Spinnenkop

Valentijn is ons woon- en zorgcentrum niet voorbij gegaan. Ook al is het geen "feest van vroeger".
Zelf ben ik wat sober met Halloween of Valentijnsversiersels op de leefgroep. Omdat ik denk dat mensen met dementie herkenbaarheid uit vroegere tijden nodig hebben.

Maar ons wooncentrum kent de traditie om op Sint-Valentijn een etentje te organiseren voor de mensen die nog een partner hebben.
Daartoe wordt de cafetaria omgetoverd tot een gezellig restaurantje met feestelijk gedekte "tafels voor twee". Met hier en daar subtiel een stoel bijgezet voor een derde persoon: een zorgkundige of vrijwilliger voor de mensen die hulp nodig hebben, zodat de partner rustig kan eten.

Het feestje had iets dat tegelijkertijd héél mooi en ergens ook droevig was.
De mooi gedekte tafels, de feestelijk gegarneerde schotels, de moeite die gestoken wordt in een gebeuren als dit, het zijn dingen die mensen altijd raken. Het betekent het "waard te zijn" dat dit aan hen gebeurt.
En de ervaring leert ook dat mensen met dementie nog heel lang gevoelig blijven voor een smaakvolle en feestelijke tafel.
Op dat punt leken alle mensen erg te genieten van dit gebeuren.

En tegelijkertijd was er ook dat andere. De herinnering aan betere tijden, aan vroegere gezamenlijke etentjes misschien. De confrontatie met een partner, bij wie zoveel verloren is gegaan. Al heel verzonken mensen soms, bij wie van de persoon die ze ooit waren, haast niets meer overblijft.
Zo waren er mensen die stilletjes tegenover elkaar zaten te zwijgen, omdat met de partner met dementie geen gesprek meer mogelijk is.

Ons Valentijn-etentje voor de koppels die al een lange geschiedenis met elkaar hebben beleefd. Hun liefde, die enkel nog trouw zorg dragen voor de ander betekent. En er zijn mensen die dat ook heel warm en teder blijven doen.

Graag zien, ver voorbij de verliefdheid. Liefde terug gebracht tot de essentie.
Zoals in het gedicht van K. Schippers, dat we gebruikten voor de menu-kaartjes.