Af en toe krijg ik reacties uit het Belgenlandje en het is leuk om te weten dat meer mensen dan alleen mama en papa mijn blog lezen... maar voel je vooral vrij om ni alles te lezen! ik schrijf ook vooral voor mezelf om alles op n rijtje te zetten en het is mss ni altijd even interessant om te lezen ...;-) jammer dan! nog één ding: ik mis jullie allemaal super hard; je weet pas wat je hebt aan mensen als ze ni in de buurt zijn om op terug te vallen (beetje melig even) ;-)maar is wel waar!
Skype mama en papa: ik blijf me optrekken aan en energie putten uit onze gesprekjes ; linne heel even gehoord: ik mis je, zussie!
Ondertussen al woensdag 14 oktober: huisbezoeken Tenning en Annemie: altijd leuk om een tweede mening te hebben over de behandeling en aanpak van de kinderen; de relais doen hun uiterste best: ze passen toe wat ze geleerd hebben in hun opleiding en proberen verder te denken, maar ze zijn niet erg kritisch of open-minded. Dit is ook een cultuurverschil: op school hier wordt alles afgerammeld en gewoon opnemen, bij ons is er interactie en reflectie en zelfstandig oefenen achteraf. Zo leren zij hier niet zelf na te denken over hoe ze een situatie kunnen verbeteren of aanpassen. Ik weet ni of ik echt duidelijk ben in mijn uitleg, maar het is ook zo moeilijk uit te leggen als je het ni zelf hebt ervaren of gezien hoe het in Senegal (en in vele andere landen) werkt. Ook naar duurzaamheid is dit van belang: het doel is uiteindelijk dat de relais het project verderzetten samen met een oudercomité en plaatselijke projecten zonder Europese hulp. Maar momenteel zie ik dit nog niet echt gebeuren, want zij denken niet vooruit in de toekomst. (zit er echt niet in: plannen op voorhand ) Als één van de relais met mij op stap gaat, dan is zij eerder afwachtend totdat ik het heft in handen neem en totdat ik het kind of de ouders probeer iets aan te leren of duidelijk te maken. Ik hoop dat er zo veel mogelijk van wat ik zeg en doe, hier blijft hangen en dat ze er iets mee doen: hun kennis delen en uitbreiden om zo de kinderen beter te kunnen helpen en behandelen. Maar de wereld in 3 maanden veranderen dat zal jammer genoeg niet gebeuren ;-)
Vergadering relais en annemie en mélanie en président (van de wijk, niet van Senegal ): heb helft niet kunnen volgen, want ging over financiën en veel te snel en Wolof en Frans door elkaar. Wel geleerd: geld maakt hier wel gelukkig, zodra ze geld krijgen: lachen en zwanzen en zelfs een vreugde-dansje placeren ik heb me wat op de achtergrond gehouden: niet mijn plaats en positie om mij te bemoeien. Ik heb wel mijn schema wat proberen aan te passen: ik zou een 26-tal kinderen intensief willen opvolgen en er een verslag van maken achteraf, maar om dat te doen, moet ik een strakker plan hebben: ik ga nu 2 relais combineren op 1 dag (1 in de voormiddag en 1 als het warmst van de dag voorbij is: tegen 16u). dus mijn schema wordt wat voller: leuk! Zaterdag en zondag probeer ik wel vrij te houden zodat ik met de andere Vlamingen hier eens iets leuks of toeristisch kan doen
Allemaal mooi in theorie, maar dan ken ik de Senegalezen nog niet goed plan vandaag (donderdag): kinderen met Alima behandelen: om 9u bij haar thuis. Oké: op tijd vertrokken: verbazend maar ze moest wel weg (man van zus overleden). Haar voorstel: Sara doet slechts 1 kind vandaag en alleen. Maar Sara niet akkoord en neemt het heft in handen! Ik wil twee kinderen doen en zij moet mij voor ze vertrekt tonen waar ze wonen en aan de ouders voorstellen: Alima is akkoord en ik heb die 2 kinderen de behandeling van hun leven kunnen geven ;-) tijd genoeg. Soms was de communicatie met de ouders of de oudere zus wat stroef, maar ik denk wel dat ze de boodschap begrepen hebben en dat ze hun uiterste best zullen doen!
Ben door Vlaams koppel gisterenavond uitgenodigd om samen met Annemie in poep-chique hotel te komen eten. Heb mijn mooiste kleren uit mijn valies gezocht (nogal moeilijk want heb alleen slechte kleren bij ) en me snel even gedoucht. Hotel: de gewone te verwachten luxe die ik weeral even heb moeten missen: tafels en stoelen, mes en vork, een beker voor mij alleen, maar ook een Olympisch zwembad, zicht op zee vanop terras, live-muziek, ongelooflijk! Alleen zou ik zoiets nooit gedaan hebben, maar zo heb ik ook de andere kant van Senegal gezien (van het ene uiterste in het andere). Gastheer en gastvrouw: supervriendelijk en hebben getracteerd (was stiekem blij, want ik vreesde dat dit boven mijn budget ging..);-)vrienden van Annemie die elk jaar Senegal rond deze periode bezoeken want 3 jaar geleden is hun 23-jarige zoon hier overleden aan een longziekte die ni op tijd was behandeld. Zij komen elk jaar dit herdenken en een soort eerbetoon betuigen. Het toeval wil dat ik hier nu in dezelfde periode van het jaar in Senegal ben, ook als vrijwilliger en dat ik eveneens 23 jaar ben. En nog eens toeval: Frank Vandenbroecke is maandag onder mysterieuze omstandigheden overleden in Senegal (voorlopig zegt men aan een longembool, veel weet ik er ook ni over, jullie zullen wel beter op de hoogte zijn, er wordt vanalles gefluisterd: drugs, prostitutie, maar ik heb ni de indruk dat de senegalezen er wakker van liggen, eerder de Belgen hier aanwezig): maar hoeveel gelijkenissen zijn er mogelijk?. Beetje emotioneel en pijnlijk, maar warm ontvangst, vriendelijkheid en gezellige avond maakten dit ruimschoots goed! Taxi terug naar huis en voor het eerst wakker geworden vannacht niet goed wetende waar ik was en waarom ik niet in mijn eigen bedje lag een onderdrukt verlangen naar huis? (of gewoon naar mijn eigen bedje;-)
Weetje: heb het van betrouwbare bron eerst vernomen maar stond ook in Senegaleze krant: Senegalese minister van buitenlandse zaken (broer (in de ruime zin van het woord dus andere moeder zelfde vader) van mijn mère Bana) had afspraak met Hillary Clinton. Zij wilde een cheque geven voor ontwikkelingshulp ter waarde van een paar miljarden Senegalese francs. Toen de minister terugkeerde, beval president Wade om de cheque aan zijn zoon te geven. De minister weigerde en is nu afgezet door onze vriend Wade. De cheque is terug naar de Verenigde Staten: bye bye geldschieter!... Ik ben ni echt op de hoogte van de politiek hier maar lijkt me ni echt pluis
tot hiertoe heb ik jullie altijd vlijtig op de hoogte kunnen houden maar nu is het al even geleden... de verbindingsproblemen spelen me parten... maar dat wil niet zeggen dat ik heb stilgezeten! ik blijf alles neerschrijven voor mezelf ook om rustig alles op een rijtje te zetten en even te kunnen ventileren. ik vertel jullie al mijn indrukken (de goede en de minder goede), in het algemeen: geweldige ervaring, een aanrader voor iedereen om op deze manier een andere cultuur te beleven!
dus zet je rustig achterover en geniet mee van de avonturen van Sara in Senegal... (beetje zoals Tiny maar dan zonder de mooie prenten) ;-)
Skype mama en papa en hannes en anke: gezellige babbel en Hannes weet me altijd op te vrolijken! (net wat ik nodig had een portie onbezorgde thuis-vreugde en hannes-humor );-)PS: mama en anke zijn het fotogeniekst via skype
Wilde zwemmen in zee hier in Guédiawaye (niet te ver in zee want gevaarlijk door sterke stroming!), had Adama gevraagd mee te gaan; maar opeens ging het niet meer want er was geen tijd: verrassend, niet?: geen tijd! Er wordt een religieus feest georganiseerd vanavond (ik vroeg om hoe laat het begon en ze zeiden 17u maar tegen 19u is het begonnen Senegalees ritme het is een herdenking omdat de vader des huizes (de man van Bana) drie jaar is overleden (eigenlijk was dat tijdens de rammadan, maar dan hadden ze geen tijd om uitnodigingen te versturen). Er werden twee luidsprekers geïnstalleerd aan de overkant van de straat en een rechthoeking blauw tapijt van ongeveer 5 op 10 meter uitgerold. Er kwamen familieleden, vrienden en buren (of je de man had gekend of niet, maakt precies ni uit). De vrouwen zaten aan de ene kant van het tapijt en de mannen aan de andere kant. Ze droegen allemaal traditionele kleren en aan mij werd opgedragen een lange broek te dragen en een hoofddoek te lenen. Eerst bidden de mannen (die gaan naar de Koran-school, de vrouwen niet) zingend in het Hebreeuws: aachalasochalah aamachalisaaah (of iets in die aard) (en ze roepen luid door de microfoons (af en toe leek het alsof we aan het singstaren waren: zo vals!;-) De vrouwen weten niet wat ze zingen maar als ze iets kennen, zingen ze luid de klanken mee. Af en toe zongen ze samen, maar meestal zingen een paar mannen iets voor en de rest valt in of zingt iets anders erdoor (een mooie canon heb ik nooit gehoord) Soms begeleid door handgeklap of billengeklets of vingergeknip (alle handen in de lucht); erna allemaal op knieën (ik zonderde me even af) en zachtjes bidden naar het oosten, afwisselend rechtstaan en diep buigen, en op knieën zitten en hoofd op grond leggen; erna terug zingend bidden (ik snap niet goed de rang of volgorde van belangrijkheid: voor mij leek het alsof er een 4-tal belangrijkere mannen aanwezig waren, die samen met de zonen op de voorste rij zitten en afwisselend door de micro roepen, maar geen marabouth aanwezig. Samen thee drinken (eerst de mannen natuurlijk) en koekjes eten (=wijn drinken en hosties bij ons?). Lezing en vertelling Koran (in het Wolof dus onbegrijpelijk voor mij): wat ze moeten doen: mensen helpen en veel bidden. Erna slotwoord oudste zoon, Ché.
Weetjes: vrouwen die ongesteld zijn, mogen niet bidden; en een zwangere vrouw moet zo veel mogelijk binnen blijven, want als mensen in je ogen kijken als je zwanger bent (en niet getrouwd) dan brengt dat ongeluk; tussen 14u en 17u buiten komen, brengt ongeluk: de geesten dwalen dan buiten rond omdat de mensen binnen bidden en als je wordt gevangen door een geest, wordt je ziek! Zeker op vrijdag, want dat is het einde van de week. Man man man, hou je eens serieus bij het horen van zon verhaal (volgens mij: excuus om binnen te blijven en je te reposeren (zoals ze da hier zeggen)); school is gedaan als leerstof voor die dag gezien is (ook al geen vaste uren dus): ik zou hier gek worden: geen structuur of houvast in je dag
s Avonds met mère Bana naar Grande-maison (huis van haar ouders) waar familie die in België woont (ambassadeur van Senegal in België) op bezoek was (hij kende één Vlaams woord na 5 jaar in België te wonen: goeiedag, dan doe ik het hier al beter met mijn Wolof na 2 weken ). Gezellige sfeer (ik verstond weeral de helft er ni van, maar alleszins beter dan voor TV te zitten: senegaleze gezellige ambiance opsnuiven!), blijven eten: lekker! Vlees met frietjes en ajuinensaus en stokbrood: smullen maar! Leuk om met een beetje Westerse mensen te praten (ook al blijven het Senegalezen, zelfs in België behouden ze hun eigen cultuur en gewoonten. Alhoewel de jongste dochter blijkbaar wel naar een Vlaamse school gaat. Chique auto (Chevrolet) voor de deur: volgens mij zijn dit echt de rijke senegalezen. En heb ik het enorm getroffen bij mijn gezin. Kleine kinderen beetje opdringerig (vragen geld) en man die mij wil verkopen (maar mère Bana beschermd mij goed!);-)
Goed geslapen, en ik herinner me mijn droom nog goed: mama en papa kwamen op bezoek en hadden verse groenten uit tuin bij! (een onderdrukt verlangen dat boven komt?;-) beide geen geheimen: ik mis iedereen thuis en ik mis het om regelmatig groentjes en fruit te eten.
Vanmorgen: huisbezoeken Bana (ik moet stoppen denken dat ik alles kan veranderen hier: de ouders proberen wel, maar ik weet niet of ze alles begrijpen en of ze wel doen wat ik ze vraag als ik er ni ben en of ze het belang van de oefeningen wel snappen ik ben te idealistisch, denk ik, ik kan hun mentaliteit niet veranderen) alleszins doe ik mijn best, geef ik niet op en meer kan ik ni doen! Ik zoek een correspondent voor een hemiplege jongen hier (dus als je iemand kent die zijn Frans wil oefenen door bijvoorbeeld brieven te schrijven met een Senegalese jongen: bel me, schrijf me, laat me toch iets weten ) hij is heel functioneel en ik weet niet goed wat ik kan doen om hem te helpen (des te beter eigenlijk: ze hebben hier met het project al het mogelijke al gedaan, nu is het aan de ouders en aan de jongen zelf om het verder te zetten en te blijven oefenen!, maar wat ik wel kan doen is hem motiveren om zijn rechter arm te gebruiken: door bijvoorbeeld brieven te schrijven naar een Belgische correspondent)
Banaan gekocht: mmm: vitamientjes!
Bezoek project: one night in dakar (neen, geen one-night-stand in Dakar!)
in Pikine (mijn 4 nieuwe Vlaamse vriendinnetjes)
opzet: jongens uit arme gezinnen van op het platteland worden naar de stad (de buitenwijken) gestuurd om koranlessen te volgen, dit gebeurt ook wel echt, maar hun dag bestaat vooral uit bedelen en slechts een aantal uren koranlessen, het project wil dit een beetje verbeteren door ook andere lessen te integreren: Franse les en rekenen, maar ook gewoon activiteiten organiseren voor de kinderen: spelen of knutselen of
indruk: veel kinderen op kleine plaats (het huis van de marabouth, waar hijzelf en zijn gezin ook woont), weinig hygiëne, geen matrassen om op te slapen, weinig eten en kapotte kleren: confronterend en aangrijpend! De meisjes leveren goed werk (en zien ook echt resultaat, daarom is het ook leuk als het project kan voortgezet worden door andere vrijwilligers of stagiaires, om het resultaat ook te behouden.): ze hebben matrassen gekocht voor de talibees (de kinderen), ze hebben ervoor gezorgd dat een stal van de geiten werd omgebouwd tot extra slaapplaats, ze hebben de kinderen vooral ook een leuke tijd bezorgd en iets om naar uit te kijken elke dag. Want ondanks de erbarmelijke omstandigheden, waren de kinderen supergemotiveerd en ondanks dat ze het antwoord niet wisten: toch vinger in de lucht steken en superblij zijn als ze aan het bord mochten komen! De marabouth van het project is één van de betere zeiden de meisjes: hij laat blanken toe in zijn huis; hij laat toe dat de kinderen les krijgen, want bij de meesten is dat niet het geval, want hoe meer de kinderen weten en hoe meer educatie ze gekregen hebben, hoe zelfstandiger ze zullen worden in de toekomst en dat willen de meeste marabouths vermijden. Hij kocht ook echt iets voor de kinderen met het gebedelde geld: voor iedereen nieuwe kleren: een feest! Ik was diep onder de indruk van het enthousiasme en de motivatie van die Vlaamse grieten hier: met weinig middelen zo veel mogelijk proberen te doen! Een extra motivatie voor mij om door te zetten: ook al kan ik ni alles veranderen, er zal alleszins toch iets bij één relais of bij één ouder of bij één kind blijven hangen van al mijn werk hier! Ook even batterijtjes opgeladen in Westerse omgeving en met 4 andere Vlamingen (een koppel: Joris en Sofie die ook vrijwilligerswerk doen maar nog een project zoeken (kleuterschooltje en avondlessen informatica waarschijnlijk in Pikine) en 2 stagiaires: Tinne en Laura die wsl het project met de Talibees voortzetten). Ik ga zeker nog eens met hen afspreken als de 4 Vlaamse meiden straks terug naar huis zijn: samen de toerist uithangen of gewoon even langsgaan om te ventileren en beetje terug Westers te zijn ;-) zij wonen allemaal samen in een huis met een Senegalese conciërge en kuisvrouw en kokkin: luxe en Westers (een koelkast, een tafel, ). Bij mij is het echt back to basics. Dat heeft dan ook weer zijn voordelen dat ik echt wel de cultuur ten volle ervaar en sneller en beter integreer
Ik voel me steeds meer op mijn gemak en durf meer initiatief te nemen. Ik heb geen zin om altijd alles alleen te doen, maar dan hoef ik ten minste geen rekening te houden met iemand. Ik vind het ook lastig om steeds te vragen of er iemand meegaat met mij: ten eerste omdat zij zelf ook wel iets gepland hebben en ten tweede omdat ze dan altijd zeggen: oké, doen we, maar eerst dit nog even doen, en dan zit ik te wachten en dan duurt dat een eeuwigheid (alles op het gemakje é) en dan komt het er vaak niet van jammer, want dan heb ik ook mijn tijd zitten verdoen. Dus het is gemakkelijker om iets alleen te doen, maar ik ben geen eenzaat, zoals jullie allemaal wel weten! Ik mis een compagnon
Heb gisterenavond wederom alleen de bus terug van Pikine naar huis genomen en heb zelfs een klein wandelingetje op het strand by night gemaakt: er was niemand op het strand, alleen ik en het geluid van de golven en in de verte het licht van Dakar city en vele sterren aan de hemel: zalig genieten! Even rustig alleenzijn en nadenken of nog beter: aan niets denken kan toch deugd doen!
Langs ouderlijke huis van Oulimata gewandeld en even blijven plakken: heb broer ontmoet: leuke jongen en gezellige babbel (heeft gestudeerd en staat iets opener voor de Westerse cultuur en de verschillen). Sommige Senegalezen denken nog steeds dat de blanke een koning is die iets meer is dan een zwarte, dan zijn er ook anderen die de onderdrukking niet vergeten zijn en wantrouwig tov tubabs staan. Ik zou het liefst hebben dat iedereen mij als een gelijke beschouwt, maar ik moet me erbij neerleggen dat ik een attractie en bezienswaardigheid ben: alle kinderen gapen mij aan en roepen mij na, en de volwassen Senegalezen willen mij allemaal aan hun familie en vrienden voorstellen en stoefen met hun blanke vriendin. Aan mij om de gulden middenweg te vinden! Meegaan in hun doen om hen niet te beledigen en mijn dankbaarheid te tonen, maar af en toe afstand bewaren en op tijd neen zeggen.
Vreemde gewoontes hebben ze hier: kind van 4 jaar zit avondeten te eten op het potje en niemand die raar opkijkt...
Heb beloofd om met meisje uit de buurt te corresponderen als ik terug in België ben: Awa. Zij was ook op de herdenking zondagavond. Ik kwam ze per toeval tegen op straat en ben mee naar de markt gegaan. Alle Senegalezen zijn oprecht vriendelijk en ik ga een beetje van die samenhang, hulpvaardigheid, hospitaliteit en openheid meenemen naar huis om in België rond te strooien: behulpzaamheid en vriendschappelijkheid kunnen een aantal Westerlingen wel gebruiken.
Heb gisteren trouwens geld geleend aan mère Bana en ik had een beetje schrik dat zij er misbruik van ging maken. Maar geen nood: vandaag heeft zij het al terugbetaald (zonder dat ik er achter heb hoeven te vragen) en het is nu officieel bewezen: ik heb het enorm getroffen bij mijn gezin! Eerlijk en betrouwbaar en zij zien mij niet als een wandelende portemonnee of een vliegtuigticket naar Europa.
Net vergaderd met Annemie: leuk om even mijn indrukken in het Vlaams te kunnen ventileren tegen iemand die weet waarover ik spreek! Heeft boeken mee voor mij zodat ik een beetje kan lezen om de dode momentjes op te vullen: combi van serieuze dingen en ontspanning: thats the way I like it! Nog een keer samen overlopen wat nu juist mijn inbreng kan wezen: tot nu toe vooral indrukken verzameld en veel uitgetest en geprobeerd. Vanaf nu moet ik voor mezelf structuur in deze chaotische omgeving brengen stap voor stap maar komt in orde!
Was gedaan: ik deed de was en mère Bana spoelde en terwijl zij dacht dat ik het ni zag, waste ze mijn kleren nog een keer: is ze niet lief?
Nog steeds diarree
Huisbezoek met mère Bana: tante (ik dacht eerst dat zij het zusje was) zorgt enorm voor kindje: gewerkt op fijne motoriek, sociale interactie en spelsituaties
Skype mama, papa, linne en guy (lang geleden nog gezien, guy!): alles ok!
Zaterdag 10 oktober: Ondertussen al 2 weken in Senegal: lijkt nog helemaal niet zo lang, maar ik wil nog veel doen en veel zien en beleven!!
9u afspraak Tenning: 2 kinderen behandeld en 2 nieuwe kinderen (1 kind met een andere handicap dan Cerebral Palsy: groei- en motorische retardatie: ik ben geen dokter en ik weet niet alles, maar ik heb mijn meest kritische kijk boven gehaald en proberen de ouders wat advies mee te geven: voeding aandachtig opvolgen en veel stimuleren om te kruipen, stappen, zelf veel actief te zijn en te laten ontdekken (zij hebben hier de vreselijke gewoonte om elk kind aan de arm vast te nemen of op de rug te binden en overal mee te sleuren, maar zo leert zij natuurlijk nooit zelf te stappen: maar krijg dat maar eens uitgelegd )
13u: Bountou Pikine afspraak 4 Vlaamse meisje: Sofie, Silke, Sanne en Fieke; alleen bus gepakt en gewacht aan druk kruispunt: duizendenéén maal aangesproken geweest (bedelaars, verkopers, gekken, ) voelde me ni echt op mn gemak was blij om meiden te zien!
Dadelijk taxi afgepingeld (van 20000 naar 11000 francs) om naar Lac Rose te gaan: 45 km ongeveer, veel file en verkeerchaos getrotseerd: gelukkig hadden wij een luxe-voiture met airco zodat de ramen dichtkonden: verkopers slaan letterlijk rond uw oren met hun koopwaar, zeker als ze 5 blanke tubabs in taxi zien!
Aankomst Lac Rose (niets roos te zien, lac blue dan maar?) : dadelijk 10 gidsen rond taxi, 1 gids uiteindelijk heeft ons meegenomen en we hebben veel zout gezien en hij heeft ons een degelijke, interessante rondleiding gegeven: zoutmeer (5km lang en 800m breed) wordt steeds kleiner door klimaatsverandering, mannen met bootjes op meer en schrapen zout van bodem + met manden opvissen en in bootje scheppen, vrouwen aan zijde van meer maken stapels van zout; iedereen kan een stukje grond rond het meer huren om zout te komen scheppen en dan te verkopen (seizoensarbeiders dus); baviaan gezien (vastgebonden voor toeristen vermoed ik), dromedarissen gezien (ritje erop lijkt me maar niets ), bananenboom gezien (sara, zag eens bananen hangen ) ; artisanaal marktje (veel getrek en overtuigingspogingen om in hun kraampje te komen snuisteren (ik word echt gek van mensen die mijn schouder vastnemen en zij meeleiden, aaaah!) (leren afpingelen: andere meiden gaan volgende week naar huis en zijn al ervaren afpingelaars: eerst toegekeken, daarna zelf poging gewaagd: heb al wat souvenirs ingeslagen, maar ik verklap nog niets ); gezwommen in meer: super zout dus, maar afspoelen in bronwater: zalig (maar!: tegen betaling deed man het (ongevraagd) en toen we onder onze bikini probeerden af te spoelen, profiteerde hij er gretig van om mee te kijken ) enfin: ik sta mijn mannetje hier wel! (mijn beruchte vieze blikken komen van pas en ik ben een kei in negeren); blijven eten: entrecôte met frietjes en 2 sprietjes wortel (wel lekker, maar waar halen zij hun vitamientjes toch vandaan?)
Taxi terug gereserveerd: zelfde man: was handig! + alleen car rapide in donker naar huis: het is gelukt! Ik heb direct een dame aangesproken en de meeste Senegalezen willen maar al te graag helpen!
Besluit: Vlaams praten is leuk en onder meiden op stap: altijd gezellig en een leuke babbel (deed super deugd)! Ook Vlaams horen spreken is geweldig: gewoon kunnen luisteren en begrijpen wat ze zeggen ;-) jammer dat zij volgende week al naar huis gaan, maar er zijn 4 andere Vlamingen bij hun project nu, dus ik blijf ni alleen hier: een koppel dat vrijwilligerswerk doet en twee studenten die stage lopen
Stoefen met mijn souvenirs durf ik hier ni, omdat zij dan gaan vragen hoeveel het heeft gekost en dat is wederom een fortuin voor hen, dus bespaar ik hen (en mezelf) de confrontatie.
Nog steeds diarree + mijn nachtrust lijdt er een beetje onder ontdekt dat ze hier om 3u s nachts nog met het halve gezin film zien: Transformers: had helft gemist en in het Frans: dus heb er ni veel van begrepen
Zondag: niets te doen vandaag: wederom me réposer
Spelletje mens erger je niet gespeeld met Yassin (die geen Frans spreekt, dan maar met gebaren duidelijk maken wat ik wil: lukt me aardig); helpen koken met Adama
Voor een feest maken zij zich uitgebreid op: maquillage met felle kleuren (die volgens mijn bescheiden mening niet bij elkaar passen), henna op de nagels van handen en voeten in allerlei creatieve fantasierijke vormen, (oerlelijke) schoenen, haren en natuurlijk kleren met veel glitter en gouden juwelen helemaal mijn ding, zoals jullie wel begrijpen. Bij hen is het plaatje compleet en past het geheel, maar ze willen mij hetzelfde aansmeren: maar da pakt ni, zenne!
Na een poging om mijn kapsel om te toveren tot een Senegaleze coupe: gefaald want mijn haar is te glad en het vlechtje blijft gewoon ni zitten s avonds geprobeerd en s morgens was het al verdwenen (het is trouwens bevestigd: bij hun is het mooi en staat het prachtig, bij mij is het vreselijk: een te groot contrast met mijn blanke hoofdhuid)
Met Oulimata op pad: henna kopen en naar haar ouderlijke huis (schuin over mijn nieuw huis); vloeistofje en wit poedertje mengen en voilà: smeren maar! Met een tandenstoker een figuurtje tekenen en even afspoelen in water en klaar is keer: afwerken met doorzichtige nagellak (voor de glitters natuurlijk!) mooi, niet?
Als ik mijn nagels laat doen op marktje, kost mij dit 500 francs. Omdat Oulimata dit heeft gedaan bij mij, heb ik aangeboden haar te betalen, maar zij wilde niet: is ze niet lief? En niet-profiteur! Dus heb ik twee zakjes chips voor haar en de kinderen gekocht.
Oulimata neemt me verder op sleeptouw (ik vind het ni erg, want ik heb haar proberen uit te leggen dat voor de TV zitten iets is wat ik thuis ook kan doen en zij begrijpt mij zowaar): bezoek aan huis van man (die in Frankrijk zit om geld te verdienen en om daarna rijk terug te keren the French Dream )
Van de gelegenheid gebruik gemaakt om de familiale banden in de familie en het huis te begrijpen: wat ik tot nu toe weet: huis wordt gehuurd door: familie beneden, mère Bana, Oulimata, oude alleenstaande man, familie boven. Oulimata heeft 3 kinderen, broer van Oulimata heeft 1 zoon (vrouw woont in Casamance): Babakar (die echt de laagste in rang is hier en ieders slaafje is, maar guitig gezichtje en ondeugend, net te oud om met de kleintjes te spelen en te klein om met de groten mee te kunnen: als er iemand is die ik meeneem naar België dan zal hij het worden;-) ) en Oulimata heeft geen co-épouses; man van mère Bana is overleden, Bana heeft 4 zonen (1 woont niet hier in huis, Ché, Daha en wie is de vierde?) en 4 dochters (1 woont in Saint-Louis, Oulait, Coumba en Fati: Oulait heeft 2 kinderen: Pap en Adama (mijn bedpartner) en Coumba heeft 1 kind (Pap)). Verder woont hier ook: Yassin (de zwangere dochter van broer van Bana) en is hier ook vaak: onbekende naam met ringbaardje: ik denk nog een Pap (verpleger = zoon van dochter van zus van Bana). Ben ik nog iemand vergeten? Wsl wel
Hartelijk ontvangen in huis van familie van Oulimata (waren bijna gedaan met eten maar wilden toch delen, heb gezegd dat ik bij Bana zal eten en moest beloven een keer terug te keren en te komen eten: ze aten aan tafel (oké, de salontafel maar al iets meer westers!): moeder, zoon 2, dochter met twee kinderen en zwanger.
Doordat ik buikproblemen heb, heeft mère Bana aangeboden iets speciaals klaar te maken: rijst, met lait caillé (soort yoghurt: lekker!) en veel suiker (wat had ik anders verwacht). Ik moest het wel zelf gaan kopen, en echt lekker vond ik het geheel ni maar enfin: ik hoop dat het werkt en dat ik niet meer naar de WC moest spurten Vroeg gaan slapen: zelfs het kleinste kind blijft op tot een gat in de nacht en ik lig om half 12 in mijn bed (is dus vroeg hier, want avondeten pas om 22u30). Om 1u toch nog naar WC moeten spurten (Daha en 5 vrienden nog steeds TV aan het kijken, niet te missen dat hij tot de middag in zijn bed ligt: zou niets voor jou zijn, é papa!)
Ontbijt: toch nog choco over: verrassend, maar ik heb ervoor genoten!
Vertrokken naar Alima voor afspraak Arama: 2 kinderen bezocht nadat ik bijna een uur op haar gewacht had (maar ik begin er stilletjes aan te wennen). Eerste kind: mentaal enorm geretardeerd en niet veel toekomstperspectief: positioneren en mobiliseren als doelstellingen. Jammer genoeg zie ik hier veel van deze soort kinderen: de hulp komt al te laat: in ons luxe-landje kom je dit nooit tegen, omdat wij van kleins af aan zorg geven en proberen te stimuleren, maar als je hier een kindje van 8 jaar ziet waar niet veel naar omgekeken wordt, dan zie ik veel verkortingen en niet veel mogelijkheden meer om te verbeteren en om iets van dagbesteding aan te leren. Tweede huisbezoek: kind van 9 jaar: quadriplegie en kan niets zelfstandig doen (zelfs niet rollen), kan wel duidelijk maken wat hij wil en een beetje grijpen met 1 handje. En wordt super verzorgd door broertje en zus die amper even groot zijn!! Heel emotioneel momentje: broer sleurt rolstoel door zand, de modder, de bulten en deuken, door smalle doorgang naar de straat zodat het gehandicapte kind mee kan spelen (of alleszins kan kijken hoe de anderen spelen en zo ook een beetje sociale interactie heeft). Je kan zo zien dat deze mensen het niet gemakkelijk hebben, maar zij doen alles voor hun kind! Wat een verademing! Ik heb het broertje proberen duidelijk te maken dat hij heel goed bezig is: schouderklopjes, duim omhoog, : hij zorgt ervoor dat het kind een leven heeft en niet de ganse dag gewoon ergens op de grond ligt: echt mooi om te zien! Zelfs als ik bezig was met oefeningen te doen, was de broer niet weg te slaan van mijn klein patiëntje: heel de tijd zijn hoofd vasthouden en meehelpen met de opdrachten die ik hem probeerde te laten uitvoeren: proberen te draaien, op buik te liggen,
Mijn eigen buikje nog niet helemaal in orde, maar tot hiertoe geen pamper meer nodig ;-) nee, zo erg is het nu ook weer niet: gewoon krampen en blij als er een WC in de buurt is.
Thee drinken: weeral de rang die naar boven komt: eerst de moeder en de gast (ik dus), dan oudste zoon, dochter, en als laatste pas het kleinste kind. Super beleefd en behulpzaam, maar wat ik als basisbeleefdheid beschouw, is dag en nacht verschillend: TV wat zachter zetten als ik in ruimte naast woonkamer probeer te slapen of gewoon al niet meer roepen of luid ruzieën (dat kunnen ze goed: roepen en tieren (temperamentvol noemen ze dat zeker?);-)
Belwaarde gaan kopen: 10000 francs gewisseld (= 15 euro, maar in hun ogen ben ik miljonair: ik durf zon briefje ni te laten zien aan mijn familie ); vriendelijke mensen en iedereen kent wel iemand in België: een vriend of familielid
Ik heb ook een uitgebreide apotheek bij en daar maakt iedereen gebruik van: Dafalgan en ontsmettingsmiddel wordt bij de vleet gebruikt: ooit zal ik eens moeten zeggen, dat mijn voorraad niet onuitputtelijk is maar gelukkig neem ik (bijna) nooit iets van medicatie (zelfs voor mn buik wacht ik nog tot vanavond, voorlopig veel water drinken)
Komt net een ijskarretje voorbij (toeter toeter), maar heeft precies ni zo veel succes heb nog maar 1 persoon een ijsje zien eten, moet dringend achterhalen waarom: te duur? Of houden ze gewoon ni van ijs? Want het zijn wel thee-drinkers
Heb trouwens grootste insect ooit gezien: supergrote kever met nog grotere voelsprieten en baby-kevertjes zijn ook gespot insecten genoeg hier oorwormen, spinnen, andere soortgenoten
Wandelingetje op strand (nu begrijp ik waarom het gevaarlijk is om te zwemmen: super grote golven en het water trekt terug met een enorme kracht! Geweldig om te zien maar liever niet te ver pootje baden + ijsje gegeten! Man, dat heeft gesmaakt. (1000 francs: maar dat durf ik hier niet te zeggen, das een fortuin ) ik heb het ijsje binnen in de winkel opgegeten (de enige echte winkel hier in de buurt), want daar was airco en zo smolt mijn ijsje net iets minder snel.
Volgens Senegalese ritme: heel vroeg opgestaan: om 8u! alleen naar bank geweest: no problemo! Vele helpende handen als ik de weg ni wist ben zonnecrème kwijt en langs verschillende farmacieën gegaan, maar zij verkopen dat natuurlijk niet want er is hier geen enkele tubab te bespeuren.
Om 10u: afspraak Anna: op tijd! en 3 kinderen gezien; veel gewandeld en veel wateroverlast/overstromings-problemen gezien: huizen onder water: mensen zijn verhuisd als ze de mogelijkheid hebben, de rest blijft zitten in de miserie!
Middageten: lekker en ik heb voor het eerst geprobeerd om met mijn handen te eten: rijst en saus tot balletje kneden, en proberen in je mond te steken zonder helemaal vol te hangen. Dit laatste lukt me niet zo goed: hele gezicht vol saus en 2 armen ook ik zal er ooit wel in slagen! Oefening baart kunst
Skype met Sabrina en Jasper: eerst had ik geen geluid en heb ik veel verteld tegen een computer die niet reageerde (Sabrina en Jasper typten hun boodschappen maar met de vertraging door de lange afstand, was dit niet gemakkelijk); na lang proberen: dankje wel, Jasper voor de moeite!: toch erin geslaagd om microfoon te installeren en te kunnen babbelen: gelukkig maar, want ten eerste moest mijn nieuwe familie hier wel denken dat ik gek was geworden: tegen de PC praten die niets terug zei en ten tweede: Sabrina is toch de grootste babbelkont van ons tweeën! Alles zijn gewone gangetje in België: tenzij jullie iets voor mij verzwijgen? Niet doen é (ook over de minder leuke dingen wil ik alles weten en op de hoogte gehouden worden) Iedereen heeft het druk druk druk met werkof school of stage. Het weer is Belgisch: de zon of warmte opsturen zal nogal moeilijk gaan, maar ik blijf proberen! Hier nog steeds alles op zijn gemakje: ik ga helemaal ontstrest wederkeren naar ons Belgenlandje.
Heb een echt origineel authentiek vlechtje in mijn haar: zij doen normaal heel je hoofd zo strak tegen je schedel, maar bij mij zou da echt geen zicht zijn dus neem ik genoegen met eentje
Nog een huisbezoek met Bana: heel functioneel kindje met gemotiveerde en geïnteresseerde mama; hier kan ik zeker mijn ding bij doen! Stimuleren, activeren, de maximale mogelijkheden van het kind proberen te achterhalen. Leuk en ik kijk al uit naar onze volgende visite!
Ik ben moe!! Ik zou nu al kunnen slapen ik ga vanavond dan ook vroeg in mijn bedje kruipen
Cadeautje voor hele familie gekocht: reuze pot choco! Ik kijk er al naar uit om iets anders op mijn brood te hebben dan boter aangenomen maar als vanzelfsprekend beschouwd: geen dankjewel of niets. Vreemde mensen die Senegalezen.
Vroeg gaan slapen
Vreselijke nacht: veel te warm (elektriciteitspanne dus bye bye ventilator); veel wakker geworden want mijn ergste nachtmerrie is terug: de verwachte maar ongewenste reizigersdiarree (net toen ik dacht dat ik een echte Senegalese was geworden en dat mijn buik overal tegen kon)
s Morgens ontbijt: centimeters dikke laag choco smeren ze hier op hun brood: ik denk dat we welgeteld 1 dag toekomen met mijn grote pot. Afspraak Alima: 2 kinderen bezocht, gelukkig maar want wat was ik blij om terug thuis te zijn: een WC! De typische buitenlandersziekte blijft me parten spelen. Goed gegeten en even een dutje gedaan: voel me nog altijd belabbe-kakt (mooie woordspeling;-) maar het gaat redelijk zolang de WC niet te ver wegloopt of ze niet bezet is. Verdere details zal ik jullie besparen
Vava is vandaag 8 oktober exact 1 jaar overleden (en ik heb het nog steeds moeilijk om dat te zeggen of te typen zoals nu). Ik mis hem ook heel hard, maar ik beschouw hem een beetje als mijn beschermengeltje dat over mij waakt (mss naïef en kinderachtig, maar het stelt me enorm op mijn gemak: wetende dat er iemand hierboven ergens is die ervoor zal zorgen dat ik veilig en wel terug naar huis keer)
Ik mis iedereen superhard maar ik heb me al heel sterk gehouden (al zeg ik het zelf). Af en toe een moeilijk momentje, maar mss gelukkig dat ik niet tegen mijn nieuwe familie hier dit kan zeggen, want ik zou huilen als een klein kind en niet meer stoppen, denk ik;-)Overlaatst zag ik een vliegtuig over vliegen en dacht ik: zat ik er maar op en bracht het mij maar naar huis
Maar denk nu nie dat ik het hier ni leuk vind é! Dit is iets wat ik maar één keer meemaak in mijn leven en ik geniet ervan. De twee Vlaamse jongens in Yoff doen wel ongeveer hetzelfde (zij doen stage hier in Dakar), maar helemaal hetzelfde is het niet: oké, zij hebben de luxe en de meer westerse gewoonten nog. Maar ik ben volop bezig de echte Senegaleze cultuur en gewoonten te ervaren! Die luxe heb ik erna nog om naar terug te keren: wat mogen wij ons gelukkig prijzen hoor! We zijn in het goede land en in de goede omstandigheden geboren onze gezondheidszorg, onze winkels, ons werk , Niet dat het hier slecht is (wel helemaal anders), ze kennen hier ook niets anders, maar ik ben toch blij dat wij thuis gewoon naar de winkel kunnen gaan en kopen wat we willen en dat wij, als we een gehandicapt kind hebben, allerlei instanties hebben om op terug te vallen. Als ze hier vragen hoeveel een vlucht naar België kost, durf ik het bijna niet te zeggen: dat is een fortuin voor deze mensen. Ze vragen mij hier ook steeds waarom het zo moeilijk is om een visum in België te verkrijgen als Senegalees en dat terwijl ik, als Belg, toch wel in Senegal binnen mag! Tjaaa, weet ik veel
Gisteren vroeg Oelimata hoeveel mijn tatoeage had gekost: ik heb eerlijk de prijs gezegd en zij viel bijna achterover: ik zag ze zo uitrekenen hoeveel jaren ze haar kinderen daarvoor naar school kon laten gaan Wederom een beschamend momentje
Nog een paar indrukken: keuken: 1 gasvuur (stel je een groot kampeervuur voor), 1 pot en alles samen; afwas: wordt gedaan als je iets nodig hebt dat vuil is; WC: gelukkig geen Franse in mijn huis, maar jammer genoeg geen WC-papier, maar emmer met water om linkerhand achteraf af te wassen; op elke hoek van de straat een boetiek waar ze boter, choco, chips, en andere zoetigheden verkopen; veel kraampjes op straat met nootjes, groenten, gebakken maïs, het weinige fruit dat ze hier hebben, ; veel kappers, meubelmakers: hout of ijzerbewerkers, vele scholen, vele moskeeën; veel zand, weinig verharde wegen; veel vliegen, veel zon, veel graden Celsius!; in elk huisgezin minstens 1 ventilator en verschillende strooien waaiers om te wapperen als verfrissing; kleren van de vrouwen: doek rond lichaam wikkelen; douchen: kleed uitdoen, douchen (blok zeep en geen washandje: wel soort ajuinennetje om te schrobben), handdoeken kennen ze ook al nie: laten drogen in de warmte; Westerse kleren is helemaal in, maar voor feest wel typisch Senegalese klederdracht; kleren voor goede doel van bij ons: worden hier op de markt verkocht!; soms leggen verschillende gezinnen samen om 1 persoon naar Europa te sturen om daar een container vol oude kleren, tweedehands spullen, te laden en hier te verdelen onder de gezinnen; koelkast: 1 voor de hele wijk; diepvries: idem dito: bevroren water te koop per liter in plastieken zakje voor 50 francs, dat doe je in een plastieken kan en water erbij: en even wachten en je hebt fris water!
Vanmorgen bewolkt en kans op onweer (zag ik op het nieuws), maar niets van gemerkt en nu zoals steeds bakken en braden.
Ik had het dus verkeerd begrepen: om 18u kreeg ik telefoon: nu afspraak om kinderen te bezoeken
Oorsponkelijk plan: 3 kinderen bezoeken; uiteindelijk gedaan: 1 kind bezocht en ruzie gemaakt in buurthuis (Tenning organiseert lessen voor adolescenten en vrouwen die ni naar school gaan of zijn geweest in het plaatselijke buurthuis; les in Wolof schrijven, seksuele voorlichting, organiseren van activiteiten, gezondheids-informatie-sessies, ; in buurthuis waren ze reeds aan het afsluiten maar er was een discussie aan de hand (achteraf bleek het om 2 co-épouses te gaan (twee vrouwen die dezelfde man hebben))
Nieuw weetje: een man mag maximum 4 vrouwen hebben! Gelukkig maar: stel je voor: nog meer vrouwen onder één dak
Kind was arm, maar ouders bedoelen het goed + waren super dankbaar en heb cadeautje gekregen: apennootjes, mmm
Terug naar huis: voor het eerst alleen in het donker op stap: niets gebeurd: ik ben nog heel
Titanic op TV, maar ik heb één van mijn zusjes computerlessen gegeven (zij was eigenlijk vooral geïnteresseerd in msn, maar enfin )
Uitgeput gaan slapen: nog steeds zelfde bedpartner (ik ben heel trouw), die mij af en toe half knuffelt s nachts of s morgens ineens dicht tegen mij aan ligt: een hechte band hebben ze hier allemaal! Een deur gaat hier nooit dicht (behalve de WC-deur), s avonds lig ik in bed en vlak naar mijn deur zitten ze allemaal TV te kijken en geweldig mee te leven met actie, drama, romantiek,
Vroeg opgestaan: eerst met Bana 1 kind bezocht; erna met Odette eentje: ver weg (clando tot waar hij kon rijden en dan stappen tot ver in de woestijn: geen elektriciteit, geen water alleen regenwater, huizen half afgewerkt moeder verstoten door familie, alleenstaand, 3 kinderen waaronder 1 gehandicapt dat natuurlijk als laatste eten krijgt omdat het de minste overlevingskans heeft; moeder trekt af en toe met gehandicapt kind naar stad om te bedelen (zo heeft ook dit kind zijn rol en nut..) schrijnend en confronterend
Terug naar Odette en blijven eten: iets meer westers: ze zijn katholiek (ik ga zeker een keer mee naar de mis hier ); heel gastvrij en vriendelijk! Zoals de meeste Senegalezen!!
Leuke anekdote: grote kleine kinderen hier in het verkeer: de autos (of beter de rijdende wrakken) hebben bijna allemaal zon toeter zoals kindjes bij ons op hun fiets hebben: zo een elektrisch klein bakje op je stuur met verschillende knopjes met verschillende geluidjes en geen geduld (alles op het gemak hier in Senegal behalve in het verkeer: chaos en ik eerst = de regel! Panne: gewoon in het midden van de weg blijven staan, en als je geluk hebt even duwen tot aan kant; taxi ziet klant: gewoon alles dichtgooien; afslaan: pinkers nog nooit van gehoord; deur: vasthouden zodat ze er niet afvalt; wielen: je mag van geluk spreken als je er 4 hebt;-)
tussen de elektriciteitspannes en verbindingsproblemen door: ik leef nog!
Leren was doen op ambachtelijke wijze: pijn (aan de polsen) is fijn!
Beetje les in Wolof gehad: snap er niets van! Echt veel te ingewikkeld.
Afspraak met relais (had iedereen opgebeld) om 16u bij Alima; om 16u stel ik eindelijk aan Bana voor om te vertrekken en zij zegt: dadelijk, na half uur: ze gaat bellen naar Alima of de anderen er al zijn: er is nog maar één relais daar (Arama), na nog eens een half uur vertrekken we eindelijk: avec car rapide en stukje wandelen (onderweg komen we weer 101 bekenden tegen); aangekomen bij Alima nog steeds maar 1 relais te zien: de rest druppelt één voor één binnen, behalve Thening: zij belt mij later op om te zeggen dat ze het vergeten was (man man man, wat n patience moet je hier hebben!: ik had amper 3 uur voor onze afspraak gebeld om te vragen of het voor haar paste ); terugweg gewandeld: warm warm warm
Met mama en papa geskyped: leuk en emotioneel mn batterijtjes terug op kunnen laden!
Op tijd opgestaan: om 9u een afspraak met Arama, gevraagd aan Bana hoe laat ik moest vertrekken: 9u of kwart na 9 zei ze! Nie te missen dat ze hier allemaal te laat komen op de afspraken
Wij dus te laat maar Arama nog later: gewacht bij Alima
Vertrek Arama: 3 kinderen behandeld: ni gemakkelijk: je hebt amper plaats om te werken; als je gelukt hebt, wordt er snel een matje op de grond gegooid en kan je daarop werken; ouders zijn vaak ni thuis maar oudere zus of grootmoeder wel; restant van regenseizoen-miserie gezien: overal plassen in combi met veel vuilnis en ondergelopen huizen als gevolg van de overvloedige regen; alle kinderen roepen: bonsoer, toebab! Op hun beste Frans en Wolof (bonjour, blanke!)
Heb appelsien gekocht: een groene: zuur maar heeft enorm gesmaakt: vitamientjes die ik al lange tijd ni geproefd heb!!
Terug naar Bana en bij familie blijven eten: had geen honger, maar zij blijven aandringen! Snappen zij nu echt ni dat ik met deze warmte minder honger heb en vooral veel dorst; ik moet echt leren neen zeggen want ik eet gewoon om anderen te plezieren en om ni onbeleefd te zijn: ze proppen mij vol met allerlei vettigheden en zoete drankjes, want als je dik bent, dan heb je het goed en zij willen mij dik naar huis sturen: teken dat ze goed voor mij gezorgd hebben
s Avonds afgesproken met Simon, een vlaamse jongen (via Annemie leren kennen); Bana wil me niet laten gaan tenzij Annemie het goed vindt: dan is het Annemies verantwoordelijkheid en nie de hare als die boze belg mij iets aandoet! (overdreven beschermend want zij zijn verantwoordelijk voor mij)
Mère Bana en oudste zoon hebben mij letterlijk tot in de Viavia gebracht (alleen is dat veel te gevaarlijk)
Super gezellig en batterijtjes terug op kunnen laden: even verstaanbaar Frans en VLAAMS horen en praten. Gegeten met Simon en Ruben (twee vlaamse jongens: één doet stage op de Belgische ambassade in Senegal en de andere doet zijn thesis-onderzoek hier ivm vluchtelingen (antropologie studeert hij); ook Franse dame die een beetje gek is en huisbaas ontmoet: toffe mensen die de Westerse cultuur beter begrijpen! (een vork: hoe ziet dat er ook weeral uit?); erna iets gaan drinken in Viavia: Christa, de Vlaamse eigenares, was daar en met Amerikaan Sean, Kris de mede-eigenaar en mijn twee nieuwe Vlaamse vrienden tot 1u gezelschapsspelletjes gespeeld; bij Simon blijven slapen: groot bed, luxueuse badkamer: spiegel, wc-papier,
Vroeg opgestaan en om 8u taxi genomen (Simon heeft in mijn plaats gepingeld want dat is toch een kunst die ik nog ni onder de knieën heb!)
Afspraak Thening: ziek, belde een uurtje nadat we hadden afgesproken
Terug naar Bana: helpen koken
Skype moemoes en vava: leuk en ik hoop dat ze er iets van begrepen hebben: ik heb vooral verteld en zij geluisterd: ik hoop ook dat ik niet te negatief ben overgekomen irritante ongelooflijk zenuwslopende elektriciteitspannes en verbindingsproblemen AAAAAAH! Zeker voor herhaling vatbaar!
Markt (na veel aandringen even buitengekomen: oké het is overdag echt wel veel te warm maar niets doen zit niet in mijn aard ) druk druk druk + feest gezien: muziek op djembé, kookpotten, en dansen maar: enfin: geobsedeerd schijnbaar gehypnotiseerd op en neer springen en benen alle kanten op zwaaien: geweldig intensief en volgens mij heel emotioneel geladen (maar als ik ernaar vraag dan noemen zij het zelf geconcentreerd naar de muziek luisteren)
Feest twee straten verder: voor de jeugd: ben gaan kijken met Adama en vriendinnetjes (en heb stiekem een paar danspasjes uitgeprobeerd); een cirkel van stoelen; kinderen en vrouwen; twee mannen: de DJs die ook vanalles roepen in micro (zij nodigen speciaal bepaalde mensen uit om te dansen); de jongens moeten langs de buitenkant dansen; en als de vrouwen dansen dan moet iedereen wijken; Senegalese dans = alsof er peper in uw kont zit of mieren in uw broek ; je springt recht als je zin hebt om te dansen en doet je ding vol enthousiasme en als je gedaan hebt dan haast je je verlegen terug naar je stoel; als ik het vraag, ontkennen zij het maar ik krijg het gevoel dat sommige bewegingen een betekenis hebben: veel heupbewegingen hebben volgens mij een seksuele bijklank
mss vergis ik mij volledig, maar een ander voorbeeld is dat een korte rok of zelfs lange broek dragen provocatief is (volgens hen niet, maar volgens alle buitenlanders wel): die heupen daar is iets mee
ps: je man behagen doe je als volgt: koop een fluorescerende bikini en een soort riem van glitterdingen en schudden met die kont! (blij dat te weten )
zondag 4 oktober
ben officieel 1 volledige week in Senegal: het voelt nog niet zo lang: ook al heb ik nog nie veel gedaan, heb ik veel om te verwerken en mijn ding ervan te denken
nog 27 dagen en mama en papa komen: ik kijk er al naar uit!
Oorspronkelijk plan: met Arama naar Ngor gaan (= deel van Dakar)
Feitelijk: dag met Fati, Adama, Arama en zus op Saras kosten: bus, overzet naar eiland (dat ik eigenlijk ni wilde bezoeken: heel toeristisch en niets te zien); eten daar (heel duur want zelf de vis vangen dat hebben ze mij nog niet geleerd); drinken (sucré natuurlijk: veel te dure, geïmporteerde cola of Fanta); bus terug
Besluit: Sara heeft problemen om neen te zeggen (maar wie wist dit nog niet natuurlijk ); langs de andere kant: ze begrijpen gewoon geen neen (of ze willen het niet begrijpen); neen, eigenlijk was het wel leuk: echt de toerist uithangen! Zwemmen in de zee (voor het eerst want ook al zit ik op 50 meter van de zee, op dit huidig moment, het is gewoon veel te gevaarlijk om in Guédiawaye te zwemmen); de vrouwen ouder dan 25 à 30 jaar zwemmen met kleren en al; jonge meisjes hebben een bikini met rokje of shortje erover aan; boottochtje naar en van het eilandje: met veel te veel mensen in veel te klein bootje en gas geven! ; zicht op het vasteland van Senegal sfeer
En ik heb andere blanken gezien (ik ben verre van een racist, maar nu weet ik hoe een buitenlander zich in sint-job voelt, mss dan met het verschil dat de meeste mensen hier nog NOOIT een blanke hebben gezien ); echte toeristen!
Nadeel: ik ben nog steeds het middelpunt van alle aandacht en mijn zusjes profiteren hier wel van (niet dat ik dat erg vind), maar die mannen: en staren en je taime en vous voulez me marier? En ik word er gek van!
Worstelen op TV: eerder dansen en chick-fight dat iets wat ik worstelen zou noemen, maar wie ben ik ?
ik heb vandaag proberen duidelijk te maken dat ik een Westers meisje ben met Westerse gewoonten, en dat ik voor mezelf kan zorgen: maar ik denk ni da ze het volledig begrijpen, maar af en toe eens alleen iets doen, kan deugd doen! En ook in Brussel of Antwerpen kan het soms gevaarlijk zijn en daar mag ik ook alleen komen é. De Senegalezen zijn supervriendelijk en wsl omdat ze iets van je willen of iets willen verkopen, maar ik kan goed vieze gezichten trekken en hou ze wel op afstand en als ik iets vraag of nodig heb dan zal er wel één zijn die wil helpen
heb blijkbaar op zee-egel gestapt op één van de stenen in de zee (ik dacht het gewoon een scherpe steen was): want de schoondochter heeft zonet 6 minuscule stekeltjes uit mijn rechtervoet gehaald: ik kan echt mezelf geen pijn doen; thuis zou mama of wsl papa da gedaan hebben, maar hier: mijn nieuwe beschermengeltjes! Mijn dank gaat uit naar mijn persoonlijke dokter en chirurg: Oulimata
even mee met twee zusjes op pad geweest en ALLEEN een wandelingetje gedaan: marktje gevonden en pompelmoes gekocht: fruit, dat mis ik echt!
Normaal in namiddag afspraak met relais om huisbezoeken te doen, maar zij belde net: het is te warm verrassend! Ik heb het eigenlijk ni goe begrepen aan de telefoon: mijn Frans is ni geweldig maar dat van haar is ook onverstaanbaar dus geen huisbezoeken vandaag?
