Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Gisteren ging ik Jongste ophalen na drie dagen muziekkamp. Heel lange uitjes, alleen tussen vreemde kinderen durf ik niet goed aan met hem. Maar drie dagen is niet zo lang, en al kende hij geen van de deelnemers, het kamp werd mee begeleid door zijn juf van notenleer. Al in één oogopslag wist ik dat onze zoon zich goed had gevoeld. In het contact met de andere kinderen was hij achter twee geheimen gekomen, vertelde hij. Het éne geheim was dat er nóg een jongen was met een stoornis in het autismespectrum. Het andere dat er iemand bij was, die 's nachts nog in zijn bed plaste. Jongste vertelde het gewoon, als een simpele mededeling. Zonder te oordelen, zonder neerbuigend of lacherig te doen. Gewend als hij is dat iedereen verschillend is en dat kinderen ongevraagd met een heel scala van problematieken te worstelen kunnen hebben. Bij de jongen met autisme had hij gedragingen herkend, die hij ook bij zichzelf opmerkt. En dus had hij het hem op de man af gevraagd. Of die jongen soms ook autisme had? De jongen had hem stilletjes mee naar de badkamer genomen, en hem daar zijn geheim verteld. Ja, hij had ook autisme. "En jij?" vroeg ik "Maak jij er ook een geheim van dat je autisme hebt?" Jongste haalde zijn schouders op. "Neen," antwoordde hij "ik vertel het gewoon. Dan weet iedereen hoe het komt als ik soms raar doe!"
De wijsheid van een jongen met autisme. Zelfkennis, rechtdoor, niet (ver)oordelend. Veel neurotypische slimmeriken die daar een aardige punt aan kunnen zuigen!
Pas enkele dagen bij Pa in Middelkerke gelogeerd. Deze keer niet met Jongste. Al was die nog wel dicht bij, hij logeerde bij neefje Xander die met zijn gezin een maand aan zee verblijft. (Hartelijk dank aan Lieve en Jaak, Stéphanie en natuurlijk Xander die onze zoon prima hebben vertroeteld!)
Ik was dus alleen bij Pa, en dat was heerlijk ontspannend. We hebben lang getafeld, een fikse wandeling gemaakt met "Actief Middelkerke". Veel gebabbeld en lekker geluierd. We zijn ook samen naar de boekhandel geweest. Pa had onlangs voor de eerste keer sinds héél lange tijd een boek uitgelezen en wou nu, met vernieuwde belangstelling, graag eens rondsnuffelen. En ik..., ja ik... Sinds kort is er een Standaard-boekhandel in Middelkerke, en daar kan ik onmogelijk voorbij natuurlijk, als ik daar op bezoek ben.
Niet dat ik een boek wou kopen. Of misschien alleen als ik iets héél interessants zou vinden. Deze keer rommelde ik tussen de hobbyboeken. En daar vond ik een klein boekje over breien. Wild breien. Al eens van wild breien gehoord? In het Engels heet het "Knit graffiti", en geldt het als een vorm van straatkunst. Bedoeling is om het straatbeeld op te leuken met kleurige zelfgemaakte breiseltjes. Brei- en haakwerkjes, zomaar op goed-val-het-uit vervaardigd, zonder ingewikkelde patronen. Die als versiering aan bomen, muren, leuningen, fietsen worden bevestigd. Het initiatief en de fotootjes deden me glimlachen.
Ik heb het boekje gekocht. Omdat het zulke leuke ideetjes bevat. Misschien zelfs te transformeren naar de ouderen in het woonzorgcentrum. Er zijn vast mensen met dementie, die best nog wel recht-toe, recht-aan kunnen breien. Waarom dan hun rolstoel of loopkarretje niet herkenbaar maken met een eigen gebreid versierinkje? Ondertussen googelde ik op "wild breien". Weet je dat dit fenomeen in Nederland een heuse website heeft? (wildbreien.nl) Men probeert er een rage uit te laten groeien. Een leuke rage als je het mij vraagt..
Hier bij wijze van voorbeeld een versierde bank ergens in Nederland (geleend van de website).
Schilderen: meditatief, intuïtief... zoals op onze driedaagse in Orval. Ik ben er door gebeten, en zo heel af en toe pak ik het grote blad papier, met het kleurige schilderwerk dat ik er was begonnen, om een poosje aan verder te werken. Reuzefijn om te doen, al heb ik geen enkel talent op teken-of schildergebied. Fijn dus, maar ik kan me er hier niet veel tijd voor gunnen. Er moet nochtans geschilderd worden, heel dringend zelfs. Het houtwerk van de ramen smeekt om een veegje verf. Enkele veegjes, want ik heb het karwei al veel te lang uitgesteld. Dus besteed ik momenteel een groot deel van mijn tijd aan schuren, ontvetten en schilderen. Ook vanmorgen. Ik stond in de volle ochtendzon. Het was heerlijk buiten. Niet te warm en niet te koud. Een briesje deed de bomen ruisen. Dikwijls zet ik muziek op onder mijn karwei. Maar deze ochtend niet. Ik luisterde naar de wind, naar het koeren van de duiven, naar het gebabbel van voorbijfietsende mensen. Naar de stilte. Ik stond functioneel te schilderen. Maar eigenlijk toch ook een beetje ... meditatief.
Net terug van enkele zalige dagen vakantie. Ik was er, alleen, eventjes tussenuit. 't Is te zeggen, als enige van ons gezin. Want op de plek van het gebeuren bevond ik me wel in gezelschap. Fijn gezelschap. Om eens eventjes bij te tanken had ik me ingeschreven voor een workshop. "De helende kracht van kleuren" heette het. Bezig zijn met kleur, door middel van kleurpotloden, pastels of verf. En je hoefde er niet voor te kunnen tekenen of schilderen. Buiten
de teken en schilder-sessies konden we er genieten van een prachtige
omgeving, van gezellig samenzijn, uitwisselen en ... lekker eten. Anders dan anders, maar héél lekker en, in harmonie met onze workshop, kleurrijk en smaakvol opgediend. Nu ben ik weer thuis met opgeladen batterijen. Nog nagenietend. Geniet u maar even mee:
Mijn bruine sportschoenen heb ik enkele maanden geleden weggegooid. De schoenen die ik de laatste tijd draag zijn ook helemaal op: het leder vertoont al lelijke scheuren net boven de zool. Voor de communie van Jongste kocht ik mooie rode schoenen, maar die blijken niet geschikt om langer dan een uur of twee op te staan. En die witte nijpen gemeen op een bepaalde plek boven aan mijn voet een adertje dicht. Dat doet zo'n pijn dat ik ze maar zelden aantrek. Dus ben ik wel aan nieuwe schoenen toe. Ik hoop in de dichtstbijzijnde schoenwinkelketen nog eventjes van de koopjesperiode te profiteren. En het lukt. Na veel wikken en wegen kies ik makkelijk aansteekbare pumps, die even makkelijk ook uit te schoppen zijn. Of waar ik ongemerkt stiekempjes mijn voeten naast kan zetten, om ze te laten bekomen. Want ik heb vlug last van pijnlijke of overhitte voeten. Verder schaf ik me vederlichte teenslippers aan. En heerlijk zittende wandelschoenen. Zwarte schoenen. Al uit de nieuwe collectie. Thuis gooi ik eerst de gescheurde schoenen in de vuilbak. Dan moet ik mijn nieuwe schoeisel uitgebreid bekijken, keuren, passen. Met elk van de paren loop ik een tijdje rond, draai ermee voor de spiegel, trek ze weer uit, keer ze om en om in mijn handen, bekijk ze van nabij en trek ze weer aan. Probeer ze eens voor langere tijd. Teenslippers had ik nog niet eerder gehad. Ik moet er aan wennen. De pumps knellen nog wat. Ik voel op mijn hiel een eerste aanzet van een blaar. De wandelschoenen zitten goed. Maar ze zijn zo zwart. Ze gaan niet echt bij mijn zomerkleren. Na al dat passen en keuren zet ik de schoenen weer weg. Ik trek mijn oude, leren sandalen aan. Die hebben ook hun beste tijd gehad. Ik kan er moeilijk nog mee buiten komen. Maar wat een opluchting. Wat een ongelooflijke opluchting! Hier voelen mijn voeten zich op zijn best. Eindelijk weer gewoon. In mijn oude, vertrouwde, versleten sandalen. Ik hou wel van wat afwisseling. Maar deze sandalen? Die zou ik liefst zomer en winter dragen. Die zouden niet mogen verslijten. Volgend voorjaar koop ik er nieuwe. En als het kan precies dezelfde.
Ik kijk toe hoe de benen van Jongste worden ingezwachteld. Met lange repen plaasterverband, die eerst in water zijn gesopt. Allebei de benen, van halfweg het onderbeen tot aan de pijp van zijn boksershort. "Dan zal het uitgemeten worden." had de assistente aan de telefoon verteld, toen ik belde om een afspraak. Maar ze had er niet bij verteld hóé dat uitmeten in zijn werk ging. Dat er een gipsen omhulling moest worden gemaakt, die al meteen na het harden zou worden los geknipt.
Jongste zet bij het stappen de voeten naar binnen. Dat geeft hem een typische, nogal onhandige manier van lopen. De laatste tijd nam ik me voor, elke keer als ik achter hem aan stapte, om toch maar eens langs een dokter te gaan. En na mijn examens maakte ik er eindelijk werk van, en trokken we naar een orthopedist. Die wist ons te zeggen dat het probleem zich niet in de voeten, maar in de heupen stelt: het dijbeen zit een aantal graden teveel naar binnen gekeerd in het heupgewricht. Een CT-scan wees uit hoeveel graden. Ondertussen zijn er al steunzolen gemaakt. Die waren beslist nodig, maar wellicht niet afdoende om het euvel te verhelpen. Het meest efficiënt zouden een soort nachtbeugels zijn. Die hebben de bedoeling om de benen in spreidstand te fixeren, om zo het heupgewricht in de juiste stand te laten groeien. Dit kan enkel maar als het betreffende kind nog in de groei is. Jongste staat nu vlak voor de groeispurt van de puberteit. De dokter schat dat hij, indien we ertoe zouden beslissen, een halfjaar zou moeten slapen met zulke nachtapparaatjes. "En is dat dan niet moeilijk? Kan zo'n kind dan slapen?" De dokter knikte bevestigend: "De eerste nachten is dat moeilijk, maar gewoonlijk wennen ze er daarna wel aan."
En hier zitten we dus. We hebben ertoe besloten. Na veel wikken en wegen. Wetende dat we niet meer konden uitstellen, dat we op een "neen" nooit meer zouden kunnen terugkomen. Als allebei de benen in het gips zitten, wordt de buigstand van de knieeën nauwkeurig met elkaar vergeleken. De afstand tussen de benen bepaald. En dan mag het plaaster eraf. Jongste kijkt toe. Met ietwat bedrukt gezicht. Maar hij zwijgt. Kan moeilijk anders: nog maar sinds enkele uurtjes heeft hij een beugel in zijn mond. Net deze dag is ook de orthodontie opgestart. In een eerste fase moet het bovengebit worden verbreed. Elke dag word ik geacht twee keer een schroefje aan de beugel aan te draaien, en dit drie weken lang. Het is voor Jongste nog erg vreemd met dat ding in zijn mond.
Ik kijk naar mijn kind op die tafel. Mijn hart bonst. De twijfel slaat weer toe. Moet ik hem dat allemaal aandoen? Nu die beugel, over enkele weken die nachtapparaten aan de benen. Blokjes op de tanden, een nachtbeugel misschien nog... Ik zucht diep. Schitterend natuurlijk dat er specialisten zijn die moeder natuur een handje toesteken, daar waar zij haar klus niet al te netjes heeft geklaard. Maar hoever moet je daarin gaan?
Even later rijden we naar huis. Ik voel me nog bezwaard. Ik zie hier allemaal erg tegenop. Toch voel ik dat we goed hebben beslist. Mijn Jongste zit naast mij. Stilletjes. Zo meteen ga ik het eten bereiden. En voor hem, omdat hij nog moeite heeft met gewone kost, maak ik een reuzegroot glas bananenmilkshake!
Na de eindeschooljaarsdrukte waarin er niet veel gekuist werd, bedelt ons huis om een zeer grondige, stevige poetsbeurt. Zelf word ik de laatste dagen, nu alles niet meer zo op uur en tijd hoeft en er wat ontspannen kan worden, overvallen door een grote honger. Leeshonger. Stapels boeken zou ik willen verslinden. Geen non-fictie deze keer, zoals ik meestal lees. Ik wil romans lezen, verhalen. Me verdiepen en weg zijn in totaal andere werelden. Uit mijn kast heb ik enkele ongelezen paperbacks bij elkaar geraapt. En vorige week was het interessantste uitje dat naar de Bib. Zalig die bibliotheek. Dat je daar het risico kan lopen om boeken mee te nemen die je later niet zo blijken te bevallen. Dan lees je ze gewoon niet verder, en je bent geen stuiver kwijt. Met ons huis heb ik een compromis gesloten. Als ik poets, werk ik flink door. Ik probeer het vooropgestelde programma af te krijgen. Maar af en toe, zo tussendoor, dan mag het. Na het eten bijvoorbeeld, dan draai ik mijn stoel, leg ik mijn voeten op een andere, dan sla ik mijn boek open aan het bladwijzertje, een Dizwit-affichekaartje. En ik lees. Voor een poosje ben ik dan op reis. Dan leef ik me gretig in in de hoofden en harten, in de levens van andere mensen. Zàlig gewoon!
Het waren me de weekjes wel, die laatste helft van Juni. Behalve Dizwit was er de traditionele eindeschooljaarsdrukte. Met oudercontacten, attentie-tjes voor juffen en meesters, de Laatste Nootjes. Deze keer ook op zoek naar een "kot" voor Oudste Zoon, en nog een opendeurdag voor een eventuele school voor Jongste. En ook de proclamatie voor Middelste Zoon, waar we héél gelukkig naartoe mochten gaan. Meteen ook een afscheid van die school, waar behalve dat Dochter en Middelste Zoon daar hun middelbare schooltijd doorbrachten, ik ook lid was van de ouderraad. De proclamatie viel jammer genoeg samen met de Laatste Nootjes. Letterlijk de laatste nootjes die onze Jongste zou meespelen in het kinderorkest. En meezingen in de notenleer-samenzangklas van de Lagere Graad. Jongste zal nu voortaan les volgen in de Middelbare Graad. Een grote verandering voor hem. Bovendien gaat hij ook beugelen, zodat we niet weten hoe het nu een poosje verder zal gaan met zijn trompetstudie. Hoe blij ik ook was dat Middelste Zoon het gehaald heeft op de middelbare school en we dus naar de proclamatie konden gaan, zo erg vond ik het ook om de Laatste Nootjes te moeten missen. Een supportersploeg werd samengesteld uit bereidwillige familieleden. Maar natuurlijk had ik er zelf bij willen zijn. Wel kon ik naar de generale repetitie. Die was vorige dinsdag, net na het oudercontact met de warme en gedreven klasjuf van Jongste, Juf Laura. En net voor dat de korte, hevige storm het Dizwitfestival aan flarden blies. Hier enkele fotootjes van die generale repetitie. Met onze Jongste die nu zoetjes aan, maar hier erg voelbaar, afscheid neemt van zijn kindertijd.
Of de weergoden hen slecht gezind waren? Ze hadden het ronduit op hen gemunt! Een korte hevige storm heeft, behalve enkele bomen en delen van ons dak, ook hun droom weggeblazen. Eén groot geluk, de hoofdtent heeft het gehouden. Behalve enkele lichtgewonden en een paar onderkoelde jongeren, zijn er geen slachtoffers gevallen. Enkele beelden van de ravage:
De opbouw van "Dizwit" is zo goed als voltooid. Over zowat een kwartiertje
kan het feest beginnen. Haastig wordt één en ander opgeruimd, de
tapkraan en de geluidsinstallatie getest,... Tussen de bedrijven door is
Middelste Zoon ook nog naar school geweest voor zijn "uitslag". En wat
een geluk, hij is erdóór! Hij heeft de eindmeet van de Middelbare school
gehaald! Veel bijzonderheden weten we nog niet. De ons meegedeelde info
bestond uit welgeteld zeven woorden. "Yes, erdoor!" per sms en later terloops: "Ik had geen enkel buis!" Wel kwam hij luid toeterend, als betrof het een bruiloft van allochtone medeburgers, bij zijn makkers aangereden.
Verder geen tijd te verliezen, er moest gewerkt worden. En het mag gezegd, hier komen de capaciteiten van onze Zoon helemaal tot hun recht. Samen met zijn makkers levert hij hier een knappe prestatie. Nu zijn we dubbel fier!
Momenteel is het eventjes stil. Nog héél eventjes genieten van het fluiten van de vogels en de ruisende wind. Dan kan het gebonk en gestamp volop losbarsten. Voor de eerstvolgende dertien uren.
Terwijl het schooljaar bijna afgelopen is, de examens zo goed als achter
de rug zijn (alleen Dochter is hier nog bezig), en we met ingehouden
adem de resultaten ervan afwachten, werkt Middelste Zoon met zijn
vriendengroep aan de opbouw van een nieuwe editie van hun festival. Diswit, vorig jaar zo genoemd omdat alle makkers dat jaar 18 jaar werden, viel toen letterlijk in het water. Voor
de jongeren een reden te meer om één en ander nog eens over te doen. Ze
hebben uit hun eerste experiment wijze lessen getrokken, die
ze nu in de praktijk omzetten. Belangrijkste wijziging: er komt een grote
tent. Maar die wordt morgen pas opgezet. Dinsdag, 28 Juni, is het grote gebeuren. Toch nog maar duimen dat het weer meezit deze keer, ondanks de (on-)weersvoorspellingen.
"Wie is er daarnet hier voorbij gekomen?" vraagt Echtgenoot zich verwonderd af. Vaag meent hij te hebben opgemerkt dat er "iemand" gepasseerd is. Erg vaag blijkbaar. Want vraagt hij zich nu af: "Was dat nu Jongste, of was het de kat?"
Gisteren was het Vaderdag. En de verjaardag van Ma. Als ze nog zou leven zou ze gisteren 81 jaar geworden zijn.
Dit alles zou reden genoeg geweest zijn om Pa in Middelkerke een bezoekje te brengen. Maar dat lukte niet, want we kregen zelf bezoek. Bezoek dat neerstreek bij Oudste Broer. Bezoek van ver: helemaal uit Canada. Nicht Mary, een dochter van mijn tante, de oudste zus van Ma, kwam ons gedag zeggen. Haar moeder, onze tante dus, is ongeveer een jaar geleden overleden. Mary werd vergezeld van tante Annie en haar man. Tante Annie is ook een zus van Ma. (Zij waren in dat gezin met tien meisjes!) En ook al is zij weer een heel andere persoon, de gelijkenis liegt er niet om. Met deze gelijkenis en diezelfde streek-moedertaal was het net of we weer een beetje Ma in huis kregen. Tijdens het bezoek werd er verteld over het overlijden van de oudste zus. Er werd wat verhaald over hun jeugdjaren. Wij konden op onze beurt het verhaal kwijt over de laatste dagen van Ma. En natuurlijk kwamen er een heleboel andere dingen aan bod. Want we hadden onze nicht in jàren niet meer gezien. En tante Annie, dat was inmiddels ook al lang geleden.
Het was heel erg gezellig allemaal. En lekker ook. Want Schoonzus had voor een heerlijke maaltijd gezorgd: zoete puntpaprika, gevuld met gehakt en overgoten met heerlijke saus. Hmm...! (Kwestie van een beetje reclame te maken!) Een fijne namiddag. En geen betere manier om aan Ma herinnerd te worden, precies op haar verjaardag.
Pa konden we geen bezoek brengen aan de kust. Maar die heeft deze speciale dag toch niet alleen hoeven door te brengen. Jongste Zus bracht met haar gezin het Pinksterweekend bij hem door.
U ziet wel, die grote gezinnen... Dat heeft zo zijn voordelen!
Alle stresstoestanden zijn, wat mij betreftt, de revue gepasseerd. De feesten zijn gevierd. De examens gemaakt. Oef! Mijn boekenoog duikt weer in de kast, op zoek naar wat er, nog geurend naar nieuw, onaangeroerd te wachten staat. Eventjes eens niet over ouderen. Mijn keuze valt op het boek van Peter Vermeulen "Autisme en normale begaafdheid in het onderwijs". Een hoogst actueel thema weeral. Jongste zal nog een jaartje in de basisschool voor Buitengewoon onderwijs blijven. Maar de eerste stappen naar de keuze voor een secundaire school moeten nu worden gezet. En mijn blog, de laatste tijd schromelijk verwaarloosd. De kriebel is er om die weer nieuw leven in te blazen. Om verslag te doen van al het voorbijgaande. Ik weet niet of die "goesting" er blijft. We zullen wel zien. Eerst me maar wijden aan ons, al even schromelijk verwaarloosde huishouden. Wat op het programma staat? Eerst opruimen en dan de ramen lappen. Niet direct mijn lievelingstaakje. Maar zonder de stress van de laatste weken, dat wel.
De scholen draaien dezer dagen weer op volle toeren. Infodagen, opendeurdagen, schoolfeesten. Zo ook de academie waar Jongste muziekles volgt. Op haar opendeurdag mochten aspirant-muzikantjes allerlei muziekinstrumenten uitproberen. Mensen werden vergast op een heleboel concertjes en voordrachten. En hier en daar stootten ze op een musicerend groepje kinderen gewoon ergens in de gang. De pers was ook aanwezig. Bleek later toch. Zo hoorden we hier en daar vertellen dat een foto met zoonlief erop in het streeknieuws van een grote krant was verschenen. Een lieve dame speelde ons uiteindelijk het knipsel door. En jawel hoor, daar staat hij dus, met z'n geruite hemdje op de voorgrond, druk te trompetteren in het kinderkwartet. Ons kind in de krant. Wij fier natuurlijk. Tja, dat moet op het blog!
Oeps, nu is het wel erg lang geleden dat ik hier nog iets postte! En niet omdat er niks te vertellen zou vallen. Integendeel. Ik zou een heel verhaal kunnen doen over het nestje van Emilie, hoe er twee poesjes zijn dood gegaan, en moederpoes er maar niet in schijnt te slagen om een vaste geschikte plek te vinden voor haar enige overblijvende jongske.
Het meeste is er te vertellen over het feest voor Jongste dat vorige zondag is doorgegaan, het feest van zijn Vormsel. Dat het een mooie dag is geworden, hoe kinderen én volwassenen zich geamuseerd hebben op de gekke fietsen die we voor de gelegenheid hadden gehuurd. Hoe blij hij was met zijn cadeautjes: een gsm, in zijn lievelingskleur nog wel, en al helemaal gebruiksklaar gemaakt. De spelcomputer waar hij al zolang naar verlangde. Een tweedaags verblijf in "Legoland" in het vooruitzicht.
Ook zou ik kunnen vertellen hoe zoonlief zowel in de kerk als op het feest enkele stukjes ter gehore bracht op zijn trompet en hoe fier we op hem waren.
Maar ja, nu dringt het studiewerk: morgen drie proeven op school. Nog even hard doorwerken dus. Nog eventjes geduld. Dan zit dit semester er weer op.
Even geen tijd voor verhalen. Maar wel zet ik hier het tekstje neer, het gedichtje dat ik schreef voor de "communieprentjes" van Jongste:
Emilie, de poes van Jongste, is moeder geworden. Van drie piepkleine jongskes. Al weken liep ze rond met een steeds breder wordend lijf. In onze gesprekken vroegen we ons steeds vaker af wanneer het grote moment daar zou zijn. En welke plek ze zou kiezen voor haar nestje. "Zou het binnen of buiten zijn?" vroegen we ons af. Want ze gaat graag en veel naar buiten, maar binnen is haar etensbak. Hier wordt ze in alles voorzien. Uiteindelijk heeft madame voor dit comfort gekozen. Waar precies ze dan wel haar kleintjes ter wereld bracht? Wel, in de kleerkast van Dochter!
Daarvoor moet je natuurlijk nog een kind hebben op de basisschool, om te denken aan de "Moederkesdag" van Mei. Mijn Jongste heeft me in de watten gelegd, dat mag gezegd worden. Hij ging bij de bakker langs terwijl ik in de auto mocht wachten, dekte de tafel, bereidde me een warme appel met kaneel. En ik moest op zoektocht in zijn kamer om het geschenkje te vinden dat hij op school had geknutseld. Het werkte nog aanstekelijk ook: ook papa trok met een schaar naar de tuin om er een roosje te knippen. Wat ik ook in dank aanvaard heb.
De tastbare herinnering aan deze moederdag blijft de knutsel van Jongste waar vooral mijn mobiele telefoon goed bij zal varen: een mooi en zacht gsm-zakje. Kijkt u maar:
Frank, de peter van neefje Xander is vorige week heel onverwacht overleden. De man was nog geen drieënveertig jaar. Vandaag hebben honderden mensen, want de man was erg gekend en geliefd, afscheid van hem genomen. Bij zijn uitvaart bleek de kerk drie keer te klein. Hoewel we Frank maar van de zijlijn leerden kennen en hij niet echt tot onze kennissenkring behoorde, zijn we door zijn overlijden heel erg gepakt. De verjaardagsfeestjes van Xander gaan in het vervolg maar stilletjes verlopen zonder zijn grappen en moppen. Frank heeft maar een half leven mogen leven. Maar hij heeft het, zo vermoed ik, met veel vaart en levenslust geleefd. Dit halve leven wellicht dubbel beleefd! Maar niettemin blijft het vreselijk jammer. Hij had ook nog zo veel plannen! Hier enkele woorden ten afscheid van hem:
Soms weet je zeker dat het niet klopt,
dat iets niet kan. Nu is het zo'n moment: een leven, nog maar half geleefd, is ineens voorbij. Hoe kan dat nu?
Ik kende je niet goed, kan enkel raden hoeveel je betekent voor hen die nu moeten achterblijven.
Maar ik zal niet gauw de ambiance vergeten die je bracht op de feestjes van Xanderken. Ik zal me nog lang herinneren hoe ik me rechtte op mijn stoel, er eens goed voor ging zitten, met een tinteling van plezier als de moppentrein begon.
Of toen je de laatste keer met weidse gebaren en veel mimiek personen en dingen uitbeeldde als onderdeel van een spelletje. Ik lachte me toen een kriek.
En ook de tederheid zal ik niet vergeten, de warmte en bezorgdheid voor je petekindje. Het moet reuzefijn zijn om zo'n peter te hebben. Maar waarom maar zo kort?
Waarom? Niemand weet het. Niemand begrijpt dat. Mijn hart bloedt mee om die mensen voor wiens geluk je mee verantwoordelijk was: je vrouw, je kinderen, je petekind...
En hier... woorden van sterkte, wat halen ze uit?
Maar wat kunnen we anders dan herinneren en sterkte wensen. En weten of hopen dat jij, daar aan de Overkant, nog bent, en een oogje in het zeil houdt.
Een echtpaar, allebei mensen met dementie, wonen samen op de gesloten afdeling van het woonzorgcentrum. "Weet je hoe lang we al getrouwd zijn?" vraagt me de vrouw. "Neen, hoe lang dan?" "Al zestig jaar!" "Maar," vervolgt ze openhartig "ik zou het niet meer doen hoor!" Roept een dame, die wat verderop zit en die zelf nooit getrouwd is geweest, doelend op de echtgenoot van de gehuwde mevrouw: "O, geef hem dan maar aan mij!"
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
