|
Als ik stop aan een winkel, waar ik een kleine, maar dringende boodschap wil doen, kom ik tot de ontdekking dat ik mijn handtas vergeten ben.
"Neen zeg, 't is toch niet waar zeker!" mopper ik. Niets aan te doen, ik moet rechtsomkeer maken. Zonder geld op zak kan ik uiteraard niets kopen. Dus rij ik, boos op mezelf, de acht kilometer naar huis en daarna weer terug. Na de betreffende boodschap moet ik me haasten om Jongste tijdig op te halen van de muziekschool. Nu ja, nog even langs de krantenwinkel, dat gaat nog net lukken. Daar loop ik drie keer langs de rekken en weer terug om dat éne tijdschrift te zoeken. Zelfs als de krantenverkoper me precies vertelt waar het bewuste tijdschrift ligt, slaag ik er verdraaid nog in om er náást te kijken, om dan te constateren dat het net op ooghoogte voor me ligt.
Aan de muziekschool is Jongste er niet. Blijkt dat er vandaag geen les is omwille van het Sinterklaasoptreden van de jongere kinderen. Oeps ja, dat is waar ook, herinner ik me ineens. Vergeten!
"Het stond wel in hun agenda!" vertelt de juf. Jongste heeft woensdag een les gemist en dus zijn agenda niet ingeschreven. De juf had dit samen met enkele data ook doorgemaild, maar dat is me in tussentijd rats ontgaan.
Jongste is inmiddels al opgehaald door Echtgenoot. Ze hadden me nog geprobeerd te bereiken. Dat was niet gelukt. Kon ook moeilijk, ik heb immers mijn gsm niet bij.
Erg lastig, maar ik kan er niets meer aan veranderen. Ik rij naar de supermarkt zoals gepland. Trek een poos later naar huis met tassen vol boodschappen.
Verdorie, afwasmiddel voor de vaatwasser vergeten, merk ik als ik het apparaat nog vlug wil aanzetten voor het eten. En wasmiddel ook, zie ik als ik later ook die machine wil laten draaien.
Bij het dekken van de tafel vind ik de pot mayonaise niet. Vraag me af of die weeral leeg is. Zo vlug al? Maar dat ben ik niet vergeten! Aan een pot mayonaise heb ik gedacht! Bijna triomfantelijk schroef ik het deksel los van de volle pot en zet hem op tafel.
Later bij het afruimen echter grijnst een halfvolle pot mayonaise me toe vanuit de koelkast. Staat gewoon vooraan. Met een zucht zet ik de nieuwe pot ernaast.
In de namiddag doe ik boodschappen met Oudste Zoon. Dat gaat behoorlijk. Alleen bij het uitladen. Eén van de aankopen van Zoon heb ik mee naar binnen genomen. Waar ik het gelegd heb? Ik weet het echt niet meer, al is het nog geen vijf minuten geleden.
"Wat dat toch is..!" foeter ik gefrustreerd "Nu ben ik echt aan het dementeren. Ik vergeet werkelijk àlles"
"Mama," verzucht Jongste even later met grote bange ogen "ik hoop maar dat het niet waar is."
"Dat wat waar is jongen?"
"Dat je dement aan het worden bent."
Ach ja, weeral vergeten dat mijn jongste dit soort uitlaten ernstig neemt. Nu heb ik hem werkelijk ongerust gemaakt.
"Maar neen!" komt Oudste Zoon geruststellend met de ervaring van een grote broer "Ons mama is niet dement aan het worden! Ons mama is gewoon vergeetachtig. Ons mama is al jàààààren vergeetachtig!"
Jongste zucht opgelucht. En ik ook.
|
