P en ik zijn terug samen!!!! Je kan niet geloven hoe blij ik ben! Gisteren kreeg ik een smsje van hem. Het vertelde mij dat hij me wilde zien. Niet veel later stond hij aan mijn deur. Hij vertelde dat hij mij miste en dat hij al vijf maanden aan een stuk aan mij zat te denken. Duizenden keren had hij zijn gsm in z'n handen gehad omdat hij me wilde smsen, maar hij durfde niet. Hij was bang om mijn reactie omdat hij wist dat hij mij zo had gekwetst, zei hij.
Maar toen ontdekte hij mijn blog. Via zijn zus zei hij. Heel toevallig. Hij las er één, dan twee, drie... Het drong tot hem door dat de P die in elke blog terugkeerde de beginletter van ZIJN naam was. Hij besefte dat alle blogs over hem gingen en dat ik hem nog graag zag.
Hij wist dus dat ik ook nog met hetzelfde gevoel zat en dat gaf de doorslag om mij te smsen vertelde hij. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Maar... Niet veel later stonden we te kussen. Whiiii! :D
Ik heb deze vakantie echt al goed voor school gewerkt. Ik moet nog enkele lesvoorbereidingen maken, maar het zijn nu enkel nog degene waarbij ik het onderwerp mag kiezen. Wero, beeld, muziek en nog iets. Ohja, computer.
Mijn laatste dag wordt echt super. Allemaal toffe vakken! (Behalve wiskunde dan :p) Ik hoop dat mijn twee laatste dagen nog goed gaan. Zoals M het zou zeggen: In schoonheid eindigen.
Maar goed! Ik had de eerste week gepland voor mijn lesvoorbereidingen, daarna kan ik beginnen aan mijn taken. (Het zijn er écht veeeel!) En tussendoor al enkele dingen leren. Dat zou fijn zijn. Niet voor mij, of misschien wel een beetje, want aangezien we geen blok krijgen, zou ik alles de dag ervoor moeten leren, wat praktisch gezien onmogelijk is. Nee, ik begrijp zelf niet wat ik schrijf.
Ik wil nog even zeggen dat het wél goed gaat met J! Eergisteren hebben we superlang liggen smsen tot 2 uur en de dag daarna was het ook vrij laat! We sturen echt veel en het zijn leuke smsen. Zo leuk dat ik nooit kan ophouden met te sturen. Wat ik eigenlijk wel zou moeten doen. 1) Ik heb mijn nachtrust nodig (al is dat niet zo erg in de vakantie) en 2) Ik sms niet gratis (Boe!)
Ik heb trouwens ontdekt dat we bananen hebben. Hoera! Ik denk dat ik mij morgen ga wagen aan de bananencake! Ik heb er eigenlijk al zin in, dus het zal maar best zijn dat hij lekker is!
Zo. Alweer een leuke blog voor jou!
You make me wanna 'lala' in the kitchen on the floor!! <3
Ohja. Dat van P was een grapje. Ik wou je even laten freaken. Moehah.
15-04-2011 om 19:46
geschreven door Sterprinses
13-04-2011
Dream until your dreams come true
Ik lijk te vergeten wie of waar ik ben. Ik verlies mezelf in wie ik wil zijn en leef in een droom. We gaan steeds maar harder en willen steeds meer. Zo gaan we maar door zonder stil te staan bij wat er gebeurt. We lijken zo op elkaar, maar willen niet zien dat we diep vanbinnen allemaal gelijk en hetzelfde zijn.
Kijk niet om en doe mee, doe wat er wordt verwacht, loop elkaar achterna.
Doe gewoon, doe normaal, wees jezelf helemaal. Alleen jij kunt bepalen wie je werkelijk wordt. Laat maar zien wie je bent en laat horen die stem. Heel de wereld mag weten dat jij bestaat. Doe maar gewoon.
Kijk niet om, doe weer mee, weet weer waar ik voor sta, loop geen mens achterna.
13-04-2011 om 14:09
geschreven door Sterprinses
12-04-2011
You got to lose to know how to win
Al vijf maanden aan een stuk sturen we elkaar elke dag. Elke dag. Geen dag geen voorbij. Tot vandaag. Ik heb hem gesmst maar ik kreeg geen antwoord. Hij vindt mij niet (meer) interessant. Het voelt zo leeg. Het lijkt alsof ik niemand heb om op terug te vallen en dat klinkt zo dom. Ik moet eens normaal leren doen. Ik moet stoppen de hele tijd te denken aan een nieuwe liefde. Ik ga hem niet vinden hoor. Dat is altijd zo. Wanneer ik het niet verwacht zal ik hem tegenkomen.
Aha. Hij smst. Proficiat. 5 minuten voor 12 is het nu. Dan toch nog iets gehoord vandaag.
Gisteren had hij mijn sms niet gezien. Vandaag had hij zijn gsm niet bij...
Ik weet dat ik niet zo mag reageren. Hij is niet van mij. En ik ben niet kwaad. Maar hij heeft het mij zo gewoon gemaakt om mij elke dag te sturen dat ik het nu gewoon verwacht. Het lijkt vanzelfsprekend dat hij mij stuurt. Nu ik erover nadenk, dat is helemààl niet vanzelfzelfsprekend. Ik zou blij moeten zij dat hij het doet. En ik zou niet zo mogen reageren als hij dat niet doet.
Deze blog slaat nergens op. Het is laat. Vergeet wat je las.
En ohja. Nog even over de titel. Wees er maar zeker van dat ik weet hoe het voelt om te verliezen.
12-04-2011 om 23:58
geschreven door Sterprinses
11-04-2011
The past is gone
Ik zag hem toch echt graag hoor...
11-04-2011 om 19:51
geschreven door Sterprinses
10-04-2011
You never ever give up hope
Het is alweer een tijdje geleden dat ik geblogd heb. Vrijdag had ik geen school meer en daar heb ik eens lekker gebruik van gemaakt om te gaan shoppen. Het was leuk. Ben toch met enkele dingen naar huis gekomen. Het waren solden! Waarvoor weet ik ook niet. Omdat het lente is? Omdat het bijna Pasen is? Omdat het vakantie is?
In een bepaalde winkel kwam ik een t-shirt tegen waar de tekst:"I love my blog!" op stond. Ik vond het grappig. Het was een beetje een teken dat ik nog eens een blog moest schrijven. Ik heb niet gekocht trouwens. Hoe erg is het niet om met een t-shirt rond te lopen met de boodschap dat je van je eigen blog houdt? Ik zou alweer te horen krijgen dat ik een dikke nek heb.
Ghah, ik heb jullie al verteld dat dat deel uitmaakt van mijn verwerkingsproces. Oke, oke, het is al lang geleden dat P het gedaan maakte maar toch. Ik denk toch nog aardig veel aan hem hoor.
Gisteren ben ik gaan zwemmen. Voor mijn examen moet ik namelijk 100 meter kunnen en ik wist niet zeker of ik dat wel zou aan kunnen. (Ja, lach maar!) Ik kwam daar toe en ik kwam A tegen. Het was grappig! Ik had haar niet gezien maar mijn zus fluisterde tegen me: "Ik denk dat A daar staat want die kijkt naar ons..." Ik keek en ik zo: "Neen, toch niet hoor." Dat meisje keek me echt wel aan dus ik keek nog eens en toen kwam A tevoorschijn. Het was een vriendin van haar. Ik ging dan even bij haar en toen ging ik het zwembad in.
Het lukte mij dus eerst inderdaad niet om 100 meter in één keer te zwemmen. 50 lukte. Daarna 75 ook. En op het einde verplichtte ik mezelf om de 100 uit te doen. Het was me gelukt maar ik was wel moe.
Daartussen zijn we ook nog een beetje gaan spelen in de buis, van de glijbaan enz.. We zijn zelfs in het buitenzwembad geweest. Ik dacht dat het ijskoud ging zijn, maar het viel echt nog goed mee. Het was leuk. Weet je dat het zeven jaar geleden was dat ik daar nog eens geweest was?
Zoveel was er niet veranderd. Alleen was de prijs zomaar 130 frank opgeslaan. Maar goed.
Daarnet zat ik in de zon te werken voor school. Het duurde niet lang of ik was verbrand. Minder leuk was dat het mijn linkerkant was. Je zag echt goed het verschil, ik besloot me dan maar te draaien zodat beide kanten even bruin zouden worden.
De lieve bezorgde zus kwam me insmeren zodat ik niet terug zou verbranden, maar helaas gebeurde dat wel. Op mijn rug en in mijn nek deze keer. Alweer was de ene kant roder dan de andere, dus besloot ik me weer om te draaien. Daarna ben ik gewoon naar binnen gegaan want het leek hopeloos.
Ik wou dit weekend bananencake maken maar toen ontdekte ik dat ik maar over één banaan beschikte. Spijtig want ik heb dat altijd al eens willen maken! Deze vakantie ga ik het zeker nog doen.
Vrijdag ben ik trouwens keiveel dvd's gaan halen in de bibliotheek. Dat worden er dus veel bekijken deze vakantie! Ik heb er ook zes gekocht (!) Maar het was maar 1 euro per dvd dus dat kon ik niet laten liggen. Ik kan niet wachten om ze te bekijken! Echt waar, ik wil ze allemaal tegelijk te bekijken, maar ik probeer ze een beetje te sparen want anders is het plezier er ook meteen af.
Daarnet heb ik mijn nagels gelakt. Ik bekeek al mijn kleurtjes eens en besloot eens kleurrijk te doen. Ik nam rood, oranje, geel, groen en blauw. Het is toch vakantie, niemand ziet mij ermee. Het staat nog leuk.
Haha, L stuurt me net een bericht met de vraag wanneer er een blog komt. Spijtig dat hij niet zo leuk is (de blog, niet L, die is wél leuk!! :D), ik heb niet zoveel te vertellen. Er zou eens iets spannends moeten gebeuren eh!
Morgen begin ik aan de lesvoorbereidingen. Er zijn er veel waar ik het onderwerp zelf mag kiezen dus dat vind ik fijn! Deze keer is er ook een les beeld bij, HOERA! Ik doe dat écht graag.
Ik had G het schema doorgestuurd met de onderwerpen die ik in mei zou moeten geven. Ik had ook gevraagd of ik die nog moest doorsturen naar de docent die bij mij was komen observeren. Ze antwoordde dat dat niet meer nodig was.
Elke leerling krijgt twee bezoeken. Één van de praktijkpedagoog en één van een vakdocent. Ik heb beide bezoeken al gekregen. Ze komen enkel nog eens kijken als ze het niet goed vonden of twijfelen over je. G heeft dus eigenlijk al bevestigd dat het goed was.
Toen ik haar verslag kreeg, had ze mij ook op alle aspecten 'goed' gegeven. In het eerste trimester kreeg ik als eindbeoordeling tussen voldoende en goed en nu had ik dus goed gekregen. Ik ben daar zeer tevreden mee!
Ik heb me ook opgegeven voor de open dag. Ik kijk er naar uit mensen meer uitleg te geven over mijn richting!
Zo. Ik denk dat dat alles is wat ik wilde vertellen. Misschien nog één ding. Gisteren kreeg ik een sms van M. Hij vroeg of ik geen zin had in een fuif. Ik vroeg waar het was maar kon er niet echt geraken. Het was een fuif dat hij zelf had georganiseerd en ik vroeg wie er allemaal kwam. Vrienden van hem was het antwoord. Ik zou dus niemand kennen en daar gewoon staan.
Hij bleef maar aandringen en verzekerde mij dat het leuk kon worden met ons twee. Ik mocht zelfs blijven slapen als ik niet terug naar huis kon. Haha! 'You wish' gaf ik hem als antwoord. Ik vind M zeker leuk en ik vroeg hem drie redenen waarom ik moest komen. Die gaf hij mij en ze waren echt nog degelijk maar zoals ik in het begin had gezegd, kon ik er niet geraken. Toch bleef hij moeite doen tot ik eraan dacht dat hij rookte.
Ik vertelde hem dat ik niet graag heb dat mensen roken en dat ik daar helemaal niet tegen kan. Hij verzekerde mij niet te roken die avond. Ik geloofde hem niet. Hij beloofde het. Hij doet zoiets niet als mensen dat niet graag hebben. Hij vroeg het nog een laatste keer.
Mijn antwoord was nee.
10-04-2011 om 17:20
geschreven door Sterprinses
03-04-2011
The scars of your love remind me of us
Ik heb gisteren dan toch maar een mail gestuurd naar K. Ik had het ineens door wat er aan de hand was. Omdat Ke nu ook een blog heeft en K had daar op gereageerd, vielen alle puzzelstukjes in elkaar. K had mijn blog ook gelezen en zou dus gezien hebben wat ik had gedaan.
Ik besefte dat ik heel laf was geweest en ik had het hem eigenlijk meteen moeten zeggen maar ik was er zo van gedaan hoe lief hij was tegen mij en hoe erg hij benadrukte dat ik het niet mocht vertellen, dat ik het niet meer durfde zeggen dat ik het al gezegd had.
Het was dan ook allemaal begonnen met dat hij kwaad op me was. Ik was het niet gewoon dat K zo deed en daarom vertelde ik dat meteen aan M. Hij vertelde natuurlijk zijn theorie en toen K mij via sms liet weten dat hij helemaal niet kwaad was, was het natuurlijk al te laat.
Nu goed. Ik vraag me af waarom ik het nu maar tegen hem gezegd heb, want ik merk al een hele tijd dat hij niet meer tegen mij praat en dat ergerde mij enorm. Nee, het ergerde mij niet, ik vond het jammer. Ik was teleurgesteld. En dat kwam dus alleen maar omdat hij teleurgesteld was (is?:() in mij.
Hij dacht dat we enkel goeie vrienden aan het worden waren, net zoals ik, maar de rest moest dat weer eens verpesten. Dat is nog maar eens een les dat je niet moet luisteren naar de anderen en gewoon moet vertrouwen op jezelf. Zucht.
Er zijn dus echt wel meer mensen dan ik denk dat deze blog lezen. Hoe kan dat ook anders met zoveel (ik weet niet precies hoeveel) bezoekers per dag. Tenzij er hem iemand bezig zit te houden met constant op vernieuwen te klikken zodat het lijkt alsof ik veel bezoekers heb.
Er zijn nu toch al acht personen die aan mij hebben toegegeven dat ze mijn blog lezen. Acht personen dat ik persoonlijk ken bedoel ik dan.
Alles wordt aan iedereen verteld en dat doet me nu een beetje denken aan de aflevering van Glee van gisteren. Er is daar zo een nerd die altijd roddelt op Twitter. (Kan je een blog hebben op Twitter? Ik weet dat eigenlijk niet, ik ken dat niet. Allee, enkel van naam :p) Ik zou dus eigenlijk vergeleken worden met de nerd? Stel dat iemand mijn blog leest en denkt dat die over hem gaat. Die vertelt het door aan iemand anders en zo leest die persoon ook mijn blog. Zo gaat het steeds door.
Ik wil toch even zeggen dat ik niemand wil kwetsen door deze blog te schrijven. Het zijn gewoon gevoelens die in mij opkomen. Op het moment zelf. Niemand moet zich aangevallen voelen. En als dat wel zo is, excuses daarvoor.
Meuh. Ka heeft gelijk. Ik heb een liefje nodig. Ik mis iemand die er is voor mij en die mij steunt als ik het moeilijk heb. Ik mis affectie. Ik haat alle koppels die voor mijn neus staan te kussen, net als Jo! Hét koppel van op school :p
Echt, met de examens zaten die op elkaars schoot te wachten tot het examen eraan kwam. Dat was er echt over! Maar ze zijn dus nog steeds samen en als ze kunnen 'moilen' voor onze neus, dan zullen ze dat zeker doen!
Maar ik krijg een hongerken. Ik ga eens eten.
Zeg, mensen. Volgens mij is mijn weegschaal kapot. Er is nu plots 2,5 kg af. Dat kan toch niet? Moest het wel zo zijn, proficiat aan mezelf. Maar ik betwijfel het, ik heb me gisteren echt laten gaan. Met die pasta en aaaal! Maar goed.
Pasta doet me denken aan Italië. Klein citaatje.
"Want to buuuy?" 'No.' "Come ooon. Pipteen euros." 'No. Go away.' "Noo. I give you ten for pipteen." 'Pipteen? Fifteen zeker?' "Nooooo! Pipteen!" 'Ah ge lacht der nog mee ook? Tis wel fifteen eh jong!' "Nooo. Pipteen :)" 'No. Go away. Bye' ... 'Stade gij ier nu nog?' "I give you ten for pipteen." 'Jaja, en dan ineens 50 euro weg zeker? Eh?' *Allee tis goed, kzal iets kope. ":D" *Jo-ooooke! ":/" 'I give you zero euros.' "No." 'Yes. Bye'
03-04-2011 om 11:36
geschreven door Sterprinses
02-04-2011
Van de liefde kan je niet genoeg hebben
Dat is nu al de tweede persoon (waarvan ik het weet) dat een blog start doordat ik een blog start. Ik vind het niet erg, maar gewoon een beetje raar omdat ze beiden mijn stijl overnemen door afkortingen te gebruiken als ik namen vermeld. Als je een blog schrijft, hoeft dat niet eh! Ik doe dat gewoon. Maar goed, hopelijk beleef je er veel plezier aan eh Ke, ik zal hem zeker af en toe eens gaan lezen! :)
Het is een tijdje geleden dat ik een échte blog heb geschreven, maar de laatste tijd had ik het verschrikkelijk druk door de stage van maandag en dinsdag. Ik moet namelijk twee volledige stagedagen lesgeven en mijn lesvoorbereidingen moesten zeker tegen vrijdag af zijn want dan moest ik mijn stagemap inleveren om na te kijken.
Gevolg: deze week heb ik elke avond bezig gezeten tot half twaalf en twaalf uur, maar donderdag was het echt uitzonderlijk. Het werd twee uur.
Ik denk dat het vele werken veel mensen afschrikt en dat ze er daarmee mee ophouden. Ik vind het spijtig, want als je het écht graag doet, dan zet je door en dan doe je verder. Tenzij het niets voor jou is natuurlijk.
Ik ben altijd gewoon geweest van te werken voor school, ik doe het ook graag. Maar het is echt enorm veel werk, dat is waar. Al mijn vrije tijd gaat naar school en dat zou niet mogen. Vandaag is de eerste keer dat ik een beetje ontspanning heb genomen, omdat iedereen me aanbeveelde dat te doen. Ik heb rustig de krant zitten lezen in de zon. De zon doet me goed. Ik hou van de zomer. (Al is het nu nog maar lente.)
Nu kwam ik even mijn mails checken en rarara... werken voor school. De laatste voorbereidingen voor maandag en dinsdag nog doen, al het materiaal klaarzetten, enz..
Het is zo toevallig dat ik vandaag zo veel smsjes krijg van verschillende mensen en ik er niet op kan antwoorden omdat mijn geld op is! Ik zou zo graag antwoorden, maar ben dan ook weer te lui om een gsmkaart te gaan halen. Een beetje beweging zou me trouwens wel deugd doen, dat is goed voor het dieet! Wil ik ook nog even zeggen dat er ondertussen twee kg af is! HOERA! Ik ben goed bezig en ben trots op mezelf. Want gisteren was ik echt bezig over opgeven. Ik denk dat ik het ondertussen drie weken volhou. Ik wou er vijf kg af, want die waren er namelijk bijgekomen, maar met vier ben ik ook al tevreden.
Sorry voor het zaagstukje, maar eigenlijk zaag ik redelijk veel in mijn blogs, dat is de reden waarom ik een blog ben gestart. Geen mens wordt er mee lastig gevallen (tenzij je het leest, maar dat is dan uit vrije wil) en ik voel me er beter door.
Ik stond daarnet spaghetti te maken en miste echt het koken met P terug. Het was net alsof hij elk moment achter mij zou komen staan terwijl ik aan het roeren was in de potten. Hij kwam niet.
Ik zie nog overal P's (onder het klepje van mijn brikje?!) en kon me niet inhouden om het te vertellen aan tafel. Er werd met mij gelachen en ik probeerde te doen alsof ik niet geraakt was.
Daarom is er mijn blog, ik kan vertellen wat ik wil. En nu vertelde ik eens één ding aan tafel en er werd mee gelachen. "Ik luister naar jou hoor!" Jaja. Om mij uit te lachen zeker. Laat het dan maar al.
Gisteren was het 1 april en er is geen enkel grapje met me uitgehaald. Goed zo, ik haat 1 april. Ik doe daar niet aan mee.
Nog even over het stoppen met mijn studierichting. Bijna alle jongens zijn al gestopt, behalve N, Ke en K. Maar er werd gezegd dat N op FB had gezegd dat hij twijfelde en dat Ke op het einde van het jaar ging zien. Dat wil zeggen dat alleen K zou overblijven! Ö
K praat bijna niet meer met mij, ik weet niet wat er is. Misschien is hij het te weten gekomen dat ik het aan mijn vriendinnen had verteld :( Ik ben dan ook zo dom om het op mijn blog te zetten. Verdorie, misschien moet ik er hem maar eens over aanspreken, want ik voel me er schuldig over en ik wil dat hij echt weet dat het mij spijt. Hmpf. Ik zou hem sturen, maar mijn geld is op. Zucht.
Nu wordt het eigenlijk echt wel tijd om een beetje voor school te werken.
Ka vertelde me gisteren dat ik trouwens dringend een liefje nodig had. Geïnteresseerden? Ghah! Ik mis P toch nog een beetje hoor en er wordt mij altijd gezegd dat ik J nog heb. Het enige is, ik héb J niet. Maar goed.
Het begon zo mooi, die eerste blik, die eerste zoen, die eerste keer beminnen.
Het begon zo mooi, konden we maar weer opnieuw beginnen.
02-04-2011 om 17:46
geschreven door Sterprinses
30-03-2011
Anders
Ik wist niet dat gras zo geel kon zijn, dat lucht zo zwaar kon drukken, dat zonlicht zo heet kon branden.
Dat alles anders was ontdekte ik pas toen het over was.
30-03-2011 om 21:51
geschreven door Sterprinses
27-03-2011
Het gaat soms om een blik, om een simpel woord
Oke, sorry. Ik weet dat jullie zaten te wachten op enkele blogs die zouden vertellen hoe het vrijdag is geweest en dergelijke. Maar ik heb zoveel werk, maar echt zoveel, dat ik gewoon de hele tijd voor school bezig ben. Maar ik ga zwijgen over school, of ik word slechtgezind.
Vrijdag was het dus praatcafé in G. Het was een soort 'reünie'. De meisjes hadden afgesproken. Maar veel jongens waren er niet. Één om specifiek te zijn. Je weet wel wie. Ja, J.
Ik ging dus samen met mijn zus en haar lief. Heb ik al verteld hoe dat gekomen is? Ik vertelde dus dat ik naar het praatcafé ging. Ik wist dat mijn zus die dag naar het toneel zou gaan. Toch vroeg ik uit beleefdheid of ze niet wou meegaan naar het praatcafé. Toen ik het haar vroeg, twijfelde ze. Uiteindelijk heeft ze toch besloten niet mee te gaan naar het toneel en ging ze naar het praatcafé.
Ik arriveerde dus met die twee en ik zag echt niets zonder bril. Maar het figuur dat ik voor mij in de verte zag staan, herkende ik precies toch ergens van. Toen ik dichterbij kwam, kreeg ik gelijk. Het was J.
Ik wandelde dus recht op hem af. Ik streelde zijn buik en gaf hem een kus. Hij was blij mij te zien. Of... zo leek het toch. In ieder geval was ik blij om hém te zien. Ik vroeg aan hem of S er al was en hij vertelde me dat de meisjes aan een tafeltje zaten. Ik was dus van plan naar het tafeltje te gaan en vroeg aan hem of hij meekwam. Hij zei me dat hij meteen ging komen.
Ik begroette de meisjes dus, maar mijn twee beste vriendinnetjes, S en V, waren er nog niet. Ook mijn andere beste vriendin B, was nergens te bespeuren.
Iets later kwam B dan met L toe en ik was blij dat ik haar had. IK mis haar echt! V liet me weten dat ze verloren was gereden. Ze is zo maar drie jaar naar onze school geweest, maar nu was de weg dus kwijt.
J was ik ondertussen al terug tegengekomen maar hij ging niet aan de tafel zitten waar ik zat. Ik zag hem op amper drie meter van mij praten en ik keek gewoon toe hoe hij samen met zijn vriend weg ging. Ik zat er een beetje teleurgesteld maar vertelde mezelf dat niet hetzelfde als een week geleden mocht gebeuren!
Ik was blij toen V er was! De vriend van J is haar lief en V weet ook van de smsjes met J, dus het was een goed excuus om bij de jongens te gaan zitten. V kon bij haar liefje zijn en ik bij J. We begrepen elkaar volledig.
Ik was van plan om eventjes naar de jongens te gaan, maar J zette zich meteen recht en bood zijn stoel aan. Ik zette me dus neer en V ook. Zij zat naast L en zo kwam ik naast J te zitten.
We hebben gepraat. Veel gepraat. V zat nog geen twee minuten neer of ze ging goeiedag zeggen tegen iemand dat ze zag. Als ik er nu zo over nadenk, was het misschien een truc om J en mij alleen te laten. We zaten er écht laaaang alleen!
Het was wel leuk. Er vielen geen stiltes, we vertelden over vanalles. "Seg euhm... Ik dacht dat jij niet van café's hield?" Het was geweldig. Met de nodige subtiele aanrakingen, al waren die er niet al te veel. Hij maakte me wel aan het lachen, wat leuk was.
Ik wist dat J maar een uurtje kon blijven omdat hij daarna nog naar een vergadering van de chiro moest. Dat wilde dus zeggen dat hij om 9 uur moest vertekken. Het was halftien en hij liet me weten dat hij te laat was voor de vergadering. Ik zei hem dat hij zich moest haasten en hij haalde zijn schouders op. "Ik zit hier goed jong." Ik was blij, want hij zat naast mij. Hij zat goed naast mij.
Om 10 uur besloot ik te vertrekken omdat mijn zus eigenlijk naar huis wou. J ging dan ook maar weg en hij nam zo lief afscheid. Ik was echt blij dat ik hem gezien had en zoveel met hem had kunnen praten. Ik nam afscheid van iedereen maar ik zag dat mijn zus met R aan het praten was. Ze keken allemaal in mijn richting en ik had dus door dat ze over mij bezig waren. Ik ging dan maar bij het groepje staan en we praatten nog veel over school en hoe het ging en blablabliblablabla.
Ondertussen werd het later en mijn vriendinnen lachten me uit omdat zij waarschijnlijk nog voor mij thuis zouden zijn. V vertelde me nog stilletjes zodat niemand het kon horen dat ze het goed vond dat J en ik wat hadden kunnen praten. Ik was blij en zij was blij voor mij.
Uiteindelijk was het half elf toen we terug in de auto stapten.
Rond elf uur kreeg ik een berichtje. Één keer raden van wie... Yep. Van J. Iets dat de chiro net was gedaan toen hij daar toekwam.
Natuurlijk volgden er nog veel berichtjes. Met enkele hele lieve zelfs. Hij vertelde me dat hij veel liever bij mij wou zijn, zélfs in een klein bed, dan daar in dat van hem. Soms weet hij toch echt hoe hij het moet doen hoor. Zoals bijvoorbeeld zeggen dat ik er goed uit zag maar dat hij niet anders had verwacht. Ghih. De lieverd. Tot zover J.
Nog steeds kan ik geen blog schrijven zonder dat P er in voorkomt. Het is al een hele grote stap dat ik begin met J en dat het enkele alinea's duurt voor hij vernoemd wordt. Ik wil toch echt iets kwijt. Dit niet vermelden, kan ik gewoon niet.
Want vandaag is het precies 1 jaar geleden toen het gebeurde. Ik zat voor mij uit te staren en alle herinneringen van die dag kwamen weer naar boven. Ik probeerde er niet aan te denken maar het was moeilijk. We zouden vandaag 1 jaar samen geweest zijn. 't Had echt mooi kunnen zijn.
Ik heb vrijdag eens bijgehouden wanneer ik allemaal aan hem moest denken en ik heb bijlange niet alles onthouden.
1) Ik passeerde zijn huis. 2) Zijn beste vriend stapte op de bus. 3) Zijn achternaam op een huis. 4) In de les ICT op een site. 5) De reclame 'Maggi, idee van de dag'. 6) In 'Tegen de sterren op': Meer dan vier keer zijn naam + op een tijdschrift 7) Zijn naam de krant. 8) Toen ik aan het zoeken was naar artikels voor mediakunde kwam ik zijn naam ook verschillende keren tegen. 9) In de handleiding van een lesvoorbereiding stond zijn naam. 10) De letter P die gebrand staat in de arm van POTC. 11) Zelfs de afkorting van pagina doet me aan hem denken.
Sluit je ogen en doe alsof je in een nachtmerrie zit, zo doe ik dat ook soms.
27-03-2011 om 23:05
geschreven door Sterprinses
23-03-2011
Beggin you put your loving hand out baby
OMG! Ik had gisteren een keilange blog geschreven en toen ik die wou opslaan, blokkeerde heel mijn computer. Dus ik besloot maar eens niet aan Ctrl + Alt + Del te doen maar klapte gewoon mijn laptop toe en hoopte dat de blog nog gepost zou worden. Gelukkig staat hij er op!
Vandaag had ik dus les van G en ik vroeg aan haar of we nog gingen bespreken over gisteren. Ze bevestigde mijn vraag en iets later werd ik op de gang geroepen. Ze vond alles goed, maar écht alles! Ik was zo blij! G is er wel om gekend dat ze nogal streng is, maar ik vind ze echt lief. Het is wel zo dat ze zegt hoe het is. Heb je slecht gewerkt, dan zal ze ook niet zeggen dat het goed is.
Maar ze vond het dus echt goed! Het was leuk dat ik beeldmateriaal bij had, de kinderen waren stil en luisterden goed naar mij, fijn dat ze in groepjes mochten werken, dat ik zoveel materiaal bij had. Ze vond het goed!
Één minpuntje dat ze had opgeschreven was dat ik 'ne lift' had gezegd. Ohja en ook dat ik de definite van wielen en katrollen nog eens samen moest herhalen. Dat is alles. Als dat echt alles van kritiek was, ben ik daar heel blij mee. Ik heb natuurlijk het beoordelingsblad nog niet gezien, maar mijn eerste beoordeling lijkt binnen te zijn! HOERA!
N had gisteren beloofd om samen met mij de bus te nemen en ze had de nadruk erop gelegd dat ze haar eens niet zou overslapen. (Want dat is zo nog maar tien keer gebeurd. Als het niet meer is.)
Ik stond vanmorgen dus weer extra vroeg op want ik moest mij nog douchen. Normaal doe ik dit 's avonds maar ik was zo moe dat ik meteen ben gaan slapen.
Ik stap de bus dus op met de gedachte: "Aaaah, N zal plaats gehouden hebben voor mij!" Ik kijk rond. Geen N te zien. Ik dacht in mezelf: "Het zal toch niet waar zijn eh?!" Maar ik besloot om haar niet te sturen.
Een lesuur later kwam ze op school toegestrompeld. Ik vroeg haar waar ze had gezeten. Je raadt nooit wat ze als antwoord gaf. "Overslapen."
Voor de rest was het rustig op school. De laatste tijd komt er gewoon niet veel volk meer naar de klas. En ik begrijp niet waarom ze niet meer naar de les komen. Ik zeg jullie één ding: degenen die niet naar de les komen, zullen het ook niet maken of halen. Dat doe je toch niet? En zeker niet als je een herexamen hebt voor dat vak. Ik denk dat de gemiddelde herexamens tussen de zes en de negen ligt. Er zijn er zelfs met elf herexamens. En dan nòg komen ze niet naar de les. Denken ze dat ze het zo zullen kunnen? Zo slim zijn ze nu ook weer niet hoor! Ik begrijp dat gewoon niet.
En ja! Ik heb ook veel werk! En ja, ik moet ook veel lesvoorbereidingen maken voor mijn stage van de volgende keer, maar dat wil toch niet zeggen dat je daarom niet naar de les moet komen? En ik geloof trouwens niet dat jullie je tijd daar insteken. Ik lees ook wel de reacties op FB hoor. Zo slim zijn jullie dan wel eh. "Terrasjeuuuh gedaaaannnn" "Int zonnetjeeuuuh zitteeuuuh" KOMAAN! Word volwassen. Want zo zijn jullie écht niet stoer.
In het laatste lesuur kwamen er enkele studenten van het middelbaar een les bijwonen. Het was nogal spijtig dat ze juist leerpsychologie moesten meevolgen omdat dan nogal een vak apart is. Ik zeg niet dat dat niet leuk is, maar de leerkracht is nogal speciaal. Ik vind het stom dat ze enkel de keuze hadden tussen leer- en ontwikkelingspsychologie want dat is precies of L.O. (en daarmee bedoel ik niet lichamelijke opvoeding --) is alleen gebaseerd op psychologie en dat is dus NIET zo. In het eerste semester kregen we die vakken niet eens.
Verder heb ik niet zoveel meer te vertellen. Ik heb wat proberen werken aan mijn lesvoorbereidingen. Oplossingen gemaakt van werkboeken die in de mediatheek gewoon niet te vinden zijn. Maar ik moest eigenlijk beginnen met mijn les van beweging. Dat heb ik geprobeerd maar ik vind het enorm moeilijk om dat voor de derde graad in elkaar te steken.
Ik had mijn cursus erbij genomen en echt waar, voor de derde graag staan er bijna geen spelletjes in. Het onderwerp is 'spel' dus ik mocht zelf iets uitwerken. Ik dacht aan tikspelen of reactiespelen maar ik vind echt dat ik niet zo veel keuze heb. Ik vraag me af of ik er ook van twee graad mag gebruiken om het spel een beetje op te bouwen maar ik denk dat ik wat uitleg ga vragen aan enkele klasgenoten die al een les beweging gegeven hebben.
Voor de rest alles goed met mij. Er wordt niet alleen meer langs sms of msn over mijn blog gesproken maar vandaag kreeg ik het woord voor het eerst in het echt te horen!
L en A kwamen op school en A mompelde iets veel te snel dat ik totaal niet had verstaan. Dus ik vroeg haar te herhalen wat ze zei. "Ik heb jouw blog niet meer kunnen lezen." Ik vertelde haar over mijn pc die helemaal blokkeerde en dat ik dus niet wist of mijn blog nu gepost zou zijn of niet. Ik heb het al gezegd, maar ik ben echt blij dat hij toch nog gepost is.
L reageerde er ook op. Dat A dat te weten was gekomen door haar ofzoiets. In ieder geval, ze was er fier op. Maar omdat L en A zo enthousiast (en dus luid) bezig waren over mijn blog, vroeg J: "Een wa?" 'Blog.' "Wa?" 'Mijn blog.' "Hebde gij nen blog?" Toen begon de les.
Toen ik op de bus naar huis zat, zag ik een jong koppeltje dat echt aant 'moilen' was. Ik moest denken aan P...
Dat doet mij eraan denken. De moeder was weer maar eens één van haar vele avonturen aan het vertellen en J pikte daar op maar tegen mij. Ze vertelde me dat ze dat niet zou kunnen. Een liefje hebben en die nooit zien. Ik zei dat ik ook zo was. Als ik een liefje heb, wil ik die zoveel mogelijk zien. En dat deed me dus denken aan P. We zagen elkaar elke dag, we zaten bij elkaar in de klas dus waren elk uur bij elkaar. Ook na school stonden we nog uren te praten waardoor ik altijd te laat thuis was. Toen we dan eindelijk thuis waren, smsten we elkaar de hele tijd tot we gingen slapen en de volgende dag zagen we elkaar terug. Ook in het weekend gingen we bij elkaar thuis. Zaterdag bleven we bij elkaar slapen waardoor we elkaar ook op zondag zagen. En zelfs op woensdagnamiddag spraken we met elkaar af. We zagen elkaar dus 7 op 7 en wilden niet liever dan de hele tijd bij elkaar zijn.
Bij J stak dat snel tegen, maar ik heb echt gewoon nood aan veel aandacht in een relatie en P gaf mij de aandacht die ik nodig had. Hij vertelde me dat hij zelf ook iemand is die veel aandacht nodig heeft en zo kwam dat dus goed uit.
Alles ging dus goed omdat we elkaar zoveel zagen en omdat we veel bij elkaar waren tot we onze eigen weg gingen natuurlijk. We zagen elkaar (veel) minder, maar we probeerden elkaar toch nog veel te zien. Ik had schrik dat het daarom niet zou blijven duren maar hij verzekerde mij van zijn liefde en zei dat ik geen schrik moest hebben, maar een maand later had ik dus gelijk gekregen.
Tot daar vertelde ik aan J, maar dan kreeg ik het plots moeilijk. Ik vertelde haar dat ik aan iets anders moest denken want dat ik anders zou beginnen wenen. Zonder zeveren! Ik had niet veel nodig om daar in tranen uit te barsten en dat was wel het laatste wat ik wou. J leefde met mij mee en ik voel echt wanneer ze mij wil troosten, maar dat heb ik liever niet omdat ik dan zéker begin te wenen.
Maar goed. Dat is zowat wat ik vandaag te vertellen heb. Alleen nog dat ik supermoe ben. Ik sta zo vroeg op, ga laat slapen en al het werk daartussen maakt me nog vermoeider. Daarom ga ik nu een beetje ontspannen.
"Jij bent KaKa Ö!" 'En jij PiPi!!!' "Ik wil geen PiPi zijn! :(" 'En ik geen KaKa! Ö' "We gaan wisseleeeen!" 'Jaaaaa'
We veranderen beiden onze nickname. Mijn Ka werd Pi en zijn Pi werd Ka.
23-03-2011 om 20:47
geschreven door Sterprinses
22-03-2011
Ik wil groot zijn in iets klein
Er is alweer iemand bijgekomen die bekend heeft dat die mijn blogs leest. Er komen echt steeds meer mensen bij en dat merk ik ook aan het aantal bezoekers.
Vandaag was super, écht waar. In het begin had ik schrik om in een vijfde leerjaar te staan, maar het viel écht goed mee! Mijn lessen gingen vlot, ik zat mooi op schema en de kinderen werkten enorm goed mee. Als ik hen vroeg stil te zijn, dan deden ze dat, ze staken hun vinger op wanneer ze iets wilde vragen... Het was echt een heel groot verschil met het tweede.
Het probleem met het tweede is dat die nog zo enorm schattig zijn, dat ik daar meteen verliefd op word. (Natuurlijk met enkele uitzonderingen.) Maar die moeten nog zoooveel leren en jij bent degene dat daarvoor zorgt, dat is echt geweldig. Ik vond het leuk in het tweede omdat ik mijn eigen ding kon doen, ik kon het veel speelser maken.
Ik probeer dat in het vijfde ook te doen, want vaak leren kinderen al spelend meer. Ik probeer mijn lessen zo leuk en interessant mogelijk te maken, al is dat bij een les wiskunde natuurlijk nét iets moeilijker.
Maar goed. Mijn mentor kwam mij dus ophalen. (Zie vorige blogs) Ik was nogal geladen, dus ik was blij dat ik niet met de bus moest. In de auto werd er niet zoveel gezegd. Ze begon met dat ik het zeker en vast goed zou doen en vroeg of ik niet te veel zenuwen had.
Toen we in de klas waren, bereidde ik alles voor, zette ik klaar wat klaargezet moest worden en keek ik mijn lessen nog eens na. Ik had nog ruim een uur de tijd.
Ik moest me nog gaan melden bij de directrice dus we gingen naar beneden. Natuurlijk heb ik de directrice helemaal niet gezien en uiteindelijk ging de bel. Ik ging mee naar de rij. Toen werd ik écht zenuwachtig. Al die gezichtjes dat naar mij aan het kijken waren. Enkele 'lievekes' die een glimlach in mijn richting stuurden. Het stelde me toch een beetje gerust.
Dan zag ik de directrice lopen. Ik ging erbij en ik zei dat ik er was. Het klonk echt redelijk belachelijk, maar het was in orde.
Ik ging terug naar de rij en niet veel later gingen we naar boven. N en K had ik nog steeds niet gezien. Ik ging naar de klas en haalde een paar keer diep adem. De kinderen waren redelijk snel rustig en ik vroeg aan wiens beurt het was voor het gebed. "NUMMER EEEELLLFF!!!" 'Oke dan.' Nummer elf kwam naar voor en las het gebed voor. Daarna werden de aanwezigheden opgenomen door mijn mentor. Ik had haar gevraagd of ik dat moest doen, maar dat zag er redelijk ingewikkeld uit dus nam zij dat maar voor haar rekening.
Toen dat gebeurd was, begon ik te vertellen. Het was meteen muisstil. "Hallo allemaal. Ik ben juf K en ik ga jullie vandaag de hele dag les geven. Het zou leuk zijn dat jullie allemaal goed meewerken want dan geeft dan een goed gevoel voor mij en ook voor jullie."
En zo begon ik aan mijn grote dag. Ik zei hen dat ik iets moest vertellen over mijn papa en zo leidde ik mijn les wiskunde in. Het was ongelofelijk hoe ze allemaal zaten te luisteren naar mijn verhaal. Nog een groot verschil met het tweede is dat ze veeeel sneller zijn. Nu kan ik al een beetje meer mijn tijd inschatten. Ik had soms schrik dat ik tijd ging over hebben en daar gewoon ging staan zonder iets.
Maar dat is dus gelukkig niet gebeurd. Bij de allereerste les verloor ik wel wat tijd doordat ze eerst allemaal hun jassen moeten uitdoen, hun boekentassen moeten leegmaken, op hun plaats moeten gaan zitten, stil moeten zijn, het gebed moeten doen, de aanwezigheden,... . Daarbij ging ik dus iets over tijd. Maar ik haalde de blaadjes op (of beter gezegd: de ophalers deden dat) en begon aan de volgende les. Frans!
Ook bij Frans had ik een verhaaltje als inleiding. Ik was in de krokusvakantie op vakantie geweest maar mijn koffer was gestolen en daarom moest ik nieuwe kleren kopen en die had ik dan bij. Ik liet die zien en zo werden de kledingstukken in het Frans aangeleerd. Dan werd er met de cd gewerkt, waarbij ze de woordjes moesten herhalen en daarna werd de tekst gelezen en vertaald. Op het einde werd er nog eens extra geoefend op de kledingstukken en de kleuren en dan was het speeltijd.
Ik ging mee naar beneden om hen naar buiten te laten en mijn mentor nam me mee naar de lerarenkamer. Ja!! Ik was een échte leerkracht! Ik was eigenlijk wel liever boven gebleven om nog enkele oefeningen op de achterkant van het bord te schrijven, maar ik vond het onbeleefd om zo ineens naar boven te gaan. Bovendien had ik ook mijn koek of drankje niet mee dus zat ik daar niets te doen. Maar ik vond het enorm sympathiek dat ze mij meenam naar daar.
Toen het geluid van de bel weer te horen was, ging ik opnieuw naar de rij. Ik was van plan een les Nederlands te beginnen maar mijn mentor vertelde me dat het eerst wiskunde was. Ik was een beetje in de war en daardoor startte ik een beetje onzeker. Maar uiteindelijk ging het dan toch goed. Het was wel een beetje verwarrend want ik moest het digitale bord heel veel gebruiken. De kinderen moesten mij af en toe dus helpen maar dat deden ze maar al te graag.
Daarna was het dan wél een les Nederlands en die is naar mijn zin ook goed verlopen.
Dan was het middagpauze. Ik had dan al heel wat verbeterwerk. Al de werkblaadjes van twee lessen wiskunde. Bij de ene les was dit één blad, dus dat viel goed mee. Bij de andere les waren dit er vier waarvan de laatste oefening echt heel veel mogelijkheden had. Dus ik kon niet zomaar mijn correctiesleutel gebruiken, ik moest telkens opnieuw kijken of het klopte of niet. Ik hoop dat ik een beetje juist verbeterd heb.
Ondertussen at ik dan mijn boterhammetjes op, maar veel heb ik niet gegeten. Dat is altijd zo als ik stage heb hoor, door de zenuwen. Maar nu had ik er ook niet echt veel tijd voor. Je kan echt niet geloven hoeveel ik moest verbeteren.
Ik wou dan ook dat mijn materiaal voor in de namiddag in orde was, dus heb ik dat eerst allemaal klaargezet. Ik wou de klas herverdelen maar mijn mentor raadde mij aan dat door hen zelf te doen. Ik dacht dat ik daar enorm veel tijd mee zou verliezen, maar ik luisterde naar haar.
Terwijl de kinderen al terug in de klas kwamen, was ik nog aan het verbeteren. Ik besloot er juist mee op te houden toen mijn mentor binnenstormde en zei: "G is daar! G is daar!" En ik: Nee Ö Bij mij? Neeee! Oke. Goed.
We besloten de agenda niet meer te doen en meteen aan mijn les te beginnen. Ik was al bezig met de inleiding toen G daar opeens stond. (Ohja, voor de mensen die niet mee kunnen, G is mijn praktijkpedagoog. Zij komt in de klas kijken om mij te beoordelen.) Ze lachtte toen ze binnen kwam en ik knikte maar ging verder met mijn uitleg. Toch kwam ze naar mij om mij een hand te geven en zei ze: "Veel succes". Ik bedankte haar. Ik vind haar zo lief. Ik vond het eigenlijk een beetje raar dat ze me succes wenstte als zij degene is die me moet beoordelen, maar goed.
In je stage, krijg je zeker twee bezoeken, dus ik ben er al van één vanaf.
Natuurlijk kwam G juist kijken bij een les techniek. Die ging over wielen en katrollen. Ik had voorwerpen mee, gebruikte filmpjes en liet hen dan kiezen per groep en verdeelde het materiaal waarmee ze mochten experimenteren. Ik heb niet echt op haar gelet maar heb wel gezien dat ze zat te praten met mijn mentor. Ik heb G niet meer gezien al zei ze wel: "Tot straks." Ik vond dat ze niet lang gebleven was, maar mijn mentor vertelde me dat ze daar toch zeker een halfuurtje had gezeten. Het is verbazingwekkend hoe snel de tijd vliegt als je les geeft.
Ik vond het spijtig dat ze juist kwam kijken bij een les waar het iets chaotischer aan toe gaat. De leerlingen mogen in groepjes werken en dat is allemaal heel leuk. De hele dag waren ze zo flink en stil geweest en dat heeft zij nu niet gezien. Jammer.
De proefjes zelf gingen heel goed. De proefjes van de tandwielen gingen sneller dan verwacht en de proefjes van de katrollen gingen trager dan ik dacht. Allemaal niet erg, ik ben geraakt waar ik wou komen en de kinderen hebben er enorm veel uit geleerd. Dan was het alweer tijd voor te spelen en van dat kwartiertje maakte ik alweer gebruik om te verbeteren.
Na de speeltijd gingen ze gewoon verder met experimenteren en daarna mochten ze voorstellen aan de klas wat ze hadden gemaakt. Het was allemaal heel goed en ik was zelfs een beetje fier omdat ik daar zo enorm veel tijd had in gestoken.
Daarna schreven ze de agenda in en namen ze alles klaar wat ze in hun boekentas moesten steken. Van dat klein beetje tijd, maakte ik ook gebruik om te verbeteren. De getallenkennis van wiskunde was in de middag gelukt en door dat klein stukje wanneer ze de agenda inschreven, lukte ook meetkunde.
Natuurlijk lagen de boeken van Nederlands en de rekenschriften nog op mij te wachten. Om nog maar te zwijgen over de bundeltjes van wero die ik had gemaakt.
Na de agenda had ik nog tijd en die besteedde ik om met hen een quiz te doen. Ze vonden het allemaal erg leuk, al had ik niet veel vragen. Ik was verbaasd dat ze elke vraag juist hadden. Wat wil dat zeggen? Dat ik goed les gegeven heb!
De laatste vraag was de volgende: 'Wat vonden jullie van deze les?' A) Supertof! B) Leuk of C) Niet zo leuk. Iedereen stak zijn vinger gretig in de lucht. Zelfs het geluidje van 'Juuuuf, ik weet het!' was erbij. Ik duidde iemand aan en die gaf het eerste antwoord. Ik moest lachen en ik zei: "Dat is correct!" Waarop ze ook allemaal moesten lachen.
Omdat de klas zo flink was geweest, had ik voor hen nog een beloning mee. Elk kregen ze een 'Celebration' en daar waren ze supertevreden mee. Zo werd hun dag goed afgesloten en de mijne ook.
Er was een dikkertje die de klas terug binnen kwam en zei: "Ah juf, nog vergeten zeggen: Bedankt!" Zo lief.
Zelf heb ik me geen celebration genomen, al was er nog eentje over. Neen, dat is niet goed voor mijn dieet. En ja, ik ben serieus. Ik drink alleen nog water, eet niets meer voor tv, ik laat mijn salami en bij het avondeten eet ik veel groenten en geen aardappelen. Dat is een dieet dat het lief van mijn zus eens heeft geprobeerd en dat werkt enorm goed, dus dat wil ik ook eens proberen. Genoeg daarover.
Nadat de kinderen allemaal weg waren, was het weer aan mij om te verbeteren. Echt waar, ik zat daar tot half vijf ofzo tot mijn mentor zei dat ik ermee mocht stoppen, ze wou waarschijnlijk zelf naar huis, wat ik kan begrijpen.
Ze legde me alle lesonderwerpen voor de volgende keer uit. Dat is helemaal niet lang meer en dan is het twee dagen. Het zal nog hard werken worden!
Ik moet ook de eerste keer beweging en godsdienst geven. Spanneeeend! Maar ik zie het wel zitten. Als het zo goed gaat als vandaag moet dat zeker lukken.
Toen we terug in de auto zaten werd er wel veel gepraat. Over school en over welke leerkrachten ik had die zij ook had gehad en nog vanalles. Op een gegeven moment was ze bezig over haar vriend. Het deed me denken aan P en ik vond het erg dat ik niet meer kon praten over de mijne. Ik mis hem. Maar dat weet je nu al. Ik zeg niet dat ik jaloers was toen ze erover bezig was, maar het kwetste me ergens wel. Maar! Ik vond het supertof en ik was blij dat zij ook zo positief was. Toen ik uitstapte zei ze voor de 70ste keer: "En het was goed!"
Ik vind haar echt leuk, ze helpt me echt enorm, ik had niet beter durven dromen.
Maar nu is het slaaptijd want ik ben echt doodop. Bedankt dat jullie aan mij gedacht hebben, het heeft echt geholpen!
22-03-2011 om 23:17
geschreven door Sterprinses
21-03-2011
Come on baby let me see what you're hiding underneath
Morgen is het de grote dag. Ik zal voor de eerste keer een hele dag lesgeven plus daarbij voor de eerste keer in het vijfde leerjaar. Ik heb er enorm veel tijd en werk in gestoken dus ik hoop dat het goed zal lukken. Als je deze blog leest, denk dan eens aan mij en vraag je of hoe het zal geweest zijn. Ik ga niet te veel vertellen over school, anders maak ik mezelf alleen maar meer zenuwachtig.
JA! Ik ben zenuwachtig. Maar nog niet extreem, ik denk dat dat morgen pas zo zal zijn. Iemand een middeltje zodat ik mijn zenuwen onder controle kan krijgen? Genoeg over school.
A stuurde me daarnet een sms dat ze blij was dat ze in mijn blog voorkwam. Ik wist niet eens dat A mijn blog las maar het is wel fijn. Ik weet nu echt al van enkele mensen dat ze mijn blog dagelijks lezen. Soms krijg ik opeens een sms met een reactie waarvan ik totaal niet weet waarover het gaat. Vaak blijkt het dan over mijn blog te gaan. Of er worden dingen tegen me gezegd waarvan ik denk: "Dat heb ik helemaal niet tegen jou verteld." Maar dat ze dat dan ook weten door mijn blog. Nu goed.
Het is trouwens grappig om te zien dat de mensen steeds dezelfde dingen vragen. Degenen die toegeven dat ze mijn blog lezen en er met mij over praten, vragen niet veel later of ze er terug in zullen voorkomen. Niet met de vraag of ik hen vermeld heb, maar eerder met een hint of ik hen wil vermelden. Ja, A is daar één van, maar zij bedoelde het eerder als grapje. Maar ik wou haar sowieso al vermelden, zelfs voor dat ik haar smsje had gekregen. Meer daarover later. (Nu ben je nieuwsgierig he, A? Ik weet het wel, lees snel door tot je een A tegen komt!)
Ik kwam vandaag E tegen toen ik op de bus stond te wachten. Ik keek net naar mijn gsm om het uur te checken toen ze zowat op mij kwam afgesprongen met de boodschap dat ik niet populair was. Helaas had ze gelijk, al had ik die dag wel al enkele smsjes ontvangen. Namelijk van M, van J (:)) en van Ka. Zij had er nog geen vertelde ze me, dus ik WIN!
We zaten samen op de bus en vertelden allerlei dingen die in ons opkwamen, maar ik heb wel wat afgelachen. Ik vind die echt tof. Toen ze daar zo zat te lachen, moest ik even aan P denken. Ik vind dat hun gezicht echt op elkaar lijkt, en dat deed me weer beseffen dat ik hem eigenlijk een beetje mis. Het zou toch fantastisch geweest zijn als wij elkaar nu nog altijd een koppel zouden kunnen noemen? Zondag zou het één jaar zijn... Dat even terzijde.
Toen E moest afstappen, kreeg ik een sms. Ik was blij! Twee keer raden wie het was... Nee, niet J. Het was E. Met de boodschap dat ik nu wel populair was. Ondertussen had ik daar al iets voorgehad op de bus ook...
Ik zette me op E haar plaats omdat ik het stom vind om achteruit te rijden als er drie plaatsen voor en naast jou vrij zijn. Ik zette mijn boekentas dus naast mij en ondertussen las ik de sms. De bus reed verder en deed dat in schokken zoals die altijd doen en opeens hoor ik een keiharde BOOOEEEM. Ik keek naast mij en mijn boekentas was verdwenen.
Ik had ook al opgemerkt dat die twee kleine vriendjes van in S zijn klas op de bus zaten. Ze keken me aan met een smile van hier tot ginder en ik raapte mijn boekentas, die in het midden van de gang lag, op. Toen ik dichter kwam, mompelde die ene blonde (die eigenlijk 'ni mis' is) expres te luid: "Dat is lomp zijn eh..." Hij vervangde echt de reactie van S die er niet was. Hij was waarschijnlijk niet naar school geweest want anders was hij er ook bij geweest. Ik had me eigenlijk een beetje verheugd om S te zien want ik weet dat ik dat op maandag doe, maar hij was er dus niet bij.
Over A dus. Zij moet samen met de moeder een les geven en daarom hadden ze afgesproken bij de moeder thuis. Ik had al een verhaal gehoord van J, dat ze hadden afgesproken om tien uur en dat ze daar tot drie uur had gezeten. Later bleek dat het eigenlijk twee uur was, maar dat is een klein detail. In die vier uur dat A daar zat, heeft ze niets van eten gekregen, wat ik écht niet kunnen vind! Ik bedoel, als je met de middag iemand uitnodigt, dan vraag je toch of die wil meeeten! Of dan maak je op zijn minst iets klaar!
Als er bij mij mensen langs komen, worden die altijd volgepropt met eten en drinken. Is het niet door mij, dan zal zeker de mama vanalles aanbieden. (MIJN mama, niet dé moeder)
Nu goed. Vrijdag moesten ze nog iets bespreken en A ging weer mee naar huis. A had al honger van in de middag, dat weet ik nog goed want ik had net hetzelfde. (Dat is écht niet grappig!) Ik zat op de 100-dagenshow toen ze mij stuurde dat ze nog steeds niet had gegeten. Toen was het iets voor zeven uur. Ik had zo medelijden met haar en dat vergrootte nog toen ze zei dat ze zeker nog een uur moest wachten omdat er niemand thuis was.
Opnieuw de schuld van de moeder. Ze heeft trouwens dingen zitten zeggen die helemaaaal niet kunnen. Hier ga ik verder nu niet over uitweiden. Maar toch vond ik ze grof. Ik vind dat je zo'n dingen niet doet.
Het is al laat, en het wordt steeds later, dus ik denk dat ik maar eens ga slapen. Ik hoop dat ik niets vergeten ben voor morgen en dat jullie eens aan mij zullen denken. Wens me veel geluk! Dat doe ik in ieder geval ook voor mijn hele klas.
Ik herinner me een schattig ding dat P ooit eens zei. Het kan dat ik het al eens verteld heb, excuses daarvoor.
"Doe mij eraan denken dat ik straks mijn pil inneem." "Hoe? Jij neemt je pil toch op zaterdag normaal...?" "Ghihihihi!" P kijkt verdwaasd. "Liefje... Ik moet mijn pil elke dag nemen eh, anders..." "Jaaajaa jaaa, tis al gooooed!"
Dat doet me eraan denken dat F ook zoiets had gezegd. "Heb je al een pilletje geprobeerd?"
Wtf, weten die jongens dan écht niet hoe dat werkt?!
21-03-2011 om 23:13
geschreven door Sterprinses
20-03-2011
When you see my face, I hope it gives you hell
Toch nog even laten weten dat hij me nog had gestuurd. Het was zoiets als: "Ik heb u niet meer gezien! Ö x". Ik begon mijn uitleg te doen en hij daarna ook. Hij was nog naar me op zoek geweest, net als ik had gedaan. We zouden elkaar mislopen hebben.
Toch was ik blij dat hij stuurde. Ik kreeg een sms en ik dacht: "EINDELIJK!" want ik was niet van plan geweest hem te sturen, ik was teleurgesteld en als hij dat ook was, moest hij maar sturen. Ik nam mijn gsm dus en het was V. Maar daarna was het van dat hoor! En dat maakte me des te blijer.
Daarna bleven we sturen en ik was de bui van daarvoor al helemaal vergeten want hij had mij het gevoel gegeven dat hij carede. Hij zei écht iets liefs dat me helemaal deed smelten. Ik schets even de situatie. Ik moest percé met B mee om drinken. Dat wou ik even gaan melden tegen hem maar ik vond hem al niet meer terug. Op datzelfde moment moet hij ook naar mij op zoek zijn geweest om te vragen of ik niet mee iets wilde gaan drinken. Niet met hem alleen natuurlijk maar met de jongens erbij. (Ik denk er nu juist aan: moest hij het mij komen vragen zijn, zou ik toch wel heel hard getwijfeld hebben.) Ondertussen stond ik dus bij de drank. V was er ook en opeens kwam L erbij. Hij zei dat hij en de jongens iets gingen gaan drinken en hij vroeg of we niet meegingen. Ik negeerde het en V vroeg aan mij of ik niet meeging. Ik zei vlakaf af nee en ze vroegen me waarom. IK DOE DAT ECHT NIET GRAAG!
Toen was ik op weg naar de gang omdat B me al voor was gegaan. Ze had gezegd dat ik naar daar moest komen omdat het daar veel frisser was. 1) B was daar helemaal niet te bespeuren en 2) V was niet gevolgd. Gevolg: Ik stond daar alleen. Ik ging dan maar bij de meisjes en vroeg waar de rest was. Ondertussen had ik ook S al gestuurd.
Toen zag ik B en S opeens staan bij mevrouw VW. We gingen erbij. Praatje van hier, praatje van daar.
B en ik gingen naar beneden. Enkelen volgden. Maar mijn J was weg. En V ook. Het kon maar één ding zijn: ze zaten al op café zonder dat ze afscheid hadden genomen van mij.
Was J er niet meer, dan kon ik daar ook niets meer doen. Ik besloot naar huis te gaan.
Maar goed! Het lieve wat hij dus stuurde was zoiets als dit: "Allee K, je had moeten meegaan! Gewoon om bij mij te zijn." Ik wou wel bij hem zijn en vertelde hem dat ook, maar ik haat op café gaan. Ik zei hem ook dat ik niet kan drinken op commando. Druk zetten op dat flesje dat uit moet. Ik ben sowieso al iemand dat niet zo veel drinkt. En dan krijg ik dat flesje niet leeg en... ARGHH! Hij antwoordde dat ik niets moest drinken waarop ik dan weer zei dat dat onbeleefd was... En zo gingen onze smsjes door.
Ik vind het leuk dat we elkaar vrijdag terug zien. En dan zal ik wél met hem praten! Wel goed was dat P er nu niet was, hopelijk is hij er dan ook niet. Ik wil hem nog steeds niet tegenkomen. Het zal mij kwetsen en ik zal niet normaal kunnen doen tegen J. Erger nog, ik zal beginnen zagen over P tégen J! Dat is het laatste wat ik wil, dat heb ik al genoeg gedaan. Soms doe ik dat nog, maar ik probeer dat echt niet te doen. Tegen niemand trouwens.
Volgende week is het een jaar geleden dat het bijna gebeurde. Ik ging niet naar het praatcafé maar naar uitleg voor mijn mogelijke studiekeuze. P ging niet want voor de richting die hij wilde studeren, hadden ze niemand gevonden. Ik zat redelijk lang binnen omdat ik echt wilde vergelijken met lager en kleuter. Toen ik buiten kwam, zag ik dat ik een sms had van hem. "Ik heb u zien zitten! Ö x" Ik kreeg het meteen warm, hij was hier geweest! Ik smste zo snel mogelijk terug in de hoop hem nog te zien. Hij was daar geweest om zijn vrienden op te halen. Ik had zo een spijt dat ik hem niet had gezien! Ik had er naar uitgekeken dat er iets zou gebeuren! Wanneer kon ik anders mijn kans grijpen?
Een dag later was het feestje van B. Hij was niet gevraagd, maar toch bleef ik hem smeken of hij niet zou komen. Op het feestje zelf, zag iedereen dat ik de hele tijd aan het smsen was en niet veel later had ik aan iedereen toegegeven dat ik smoor was op P.
P kwam niet, hij moest trainen, zou daarna bij zijn vrienden gaan. Ik had het al aanvaard dat ik hem niet zou zien. Maar hij bleef wel smsen. En het werd steeds duidelijker dat hij hetzelfde voelde voor mij. "Ik ook bij jou zijn maar ik wil je liever alleen zien..."
Iedereen kreeg het bericht te lezen en ik bleef aandringen of hij niet even wou binnenspringen. Ik kreeg mijn zin. Hij zou komen, maar wel maar eventjes!
Eindelijk was het zover. Hij smste dat hij er was en ik ging opendoen. Ik was zo blij dat ik hem zag dat ik hem bijna een kus op de mond gaf!
Hij ging niet lang blijven maar toch zaten we daar drie uur naast elkaar in de zetel. Ik zweette en bibberde van de adrenaline die door mijn lijf stroomde. We zaten goed dicht tegen elkaar, maar ik deed niets. Ik durfde niets. Ik durfde hem zelfs niet aankijken, we zeiden bijna geen woord. Ik amuseerde me wel en vertelde wat ik zag als ik iets grappigs vond. Hij deed hetzelfde.
Na één uur naast elkaar te zitten, nam hij (eindelijk) mijn hand. Hij begon ermee te spelen en na een tijdje zaten we gewoon hand in hand. Ik kan niet beschrijven wat er in mijn lijf tekeer ging! Het was P! P! P! P!!! P hield MIJN hand vast!
Nog een uur later kwam hij dichter bij mijn gezicht. En dan ineens... kuste hij mij. Ik was zoooo gelukkig. Iedereen was blij want het was eindelijk gebeurd en je kan niet geloven wat er omging in mezelf. Telkens ik naar hem keek, kuste hij me omdat hij niet kon verdragen dat ik naar hem staarde. Maar hij was zo mooi en nu hij me gekust had, mocht ik naar hem staren! Hij voelde hetzelfde als mij! Wie had dat kunnen denken?! Iedereen blijkbaar. Behalve ik. Daarom dat ik zo gelukkig was.
Weer een uur verder, herinnerde hij mij eraan dat hij eigenlijk nog ergens naartoe moest. Ik was toen nog niet op de hoogte van het vrijdagavondse ritueel met zijn vrienden. Maar hij had zijn vrienden wel gelaten voor mij. Het is niet te geloven hoe dikwijls P en ik het daarover hebben gehad. Dat we beiden zo blij waren dat hij uiteindelijk tòch naar het feestje van B gekomen was en dat we er beiden nog geen spijt van hadden.
Ik heb er nog steeds geen spijt van en ik hoop hij ook niet.
We besloten dus naar huis te gaan en we gingen alle twee tegelijk weg. Velen hadden verkeerde gedachten maar wij waren alle twee zo gelukkig.
We stonden op de gang en deden in stilte onze jassen aan. Toen we die eindelijk aanhadden, nam hij me vast en begon hij me vurig te kussen. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt, het was zo intens dat ik ineens tegen de voordeur werd geduwd. We bleven maar kussen tot we verstoord werden door de bel. We stopten en iemand deed de deur van woonkamer open om de deur te komen opendoen. We werden 'betrapt' en de deur werd meteen terug dicht gedaan. Ik duwde P van me af, legde mijn haar goed en deed de deur open. Het was mijn mama. Die P en mij zag staan.
We stapten naar buiten. Ik gaf hem nog een snelle kus en beide vertrokken we. Ik met de auto, hij met de fiets. Daarna volgden nog enkele smsjes. Ik kon niet geloven wat er die avond gebeurd was. P had dezelfde gevoelens. Hij liet me weten dat hij het nog nooit zo 'neig' had meegemaakt. Ik had hetzelfde.
Om het met zijn woorden te zeggen: We waren voor elkaar gemaakt.
20-03-2011 om 23:13
geschreven door Sterprinses
18-03-2011
Did I dissapoint you? Or let you down? YES!
Ik kan eigenlijk maar één ding zeggen en dat is dat ik een beetje teleurgesteld ben. Het enige wat ik kreeg was een veelbelovende lach toen ik naar hem toewandelde, een kus en drie zinnen. We hebben niet eens afscheid genomen van elkaar.
Ik zei tegen B: "Ik ben al blij dat P hier niet is!" Waarop zij antwoordde: "Wie niet?!" Ik was blij dat ze mij zo steunde maar toch deed het mij een beetje pijn. Niemand denkt er bij na hoe graag ik die nog zie.
Ik heb mezelf erop betrapt dat ik toch echt nog veel aan hem denk. In mijn dromen komt hij nog steeds op de achtergrond voor. Ik zie niet zijn gezicht, maar hou bijvoorbeeld een papiertje vast waar zijn naam op staat.
In het echt krijg ik steeds voorwerpen in mijn handen waar de letter P op staat. Ik denk dan steeds: "Het is een teken!" en nog geen seconde later denk ik dan aan hoe hij deed op het galabal. Dat helpt alles echt te relativeren.
De 100-dagenshow was leuk, al hadden ze veel (echt letterlijke dingen) gestolen van vorig jaar. Het was leuk om te zien dat N zijn stukje van 'My humps' had gekregen. Ook de meisjes terug zien deed me deugd. En de jongens. Zonder P. Ik heb ook echt niks kunnen zeggen tegen S en M! Een kus heb ik gekregen, maar dat was ook alles. Van hen kan me dat nu minder schelen, al zijn ze toch dichter bij mij komen zitten om me speciaal die kus te kunnen geven en zijn ze op die plaats blijven zitten. Ik voelde me daar wel goed bij. Al zeg ik nu niet dat ze dit om mij deden.
Ik had er naar uitgekeken om hem terug te zien. Maar zoals ik al zei: "Ik ben een beetje teleurgesteld."
18-03-2011 om 22:43
geschreven door Sterprinses
16-03-2011
B, je wordt vermeld hoor :)
Wat ik gisteren eigenlijk wilde vertellen, heb ik dan helemaal niet meer opgeschreven. Ik kwam zoveel bijbaantjes tegen die me allemaal even interessant leken om aan jullie te laten weten. Ik begon mijn blog dus met dat ik met mijn mentor had afgesproken om twaalf uur. Mijn bus zou hier toekomen om 11u27, daarna was het nog een kwartier stappen naar het schooltje zelf, dus ik zou wel op tijd zijn. Ik ga altijd tien minuten op voorhand naar de bushalte. Ik heb één keer mijn bus gemist en dat was toen ik maar vijf mnuten op voorhand gegaan was. Gelukkig kon ik toen snel de fiets nemen en was ik nog op tijd. Ik moest gelukkig die dag in G. zijn en niet in A. Ik heb ook het geluk dat mijn bushalte nog geen 25 meter van mijn deur is. Maar goed. Je kent "De Lijn". Die zijn nooit op tijd. Mijn bus kwam maar niet en er stond ook geen volk. Het werd later en later en ik begon te denken dat ik mijn bus gemist had. Ik werd echt paniekerig, dat heb ik altijd als iets of iemand te laat is. Ik kan daar niet tegen. Ik haat wachten. Maar! Om 11u35 was hij daar dan uiteindelijk. Ja, lieve mensen, dat was 8 minuten te laat! Dat wil dus ook zeggen dat ik flink mocht doorstappen om op tijd aan het schooltje te geraken. Maar goed, ik was er nog op tijd, de poort werd juist open gedaan en ik kon rustig naar boven. Op de trappen kwam ik mijn klasje dan al tegen en enkele leerlingen kenden zelfs nog mijn naam! "Dag juf K!" De lieverds. Alhoewel. Degenen dat mij begroet hadden, kregen een flinke opmerking van de juf. Ik glimlachte naar haar en zij begroette me op dezelfde manier. Ik bleef maar wachten tot alle kinderen van de trap waren, zodat ik naar boven zou kunnen. Maar het waren kinderen van drie leerjaren, waar er telkens twee klassen van zijn. Maar goed. De juf keek nog eens achter haar en ze zei tegen mij dat ik al naar boven mocht gaan. Ja, het klonk wel een beetje grappig, maar soms heb ik gewoon van die momenten waarop ik dubbelzinnig denk. Ik kan daar gewoon niet aan doen. Excuses daarvoor dus. Ik wringde (wrong?) me dus tussen enkele dikkerds en ging naar boven. Ik moet wel vier of vijf trappen doen, dus er zal nog aan mijn conditie gewerkt worden! Gelukkig wist ik de weg nog naar mijn klasje. Ik wachtte voor de deur want ik vond het zo onbeleefd om naar binnen te gaan. Ik bekeek enkele kunstwerkjes die buiten de klas hingen en ook artikels die de kinderen blijkbaar zelf hadden gezocht. Dat wist ik omdat het nogal scheef was geknipt en slordig op een cursusblad was gekleefd. De artikels zelf waren wel interessant. Dan hoorde ik voetstappen en verscheen mijn mentor om de hoek. "Ga maar binnen hoor!" Maarja, dat is toch raar eh? Ik ging maar naar binnen. Pakte alles uit mijn boekentas wat ik bijhad en legde alles op een bank. Ze had al enkele lesvoorbereidingen bekeken, die ze zélf had afgeprint en waar ze enkele dingen had aan aangepast. Later gaf ze mij die ook mee, wat natuurlijk heel handig is, zo wist ik wat ik moest verbeteren. Veel kritiek was er niet op mijn lessen, ze vond ze goed. Wel kreeg ik enkele tips mee. Dan heeft ze me ook eens laten schrijven op het digitale bord. Dit is totaal nieuw voor mij en ik ben er helemaal nog niet mee vertrouwd. Voor elke les moet ik het bord wel eens gebruiken en voor één les zelfs de hele tijd. Ze toonde voor hoe ze erop schreef en liet het dan aan mij over. Ik schreef mijn naam. Het was raar! Het was leuk. Maar raar! En niet mooi. Het zal gewoon worden zijn. Ze leerde mij nog enkele dingen om met dat bord te doen. Daarna vroeg ze om welk uur ik volgende week op school zou zijn. Ik antwoordde toch vroeg genoeg omdat ik misschien nog enkele dingen moest klaarzetten enzo. Ik moest dan wel nog kijken welke bus ik kon nemen. Ze wist waar ik woonde en ze zei vanwaar zij moest komen. "Ik wil je anders wel komen ophalen hoor." Ik was verbaasd. Mijn mentor is zoooo lief! Nu komt ze mij volgende week ophalen. Hoe lief is dat niet? :D 'Ohja, ik rijd met mijn mentor mee.' Wahaaa! Dat wou ik gisteren dus nog vertellen. Het was trouwens niet de bedoeling dat mijn blog zo lang ging worden gisteren. Sorry daarvoor, er kwam zoveel in me op. Toch kreeg ik enkele smsjes: "Ja! Je blog staat erop! Yes!" Het was zo raar om zo'n reactie te krijgen. Maar ik was wel moe. Ik heb trouwens écht niet goed geslapen vannacht (of gisterennacht?). Hoe dat komt, weet ik ook niet. Hm. Maar goed. B vond het spijtig dat hij niet voorkwam in mijn blog. (He B?:p) Dus, nu zal ik speciaal voor jou eens iets schrijven ze.
"Zijn jullie een koppeeeeeel?" Wieweetdajong:). ¨"ÖÖ Daffy en Louise zijn een koppeeeeel!!!!" "Gaan jullie bij elkaar slapen in de tent?" Ja ze. - Seg, nu moeten wij echt bij elkaar slapen ofwa? * Jajong! - Mahja, das nog tof. (Je vond het maar al te leuk jong dat je bij mij mocht slapen!) * Ik ga slapen. Slaapwel! - Goh, ik ben ook moe seg, ik ga mee. (Toevalliiiiig?!!!) Lagen wij daar met twee. Na een tijdje rits open. Weg sfeer. 'Ik kom slapen.' Na een tijdje weer die rits open, kwam der daar nog enen bijgekropen. De twee meisjes in 't midden, de jongens aan de kant. Waarna er later nog eens mijn Nijntjeskussen werd gestolen ook! Wat een nacht. Wat een kamp.
16-03-2011 om 16:33
geschreven door Sterprinses
15-03-2011
Speciaal voor L
1000 bezoekers! OMG! Ik voel mij(n blog) bekeken! :) Het is mij het dagje al geweest. Ik heb vandaag eens goed kunnen uitslapen want we hadden stagevoorbereiding. Ik had om 12 uur afgesproken met mijn stagementor. Gisterenavond had ik nog een lesvoorbereiding afgewerkt. Ik wilde die dan printen en natuurlijk weigerde mijn printer om één van zijn weinige taakjes dat hij moet doen uit te voeren. Meer dan 1,5 uur zat ik te wachten tot hij iets drukte. Veertien blaadjes moest hij doen! Het arme schaap! Vier bladeren zijn er uitgekomen. Ja, vier bladeren op 1,5 uur. Toen was ik zo zenuwachtig, geïrriteerd én gefrusteerd dat ik mijn laptop heb toegeklapt, mijn printer heb afgezet en in mijn bed gekropen ben. Het was immers al kwart voor twaalf. Geen wonder dat ik wallen onder mijn ogen heb. Maar goed. Ik stond dus op en ging naar beneden. Er was echt iemand heel blij als die mij van de trap zag komen. Ghih. Ik liet die iemand buiten en nam de krant, bekeek enkele artikels en liet die iemand dan terug binnen. Ik veegde zijn poten af en eindigde met een aai over zijn bol. (Ik hou van die uitdrukking!) Nadien ging ik terug naar boven, deed ik mijn laptop open en hoopte ik dat mijn printer nu wél zin zou hebben om enkele pagina's af te drukken. Ik probeerde maar niks was minder waar. Ik kreeg een geweldig idee en besloot mijn computer opnieuw op te starten. Ja, het vroeg veel tijd maar toen hij opnieuw was opgestart, lukte het perfect en was mijn document in exact één minuut afgeprint. (Ja, ik heb het gechronometreerd.) Een fractie van een seconde leek het of hij er plots mee ging ophouden maar dat was niet zo, gelukkig. Soms kan hij echt wel een schat zijn hoor, als hij er zin in heeft. Over een schat gesproken. Ik had een bericht ontvangen op FB om vrijdag samen met de meisjes van vorig jaar naar de 100-dagenshow te gaan kijken. Heel leuk idee! Ik stemde meteen in, alleen is het niet echt zeker of we weldegelijk uitgenodigd zijn. Natuurlijk trekken wij ons daar niets van aan. Binnen geraken zullen we! Desnoods roepen we VL en laten we tetteeeeee zien. Strak plan. Maar goed. De schat dus. We gingen dus met de meisjes gaan, maar stiekem heb ik J meegevraagd. (Hihi, de schat) Ook S vroeg of ik iets afwist van de 100-dagen, waarop ik mijn verhaal dan maar bekende. Ik had bewust tegen hem gezwegen omdat ik wist dat P anders ging meekomen en hij is wel de laatste persoon die ik wil tegenkomen. S begreep het en was echt heel bezorgd en lief. (Eigenlijk is hij de laatste tijd ook echt wel een schat geworden he.) Daarna vroeg hij of ik het erg vond of ze gingen komen. Met ze bedoelde hij zichzelf en P. Ik antwoordde: "Ja, het is altijd erg als P in de buurt is." Ik kreeg een droge 'ok' terug. Natuurlijk vind ik het wel fijn dat S zal komen! Maar ik wil P gewoon echt niet zien. Hoe hij de laatste keer deed tegen mij, kan ik niet verwerken. Ik begrijp het gewoon niet. Ik vertelde S ook dat het zo raar is dat ik tegen hem dan hallo ga zeggen en tegen P, die ernaast staat, dan niet. Want zo is P eh! Hij zou dat doen. Maar dat kan ik niet, zo ben ik niet. En S niet gaan begroeten, vind ik dan ook weer erg. S zei, ik kan het natuurlijk moeilijk alleen aan M vragen en aan P niet he. Ik begreep het hoor. Hij heeft volkomen gelijk. Ik ben degene die overal een spel van maakt. En ik ben degene die me er moet over zetten. Maar toch vind ik dat P niet 'den boer' moet uithangen. Misschien kan hij enkele tips vragen aan zijn lieve zus (die ook eigenlijk een schat is, een hele grote zelf.) om het wat beleefder aan te pakken. Maar goed, of hij een goeiedag van mij zal verwachten, dat weet ik niet. Mijn hoofd zegt: 'Dat zie je van hier' maar mijn hart zal wel weer hallo gaan zeggen. Niet goed. Trouwens. Ik kwam S gisteren tegen op het station. Het was leuk, echt waar. Ik ging naar de halte toen ik opeens een jongen fel naar mij zag kijken uit mijn ooghoek. Het was dus S. Ik had hem eerst niet gezien maar toen ik het zag dat hij het was (probeer dat maar eens zonder bril!) ging ik bij hem staan. Zijn vriendjes van de klas stonden er ook bij. Ook SH, de ex van Cuv! Haha! Ik begroette S met een kus en zag SH ook naar mij kijken en zich iets voorover buigen. Ik vroeg aan hem of hij ook een kus moest. "Dat mag natuurlijk altijd!". Hij kreeg er één. Verder werden er genante momenten verteld over die laatste en werd er veel met hem gelachen. Zijn 'vrienden' vertelden me dat hij gepest werd en SH lachtte dat weg, maar eigenlijk plagen ze die jongen toch wel erg veel. Hij kwam dan nog eens recht voor mij zitten in de bus ook. Hij is wel grappig, dat moet ik toegeven, maar soms is hij zo negatief over zichzelf, dat kan ik niet verdragen. Niet dat ik dat zelf nooit doe, maar als het extreem is, is dat zo stom! En zeker bij jongens! Een negatief zelfbeeld bij jongens doet me trouwens denken aan N. Ik moest vanmiddag aan hem denken omdat ik alweer geen kamp heb gekregen van Kazou en ik dacht, N zal er zeker wel weer één hebben. Maarja, hij is een jongen en jongens krijgen voorrang. Vind je dat nu zelf niet schandalig dat ze dat durven zette in hun mails?! En dan zeggen dat er geen discriminatie is. Ohmygucci. Maar goed, later was ik op msn en N begon toevallig tegen mij te praten. Ik vertelde hem dat ik aan hem had moeten denken en natuurlijk was hij daardoor in de zevende hemel. Stom van mij, had beter moeten nadenken. Zeker wanneer ik had gezegd dat hij alles meeheeft. Die jongen is echt heel mooi, heeft een mooi lichaam en is superlief. Ik vroeg mezelf af waarom ik niet verliefd op hem was. Natuurlijk begon hij daarom extra lief te doen en vroeg hij wanneer we gingen afspreken, maar hij neemt het allemaal veel te serieus. Ik had duidelijk gezegd dat ik NIET verliefd op hem was. En hij woont ver én ik heb enorm veel werk voor school. Ik vind het schandalig dat hij dat ziet als een excuus, want moest hij in mijn klas zitten, zou hij wel weten wat werken was. Hij begon verhalen te verzinnen dat hij iemand kende dat ook LO deed en die niet zoveel moest werken. Ik weet altijd wanneer N liegt. Hij begon 'lieve' dingen te zeggen, maar die dingen pakten ni bij mij. Ze waren echt té melig en ik kon niet anders dan erom lachen. Als ik het al te melig vind, hoe erg moet het dan wel niet zijn. Ik ga proberen herhalen wat hij gezegd had. Het was iets in de aard van: "Moest ik dichter bij jou wonen, dan zou ik elke dag een roos voor je door leggen en dan zou je door hebben dat ik er echt voor jou was." Het lijkt wel op een citaat uit een film of een lied. Misschien is het dat ook wel. Ik antwoordde 'haha' waardoor hij weer was gekwetst en negatief begon te doen. Dat is wat ik haat aan hem. Hij doet niet anders dan negatieve dingen zeggen over zichzelf, als ik ergens op reageer, is hij gekwetst, waardoor hij nog negatiever begint te doen en als ik eens iets positiefs zeg, dan gelooft hij mij niet. Wat moet je daar dan mee aanvangen? Duidelijk dat ik te veel positieve dingen in één keer gezegd heb, want daarjuist kreeg ik een sms van hem. Ik heb het genegeerd want er stond: "Wadoeje lieveling? xxx" Moest ik daar op geantwoord hebben, denkt hij dat ik hem herken als zijn lieveling en dat ben ik niet. Hij is ook degene dat etoen ik nog met F was, elke keer vroeg "Is het nog niet gedaan?" En dat een dag later al vroeg om af te spreken en zijn liefde begon te verklaren. "Die vonk was er toch al altijd tussen ons?" Sorry, maar zulke dingen kan ik niet verdragen en dat heb ik hem ook duidelijk laten weten. Ik heb hem laten weten dat ik dat onrespectvol vind en dat ik niet kan verdragen dat hij steeds zo negatief doet over zichzelf. N is ook iemand die superveel dt-fouten en andere schrijffouten maakt en daar ben ik enorm gevoelig voor. Ook laten weten aan hem. Soms komt het misschien wel kwetsend over en ik kreeg de reactie terug: "Je bent al een echte juffrouw eh." Eigenlijk maakte me dat een beetje fier, maar misschien was het juist niet goed bedoeld. Ik moet het afleren om mensen steeds te verbeteren als ze een schrijffout maken want ik weet dat ik ook enorm veel schrijffouten maak. Ik doe mijn uiterste best om dat niet te doen, maar het is onmogelijk om volledig correct te schrijven en zeker als je 's avonds laat snel nog een blog typt. Maar weet alsjeblieft toch dat wenkbrauwen met au is en niet met ou. Zulke voorbeelden. Verder ga ik daar niet over uitweiden. (Zeg me nu niet dat dat met lange ij is, want anders maak ik me nu wel compleet belachelijk. Sorry, maar ik ben veel te moe om het te gaan opzoeken en wil deze blog afmaken zodat ik kan gaan slapen.) Nog een laatste ding dat ik wil vertellen, ohnee het zijn er nog twee. Maar heel kort hoor. Maandag liep ik op school en plots zag ik dikke P. Ik zei keiserieus tegen J: "Wa doet die ier?!" Zij moest lachen omdat dat ons citaatje uit Dworp was maar toen ze mijn gezicht zag, wist ze dat ik het meende. "Wie is dat misschien?" Dat is dikke P! Die heeft mijn ex-beste vriendin afgepakt! OhMyGucci! Chance dat die niet in onze klas zit seg Ö Ik vertelde het daarnet tegen mijn beste vriendin L of ze het al wist. Ze wist het inderdaad al. Ze zit namelijk bij haar in de klas. Zò erg! L heeft het trouwens enkele maanden geleden gedaan en het mij niet verteld terwijl ik dat wel had gedaan :(. Maar goed. Het laatste dat ik wil vertellen is dat ik daarnet een sms van K kreeg. Ik was verbaasd maar toch blij. Hij liet weten dat hij ziek was en of ik eventueel notities voor hem wou bijhouden. Ik vind het lief dat hij het aan mij vraagt en niet aan W maar dat bevestigt misschien toch maar weer dat hij toch verliefd op me is. Laat het uit. Ik denk er niet meer aan en doe gewoon zoals vroeger. K zoals hij was, mijn vriend. Het allerlaatste dat ik wil zeggen: Deze blog is speciaal geschreven voor L zoals je kan zien in de titel (toch nog effkes diejen titel checken eh, haha! Sorry als je niet hebt gecheckt.. :)) en bij deze wil ik nog laten weten dat ik je enorm mis! Voor jou speciaal een moment dat ik nooit zal vergeten.
"Welke avondactiviteit neem jij?" 'Ik weet het niet.' "Ik ga zwemmen! Toe, ga mee!" 'Mah tis zo koud! En al zo donker! Ik heb daar geen zin in!' "Mah toe! Ge moet ni int water eh" '...Hmm... Oke dan. N, ik ga zwemmen.' Samen wandelden we in het donker naar het water. We zochten een plaats uit om onze handdoek te spreiden op de rotsen. Goed liggen kon je niet echt, maar gezelliger kon niet. Het maanlicht dat op ons scheen, het geluid van het water. Het was zalig om nog in onze t-shirt te kunnen zitten, zelfs als het al zo laat was. Ik herinner me een boekje met spelletjes of optische illusies. Ik herinner me muntjes. Ik herinner me flitsen van kodakken. Ik herinner me ook F... Die toen naast mij zat. Je bent er nu niet meer F, maar ook jij maakte deel uit van die nacht en ook omdat jij erbij was, werd het gezellig. Voor we het wisten, was de activiteit voorbij. Er waren enkelen dat nog een duik genomen hadden in de zee maar de meesten hadden gewoon gezellig op de rotsen zitten praten. Het was nu echt al heel donker. De weg vonden weg niet terug zonder onze zaklampen. Die avond was geweldig en ik wou dat die veel langer had geduurd. Herinner jij je nog het moment dat S en N zaten te praten en dat wij daardoor ook alleen waren. Dat we maar drie meter van hen zaten om hen 'af te luisteren' maar dat we het zelf ook zo gezellig hadden. Dat plaatsje waar we zaten, zal ik ook nooit vergeten. Het samen muziek luisteren. Weet je nog dat we op de avond van de fuif weer op dat plaatsje zaten? En dat we werden weggehaald door de moni's omdat we een beetje asociaal deden? Weet je nog dat er die avond iemand ontmaagd is geweest en dat we die jongen de ontmaagder noemden? Weet je nog dat we later vooraan aan het vakantiehuisje zijn gaan zitten op de stoelen en dat we het toen nog altijd heel leuk hadden met vertellen? Weet je nog dat we hadden afgesproken 's nachts bij elkaar op de kamer te komen maar dat we dat nooit deden omdat we te moe en te lui waren? Weet je nog dat die andere kamers dat wél deden en dat daar bijna baby's zijn uitgekomen? Weet je nog dat K mij een cadeautje had beloofd?!!! Ik wacht daar dus nog steeds op eh! Weet je nog dat ik N beloofd had naast haar te zitten op de bus en dat ik toch stiekem liever naast jou zat en voor jou gekozen heb? Weet je nog dat N niet naast ons mocht zitten omdat die ambetanterik van de kookploeg daar moest zitten om zelfverzonnen redenen? Weet je nog dat ik op jou in slaap ben gevallen met mijn Nijntjeskussen en dat jij daar een foto van genomen hebt? Ja, ik slaap daar met mijn mond open, maar lag toen wel erg goed! Weet je nog dat we samen gingen snorkelen en dat jij voor mij van die speciale schelpjes zocht? Weet je nog dat we gingen duiken en dat iedereen een partner nodig had? N durfde eerst niet en daarom ging ik met iemand anders maar eigenlijk wou ik stiekem écht wel met jou. De laatste dag had ik jouw mp3 nog. Ik weet nog dat ik niet meer verder kon slapen door al die zoemende muggen rond mijn oren. Ik zocht jouw mp3 en beluisterde de hele tijd de nummers die jij zo graag hoorde. Het spijt me nog steeds dat jouw batterij bijna plat was toen we terug naar huis moesten. Weet je nog de foto's die de laatste zijn genomen? Waar we allebei lekker bruin opstaan en ook zo'n beetje verlegen. Mooie foto's, ik mis die foto's.
Ik mis jou, L. Echt waar! Ik mis je. Ik mis dat kamp dat wij samen gedaan hebben. Het beste kamp uit al de kampen dat ik gedaan heb. Dat kamp was dat met jou!
