Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
De scholen draaien dezer dagen weer op volle toeren. Infodagen, opendeurdagen, schoolfeesten. Zo ook de academie waar Jongste muziekles volgt. Op haar opendeurdag mochten aspirant-muzikantjes allerlei muziekinstrumenten uitproberen. Mensen werden vergast op een heleboel concertjes en voordrachten. En hier en daar stootten ze op een musicerend groepje kinderen gewoon ergens in de gang. De pers was ook aanwezig. Bleek later toch. Zo hoorden we hier en daar vertellen dat een foto met zoonlief erop in het streeknieuws van een grote krant was verschenen. Een lieve dame speelde ons uiteindelijk het knipsel door. En jawel hoor, daar staat hij dus, met z'n geruite hemdje op de voorgrond, druk te trompetteren in het kinderkwartet. Ons kind in de krant. Wij fier natuurlijk. Tja, dat moet op het blog!
Oeps, nu is het wel erg lang geleden dat ik hier nog iets postte! En niet omdat er niks te vertellen zou vallen. Integendeel. Ik zou een heel verhaal kunnen doen over het nestje van Emilie, hoe er twee poesjes zijn dood gegaan, en moederpoes er maar niet in schijnt te slagen om een vaste geschikte plek te vinden voor haar enige overblijvende jongske.
Het meeste is er te vertellen over het feest voor Jongste dat vorige zondag is doorgegaan, het feest van zijn Vormsel. Dat het een mooie dag is geworden, hoe kinderen én volwassenen zich geamuseerd hebben op de gekke fietsen die we voor de gelegenheid hadden gehuurd. Hoe blij hij was met zijn cadeautjes: een gsm, in zijn lievelingskleur nog wel, en al helemaal gebruiksklaar gemaakt. De spelcomputer waar hij al zolang naar verlangde. Een tweedaags verblijf in "Legoland" in het vooruitzicht.
Ook zou ik kunnen vertellen hoe zoonlief zowel in de kerk als op het feest enkele stukjes ter gehore bracht op zijn trompet en hoe fier we op hem waren.
Maar ja, nu dringt het studiewerk: morgen drie proeven op school. Nog even hard doorwerken dus. Nog eventjes geduld. Dan zit dit semester er weer op.
Even geen tijd voor verhalen. Maar wel zet ik hier het tekstje neer, het gedichtje dat ik schreef voor de "communieprentjes" van Jongste:
Emilie, de poes van Jongste, is moeder geworden. Van drie piepkleine jongskes. Al weken liep ze rond met een steeds breder wordend lijf. In onze gesprekken vroegen we ons steeds vaker af wanneer het grote moment daar zou zijn. En welke plek ze zou kiezen voor haar nestje. "Zou het binnen of buiten zijn?" vroegen we ons af. Want ze gaat graag en veel naar buiten, maar binnen is haar etensbak. Hier wordt ze in alles voorzien. Uiteindelijk heeft madame voor dit comfort gekozen. Waar precies ze dan wel haar kleintjes ter wereld bracht? Wel, in de kleerkast van Dochter!
Daarvoor moet je natuurlijk nog een kind hebben op de basisschool, om te denken aan de "Moederkesdag" van Mei. Mijn Jongste heeft me in de watten gelegd, dat mag gezegd worden. Hij ging bij de bakker langs terwijl ik in de auto mocht wachten, dekte de tafel, bereidde me een warme appel met kaneel. En ik moest op zoektocht in zijn kamer om het geschenkje te vinden dat hij op school had geknutseld. Het werkte nog aanstekelijk ook: ook papa trok met een schaar naar de tuin om er een roosje te knippen. Wat ik ook in dank aanvaard heb.
De tastbare herinnering aan deze moederdag blijft de knutsel van Jongste waar vooral mijn mobiele telefoon goed bij zal varen: een mooi en zacht gsm-zakje. Kijkt u maar:
Frank, de peter van neefje Xander is vorige week heel onverwacht overleden. De man was nog geen drieënveertig jaar. Vandaag hebben honderden mensen, want de man was erg gekend en geliefd, afscheid van hem genomen. Bij zijn uitvaart bleek de kerk drie keer te klein. Hoewel we Frank maar van de zijlijn leerden kennen en hij niet echt tot onze kennissenkring behoorde, zijn we door zijn overlijden heel erg gepakt. De verjaardagsfeestjes van Xander gaan in het vervolg maar stilletjes verlopen zonder zijn grappen en moppen. Frank heeft maar een half leven mogen leven. Maar hij heeft het, zo vermoed ik, met veel vaart en levenslust geleefd. Dit halve leven wellicht dubbel beleefd! Maar niettemin blijft het vreselijk jammer. Hij had ook nog zo veel plannen! Hier enkele woorden ten afscheid van hem:
Soms weet je zeker dat het niet klopt,
dat iets niet kan. Nu is het zo'n moment: een leven, nog maar half geleefd, is ineens voorbij. Hoe kan dat nu?
Ik kende je niet goed, kan enkel raden hoeveel je betekent voor hen die nu moeten achterblijven.
Maar ik zal niet gauw de ambiance vergeten die je bracht op de feestjes van Xanderken. Ik zal me nog lang herinneren hoe ik me rechtte op mijn stoel, er eens goed voor ging zitten, met een tinteling van plezier als de moppentrein begon.
Of toen je de laatste keer met weidse gebaren en veel mimiek personen en dingen uitbeeldde als onderdeel van een spelletje. Ik lachte me toen een kriek.
En ook de tederheid zal ik niet vergeten, de warmte en bezorgdheid voor je petekindje. Het moet reuzefijn zijn om zo'n peter te hebben. Maar waarom maar zo kort?
Waarom? Niemand weet het. Niemand begrijpt dat. Mijn hart bloedt mee om die mensen voor wiens geluk je mee verantwoordelijk was: je vrouw, je kinderen, je petekind...
En hier... woorden van sterkte, wat halen ze uit?
Maar wat kunnen we anders dan herinneren en sterkte wensen. En weten of hopen dat jij, daar aan de Overkant, nog bent, en een oogje in het zeil houdt.
Een echtpaar, allebei mensen met dementie, wonen samen op de gesloten afdeling van het woonzorgcentrum. "Weet je hoe lang we al getrouwd zijn?" vraagt me de vrouw. "Neen, hoe lang dan?" "Al zestig jaar!" "Maar," vervolgt ze openhartig "ik zou het niet meer doen hoor!" Roept een dame, die wat verderop zit en die zelf nooit getrouwd is geweest, doelend op de echtgenoot van de gehuwde mevrouw: "O, geef hem dan maar aan mij!"
Jongste is weg. Gisteren vertrokken op "samenzangdriedaagse", georganiseerd door de muziekacademie. De dagen ervoor zag hij er een beetje tegenop. Hoewel hij enkele weken tevoren absoluut ingeschreven wilde worden, leek het hem nu aanlokkelijker om maar gewoon thuis te blijven. En dit uitte zich lijfelijk. Meer bepaald in zijn buik. Onderáán in zijn buik. Want zei hij op een moment: "Mama weet je? Mijn onderbuikgevoel zegt me dat ik daar niet naartoe wil gaan..."
Hij gaat zo graag naar de kermis, onze Jongste. Maar het probleem is dat niemand anders van het gezin dat (nog) graag doet. Héél af en toe offert mama zich op. Maar de laatste keer is ondertussen ook al anderhalf jaar geleden. "Mama, er staat een kermis in het dorp!" deelde hij vorige week, vol verwachting, mee. Zelf zag ik het niet zitten om mee te gaan, en aan het ronselen van eventuele vrijwilligers begon ik maar niet. Ik besloot hem alleen te laten gaan. Vertelde hem dat hij dat mocht, voor ongeveer een uurtje, net na de muziekles. En zo trok zoon voor de eerste keer zonder begeleiding naar de kermis. Kwam daarna met opgetogen gezicht en ongeschonden weer thuis. Hij had enkele keren in de botsautootjes gezeten. De rest van zijn centen was naar het schietkraam gegaan. "En zie eens wat ik hier heb!" Hij diepte opgewonden een klein doosje op uit zijn rugzak. "Wat is dat?" vroeg ik verbaasd, toen ik het hoopje wormachtige touwtjes in het doosje bekeek. "Dat zijn trekbommetjes!" Hij haalde er één uit het doosje en liet het ploffen door de uiteinden uit elkaar te trekken. Een klein droog plofje gaf het. "Niet gevaarlijk gelukkig!" zuchtte ik opgelucht. Even later liet hij zijn bommetjesschat zien aan Oudste Zoon. Ik sloeg hem gade en moest erom glimlachen. Een echte jongen toch, dacht ik stil. Een jongen met ASS, maar niettemin een echte jongen!
Iedereen die mij kent zal het voluit beamen: ik kan bijwijlen ongelooflijk verstrooid zijn. De drukte van de laatste weken maakt dat er niet beter op. Neem nu vorige maandag. In de ochtend zou ik samen met mijn stagebegeleidster naar een vergadering gaan. En in de namiddag naar de cursus. Maandagochtenden zijn sowieso al erg druk. En deze keer, nu ik zelf al vroeg weg moest, nog drukker. In zeven haasten kleedde ik me aan. Toen ik 's avonds, vele uren en een heleboel ontmoetingen later, mijn "goede kleren" wisselde voor mijn werkplunje merkte ik het tot mijn ontzetting ineens op. Ik voelde het schaamrood naar mijn wangen stijgen. Overliep de hele horde mensen die ik vandaag had ontmoet. Het kon haast niet anders dan dat ze het hadden gezien. En er niets over gezegd. Niemand had me verteld dat ik mijn donkerblauwe bloesje binnenstebuiten aan had!
Het zit erop, onze presentatie. We hebben er keihard aan gewerkt, Christine en ik. Voor het eerst ons zelfs gewaagd aan een Powerpoint. We hadden voor het onderwerp "Ouderen en levensvragen" gekozen". Levensvragen en zingeving bij héél oude mensen in zorginstellingen. En doorheen de zoektocht naar informatie, gemengd met de eigen ervaringen, werd het me steeds duidelijker: Dat laatste stuk in een mensenleven is, ook voor wie heel oud wordt, een intense en bijzondere periode. Een periode waarin een mens zijn leven "afmaakt" en ook langzaamaan "loslaat". Wat vindt u van volgende metafoor:
Een sjaal als levensverhaal
Het is als het breien van een sjaal. De sjaal zelf is het levensverhaal. En helemaal op het einde moet die afgezet worden. Steek voor steek wordt hij van de naalden afgehaald, dan pas is hij af. Ondertussen is hij al vaak in de hoogte gehouden, om hem te keuren. Nagekeken op losse lussen. Op gebroddel hier en daar. En vooraleer hij afgezet wordt, moeten al zeker de gevallen steken worden opgeraapt, voor zover dat al niet eerder was gebeurd.
Iedereen die al eens gebreid heeft weet dat "het afzetten" van het breiwerk een bijzonder moment is.
Op school is het erg druk. Supervisie-samenkomsten die kort achter elkaar zijn gepland, en waarvoor we telkens verslagen moeten maken. Enkele extra lesdagen en verder voor een bepaald vak een werkstuk schrijven en op een "creatieve" manier voorstellen. Kortom, veel werk en weinig tijd voor het blog. Ook tijd om tussendoor aandacht te besteden aan mijn lessen "voordracht" schiet er nogal eens bij in. Maar onlangs, op zoek naar gedichten, heb ik een mooi exemplaar gevonden. Ik geef het door aan jullie:
Zilverwerk
Op ooghoogte-van mij uit gezien heeft een slak een blad verzilverd
Nachtwerk dat dagenlang beklijft, waar- om dát blad, een uit vele
Van een brandnetel, waarom op ooghoogte-terwijl ik niet keek
Was het één slak, ongezien door mij, en is dat zijn levenswerk, één lange nacht
Dit was het doel, dit blad dat ik dagen achtereen zou zien oplichten
Als een vergissing van de maan die licht morst
Of hadden meerdere lotgenoten daar een bijeen- komst, werden ze vergast op een lezing
Van de slak met de zilveren penselen, stemloos bij mijn weten, over de kunst van uitzondering en toeval
van Jacq Vogelaar Inktvraat, De Bezige Bij, 1998 gevonden in: Met duizend blote ogen; 236 gedichten, gekozen door Jan Van Coillie
Een bekende kleding-winkelketen doet een Oxfam actie: je kan oude kleding binnenbrengen in ruil voor een aankoopbon. Te gebruiken vóór een bepaalde datum en vanaf een bepaald minimum bedrag. Voor een oude jas zou dat een bon van 10 Euro zijn, wel te besteden aan de aankoop van een nieuwe mantel. Het lijkt me wel wat. Mijn winterjas heeft zijn beste tijd gehad. Die wil ik wegdoen. En ik zoek een eenvoudig jasje voor het "tussen-seizoen". Dus besluit ik naar de winkel in mijn buurt te gaan. Ik stap er binnen met mijn bruine winterjas aan. Zoek en pas wat nieuwe jassen. Ik kies er één. Dan haal ik mijn gsm en autosleutel uit mijn zakken. Ook het kleingeld dat er nog in zit. Ik lever de oude jas in en koop de nieuwe. Die trek ik direct aan. Stop de gsm in de zak en met de sleutel in de hand wandel ik naar buiten. Ziezo, even van jas geruild. Was zo gepiept!
Voor Emilie, de poes van Jongste, heb ik een grote zak kattenvoer gekocht. Van een merk dat we eerder nog niet in huis hadden. Ik schotel er haar wat van voor. Emilie komt eens snuffelen, maar wil er niet van eten. Madame schijnt het voer niet te lusten. "Zie nu eens! Nu lust ze het niet. Die kat is nogal eens kieskeurig zeg!" roep ik naar Jongste. Zoon is niks verbaasd. Het schijnt hem in de verste verte niet te verwonderen. "Ah ja, natuurlijk is ze kieskeurig!" vindt hij onverstoord "Het is toch een vrouw!"
Hebt u gisteren het VRT-nieuws gezien? Die interviews over de dure brandstofprijzen in verschillende bedrijfstakken? Ik wel. Ik besloot gisteren voor het slapengaan nog eventjes naar het nieuws te kijken. Toen kwam het item over de dure brandstof in de transportsector, de visserij en de tuinbouw. Omdat de tuinbouw me natuurlijk nog altijd nauw aan het hart ligt, wachtte ik nieuwsgierig op de beelden uit die sector. Groot was de schok om toen ineens mijn bloedeigen Broer in beeld te zien. In de paprikaserre waar ik zelf zoveel jaren meegewerkt heb. Tussen de planten met nog jonge groene paprikaatjes. Enkele dagen geleden had ik er nog tussen gestaan, toen ik dringend de behoefte voelde om bij Broer en Schoonzus een "klapke" te gaan doen. Met een beetje heimwee. In de warme en lichte serre had het altijd aangevoeld of de lente een maand of twee vroeger begon. En ineens miste ik dat toen ik daar was. Ik vond het wel iets hebben om Broer, Schoonzus, Ex-collega en mijn vroegere werkplek plots zo onverwacht op ons beeldscherm te zien. De reden ervoor is natuurlijk minder. Broer en Schoonzus hebben het door de vorige crisis nog op het nippertje gered. Hopen maar dat ze niet in een nieuw dieptepunt terecht komen. Ik duim alvast op een goed verloop!
In de loop van een mensenleven tekenen zich altijd weer mijlpalen af. Zoals de overgang van peuter naar kleuter, de eerste klas, communie- of lentefeest, de achttiende verjaardag... Eikpunten, soms aangekondigd en uitbundig gevierd met rituelen en feestelijkheden. Zoals binnenkort het Vormsel voor onze Jongste, het inwijdingsritueel van de katholieke christenen. Maar soms glijden die mijlpalen quasi onopgemerkt voorbij. Gisteren bereikte ik bijvoorbeeld zo'n punt. Zonder er erg in te hebben. Samen met Jongste ging ik zwemmen in het zwembad van Middelkerke. Aan de kassa betaalde ik voor mezelf voor de aller-àllereerste keer het "+55-seniorentarief"!
Duizenden schoolkinderen trokken dezer dagen door de dorpsstraten. Voor even in de kleren gekropen van de meest bizarre en uiteenlopende figuren. Ook de school van Jongste. Begeleid door een politie-escorte en luid muziekgeschetter uit de luidsprekers wandelden ze hun uitgestippeld parcours door de buurt. Een bonte stoet ridders en prinsessen, plopkabouters en holbewoners, fuifnummers en discodansers, roodkapjes en koks... Eén mannetje was, heel grappig, verkleed in een frietzak.
En zoals aangekondigd: zoonlief was vandaag een soldaat. Bijna, maar gelukkig niet, echt.
"Dat kalfje staat hard te "leui-en!" merkt Jongste op, als hij na schooltijd de deur binnenstapt. "Te leui-en?" frons ik. "Awel ja, een koe roept "boeh" en dat noemen ze loeien. En een kalfje zegt "beuh", en dat heet dan dus leui-en!" vindt hij. Zo klaar als een klontje.
Jongste speelt anders dan gewone kinderen. Toen hij klein was zette hij steeds zijn autootjes in lange rijen. "Rollenspelen" zie je bij hem nauwelijks. Nooit hebben we zo iets gehoord als "...En dan ben ik papa en jij het kindje en dan gaan we ..." De enige rol waarin hij zich te pas en te onpas inleeft is die van krijger. Oftewel is hij een Star Wars-jedi, of hij levert veldslagen in een Romeins leger of hij is gewoon soldaat. Vreemd vind ik het eigenlijk, dit kind met z'n peperkoeken hartje, dat in z'n spel steeds oorlog voert. Verkleden, zoals met carnaval, doet hij absoluut niet graag. De enige figuur, de aller-enigste figuur, die hij op zo'n dag wel wil "zijn" is dus: soldaat.
Dit keer dreigde dat een probleem op te leveren: zijn soldatenpakje was veel te klein. En in de speelgoedwinkels waar dezer tijd volop carnavalskleren worden aangeboden, hadden ze geen pakjes meer in zijn maat. Dus trok ik vandaag naar een "Stock Americain", op zoek naar camouflagekledij. Heel verwonderd was ik toen ik de winkel binnen stapte. Nu ja, stock hadden ze er wel. Heel véél stock zelfs. Ongelooflijk hoeveel er in die ruimte bij elkaar was gestouwd. Vol en rommelig zag het eruit. De onderdelen van wat het carnavalskostuum van Jongste zou worden, moest ik op verschillende plaatsen in de winkel bij elkaar sprokkelen. Ik was er een hele tijd zoet mee. Maar anderzijds had het ook wel iets. Iets authentieks. Gewoon een zaak met spullen, véél spullen. Zonder enige opsmuk of weldoordachte inrichting. Een plek waar je ongestoord kan zoeken en rommelen. En bovenal, ik heb gevonden wat ik zocht. Zo ongeveer toch. Met een gerust hart kan ik Jongste naar het carnaval laten gaan. Omdat hij, ondanks het feit dat hij zich verplicht voelt om zich in één of andere rariteit te vermommen, zich toch op zijn gemak zal voelen. Zo wordt het toch een carnavalsfeest voor hem. Met de nadruk op feest.
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
