Ik ben Scrapalicious
Ik ben een vrouw en woon in Stekene (Belgium) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 24/05/1976 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: scrapbooking, literatuur, poëzie.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
clumsy is a state of art!
Not the most professional creative woman on this planet, but definitely one who is discovering creativity with the enthusiasm of a toddler!
Misschien niet de meest professionele creatieve vrouw op deze aardkloot, maar wél iemand die haar eigen creativiteit ontdekt met het enthousiasme van een kleuter!
15-08-2008
New Year's Eve on its way
Okay, within a few weeks (to be exactly: two weeks) I am celebrating my own New Year's Eve... Since I was a child I always counted in schoolyears. Being a teacher hasn't changed this way of measuring time. And... a new year means... a new agenda. I kept it simple and flat, as this little fellow will be not used in the most gentlest way. Luckily, my beloved Tim Holtz must have thought about people like me, so I tore off the hardcover of a purchased cheap agenda and glued and stitched some grungeboardcover onto it. The inside is a patterned paper from Dreamstreet, that was originally black and greyblue. It didn't match the spicedmarmalade and brushedcorduroycolors on my cover, so I just inked the whole inside with the same inks. On the back of my little fellow I stamped the word today. Is this the start of a new creative stream I am in? Let's hope so... ______________________________________________________________________________________ ok, binnen enkele weken (twee om precies te zijn) vier ik Oudejaarsavond. Van kleinsaf aan rekende ik de tijd in schooljaren. Leerkracht zijn heeft niks veranderd aan mijn manier van tijd meten. en... een nieuw jaar betekent ook... een nieuwe agenda. Ik hield het eenvoudig en plat, omdat dit kleine maatje vaak niet op de meest zachtaardige manier door mij wordt behandeld. Gelukkig moet mijn alleraardigste Tim Holtz gedacht hebben aan mensen zoals ik, dus scheurde ik de kaft van een goedkoop gekocht agendaatje eraf en kleefde en naaide er een grungeboardcover aan. De binnenkant is bekleed met Dreamstreetpapier dat oorspronkelijk zwart en blauwgrijs was. natuurlijk paste dit niet bij de spicedmarmalade en brushedcorduroy-mix van mijn voorkant, dus inkte ik de hele mikmak in dezelfde tinten. Op de rug stempelde ik het woord today. Is dit de start van een nieuwe creatieve stroom waarin ik verzeild ben geraakt? Ik hoop het zo van harte...
I am trying to allow a new feeling into my life. It is not as easy as I thought it would be. It's giving up some proud and it's a way of experiencing life from a total other point of view. Who could have thought that it would be so hard to accept and allow others to take your innerself in account? Who could have thought that letting this happen would give me such a feeling of relief? Now I realize the amount of stress and anxiety I must have lived in for the past 32 years.... I have a long, long way to go and I've taken my first babystep: allowing a Bonsaï to enter my cage and letting him take away some weight off my shoulders......
Thanks B. _____________________________ Ik probeer een nieuw gevoel in mijn leven toe te laten. Het is niet zo eenvoudig als ik had gehoopt. Het is vooral een soort van opgeven van een stukje trots en een andere manier van het leven beleven vanuit een totaal andere invalshoek. Wie had kunnen denken dat het zo moeilijk zou zijn om anderen in jezelf toe te laten rekening met je te houden? Wie had kunnen denken dat dit laten gebeuren me zo'n gevoel van opluchting zou geven? Pas nu besef ik de hoeveelheid angst en stress die ik met me heb meegedragen voor de laatste 32 jaar... Ik heb nog een hele lange weg te gaan en ik heb mijn eerste kleine stapje genomen: ik liet een Bonsaï binnen in mijn kooi en liet hem toe wat gewicht van mijn schouders voor even af te halen...
I saw a falling star tonight. I could have wished for real friends or for easier dealing with new situations. More self confidence, would my husband have said I should have wished for. Maybe I should have wished for that 'enjoying life'-feeling. Or I could have wished for more time, creativity or energy. I couldn't wish for a healthy, happy little girl or a husband that truly loves me the way I am. I couldn't wish for things I already had, could I? How can you wish something that can only come true if you make efforts for it yourself? And although I know telling your wish does not make him come true, I take this risk.
I wished for a lifetime Bonsaï. __________________________________________________ Ik zag een vallende ster deze nacht. Ik had echte vrienden kunnen wensen of de vaardigheid om makkelijker met nieuwe situaties om te gaan. Meer zelfvertrouwen, zou mijn man geantwoord hebben, had ik hem gevraagd wat ik had moeten wensen. Misschien had ik wel dat 'genieten van het leven'-gevoel moeten wensen? Of om meer tijd, creativiteit en energie? Ik kon geen gezond, klein blij meisje wensen, noch een man die van me houdt zoals ik ben. Ik kan toch niets wensen wat ik al had, wel? En hoe kun je nu iets wensen wat je zélf moet waarmaken? En ook al weet ik dat je wens verklappen ervoor zorgt dat hij niet uitkomt, toch neem ik dit risico.
Having a goofy brother sometimes has its advantages. For a year, my little girl is crazy about the two turtles my brother has in his house, so we kinda managed it to convince him that they would be waaaaaaaaayyyy better off in our house!! (oh, did I mention I am totally hooked on these creatures for decades? I used to have one myself and she grew so beautiful, till one day (about three years ago now) she dissapeared out of our pond) Unfortunately, he refused, but guess what? For her sixth birthday he bought her two little turtles!!! Eurydieke and I went totally crazy about it! they are called Stiefel and Staffel, don't ask where we got these names from!! They just came up to me... They are still kind of shy, so getting a pic of them is very difficult. This was the best one I could take. _______________________________________________________ Een gekke broer hebben kent soms zijn voordelen. Reeds een jaar is mijn kleine meis gek op de twee waterschildpadjes die mijn broer thuis heeft, dus probeerden we hem ervan te overtuigen dat zijn beestjes een pàk beter af zouden zijn bij ons dan bij hem!!! (oh, zei ik jullie al dat ik helemaal verslingerd ben aan die wezentjes, sinds jaren? Ik had er zelf een en ze werd zo mooi groot, tot ze op een dag (drie jaar geleden ondertussen) uit onze vijver verdwen en nooit meer terugkwam) Helaas pindakaas is mijn broer ook heel erg koppig en wou hij ze niet afgeven. Maar raad eens wat mijn meisje voor haar zesde verjaardag kreeg? Yep, twee schildpadjes!!! Hij had ze speciaal gekocht. Eurydieke en ik gingen zowat uit ons dak van vreugde en we doopten ze Stiefel en Staffel. Vraag niet hoe we op die namen kwamen, het kwam ineens in ons op. Ze zijn nog heel schuw, dus een foto is niet zo evident. Dit was de beste die ik nemen kon..
Cruising through France for two weeks, getting back home feels quite strange: on one hand there's that feeling of relieve: back in your own stuff, no more dust in your hair and the warm welcome of our cats. On the other hand, the feeling of freedom is something hard to give up. Although our trip didn't turn out to be what I had expected (or better said: hoped for) and didn't give me that feeling of inner peace and tranquility, I try to look forward. As soon as this house is a bit more organized (still in the travelstuff overhere), I would like you to meet our two new housefriends and to get creative again. I think I need a bonsaï... ___________________________________________ Twee weken lang zwerven door Frankrijk zorgt voor een dubbel gevoel bij thuiskomst: langs de ene kant ben je opgelucht je eigen gerief terug te vinden, het stof uit je haar te wassen en je katten te zien opfleuren. Langs de andere kant is het moeilijk om dat gevoel van vrijheid op te geven. Ook al werd onze trip niet datgene wat ik had verwacht (of beter gezegd: gehoopt) en gaf het me niet de innerlijke rust en vrede, toch probeer ik vooruit te kijken. Van zodra het huis hier weer wat georganiseerd en netjes is (ik blijf maar reisspullen uitdiepen!), wil ik jullie voorstellen aan twee nieuwe huisgenootjes en wil ik ook weer wat creatief aan de slag gaan.. Ik heb een bonsaï nodig, vrees ik..
tomorrow, my little precious, my darling husband and I are leaving this country for a trip through France with our prehistorical mobilhome! I am so looking forward to it, as I feel I really need to get away from everything. See you all within two weeks!! I'll spoil you with new ideas, lay-outs and other stuff..... ____________________________________ morgen vertrekken mijn kleine schat, mijn lieve man en ik voor een trip door Frankrijk met onze prehistorische mobielhome :)!! Ik kijk er zo erg naar uit, mijn lichaam en gemoedstoestand hebben echt wel een vlucht nodig uit deze omgeving momenteel. Ik zie jullie graag binnen een paar weekjes terug!!! Dan probeer ik jullie te verwennen met nieuwe ideetjes, lay-outs en ander gerief...
En wat als ik hier nu eens een puntje plaatste? Net onder dat stipje aarde? De roos keek vertwijfeld naar de papaver. Die heupwiegde hoogst ongemakkelijk: de eerste stralen prikten haar en hoe het nu verder moest met hun bloemengedicht wist ze ook al niet meer. Kon de avond maar snel en geruisloos zakken! Net op het moment dat de roos het puntje onder het stipje aarde wou planten, waggelde Pad langs. Of Roos en Papaver niet eventjes tijd hadden, maar dat hij nu toch wel eens weten wou wat ze al een hele morgen lang aan het bedisselen waren?
'We proberen een bloemengedicht te maken', zuchtte Papaver. 'Maar het lukt niet zo goed, want we vonden hier nu net een puntje en we dachten: kom, laten we dat puntje maar eens gebruiken...'
'Tja.' De pad hobbelde naar het puntje aan de voeten van Roos en bukte zich bedachtzaam over het puntje.
'Welk soort puntje is het?' Roos en Papaver keken elkaar vertwijfeld aan. Dat wisten ze niet.
Pad had het al wel gedacht, viste een hoornen bril uit en plantte die op zijn opgeblazen kop.
Lichtjes door de knieën buigend, bestudeerde hij lang het puntje aan de voeten van Roos, terwijl Roos en Papaver zich stil hielden. Maar de wind wist van toeten noch blazen en bleef maar briesjes zuchten, tot Papaver hem fluisterde dat hier ernstige zaken aan het daglicht werden gesteld en dat briesjes niet bij zo'n stemming hoorden.
De zon begon nu ongenadig op de harten van Papaver en Roos te broeien en de beide bloemen knikkebolden op hun jonge stengels.
Zo nu en dan schraapte Pad gewichtig zijn keel en dan veerden de kopjes van Papaver en Roos hoopvol op, om daarna weer in een droomloze sluimerwereld te soezelen.
Toen Papaver rillend wakker werd door de ondergaande zon, stond Pad nog steeds in dezelfde houding als die ochtend.
'Aha!' Pad veerde energiek recht en stootte hierbij Papaver tegen de stengel. Een gouden wolk daalde op hem neer en gaf zijn oude Elsenbladjasje een nieuwe glans. Hij stofte verwoed zijn schouders af, rechtte zijn bolle rug en galmde toen:
'Dit puntje is een melancholisch puntje!'
Roos keek verbouwereerd naar Pad, die heftig wiebelend met zijn kop zijn woorden kracht wou geven.
'Bent u er zeker van, Pad?' vroeg Papaver vertwijfeld.
'Oh heel zeker!'schalde Pad.
'Kijk!' en hij legde het puntje heel voorzichtig in de palm van zijn poot.
'Als je heel goed en van héél dichtbij kijkt, merk je in de donkerbruine nerven van het puntje een klein, zwart vlekje. Welnu, ofwel is dit een zeer goede imitatie van een melancholie ofwel hoort dit puntje bij de zeldzame melancholische puntjes.'
Zelfvergenoegd van zijn eigen kunnen keek hij Roos en Papaver aan.
'Tja,' fluisterde Roos, 'eigenlijk wilden we een bloemengedicht maken. Hoort daar dan een melancholisch puntje bij, Pad?'
Pad dacht eens na, tuurde lange tijd naar de muggenfuiven op het plasje en antwoordde toen zacht:
'Neen, Roos en Papaver, ik denk niet dat zo'n melancholisch puntje bij bloemengedichten horen. Maar wisten jullie dat ik thuis, in mijn modderbad ook vaak dicht? En laat ik nu toevallig een melancholisch gedicht aan het maken zijn. Het enige wat me nog mankeerde, was een melancholisch puntje. Overal had ik al gezocht, maar nergens kon ik er maar één vinden.'
'Wel dan, Pad, neem het toch mee,'zei Papaver, 'zo'n puntje neemt veel plaats in en het ligt hier eigenlijk toch alleen maar in de weg.
En Pad vertrok in het bruinoranje licht van de avond naar zijn huisje in het weidegras en verkneukelde zichzelf al aan de vele mogelijkheden die het melancholische puntje hem zouden bieden in zijn melancholisch gedicht.
look. there's a whole world to discover out there. let's take a ride with Bruce and see where he leads us to. It will be bumpy and noisy, all shook up uhuhu and we will love it. Bruce will fly us to the moon and let us sing among the stars, the Muppets will join us and we'll namanah all the way... look, little girl, there's a world outside waiting for us to be re-discovered. let's go. now. (leaving Saturday -finally- for a lovely trip through France) ___________________________________________________________ kijk. daar is een hele wereld om te ontdekken, zie je? laten we ons rondrijden in Bruce en zien waar hij ons naartoe brengt. Het wordt een hobbelige, lawaai-igere rit, all shook up uhuhu en we zullen het leuk vinden. Bruce zal ons naar de maan vliegen en ons tussen de sterren laten zingen, de Muppets komen erbij en we namanah-en de hele weg lang... kijk, kleine meis, daar wacht ons een hele wereld om her-ontdekt te worden. laten we gaan. nu. (we vertrekken zaterdag -eindelijk- voor een heerlijke trip door Frankrijk)
all those thoughts and ideas swirling around in my head!!! It can make me so anxious sometimes and then I have to let some chemicals loose inside my head to 'freeze' everything... Not so very happy with this method, but it's the only way to survive right now. In the mean time, I WOULD like to be creative, but there's no time for it AND I don't see things clearly now: it's like a whole lotta butterflies of ideas and colors and techniques, but they haven't find matching friends or projects yet... Let me wander through this chaotic garden, let me smell some new ideas and then... I'll let the beast go... out of its cage and let it rage inside my head. when it all gets too much, I will sit down and watch the bonsaï, that little spot of safety, tranquillity and peace, that I have in my inner-pocket.. _________________________________ al die ideeën en gedachten die in mijn hoofd rondwervelen!! Soms is het beangstigend om te ervaren en moet ik wat chemicaliën in mijn hoofd loslaten om alles eventjes te 'bevriezen'... Ik ben niet zo gelukkig met de manier waarop, maar het is momenteel de enige manier om te overleven. Ondertussen, ZOU ik wel creatief willen bezigzijn, maar er is geen tijd voor nu EN er is geen duidelijkheid nog: het lijkt als een bende fladderende vlinders vol ideeën, kleuren en technieken, maar ze hebben nog geen paren gevormd... Laat me maar nog even ronddwalen in deze chaotische tuin, laat me nieuwe ideeën opsnuiven en dan... laat ik het beest in me los. En gaat alles te snel en te moeilijk, dan zal ik me eventjes neerzetten en kijken naar de bonsaï, dat kleine plekje veiligheid, rust en vrede, dat ik zitten heb in mijn innerlijke jaszak.
is busy getting everything ready for another journey through France. The mobilhome Bruce (let's be honest: actually, it's just an old, ugly vehicle where sick soldiers were carried around in) gets his nails polished and painted, his eyelashes are made more flashy, his tummy is slowly getting filled with delicious campstuff and we try to get him humming like a little bird... A few more days before take-off: the music's already in Bruces mouth, trying to get the A-team in one energized, motivating, good mood. We let him sing some Dire Straits, some Crowded House (our travelmusic) and other deliciously kitschy travelsongs that has frowned a lot of French heads when we hubbled by (our cruising speed is 60 km/hour, not much, but it's our way to tackle daily stress).. the sun kisses Bruces cheeks, the rain washes his fatigue away... yes, the A-team is almost ready... The Beast is awake.. ______________________________________________ is druk bezig om alles rond te krijgen voor een nieuw avontuur in Frankrijk. De mobilhome Bruce (maar laten we eerlijk zijn: eigenlijk is het een oud, lelijk scharminkel waarin gewonde soldaten werden vervoerd) krijgt gelakte nageltjes, zijn wimpers worden aangezet, zijn buikje wordt stilaan gevuld met heerlijk kampeergerief en we laten hem zingen als een kleine nachtegaal... Nog enkele dagen voor het Grote Vertrek: de muziek is al in Bruces mond, in een poging om het A-team in een energieke, motiverende, enthousiaste stemming te krijgen. We laten hem Dire Straits zingen en ook wat Crowded House (onze reismuziek) en andere lekker kitscherige reismuziek die al heel wat Franse wenkbrauwen heeft doen optrekken als we voorbijhobbelen (onze snelheid is 60 km/u, niet veel, maar het is onze manier om de dagelijkse stress weg te rijden)... De zon kust Bruce op de wangen, de regen spoelt zijn vermoeidheid weg... Ja, het Ameeu-team is bijna klaar... Het Beest is wakker..
Pour ne pas vivre seul
On vit avec un chien
On vie avec des roses
ou avec une croix
Pour ne pas vivre seul
On's fait du cinéma
On aime un souvenir
une ombre, n'importe quoi
Pour ne pas vivre seul
On vit pour le printemps
et quand le printemps meurt
pour le prochain printemps
Pour ne pas vivre seule
Je t'aime et je t'attends
pour avoir l'illusion
de ne pas vivre seule
de ne pas vivre seule
Pour ne pas vivre seul
des filles aiment des filles
et l'on voit des garçons
épouser des garçons
Pour ne pas vivre seul
D'autres font des enfants
des enfants qui sont seuls
comme tous les enfants
Pour ne pas vivre seul
On fait des cathédrales
où tous ceux qui sont seuls
s'accrochent à une étoile
Pour ne pas vivre seul
On se fait des amis
et on les réunit
quand vient les soirs d'ennui
On vit pour son argent
ses rêves, ses palaces
mais on a jamais fait
un cercueil à deux places
Pour ne pas vivre seul
Moi je vis avec toi
je suis seule avec toi
tu es seul avec moi
Pour ne pas vivre seul
On vit comme ceux qui veulent
se donner l'illusion
de ne pas vivre seul
(Dalida, the most precious voice to me, linked on so many memories....I have to scrap that, but not right now yet.)
What will happen to you, my little precious? Will you be happy? Will you understand the things I still don't understand? Will you feel the same loneliness and will you look for shelter in books and poems? You say you want to dig, you want to dig so deep, that nothing of the past will remain unknown or unrevealed. You are ambitious, my girl. Maybe we are complementary: I cover everything with piles of dirt, sowing clovers all over the area... I must have known that clovers are not so blending in a garden full of roses... What I cover, you dis-cover. I don't want that, my love, I don't want to go back. I wànt to go back. I wànt to hurt myself, time after time again. I hàve to. It's the only way I know I am still alive and not dead already.
(having a hard time again, I am afraid and our trip is coming nearer... I hope to find piles of new creativity in France to show and share with you all) ___________________________________________________ Wat wordt er van je, mijn kleintje? Zul je gelukkig zijn? Zal jij de dingen begrijpen die ik nog steeds niet vat? Zal je dezelfde eenzaamheid voelen en zal je geborgenheid zoeken in boeken en gedichten? Je zegt dat je graven wilt, je wilt zo diep graven, dat niks van het verleden onbekend of geheim blijft. Je bent ambitieus, meisje. Misschien vullen we elkaar wel aan: ik dek alles netjes toe met bergen vuil, ik zaai klavertjes overal... Ik had beter moeten weten: klavertjes gaan niet op in een tuin vol rozen.. Wat ik dek, ont-dek jij. Ik wil dit niet, liefje, ik wil niet terugkeren. Ik wil wél terug. Ik wil wél mezelf telkens weer pijn doen, iedere keer opnieuw. Ik moet wel. Het is de enige manier waarop ik weet dat ik nog leef en niet al dood ben.
(het spijt me, ik heb eventjes weer een moeilijke periode. Ik hoop zoveel energie en creativiteit in Frankrijk te vinden dat ik met jullie wil delen en jullie tonen)
Bonsaïgardens force you to your limits: they want you to see every little detail and take care of it. I like that, as for myself, I am pretty chaotic and aming to do things perfect, I need that little bonsaï-kick against my butt... But for now my sources of energy are almost empty again. It is about time to set off to a changing landscape, to spread my wings with my family and enjoy the huge amount of freedom we feel, travelling in our old Landrover at prehistorical speedlimits. There is not much love in our house right now: my husband and I are both having the same disease: time... It's not our best friend: both having strangely-behaving brains (having the biggest ideas and time-absorbing solutions) a few weeks before take-off, we never seem to manage everything in time and so we get a bit grumpy... It's not the most happy party that time, stepping on each others toes and threatening NOT to depart at all when things don't go quite well as we want, but I think such things are called love... Once we step into Bruce, all troubles are forgotten, we let the wind play in our hair, the sun shine on our face and we sing the most fantastic kitschy songs out loud!! I think it is our family-escape from Reality. Hello Bretagne and Loire! We are almost ready to forget, but first... let us shout and be grumpy a little bit more. ________________________________________________________________
Bonsaïtuinen dwingen je naar je eigen grenzen te gaan: ze willen dat je elk detail goed hebt bestudeerd en voor elk detail ook alle zorgen geeft. Dat is goed, want zelf ben ik behoorlijk chaotisch en streef ik ernaar alles zo perfect mogelijk te hebben. Zo'n bonsaï-schop onder mijn kot af en toe, heb ik weleens nodig. Maar nu is mijn energie zowat op. Het wordt tijd voor een ander decor, voor een vlucht met mijn gezinnetje en te genieten van de immense vrijheid die we steeds voelen, rondhossend in onze antieke Landrover aan prehistorische snelheden. Er is niet veel liefde in ons huis aanwezig tegenwoordig: mijn man en ik lijden aan dezelfde ziekte: tijd...Het is niet echt onze beste vriend: we hebben allebei rare hersenkronkels (de meest waanzinnige ideeën krijgen of meest tijdrovende oplossingen bedenkend op het laatste moment en die dan ook nog eens snel willen uitvoeren!) en enkele weken voor vertrek lukt het ons nooit om alles op tijd af te hebben wat we wilden en dan worden we beidjes wat humeurig. Het is niet het meest vrolijke feest op dat moment, elkaar bekritiseren en dreigen dat er helemaal NIET wordt vertrokken wanneer weer maar eens iets misloopt, maar ik denk dat zoiets liefde heet... Eens in Bruce ingestapt, blijft alle ruzie thuis, laten we de wind in onze haren spelen, de zon in ons gezicht schijnen en zingen we een heel oeuvre foute liedjes luidkeels mee! Het is onze gezinnetjesmanier om samen van de realiteit weg te vluchten. Hey, Bretagne en Loire! We zijn bijna klaar om alles te vergeten, maar mogen we eerst nog eventjes verdermompelen en tieren?
Maybe I give the birds and butterflies too much freedom inside my head. They carry me to unknown heights, grabbing me with their long feathered tails of thoughts, enthusiasm and creative thinking. I am caught in a creative, working brainstorm. I hope I won't get too damaged, just recovering and licking my wounds of an inner battle for more than half a year. Is the battle won or lost? I don't like thinking that way. I think I'm trying to make a garden of my fields of war? I take a day off, forcing my enthusiasm to cool down. I am caging my birds today, before they kidnap me. Enjoy the hot sun.
ps: originally lightyellow, this little decorative birdcage got a scrapalicious older look with some alcoholinks. ___________________________________________________________ Misschien geef ik de vogels en vlinders in mijn hoofd teveel vrijheid. Ze dragen me naar ongekende hoogtes, grijpen me met hun lange, gevederde staarten vol gedachten, ideeën en enthousiasme. Ik ben gevangen in een creatieve, werk-gedachtenstorm. Ik hoop dat ik niet al te zwaar gewond eruit kom, net bezig met het herstellen en erbovenop komen van een innerlijke strijd van zo'n meer dan een half jaar. Verloor ik of won ik de veldslag? Ik denk niet graag op die manier. Ik denk dat ik een tuin probeer te maken van het slagveld? Ik neem een dagje vrij vandaag, mijn enthousiasme dwingen om niet zo hard van stapel te lopen. Ik zet mijn vogels in een kooitje vandaag, vooraleer ik weer gekidnapt word. Geniet van het warme weer.
ps: normaal pastelgeel van kleur, kreeg dit kleine decoratieve vogelkooitje een scrapalicious ouder tintje met enkele alcoholinktjes.
I've been looking forward to play with you. We have two months to discover new games, to stay up way too late, to eat ice creams way too much and to play way NOT too much. It's time for my dinosaurs to get a medical examination and to visit the pharao, the mermaid, the Inca-city, E.T. in the ice-creambike and the garbage-man. It's time for them to break out of their playmobilhabitat and to meet new toys and stories, far beyond the limits of logical realism. I will teach my bears and dolls the principles of my way of thinking with my black schoolbord. I will draw my own sad stories and play outside a lot with you, dear summer. I will be the 'little girl with the lila bike, feeding the ducks in the park' and you will be the rays of warm sunlight, following my adventures in our big garden. In the shadow of your thoughts, I will dive into my books and discover new details in the pictures or pretend I am the Queen of the Night in Mozart's opera. Maybe, if my mom forgets to take the laundrybasket downstairs, I will row myself and my little petshopfriends all the way to China and back to have a nice little teaparty with a nice little red dragon (of course, on our way we will have storms and twisters and a vortex and pirates!) Hello summer, I am ready for my play-date.
ps: picture taken on the last day of school in our garden. Since summerholiday started, she hasn't stopped playing with all her toys! It's such a delight to see her cocooning in her own little world: she definitely needed the solitude she's experiencing right now.. _________________________________________
Ik heb er naar uitgekeken om met jou te spelen. We hebben twee maanden om nieuwe spelletjes uit te denken, om veel te laat te gaan slapen, om veel teveel ijsjes te eten en om NIET veel teveel te spelen. het wordt tijd dat mijn dinosaurusjes een medisch onderzoek ondergaan en de farao, de zeemeermin, de Incastad, E.T. in zijn ijskarfietsje en de vuilnisman ontmoeten. Het wordt tijd voor hen om uit hun Playmobilwereldje te stappen en nieuw speelgoed en verhalen te ontmoeten, ver van de logische realiteit. Ik ga mijn knuffels de principes van mijn manier van denken uitleggen met mijn schoolbord. Ik ga mijn eigen, droevige verhaaltjes tekenen en heel veel met jou, lieve zomer, buiten spelen. Dan ben ik 'het meisje met de lilafiets die in het park de eendjes voert' en jij bent dan de warme zonnestralen die mijn avonturen volgen in onze grote tuin. In de schaduw van je gedachten, zal ik in mijn boeken duikelen en nieuwe details in de tekeningen ontdekken of ik speel de Koningin van de Nacht uit Mozarts opera. Misschien, als moeke de wasmand vergeet mee te nemen naar beneden, roei ik wel met mijn littlepetshopvriendjes helemaal naar China toe om er een perfect theepartijtje met het kleine, rode draakje te hebben (en natuurlijk trotseren we onderweg zeestormen, orkanen, draaikolken en piraten!) Hey zomer, ik ben helemaal klaar voor mijn speelafspraakje.
ps: de foto werd genomen op de laatste schooldag van dit jaar. Sinds de zomervakantie begon, is ze nog niet gestopt met het spelen met al haar speelgoed. Het doet zo'n deugd te zien hoe ze zich cocoont in haar eigen wereldje: ze had duidelijk nood aan het alleen-zijn.
It's so easy to talk about fear, when not facing it. Yesterday I confrontated myself with my biggest fear. I must be the most luckiest person in the whole wide world, finding myself surrounded by dear people. I was so surprised and felt quite uncomfortable, noticing a lot of my little fears were glad to see me on the fields of battle again... I got surrounded by respect and questions I could handle. I hugged a bonsaï yesterdaymorning: it felt like coming home, like finding a spot to finally be myself without feeling heavily ashamed.. My goal: finding balance between work and free time, going on in life with the people that really matter to me, making myself a shield of inner protection, but most of all: learning to accept I am worth being here. It was an inner battle yesterday, I survived and now.. I am recovering in a hospital called 'home' and 'Zauberberg' and 'bonsaïgarden'. I think I just shot down a year. The gun's still feeling hot in my hands. Let me rest now for a while. I have a bonsaï and family to take care of.. and new inspiration to be found. ______________________________________ Het is zo makkelijk om over angsten te praten, als je er niet mee geconfronteerd wordt. Gisteren confronteerde ik mezelf met mijn allergrootste angst. Ik moet wel een van de meest gelukkige mensen ter wereld zijn, omringd te worden door dierbare personen. Ik was zo verbaasd en voelde me best wel wat ongemakkelijk, toen ik merkte dat heel veel van mijn kleine angsten eigenlijk blij waren mij terug op het strijdplan te vinden.. Ik werd omringd door respect en vragen die ik aankon. Ik omarmde een bonsaï gisterenmorgen: het voelde als thuiskomen, als het vinden van een plekje waarin ik vrij onbekommerd mezelf mag zijn zonder al te zware schuldgevoelens.. Mijn doel: een evenwicht te vinden tussen werk en vrijetijd, verdergaan in het leven met de mensen die me echt nauw aan het hart liggen, een schild rondom mij bouwen, maar het belangrijkste van alles: leren te aanvaarden dat ik het waard ben hier te zijn. Het was een innerlijke strijd gisteren, ik overleefde ze en nu.... nu herstel ik in een ziekenhuis, genaamd 'thuis' en 'Zauberberg' en 'bonsaïtuin'. Ik denk dat ik net een jaar heb neergeknald. De loop van het geweer voelt nog heet in mijn handen. laat me nu maar eventjes van alles bekomen. Ik moet nu eventjes een bonsaï en een gezinnetje verzorgen... en nieuwe inspiratie vinden.
Is it possible to have been a slumbering little seed in a forest for almost 32 years? It feels like it. Maybe it's about time this little seed starts fighting for its own place. Maybe it's about time this little seed starts feeding its own roots and not those of other, big plants...
I think I am starting to grow. This little seed is slowly waking up. This little seed got precious food of a precious, special, warm bonsaï today. _____________________________________ Kan dit? Reeds 32 jaar lang een soezelend klein zaadje te zijn in een oerwoud? Zo voelt het toch een beetje. Misschien wordt het wel tijd dat dit zaadje begint te vechten voor een eigen plekje. Misschien wordt het wel tijd dat dit zaadje haar eigen wortels voedt en niet die van andere, grotere planten..
Ik denk dat ik begonnen ben met groeien. Dit zaadje wordt stilaan wakker. Dit zaadje kreeg kostbaar voedsel van een dierbare, speciale, warme bonsäi vandaag.
In these times of money and expensive gifts, a handmade gift nowadays is not always appreciated. But what gift could I found in stores that expressed my feelings of gratitude at best? A palace for a princess of a teacher and a queen of a principal was not in my budget though and sunshine and rainbows (my daughter's idea) are not for sale! I could only show my gratitude by being my own, creative me and made them an exclusive and hopefully lasting gift: a physical kiss and hug for the warmth, enthusiasm, honesty and love they gave my child this year... Anxiety took controll over me, when I handed them their gift (wasn't it too ugly? didn't it show too much handmade??) and I was surprised to see them moved by the words I had written.. Words that came right out of my heart, words that didn't even reach the amount of thankfulness I felt for them. But the biggest surprise for me was the appreciation of the time I had taken to make their gift, as if they knew how many hours and effort I had put into it... But they had made my greatest gift: they gave me my child back ________________________________ In deze tijden van geld en dure geschenken, wordt een zelfgemaakt cadeau niet altijd meer gewaardeerd. Maar welk geschenk in de winkel kon ik vinden dat mijn gevoelens van dankbaarheid het beste konden uitdrukken? Een paleis voor een prinses van een juf en een koningin van een directrice paste helaas (net?) niet in mijn budget en zonneschijn en regenbogen (mijn dochters ideetje) zijn helaas niet te koop! Ik kon enkel mijn dankbaarheid tonen door mijn eigen, creatieve zelf te zijn en ik maakte hen een exclusief en hopelijk blijvend cadeau: een fysische kus en knuffel voor hun warmte, enthousiasme, eerlijkheid en liefde die ze mijn kind gaven dit jaar... Angst sloeg mij om het hart toen ik hen mijn geschenkje gaf (was het niet te lelijk? zag het er niet te zielig uit of te zelfgemaakt?) en ik was verbaasd toen ik hun ontroering zag bij het lezen van de woorden die ik hen had geschreven... woorden die vanuit het diepste van mijn hart kwamen, woorden die niet eens voldoende konden uitdrukken hoe dankbaar ik was. Maar de grootste verrassing voor mij was hun waardering voor de tijd die ik had genomen om hun geschenkje te maken, alsof ze wisten hoeveel uren en energie ik erin had gestoken. Nochtans gaven zij mij het mooiste geschenk: ze gaven me mijn kindje terug.
The A-team's back in town. Murdoch and Face are investigating the area for possible enemies. The enemies are tiny and green attacking Esthetica on the rosebuds! Hannibal and B.A.still are at the workshop, inventing and developing new strategies and machines to exterminate those nasty bastards... The area is big though and the sun's making Murdoch and Face all crazy and goofy: they shoot each other down, time after time. Luckily, in the A-teams' world no one really dies. we just suffer tremendously, shaking legs and arms as professional dramaqueens... I think Esthetica's lost the battle today..... (but who cares?) ______________________________________________ The A-team is terug. Murdoch en Face verkennen nog steeds de omgeving voor mogelijke vijanden. De vijanden zijn klein en groen en vallen Schoonheid aan op de rozenknoppen! Hannibal en B.A. zijn nog steeds in de ateliers bezig met het uitvinden en bedenken van nieuwe strategieën en machines om die 'vuile schooiers' uit te schakelen... Het gebied is echter groot en de zon verhit Murdochs en Face's brein: ze schieten elkaar constant dood. Maar in de wereld van the A-team gaat niemand echt dood: we lijden enkel ontzettend, stuiptrekken als professionele dramaqueens.. Ik denk dat de Schoonheid de veldslag heeft verloren vandaag... (maar wie maalt dààr nu om?)
Okay, within a few weeks (to be exactly: two weeks) I am celebrating my own New Year's Eve...
ok, binnen enkele weken (twee om precies te zijn) vier ik Oudejaarsavond.
