Was gedaan: ik deed de was en mère Bana spoelde en terwijl zij dacht dat ik het ni zag, waste ze mijn kleren nog een keer: is ze niet lief?
Nog steeds diarree
Huisbezoek met mère Bana: tante (ik dacht eerst dat zij het zusje was) zorgt enorm voor kindje: gewerkt op fijne motoriek, sociale interactie en spelsituaties
Skype mama, papa, linne en guy (lang geleden nog gezien, guy!): alles ok!
Zaterdag 10 oktober: Ondertussen al 2 weken in Senegal: lijkt nog helemaal niet zo lang, maar ik wil nog veel doen en veel zien en beleven!!
9u afspraak Tenning: 2 kinderen behandeld en 2 nieuwe kinderen (1 kind met een andere handicap dan Cerebral Palsy: groei- en motorische retardatie: ik ben geen dokter en ik weet niet alles, maar ik heb mijn meest kritische kijk boven gehaald en proberen de ouders wat advies mee te geven: voeding aandachtig opvolgen en veel stimuleren om te kruipen, stappen, zelf veel actief te zijn en te laten ontdekken (zij hebben hier de vreselijke gewoonte om elk kind aan de arm vast te nemen of op de rug te binden en overal mee te sleuren, maar zo leert zij natuurlijk nooit zelf te stappen: maar krijg dat maar eens uitgelegd )
13u: Bountou Pikine afspraak 4 Vlaamse meisje: Sofie, Silke, Sanne en Fieke; alleen bus gepakt en gewacht aan druk kruispunt: duizendenéén maal aangesproken geweest (bedelaars, verkopers, gekken, ) voelde me ni echt op mn gemak was blij om meiden te zien!
Dadelijk taxi afgepingeld (van 20000 naar 11000 francs) om naar Lac Rose te gaan: 45 km ongeveer, veel file en verkeerchaos getrotseerd: gelukkig hadden wij een luxe-voiture met airco zodat de ramen dichtkonden: verkopers slaan letterlijk rond uw oren met hun koopwaar, zeker als ze 5 blanke tubabs in taxi zien!
Aankomst Lac Rose (niets roos te zien, lac blue dan maar?) : dadelijk 10 gidsen rond taxi, 1 gids uiteindelijk heeft ons meegenomen en we hebben veel zout gezien en hij heeft ons een degelijke, interessante rondleiding gegeven: zoutmeer (5km lang en 800m breed) wordt steeds kleiner door klimaatsverandering, mannen met bootjes op meer en schrapen zout van bodem + met manden opvissen en in bootje scheppen, vrouwen aan zijde van meer maken stapels van zout; iedereen kan een stukje grond rond het meer huren om zout te komen scheppen en dan te verkopen (seizoensarbeiders dus); baviaan gezien (vastgebonden voor toeristen vermoed ik), dromedarissen gezien (ritje erop lijkt me maar niets ), bananenboom gezien (sara, zag eens bananen hangen ) ; artisanaal marktje (veel getrek en overtuigingspogingen om in hun kraampje te komen snuisteren (ik word echt gek van mensen die mijn schouder vastnemen en zij meeleiden, aaaah!) (leren afpingelen: andere meiden gaan volgende week naar huis en zijn al ervaren afpingelaars: eerst toegekeken, daarna zelf poging gewaagd: heb al wat souvenirs ingeslagen, maar ik verklap nog niets ); gezwommen in meer: super zout dus, maar afspoelen in bronwater: zalig (maar!: tegen betaling deed man het (ongevraagd) en toen we onder onze bikini probeerden af te spoelen, profiteerde hij er gretig van om mee te kijken ) enfin: ik sta mijn mannetje hier wel! (mijn beruchte vieze blikken komen van pas en ik ben een kei in negeren); blijven eten: entrecôte met frietjes en 2 sprietjes wortel (wel lekker, maar waar halen zij hun vitamientjes toch vandaan?)
Taxi terug gereserveerd: zelfde man: was handig! + alleen car rapide in donker naar huis: het is gelukt! Ik heb direct een dame aangesproken en de meeste Senegalezen willen maar al te graag helpen!
Besluit: Vlaams praten is leuk en onder meiden op stap: altijd gezellig en een leuke babbel (deed super deugd)! Ook Vlaams horen spreken is geweldig: gewoon kunnen luisteren en begrijpen wat ze zeggen ;-) jammer dat zij volgende week al naar huis gaan, maar er zijn 4 andere Vlamingen bij hun project nu, dus ik blijf ni alleen hier: een koppel dat vrijwilligerswerk doet en twee studenten die stage lopen
Stoefen met mijn souvenirs durf ik hier ni, omdat zij dan gaan vragen hoeveel het heeft gekost en dat is wederom een fortuin voor hen, dus bespaar ik hen (en mezelf) de confrontatie.
Nog steeds diarree + mijn nachtrust lijdt er een beetje onder ontdekt dat ze hier om 3u s nachts nog met het halve gezin film zien: Transformers: had helft gemist en in het Frans: dus heb er ni veel van begrepen
Zondag: niets te doen vandaag: wederom me réposer
Spelletje mens erger je niet gespeeld met Yassin (die geen Frans spreekt, dan maar met gebaren duidelijk maken wat ik wil: lukt me aardig); helpen koken met Adama
Voor een feest maken zij zich uitgebreid op: maquillage met felle kleuren (die volgens mijn bescheiden mening niet bij elkaar passen), henna op de nagels van handen en voeten in allerlei creatieve fantasierijke vormen, (oerlelijke) schoenen, haren en natuurlijk kleren met veel glitter en gouden juwelen helemaal mijn ding, zoals jullie wel begrijpen. Bij hen is het plaatje compleet en past het geheel, maar ze willen mij hetzelfde aansmeren: maar da pakt ni, zenne!
Na een poging om mijn kapsel om te toveren tot een Senegaleze coupe: gefaald want mijn haar is te glad en het vlechtje blijft gewoon ni zitten s avonds geprobeerd en s morgens was het al verdwenen (het is trouwens bevestigd: bij hun is het mooi en staat het prachtig, bij mij is het vreselijk: een te groot contrast met mijn blanke hoofdhuid)
Met Oulimata op pad: henna kopen en naar haar ouderlijke huis (schuin over mijn nieuw huis); vloeistofje en wit poedertje mengen en voilà: smeren maar! Met een tandenstoker een figuurtje tekenen en even afspoelen in water en klaar is keer: afwerken met doorzichtige nagellak (voor de glitters natuurlijk!) mooi, niet?
Als ik mijn nagels laat doen op marktje, kost mij dit 500 francs. Omdat Oulimata dit heeft gedaan bij mij, heb ik aangeboden haar te betalen, maar zij wilde niet: is ze niet lief? En niet-profiteur! Dus heb ik twee zakjes chips voor haar en de kinderen gekocht.
Oulimata neemt me verder op sleeptouw (ik vind het ni erg, want ik heb haar proberen uit te leggen dat voor de TV zitten iets is wat ik thuis ook kan doen en zij begrijpt mij zowaar): bezoek aan huis van man (die in Frankrijk zit om geld te verdienen en om daarna rijk terug te keren the French Dream )
Van de gelegenheid gebruik gemaakt om de familiale banden in de familie en het huis te begrijpen: wat ik tot nu toe weet: huis wordt gehuurd door: familie beneden, mère Bana, Oulimata, oude alleenstaande man, familie boven. Oulimata heeft 3 kinderen, broer van Oulimata heeft 1 zoon (vrouw woont in Casamance): Babakar (die echt de laagste in rang is hier en ieders slaafje is, maar guitig gezichtje en ondeugend, net te oud om met de kleintjes te spelen en te klein om met de groten mee te kunnen: als er iemand is die ik meeneem naar België dan zal hij het worden;-) ) en Oulimata heeft geen co-épouses; man van mère Bana is overleden, Bana heeft 4 zonen (1 woont niet hier in huis, Ché, Daha en wie is de vierde?) en 4 dochters (1 woont in Saint-Louis, Oulait, Coumba en Fati: Oulait heeft 2 kinderen: Pap en Adama (mijn bedpartner) en Coumba heeft 1 kind (Pap)). Verder woont hier ook: Yassin (de zwangere dochter van broer van Bana) en is hier ook vaak: onbekende naam met ringbaardje: ik denk nog een Pap (verpleger = zoon van dochter van zus van Bana). Ben ik nog iemand vergeten? Wsl wel
Hartelijk ontvangen in huis van familie van Oulimata (waren bijna gedaan met eten maar wilden toch delen, heb gezegd dat ik bij Bana zal eten en moest beloven een keer terug te keren en te komen eten: ze aten aan tafel (oké, de salontafel maar al iets meer westers!): moeder, zoon 2, dochter met twee kinderen en zwanger.
Doordat ik buikproblemen heb, heeft mère Bana aangeboden iets speciaals klaar te maken: rijst, met lait caillé (soort yoghurt: lekker!) en veel suiker (wat had ik anders verwacht). Ik moest het wel zelf gaan kopen, en echt lekker vond ik het geheel ni maar enfin: ik hoop dat het werkt en dat ik niet meer naar de WC moest spurten Vroeg gaan slapen: zelfs het kleinste kind blijft op tot een gat in de nacht en ik lig om half 12 in mijn bed (is dus vroeg hier, want avondeten pas om 22u30). Om 1u toch nog naar WC moeten spurten (Daha en 5 vrienden nog steeds TV aan het kijken, niet te missen dat hij tot de middag in zijn bed ligt: zou niets voor jou zijn, é papa!)
Ontbijt: toch nog choco over: verrassend, maar ik heb ervoor genoten!
Vertrokken naar Alima voor afspraak Arama: 2 kinderen bezocht nadat ik bijna een uur op haar gewacht had (maar ik begin er stilletjes aan te wennen). Eerste kind: mentaal enorm geretardeerd en niet veel toekomstperspectief: positioneren en mobiliseren als doelstellingen. Jammer genoeg zie ik hier veel van deze soort kinderen: de hulp komt al te laat: in ons luxe-landje kom je dit nooit tegen, omdat wij van kleins af aan zorg geven en proberen te stimuleren, maar als je hier een kindje van 8 jaar ziet waar niet veel naar omgekeken wordt, dan zie ik veel verkortingen en niet veel mogelijkheden meer om te verbeteren en om iets van dagbesteding aan te leren. Tweede huisbezoek: kind van 9 jaar: quadriplegie en kan niets zelfstandig doen (zelfs niet rollen), kan wel duidelijk maken wat hij wil en een beetje grijpen met 1 handje. En wordt super verzorgd door broertje en zus die amper even groot zijn!! Heel emotioneel momentje: broer sleurt rolstoel door zand, de modder, de bulten en deuken, door smalle doorgang naar de straat zodat het gehandicapte kind mee kan spelen (of alleszins kan kijken hoe de anderen spelen en zo ook een beetje sociale interactie heeft). Je kan zo zien dat deze mensen het niet gemakkelijk hebben, maar zij doen alles voor hun kind! Wat een verademing! Ik heb het broertje proberen duidelijk te maken dat hij heel goed bezig is: schouderklopjes, duim omhoog, : hij zorgt ervoor dat het kind een leven heeft en niet de ganse dag gewoon ergens op de grond ligt: echt mooi om te zien! Zelfs als ik bezig was met oefeningen te doen, was de broer niet weg te slaan van mijn klein patiëntje: heel de tijd zijn hoofd vasthouden en meehelpen met de opdrachten die ik hem probeerde te laten uitvoeren: proberen te draaien, op buik te liggen,
Mijn eigen buikje nog niet helemaal in orde, maar tot hiertoe geen pamper meer nodig ;-) nee, zo erg is het nu ook weer niet: gewoon krampen en blij als er een WC in de buurt is.
Thee drinken: weeral de rang die naar boven komt: eerst de moeder en de gast (ik dus), dan oudste zoon, dochter, en als laatste pas het kleinste kind. Super beleefd en behulpzaam, maar wat ik als basisbeleefdheid beschouw, is dag en nacht verschillend: TV wat zachter zetten als ik in ruimte naast woonkamer probeer te slapen of gewoon al niet meer roepen of luid ruzieën (dat kunnen ze goed: roepen en tieren (temperamentvol noemen ze dat zeker?);-)
Belwaarde gaan kopen: 10000 francs gewisseld (= 15 euro, maar in hun ogen ben ik miljonair: ik durf zon briefje ni te laten zien aan mijn familie ); vriendelijke mensen en iedereen kent wel iemand in België: een vriend of familielid
Ik heb ook een uitgebreide apotheek bij en daar maakt iedereen gebruik van: Dafalgan en ontsmettingsmiddel wordt bij de vleet gebruikt: ooit zal ik eens moeten zeggen, dat mijn voorraad niet onuitputtelijk is maar gelukkig neem ik (bijna) nooit iets van medicatie (zelfs voor mn buik wacht ik nog tot vanavond, voorlopig veel water drinken)
Komt net een ijskarretje voorbij (toeter toeter), maar heeft precies ni zo veel succes heb nog maar 1 persoon een ijsje zien eten, moet dringend achterhalen waarom: te duur? Of houden ze gewoon ni van ijs? Want het zijn wel thee-drinkers
Heb trouwens grootste insect ooit gezien: supergrote kever met nog grotere voelsprieten en baby-kevertjes zijn ook gespot insecten genoeg hier oorwormen, spinnen, andere soortgenoten
Wandelingetje op strand (nu begrijp ik waarom het gevaarlijk is om te zwemmen: super grote golven en het water trekt terug met een enorme kracht! Geweldig om te zien maar liever niet te ver pootje baden + ijsje gegeten! Man, dat heeft gesmaakt. (1000 francs: maar dat durf ik hier niet te zeggen, das een fortuin ) ik heb het ijsje binnen in de winkel opgegeten (de enige echte winkel hier in de buurt), want daar was airco en zo smolt mijn ijsje net iets minder snel.
Volgens Senegalese ritme: heel vroeg opgestaan: om 8u! alleen naar bank geweest: no problemo! Vele helpende handen als ik de weg ni wist ben zonnecrème kwijt en langs verschillende farmacieën gegaan, maar zij verkopen dat natuurlijk niet want er is hier geen enkele tubab te bespeuren.
Om 10u: afspraak Anna: op tijd! en 3 kinderen gezien; veel gewandeld en veel wateroverlast/overstromings-problemen gezien: huizen onder water: mensen zijn verhuisd als ze de mogelijkheid hebben, de rest blijft zitten in de miserie!
Middageten: lekker en ik heb voor het eerst geprobeerd om met mijn handen te eten: rijst en saus tot balletje kneden, en proberen in je mond te steken zonder helemaal vol te hangen. Dit laatste lukt me niet zo goed: hele gezicht vol saus en 2 armen ook ik zal er ooit wel in slagen! Oefening baart kunst
Skype met Sabrina en Jasper: eerst had ik geen geluid en heb ik veel verteld tegen een computer die niet reageerde (Sabrina en Jasper typten hun boodschappen maar met de vertraging door de lange afstand, was dit niet gemakkelijk); na lang proberen: dankje wel, Jasper voor de moeite!: toch erin geslaagd om microfoon te installeren en te kunnen babbelen: gelukkig maar, want ten eerste moest mijn nieuwe familie hier wel denken dat ik gek was geworden: tegen de PC praten die niets terug zei en ten tweede: Sabrina is toch de grootste babbelkont van ons tweeën! Alles zijn gewone gangetje in België: tenzij jullie iets voor mij verzwijgen? Niet doen é (ook over de minder leuke dingen wil ik alles weten en op de hoogte gehouden worden) Iedereen heeft het druk druk druk met werkof school of stage. Het weer is Belgisch: de zon of warmte opsturen zal nogal moeilijk gaan, maar ik blijf proberen! Hier nog steeds alles op zijn gemakje: ik ga helemaal ontstrest wederkeren naar ons Belgenlandje.
Heb een echt origineel authentiek vlechtje in mijn haar: zij doen normaal heel je hoofd zo strak tegen je schedel, maar bij mij zou da echt geen zicht zijn dus neem ik genoegen met eentje
Nog een huisbezoek met Bana: heel functioneel kindje met gemotiveerde en geïnteresseerde mama; hier kan ik zeker mijn ding bij doen! Stimuleren, activeren, de maximale mogelijkheden van het kind proberen te achterhalen. Leuk en ik kijk al uit naar onze volgende visite!
Ik ben moe!! Ik zou nu al kunnen slapen ik ga vanavond dan ook vroeg in mijn bedje kruipen
Cadeautje voor hele familie gekocht: reuze pot choco! Ik kijk er al naar uit om iets anders op mijn brood te hebben dan boter aangenomen maar als vanzelfsprekend beschouwd: geen dankjewel of niets. Vreemde mensen die Senegalezen.
Vroeg gaan slapen
Vreselijke nacht: veel te warm (elektriciteitspanne dus bye bye ventilator); veel wakker geworden want mijn ergste nachtmerrie is terug: de verwachte maar ongewenste reizigersdiarree (net toen ik dacht dat ik een echte Senegalese was geworden en dat mijn buik overal tegen kon)
s Morgens ontbijt: centimeters dikke laag choco smeren ze hier op hun brood: ik denk dat we welgeteld 1 dag toekomen met mijn grote pot. Afspraak Alima: 2 kinderen bezocht, gelukkig maar want wat was ik blij om terug thuis te zijn: een WC! De typische buitenlandersziekte blijft me parten spelen. Goed gegeten en even een dutje gedaan: voel me nog altijd belabbe-kakt (mooie woordspeling;-) maar het gaat redelijk zolang de WC niet te ver wegloopt of ze niet bezet is. Verdere details zal ik jullie besparen
Vava is vandaag 8 oktober exact 1 jaar overleden (en ik heb het nog steeds moeilijk om dat te zeggen of te typen zoals nu). Ik mis hem ook heel hard, maar ik beschouw hem een beetje als mijn beschermengeltje dat over mij waakt (mss naïef en kinderachtig, maar het stelt me enorm op mijn gemak: wetende dat er iemand hierboven ergens is die ervoor zal zorgen dat ik veilig en wel terug naar huis keer)
Ik mis iedereen superhard maar ik heb me al heel sterk gehouden (al zeg ik het zelf). Af en toe een moeilijk momentje, maar mss gelukkig dat ik niet tegen mijn nieuwe familie hier dit kan zeggen, want ik zou huilen als een klein kind en niet meer stoppen, denk ik;-)Overlaatst zag ik een vliegtuig over vliegen en dacht ik: zat ik er maar op en bracht het mij maar naar huis
Maar denk nu nie dat ik het hier ni leuk vind é! Dit is iets wat ik maar één keer meemaak in mijn leven en ik geniet ervan. De twee Vlaamse jongens in Yoff doen wel ongeveer hetzelfde (zij doen stage hier in Dakar), maar helemaal hetzelfde is het niet: oké, zij hebben de luxe en de meer westerse gewoonten nog. Maar ik ben volop bezig de echte Senegaleze cultuur en gewoonten te ervaren! Die luxe heb ik erna nog om naar terug te keren: wat mogen wij ons gelukkig prijzen hoor! We zijn in het goede land en in de goede omstandigheden geboren onze gezondheidszorg, onze winkels, ons werk , Niet dat het hier slecht is (wel helemaal anders), ze kennen hier ook niets anders, maar ik ben toch blij dat wij thuis gewoon naar de winkel kunnen gaan en kopen wat we willen en dat wij, als we een gehandicapt kind hebben, allerlei instanties hebben om op terug te vallen. Als ze hier vragen hoeveel een vlucht naar België kost, durf ik het bijna niet te zeggen: dat is een fortuin voor deze mensen. Ze vragen mij hier ook steeds waarom het zo moeilijk is om een visum in België te verkrijgen als Senegalees en dat terwijl ik, als Belg, toch wel in Senegal binnen mag! Tjaaa, weet ik veel
Gisteren vroeg Oelimata hoeveel mijn tatoeage had gekost: ik heb eerlijk de prijs gezegd en zij viel bijna achterover: ik zag ze zo uitrekenen hoeveel jaren ze haar kinderen daarvoor naar school kon laten gaan Wederom een beschamend momentje
Nog een paar indrukken: keuken: 1 gasvuur (stel je een groot kampeervuur voor), 1 pot en alles samen; afwas: wordt gedaan als je iets nodig hebt dat vuil is; WC: gelukkig geen Franse in mijn huis, maar jammer genoeg geen WC-papier, maar emmer met water om linkerhand achteraf af te wassen; op elke hoek van de straat een boetiek waar ze boter, choco, chips, en andere zoetigheden verkopen; veel kraampjes op straat met nootjes, groenten, gebakken maïs, het weinige fruit dat ze hier hebben, ; veel kappers, meubelmakers: hout of ijzerbewerkers, vele scholen, vele moskeeën; veel zand, weinig verharde wegen; veel vliegen, veel zon, veel graden Celsius!; in elk huisgezin minstens 1 ventilator en verschillende strooien waaiers om te wapperen als verfrissing; kleren van de vrouwen: doek rond lichaam wikkelen; douchen: kleed uitdoen, douchen (blok zeep en geen washandje: wel soort ajuinennetje om te schrobben), handdoeken kennen ze ook al nie: laten drogen in de warmte; Westerse kleren is helemaal in, maar voor feest wel typisch Senegalese klederdracht; kleren voor goede doel van bij ons: worden hier op de markt verkocht!; soms leggen verschillende gezinnen samen om 1 persoon naar Europa te sturen om daar een container vol oude kleren, tweedehands spullen, te laden en hier te verdelen onder de gezinnen; koelkast: 1 voor de hele wijk; diepvries: idem dito: bevroren water te koop per liter in plastieken zakje voor 50 francs, dat doe je in een plastieken kan en water erbij: en even wachten en je hebt fris water!
Vanmorgen bewolkt en kans op onweer (zag ik op het nieuws), maar niets van gemerkt en nu zoals steeds bakken en braden.
Ik had het dus verkeerd begrepen: om 18u kreeg ik telefoon: nu afspraak om kinderen te bezoeken
Oorsponkelijk plan: 3 kinderen bezoeken; uiteindelijk gedaan: 1 kind bezocht en ruzie gemaakt in buurthuis (Tenning organiseert lessen voor adolescenten en vrouwen die ni naar school gaan of zijn geweest in het plaatselijke buurthuis; les in Wolof schrijven, seksuele voorlichting, organiseren van activiteiten, gezondheids-informatie-sessies, ; in buurthuis waren ze reeds aan het afsluiten maar er was een discussie aan de hand (achteraf bleek het om 2 co-épouses te gaan (twee vrouwen die dezelfde man hebben))
Nieuw weetje: een man mag maximum 4 vrouwen hebben! Gelukkig maar: stel je voor: nog meer vrouwen onder één dak
Kind was arm, maar ouders bedoelen het goed + waren super dankbaar en heb cadeautje gekregen: apennootjes, mmm
Terug naar huis: voor het eerst alleen in het donker op stap: niets gebeurd: ik ben nog heel
Titanic op TV, maar ik heb één van mijn zusjes computerlessen gegeven (zij was eigenlijk vooral geïnteresseerd in msn, maar enfin )
Uitgeput gaan slapen: nog steeds zelfde bedpartner (ik ben heel trouw), die mij af en toe half knuffelt s nachts of s morgens ineens dicht tegen mij aan ligt: een hechte band hebben ze hier allemaal! Een deur gaat hier nooit dicht (behalve de WC-deur), s avonds lig ik in bed en vlak naar mijn deur zitten ze allemaal TV te kijken en geweldig mee te leven met actie, drama, romantiek,
Vroeg opgestaan: eerst met Bana 1 kind bezocht; erna met Odette eentje: ver weg (clando tot waar hij kon rijden en dan stappen tot ver in de woestijn: geen elektriciteit, geen water alleen regenwater, huizen half afgewerkt moeder verstoten door familie, alleenstaand, 3 kinderen waaronder 1 gehandicapt dat natuurlijk als laatste eten krijgt omdat het de minste overlevingskans heeft; moeder trekt af en toe met gehandicapt kind naar stad om te bedelen (zo heeft ook dit kind zijn rol en nut..) schrijnend en confronterend
Terug naar Odette en blijven eten: iets meer westers: ze zijn katholiek (ik ga zeker een keer mee naar de mis hier ); heel gastvrij en vriendelijk! Zoals de meeste Senegalezen!!
Leuke anekdote: grote kleine kinderen hier in het verkeer: de autos (of beter de rijdende wrakken) hebben bijna allemaal zon toeter zoals kindjes bij ons op hun fiets hebben: zo een elektrisch klein bakje op je stuur met verschillende knopjes met verschillende geluidjes en geen geduld (alles op het gemak hier in Senegal behalve in het verkeer: chaos en ik eerst = de regel! Panne: gewoon in het midden van de weg blijven staan, en als je geluk hebt even duwen tot aan kant; taxi ziet klant: gewoon alles dichtgooien; afslaan: pinkers nog nooit van gehoord; deur: vasthouden zodat ze er niet afvalt; wielen: je mag van geluk spreken als je er 4 hebt;-)
tussen de elektriciteitspannes en verbindingsproblemen door: ik leef nog!
Leren was doen op ambachtelijke wijze: pijn (aan de polsen) is fijn!
Beetje les in Wolof gehad: snap er niets van! Echt veel te ingewikkeld.
Afspraak met relais (had iedereen opgebeld) om 16u bij Alima; om 16u stel ik eindelijk aan Bana voor om te vertrekken en zij zegt: dadelijk, na half uur: ze gaat bellen naar Alima of de anderen er al zijn: er is nog maar één relais daar (Arama), na nog eens een half uur vertrekken we eindelijk: avec car rapide en stukje wandelen (onderweg komen we weer 101 bekenden tegen); aangekomen bij Alima nog steeds maar 1 relais te zien: de rest druppelt één voor één binnen, behalve Thening: zij belt mij later op om te zeggen dat ze het vergeten was (man man man, wat n patience moet je hier hebben!: ik had amper 3 uur voor onze afspraak gebeld om te vragen of het voor haar paste ); terugweg gewandeld: warm warm warm
Met mama en papa geskyped: leuk en emotioneel mn batterijtjes terug op kunnen laden!
Op tijd opgestaan: om 9u een afspraak met Arama, gevraagd aan Bana hoe laat ik moest vertrekken: 9u of kwart na 9 zei ze! Nie te missen dat ze hier allemaal te laat komen op de afspraken
Wij dus te laat maar Arama nog later: gewacht bij Alima
Vertrek Arama: 3 kinderen behandeld: ni gemakkelijk: je hebt amper plaats om te werken; als je gelukt hebt, wordt er snel een matje op de grond gegooid en kan je daarop werken; ouders zijn vaak ni thuis maar oudere zus of grootmoeder wel; restant van regenseizoen-miserie gezien: overal plassen in combi met veel vuilnis en ondergelopen huizen als gevolg van de overvloedige regen; alle kinderen roepen: bonsoer, toebab! Op hun beste Frans en Wolof (bonjour, blanke!)
Heb appelsien gekocht: een groene: zuur maar heeft enorm gesmaakt: vitamientjes die ik al lange tijd ni geproefd heb!!
Terug naar Bana en bij familie blijven eten: had geen honger, maar zij blijven aandringen! Snappen zij nu echt ni dat ik met deze warmte minder honger heb en vooral veel dorst; ik moet echt leren neen zeggen want ik eet gewoon om anderen te plezieren en om ni onbeleefd te zijn: ze proppen mij vol met allerlei vettigheden en zoete drankjes, want als je dik bent, dan heb je het goed en zij willen mij dik naar huis sturen: teken dat ze goed voor mij gezorgd hebben
s Avonds afgesproken met Simon, een vlaamse jongen (via Annemie leren kennen); Bana wil me niet laten gaan tenzij Annemie het goed vindt: dan is het Annemies verantwoordelijkheid en nie de hare als die boze belg mij iets aandoet! (overdreven beschermend want zij zijn verantwoordelijk voor mij)
Mère Bana en oudste zoon hebben mij letterlijk tot in de Viavia gebracht (alleen is dat veel te gevaarlijk)
Super gezellig en batterijtjes terug op kunnen laden: even verstaanbaar Frans en VLAAMS horen en praten. Gegeten met Simon en Ruben (twee vlaamse jongens: één doet stage op de Belgische ambassade in Senegal en de andere doet zijn thesis-onderzoek hier ivm vluchtelingen (antropologie studeert hij); ook Franse dame die een beetje gek is en huisbaas ontmoet: toffe mensen die de Westerse cultuur beter begrijpen! (een vork: hoe ziet dat er ook weeral uit?); erna iets gaan drinken in Viavia: Christa, de Vlaamse eigenares, was daar en met Amerikaan Sean, Kris de mede-eigenaar en mijn twee nieuwe Vlaamse vrienden tot 1u gezelschapsspelletjes gespeeld; bij Simon blijven slapen: groot bed, luxueuse badkamer: spiegel, wc-papier,
Vroeg opgestaan en om 8u taxi genomen (Simon heeft in mijn plaats gepingeld want dat is toch een kunst die ik nog ni onder de knieën heb!)
Afspraak Thening: ziek, belde een uurtje nadat we hadden afgesproken
Terug naar Bana: helpen koken
Skype moemoes en vava: leuk en ik hoop dat ze er iets van begrepen hebben: ik heb vooral verteld en zij geluisterd: ik hoop ook dat ik niet te negatief ben overgekomen irritante ongelooflijk zenuwslopende elektriciteitspannes en verbindingsproblemen AAAAAAH! Zeker voor herhaling vatbaar!
Markt (na veel aandringen even buitengekomen: oké het is overdag echt wel veel te warm maar niets doen zit niet in mijn aard ) druk druk druk + feest gezien: muziek op djembé, kookpotten, en dansen maar: enfin: geobsedeerd schijnbaar gehypnotiseerd op en neer springen en benen alle kanten op zwaaien: geweldig intensief en volgens mij heel emotioneel geladen (maar als ik ernaar vraag dan noemen zij het zelf geconcentreerd naar de muziek luisteren)
Feest twee straten verder: voor de jeugd: ben gaan kijken met Adama en vriendinnetjes (en heb stiekem een paar danspasjes uitgeprobeerd); een cirkel van stoelen; kinderen en vrouwen; twee mannen: de DJs die ook vanalles roepen in micro (zij nodigen speciaal bepaalde mensen uit om te dansen); de jongens moeten langs de buitenkant dansen; en als de vrouwen dansen dan moet iedereen wijken; Senegalese dans = alsof er peper in uw kont zit of mieren in uw broek ; je springt recht als je zin hebt om te dansen en doet je ding vol enthousiasme en als je gedaan hebt dan haast je je verlegen terug naar je stoel; als ik het vraag, ontkennen zij het maar ik krijg het gevoel dat sommige bewegingen een betekenis hebben: veel heupbewegingen hebben volgens mij een seksuele bijklank
mss vergis ik mij volledig, maar een ander voorbeeld is dat een korte rok of zelfs lange broek dragen provocatief is (volgens hen niet, maar volgens alle buitenlanders wel): die heupen daar is iets mee
ps: je man behagen doe je als volgt: koop een fluorescerende bikini en een soort riem van glitterdingen en schudden met die kont! (blij dat te weten )
zondag 4 oktober
ben officieel 1 volledige week in Senegal: het voelt nog niet zo lang: ook al heb ik nog nie veel gedaan, heb ik veel om te verwerken en mijn ding ervan te denken
nog 27 dagen en mama en papa komen: ik kijk er al naar uit!
Oorspronkelijk plan: met Arama naar Ngor gaan (= deel van Dakar)
Feitelijk: dag met Fati, Adama, Arama en zus op Saras kosten: bus, overzet naar eiland (dat ik eigenlijk ni wilde bezoeken: heel toeristisch en niets te zien); eten daar (heel duur want zelf de vis vangen dat hebben ze mij nog niet geleerd); drinken (sucré natuurlijk: veel te dure, geïmporteerde cola of Fanta); bus terug
Besluit: Sara heeft problemen om neen te zeggen (maar wie wist dit nog niet natuurlijk ); langs de andere kant: ze begrijpen gewoon geen neen (of ze willen het niet begrijpen); neen, eigenlijk was het wel leuk: echt de toerist uithangen! Zwemmen in de zee (voor het eerst want ook al zit ik op 50 meter van de zee, op dit huidig moment, het is gewoon veel te gevaarlijk om in Guédiawaye te zwemmen); de vrouwen ouder dan 25 à 30 jaar zwemmen met kleren en al; jonge meisjes hebben een bikini met rokje of shortje erover aan; boottochtje naar en van het eilandje: met veel te veel mensen in veel te klein bootje en gas geven! ; zicht op het vasteland van Senegal sfeer
En ik heb andere blanken gezien (ik ben verre van een racist, maar nu weet ik hoe een buitenlander zich in sint-job voelt, mss dan met het verschil dat de meeste mensen hier nog NOOIT een blanke hebben gezien ); echte toeristen!
Nadeel: ik ben nog steeds het middelpunt van alle aandacht en mijn zusjes profiteren hier wel van (niet dat ik dat erg vind), maar die mannen: en staren en je taime en vous voulez me marier? En ik word er gek van!
Worstelen op TV: eerder dansen en chick-fight dat iets wat ik worstelen zou noemen, maar wie ben ik ?
ik heb vandaag proberen duidelijk te maken dat ik een Westers meisje ben met Westerse gewoonten, en dat ik voor mezelf kan zorgen: maar ik denk ni da ze het volledig begrijpen, maar af en toe eens alleen iets doen, kan deugd doen! En ook in Brussel of Antwerpen kan het soms gevaarlijk zijn en daar mag ik ook alleen komen é. De Senegalezen zijn supervriendelijk en wsl omdat ze iets van je willen of iets willen verkopen, maar ik kan goed vieze gezichten trekken en hou ze wel op afstand en als ik iets vraag of nodig heb dan zal er wel één zijn die wil helpen
heb blijkbaar op zee-egel gestapt op één van de stenen in de zee (ik dacht het gewoon een scherpe steen was): want de schoondochter heeft zonet 6 minuscule stekeltjes uit mijn rechtervoet gehaald: ik kan echt mezelf geen pijn doen; thuis zou mama of wsl papa da gedaan hebben, maar hier: mijn nieuwe beschermengeltjes! Mijn dank gaat uit naar mijn persoonlijke dokter en chirurg: Oulimata
even mee met twee zusjes op pad geweest en ALLEEN een wandelingetje gedaan: marktje gevonden en pompelmoes gekocht: fruit, dat mis ik echt!
Normaal in namiddag afspraak met relais om huisbezoeken te doen, maar zij belde net: het is te warm verrassend! Ik heb het eigenlijk ni goe begrepen aan de telefoon: mijn Frans is ni geweldig maar dat van haar is ook onverstaanbaar dus geen huisbezoeken vandaag?
