der jaren werd mijn moeder een oude vrouw de kinderen gingen het huis uit en met hen haar vreugde en levenslust bovendien hadden de zeven plagen van Egypte haar weten te vinden haar handen trokken krom van de artritis en de reuma haar ogen gingen op oneindig staan en lopen werd een tantaluskwelling.
Maar haar trots was sterker dan het lichamelijke ongemak Tegen beter weten in bleef ze zich vastklampen aan haar huis, haar erf Bleef ze over de Elyzeese velden van haar verleden waken Als een koningin zonder een koninkrijk Hoewel het huis tot stof en as begon te vergaan En om hulp schreeuwde vanuit alle gaten en kieren
Totdat er tijdens de storm van vorige maand een boom op het huis viel Een enorme, uit zijn schors gegroeide den Moeders' engelbewaarder was immers mee verouderd en had er in toestand van dementie de brui aan gegeven De wind kreeg vrij spel door het gat dat er in de zolder geslagen was Het herstellen van het dak zou weken in beslag nemen, zei de verzekeringsagent En fortuinen kosten.
Mijn moeders' trots kreeg geduchte concurrentie van het spook der angst Ze ging op zoek naar veiliger oorden Een plek waar hulp steeds nabij was Waar ze desnoods gepamperd en betutteld werd door geriatrische ghostbusters Ze kreeg een optie op een service-flat in het centrum van het dorp Met meals on wheels Met kinesi- en ergotherapie indien gewenst En een hele hoop lotgenoten op een kluit Die even antiquarisch in hun voegen kraken Nog twee jaar, zei mijn moeder, dan kan ik er mijn intrek nemen Wachtlijsten voor de wachtkamer van de dood Ik hoop dat mijn moeders' trots alsnog een geslaagde come back maakt
OPROEP Sportliefhebbers (m/v), hebben jullie een vlotte pen en gevoel voor humor? Bij www.voetbalkrant.com (20.000 tot 30.000 bezoekers per dag)zoeken ze nog getalenteerde columnisten, schrijvers die vrijwillig willen meewerken aan een kwalitatief hoogstaande sportverslaggeving. Sommige verslaggevers bij VRT, regionale zenders, kranten verdienden hun eerste sporen bij www.voetbalkrant.com. Een echte uitdaging, dus. Geïnteresseerden kunnen contact opnemen met Rita Demeyer: rita.de.meyer@pandora.be; tel. 03/2811505
Ik heb altijd al een boontje gehad voor Charles Ducal omwille van zijn politieke engagement, al heb ik weinig affiniteiten met zijn thuishonk, de PVDA, wegens te extreem en te gedateerd. Ik heb ooit beroepshalve met PVDA-ers moeten samenwerken en geloof me vrij, qua fanatisme zijn ze niet te overtreffen...Charles Ducal is een Vlaamse dichter en schrijver die een groot deel van zijn leven sleet in Leuven.Hij schreef talrijke gedichtenbundels, zoals De Hertog en Ik en Het Huwelijk, en ook het semi-autobiografische De Meesterknecht, een boek dat de moeite van het lezen zeker waard is.
In 1987 publiceerde hij samen met Eric Spinoy, Bernard Dewulf en Dirk Van Bastelaere de bekende dichtbundel Twist Met Ons.
Hij won in 1997 met "Moedertaal" de Prijs voor letterkunde van de Vlaamse provincies en met "De hertog en ik" de Prijs van De Vlaamse Gids en de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs. Op 24 januari 2007 won hij zijn eerste Herman de Coninckprijs voor zijn gedichtenbundel In inkt gewassen.
Charles Ducal werkt momenteel als leraar Nederlands in het Sint-Albertuscollege te Haasrode en geeft Nederlands in het 5e jaar. Onderstaand gedicht van hem werd mij door mijn jongste zus toegestuurd
Betrapt
Zij zat op de plee, doodwit, de haren los, als in waanzin ontbonden, een koude steen haar gezicht.
Ik was op het erf, opgestaan uit een slaap zonder rust. De deur stond open, ik kon alles zien.
Het hemd, samengewrongen tegen haar buik, de witte dijen, de veeg uit haar oog die blonk in het licht.
Ik werd bang, ik wilde roepen.
Toen sloeg de deur dicht.
Enkele uittreksels uit en data over zijn romans:
Over de voorrang van rechts · Brieven Charles Ducal & Kamiel Vanhole
Na 24 november hield ik een gewetensonderzoek. (...) Ik had het gevoel dat een aantal van die 350.000 Vlaams Blok-stemmen op rekening van mijn narcistische schrijvershouding konden gesteld, zo begint Charles Ducal een brief aan zijn vriend Kamiel Vanhole.
Anderhalf jaar later is hun briefwisseling feller, resoluter ook. Wat zouden wij ons druk maken over stemrecht voor migranten, als wij zelf zo bang zijn om stemmen te verliezen, hoont Vanhole.
Dat is uiteindelijk de toon van deze spitante, bezonken en met veel zorg geschreven correspondentie. De steun aan Objectief 479.917 (antiracistisch initiatief van de PVDA) is dan ook de logische conclusie van dit boek.
Over de voorrang van rechts werd uitgegeven ter gelegenheid van 15 jaar uitgeverij EPO en 25 jaar boekhandel De Groene Waterman.
De meesterknecht
bestaat uit zes verhalen die samen een zevende vormen: het leven van Simon Ackx van adolescent tot echtgenoot en vader. Een leven in opdracht van vele meesters en meesteressen: in de liefde, het onderwijs, de revolutie, de literatuur, de varkensslacht en de pornografie. Vol goede wil speelt Simon elke rol die van hem wordt verwacht, doet zijn best in huwelijk en overspel, verzoent het rode boekje met het evangelie en stelt zowel dr. Jekyll als mr. Hyde tevreden. Een modelknecht dus. En toch niet te vertrouwen. Want als zijn uur gekomen is, wordt de knecht op zijn beurt meester. (Echt wel goed)
Wat doen zes carrièrevrouwen in de menopauze - ook wel het verdriet van België genoemd - als de zwaartekracht het wint van de spiertonus en de zo geroemde vrouwelijke rondingen aan de afdaling van de Mont Ventoux zijn begonnen? Hullen zij zich in zak en as om gezamenlijk hun lot te bewenen? Storten zij zich als overtollige lemmingen in zee? Bezondigen zij zich aan binge-eating of bulk-shopping zoals het een wanhopige vrouw betaamt?
Welnee, beste lezer, onderschat u vrouwen in de menopauze vooral niet! Zij zitten misschien wat minder strak in het vel dan hun zoveeljongere zusters. Zij zijn wat hariger. Wat minder vurig ook. Maar de truken van de foor om dit allemaal te verhullen beheersen zij als geen ander. Alleen duurt het wat langer om die kunstgrepen de nodige slagkracht te geven. De vereiste finesses. Voldoende punch en ballen. Niet dat het baltsen naar alles wat naar feromoon ruikt nog zo nodig moet. O nee, geen sprake van. Wat dat betreft zijn zij inmiddels cum laude afgestudeerd aan de universiteit van het leven. En met de jachttrofeeën die zij buit maakten tijdens hun seksuele exploten kunnen zij inmiddels het New Yorkse Guggenheim museum vullen.
Alleen, een vrouw is nu eenmaal bij leven en welzijn gedoemd om haar feminiene trekjes uit te spelen. Altijd en overal. Op het werk, in het casino, bij de autocontrole. De wereld is getoonzet op de sirenenzang van vrouwelijk schoon. En wie daar beroep tegen aantekent belandt in de schemerzone van het maatschappelijke pretpark. Ook vrouwen van middelbare leeftijd zijn aan die oerwet onderhevig. Als zij hun 'looks' verwaarlozen worden ze geheid het slachtoffer van grannydropping in de Nevada-woestijn, of op het strand van Oostende, getuige de foto van zapmoose bij hun relaas van Hills' verjaardagsfeestje.
Daarom, en alleen daarom, vertrokken de zes dames in kwestie vorig weekend voor een dagje naar de Ardennen. Om te recyclen wat er nog te redden viel. Om de batterijen op te laden. Om lief te zijn voor zichzelf. Zomaar. Voor de fun. For old times sake. Het hele feestje schoot op zaterdagochtend uit de startblokken. Echtgenoten werden in stand by gezet, keukenrobots op een seksueel rantsoen. Gesofisticeerde martelwerktuigen werden in de bagageruimte van drie autos geladen. En de caravaan vertrok. Met toeters en bellen. Het hele Vlaamse smartlappenrepertoire kreeg onderweg luidkeels een nieuw jasje aangemeten. Een beetje verliefd van André Hazes werd zelfs op een zevenstemmig arrangement gezet. Tegenliggers waanden zich in Aquatopia bij het aanschouwen van die beurtelings open- en dichtgaande monden. En ei zo na werd een botsing met een verbijsterde autobestuurder vermeden. 'Denk niet te gauw, 't is weer een vrouw', riepen ze hem nog vrolijk na. Natuurlijk werd er onderweg ook gestopt om voldoende rantsoen in te slagen. Een verwendagje zou immers die naam niet waardig zijn indien niet de nodige koolhydraten werden aangesleept. Dames in de menopauze zijn - wat dacht u - verwoede Montignac-adepten, al was het maar omdat die dieet-goeroe niet op een koolhydraatje meer of minder kijkt.
Bij het gereserveerde chaletje toegekomen werd alles uitgeladen en binnengebracht. De kamers met zicht op bucolische verten werden over de aanwezigen verdeeld. Toen was het tijd voor het betere lijfwerk. Het bad werd gevuld met heet water en etherische oliën. Nagelvijltjes en massagetoestellen werden bovengehaald en de lichamelijke healing kon een aanvang nemen. Vriendinnen masseerden en epileerden elkaar, knipten her en der wat nagels bij, plukten luizen uit de pels en veranderden gaandeweg in hun zoveel fraaiere alter ego. Totdat ze in de gaten kregen dat zich aan het raam een hele horde ramptoeristen had verzameld die met open mond hun ogen de kost gaven. En hun geest al evenzeer, afgaande op de verlekkerde blikken. Vlug, vlug de gordijnen dicht, de kleren terug aan en allen in het gelid voor een sessie 'de taal van het lichaam'. Honger, honger! gilde die in alle toonaarden. Die dwingende eis inwilligen was een koud kunstje. In geen tijd werd een copieuze maaltijd toebereid. Met tagliatelli en zalm. Met lookbroodjes, gestoomde worteltjes en courgetten. En uiteraard ook met brio en raffinement. Aan tafel lieten de dames het less is more principe zonder scrupules varen. Een verwendagje mag immers niet licht worden opgenomen. Een light-versie is geen optie, een calorievrije variant al evenmin. Alle aspecten van de hedonistische cultuur verdienen de nodige aandacht en zorg. En eten is nu eenmaal het nec plus ultra van het genieten.
Omdat de dames in kwestie de term holistisch hoog in het vaandel droegen werd in de namiddag ook de geest onderhanden genomen. Ook die was namelijk dringend aan een zuiveringsactie toe. Onheilstijdingen, waanideeën, politieke propaganda bevolkten zowat alle hectaren van het geheugen. Met gevaar voor het psychische evenwicht. En zo. Daarom zoemden ze in een kring gezeten al hun mantras de ruimte in. Om de geest van alle overtollige ballast te bevrijden. Om de psyche over het lichaam te laten heersen. Helaas! Boeddha had beslist een dagje vrijaf, want hun meest intieme wensen werden niet verhoord. Geen sla-me-dood figuur, geen aandelen op de beurs, geen Bruce Willis waren de kroon op het werk van al hun zuchten en hun steunen. In arren moede voorspelden ze zichzelf dan maar een zonnige toekomst aan de hand van tarotkaarten en het boek met alle antwoorden'. In de namiddag maakten ze nog een lange wandeling langs de Semois. Daarbij werden ze op de hielen gezeten door een roedel jachthonden die vrolijk groot wild! groot wild! naar elkaar blaften. Nooit eerder waren de dames zich zo bewust geweest van hun uitmuntende fysieke conditie. Ze liepen met een flair die menig olympisch kampioen zou doen watertanden. Records werden moeiteloos verbroken. Verpulverd. Aan diggelen geslaan...
Toen was de adem op en de pret uit. Alle alaam werd terug in de auto geladen en huiswaarts ging het met de geit. Onderweg stonden de GSMs roodgloeiend. Het mandom eiste plotseling alle aandacht op. Schat, kom je nog niet naar huis? De wasmachine is leeggelopen, en de jongste heeft een vuistdikke buil op haar kop, en Die mannen toch altijd maar weer snoeven dat ze best zonder vrouwen kunnen!
Er zijn zo van die dagen die bij de beesten af zijn en onmiskenbaar met een dierlijk karma zijn doordrenkt. Zon dag nu, zon te gekke dag van allemaal beestjes - en wel voornamelijk pluimvee - beleefde Stefanie Cuppens onlangs zomaar in het midden van de week. Net toen ze dacht dat alles goed ging en ze een gezond evenwicht tussen geest en lichaam had bereikt.
Die ochtend in de krantenwinkel voelde Stefanie Cuppens zich zo fris als een hoentje. Al is dat een contradictio in terminis, want de hoenders die de jongste tijd in het nieuws kwamen oogden allesbehalve fris en kakelvers. Erger nog, het pluimvee dat in prime time op onze beeldbuis verscheen zat slecht in de veren en had geen poot om op te staan. De dioxinecrisis en de vogelgriep had hen flink wat pluimen gekost. En dit keer waren het de Chinezen die de kip de bel aanbonden en van de weeromstuit een kippenkaalslag aanrichtten. Maar dit geheel terzijde.
Toen Stefanie bij vzw Leed & Lompen toekwam en aan haar dagtaak wou beginnen gooide Karel de knuppel in het hoenderhok. Jij moet vandaag de boer op om een dieptepsychologisch onderzoek te doen naar het stemgedrag van de plattelandsbewoner, zei hij niet zonder enig haantjesgedrag. Wij moeten er als de kippen bij zijn om een nieuw fenomeen te duiden. Waarom stemt boer Sjarel op een plofkip zoals Filip Dewinter? Zijn al die buitenmensen dan kippen zonder kop die hun eieren onder één kip leggen. Dat is wat jij moet zien uit te vogelen. Alsof hij niet wist dat de haan van Filip Dewinter altijd koning moet kraaien.
Geen sprake van, zei Stefanie, ik kies liever eieren voor mijn geld. U weet toch dat op de buiten mens en dier samenleven onder één dak. En dat dat allerlei besmettelijke ziektes veroorzaakt. Zoals de vogelgriep bijvoorbeeld. En ik ben bang voor mijn eierkorf. Stel nu maar dat het boerengild van Guandong, viraal geïnfecteerd en wel op studiebezoek is bij hun Vlaamse collegas. Dan heb ik brute pech gehad. Nee hoor, ik voel me graag kiplekker. Maar Stefanie, protesteerde Karel, deze taak hoort bij je job als een kip bij een ei!.
Geen denken aan, zei Stefanie, trouwens, je kent die boerenkinkels toch: voor de haan kraait heeft hij al drie keer geloochend. Bovendien moeten we niet onder andermans duiven schieten en de kip met gouden eieren slachten van al die sociologen die met het uitvoeren van dergelijke studies een flinke duit verdienen.
Ach, wij mogen toch ook een graantje meepikken, antwoordde Karel en dat extreem-rechtse gebroed achter de veren zitten. Om tekoken moet je eieren breken. Je moet een kip toch ook niet voor een mus aanzien.
Niks van, zei ik fel, dit keer haal je je slag niet thuis. Een haan is de baas als de hen niet thuis is. En bovendien het fenomeen Dewinter is zo simpel als wat: hennen die het meest kakelen leggen de meeste eieren
Karel werd zo rood als een kalkoen. Wel, wel het kuiken wil weer wijzer zijn dan de kip, zei hij koppig. Je weet toch dat de vogelgriep vrijwel overal onderdrukt is tegenwoordig. Die angst van jou is totaal ongegrond.
Als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen, antwoordde ik gevat.
Maar Stefanie, geloof mij toch, vogelgriep, daar kraait geen haan meer naar.
Misschien niet Karel, maar toch zit ik met een ei, en dat ben ik liever kwijt dan rijk! Die hele Filip Dewinter kan me gestolen worden. Je kan een ei in zijn gat gaarbranden. Ik heb heus geen zin om voor de ganzen te preken
Karel wilde haar een pluim op de hoed steken voor die schrandere opmerking over dat ei in dat gat. Blijf van mijn lijf, zei Stefanie, ik weet maar al te goed dat jij af en toe wel eens een lekker kippetje lust. Ach jij met je kippenverstand, antwoordde Karel, ik ga maar eens naar huis want een haan kraait nog altijd het hardst op zijn eigen mesthoop en ik wil vandaag met de kippen op stok. En gelijk heeft ie, dacht Stefanie, want een goede haan die is niet vet en moet wat aan zijn conditie doen. Hang onderweg niet de gebraden haan uit! riep ze hem nog na. Toen zat Karel om een gevleugelde uitspraak verlegen.
Aanvankelijk waren er 77 nominees, nu zijn er nog 21 over Kies mee de 7 wereldwonderen van deze tijd Een beetje een absurde bedoening, maar wel leuk Surf naar:
Lutje, de dirigente van 'Muzant', was de koning te rijk met die overvloed aan decibels die zij in haar schoot geworpen kreeg; die schoot die door het betere mansvolk steevast werd afgewezen en die zich bij gebrek aan nestelingen openstelde voor elk miskend talent dat alsnog een gooi naar de onsterfelijkheid deed. Diezelfde schoot die zich had voorgenomen zich ten dienste te stellen van het hogere om elke gedachte aan lijfelijk genot te verdringen want een mens moet leren leven met zijn gebreken en zijn zwakheden tot wapens smeden. Op aanraden van een plaatselijk paleontoloog was het in die schoot dat wij in een vlaag van wanhoop en geldingsdrang onze muzikale boontjes te week legden. En dit in een monsterverbond met andere Sint-Andriesbewoners die in de voetsporen van Orpheus een tocht door de onderwereld wel zagen zitten.
Toen wij tijdens onze eerste samenzang in een ongelooflijk kabaal losbarstten wist Lutje met haar geluk geen blijf. Nooit eerder had een muzikaal onderonsje op het Sint-Andriesplein de ramen zo in hun sponningen doen trillen. Nooit eerder was de Apocalyps zo treffend op toon gezet of zo meesterlijk geëvoceerd. De seismografen in het Weerkundig Instituut van Ukkel presteerden overuren om dit lokale fenomeen in al zijn finesses te registreren. En Lutje floreerde. Haar droom kreeg eindelijk vaste vorm. Dit heerlijke bacchanaal van wanklanken en dissonanten mocht zij met dirigeerstok en metronoom aan de wetten van de gulden snede van Mozart onderwerpen. Die weelde aan ruw materiaal mocht zij naar eigen inzicht en ambitie tot een vocaal kunstwerk kneden. Ze nam haar trekharmonica en begon met eindeloos geduld de juiste melodie voor te spelen. En opnieuw. En opnieuw. Want ze was er zich terdege van bewust dat dit een werk van lange adem zou worden. Meer nog: een levenswerk lag voor haar in het verschiet die elke hunker naar een man voorgoed in de kiem zou smoren. Want de hunker naar Eros en Thanatos berooft een mens soms van zijn gezond verstand en van al die andere geneugten die in de schaduw van het vleselijk vertier bestaansrecht proberen af te dwingen.
Het was in het annus horribilis 2001 dat het beschavingswerk van Lutje op kruissnelheid kwam. De Twintowers van New York waren zo pas van hun voetstuk getuimeld en de andersglobalisten hadden in Genua de kranten van de nodige koppen en voetnoten voorzien.
In een klein broeierig lokaaltje aan het Sint-Andriesplein bracht Lutje ons de grondbeginselen van de harmonieuze samenzang bij. Met eindeloos geduld speelde zij op haar trekharmonica den Spanjaard van Wannes van de Velde voor. Hardleers als wij waren hielden wij koppig vast aan onze eigen versie van het lied, al is het heden moeilijk te achterhalen of wij dit deden om Lutje een bestaansreden, dan wel onszelf een reden tot levenslang zwartgallig, existentialistisch navelstaren te geven.. Want zoveel was zeker, Lutje beleefde de tijd van haar leven. En wie waren wij om haar die vreugde te ontnemen?
Jef, de enige man van de groep, die het tegen zeven vrouwen moest opnemen, muntte uit in haantjesgedrag door ons in het valszingen naar de kroon te steken. Zijn stem was sterk onderhevig aan de wetten van de zwaartekracht en ging bij het aanbreken van elk nieuw couplet een halve toon de diepte in om uiteindelijk in die stemregisters te belanden waar nooit eerder een vertolker van het levenslied zich had durven wagen. Met vereende krachten moest hij uit die diepten worden opgedolven om zijn zangorgaan terug in de gewenste paradepas te laten galopperen. Voor al het artistiek lijden dat hij moest doorstaan liet hij zich nadien rijkelijk belonen door zich tijdens de pauze op kriek bellevue of bollekes te laten trakteren.
Onze reputatie bereikte schier ongekende hoogten. Men beweert dat eenbende inbrekers die op punt stond in de buurt een grote slag te slaan ijlings op de vlucht sloeg toen wij op de toppen van onze stemmen een bezielde versie van De Moorsoldaten ten beste gaven. Sindsdien kregen wij diverse aanbiedingen van particulieren om als een soort mobiel alarmsysteem hun bezittingen te komen bewaken.
Bent u voor of tegen de herinvoering van de prachtige woorden 'vierklauwens', 'redekavelen', 'verwatenheid'. Bij voldoende interesse lanceer ik een actie om deze terug op te waarderen!
Blues
Ik heb een moeder. 
