Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
In onze opleiding doorworstelen we de laatste loodjes van deze module: het inleveren van werkstukken, studeren van enkele leervakken, het afsluiten van de stage wat dit halfjaar betreft. Eventjes is mijn blog daardoor wat op de achtergrond geraakt. Maar ik ga terug komen. Binnenkort. Met een heleboel eindejaarswensen als extraatje. Nu even die paar examens nog doen. Tot binnenkort!
Net als we aan komen rijden stijgt een logge bosduif op vanuit de wegkant. Hij vliegt rakelings langs onze voorruit, zodat we hem nét niet raken. Ik schrik me een ongeluk, maar Jongste roept vol bewondering: "Waw, dat is een stùntvogel!"
Er heerst hier een buikgriepje in huis. Met z'n vieren zijn we al om ons niet lekker te voelen en veelvuldig naar het toilet te lopen. Jongste blijkt er al door te zijn. Die heb ik vrijdag al vlak nadat ik hem op school had afgezet weer terug gehaald. Oudste Zoon weet er al een paar dagen van. En dochter is, ondanks de misselijkheid en een keer nachtelijk overgeven, vandaag naar een lezing. Eén die zeven uren duurt, en die ze moet volgen voor school. Ook ik heb er last van en sleep me zo'n beetje door de dag: het poetswerk dat nog op het programma staat en is er ook nog een heleboel huiswerk te doen. "Ho, ik moet precies overgeven..." zeg ik vanochtend op een moment, als ik nog aan het eerste karwei bezig ben. Juist op dat moment gaat mijn gsm. Een "klasgenote" die me wat vragen wil over de te leren lessen. Terwijl ik met haar aan het praten ben, staat Jongste opeens naast mij met een kommetje in de hand, dat hij vragend omhoog houdt. Ik kijk wat verstoord op. Wat moet ik daar nu mee? En hij weet toch dat ik hem niet kan antwoorden terwijl ik aan het telefoneren ben. Na het telefoongesprek staat hij daar weer, en reikt me hetzelfde kommetje aan. "Wat is de bedoeling eigenlijk?" vraag ik niet begrijpend en lichtelijk geïrriteerd. "Wel," glimlacht hij onverstoord "je zei toch dat je moest overgeven!" Ach ja natuurlijk. Dat akelige gevoel was ondertussen weggeëbd, maar dat kan mijn zorgzame zoon niet weten. Hij was meteen al naar de keuken gelopen voor een kommetje: hetzelfde dat ik hem vrijdag gaf, toen hij zich net, ziek, in de zetel had geïnstalleerd. Op dit eigenste moment staat hij een appel te raspen voor zijn Oudste Broer. Nadat hij die heeft toegedekt met een dekentje. Spreekt vanzelf dat ik hem uitvoerig geprezen heb. Ondanks de weeral opkomende misselijkheid. Verdorie, waar is dat kommetje nu toch gebleven....?
Uit het schoolkrantje van tien jaar geleden: De komst van de Sint. Onze kinderen waren toen twaalf, tien, acht en één jaar oud.
Sinterklaas zit na z'n drukke werkweek in onze natte contreien weer heerlijk uit te blazen aan een Spaanse costa. Terecht fier op de enorme geleverde prestatie. Ja, druk heeft hij het wel gehad, zó druk dat hij bij wijze van grote uitzondering ons afgelegen huisje eens niet 's nachts, maar overdag heeft aangedaan. De nacht had hij voorbehouden aan de lieve kindertjes voor wie de rituelen van het schoentje, de wortel en het suikerklontje nog net zo heilig zijn als de Sint zelf. Op dinsdagmiddag, net voor de jongens van school thuis zouden komen is hij dus de geschenkjes komen afleveren. Of was het zijn Zwarte Piet, die gauw even langskwam terwijl Sint nog zijn middagdutje deed? Wie het ook was, op het moment dat de jongens aan komen fietsen staan er twee jute zakken aan de voordeur. Enthousiast komen ze binnen gerend. Al is onze nummer drie toch wel een beetje bezorgd: "Straks worden onze cadeautjes nog gestolen...!" "Jaja, ik heb het wel gezien, Zwarte Piet is al geweest!" glimlach ik. "Zeg mama, doe nu niet onnozel hé!" zegt hij met een gezicht dat er alles van weet. Ik haal toch maar de zakken binnen, want wie weet, het is nog even voor zus thuis komt. De snoeperij was al eerder geleverd, en dat staat al mee de tafel te versieren. De handen van de jongens jeuken om eraan te zitten, maar nee, ze moeten nog wachten. De afspraak is dat we om half vijf zullen eten. "Iets feestelijks, dat gauw klaar is.." had ik gezegd. "O, mama, maak nog eens bollekes en kriekjes...," bedelde zus toen, "dat is toch al zo lang geleden!" Ik leg nog gauw de laatste hand aan het eten, trek kleine man, die mooi op tijd wakker is z'n schoentjes aan, en net als alles klaar is komt zus binnen. De jongens reppen zich naar buiten om papa te roepen die nu wel héél onmiddellijk moet komen eten. De maaltijd verloopt plezierig en tamelijk rustig. Omdat we afgesproken hebben dat we eerst naar "Dag Sinterklaasje" zouden kijken, en dan pas de pakjes open maken, zitten onze kinderen ons tenminste niet op te jutten. En dan, nadat we meegemaakt hebben, hoe de Sint met z'n donkere helper op z'n nachtelijke ronde vertrekt, dan mogen eindelijk de zakken open. Ik heb mij de taak toegeëigend om de pakjes uit te delen. En ik geef ze één voor één, en we wachten netjes tot iemand z'n pakje heeft open gemaakt vooraleer ik het volgende geef. Kwestie van het plezier nog wat te rekken. Voor elk kind is er een boek bij. Ons prutske krijgt een prentenboek met allemaal aaibeesten erin: lapjes van verschillende soorten en kleuren stof zijn zo in de bladzijden verwerkt dat hij er met z'n handjes over aaien kan, een boekje dus dat niet alleen met de oogjes "gelezen" wordt. Verder is er nog voor ieder een mooi stuk speelgoed, behalve dan voor zus die daar nu te groot voor is. Voor haar is er de gewenste dekbedovertrek, wit met zwarte koeienvlekken, die een pittige noot zal geven aan haar pas geschilderde kamertje. Jongere broer krijgt de lang verhoopte walkie-talkie, en voor grote broer is er een experimenteerdoos met allerlei electronische toestanden. En kleine man krijgt een doos met kleurige houten blokken en ... een computerspel! Want ons kleine ventje, dat nog maar pas op eigenwijze , korte beentjes door het leven stapt is al heus geïnteresseerd in dat stukje vernuft dat computer heet. Als hij de kans krijgt legt hij z'n handje op de muis en beweegt die heftig heen en weer, terwijl hij z'n oogjes strak op het scherm richt. En een klein eigenzinnig wijsvingertje wil óók wel eens op een toets drukken, zoals de groten dat doen. Dat kan natuurlijk niet als er programma's open staan, en daarom bedacht de Sint ons kleine mannetje met een programma speciaal voor kleine kindjes. Als alle pakjes open zijn, zijn de twee jongens druk in de weer met hun geschenken. Zus trekt naar haar kamer om huiswerk te maken, want in het middelbaar ben je niet huiswerkvrij meer op de avond dat Sint net geweest is. Kleine man strooit de hele vloer vol blokken en laadt ze steeds weer in en uit de doos. Dozen lijken voor kleine kinderen al even belangrijk als de inhoud ervan. Papa is weer buiten aan het werk en ik begin de hele etensboel op te ruimen. Met een voldaan gevoel. Omdat het een geslaagd, gezellig feestje is geweest. Omdat het sinterklaasfeest op deze manier ook nog heerlijk spannend en opwindend was voor onze grotere kinderen. En mijn gedachten dwalen al vooruit naar Kerstmis. Want het organiseren van feestelijke gezelligheid ligt ook dan weer in de handen van mama...!
Het werd ochtend en het werd avond. 6 December. En voor de eerste keer leek het te zijn dat de goede Sint inderdaad ons huisje voorbij gereden was. Te glad voor de hoeven van het paard? Het zetten van de schoen, wat hooi uit de stal, de wortel, de geschenkjes en de tintelende verwachting... Een traditie van tweeëntwintig jaar. Is dit echt helemaal definitief voorbij? Welnee, Sinterklaas kan het niet laten. Het eindejaarsgeschenk houden we voortaan voor Kerstmis hadden we afgesproken. Maar één klein pakje voor iedereen, dat mocht toch nog wel? En ziehier, toch voor iedereen een kleine verrassing vanavond aan tafel.
Als ik stop aan een winkel, waar ik een kleine, maar dringende boodschap wil doen, kom ik tot de ontdekking dat ik mijn handtas vergeten ben. "Neen zeg, 't is toch niet waar zeker!" mopper ik. Niets aan te doen, ik moet rechtsomkeer maken. Zonder geld op zak kan ik uiteraard niets kopen. Dus rij ik, boos op mezelf, de acht kilometer naar huis en daarna weer terug. Na de betreffende boodschap moet ik me haasten om Jongste tijdig op te halen van de muziekschool. Nu ja, nog even langs de krantenwinkel, dat gaat nog net lukken. Daar loop ik drie keer langs de rekken en weer terug om dat éne tijdschrift te zoeken. Zelfs als de krantenverkoper me precies vertelt waar het bewuste tijdschrift ligt, slaag ik er verdraaid nog in om er náást te kijken, om dan te constateren dat het net op ooghoogte voor me ligt. Aan de muziekschool is Jongste er niet. Blijkt dat er vandaag geen les is omwille van het Sinterklaasoptreden van de jongere kinderen. Oeps ja, dat is waar ook, herinner ik me ineens. Vergeten! "Het stond wel in hun agenda!" vertelt de juf. Jongste heeft woensdag een les gemist en dus zijn agenda niet ingeschreven. De juf had dit samen met enkele data ook doorgemaild, maar dat is me in tussentijd rats ontgaan. Jongste is inmiddels al opgehaald door Echtgenoot. Ze hadden me nog geprobeerd te bereiken. Dat was niet gelukt. Kon ook moeilijk, ik heb immers mijn gsm niet bij. Erg lastig, maar ik kan er niets meer aan veranderen. Ik rij naar de supermarkt zoals gepland. Trek een poos later naar huis met tassen vol boodschappen. Verdorie, afwasmiddel voor de vaatwasser vergeten, merk ik als ik het apparaat nog vlug wil aanzetten voor het eten. En wasmiddel ook, zie ik als ik later ook die machine wil laten draaien. Bij het dekken van de tafel vind ik de pot mayonaise niet. Vraag me af of die weeral leeg is. Zo vlug al? Maar dat ben ik niet vergeten! Aan een pot mayonaise heb ik gedacht! Bijna triomfantelijk schroef ik het deksel los van de volle pot en zet hem op tafel. Later bij het afruimen echter grijnst een halfvolle pot mayonaise me toe vanuit de koelkast. Staat gewoon vooraan. Met een zucht zet ik de nieuwe pot ernaast. In de namiddag doe ik boodschappen met Oudste Zoon. Dat gaat behoorlijk. Alleen bij het uitladen. Eén van de aankopen van Zoon heb ik mee naar binnen genomen. Waar ik het gelegd heb? Ik weet het echt niet meer, al is het nog geen vijf minuten geleden. "Wat dat toch is..!" foeter ik gefrustreerd "Nu ben ik echt aan het dementeren. Ik vergeet werkelijk àlles" "Mama," verzucht Jongste even later met grote bange ogen "ik hoop maar dat het niet waar is." "Dat wat waar is jongen?" "Dat je dement aan het worden bent." Ach ja, weeral vergeten dat mijn jongste dit soort uitlaten ernstig neemt. Nu heb ik hem werkelijk ongerust gemaakt. "Maar neen!" komt Oudste Zoon geruststellend met de ervaring van een grote broer "Ons mama is niet dement aan het worden! Ons mama is gewoon vergeetachtig. Ons mama is al jàààààren vergeetachtig!" Jongste zucht opgelucht. En ik ook.
Vanmorgen heb ik me danig overslapen. Normaliter had ik naar school gemoeten, maar de leerkracht van de ochtendles is ziek gemeld. Dus vond ik dat ik een ietsje langer mocht slapen. Maar niet zó lang. Met een verdoofd hoofd werd ik wakker toen ik Middelste Zoon boven mijn hoofd over de zolder hoorde lopen. Merkte dat ik de wekker wel op een later uur had gezet, maar het hendeltje was vergeten te verzetten. Mijn toilet maken sloeg ik gemakshalve maar over. Om Jongste naar school te brengen trok ik vlug een vest en een jas over mijn pyjamajasje. Mijn pyjamabroek wisselde ik wel voor een jeans. Ik wilde niet voorhebben wat zich een tiental jaren geleden heeft afgespeeld:
Tien jaar geleden: Op zondagmorgen rij ik naar de bakker, zo'n drie kilometer van ons vandaan. Ik neem Middelste Zoon mee om de bestelde waren in de winkel op te halen. Ikzelf ben nog in pyjama. Stel u voor: een flanellen pyjama, met een rode broek in een soort van Schotse ruiten. Ik trek gauw een jas en schoenen aan en stap in de auto. In het idee dat ik toch niet hoef uit te stappen. Maar wat merk ik onderweg? Stuurt die auto niet verschrikkelijk scheef? Toch geen lekke band zeker? Ja, toch wel! Een lekke band! Als ik stop aan de bakkerszaak, staat hij zo plat als een vijg. Oeps. Een gsm heb ik niet. De bakkerszaak binnengaan om naar huis te bellen? Zelf het wiel trachten te vervangen? Te voet naar huis gaan? Allemaal mogelijkheden. Als ik me maar durfde vertonen. Maar dat durf ik niet, met die geruiten pyjamabroek. Dus rij ik maar heel langzaam, met een ploppend wiel, naar huis. Na drie kilometer krijg je zo'n band wel aan flarden! Dat was hij dan ook. "Het wiel zelf had ook kapot kunnen zijn!" wijst Echtgenoot mij, terecht, terecht.
Het niet-eventjes-vlug een jeans aantrekken kostte ons op dat moment een nieuwe autoband. Sindsdien heb ik dat nooit meer gedaan. Maar toch moet ik er niet aan denken, alleen al omwille van de schaamte over die halve pyjama onder mijn kleren, dat ik vanochtend per ongeluk in een ziekenhuis was beland!
Elf jaar is onze Jongste. Hij heeft sinds kort dezelfde schoenmaat als ik. Nog even en ik maak oogcontact met hem op "gelijke hoogte". Op zijn gezicht zit een eerste puistje. En enkele zwarte puntjes. "Dat komt omdat nu binnenkort je puberteit gaat beginnen." leg ik uit. Hij zwijgt stil.
De volgende dag zie ik hem zitten met een bedrukt gezicht. Het hoofd tussen de handen. Hij slaakt een diepe zucht. "Wat is er aan de hand?" vraag ik. "Och..." komt hij. Alweer een zucht. Dan met benepen stem: "Ik wil helemaal niet dat mijn puberteit begint!" Nog eens een zucht. "De puberteit. Daar heb ik nu eens echt geen zin in!"
In onze opleiding is één module speciaal gewijd aan het goed leren observeren en rapporteren. Daar komt meer bij kijken dan je op het eerste gezicht zou denken. We krijgen dan ook ruimschoots de gelegenheid het aangeleerde in te oefenen. Bij wijze van toets moeten we als huiswerk enkele keren een verslag schrijven. In onze groep zit ook een heel lieve dame, die afkomstig is uit Thailand. Ze woont nog niet zoveel jaren in België, en hoewel ze dapper haar best doet, beheerst ze het Nederlands nog niet helemaal. De hele opleiding door levert haar dat natuurlijk wel wat moeilijkheden op. Waar ze met grote ijver het hoofd aan probeert te bieden. Uiteraard is het schrijven van teksten voor haar geen sinecure. Soms help ik haar door de geschreven tekst na te lezen en te verbeteren. Zo ook het observatieverslag dat we deze week moesten inleveren. Het ging om een participerende observatie, waarbij je aan het gebeuren zelf deel had, en dat objectief moest weergeven in het verslag. Onze Thaïse groepsgenote had gekozen voor een activiteit die ze samen met enkele rusthuisbewoners had uitgevoerd: het maken van een nagerecht uit haar geboorteland, genaamd "Knoem Rommit". Een kleurrijk gerecht, bereid met vruchten, deeg en kokosmelk. Aan mij dus om haar uitgeschreven ervaring na te kijken. Spellingsfouten stonden er nagenoeg niet in, die had ze zelf kunnen verbeteren door middel van de spellingscorrector. Maar hier en daar was er wel een zin die een beetje anders in elkaar gepuzzeld diende te worden. Soms was het even nadenken om te begrijpen wat ze juist wilde zeggen. Een aantal van die "scheve zinnen" lokten me een glimlach uit: ze waren gewoon grappig, of ze hadden zelfs iets dichterlijks. Zo dat ik ze met potlood vlug op een briefje krabbelde, vooraleer ze van het scherm te vagen. Hier voor u, met toestemming van de schrijfster, een grabbeltje uit dit stukje poëzie:
Ik stak mijn twee duimen op! Ik doe mijn twee duimen op de lucht!
De bewoners zijn erg geïnteresseerd, nieuwsgierig vragen ze ... De bewoners vragen met zijn nieuwsgierig geesten...
Op het einde doe ik alle ingrediënten bij de kokosmelk. Op het einde vullen alle ingrediënten de kokosmelk in.
en de mooiste van allemaal:
Ik kijk hem glimlachend aan. Ik kijk naar hem met mijn glimlach gezicht.
Aan de uitgang van de afdeling voor mensen met dementie hebben de meeste rusthuizen een code van vier cijfers, die je moet indrukken vooraleer de deur open gaat. Zo ook het woonzorgcentrum waar ik stage loop. Die code daar ken ik ondertussen op mijn duimpje, ik tik hem meermaals in als ik de dementie-afdeling verlaat. Altijd kan ik zo de deur probleemloos open duwen. Maar daarstraks lukte het ineens niet. Althans niet met de code die ik had ingetikt. Die van mijn bankkaart.
"Liesje, ga je je peperkoek opeten?" vraagt de verzorgster. Liesje kijkt haar aan. En van de verzorgster naar haar bord. "Misschien lust ze er wat boter op..." glimlacht de verzorgster met een hoofdknik naar mij. Ik ga naast Liesje zitten. "Lust u graag peperkoek?" vraag ik haar "Met boter op?" Liesje wendt traag het hoofd naar mij. Kijkt me aan. "Peperkoek, dat gaf mijn moeder altijd.Van mijn moeder kreeg ik peperkoek." vertelt ze. "Uw moeder gaf u peperkoek! En wat was er nog? Gaf ze u ook eeeh....speculaas?" Er blikkert herkenning in haar ogen: "Ja speculaas, dat ook!" "En..." ga ik op zoek naar een gerecht van vroeger "En ehhh .... rijstpap?" "Ja, rijstpap ook!" "Hmm, peperkoek en speculaas en rijstpap. Uw moeder gaf u veel lekkere dingen hé?" Ze knikt. En ineens biggelt er een traan over haar wang.
"Moe, voor verjaardagen en geboortes kocht je niet gauw een geschenk. Je gaf maar liever "'n een cent". Maar als je al eens iets kocht, dan was dat liefst nog een pluchen beestje. Of een muziekdoosje. Je was dol op knuffels en gefascineerd door muziekdoosjes. Een muziekdoosje was dan ook het eerste geschenkje dat ons eerste kind van je kreeg bij haar geboorte. Een muziekdoosje met het wiegeliedje van Brahms. We lieten het telkens spelen als we haar te slapen legden. Ontzettend vaak heeft ze dat melodietje gehoord. Ondertussen heeft ze al veel muziek gehoord. Maar dat allereerste melodietje, dat kreeg ze van jou. In naam van ons allemaal, uit dank voor wie je voor ons was, voor de manier waarop je ons graag hebt gezien, geeft ze vandaag dit melodietje aan jou weer terug. Het muziekdoosjeswiegeliedje van Johannes Brahms."
Bijna een jaar geleden las ik dit tekstje voor tijdens de uitvaart van Moeder. Daarna speelde Dochter het stukje muziek op haar harp. Gisteren was het precies een jaar geleden dat ze overleden is, "ons Moe(moe)".
Een moment om aan haar te denken, om haar te gedenken. Met een "woordje echt en heel oprecht", zoals ze op haar verjaardags- en nieuwjaarskaartjes placht te schrijven. En met een glimlach.
Die dag ben ik, na mijn werk bij Oudste broer, onderweg naar huis. Ik besluit nog even langs de verfwinkel te rijden, die zich aan de linkerkant van de straat bevindt. Voor ik kan afslaan wacht ik op de middenstrook van de rijbaan, om het drukke verkeer dat uit de andere richting komt, door te laten. Dan geef ik gas en merk nogal laat de fietser op, die in grote snelheid nog komt aangekoerst. Ik rem abdrupt. Als de fietser voorbij is, zet ik geschrokken weer aan en rij voorzichtig de oprit van de winkel op. Ineens zie ik hoe de fietser rechtsomkeer maakt en op me toe komt. "Oeps, wat een heetgebakerd ventje..!" denk ik met schrik en verwacht op z'n minst een ongelooflijke uitbrander. Of nog veel erger.. Helemaal van mijn stuk begin ik me vast te verontschuldigen: "Oh...sorry, mijnheer! Ik had u echt niet gezien, ... echt niet!" De man zegt niks. Hij staat daar maar. Hij staat daar maar, mij zwijgend aan te kijken. Met een schaapachtige glimlach op z'n gezicht. En ineens zie ik het. Die man in zijn strak rennerspakje, met zonnebril en helm op, is mijn broer, Jongste Broer! In deze outfit had ik hem helemaal niet herkend! Nu ben ik het die schaapachtig lach. Om mijn eigen onnozelheid.
U kan zich waarschijnlijk voorstellen hoe dit verhaal heel vaak weer wordt opgerakeld bij familiebijeenkomsten. Met de bijbehorende hilariteit natuurlijk! Aan u vertel ik het maar liever zelf. Voor u het van een ander hoort.
Ze is gaan vliegen. Vorige vrijdag al. Vrijdag bracht ik haar naar Zaventem, vanwaar ze via Finland naar China zou vliegen. Heel erg veel hebben we nog niet gehoord. Twee sms'jes, die evenwel goud waard zijn.
Dat ze goed aangekomen is. Dat ze het goed kan vinden met haar Roemeense kamergenote. Dat ze -heel jammer- haar fototoestelletje is kwijt geraakt. Dat ze op een podium hadden moeten komen voor een zaal met wel duizend chinezen. En de eerste vraag die er beantwoord moest worden was haar te beurt gevallen.
Nooit gedacht dat het ambachtelijk ineen gewrochte tekenfilmpje van Dochter haar tot helemaal in China zou brengen. Ik kan het nog altijd niet geloven. En toch is ze al vijf dagen van huis. Onnoemelijk nieuwsgierig ben ik naar de verhalen van haar overzees avontuur. Maar daarop is het nog eens minstens vijf dagen wachten.
Mensen met dementie in de "verdwaalde fase" doorleven hun ziekteproces vaak op heel verschillende manieren. Allemaal kennen ze angst en onzekerheid. Maar voor sommigen lijkt de ziekte zwaarder te wegen dan voor anderen. Zoals één van de dames bij ons in het woonzorgcentrum, die altijd maar tracht om datgene wat haar overkomt op een rijtje te krijgen. Heel de godganse dag probeert ze nadenkend de flarden herinnering die nog huizen in haar geheugen tot een geheel bij elkaar te puzzelen. Wat haar niet meer lukt. Wat zou het fijn zijn, denk ik dan, om eventjes rust te kunnen brengen in dat zware hoofd. Anderen lijken dan weer meer door het leven te dansen. Zoals Bieke. Als er geen speciale activiteiten zijn, wandelt ze meestal samen met haar zus in een strak tempo op en neer door de gangen. Dan stappen ze vrolijk één van de woonkamers binnen, gaan even aan tafel zitten of nestelen zich in een zetel, en bijna meteen al staan ze weer recht en hop, zijn ze weer weg. De zus zegt bijna niks, maar Bieke tatert honderduit. Ze laat er geen twijfel over bestaan dat ze erg gehecht is aan haar zuster. "Ja maar, gij zijt echt 'n een schat hoor!" zegt ze vaak,terwijl ze liefkozend over diens schouder streelt. Dan wendt ze zich naar iemand van ons: "Ja, dat is echt waar! Zó een schat dat dat is! Echt, het is zó'n lieveke hé!" Dan kijken ze elkaar glimlachend aan. En de zus straalt. De hartelijke opmerkingen betreffen niet alleen haar zusje. Ook bij andere mensen drukt ze zich al eens zo waarderend uit. Zoals laatst bij Maria. Maria is de laatste tijd erg achteruit gegaan. Was ze een half jaar geleden nog met alles mee, nu zit ze meestal stilletjes in haar stoel. In het voorbijgaan valt het oog van Bieke op de krullen van Maria. Ze houdt haar pas in, laat de hand van haar zus los, gaat achter Maria staan en legt teder de handen om haar hoofd. Dan laat ze zachtjes de haren tussen haar vingers door glijden. "Zie eens, zo'n schoon haar! Schoon krullekes hebde gij hé!" en als ze mij in het vizier krijgt: "Ja maar zij hier, dat is een schat hoor! En zulke schone krullen dat ze heeft." En terwijl ze zich weer naar Maria keert: "Ja hé, gij zijt echt een lieveke zenne!" En Maria glimt onder die warme aandacht. Bieke zit al in een ernstige fase van dementie. Veel zinnige gesprekken zijn met haar niet te voeren. De naam van haar geliefde zus kent ze niet meer: ze noemt haar steevast bij een andere naam. Van één van haar andere zussen, want ze waren thuis met velen. Bieke kan erg furieus worden als iemand haar te na komt of met een te harde stem tegen haar praat. Bieke heeft al veel vermogens verloren. Maar desondanks tovert ze soms een blije, trotse glimlach op het gezicht van haar lotgenoten. Een lieve schat is ze dan! Echt een engel. Een engel met dementie.
Jongste en ik zijn samen in de badkamer. Ik ben zinnens een bad te nemen en laat de kuip al vollopen. Net voor ik me begin uit te kleden opent Zoon de badkamerdeur om buiten te gaan. Ineens glipt het poesje binnen. "Oppassen voor de kat hé!" roept Jongste me toe. Héél eventjes flitst er bij mij een dubbel gevoel: verbazing omdat hij kennelijk vindt dat ik tijdens het baden iets te vrezen zou hebben van dat kleine beestje. En iets van warmte omdat hij zo bezorgd is om mij. Maar al bijna op hetzelfde moment weet ik dat die bezorgdheid niet mij betreft. Het is het poesje, dat hij een trauma schijnt te willen besparen. Want op zijn waarschuwing dat ik moet oppassen voor de kat volgt onmiddellijk: "... Want ze is niet gewend aan blote mensen!"
Het zwerversbestaan is niet meer wat het geweest is. Dat zullen sommige terrasjesgenieters in Middelkerke vorige zondag wel gedacht hebben. Toen ze een krulharige vreemde vogel in de weer zagen met de vuilnisbakken aan de dijk. Om niet met de blote hand in de inhoud van het afvaldepot te moeten woelen, gebruikte de betreffende man fotoapparatuur om eerst de binnenkant te fotograferen. Pas nadat hij die in kaart, of liever op het scherm had gebracht en hetgeen daarop te zien was wel in de smaak leek te vallen, pas dan stak hij zijn arm in het gat om een greep te doen naar wat gedeponeerd maar, door hem toch, gegeerd bleek.
Het verhaal hier achter? Jongste Broer was met zijn gezin op bezoek bij Pa. Op een moment had hij een bedragje aan briefjesgeld argeloos in zijn broekzak gestopt. Het geld behoorde aan zijn dochter, en de bedoeling was om na een gezamenlijke wandeling even langs de bank te gaan om het op haar rekening te zetten. Even later had Broer ook wat afval in de hand, enkele papiertjes en een lege enveloppe. Een vuilbak stond er op dat moment niet in de buurt en dus stak hij het bundeltje papier maar in zijn broekzak. Dezelfde broekzak als waar hij het geld in had gestopt. De bedoeling was om het weg te gooien zodra hij een afvalbak in zicht kreeg.
En dan... ja, u raadt het al. Bij het weggooien van het afval was hij vergeten dat het geld óók in zijn zak zat. Hij graaide het hele pakketje uit zijn broekzak en poneerde het welgemikt in de afvalbak. Om even later, bij de bank, te constateren dat hij het geld niet meer bij zich had. Het ging over 65 , een bedrag dat hij hoog genoeg achtte om de verbaasde blikken van terrasjesmensen en voorbijgangers te trotseren. Hij wist nog wel ongeveer waar hij het geld had achtergelaten. Maar welke vuilbak het nu precies was? Neen, dat kon hij zich niet meer herinneren. Dus kwam hij op het idee om met zijn spiksplinternieuwe "I-Phone mèt flits" de inhoud van de vuilbakken te controleren. En u gelooft het of niet: op deze manier heeft hij het geld terug gevonden! Op het haarscherpe beeld op het schermpje herkende hij de namen op de weggeworpen enveloppe. En daaronder duidelijk een geldbriefje, de buitenkant van de in elkaar geplooide biljetten. Nog helemaal onbezoedeld. Hij kwam terug in het appartement van Pa met een grote grijns op zijn gezicht. En de biljetten legde hij, als een moeizaam herwonnen trofee op tafel, vlak voor de neus van zijn echtgenote.
Zijn vrouw, die tijdens de zoektocht bij hoog en laag had uitgeroepen dat manlief nóóit meer geld in bewaring zou krijgen, wilde de briefjes evenwel niet bij zich steken. Hoe onbevuild ook, geld dat in een afvalbak had gelegen stopte ze echt niet meer in haar beurs. Broer nam het dus maar terug. En stopte het ... in zijn broekzak!
Aangezien we allemaal nog in het eerste niveau zitten van de BAB-opleiding, vormt de septembergroep één klas met de onze. Zij is ook in die groep gestart. Sinds het begin van het schooljaar nemen zij en ik telkens dezelfde bus naar huis. Zij zou eigenlijk een eerdere bus kunnen nemen, één die een korter traject heeft en mijn halte niet aandoet. Maar ze wacht liever wat, om dan met z'n twee te reizen. En zo zitten we dus elke keer een dik half uur naast elkaar gezellig te kletsen. Over de lessen, het huiswerk, de stage. Over onze gezinnen, echtgenoot en kinderen. Over vreugden en beslommeringen. "En," vraag ik een keer, als we het weer eens over de kids hebben "Is er bij jouw kinderen iemand die al een vriendje of vriendinnetje heeft?" Haar kinderen zijn gemiddeld een ietsje jonger dan de mijne. "Ja, onze dochter." antwoordt ze "Die heeft al een jaar of twee een vriend. Ze heeft hem leren kennen op de muziekhumaniora. Hij gaat nu naar het conservatorium." "Oh.. welk muziekinstrument bespeelt hij?" vraag ik nieuwsgierig. "Hij doet slagwerk, hij speelt ook eh..., hoe heet dat nu ook alweer... marimba." Nu weet ik het bijna zeker. "En hoe heet hij?" Gespannen wacht ik op haar antwoord, het kán bijna niet missen. Ze noemt de naam van de jongen en ik moet ineens erg lachen. Ze kijkt me niet-begrijpend aan. "Weet je," verklaar ik nader "mijn dochter gaat met de broer van die jongen. De vriendjes van onze dochters zijn broers van elkaar!" Toch wel toevallig. Het Lief van dochter heeft één broer. Die dus het lief blijkt te zijn van de dochter van deze mevrouw, met wie ik in de klas zit en al wekenlang een babbel doe in de bus.
De conversaties met Pa verlopen nogal eens op een luchtig plagerig toontje. En je moet al gevat uit de hoek komen, wil je hem dan overtreffen. Alleen, toen hij me enkele weken geleden vertelde over het vergeten van zijn hoorapparaat, terwijl hij wèl de batterijtjes ervoor had meegenomen. En ik juichend reageerde hierin weer een anekdote te zien voor mijn blog. (zie 8 Oktober) Toen leek hij daar geen weerwoord tegen te hebben. Dacht ik. Want zie wat ik gisteren in mijn mailbox vond: onder de noemer "erger dan je hoorapparaat vergeten" stuurde Pa me onderstaand mopje. En ik moet zeggen: 't is waar, je kan je hoorapparaat maar beter thuis hebben achter gelaten...
Zegt de éne bejaarde tegen de andere:
"Ik snap er niks van. Ik heb mijn hoorapparaat ingedaan, maar ik hoor bijna niks." Zegt de ander: "Laat me eens even in je oor kijken dan. Aha, ik zie het al d'r zit een zetpil in je oor!" "Ai," zegt de andere "dan denk ik dat ik ook wel weet waar mijn hoorapparaat gebleven is!" (auteur onbekend)
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
