Vervolg zondag:
skype mama en papa: het begint echt te kriebelen om terug huiswaarts te keren; plots terug chique kleren: Tabaski duurt blijkbaar voort; eten: brood + 2 patatten + vlees: met lepel = moeilijk! (vooral vet gegeten en onduidelijk welk deeltje van het schaap (ook vals gebit van oma schaap); voetbal op TV: mannen leven zich uit + probleemloos opgevolgd door romantische komedie: zelfde stoere mannen blijven aan TV gekluisterd
Weetjes: nieuwe matras (cadeau voor Tabaski) is natuurlijk voor gast: ik voel mij op n springkasteel; er wordt huiswerk gemaakt in dit huis (waar geen tafel laat staan n bureau te bekennen is en waar geen stille ruimte te bespeuren is: voor mij zou dit n onmogelijke opdracht zijn); langs 1 kant wil ik naar huis, naar mijn dagelijkse gewoonten, naar het bekende en de bekenden, maar langs de andere kant: 2,5 maanden samenleven met mensen dat schept een band en wat is de kans dat ik hier ooit terugkeer (oké, ik wil veel reizen (kandidaat-reisgezellen?), maar ik wil vooral ook veel verschíllende culturen zien en beleven: dus n beetje n tweestrijd…; aan het gebrek aan voor-mij-bekende-basisbeleefdheid wen ik nooit: gooi op grond ipv geef, bevel ipv vraag, gesjoemel en gewriemel met geld, eerst = eerst en op = op (survival of the fittest?), doe vooral geen moeite om n beetje stiller te zijn als iemand probeert te slapen; restanten Tabaski op dak gevonden: bebloed zand en bloedvlekken op muur; vrouwen mogen alleen in moskee na de menopauze; moslimman mag met katholieke vrouw trouwen, maar moslimvrouw moet een moslimman uitkiezen (als die niet door de familie wordt uitgekozen); ik ben blij in Europa geboren te zijn … mensen die open-minded zijn of kritisch of gewoon niet klakkeloos de regeltjes volgen, vind je hier raar of zelden

Maandag 30 november:
Uitslapen want niemand werkt vandaag: se réposer en uitrusten van de Tabaski; laatste huisbezoek bij mijn favoriete patiëntje (Khady) + openhartig gesprek met moeder: we hebben samen het gevoel dat Khady vooruit is gegaan in de korte periode dat ik met haar heb gewerkt en ik ben ervan overtuigd dat de moeder mijn tips en oefeningen zo goed mogelijk zal volgen. Het doet enorm deugd te horen en te zien dat mijn werk wordt geapprecieerd!; met Tenning op terrein: voorbereiden bezoek minister van ontwikkelingssamenwerking; avondeten: rijst met Tabaski-vlees (hoe ze het hier bewaren zonder koelkast: tis me n raadsel!) en notensaus: afwisseling smaakt altijd!
Weetje: container van Westen in straat = chaos verzekerd en verkopen die tweedehandsspullen: koelkasten, TV’s, weegschalen, sjakosjen, schoenen, kleren, speelgoed, …

Dinsdag 1 december:
Zijn we al december? De tijd vliegt…
Werken Arama: zij dacht: de laatste keer samen met Sara werken: ik zal voor deze speciale gelegenheid n uur te laat komen… ;-) Terug gewone kost: cheboudienne (ik begon het stiekem al te missen); naar houtbewerker om met hand en tand uit te leggen hoe een tafeltje en hoofdsteun aan de aangepaste zitschelp te maken: verbaal, gesturaal, visueel (technisch tekenen: ook al zo’n talent van mij…): donderdag zullen we zien of hij het begrepen heeft... ; hals over kop naar Thies: car rapide-septplace-taxi (n meevaller: véél sneller dan vorige keer: komt het doordat tante nonneke met mij meereist?); Luc (man Annemie) eindelijk ontmoet: leuke, spontane, vrolijke man!; beetje werken: mijn verslagen overlopen; spaghetti bolognaise: mmm!; reisplannen met Kathleentje zijn goedgekeurd door Senegal-experte; TV kijken in zetel: voel me hier meer thuis en op m’n gemak na paar uur dan tweeënhalve maand bij Bana; badkamer met stromend water om tanden te poetsen, licht in mijn kamer, bed voor mij alleen,rust en stilte (treingetoeter, djembés en natuurgeluiden op achtergrond; alleszins geen luide TV, gebrul of jengelende kinderen): dingen die sommigen onder ons als vanzelfsprekend beschouwen, zijn n wonder en openbaring voor mij! 

Woensdag 2 december:
Ontbijt: kaas, speculoospasta (Belgisch kado’tje dat mama en papa hadden meegebracht!), thee citroen, melk, … heerlijk Belgisch en weeral even geleden; beetje werken: korte evaluatie; Annemie is een echt mama’tje: verzorgt mij enorm en dat doet deugd! Voor de verandering niet alles zelf moeten beslissen en gewoon volgen: wat ben ik toch n kuddedier ;-) Genieten van tuin en vogeltjes; hond en kat als huisdieren (niet ondervoed, schichtig of opgejaagd)
Journéé internationale des personnes handicapées à Thies (reden van mijn bezoek): na uur vertraging eindelijk gestart met: toespraken, informatie omtrent IMC (mijn doelgroep) = hersenverlamming door orthopedist (duidelijke gestructureerde uiteenzetting) en dokter (veel beweging, veel geluid, maar weinig inhoud) en Annemie (terrein-ervaring), getuigenis ouders, bezoek foyer, ik word tot technicus gedoopt: zaal reorganiseren en PC bedienen; achteraf cocktail = receptie (frisdrank, cake en frituurhapjes); genodigden: pers, autoriteiten, ouders, grote publiek; opkomst: toch een 70tal mensen; terug naar Guédiawaye; bezoek voor mij: mama Khady (je weet wel: het schatje dat ik elke week zonder Bana heb behandeld): wat n leuke verrassing!: ze komt mij nogmaals bedanken voor zoals zij zegt: mijn emotionele betrokkenheid (ik krijg weeral n emotioneel momentje…) en mijn inzet (Khady is op die 2,5 maand veel vooruitgegaan). En ze heeft n kado bij voor mij: een houten senegalese dame die met een pot op haar hoofd wandelt: “dit is Khady die nu nog niet, maar hopelijk in de toekomst wel, kan lopen” oké, dit wordt me echt te veel… weigeren is onbestaande, ik geef mijn emailadres en vraag me op de hoogte te houden. Ik wandel nog n stukje met haar mee en geef haar n supergemeende knuffel als afscheid: wat n moeder, wat n familie, wat n kind!

Donderdag 3 december:
Plan: werken met Alima: toch niet! Vergadering waar alle relais op aanwezig moeten zijn (na opbellen van 3 relais krijg ik dit pas te horen) en waar zelfs mijn moeder Bana niets over gezegd heeft (alhoewel ze wist dat ik naar Alima ging om samen te werken…) : lijkt me allemaal top secret! Wel spannend…
Heb mijn wandelende kookboek, Coumba, geraadpleegd en recept Dieboudienne is genoteerd: eerste voorbereiding terugkomstfeest in Sint-Job is getroffen!
Werken met Tenning: 3 kinderen gepland, slechts 1 kind bezocht (ver weg = niet op wandelafstand, dus Sara betaald taxi heen en Tenning, na aandringen, openbaar vervoer terug.) profiteren, neen: dit is gewoon vanzelfsprekend: de toebab betaalt… ik moet me er bij neerleggen…; langs menussier voor evaluatie spoedoperatie tegen bezoek minister: het werk is af!: ongelooflijk maar waar!! Slechts schilderen en klaar is kees. Heb spontaan loslopend kind vastgegrabbeld en geplaceerd in stoeltje met tafel en hoofdsteun: ‘testrit’ geslaagd!; couscous met melk als vitaminerijk avondmaal

Vrijdag 4 december:
Laatste dag werken… helaas pindakaas! Ik heb er echt van genoten en vind t jammer dat t gedaan is. Afsluiter: werken met Binta (eerst (weeral) n uur gewacht; ‘ontdekking’ nieuw kindje, twee kinderen behandeld); feestje met relais: om 15u afgesproken om 16u was de eerste er: frisdrank en iets om te snoepen, kado’tjes gegeven: heb veel dankjewel gehoord!, tot zover de overeenstemmende beleefdheidsregels… de grote verschillen in beleefdheid zijn: een gegeven paard mag je hier wel in de mond kijken, vraag gerust om meer en nodig vooral snel al je vrienden uit om ook met open handen langs te komen… Cultuur? Gebrek aan opvoeding? Profiteren zit er ingebakken? Tis mij n raadsel! Gelukkig zijn dit uitzonderingen op de regel
Veel appreciatie en bedankjes gekregen: is voor mij al voldoende, maar heb ook kado’tjes gekregen: 3 Senegalese outfits (thuis niet direct te dragen ;-): 1 van Alima, 1 van Odette (2collega’s) en 1 van mère Bana. Vandaag was n dag vol emoties: langs 1 kant kijk ik er enorm naar uit om naar huis te keren, maar langs de andere kant ga ik alles en iedereen (oké: niet iedereen  ;-) wel n beetje missen… maar ik hou me sterk: traantjes op verschillende momenten in de ogen maar geen watervallen te zien. Anna, Arama en Odette zijn echt toffe madammen waar ik echt mijn gedacht tegen kon zeggen en die ik ga missen! Alima en Tenning zijn echte moedertjes, Mère Bana is mijn moeder hier en zorgde voor mij met alles wat ze in haar mars heeft en Binta is Binta: grote mond: veel blabla weinig actie: niet mijn beste vriendin. Afscheid gezin: Fati is nors maar helpt altijd als ze ziet dat ik knoei, Coumba is één van de weinigen waar ik echt een serieus gesprek heb mee kunnen voeren, Oulait is het tweede moedertje hier in huis: zorgzaam en attent, Yassin is lief maar stoort zich er ni aan om geld te ‘eisen’ want vragen kan je het ni noemen (maar ik mij dan weer wel aan stoor…): uiteindelijk kan ze het maar proberen! Daha is de meest religieuze, Mangore de serieuze en Ché de vrolijkste. Adama en Papa zijn de twee pubers in huis. Kleine Pape is de ontdekkingsreiziger, de tweeling zijn complementair en ontdeugend en Mouleye en Babacar zijn de ravotters. Oulimatta is mijn moedertje, mijn dokter, mijn zusje en mijn vriendinnetje hier in huis: als er eentje is die ik enorm ga missen dan is zij het!! Mariama, drie kinderen en man zijn stil, onopvallend (behalve als de twee jongste beginnen te wenen), maar aardig. En Mustafa (mijn favoriete gebuur) en de onderburen zijn gastvrij en oprecht geïnteresseerd (omdat ze n beetje een Westerse opvoeding hebben genoten?).
Naar yoff: afscheidsfeest Simon (oké: n beetje een ander caliber dan het mijne: in villa van An: van eerste secretaris van Belgische ambassadeur: mini-walking dinner, wijn, dansje placeren, plonsje in zwembad om 1u ‘s nachts, …); taxi terug naar huis want laatste nacht in bedje naast Adama slapen

Zaterdag 5 december:
Vandaag komt Kathleen!!
Rustig alles op het gemakje: ontbijt, inpakken, afscheid nemen

05-12-2009 om 13:18 geschreven door Sara