Mijn pantoffels zijn aan vervanging toe. Ik koop het volgens mij enige niet bomma-achtige paar in de winkel.

Als ik ze thuis aantrek, roept Zoonlief : ‘Hé, jij lijkt oma wel!’

23-02-2009 om 21:02 geschreven door veerle  

Schoolvakanties grijpen wij graag aan om musea of tentoonstellingen te bezoeken. Dit keer viel onze keuze op de expo ‘Dit is onze aarde!', over duurzame ontwikkeling. Niet de zoveelste vingerwijzing naar onze manier van leven, maar een gevarieerde tentoonstelling die de evolutie van onze aarde laat zien vanaf het ontstaan tot nu en de verbeelding van de bezoeker naar de kern van de zaak brengt.

Foto’s, films en indrukwekkende decors die je aan het denken zetten, worden er afgewisseld met kunstwerken, die vaak meer zeggen dan woorden, interactieve opstellingen waar je mag voelen, spelen,  en uittesten en kinderruimtes met doe-dingen die de allerkleinsten laten beleven wat duurzaamheid inhoudt.

Dat je op verscheidene plaatsen tevergeefs zoekt naar materiaal als waterbalpennen, puzzelstukken, e.d., dat restafval in sorteerbakken terechtgekomen is en dat er regelmatig letters ontbreken op de tekstpanelen, bewijst dat niet iedere bezoeker respect en duurzaamheid hoog in zijn vaandel draagt. Dat is jammer, maar kan de pret aan deze tentoonstelling niet bederven.

‘Dit is onze aarde!’ is een evenement dat nog lang blijft nazinderen.

Nog tot 26 april a.s. in Tour & Taxis te Brussel

www.expo-terra.be

22-02-2009 om 15:40 geschreven door veerle  

Een teer vrouwtje met een paarse permanent stapt houterig op me af in de supermarkt. Haar lijf vertoont een lichte kromming als een komma. Diepe groeven verdelen haar gelaat in vlakken.

‘Kan je dat pak ontbijtkoeken op het bovenste schab even voor me nemen?’ vraagt ze.

Natuurlijk kan ik dat.

‘Ik pak deze koeken mee naar Zwitserland’, glundert ze,‘Morgen vertrek ik. Samen met mijn kinderen en kleinkinderen. Dat doen we elk jaar.’

‘Ga je er wandelen?’

‘Een beetje. Maar vooral skiën. Er ligt veel sneeuw, heb ik gehoord.’ Haar rimpels lijken plots minder diep. ‘Zolang ik het nog kan…’

Een fijne reis, mevrouw! En vooral niks breken, hoor!

19-02-2009 om 13:25 geschreven door veerle  

Hier en hier las ik dat elke (bijna) zevenjarige een cadeau krijgt van de minister. In het kader van leesbevordering schenkt hij ze het boek ‘Voor nu en nog heel lang’.

Dus toog ik samen met Zoonlief, die ondanks het goede voorbeeld niet zo van lezen houdt,  naar de bib. Hij vroeg er zelf ‘het boek dat hij cadeau krijgt van de afgevaardigde van de minister’ aan de bibliothecaris. Die verdomde tv ook!

Zodra hij het in zijn handen had begon hij luidop te lezen. Hij las door terwijl we naar onze auto stapten, in de gangen, op de trappen, op de parking,... En in de wagen, op het gevaar af wagenziek te worden, want daar is hij heel gevoelig voor. Thuis languit op de grond naast Poeslief las hij de verhalen voor en liet hem alle prenten uitgebreid bewonderen.

De minister heeft al zeker dertig minuten zijn doel bereikt met onze Zoonlief. Hopelijk krijgt het boek de volgende dagen, weken en maanden  evenveel aandacht…

Het  bevat verhalen van gekende auteurs zoals Els Beerten, Gerda DePreter, Edward Van de Vendel, Joke Van Leeuwen, Riet Wille,… en illustraties van grote illustratoren zoals Carll Cneut, Sebastiaan Van Doninck, Jan De Kinder, Ingrid Godon, Marjolein Pottie,… Een echt hebbeding dus.

Heb je ook een kind dat pas leerde lezen in huis (geboren in 2002)? Rep je dan naar de bib!

(Noot aan de minister: ik vind het jammer dat de kinderen het boek in de bibliotheek moeten ophalen, want zo bereik je helaas niet alle kinderen die net leren lezen hebben. Kinderen uit kansarme gezinnen, vele allochtone kinderen,… vinden spijtig genoeg de weg naar de bib niet. Zo missen zij weeral een kans om te genieten van lezen, om plezier te beleven aan dit mooie boek.)

18-02-2009 om 23:26 geschreven door veerle  

Op mijn vrije dag spring ik even bij vriendin L. binnen. Sinds kort woont haar dementerende oma bij haar in. L. en ik genieten van een kop koffie aan de keukentafel. We praten zoals dat bij vriendinnen die elkaar niet overdreven vaak zien gaat over koetjes en kalfjes. Oma zit wat verderop te soezen in een rieten stoel.

Als L. en ik het bewonderend over M. hebben die zwanger is van haar zesde kind, wipt oma overeind. ‘Dat is niet zo’n wonder, hoor, zes keer zwanger worden’, zegt ze, ‘want veel moet je daar niet voor doen. Toen ik de eerste keer in verwachting was, was ik echt verrast dat dat kon van zo’n klein beetje foefelen. Mijn andere kinderen zijn er trouwens ook gekomen zonder veel uit te steken.’

L. en ik doen alle moeite van de wereld om het niet uit te proesten. We hopen nog meer te weten te komen. Tevergeefs, de loslippige oma zet zich weer in haar stoel en soest verder.

17-02-2009 om 21:27 geschreven door veerle  

Dat was het eerste wat E. die veertiende februari deed toen hij op kantoor toekwam, hij bestelde zes boeketten met rode rozen.

‘Hang maar aan elk een hartjeskaartje’, lachte hij in de telefoon, ‘en breng ze alle naar mijn bureau.’

Toen de boeketten geleverd werden gaf hij er een aan zijn bazin. ‘Zomaar’, zei hij langs zijn neus weg. ‘En… mag ik vanmiddag een extra lange lunchpauze nemen?’ Dat was alweer geregeld.

Om twaalf uur stipt stapte hij met het tweede boeket naar de parking van een nabijgelegen supermarkt. S. wachtte hem daar op in haar wagen. Ze was in de wolken met de bloemen. In de auto foefelden ze een beetje. Niet lang echter, want zei E.met spijt in zijn stem: ‘’t Is druk op het werk. Ik moet een deel van mijn lunchpauze inleveren.’ De langgerekte afscheidskus maakte veel goed.

Vlug pikte E. boeket drie en vier op. Het ene gooide hij in de koffer van zijn eigen karretje, het andere op de achterbank. Hij reed naar een  taverne aan de andere kant van de stad. L. zat er al aan een tafeltje voor twee. Ze vond de bloemen mooi. Met voeten die elkaar voortdurend zoenden en ogen die overliepen van liefde genoten ze van de maaltijd. ‘Jammer dat ik er alweer vandoor moet,’ zuchtte E. na een poos, ‘maar het werk roept.’

Hij racete naar het huis van J. Ze opende de deur in een frivool niemendalletje, gooide de bloemen op de keukentafel en sleurde E. haast meteen in bed. Het ging er wild aan toe. En na een douche reed E. vlug terug naar kantoor.

Toen de werkdag erop zat vertrok E. met de laatste boeketten in zijn armen. Op weg naar huis belde hij aan bij M. Ze vond de rozen de mooiste die ze ooit gezien had. Ze hadden elkaar teder en uitgebreid lief. Het werd later dan E. verwacht had.

Hij snelde naar huis. Afgepeigerd kwam hij toe bij W. ‘Sorry’, stamelde hij, ‘Ik moest weer overwerken.’ Nog voor ze de bloemen in een vaas zette, warmde W. de pasta op in de microgolfoven. Later keken ze samen naar een film op de bank. E.viel in slaap. Toen hij wakker schrok was W. nergens meer te bespeuren.

15-02-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Zoonlief is in zijn moppenperiode. Vooral de domme blondjes-moppen scoren goed.

Omdat ik zelf blond ben ga ik daar natuurlijk van steigeren. Dus past Zoonlief zijn moppen een tikje aan voor mij.

Hij begint: ‘Er was eens een dom brunetje…’

12-02-2009 om 11:12 geschreven door veerle  

Ooit vertelde een schrijfster me dat je de beste ideeën hebt op het moment tussen waken en slapen. Daarom past ze de Dali-truc toe  als ze stropzit met een verhaal. Als ze gaat slapen zet ze een glas op de grond naast haar bed neer. In haar hand houdt ze een lepeltje vast. Ze strekt haar arm zo dat het lepeltje boven het glas terechtkomt. Op het moment dat ze inslaapt zakt haar arm natuurlijk. Het lepeltje klettert tegen het glas. Ze schrikt wakker en schrijft alle fantastische ideeën die op dat moment door haar hoofd spoken in een schriftje. Later werkt ze deze ideeën uit.

Dit gaat me te ver. Ik vrees dat het me niet eens zou lukken in te slapen met een arm die moet liggen kou lijden terwijl de rest van mezelf zich lekker onder een warme deken bevindt.

Die schrijvers toch, he.

Zelf werk ik al een tijdje volop aan een verhaal. De ene keer vlot het al beter dan de andere. Maar Dali mag dus niet mee met mij naar bed. Ik ben  meestal uitgeteld als ik mijn slaapstee opzoek en dommel haast meteen in.

Gisteren schrok ik midden in de nacht wakker. Mijn hoofdpersonage wandelde doodleuk door mijn gedachten. Ik zag zijn probleem helder. Ontdekte hindernissen en zijn manier om erop te reageren. Ik kreeg een idee voor een tweede verhaallijn. De titel floepte door mijn geest. En ik bedacht een einde.

Ik sloop de slaapkamer uit en zette me achter mijn bureau. En daar schreef, en schreef, en schreef  ik. Midden in de nacht.

Krijg ik dan toch al schrijversallures?

11-02-2009 om 11:42 geschreven door veerle  

Zin om je geliefde zaterdag te verrassen? Met deze flensjes Cupido lukt dat vast.

Maar als je ze omdoopt tot bijvoorbeeld ‘flensjes met fruit, banketbakkersroom en passievruchtencoulis’ is het gewoonweg een heerlijk en vitaminerijk (helaas niet zo slank) tussendoortje of nagerecht, ook voor wie niet zonodig de romantische toer op wil.

Nodig (voor 4 personen):

-8 dunne flensjes

-25 cl melk

-3 eierdooiers

-1 vanillestokje

-250 g suiker

-30 g bloem

-1 kiwi

-1 papaja

-1 mango

-1/4 ananas

-8 passievruchten

-1/2 dl water

-bakboter

-muntblaadjes

Zo maak je het:

-Breng voor de banketbakkersroom de melk aan de kook met het vanillestokje.

-Sla de eierdooiers met 100 g suiker tot een lint.

-Voeg de bloem toe met behulp van een zeef. Spatel ze onder het beslag.

-Verwijder het vanillestokje uit de melk.

-Giet de kokende melk op het beslag.

-Breng opnieuw aan de kook terwijl je roert met een klopper. Laat even doorkoken.

-Snijd het fruit in stukken. (behalve de passievruchten)

-Meng het fruit onder de banketbakkersroom.

-Snijd voor de coulis de passievruchten in 2 en lepel het vruchtvlees eruit.

-Meng het met het water en 150 g suiker.

-Breng het aan de kook, mix het en haal het door een zeef. Laat afkoelen.

-Bak 8 dunne flensjes volgens eigen recept.

-Vul de flensjes met het fruit-banketbakkersroommengsel. Plooi ze in 2.

-Dresseer 2 flensjes per bord. Lepel er wat coulis rond.

-Versier met een muntblaadje.

                                                                                                Smakelijk!

10-02-2009 om 18:38 geschreven door veerle  

09-02-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Deze brief kreeg ik van mijn telecombedrijf:

(In de linkerbovenhoek bevindt zich een plastiek zakje met een knoopje in.)

Geachte mevrouw,

Iemand verloor onlangs dit knoopje in een van onze verkoopspunten. Na heel wat speurwerk ben ik erachter gekomen dat het waarschijnlijk het uwe is.

Dit lijkt u misschien een beetje overdreven, maar het is wel tekenend voor de persoonlijke service die we u bieden in onze businesshoeken: een aparte ruimte, exclusief voor de zelfstandige. Onze experts kennen uw telecombehoeften en zijn speciaal opgeleid om u professioneel en op uw maat te adviseren.

Op zoek naar de beste oplossing voor uw onderneming? Ga dan even langs bij een van de businesshoeken in uw buurt. U krijgt er gratis advies op maat, helemaal afgestemd op uw profiel. Het loont dus zeker de moeite ons een bezoek te brengen.

Tot binnenkort,

Uw businessexpert

Deze brief schreef ik terug:

Beste,

U hebt gelijk. In de businesshoek in mijn buurt kennen ze mij door en door. Ze weten  er, in tegenstelling tot u in uw ivoren toren, dat ik reeds maanden geleden gestopt ben met mijn zelfstandige zaak en dat ze mij bijgevolg geen businessoplossingen meer aan de hand moeten doen.

Al de tijd dat ik wel zelfstandige was hebben ze me op een zeer persoonlijke manier geholpen. Ze kozen steeds de interessantste aanbiedingen voor me uit. Toen ik ziek werd informeerden ze naar mijn toestand. En af en toe mocht ik zelfs op een personeelsfeest aanwezig zijn. Dat Manlief op dat moment nog deel uitmaakte van hun team heeft hier waarschijnlijk wel toe bijgedragen, maar toch wil ik hen er nog eens van harte voor bedanken.

Wat dat knoopje betreft, zoekt u maar verder naar de eigenaar. Van mij kan het niet zijn. Mijn telecomoplossingen werden me immers veelal tussen de lakens verkocht. En heus, daar heb ik niets met knoopjes aan.

Tot niet zo binnenkort!

Groeten,

Veerle

08-02-2009 om 09:43 geschreven door veerle  

Ze zitten over mij aan tafel, twee jonge mensen. Bij een kop koffie vertellen ze hun verhaal. Over hoe erg ze naar een kind verlangden. De hemel wel konden kussen toen ze zwanger waren. Verstomd  bij de geboorte toen bleek dat M. een zware handicap had. Hoe ze hem toch in hun hart sloten en van elke dag het beste proberen te maken. Zij gaf haar job op om voor M. te kunnen zorgen. Hij zijn hobby’s om meer tijd met M. door te brengen.

‘Ons doel is M. zo gelukkig mogelijk maken voor de tijd dat hij bij ons mag zijn’, zeggen ze, ‘Als M. een hele dag lacht zijn wij ook blij’, en ‘We zijn tevreden. Een gezond kind grootbrengen is immers ook niet simpel. Dat zien we bij onze vrienden.’

Wat heeft M. het getroffen met zulke warme en realistische ouders. Ik bewonder hun relativeringsvermogen.

05-02-2009 om 10:35 geschreven door veerle  

In de buurt van mijn werk is er een middelbare school. Als ik ’s avonds naar mijn auto stap komen er steeds massa’s leerlingen uit de schoolpoort. Telkens weer verbaas ik me erover hoeveel van die jongeren dan lopen te roken. Eén ventje rookt niet. Hij is zo breed als hij groot is. Die  verorbert elke dag opnieuw een reuzengrote wafel.

04-02-2009 om 20:40 geschreven door veerle  

Met een tekening van een hond en een kopspeld in zijn handen komt Zoonlief mijn werkkamer binnen.

‘Mama, dit is Babs’, zegt hij met de tekening zwaaiend. ‘Je weet dat ik hem niet zo graag zie, want hij kruipt soms onder het hek door en dan rent hij achter Poeslief aan.’

‘Mmm.’

‘Kijk!’ Zoonlief prikt met de speld op verschillende plaatsen in de hond.

‘Eih’, gil ik, ‘Dit lijkt wel voodoo.’

‘Het ís ook voodoo’, bevestigt Zoonlief, 'Ik prik niet in zijn hart, hoor. Ik wil niet dat hem iets ergs overkomt. Maar een beetje pijn voor wat hij Poeslief aandoet, dat mag toch wel, he.’

(Vraag me niet waar Zoonlief over voodoo geleerd heeft. Van mij kent hij het in elk geval niet.)

03-02-2009 om 17:42 geschreven door veerle  

Een prentenboek dat al enkele maanden op mijn boekenplank ligt, en dat ik telkens even moet kunnen vastnemen als ik er langsloop, is ‘Spoken bestaan niet’ van Inge Bergh.

Het spookje, Witje stal meteen mijn hart. Ook al is hij een spookje, net als sommige mensen is hij bang voor… spinnen en schaduwen en de papa van Sam, want die zegt  dat spoken niet bestaan. Als het waar is bestaat Witje dus ook niet. Hij gaat op onderzoek uit. Beer en vlieg willen hem niet helpen. Dat maakt Witje verdrietig en boos. Maar uiteindelijk vindt hij het antwoord toch.

De golvende tekst en vrolijke en kleurrijke fimo-illustraties van Ann De Bode nodigen telkens weer uit om te lezen en te kijken.

Verrassend en plezant!

Voor kinderen van 4 tot 7 jaar.

Voor het voorjaar heeft Inge Bergh weer wat nieuws op stapel staan. Ook haar boekenzus Inge Misschaert pakt met nieuwe boeken uit.

Meer daarover kan je lezen op hun gezamenlijke blog tea for two

02-02-2009 om 18:15 geschreven door veerle  

Bij begrafenissen zit een kerk regelmatig vol. Ook bij huwelijksplechtigheden valt het wel eens voor. Maar op een doodgewone zondag is dat al lang verleden tijd.

Wat doe je dan als school met een kinderviering ter gelegenheid van Lichtmis?

Je viert zoals elk jaar met een handvol kinderen. Of je koopt de kinderen om met pannenkoeken. En dat is wat in onze parochie gebeurde.

Eerst kregen we per brief een uitnodiging voor de eucharistieviering en gratis pannenkoeken achteraf in de refter van de school. Dan werd het de leerlingen goed ingeprent dat als ze op zondag naar de mis kwamen ze pannenkoeken kregen. En tot slot stond het ook nog in de klasagenda.

Geen wonder dat Zoonlief graag naar de mis wilde op deze zondag.

Ik stuur hem naar een katholieke school, dus mag hij van mij ook naar de kerk gaan. Maar die pannenkoeken waren er wel te veel aan. Wij laten ons niet zomaar omkopen.

‘Het is me niet om die pannenkoeken te doen’ zei Zoonlief nog, ‘Ik wil gewoon graag Lichtmis vieren. We hebben er allerlei liedjes voor geleerd. En ik hou van Jezus.’

Redenen genoeg om vandaag naar de kerk te trekken. Maar ik verzekerde hem wel dat we niet met die pannenkoeken meededen.

Toen de Communie aanbrak hoopte Zoonlief even dat dit het pannenkoekenmoment was, en dat ik toch geen ‘nee’ zou zeggen. Na de viering zei hij  langs zijn neus weg  ‘Een pannenkoek zou me wel smaken’. Maar hij drong niet aan toen ik, zoals afgesproken, richting auto stapte.

Ik ben benieuwd of hij volgend jaar weer Lichtmis wil vieren.

01-02-2009 om 22:04 geschreven door veerle  

‘Wat  een oude pennenzak!’ roept P. als ik tijdens een cursus mijn pennenzak bovenhaal.

Ik heb er eigenlijk nooit bij stilgestaan, maar hij dateert inderdaad al van toen ik nog op de schoolbanken zat.

‘Mijn zus heeft er ook zo een. Ze gebruikt hem ook nog’, vervolgt P., ‘Die zijn niet stuk te krijgen.’

Tja, ik stam nog uit de tijd dat dingen degelijk gemaakt werden.

30-01-2009 om 11:45 geschreven door veerle  

Omdat het vandaag gedichtendag is trakteer ik je graag op een stukje poëzie van Inge Deconinck. Telkens weer verrast ze me met haar woordenspel.

Thuiskomen

ik wankel

verdwaald

in mijn eigen straat

mijn huis slingert

ergens

tussen de muren

ik zoek

verloren

in mijn eigen woordenboek

en kom thuis

in

jouw gedicht

                                  Inge Deconinck
 

Meer van dit fraais vind je bij Leeslinten.

29-01-2009 om 12:34 geschreven door veerle  

‘Loop maar gerust door!’ zegt ze.

Op mijn tippen stap ik verwonderd door het natte stuk. Dit is de eerste poetsvrouw die me   aanmaant door haar eigen werk te lopen.Het voelt ongemakkelijk. Ondertussen zet ze haar opnemer aan de kant, veegt haar handen af aan haar schort en  wrijft door haar grijze permanent. Ze volgt me over de pas gedweilde vloer.

‘Ik moet je trouwens iets laten zien.’

Uit haar schortzak diept ze een  kleurrijke folder op. Een viertal sportwagens sieren het blad.

‘Ik ben naar het autosalon geweest.’ Ze wijst een knalrode Mazda MX 5 aan. ‘Deze wordt de mijne.’

Ik denk dat ik haar niet goed begrepen heb, maar jawel, deze dame in plooirok en witte blouse kocht zopas een hypermoderne en megasnelle bolide.

Binnenkort zoeft ze naar het werk!

27-01-2009 om 21:36 geschreven door veerle  

Nadat ik gestopt ben als afslankcoach moest ik er een paar keer zijn. En ook nu ik weeral een  poos aan de slag ben bij een budgethoudersvereniging moest ik er nog eens langs om een laatste papier te laten invullen: bij de Hulpkas voor Werklozen.

Telkens weer verbaas ik me over de wereld die zich daar achter de loketten afspeelt. Een heuse sprookjeswereld is het, waarin iedereen in een toestand tussen slapen en waken vertoeft, wachtend op de komst van de prins die tot leven kust. Hopend dat hij nog lang wegblijft waarschijnlijk, want die droomtoestand heeft wel iets.

Soms glijdt iemand geruisloos over de vloer naar het dossiersysteem, waartegenover dat van ‘De Collega’s’ supermodern is. Dan laat ze haar vingers tergend traag over de mappen wandelen alsof ze een piano bespeelt. Lento. Ze vindt niet wat ze zoekt. Natuurlijk niet. Gelukkig wil een bevriend handenpaar even kalmpjes aan mee bladeren.

In sprookjesland wordt op tijd en stond aan de innerlijke mens gedacht met een kop koffie of thee en een koekje. Maar vergis je niet. Ook dat gebeurt in slowmotion. Welgeteld vijf minuten duurt het daar om een theebuiltje uit een kopje te tillen en het rond een lepeltje te draaien.

26-01-2009 om 22:10 geschreven door veerle