Ik ben Scrapalicious
Ik ben een vrouw en woon in Stekene (Belgium) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 24/05/1976 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: scrapbooking, literatuur, poëzie.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
clumsy is a state of art!
Not the most professional creative woman on this planet, but definitely one who is discovering creativity with the enthusiasm of a toddler!
Misschien niet de meest professionele creatieve vrouw op deze aardkloot, maar wél iemand die haar eigen creativiteit ontdekt met het enthousiasme van een kleuter!
09-09-2007
schoolmemories
en op een bepaald moment word je het beu! en op een bepaald moment zit je aan je scraptafel en ben je van plan om iets te maken voor je dochter. en dan denk je plots terug aan de verzuchtingen die je nu al zo'n acht à negen jaar hoort: we zouden dat eens moeten opschrijven...
MAAR NIEMAND DOET HET!!
en dus kreeg biebie hier het wacky idee om een notitieboekje wat op te vrolijken, waar alle collega's naar hartelust in mogen kriebelen en krabbelen: alle grappige uitspraken, denkkronkels en stoten van leerlingen en collega's... Het is het Eerste Hulpboek Bij Miserie en Moedeloosheid geworden. Ik gebruikte een stempel van de Get Inspiredkit, stickers van 7Gypsies, een journalling spotstempel van Autumn Leaves, lint van We R Memory Keepers, een magneetje van Basic Grey, een rub on van making memories, stickers van Chatterbox, allerlei alfabetstempels en dark moss en prussian blue en warm red chalk box ink.
het is dikke fun en ik vrees dat ik me helemaal aan het uitleven ben in het versieren van notitieboekjes!!!
yep, totally home-made: my little family Naar aanleiding van een sketch van het Belgische forum Art Noevoo, waagde ook ik mij eens eraan: scrappen volgens sketch. Bloody moeilijk zeg!!! En dus begon ik wat te schuiven en te draaien met de sketch. Ik stond deze ochtend er speciaal vroeger voor op (anders kreeg ik hem niet meer op tijd af voor de website waarop hij moest verschijnen!). Al vijf jaar lang worden wij, als gezinnetje, vaak vreemd bekeken: blijkbaar horen wij niet echt in het traditionele plaatje. Eigenlijk ben ik best wel trots op mijn koppige man, mijn eigenzinnige dochter en onze geheel eigen manier van leven en van elkaar genieten. Een kleine greep uit de journalling:
picknicken in Orin, reizen met Bruce, musea bezoeken (yep! wij zijn nogal museaverslaafd, vrees ik), lookbroodjes (een zéér handig middel om vervelende mensen snel weg te werken), zwemmen, playmobil (de slagvelden die hier soms ontstaan omdat drie personen tegelijkertijd in de catalogus van playmobil willen snuisteren!!!), fantaseren, elkaar plagen, rust en stilte enz...
De foto namen we op goed geluk, voor het eerst prullend en kullend aan de timer van ons kleine cameraatje, tijdens een picknick onderweg in Frankrijk met onze oldtimerambulance... Hij is ondertussen al een jaar oud.
papier van foof a la, basic grey, scenic route en love, elsie. tabpunch van McGill stempels: Get Inspiredkit (bubbels), Marysse Carrier (vierkantjes), Autumn Leaves (titel: far out en flourishes), 7 gypsies (journal spot), Heidi Swapp (word: family en together) lint: We R Memorykeepers rub ons: American Crafts pens: sakura en uni signoball inkten: tim holtz' distress inks, chalk box, versamark
Oogje.
Zo heet het imaginaire vriendje van mijn dochter. Neen, de film Monsters Inc. had ze toen nog niet gezien, toen ze haar Oogje liet geboren worden.
Het werd haar partner in crime: Oogje had de beker melk laten vallen, Oogje riep zo luid en Oogje was bang in het donker...
Hij woont in haar hoofd op de vierde verdieping in een garage en bedient haar denkmachine.
Ze praten uren achtereen met elkaar (mét stemmetje natuurlijk!) en Oogje gaat overal met haar mee.
Alle indrukken en belevenissen die ze heeft opgedaan tijdens de dag, overkomen plots haar Oogje: de brand in de Gifi-winkel in 't stad net op het moment dat ze bij grootmoeder op bezoek was (ze hebben urenlang naar de rook staan gluren uit het raam en naar de brandweer die op en af reed); de nachtmerries; haar zenuwen voor de nieuwe school dit schooljaar (en zij moet dan natuurlijk Oogje geruststellen); de ontvoering van een kind; de dood van onze hoogbejaarde, blinde poes; de weg die ons afvalwater naar drinkwater aflegt; de luchtballon die op de weide naast ons kwam te landen en waar zij van de piloot eventjes in de mand mocht zitten; de parapente die elke mooie zomeravond boven onze tuin snort en ga zo maar door...
Oogje is onweerlegbaar in ons leven binnengedrongen sinds twee jaren: hij groeit met haar mee, heeft zijn plaatsje binnen ons gezin en heeft van een dode soldaat diens tank gekregen om in rond te sjeesen (uiteraard wordt met walkie talkies de communicatie tussen eurydieke en Oogje behouden!).
toen ze op een avond heel erg droevig was omdat ze 'Oogje miste omdat die maar verzonnen was', vond ik het tijd om mijn naaifobie aan de kant te zetten, wat lapjes vilt te kopen en met de moed der wanhoop en zonder ook maar enig logisch inzicht in een werkwijze of strategie een Oogje te naaien.
Het heeft me bloed (letterlijk!), zweet en tranen (van concentratie en stress) gekost en alles heb ik zelf gedaan en met de hand.
ja, mijn naaisteken zijn slordig en niveau derde leerjaar. Ja, het is een beetje schots en scheef, maar ik ben er hypertrots op!
eindelijk de berg beklommen die ik jarenlang heb weten te vermijden.
De liefde voor een kind brengt je soms op onverwachte plaatsen.
Morgen zal ze wakker worden en aan het voeteneind van haar bedje, zal haar Oogjesknuffel op haar wachten.
Can't wait 'till it's morning :)
1. don't get too serious! (je krijgt er rimpels van, van veel serieus te
zijn)
2. sing! (in de auto, de meest onnozele kinderliedjes)
3. slayer your own dragons (prinsen bestaan niet!)
4. look forward (dan zie je de rommel niet)
5. explore (stilstaand water vergaart algen en vertroebelt de blik)
Het zijn tips die ik van mijn overgrootmoeder, gedurende haar 96-jarige
leven heb gekregen.
Ik koester die tips.
Ze helpen me door slecht weer, stresssituaties of andere.
Ze zijn mijn reminders geworden op de schoolmap die ik een heel jaar lang
op mijn werk zal meesleuren.
Ze zijn mijn ode geworden aan mijn geboortestreek, die ik heel hard mis
enaan mijn overgrootmoeder, meme, die ik misschien nog het meeste van alles
mis.
Het is makkelijker om jezelf te haten, dan jezelf lief te hebben. Ik haat mijn vreselijke neus, de kwabberkin die er steeds weer voor zorgt dat ik er dikker uitzie dan ik ben. Ik haat mijn niet zo mooie witte tanden en de vermoeide trekken om mijn mond. Ik haat mijn zware billen, het ingebouwde zwembandje dat blijkbaar standaard is bij een 30+-rekening. Ik haat mijn stem, de grijze haren en mijn onhandigheid. Ik haat het om niet logisch te zijn, niet handig en niet slim te zijn.
Maar ik haat het vooral wanneer ik tot het besef kom, dat ik mezelf eigenlijk toch liever niet verander. Neen, het is geen vorm van luiheid of van 'laat maar zitten'. Als ik het sommetje maak, heb ik eigenlijk allang leren leven met mijn ongemakjes en zorgjes. Toen ik door Art Noevoo gevraagd werd (in mijn ogen: uitgedaagd werd) om mezelf te scrappen, viel ik helemaal in een put. Wie wil er nu naar zo'n lelijk mens zitten staren, dacht ik? Ik heb niet eens een recente foto van mezelf!! En zo kwam het dat ik op deze vreselijke, druilerige, grijze regendag onder de douche sprong, mijn haar föhnde en met uitgestrekte arm mezelf probeerde te fotograferen. Het leek nergens naar, maar zwart wit is een techniek die ik maar al te dankbaar gebruikte.
En nu?
Ik hou ervan dat ik steeds weer positief naar de ellendigste situaties van mezelf kan zitten kijken. Ik hou ervan dat ik met mezelf lachen kan. Ik hou ervan dat ik nog genoeg fantasie bezit om mijn dochter onvergetelijke speelmomenten te geven. Ik hou ervan dat ik in de kledingzaken al mijn denkvermogen moet gebruiken om er toch nog wat voordelig uit te komen. Ik hou ervan om les te geven aan mijn monstertjes. Ik hou van mezelf.
Maar ik hou nog niet genoeg van mezelf om complexloos door het leven te gaan.
dat ze niet op haar mondje was gevallen, wisten we al van bij haar geboorte. ze zette zo'n keelgat open dat mijn gynaecoloog absoluut geen gesprek meer kon voeren met mij. we verstonden elkaar gewoonweg niet. ze was er en iedereen zou het gehoord hebben. nu, bijna vijf jaar later, heb ik zo'n enorme berg kattenbelletjes met geweldige uitspraken en dochterlogica dat ik er iets mee moest doen. hoe bewaar je in godsnaam post-its en volgekriebelde boodschappenlijstjes??? ik wou wat meer 'stijl' en koos ervoor een notitieboekje vol te stouwen met rubons, stempels, inkt, papier, foto's enz.... en dus hou ik me tijdens gestolen momentjes bezig met het overschrijven van al haar gekke sprongen en gedachten...
ik hoop dat ze er later wat aan heeft...... (al was het maar om te kunnen bewijzen aan anderen dat ze éffectief al van kindsbeenaf paleontoloog wou worden en dat haar straffe verhaal over het spelen met een kippenboutje in de wachtzaal van de dokter, heus geen fantasieverhaal was, maar echte realiteit )
ik vind alle scrappers hele lieve mensen, maar waarom wonen ze allemaal zover uit mijn buurt?! ik zou het leuk vinden om wat meer in contact te komen met mensen uit mijn omgeving. het lijkt wel alsof ik de enige ben met het scrapvirus en ook winkeltjes ontdekken, is moeilijk. geregeld doe ik dan ook de overstap naar nederland om daar mijn voorraad in te slaan... ik heb het nog nooit gedaan, maar waag het er nu op: ik riep een scrapgroep in het leven. en nu hopen dat er wat volk op afkomt, natuurlijk....
sommige kinderen weten hun hele leven lang niet wat ze nu eigenlijk willen zijn...
bij mijn dochter was het nogal snel beklonken. Ik geloof dat ze een jaar lang heeft getwijfeld tussen de voor haar meest fantastische beroepen: astronaut of archeoloog? Bijna vijf en de kogel lijkt door de kerk: ze wordt paleontoloog!!! En als ik dan dacht dat het gepieker voor haar nu eindelijk ten einde zou zijn... tja, nu twijfelt ze of ze zich zou willen specialiseren in dinosaurussen (momenteel hier dé grootste hit!! welk ander meisje knuffelt haar plasticdino's zo hard als de mijne?) of in mensenskeletten!!!
wat doet een ouder dan?
een ouder als mijn man en ik laten oogluikend toe dat ze de tuin omspit, op zoek naar archeologische vondsten; een ouder als mijn man en ik maken haar nog wat gekker door in te spelen op haar liefde en overstelpen haar met playmobilsets van dino's, waar het kind dan een hele dag zoet mee speelt (de conversaties zijn soms hilarisch: oh, wie ben jij? ik ben spinosaurus en ik eet vlees en jij? ik ben brachiosaurus en broere heeft mij cadeau gedaan aan eurydieke en ik eet bladeren en soms ook weleens chips! zeg, ken jij maria? neen, wie is dat? die heeft met kerst een kindje gekregen, jezus, maar nu is hij al gestorven aan het kruis. oh, wat erg! maar neen, jezus bestaat nog niet in onze prehistorische tijd, dus moet je dat niet zo erg vinden... enz..)
een ouder als mijn man en ik koken kippenboutjes en kotelettenbeenderen af, waar het kind dan dolgelukkig mee in de winkels rondparadeert en mee speelt....
ik denk dat onze dochter eigenlijk bij de Addams Family had moeten thuishoren....
ach wat, tussen alle miserie door (want zo'n gevat kind op school is blijkbaar ook niet alles, vooral niet als je als kind maar niet krijgt aangeboden, waaraan je nood hebt), hebben wij toch dikke fun met elkaar...
en dus deed ik haar een boerinnendoekje om (ze wou die dag perse boerin zijn, heeft de hele dag rondgehosd met twee lege emmertjes en mijn oren afgezeurd om echte klompjes zodat ze de klompjesdans zou kunnen doen - ik zweer je, niks eleganters dan mijn dochter die een klompjesdans doet!!! je bescheurt je!), zette haar in de slechtste lichtinval die een fotograaf maar kan bedenken en scrapte die mislukte foto's ook nog eens!!!
it runs in the family zeker??
Vier is ze en op reis zagen we haar droom:
parachutisten.... Op de motorkap van onze rammelbak zat ze intens
te turen naar de blauwe lucht en de dappere luchtacrobaten...
We hebben het vaak over onze toekomst en dan vooral over die van haar:
onze toekomst is al heden geworden: we zijn een gezin geworden en we
hebben elk een beroep dat we uitoefenen.
Voor ons Eurydieke is de horizon nog uitgestrekt en toch... ze kijkt in
twee richtingen: ofwel diep in de grond, ofwel hoog in de lucht.
Eurydieke wordt later archeologe of astronaut.
Neen, geen archeologe om schatten op te graven, maar heuse skeletten!! En niet van dinosaurussen, maar van échte mensen!
En als ze later in haar raket langs de zon passeert, zal ze ons met
haar GSM opbellen en zwaaien naar ons vanuit haar piepkleine
rakettenraampje...
Och, Eurydieke, ik hoor je zo graag bezig over je toekomst, zolang je
maar niet begint over wat er gebeurt of hoe we ons zouden voelen, als
jij zou sterven!
Ik kan je nu al zo moeilijk missen, maar het houdt je toch wel bezig:
de dood en wat er dan met je gebeurt als je een skelet bent en of we je
dan kunnen opgraven en terug ineenzetten?
Toe, wees vrolijk nu en zottekes. Borstel met je penseeltje zacht
de korrels van je fossiel, graaf maar met die lepel in onze tuin op
zoek naar interessante steentjes of vlieg met je lieve onzichtbare
vriendje Oogje naar je lievelingsplaneet Saturnus.
Ik wil wel duizendenéén vragen van je beantwoorden, zoals of
meteorieten dan ook vallende sterren worden genoemd, en dat er meer dan
1 melkweg is, of hoe bergen ontstaan... maar nooit, nooit zal ik kunnen
antwoorden op de vraag wat ik zou doen als jij er nooit meer zou
zijn....
De stoere riddermeid werd moe van al dat
zoeken. De zon verblindde haar blik, liet haar vlechtjes in haar
helm haast smelten en nog steeds had zij geen draak gevonden.
Moe en lusteloos legde zij zich te rusten aan de grote poort van het stadje en viel...
in een diepe, tomeloze slaap...
Perouges, zomer 2006.
Een middeleeuws dorpje, dat sluimert in de plooien van groene heuvels.
De zon brandt genadeloos haar stralen in de kasseien en de huizen
sluiten koppig hun ogen. In de stilte weerklinken de kleine,
trippelende voetstappen van een mini-ridder. Getooid met een
rubberhelm en een roze zwaard trekt deze stoere held door de stegen, op
zoek naar de gevaarlijke draak, die zich volgens de belman hier zou
schuilhouden.
Mensen kijken vertederd het stoere riddertje na, fluisteren elkaar toe
hoe schattig deze ridder wel is en slaken dan verbaasde kreetjes
wanneer deze ridder een meisje blijkt te zijn!
Sommigen beweren dat zij een voorouder van Jeanne D'Arc zou zijn, maar
de ridder raakt niet snel van zijn stuk en zoekt onverschrokken door...
En dan hoort hij iets.... het sist en borrelt en kolkt en rochelt....
Dat gevoel kregen wij wel een beetje, toen wij
Talmont bezochten, een godvergeten dorpje dat nu uiterst toeristisch
wordt uitgebuit en waarvan wij ook dankbaar gebruik hebben gemaakt.
Het was er heerlijk toeven, zo heerlijk zelfs dat we er meer dan 1 keer naartoe gingen!
Elk om zijn eigen redenen.
Die van onze dochter was vooral om de oude paardjesmolen.
Onze reden was vooral de overheerlijke pizza's die we er hebben binnengeschrokt.
Dit is foto 1: uitzicht op de Atlantische Oceaan.
2 dertigers (liefst 1 man en 1 vrouw, die vroeger gek waren op the Ateam)
1 vierjarige meid
1 antieke rammelbak van een omgebouwde Landrover Ambulance (genaamd Bruce)
1 nieuwe aanhangtent
3 weken vrijheid
1 kaart richting Frankrijk
Recept:
Je laat het kleine gezinnetje in Frankrijk rondtuffen aan het
ongelooflijk supersnelle snelheidsgemiddelde van 50 km/u. Je
stuurt ze via Normandië, langs de Charentes-Maritime, Lourdes,
Tautavel, Pérouges langs de kustgrenzen.
Af en toe laat je dingen foutlopen (zoals bandjes van topjes die
losschieten op een plein vol Lourdesdevote mensen), die de man dan weet
te herstellen door middel van gevonden voorwerpen op straat.
Dit was onze reis zowat in een notendop. Het begin van een heerlijk avontuur vol leuke verhalen...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
 "Smile"){kind=icon}
