Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Dit weekend zijn Jongste en ik even gaan verpozen in Middelkerke. Weeral goed ontvangen bij Pa, die met zijn 82 jaar nog altijd de perfecte gastheer is. En dan het zalige weer! Veel volk buiten en op het strand. Soms nog voorzichtig genietend, want wie gelooft dat nu, zulke temperaturen op 9 maart?
"Zo'n warm weer, en dat in de winter!" merkte Jongste op. Echt iets voor hem, bij mij was het nog niet opgekomen dat het eigenlijk nog winter is. Maar strikt genomen en volgens de kalender is dat natuurlijk wel zo. Al denken de paasbloemen in het park van Middelkerke er toch anders over. Net als de viooltjes en tulpen op het terras van Pa.
Onze portie lucht en licht hebben we gehad. Wel al halverwege de namiddag naar huis gekomen, om files te vermijden. Want morgen gaat de wekker alweer om zes uur en stapt Jongste om tien voor zeven op de bus naar school. Spijtig voor hem is de krokusvakantie voorbij.
Een eeuwigheid geleden lijkt het al. De tijd dat ik hoorde bij een groep moeders, die na het uitwuiven van hun kroost, een poos bleven staan babbelen aan de schoolpoort. Verstokte kwebbelaars waren wij. We dreven het zelfs zo ver dat we, zij het heel af en toe, elkaar trakteerden op koffie of warme chocomelk uit een thermos. Aan de poort. Daar, op dat plekje op de stoep, werden ervaringen geuit, opvoedingsstrategieën getoetst, ideeën uitgewisseld en druk gefilosofeerd. Het was de ontmoetingsplaats waar wij, collega-moeders, een belangrijke vorm van sociaal contact vonden. Een plek met een haast magnetische kracht, waar we ons, hoezeer we ons ook voornamen om er deze keer aan voorbij te lopen, niet aan wisten te onttrekken. En dan, na ons praatje, dat zo nu en dan nogal durfde uitlopen, spoedden we ons naar onze taken thuis. Want 's middags moesten onze kinderen weer worden opgehaald, ze kwamen over huis om te eten. Jàren geleden is dat al, toen mijn drie oudste kinderen nog op de kleuter- en basisschool zaten.
Ondertussen waren wij, de babbelmoeders, elkaar min of meer uit het oog verloren. Zagen we elkaar nog wel eens in het dorp. Maakten een kort praatje, staken onze hand op in het voorbijrijden, stuurden aan sommigen nog een nieuwjaarskaartje.
En nu, na al die tijd, vinden we, met drie van ons, elkaar weer terug. In een heel andere context: die van ons beroep. Eén van de mama's is namelijk kapster in het woon- en zorgcentrum waar ik werk. En ze doet die job met verve: ze ontvangt de bewoners in kleine groepjes in haar "salonnetje", waar ze ze tijdens hun kappersbeurt entertaint met muziek en drankjes en koekjes. De andere moeder is net als ik ook ingestapt in het beroep van bejaardenanimator, in een woon- en zorgcentrum in onze buurt. Een goede reden om weer vaker contact met elkaar op te nemen natuurlijk.
En we blijken nog even grote babbelaars te zijn als vroeger. Een vlug-vlug telefoontje om even iets af te spreken zit er niet in. Het hoofdonderwerp van onze gesprekken is wel wat verschoven. Maar evengoed uiten we ervaringen, toetsen we strategieën, wisselen ideeën uit en filosoferen we.
Eén van haar filosofietjes heb ik in mij opgeslagen als een belangrijke wijsheid. We hadden het over de sfeer van negativiteit die er soms kan zijn tussen collega's. Hoe er soms alleen gepraat wordt over de vervelende irritatie-opwekkende trekjes van mensen.
"Eigenlijk is er van iedereen wel ergens een "hoek af"!" vond ze. "En dikwijls kunnen we het alleen maar hebben over die hoek die eraf is, maar niet meer over hetgeen er wèl is, over het goede dat die persoon is en doet.. Het is zo belangrijk om dat goede te blijven zien!"
Dat is iets wat ik graag wil meenemen. Waar ik altijd aan probeer te denken als ik aanloop tegen iemands minpunten. Dat er nog zoveel pluspunten zijn. En het gekke is dat je, zolang je het geheel maar niet uit het oog verliest, het mooie en het minder mooie, die minpunten ook gewoon mag blijven zien. Ze zelfs mag benoemen. Als je dan bij tijd en wijle dat andere óók benoemt. En nog een goed gevolg van deze manier van kijken naar mensen: niet meer zo erg om te erkennen of te horen dat er aan jezelf ook een hoek mankeert!
Van babbelmoeders naar babbelcollega's. En hoe je al babbelend van elkaar wijze lessen leert.
Het is dansavond vanavond. Met een groepje bewoners gaan we de lift uit, richting cafetaria, waar het gebeuren zal plaatsvinden. Lena is niet goed meer te been en stapt maar heel traag. Veel te traag voor Louise, die achter haar aan loopt. "Zeg, maak eens een beetje voort!" snauwt Louise. Onderwijl steekt ze een vinger uit en port Lena ermee in de rug. Die kijkt geïrriteerd om. "Ja maar zeg, dat gaat zo rap allemaal niet meer hoor!" geeft ze terug. En ze moppert er nog achter aan: "Als ge mijne leeftijd zoudt hebben, dan zoudt ge 't wel weten!"
Klinkt logisch voor iemand die al 82 jaar is. Zou logisch kunnen klinken. Alleen is diegene aan wie de opmerking is gericht, Louise dus, er 102.
Vandaag kregen wij, als werkgroepje "Natuurbeleving" van ons woon- en zorgcentrum, de kans om een bijscholing te volgen in Oostende. Het werd een schitterende leerzame dag, waar we nog meer overtuigd werden van het belang van veel groen en licht voor onze bewoners. Nog meer overtuigd van het ademen, proeven, ruiken, voelen van lucht en wind, planten en dieren, natuurmaterialen.
Vorig jaar hebben we, voor zover mogelijk samen met onze mensen, al mooie stappen gezet. Bloemen ingepot voor op ons terras. Een verwaarloosd strookje grond aan onze nieuwbouw omgewerkt tot een tuintje. Waar we telkens op de markt, samen met enkele bewoners wat plantjes voor uitzochten. Met een groepje bewoners meerdere keren de volkstuintjes in de buurt gaan bekijken en onderweg halt gehouden om te raden welk fruit of groente we mee hadden in onze "voeldoos". Om dat later, met z'n allen rond een tafel op een bankje in het park, in stukjes te snijden en te proeven.
Bovenop het "natuur beleven" leverden die uitstapjes de fijne ervaring van samenhorigheid op. De ervaring dat grenzen komen te vervallen. Op zo'n momenten is het van geen tel meer dat we zorgverleners of zorgbehoevenden zijn, dat mensen al dan niet dementie hebben. Op zo'n moment zijn we gewoon een groepje mensen die het gezellig hebben met elkaar.
"Daar is de lente, daar is de zon, bijna maar ik denk dat ze weldra zal komen ..." gaat het liedje. We kijken er alvast weer naar uit!
Ze woont niet meer hier, onze Dochter. Zondagavond heeft ze haar plekje bij ons ingewisseld voor het appartement waar ze met het Lief gaat samenleven.
Om die overgang te markeren hebben we klein feestje gebouwd. Evenredig eenvoudig, maar toch compleet met cadeautjes en bloemen. Cadeautjes die ze zelf mocht kiezen in een naburige woonwinkel. In het belendende tuincentrum wou ik haar een mooi boeket kopen, het eerste boeket dat hun nieuwe woonplek zou opfleuren. Maar zij verkoos een plantje in een vrolijk gele pot, een gerbera, die me nog geen 2 kostte.
En dan, na een gezellige feestelijke maaltijd, is ze samen met het Lief vertrokken naar hun eigen stek. We hadden eerst nog nagedacht over een gepast ritueeltje. "Destijds heeft onze papa je binnengedragen in je reiswiegje. Misschien moet hij je nu over de drempel naar buiten dragen?" grapte ik. Maar zover is het niet gekomen.
Bij het moment van het vertrek kwam onze Jongste nog aanzetten met een eigen geschenkje. Een zakje met haar lievelingssnoep. Hij omhelsde zijn zus hartelijk en bleef haar samen met ons staan uitwuiven. En daarna troostte hij zijn mama, wiens gemoed plots vol schoot. Onze Jongste toch, ons speciale kind, die zo verrassend en juist op de goede manier "aanwezig" was. Dat ze zich niet zouden kunnen inleven geldt toch niet voor alle mensen met een vorm van autisme.
En dus woont onze Dochter niet meer bij ons. Soms staat moeders gemoed nog weleens onder druk. Want hoezeer ik ook weet dat het is zoals het moet zijn, dat haar weggaan maar een milde pijn is, het doet niettemin toch zeer.
"Het ga jullie goed, kinderen" heb ik haar nog ge-sms't, toen ze pas vertrokken waren "Zie dat je elkaar gelukkig maakt!" Laat ons dat nu vooral maar hopen...
Valentijn is ons woon- en zorgcentrum niet voorbij gegaan. Ook al is het geen "feest van vroeger". Zelf ben ik wat sober met Halloween of Valentijnsversiersels op de leefgroep. Omdat ik denk dat mensen met dementie herkenbaarheid uit vroegere tijden nodig hebben.
Maar ons wooncentrum kent de traditie om op Sint-Valentijn een etentje te organiseren voor de mensen die nog een partner hebben. Daartoe wordt de cafetaria omgetoverd tot een gezellig restaurantje met feestelijk gedekte "tafels voor twee". Met hier en daar subtiel een stoel bijgezet voor een derde persoon: een zorgkundige of vrijwilliger voor de mensen die hulp nodig hebben, zodat de partner rustig kan eten.
Het feestje had iets dat tegelijkertijd héél mooi en ergens ook droevig was. De mooi gedekte tafels, de feestelijk gegarneerde schotels, de moeite die gestoken wordt in een gebeuren als dit, het zijn dingen die mensen altijd raken. Het betekent het "waard te zijn" dat dit aan hen gebeurt. En de ervaring leert ook dat mensen met dementie nog heel lang gevoelig blijven voor een smaakvolle en feestelijke tafel. Op dat punt leken alle mensen erg te genieten van dit gebeuren.
En tegelijkertijd was er ook dat andere. De herinnering aan betere tijden, aan vroegere gezamenlijke etentjes misschien. De confrontatie met een partner, bij wie zoveel verloren is gegaan. Al heel verzonken mensen soms, bij wie van de persoon die ze ooit waren, haast niets meer overblijft. Zo waren er mensen die stilletjes tegenover elkaar zaten te zwijgen, omdat met de partner met dementie geen gesprek meer mogelijk is.
Ons Valentijn-etentje voor de koppels die al een lange geschiedenis met elkaar hebben beleefd. Hun liefde, die enkel nog trouw zorg dragen voor de ander betekent. En er zijn mensen die dat ook heel warm en teder blijven doen.
Graag zien, ver voorbij de verliefdheid. Liefde terug gebracht tot de essentie. Zoals in het gedicht van K. Schippers, dat we gebruikten voor de menu-kaartjes.
Dochter werkt mee aan de Franse animatieserie "Dimitri", die vanaf september ook op Ketnet te zien is. In de Belgische animatiestudio, waar een deel van die serie wordt geanimeerd, kwam Arne op bezoek en mocht er één en ander proberen met het vogeltje Dimitri. Op Ketnet was al te zien wat hij ervan gemaakt heeft. (zie link)
Dochter volgde het opnamegebeuren mee van achter het gordijn, waar zij op een andere set aan het animeren was.
We wisten het eigenlijk al, maar nu zijn we het zeker: Oudste Zoon heeft zijn opleiding afgerond en is geslaagd! Hoera! Wij, Echtgenoot en ik, mogen ons de ouders weten van een "Master of Bioscience", oftewel een "Industrieel ingenieur in de Biowetenschappen". En daar zijn we best fier op!
Alles in ons huis is nog zo gewoon. Zo bedrieglijk gewoon.
De slaapkamers. De kleerkasten, waarin ik net nog hele stapeltjes geplooid en gestreken wasgoed heb gelegd.
De kamer van Dochter is nog gewoon haar kamer. Nogal vol en daardoor nogal rommelig. Met de vertrouwde boekenkast. Met haar bureau, waaraan ze, als ze thuis is, haast altijd te vinden is. De kastjes, de spulletjes. Het schoenenrek. De harp in de hoek. Alles is nog zo gewoon.
In de keuken de tafel met de zes stoelen. Voor elk van ons een vaste plek. De laatste tijd zitten we niet meer zo vaak met z'n allen aan de maaltijd. Nu Dochter elke werkdag laat tot heel laat werkt in de animatiestudio waar ze tijdelijk een job vond. Maar ondertussen is dat ook gewoon.
Toch zal er eind deze week iets grondig veranderen. Dochter zal verhuizen om met haar Lief te gaan samenwonen. Lijkt hier thuis alles nog intact te zijn en stil te staan, in hun fris geschilderd appartementje gonst het van activiteit. Meubels worden er uitgepakt en kasten in elkaar gezet. Keukenspulletjes worden geschikt. De wasmachine draait de eerste wasbeurt.
Eind deze week vliegt onze eerste vogel uit. Komt ze zo dadelijk nog gewoon naar huis, volgende week zal ze, als ze onze drempel overstapt, "op bezoek" komen. Wat zal dat raar doen.
Och, denk ik bij mezelf, daar gaan we niet sentimenteel over doen. Het is toch de gewone gang van zaken. Daarbij, hoe lang verlang ik al dat ons huishouden, met al z'n beslommeringen en zowat een miljoen karweien, wat lichter wordt?
Maar toch, ik ken mezelf. Afscheid is altijd een beetje rouwtijd. En dan zit ik daar straks, eenzaam vrouw te wezen in dat mannenbastion.
Maar zo dadelijk komt ze dus nog naar huis. Gewoon. Ik zal maar alvast een kan thee zetten.
Een ideetje van al bijna een jaar geleden: turnstokken maken van buizen en pompons. Al
lang geleden heeft Berre van onze leefgroep er de elektriciteitsbuizen
voor door helpen zagen. Maar pompons maken bleek voor onze mensen toch
te ingewikkeld. Ik deed mijn
"projectje" uit de doeken bij Jongste Zus. En ineens had zij een idee.
Jongste zus is onderwijzeres in het vijfde leerjaar. Zij zou elk van
haar kinderen een pompon laten maken in de les handvaardigheden. Zo gezegd, zo gedaan. Elke leerling van de vijfde klas van juf Marita maakte een pompon. Eind vorig schooljaar werden ze afgeleverd. In alle kleuren. In verschillende maten. En in verschillende vormen.
Lange
tijd bleven ze, in een plastiek zak, voor materiaaloverlast zorgen in
onze kamer. Maar nu is het er toch van gekomen. De turnstokken zijn
afgewerkt. In een knutselactiviteit voor mensen die zelf niet meer
kunnen knutselen. Niet dat dat een probleem moet zijn. Voor mensen met dementie draait het vaak om gezelligheid en samenzijn.
Zo zitten we die middag met z'n allen rond een grote tafel. Ik verbind twee pompons, met een elastiek doorheen het buisje, aan elkaar. Ondertussen dienen twee lieve vrijwilligers het versgeperste sinaasappelsap uit aan de bewoners. Met een stukje cake. Eén heeft een gitaar bij zich en we zingen honderduit. Als Aagje, die telkens een middagdutje doet, erbij komt begint die haar "lijfliedjes" te zingen. "Viva bomma, patatten met saucissen..." en "'k Heb een bloemeke geplukt al in de wei..." Ze zingt ze alsof het voor de allereerste keer is dat we die liedjes te horen krijgen en kijkt daarbij fier de groep rond. En we vallen haar met plezier bij. Een
andere bewoonster geeft een solootje weg. En weer zijn we er verbaasd over
hoe mensen, die zoveel taal hebben moeten inleveren, nog vaak hele
liedjesteksten van buiten kennen. Als er al een paar stokken af zijn, probeert één van de vrijwilligsters er enkele oefeningen mee: "Nu de stok naar boven, naar beneden, naar links, naar rechts..." En het lukt. De bewoners blijken de instructies te begrijpen en/of de bewegingen na te kunnen doen. Voilà meteen al uitgetest, en ze blijken werkbaar te zijn, onze "pompon-turnstokken".
En zo hebben we een gezellige namiddag. Hebben we bovendien leuke attributen voor een bewegingsactiviteit.
En
de, ondertussen al zesdeklassers van de school waar Jongste Zus les
geeft, kunnen nu eindelijk zien waartoe hun ijverige knutselen heeft
geleid.
Oudste Zoon heeft zijn allerlaatste examen van zijn opleiding: hij moet zijn eindwerk verdedigen. Een spannende dag dus. Als hij goed en wel weg is, vertrek ik met de fiets naar het appartement van Dochter en haar Lief, waar wij, de twee mama's, nog wat zullen schilderen. Tussen ons gekwebbel door moet ik er vaak aan denken, aan die voordracht van Zoon. Hij heeft zich goed voorbereid, een overzichtelijke PowerPoint gemaakt. Zijn tekst enkele malen geoefend, met de chronometer binnen handbereik. Anderzijds weet ik dat hij het moeilijk heeft om voor publiek te praten. Ik ben al zenuwachtig in zijn plaats. Om half twaalf zal hij aan de beurt zijn. "Hij is nu vast bezig!" deel ik de andere moeder mee, als ik zie dat het kwart voor twaalf is. En een half uur later: "Nu zal hij wel klaar zijn!" Een twintigtal minuten later hoor ik dat er een sms-je binnenkomt. "Van hem!" meen ik. In zeven haasten rep ik me naar mijn gsm, die op het tafeltje ligt. Duikel daarbij bijna van de ladder, dreig te struikelen over enkele lege verfblikken. Ik gris het mobieltje van de tafel. Ja, 't is Oudste Zoon, zie ik op het display. Met mijn met verf bekladde vingers ontgrendel ik gehaast het toestel, open de sms en begin te lezen. Ik kom echter niet te weten hoe het nu met de voorstelling is gegaan. Zijn bericht bevat slechts vier woorden, verpakt in de volgende vraag: "Wat eten wij vanavond?"
Vorige week is, uit de leefgroep op mijn werk, Maartje overleden. Niets wees op een naderend einde. Tot ze twee weken geleden plots viel, een heup brak en na de operatie in het ziekenhuis niet meer bijkwam uit de narcose.
Maartje, ons taterwatertje. Geen minuut kon ze haar mond houden. Niet onder het eten, niet als er een verhaal voorgelezen werd, niet als iedereen TV keek, niet als ze bij de kapper onder de droogkap zat. Iedere zorgverlener, en de andere bewoners ook, kregen weleens horens van dat eeuwige gekwebbel.
Vaak pikte ze in op de woorden die iemand anders uitsprak. Zonder de betekenis te doorgronden nam ze een aantal woorden over en reageerde erop op haar manier. Soms was ze daardoor een gesprekspartner voor iemand anders, vooral voor Treesje, die vaak haar nood wil klagen. En dan zaten die twee dames daar, de hoofden naar elkaar toegewend, zonder enige onderlinge wederkerigheid met elkaar te babbelen. En toch leek dat Treesje soms te troosten.
Wat mensen met dementie vertellen kan soms zowel schrijnend als grappig zijn. Zo ook die keer dat Maartje haar hoofd kwijt is:
Maartje stesselt met vlugge passen de woonkamer in en kijkt zoekend rond. "Maar allé," zegt ze "waar is mijnen kop toch gebleven?" Ze kijkt me vragend aan: "Hebde gij mijnen kop soms gezien?" Ik moet nogal schaapachtig gekeken hebben, want ze vervolgt: "Neen? Niet?" Dan loopt ze weer zoekend verder. "Maar allé, nu weet ik toch niet waar ik die gelegd heb! Waar zou mijnen kop nu toch zijn?"
Maartje die haar hoofd kwijt was. Een grond van waarheid zat er wel in. En nu is ze weg en heeft iedereen het over het gemis. Het ontbreken van het gebabbel van Maartje laat een leegte na.
Na mijn werk ga ik nog vlug even langs de supermarkt. Er is niet genoeg meer in huis om een maaltijd mee in elkaar te boksen. "Pff" denk ik een beetje moedeloos "Wat moeten we vandààg weer eten?" In koken heb ik echt geen zin. Ik heb trouwens nog niks gepland en kan ook niets bedenken.
Dan schiet me plotseling een idee te binnen. Eenmaal door de ingang van de supermarkt doe ik niet eerst de afdeling groenten en fruit aan, zoals anders. Neen, ik begeef me ogenblikkelijk naar de afdeling tijdschriften, dicht bij de uitgang. Daar kies ik een tijdschrift met recepten. Ik doorloop het rustig op zoek naar een goed en haalbaar recept. Eenmaal gevonden sla ik de bladzijde van het boekje naar buiten, en loop de gangen langs op zoek naar de ingrediënten. Voilà, alles bijeen gesprokkeld voor eens wat anders: rijst met curry en studentenhaver, een combinatie waar ik nooit zou opkomen. Verder kalkoen en komkommersla in vinaigrettesaus met witte wijnazijn. Thuis maak ik met plezier het nieuwe gerecht klaar. En het wordt door iedereen met smaak gegeten!
"En heb je dat boekje dan gewoon weer in het schap gezet?" wil dochter weten als ik het verhaal vertel. Neen, dat zou ik niet durven. Bovendien staan er nog wel interessante recepten in. Misschien maar uitknippen en meenemen in mijn handtas. Voor de volgende keer als de inspiratie voor het avondmaal me ontbreekt.
Bijna vier jaar geleden begon ik de opleiding voor animator. Een jaar geleden mocht ik het getuigschrift van Begeleider Animator voor Bejaarden in ontvangst nemen. In het kielzog van die opleiding volgde ik nog de opleiding Aanvullende Algemene Vorming. Een, zoals het woord het zegt, aanvullende opleiding, die samen met de beroepsopleiding leidt tot een middelbaar diploma.
En nu, vanaf heden, mag ik mij een gediplomeerde animator noemen.
Certificaat of diploma, voor mijn werk maakt dat natuurlijk niet zo veel uit. Hier draait het niet om een papier of een titel, maar om bepaalde vaardigheden en om de juiste visie en houding naar ouderen toe. En vooral om het héél graag zien van mensen.
Maar toch ben ik blij met dat diploma. Reuzeblij. Het voelt nu aan of het echt helemaal af is. Alsof ik iets heb recht gezet. Iets wat in mijn jeugdig verleden misgelopen was. En ik heb het met verve gedaan, dat mag ik toch wel zeggen. Schitterende cijfers en daar ben ik heel, héél fier op.
We werden dan ook onderwezen door een supergemotiveerd team van leerkrachten. Niets geeft mensen zozeer vleugels dan de drive en de positieve bekrachtiging van mensen die met "veel goesting" hun werk doen.
Voor de proclamatie werd per studierichting iemand gevraagd om in enkele zinnen te vertellen hoe hij of zij de betreffende opleiding ervaren heeft. En ik kreeg de eer om dat voor de AAV te doen. Hier wat ik te vertellen had:
"Het eerste semester van de AAV-opleiding overlapte net het laatste stukje van mijn drie jaar durende opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden. En mijn net-afgestudeerde collega's hier van de BAB kunnen getuigen dat dit laatste stuk echt wel heftig is.
Het was combineren dus: eerst met de BAB-opleiding, daarna met een prille job en de hele tijd door met een nog druk gezin van zes personen.
Wat deze opleiding, naast het al zo lang gegeerde middelbare diploma, me allemaal geboden heeft? Eerst al een flinke boost voor mijn zelfvertrouwen. Verder het terug ophalen en uitbreiden van leerstof, die, in mijn geval, al onder een decennialang opgespaarde laag stof begraven lag.
Maar vooral het plezier in het leren. De ervaring dat studeren, je de leerstof eigen maken, gaan tot de grenzen van je kunnen, dat dit plezierig kan zijn. Mijn leerhonger is door de opleiding niet uitgeblust, maar net aangewakkerd. En al ga ik blij zijn dat ik mijn zondagmiddag voortaan niet meer hoef te besteden aan schoolse taken, ergens heb ik ook spijt dat dit nu ophoudt.
Rest me nog om het ongelooflijk gedreven docententeam, of liever gezegd "teampje", te vernoemen. Hun motivatie en enthousiasme werkte aanstekelijk. Geen punt voor hen om een extra tekst te verbeteren of om geduldig via mail uit te leggen waar ik, in dat eerst zo raadselachtige programma Excel, een histogram moest vinden.
Voorts waren er nog mijn medestudenten, waartussen ik, gezien mijn leeftijd toch een vreemde eend in de bijt, toch mijn plek vond. Stuk voor stuk hadden ze mijn zonen of dochters kunnen zijn. Vanuit die hoek bekeken is het mijn verdienste misschien, dat ik daadwerkelijk heb getoond dat men inderdaad nooit te oud is om te leren."
Weinig beweging op mijn blog, ik weet het. Vanavond kwam ik toch nog maar eens een kijkje nemen. Verwonderde me erover hoe, op de foto's bij het vorige berichtje, het donzige hondenbeestje daar in niets meer lijkt op de uit de kluiten gewassen puberhond die onze Nina ondertussen is. Zo lang geleden al...
En ineens schiet me te binnen dat het ongeveer vier jaar geleden is dat ik dit blog heb opgestart. Wat zeg ik, het is precies vier jaar geleden!
Mijn blog, ondanks alle voornemens, al lange tijd op een zijspoor geparkeerd. Wat ga ik ermee doen? Ik weet het nog niet.. Het kriebelt soms van goesting om het één en ander te komen vertellen. Ik wil ook enkele anekdootjes van op mijn werk niet kwijtraken. Anderzijds vraagt het veel, zo'n blog bijhouden...
Ik weet het dus nog niet. Nog maar even op dat zijspoor dus..
Ik wou opnieuw met mijn blog van start gaan om vooral vaak te vertellen over mijn job: het werken tussen mensen met dementie. En hoe deze mensen, ondanks de aftakeling, voor mij vooral waardige mensen blijven, ten volle mens. Dat ik dat gewoon zo voel en daarover niet speciaal hoef te filosoferen of zo. Ik hoop er nog dikwijls op terug te kunnen komen op deze stek.
Thuis is het het jonge hondje waar onze aandacht vooral op gericht is. Een mooie pup, al zeggen we het zelf! Tien dagen woont ze al bij ons.
Samen met haar nestgenootjes is ze geboren in Frankrijk, waar een jong en pas naar daar getrokken Belgisch gezin, zich ontfermt over hun moeder, die een vrije loop heeft in het dorp en daar bij een viertal gezinnen op hotelfaciliteiten mag rekenen. Toen ze kleintjes kreeg engageerde het gezin zich om baasjes voor de pups te vinden. Acht hondjes kwamen zo naar België, en werden op een afgesproken moment afgehaald op een afgesproken plek.
Die avond, toen we nog onderweg waren, discussieerden we nog over een naam voor het hondje. Dochter en ik pleitten ervoor om de hond "Noa" te noemen. Maar Oudste Zoon was niet overtuigd. Toen we aanbelden op het opgegeven adres las Dochter alle namen van de aldaar wonende gezinsleden op de deurbel. "Nina" zei ze, en toen naar haar broer toe: "Nina, vind je dat geen goede naam voor je hond?" En nog voor Zoon zijn pupje in handen kreeg bleek het beklonken te zijn: zijn hond zou Nina heten.
Al bij al is het een hele doening, zo'n pup in huis. Leren wennen aan de bench (ze slaapt liever in de mand met vuile was als ze mag kiezen), leren om niet in mensenhanden en -broeken te bijten, de zindelijkheidstraining, ... Er komt heel wat bij kijken. Dat wisten we op voorhand ook al, we waren er helemaal van doordrongen, maar dat is nog iets anders dan het ervaren natuurlijk. Gelukkig zijn we met velen en staan we Oudste Zoon bij in het vele werk dat zo'n beestje vraagt.
Een pup moet ook gesocialiseerd worden. Daar hebben we de laatste dagen hard aan gewerkt. Het hondje is zelfs mee geweest naar "mijn" leefgroep op het werk. Ik wou haar daar graag voorstellen, nu ze nog zo'n heerlijk zacht knuffelbeestje is. En we zijn al gaan kennis maken op de hondenschool. Want we willen vooral dat het goed gebeurt, de opvoeding van zo'n hond.
Wat Nina zelf betreft: al dat wennen, leren en ervaren houdt haar er niet vanaf om razendsnel te groeien. Ongelooflijk hoe ze op die tien dagen al veranderd is. "Zie ik dat nu goed?" merkte Dochter daarstraks nog op "Is ze nu alweer niet groter dan tien minuten geleden?"
Hier nog enkele kiekjes van Nina, de Pup van Zoon, nu acht weken oud:
Ik mag wel zeggen dat er vaart en variatie zit in mijn huidige leven. Ik verveel me niet. Of laat me zeggen, ik verveel me soms. Ik kan me vervelen terwijl ik sta te strijken bijvoorbeeld. Of tijdens het poetsen.
O ja, een mens kan zich waarlijk vervelen terwijl hij toch met iets bezig is. Jobs als opruimen, kuisen en strijken zijn nooit echt mijn favoriete bezigheden geweest. Hoewel het wat dat strijken betreft gewoonlijk nog meeviel.
Maar nu vind ik dit alles oersaai. Ik voel ik me aan handen en voeten gebonden door die huishoudelijke klussen. Dan wil ik zo graag met iets anders bezig zijn. Dat "anders" heeft dan meestal te maken met mijn nieuwe werk. Het borrelt van ideeën in mijn hoofd. Er zijn een heleboel dingen die ik wil uitproberen. Of waarover ik zaken wil opzoeken op internet. En er is altijd wel iets voor te bereiden of af te werken.
En stilaan, maar steeds dwingender, dringt zich een verlangen op. Het verlangen naar minder opruimen, naar een overzichtelijke wasmand, naar koken voor maar "enkele" mensen, naar gewoon een lichter huishouden. Naar de tijd dat de jonge vogels hun vleugels zullen uitslaan en ergens anders hun nestje zoeken. Maar wie weet hoezeer, tegen dat het zover is, de heimwee zal toeslaan naar de tijd dat iedereen nog gewoon thuis woonde.
Hoe dan ook, vandaag de dag is het zover nog niet. Integendeel, onze schare vergroot alleen nog maar. Enkele weken geleden met een stel goudvissen: Jongste kreeg voor zijn nieuwjaar een aquarium en vissen van zijn meter. Mijn opzoekingen op het internet betroffen toen vooral de aquariumsites, over hoe je zo'n aquarium moest beginnen, wat goudvissen nodig hebben, hoe je waterplanten moet verzorgen...
En morgen al komt de pup van Oudste Zoon. Een beestje dat, veel meer dan alle vissen tezamen in hun begrensde bak, zijn plaats zal moeten krijgen tussen onze drukke bende.
Ik hou er mijn hart voor vast. En kijk er tegelijkertijd mee naar uit, naar die nieuwe huisgenoot. Hier er alvast een foto van.
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
