Vandaag een berichtje over de dood omdat het iets is waar je hier veel meer in contact komt dan bij ons (vind ik). Tijdens meerdere gesprekken heb ik ondervonden dat ze veel meer geconfronteerd worden met de dood dan wij.Ik logeer dus Mme Annick, een weduwe, haar man is gestorven tijdens een verkeersongeval. Zij had niet zoveel moeite met het vertellen dat haar man haar ontvallen was, al zei ze wel dat ze sedertdien vaak een hoge bloeddruk heeft. Dan Anna, ik heb haar meerdere keren gevraagd hoe het kwam dat ze bij haar tante woonde. Ik vroeg haar zelfs eens: je ouders, wonen hier dan ver van hier? En ze zei: nee, niet zo. Na nog een paar keer vragen blijkt dat haar ouders gestorven zijn, hoe heeft ze niet verteld. Verder hebben nog een aantal leerlingen mij verteld over een ouder, broer of zus die ze verloren hebben. Ik mag er niet aan denken. Dan besef je dat wij het in het Westen zoveel beter hebben. Het feit dat de mensen er minder vroeg sterven is daar een bewijs van.
Iets wat met de dood gelinkt is, is het leven. Tijdens het typen van dit blog bericht kwam er een dame vragen om voor haar zus te bidden in de mis van zondag. Ze is tien jaar getrouwd en heeft nog geen kinderen, dus zondag zal daarvoor gebeden worden. Ze krijgen hier ook wel veel meer kinderen dan bij ons (ik moet er nog eens achterkomen hoe zij dat verklaren, ik denk dat het is omdat ze geen of minder veilige voorbehoedsmiddelen gebruiken) Wat ook opvallend is, is de dagelijkse reclame op de televisie om te werken aan een Afrika zonder AIDS. Maar bij het bekijken van het spotje zeggen mijn huisgenoten: dat zijn zuid-afrikanen die in dat spotje spelen, dat komt omdat AIDS daar meer verspreid is. (Klopt dat Tom, ik dacht dat heel Afrika ongeveer in dezelfde situatie verkeerde?) In elk geval is het spotje aan alle Afrikanen gericht maar voelen de Burkinezen er zich niet door aangesproken. Ergens is het wel te begrijpen natuurlijk, maar het is wel jammer dat het spotje zijn doel mist.
Zondag vertrek ik naar Ouaga voor een paar dagen. Ik zou daar Parfait, Charles, Miek en co en Martine moeten zien. Ik hou jullie op de hoogte. Ik probeer ook daar op tijd en stond een bericht te bloggen...
Vake heeft gebeld uit Haïti, ook daar loopt alles op wieltjes, Zoen,
Vandaag een beetje last van duizeligheid. Ik weet echt niet hoe het komt en ik hoop dat het snel overgaat want het is wel wat ambetant. Een beschrijving van waar ik leef en wat mijn plannen zijn staat vandaag op de agenda. Ik woon blijkbaar in een heel chic huis (dat wist een belgische mij te vertellen). Voor mij is dat huis totaal niet chic want er staat niets in. Maar wat het tot een luxueuze villa maakt is een frigo, een tv en een videorecorder. Voor de rest is er niets aan.... Geen vensters, geen vloer, wel een soort plafond (wat ook al uitzonderlijk is). Ik woon in Bobo zelf, niet in dorp of zo. Maar het is toch niet echt het centrum want hier is er geen asfalt. De wegen zijn dus van rode aarde, zoals verwacht... er is s nachts geen verlichting, het is hier dus pikdonker. Dat zijn zo allemaal dingen waar je niet bij stil staat als je vanuit België vertrekt... een zaklamp ware handig geweest bvb.
Normaal ga ik zondag voor een paar dagen naar Ouaga, hopelijk vind ik daar iemand die mij kan entertainen, en anders keer ik maar vroeg terug. Half augustus ga ik lessen spaans geven (drie uur per dag gedurende 10 dagen), ik ben benieuwd hoe dat gaat verlopen. Ze gaan hier wel nog aan een handboek moeten geraken want anders gaat het niet lukken vrees ik...
Verder wil ik nog een driedubbele oproep doen
1) wie een oud uurwerk heeft, mag mij dat opsturen want ik ben het mijne vergeten en zonder uurwerk leven is echt wel heel ambetant...
2) Is er iemand die zin heeft om te mailen of brieven te schrijven met een Afrikaantje (in het Frans) want heel veel kinderen vragen mij hier of ik aan een correspondent kan geraken...
3) Wie zin heeft om mij een brief te schrijven: het adres is hetvolgende
Deze morgen heb ik geprobeerd om iets te typen maar tevergeefs, de pc wilde niet mee. Hopelijk gaat het nu wel. Dit weekend heb ik niet echt iets speciaals gedaan. Ik hoorde wel veel muziek en zag veel volk een beetje verder in de straat (lees gewoon rode aarde waar geen huizen staan). Ik ben gaan kijken en heb gevraagd wat er gebeurde. Het was een doop van een kindje (wel een moslim-doop want de christelijke doop gebeurt met een heel aantal kinderen tesamen). Ik mocht al direct mee de dansvloer op en heb daar dan wat danspasjes geplaceerd... Toen vroeg ik waar dat kindje was en zijn we in het huis geweest en heb ik dus het bewuste kindje gezien. Ik heb het dan een goede doop gewenst (want dat moest zo) en ben na nog een paar danspasjes geplaatst te hebben naar don bosco gegaan... Daar kinderen het spelletje vliegen vangen geleerd. Het is geleden van op het speelplein in Spiere dat ik dat nog heb gespeeld... Maar ze kenden het niet en vonden het leuk. Maandag zag ik dan een aantal kinderen vliegen vangen spelen, echt grappig. Gisteren was het match en ik ben verantwoordelijk voor twee groepen en ze hebben beide gewonnen. Vreugde alom, ze gaan daar echt in op. s Avonds dan iets raars gegeten (voor de verandering) want Mme Annick is terug, en dat zal je geweten hebben. Als ze s morgens om 5 u opstaat, dan hoort het hele huis wakker te zijn... Iedereen springt ook echt voor haar: ze zegt dan bvb ik heb geen bord en dan springen die kinderen recht om één te gaan halen (niet enkel de meid dus)... Moeke en vake knn daar alleen maar van dromen ... En daarbij laat ik het... Binnenkort, op aanvraag van tante k. een beschrijving van mijn huis en de streek hier...
Zoals aangekondigd ben ik dus met miek en haar groep meegegaan naar Banfora. Het was een echt avontuur. Miek en co zijn eerst hierheen gekomen om de school en zo eens te zien. De kindjes waren wel wat teleurgesteld dat ze hen niet gezien hebben... Daarna zijn we in een krakkemikkig busje vertrokken naar Banfora. Eerst moet ik iets rechtzetten, ze hebben daar geen zeepaardjes maar nijlpaarden, de verwarring komt door het frans, beide beginnen met hypo... Daar aangekomen zijn we eerst naar de watervallen gegaan. Er is daar blijkbaar een bron en de Afrikanen zeggen dat het een echte don de dieu is omdat het wetenschappelijk niet te verklaren is... Met een stuk of 4 zijn we in het water gesprongen en hebben we onder de waterval-douche gestaan. Ik had mijn badpak mee, de anderen niet. Toen ik voor het vertrek nog een foto vroeg met Miek, is ze voor de tweede keer tegen de vlakte gegaan. Maar nu was ze gewond. Ik hoop echt dat het al beter gaat want gisteren mankte ze echt. Ik probeer de fantastische foto, die van veel te ver is getrokken, in bijlage te steken. Ben benieuwd of dat gaat lukken. Dan gingen we door naar een meer waar nijlpaarden zouden zijn. Onderweg viel de camionnette in panne (wat had je gedacht?), als de chauffeur aan het stuur draaide, gingen de wielen niet meer mee... Zalig om te zien hoe ze dat dan proberen te herstellen. Toen we vroegen of het meer nog ver was, zeiden ze dat het op een goede kilometer was, dus zijn we te voet vertrokken. Tegen dat we er aan kwamen was de avond gevallen... Van het meer zagen we nog slechts een schim en dus konden we zeker het water niet meer op om de nijlpaarden te zien. Wat jammer! Maar toen begon de miserie pas, de dorpelingen wilden dat we toch de helft van de prijs aanrekenen, maar dat was buiten Miek gerekend. Ze heeft op zijn Burkinees boel gemaakt met de gids en uiteindelijk heeft de chauffeur ervoor gezorgd dat we toch door konden. (De dorpelingen hadden nl de straat met een touw afgesloten.) De auto was half en half gerepareerd, dus hebben we er dubbel zo lang over gereden om terug in Bobo te geraken. s Avonds zijn we op restaurant geweest en heb ik voor de eerste keer iets anders dan rijst en to gegeten: ik heb een pizza gegeten... Echt heel lekker, amai. Ik geniet er nog van. s Avonds dan met een taxi naar huis wat alweer een heus avontuur was... s Nachts stond ik dan voor een gesloten poort, dus heb ik staan roepen tot ze opendeden... Het was veel te laat... Vandaag alweer lesgegeven en vanmiddag nog activiteit. Morgen gaan we, als alles goed gaat een uitstap maken met de kinderen, te voet naar een of ander plaatsje hier in de buurt. Ik ben benieuwd. Ik hoop maar dat het niet regent want anders gaat het niet door.
Alles kits hier. Gisteren ben ik dus naar Miek haar verblijfplaats geweest. Ik heb er gegeten (rijst en to voor de verandering J) en dan was er een muziekgroepje gekomen. Ze hebben eerst geprobeerd om de belgen aan te leren hoe de instrumenten te bespelen. Daarna hebben ze een concertje gehouden. Het was in elk geval heel leuk. Miek en haar groep maken samen een reis door Burkina en Mali. Ze stellen het heel goed heb ik de indruk.
Gisteren ben ik dan door een Burkinees naar huis gevoerd. Omdat het geregend had en het donker was, was dat alleszins geen lachertje. We zijn een keer bijna gevallen en ik denk dat we het in een even snel tempo te voet hadden kunnen doen. Maar allez, dat is net wat het allemaal spannend maakt. Deze namiddag ga ik met Miek mee naar Banfora, er zijn daar meren en zeepaardjes en zo. Ik hoop dat het leuk wordt. In elk geval is het vandaag niet echt zonnig, dus ik weet niet of zwemmen erbij zal zijn...
Ik hou het bij een kort bericht voor vandaag, ik ga nu nog een uurtje gaan lesgeven.
Voor ik ga eten met de paters nog eens een blog-bericht. Gisteren was ik weer uitgenodigd bij Kouassi. Ik stond op het punt te vertrekken toen Anna en Doudou (huisgenoten) mij erop wezen dat het gevaarlijk was (zoals mme Annick ook al eens gedaan had). Ik zei dat er andere mensen zouden zijn en dat het dus niet erg was, maar zij zeiden dat ik zekerheid moest hebben dat er andere mensen waren. Dus heb ik naar de paters gebeld en gehoord of zij ook gingen. En jawel hoor, ze waren uitgenodigd en gingen ernaar toe. Bijgevolg kreeg ik de toestemming van mijn huisgenoten. Nu, ik heb wel liever dat ze zeggen wat gevaarlijk is, dan dat ik plots voor iets gevaarlijks sta zonder het te beseffen. Het eten was vrij sober, gewoon een salade, iets wat we bij de paters en bij mme Annick als voorgerecht eten. Het was dan ook moeilijk om te weten of er nog iets na kwam of niet. Ik had dus juist genoeg gegeten om geen honger te hebben, maar niet genoeg om genoeg te hebben. De drank was water van de kraan, dus daar heb ik een slokje van gedronken en daarna mijn glas weggezet want ik smaakte dat het niet echt mineraalwater was. Maar soit, de vriendelijkheid en de uitnodiging was er. Tijdens het eten werd er naar een film gekeken. Het is opvallend hoe belangrijk de televisie hier is.
Vandaag een test gegeven en één gesnapt op spieken, dus dat is nul... Ik heb eens gecheckt of dat hier in Afrika ook zo is en jawel... Jammer voor hem. Vannammiddag zijn het wedstrijden tussen de verschillende klassen. Ik ben benieuwd, mijn groep is echt wel enthousiast en ze doen zo hun best maar vorige keer tevergeefs. Ik hoop dus dat het goed gaat. Ik heb ze in mijn Engelse les van een paar tips voorzien, hopelijk levert dat iets op.
Vannamiddag komt Miek (een collega van vake) naar hier en s avonds ga ik dan met haar reisgenoten iets eten en is er nog een soort van optredentje. Ik ben eens benieuwd. Verlang ook wel om wat Nederlands te praten want al dat Frans hier... Bovendien leer ik af en toe wat Dioula, al is dat wel moeilijker dan gedacht. Nu, de kindjes vinden het leuk om het mij te leren en ik vind het leuk om iets te verstaan. Toubabou is het eerste wat ik geleerd heb (ik weet wel niet of het zo geschreven wordt) maar het betekent Blanke.
Zo, dat was het dan weer voor vandaag, wordt vervolgd!
Liefs en tot blogs
Soetkin
PS Bedankt aan alle tantes voor de mails! Hier is het zonnetje elke dag van de partij
Volgend bericht is gebaseerd op een mail naar vake in Haïti "Ik vind het moeilijk om te zien of de mensen blij zijn met wat ik doe of niet. Ze weten dat ik veel meer geld heb dan zij en sommige hebben het daar echt moeilijk mee. Als ze mijn gsm zien of bvb mijn fototoestel dan zeggen ze dat ik dat daar moet laten, dat ik toch een nieuw kan kopen in België en dan probeer ik te zeggen dat dat niet waar is, dat dat ook duur is voor mij. Ze vragen me dan hoeveel het gekost heeft, ik zeg bij alles dat ik het niet weet en dat ik het kado heb gehad (wat in het geval van de gsm en het fototoestel niet gelogen is).
De mevrouw waarbij ik logeer is nu voor 10 dagen weg en dus ben ik alleen in het huis met haar nichtje en een zoon van haar. Ik hoop echt dat die mij niet te veel als een last zien. In de week ga ik altijd naar de school, het weekend is wat anders. Vandaag ben ik bvb naar Rokia geweest, een vriendin van Anna (het meisje waarbij ik slaap) en ze wilde per sé mijn haar vlechten, dus heb ik dat maar laten doen. Blijkbaar vindt ze dat echt leuk omdat ik ander haar heb dan de mensen hier.
Ik heb alleszins al bijgeleerd hoe het voelt om een vreemde te zijn in een cultuur. Het is moeilijk om te weten wat goed is, wat je mag doen en wat niet. Ik had bvb op een avond afgesproken met Kouassi, een oudere man van de Cote dIvoire. Mme Annick vond dat geen goed plan omdat er niemand bij zou zijn. Het was gevaarlijk, dus heb ik afgebeld. Nu weet ik niet hoe hij dat opneemt. Ik heb gewoon gezegd dat ik moe was. Zo van die dingen zijn wel moeilijk om te weten wat ik best kan doen"
Verder wil ik mijn opa een goede cruise toewensen (en tante lieve en nonkel wim ook) en ik wil nog eens iedereen bedanken die mij mailt. Dat is echt leuk om te lezen. Liefs en tot blogs soetkin
Dit wordt een kort berichtje want de les begint zo. Ik wilde gewoon even iets vertellen over het eten. 's morgens eet ik gewoon stokbrood, meestal gewoon met boter. ' s middags en ' savonds is het meestal iets afrikaans, eigenlijk redelijk eentonig (rijst, to). De vis bvb wordt op zijn geheel klaargemaakt, dwz dat je dus een vissenkop in je bord terugvindt. Leuk is anders. Nu, iedereen zal wel weten dat het verteren van Afrikaans voedsel niet echt heel vlot verloopt, of juist te vlot? In elk geval, ik moet opletten op wat ik eet. Maar wat doe je dan als mensen je iets aanbieden? Vandaag heb ik weeral in een uur of 2, drie keer eten moeten weigeren. De mensen vinden dat helemaal niet leuk, maar ik kan echt niets anders. Ik zeg dan: de volgende keer misschien en dan krijg ik de -terechte-reactie: dat zeg je de volgende keer ook. Wat als kinderen aan een zakje zijn aan het sabberen en met volle overtuigen zeggen: je vous invite? Ik weet dat ze niet veel hebben, en dat ze dan ook nog bereid zijn om het te delen is heel erg lief. Maar ik kan het niet aannemen. Hoe hen daarvan overtuigen? Ik ben aan het zoeken, tips zijn welkom!! Ah ja, voor de "petite histoire", Mme Annick beweerde dat ik last had van mijn buik omdat ik mineraal water dronk (hier uit zakjes en niet uit flessen), ze beweert dat het zal overgaan als ik gewoon kraantjeswater drink. Geloven wie geloven wil! Ik in elk geval niet Groetjes uit het warme Afrika Soetkin
Wat vreselijk, ik had een superlang bericht getypt en lang leve mezelf en mijn pc-kennis, toen ik op toevoegen drukte, was alles verschwunden Al mijn getyp voor niets. Nu ben ik verstandiger en typ ik het eerst in een word-document maar ik weet niet of deze computer het zal aan kunnen om het bericht deftig op te slaan. Lets hope.
Om verder te gaan over het regenseizoen, als het regent is dus de helft van de klas afwezig omdat ze zich ontzien van kletsnat toe te komen (iets waar ik volledig kan inkomen want als het regent, dan is het hard). Het is ook zo dat als het regent, je nog banger wordt doordat de daken van de huizen van een golfplaten dak zijn voorzien, dus dat maakt ongelofelijk veel lawaai. Als het regent in de voormiddag is er geen sport en dat houdt in dat de prof van het eerste uur dan maar direct twee uur moet geven. Gelukkig had ik mijn cd mee van Jan Leyers en heb ik dus geprobeerd om hen het liedje crash and burn aan te leren. Al moet ik toegeven dat dat niet echt gelukt is. Dat komt onder andere doordat hun uitspraak nogal beïnvloed is door het Frans en dus redelijk veraf is van hoe het Engels normaal klinkt.
Ik begin mij al een beetje meer aan te passen, oa doordat de dagen een zeker ritme krijgen: s morgens les, s namiddags theater, Ik ga vroeg slapen omdat ik er s morgens vroeg uit moet. Ondanks dat ritme, zijn er nog elke dag dingen die mij shockeren: gisteren zag ik weer zo een kindje met een bolle buik. Ik had al wel zulke kindjes op de televisie gezien maar ik kan je verzekeren dat als je er eentje in het echt ziet, dat je zin hebt om het mee te nemen, het eten te geven, het te helpen. Het is wel raar om te zien dat er hier ook kloeke mensen zijn, niet iedereen is zo graatmager. Mme Annick bvb die weegt toch een paar kilos te veel...
Soit, ik ga ermee ophouden, aangezien ik al zo lang had getypt aan een bericht dat verdwenen is.
Ik wil wel nog de mensen die mij mailen bedanken, het is echt leuk om een mail met belgisch (en Haïtiaans) nieuws te lezen.
Zoals sommige onder jullie wel weten, is het hier nu dus regenseizoen. Dat houdt in dat er af en toe een hevig onweer is en er veel regen valt. Het is totaal niet te vergelijken met wat we in België kennen van weer. Het is allemaal veel heviger. Zo waren we van plan om zaterdagavond naar een concert te gaan. Antoine had mij en een afrikaans meisje Rokia genaamd via een vriend van hem die politie-agent is binnengeloodst zonder dat we dus moesten aanschuiven. Alles was nat want het had geregend en dus het concert zou met enige vertraging beginnen. We hebben één uur en half zitten wachten op de artiesten en toen er eindelijk iemand op het podium die zei: iedereen moet in een rij gaan staan. We hebben dan een ticket gekregen voor het concert dat de dag erop zou plaatsvinden. Maar de volgende dag regende het dat het goot. Dus ik weet nu niet of dat concert nog ooit zal plaatsvinden... Ik hou jullie op de hoogte. Verder heb ik dit weekend wat sight-seeing in bobo gedaan achterop de moto van een meisje. Het is hier zo dat veel mensen een moto hebben om naar het centrum, dat hier toch een eindje vandaan ligt, te gaan. Vandaag, maandag dus, zijn het weer activiteiten... Ik ga straks een uur Engels gaan geven. Ben benieuwd of ze het gaan verstaan. Liefs en tot blogs Soetkin
Zoals de meesten onder jullie wel weten, ben ik de 10de juli naar Burkina vertrokken. Ik ben hier de 11de om 4u 's morgens toegekomen en er stond mij iemand op de luchthaven op te wachten. De volgende dag heb ik zoals beloofd aan An een pakje afgeleverd in Ouaga en dan ben ik naar Bobo vertrokken (iets meer dan 4 u op de bus zitten) De paters hier zijn heel erg vriendelijk, ze doen echt hun best om mij op mijn gemak te stellen. Ik logeer bij Mme Annick, een weduwe. Op dit moment zijn haar zoon en ook haar nichtje ook in het huis en ik slaap in dezelfde kamer als het nichtje. Het is er echt een beetje kamperen: geen kasten in de badkamer, geen plaats om gerief te leggen, een koude douche, geen fornuis. Ik voel mij wel soms schuldig omdat ze zo hun best doen. Ik vraag bvb waar ik water kan halen, en dan springen ze recht om dat te doen, terwijl ik dat veel liever zelf zou doen eigenlijk. In het huis waar ik woon, werkt er een meisje dat geen Frans kan. Dat is wat lastig omdat we via lichaamstaal moeten communiceren.
Dan mijn werk in het vakantie centrum. Ik geef lessen Engels en Frans. Ik heb al drie lessen Engels gegeven. De klassen zijn gigantisch groot (40 lln) en het niveau van de leerlingen verschilt heel erg... Het leukste is eigenlijk wat ik gisteren namiddag heb gedaan: animatie van kleine kindjes die echt niets hebben. Eigenlijk zijn ze zelfs niet in het kamp ingeschreven omdat ze geen geld hebben. Ik heb samen met een andere animatrice, spelletjes met hen gespeeld. Het probleem is dan wel dat ze je niet meer laten gaan. Als ik hier in de straat loop, dan komen de kleine kindjes naar mij en zeggen ze "blanke" in het Dioula, de lokale taal van hier. En ze willen mij dan allemaal strelen, dus dan wandel ik dan met een hele zwerm kinderen om mij heen. Ze zijn wel dankbaar die kinderen. Met de animatoren verloopt het contact ietsje moeilijker. Ze staan niet zo open voor een gesprek... Sommige doen wel hun best maar het zijn er niet zo veel, ik hoop dat dat nog los zal lopen. Het probleem is dat de cultuur zo verschillend is: ik moet echt nog aan hun gebruiken en gewoontes wennen.
Ik dacht dat het misschien ook leuk zo zijn om een onderdeel met spectaculair nieuws te hebben: het eerste spectaculaire nieuws is dat het mijn eerste nacht in Bobo zodanig hard heeft geonweerd dat ik dacht dat het einde van de wereld nabij was. Ook de paters zeiden dat het het ergste onweer van dit jaar was, dus beeld je maar in...
Ten tweede heb ik "chenilles" gegeten, ik weet de juiste vertaling niet maar het is een soort insect. Zoiets als wat ze in "now or never" zouden doen eten. Het was mijn eerste maaltijd in de familie en ik durfde niet weigeren...
Zo, ik denk dat dat het zowat is. Ik zal asap proberen hier nog eens een berichtje op te zetten.
Ik wil wel nog zeggen dat ik België en de mensen in België harder mis dan verwacht...
LIefs
Soetkin
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
