Eindelijk Adama zover gekregen om mee naar het strand te gaan (op ocharme 100 meter van het huis!!) om even een plonsje te doen: zalig! Zoals gewaarschuwd: hoge golven en stevige stroming terug in zee: superleuk, dit kan ik elke dag wel doen maar Adama zoals steeds overbeschermend (voor alle duidelijkheid: zij is 16 jaar maar precies een beetje verantwoordelijk voor mij als mère Bana ni in de buurt is, eigenlijk zou ik voor haar moeten zorgen, maar ik speel het spelletje een beetje mee zodat ook zij haar taak kan vervullen. Om de 5 seconden roept zij luid: Sara, viens! Cest dangereux maar zij kunnen ni zwemmen en durven ook ni onder water met hun hoofd om onder de golven door te gaan: en dat is nu net het leuke!!)
Supervroeg gaan slapen: moe en buik nog steeds niet in orde
Vrijdag 16 oktober: was gedaan: ik doe het helemaal niet zoals het hoort volgens hen, maar zij schrobben nogal: zo zijn mijn kleren versleten na 3 keer wassen ik was gewaarschuwd dat ik goed in het oog moet houden dat ik al mijn kleren ook terug aan de wasdraad vond achteraf en dat er niets verdwenen was, maar wederom een bewijs dat mijn familie te vertrouwen is: totnogtoe niets kwijt! Wel even een handdoekje, maar de mentaliteit is hier gewoon anders: alles is van iedereen (bijvoorbeeld allemaal uit dezelfde beker drinken) dus zij vinden het vanzelfsprekend dat ze mijn handdoek gebruiken
maar waar ik het wel een beetje moeilijk mee heb: niemand heeft hier zijn eigen plekje om even alleen te zijn. Er zijn drie slaapkamers: 1 voor de oudste dochter en haar kinderen, 1 voor de oudste zoon en ik heb dus het grote tweepersoonsbed in de derde kamer (nu al een tijdje zonder bedpartner en voor mij alleen: ik heb voorgesteld dat er iemand mag bijliggen, maar dat is hier beleefdheid: het grote bed is voor mij, de gast (volgens mij moeten er nu 5 anderen op de grond slapen ) maar ik heb geen kast om iets in weg te steken en af en toe liggen mijn schoenen plots ergens helemaal anders. Ik kan net rond mijn bed stappen (zo klein is mijn kamertje of zo groot is mijn bed: tis hoe je het bekijkt); er staat één grote kast in de kamer waar alle kleren van het hele gezin in steken: s morgens komt iedereen even binnen om kleren te nemen en s avonds van hetzelfde: heel gezellig; omkleden gebeurt ook in mijn kamer en als ik me omkleed dan doe ik dat onder een rokje, maar blote borsten heb ik hier al genoeg gezien, dus als zij de mijne zien dan is dat dan zo maar wees gerust: thuis zal ik me terug aanpassen ;-)
vertrek busritje zonder bestemming: gewoon een beetje rondrijden en uiteindelijk in Yoff (bij de ViaVia) aankomen; ben uiteindelijk in Dakar centrum beland (na 3 uur oververhit en overvol buszitten); kathedraal bezocht en toeristische dienst gezocht (was te verwachten: 1 kantoortje toeristische dienst in gebouw van dienst toerisme, maar niemand aanwezig (hij was niet komen opdagen vandaag en niemand anders kon mij voorthelpen) dan maar geen info Veel aangesproken geweest door verkopers, even rondgewandeld maar bus naar Yoff genomen; even langs Simon, Ruben en Kris: Femke leren kennen (ook Vlaamse); story gelezen (roddels: altijd interessant! Karl Vanmalderen (docent sport aan Hogeschool Antwerpen, voor verdere roddels vraag aan Kathleen of Saskia: ni mn favoriete docent ) ligt blijkbaar uit de wedstrijd de beste amateur-kok van Vlaanderen ); winkels gezien waar ze borden verkopen (dat kennen ze dus toch in Senegal) ; naar Viavia: gezelschap bestaat uit 1 Waals meisje: Alexandra, 2 Amerikanen (Ruth en Joe), en voor de rest Vlamingen (Simon, Ruben, Laura, Maarten, An, Tinne, Sarah, Femke, Jolien, Kris en ik), naar strand + eten (groentjes!: aanvallen) + kampvuur + live-Djembé-muziek en dans (later ook zelf even een dansje gewaagd): supergezellig!!
Bij Simon blijven slapen (was n beetje zat, maar ik kan hem wel aan ook zoiets wat ik in België nooit zou doen: bij n relatief vreemde jongen blijven slapen (ja papa, in hetzelfde bed );-)
Ontbijt: mango en koekjes: mmm
Afgesproken met Sarah, Laura, Tinne, An en Maarten om Dakar te bezoeken: de oorspronkelijke hoofdstad van Senegal is Saint-Louis en Dakar is een beetje kunstmatig ontstaan, dus bestaat vooral uit kantoren en lelijke ambassades (muren met prikkeldraad); er valt ni veel te zien, maar de paar dingen die er te zien vallen wil ik zeker bezoeken, dus ik ga nog een keer terug (met mama en papa binnenkort?) Veel verkopers (ook plakkerig en fysiek: maar ik biedt weerstand en dan kijken ze eens verwonderd of lachen ze onwennig, maar ze druipen af!); broodje met kaas gegeten (kaas is hier voor de gewone Senegalees ook onbetaalbaar en melk is een poedertje: hoe ze hier aan hun voedingsstoffen komen is mij een raadsel ); AXA-bank is hier tres connu ; kathedraal, presidentieel paleis (niet te lang blijven staan of je wordt door zwaarbewapende soldaten weggejaagd, haven, treinstation, stadhuis, place de linpendance, marché kermel: stel je vooral niet veel voor ivm bijvoorbeeld Antwerpen al is dit 10 keer niets maar ik ben tenminste in Dakar geweest;-)
Bus terug en met Sarah gaan zwemmen in Yoff: direct een 10-tal mannen rond ons, maar het water was zalig en deed enorm deugd na een hete dag in Dakar
Naar huis: primeur in Senegal: regen en onweer: stiekem even op het terras gaan kijken: prachtig spektakel van licht en verbazend weinig donderlawaai
Vandaag zondag: tijd voor te réposer en wederom niets te doen uitslapen (voor zover dit mogelijk is in dit huishouden, voel me net thuis: papa die expres veel lawaai maakt zodat ik zou opstaan ;-)
Mijn zus met zoontje van 1 jaar is gestopt met borstvoeding geven: ze is naar de marabouth geweest en die heeft ervoor gezorgd (door de bidden en bezweren) dat het kind vanaf nu nooit meer aan de borst wil hangen we zullen zien wat het geeft in ieder geval: geloven doet veel: als de moeder het gelooft en zij stuurt die signalen naar haar kindje, en als zij meer andere voeding (pap enzo) geeft, dan zal hij wel minder erom vragen, maar zij zijn er wel van overtuigd dat dit allemaal te wijten is aan de toverkunsten van de marabouth
Af en toe krijg ik reacties uit het Belgenlandje en het is leuk om te weten dat meer mensen dan alleen mama en papa mijn blog lezen... maar voel je vooral vrij om ni alles te lezen! ik schrijf ook vooral voor mezelf om alles op n rijtje te zetten en het is mss ni altijd even interessant om te lezen ...;-) jammer dan! nog één ding: ik mis jullie allemaal super hard; je weet pas wat je hebt aan mensen als ze ni in de buurt zijn om op terug te vallen (beetje melig even) ;-)maar is wel waar!
Skype mama en papa: ik blijf me optrekken aan en energie putten uit onze gesprekjes ; linne heel even gehoord: ik mis je, zussie!
Ondertussen al woensdag 14 oktober: huisbezoeken Tenning en Annemie: altijd leuk om een tweede mening te hebben over de behandeling en aanpak van de kinderen; de relais doen hun uiterste best: ze passen toe wat ze geleerd hebben in hun opleiding en proberen verder te denken, maar ze zijn niet erg kritisch of open-minded. Dit is ook een cultuurverschil: op school hier wordt alles afgerammeld en gewoon opnemen, bij ons is er interactie en reflectie en zelfstandig oefenen achteraf. Zo leren zij hier niet zelf na te denken over hoe ze een situatie kunnen verbeteren of aanpassen. Ik weet ni of ik echt duidelijk ben in mijn uitleg, maar het is ook zo moeilijk uit te leggen als je het ni zelf hebt ervaren of gezien hoe het in Senegal (en in vele andere landen) werkt. Ook naar duurzaamheid is dit van belang: het doel is uiteindelijk dat de relais het project verderzetten samen met een oudercomité en plaatselijke projecten zonder Europese hulp. Maar momenteel zie ik dit nog niet echt gebeuren, want zij denken niet vooruit in de toekomst. (zit er echt niet in: plannen op voorhand ) Als één van de relais met mij op stap gaat, dan is zij eerder afwachtend totdat ik het heft in handen neem en totdat ik het kind of de ouders probeer iets aan te leren of duidelijk te maken. Ik hoop dat er zo veel mogelijk van wat ik zeg en doe, hier blijft hangen en dat ze er iets mee doen: hun kennis delen en uitbreiden om zo de kinderen beter te kunnen helpen en behandelen. Maar de wereld in 3 maanden veranderen dat zal jammer genoeg niet gebeuren ;-)
Vergadering relais en annemie en mélanie en président (van de wijk, niet van Senegal ): heb helft niet kunnen volgen, want ging over financiën en veel te snel en Wolof en Frans door elkaar. Wel geleerd: geld maakt hier wel gelukkig, zodra ze geld krijgen: lachen en zwanzen en zelfs een vreugde-dansje placeren ik heb me wat op de achtergrond gehouden: niet mijn plaats en positie om mij te bemoeien. Ik heb wel mijn schema wat proberen aan te passen: ik zou een 26-tal kinderen intensief willen opvolgen en er een verslag van maken achteraf, maar om dat te doen, moet ik een strakker plan hebben: ik ga nu 2 relais combineren op 1 dag (1 in de voormiddag en 1 als het warmst van de dag voorbij is: tegen 16u). dus mijn schema wordt wat voller: leuk! Zaterdag en zondag probeer ik wel vrij te houden zodat ik met de andere Vlamingen hier eens iets leuks of toeristisch kan doen
Allemaal mooi in theorie, maar dan ken ik de Senegalezen nog niet goed plan vandaag (donderdag): kinderen met Alima behandelen: om 9u bij haar thuis. Oké: op tijd vertrokken: verbazend maar ze moest wel weg (man van zus overleden). Haar voorstel: Sara doet slechts 1 kind vandaag en alleen. Maar Sara niet akkoord en neemt het heft in handen! Ik wil twee kinderen doen en zij moet mij voor ze vertrekt tonen waar ze wonen en aan de ouders voorstellen: Alima is akkoord en ik heb die 2 kinderen de behandeling van hun leven kunnen geven ;-) tijd genoeg. Soms was de communicatie met de ouders of de oudere zus wat stroef, maar ik denk wel dat ze de boodschap begrepen hebben en dat ze hun uiterste best zullen doen!
Ben door Vlaams koppel gisterenavond uitgenodigd om samen met Annemie in poep-chique hotel te komen eten. Heb mijn mooiste kleren uit mijn valies gezocht (nogal moeilijk want heb alleen slechte kleren bij ) en me snel even gedoucht. Hotel: de gewone te verwachten luxe die ik weeral even heb moeten missen: tafels en stoelen, mes en vork, een beker voor mij alleen, maar ook een Olympisch zwembad, zicht op zee vanop terras, live-muziek, ongelooflijk! Alleen zou ik zoiets nooit gedaan hebben, maar zo heb ik ook de andere kant van Senegal gezien (van het ene uiterste in het andere). Gastheer en gastvrouw: supervriendelijk en hebben getracteerd (was stiekem blij, want ik vreesde dat dit boven mijn budget ging..);-)vrienden van Annemie die elk jaar Senegal rond deze periode bezoeken want 3 jaar geleden is hun 23-jarige zoon hier overleden aan een longziekte die ni op tijd was behandeld. Zij komen elk jaar dit herdenken en een soort eerbetoon betuigen. Het toeval wil dat ik hier nu in dezelfde periode van het jaar in Senegal ben, ook als vrijwilliger en dat ik eveneens 23 jaar ben. En nog eens toeval: Frank Vandenbroecke is maandag onder mysterieuze omstandigheden overleden in Senegal (voorlopig zegt men aan een longembool, veel weet ik er ook ni over, jullie zullen wel beter op de hoogte zijn, er wordt vanalles gefluisterd: drugs, prostitutie, maar ik heb ni de indruk dat de senegalezen er wakker van liggen, eerder de Belgen hier aanwezig): maar hoeveel gelijkenissen zijn er mogelijk?. Beetje emotioneel en pijnlijk, maar warm ontvangst, vriendelijkheid en gezellige avond maakten dit ruimschoots goed! Taxi terug naar huis en voor het eerst wakker geworden vannacht niet goed wetende waar ik was en waarom ik niet in mijn eigen bedje lag een onderdrukt verlangen naar huis? (of gewoon naar mijn eigen bedje;-)
Weetje: heb het van betrouwbare bron eerst vernomen maar stond ook in Senegaleze krant: Senegalese minister van buitenlandse zaken (broer (in de ruime zin van het woord dus andere moeder zelfde vader) van mijn mère Bana) had afspraak met Hillary Clinton. Zij wilde een cheque geven voor ontwikkelingshulp ter waarde van een paar miljarden Senegalese francs. Toen de minister terugkeerde, beval president Wade om de cheque aan zijn zoon te geven. De minister weigerde en is nu afgezet door onze vriend Wade. De cheque is terug naar de Verenigde Staten: bye bye geldschieter!... Ik ben ni echt op de hoogte van de politiek hier maar lijkt me ni echt pluis
tot hiertoe heb ik jullie altijd vlijtig op de hoogte kunnen houden maar nu is het al even geleden... de verbindingsproblemen spelen me parten... maar dat wil niet zeggen dat ik heb stilgezeten! ik blijf alles neerschrijven voor mezelf ook om rustig alles op een rijtje te zetten en even te kunnen ventileren. ik vertel jullie al mijn indrukken (de goede en de minder goede), in het algemeen: geweldige ervaring, een aanrader voor iedereen om op deze manier een andere cultuur te beleven!
dus zet je rustig achterover en geniet mee van de avonturen van Sara in Senegal... (beetje zoals Tiny maar dan zonder de mooie prenten) ;-)
Skype mama en papa en hannes en anke: gezellige babbel en Hannes weet me altijd op te vrolijken! (net wat ik nodig had een portie onbezorgde thuis-vreugde en hannes-humor );-)PS: mama en anke zijn het fotogeniekst via skype
Wilde zwemmen in zee hier in Guédiawaye (niet te ver in zee want gevaarlijk door sterke stroming!), had Adama gevraagd mee te gaan; maar opeens ging het niet meer want er was geen tijd: verrassend, niet?: geen tijd! Er wordt een religieus feest georganiseerd vanavond (ik vroeg om hoe laat het begon en ze zeiden 17u maar tegen 19u is het begonnen Senegalees ritme het is een herdenking omdat de vader des huizes (de man van Bana) drie jaar is overleden (eigenlijk was dat tijdens de rammadan, maar dan hadden ze geen tijd om uitnodigingen te versturen). Er werden twee luidsprekers geïnstalleerd aan de overkant van de straat en een rechthoeking blauw tapijt van ongeveer 5 op 10 meter uitgerold. Er kwamen familieleden, vrienden en buren (of je de man had gekend of niet, maakt precies ni uit). De vrouwen zaten aan de ene kant van het tapijt en de mannen aan de andere kant. Ze droegen allemaal traditionele kleren en aan mij werd opgedragen een lange broek te dragen en een hoofddoek te lenen. Eerst bidden de mannen (die gaan naar de Koran-school, de vrouwen niet) zingend in het Hebreeuws: aachalasochalah aamachalisaaah (of iets in die aard) (en ze roepen luid door de microfoons (af en toe leek het alsof we aan het singstaren waren: zo vals!;-) De vrouwen weten niet wat ze zingen maar als ze iets kennen, zingen ze luid de klanken mee. Af en toe zongen ze samen, maar meestal zingen een paar mannen iets voor en de rest valt in of zingt iets anders erdoor (een mooie canon heb ik nooit gehoord) Soms begeleid door handgeklap of billengeklets of vingergeknip (alle handen in de lucht); erna allemaal op knieën (ik zonderde me even af) en zachtjes bidden naar het oosten, afwisselend rechtstaan en diep buigen, en op knieën zitten en hoofd op grond leggen; erna terug zingend bidden (ik snap niet goed de rang of volgorde van belangrijkheid: voor mij leek het alsof er een 4-tal belangrijkere mannen aanwezig waren, die samen met de zonen op de voorste rij zitten en afwisselend door de micro roepen, maar geen marabouth aanwezig. Samen thee drinken (eerst de mannen natuurlijk) en koekjes eten (=wijn drinken en hosties bij ons?). Lezing en vertelling Koran (in het Wolof dus onbegrijpelijk voor mij): wat ze moeten doen: mensen helpen en veel bidden. Erna slotwoord oudste zoon, Ché.
Weetjes: vrouwen die ongesteld zijn, mogen niet bidden; en een zwangere vrouw moet zo veel mogelijk binnen blijven, want als mensen in je ogen kijken als je zwanger bent (en niet getrouwd) dan brengt dat ongeluk; tussen 14u en 17u buiten komen, brengt ongeluk: de geesten dwalen dan buiten rond omdat de mensen binnen bidden en als je wordt gevangen door een geest, wordt je ziek! Zeker op vrijdag, want dat is het einde van de week. Man man man, hou je eens serieus bij het horen van zon verhaal (volgens mij: excuus om binnen te blijven en je te reposeren (zoals ze da hier zeggen)); school is gedaan als leerstof voor die dag gezien is (ook al geen vaste uren dus): ik zou hier gek worden: geen structuur of houvast in je dag
s Avonds met mère Bana naar Grande-maison (huis van haar ouders) waar familie die in België woont (ambassadeur van Senegal in België) op bezoek was (hij kende één Vlaams woord na 5 jaar in België te wonen: goeiedag, dan doe ik het hier al beter met mijn Wolof na 2 weken ). Gezellige sfeer (ik verstond weeral de helft er ni van, maar alleszins beter dan voor TV te zitten: senegaleze gezellige ambiance opsnuiven!), blijven eten: lekker! Vlees met frietjes en ajuinensaus en stokbrood: smullen maar! Leuk om met een beetje Westerse mensen te praten (ook al blijven het Senegalezen, zelfs in België behouden ze hun eigen cultuur en gewoonten. Alhoewel de jongste dochter blijkbaar wel naar een Vlaamse school gaat. Chique auto (Chevrolet) voor de deur: volgens mij zijn dit echt de rijke senegalezen. En heb ik het enorm getroffen bij mijn gezin. Kleine kinderen beetje opdringerig (vragen geld) en man die mij wil verkopen (maar mère Bana beschermd mij goed!);-)
Goed geslapen, en ik herinner me mijn droom nog goed: mama en papa kwamen op bezoek en hadden verse groenten uit tuin bij! (een onderdrukt verlangen dat boven komt?;-) beide geen geheimen: ik mis iedereen thuis en ik mis het om regelmatig groentjes en fruit te eten.
Vanmorgen: huisbezoeken Bana (ik moet stoppen denken dat ik alles kan veranderen hier: de ouders proberen wel, maar ik weet niet of ze alles begrijpen en of ze wel doen wat ik ze vraag als ik er ni ben en of ze het belang van de oefeningen wel snappen ik ben te idealistisch, denk ik, ik kan hun mentaliteit niet veranderen) alleszins doe ik mijn best, geef ik niet op en meer kan ik ni doen! Ik zoek een correspondent voor een hemiplege jongen hier (dus als je iemand kent die zijn Frans wil oefenen door bijvoorbeeld brieven te schrijven met een Senegalese jongen: bel me, schrijf me, laat me toch iets weten ) hij is heel functioneel en ik weet niet goed wat ik kan doen om hem te helpen (des te beter eigenlijk: ze hebben hier met het project al het mogelijke al gedaan, nu is het aan de ouders en aan de jongen zelf om het verder te zetten en te blijven oefenen!, maar wat ik wel kan doen is hem motiveren om zijn rechter arm te gebruiken: door bijvoorbeeld brieven te schrijven naar een Belgische correspondent)
Banaan gekocht: mmm: vitamientjes!
Bezoek project: one night in dakar (neen, geen one-night-stand in Dakar!)
in Pikine (mijn 4 nieuwe Vlaamse vriendinnetjes)
opzet: jongens uit arme gezinnen van op het platteland worden naar de stad (de buitenwijken) gestuurd om koranlessen te volgen, dit gebeurt ook wel echt, maar hun dag bestaat vooral uit bedelen en slechts een aantal uren koranlessen, het project wil dit een beetje verbeteren door ook andere lessen te integreren: Franse les en rekenen, maar ook gewoon activiteiten organiseren voor de kinderen: spelen of knutselen of
indruk: veel kinderen op kleine plaats (het huis van de marabouth, waar hijzelf en zijn gezin ook woont), weinig hygiëne, geen matrassen om op te slapen, weinig eten en kapotte kleren: confronterend en aangrijpend! De meisjes leveren goed werk (en zien ook echt resultaat, daarom is het ook leuk als het project kan voortgezet worden door andere vrijwilligers of stagiaires, om het resultaat ook te behouden.): ze hebben matrassen gekocht voor de talibees (de kinderen), ze hebben ervoor gezorgd dat een stal van de geiten werd omgebouwd tot extra slaapplaats, ze hebben de kinderen vooral ook een leuke tijd bezorgd en iets om naar uit te kijken elke dag. Want ondanks de erbarmelijke omstandigheden, waren de kinderen supergemotiveerd en ondanks dat ze het antwoord niet wisten: toch vinger in de lucht steken en superblij zijn als ze aan het bord mochten komen! De marabouth van het project is één van de betere zeiden de meisjes: hij laat blanken toe in zijn huis; hij laat toe dat de kinderen les krijgen, want bij de meesten is dat niet het geval, want hoe meer de kinderen weten en hoe meer educatie ze gekregen hebben, hoe zelfstandiger ze zullen worden in de toekomst en dat willen de meeste marabouths vermijden. Hij kocht ook echt iets voor de kinderen met het gebedelde geld: voor iedereen nieuwe kleren: een feest! Ik was diep onder de indruk van het enthousiasme en de motivatie van die Vlaamse grieten hier: met weinig middelen zo veel mogelijk proberen te doen! Een extra motivatie voor mij om door te zetten: ook al kan ik ni alles veranderen, er zal alleszins toch iets bij één relais of bij één ouder of bij één kind blijven hangen van al mijn werk hier! Ook even batterijtjes opgeladen in Westerse omgeving en met 4 andere Vlamingen (een koppel: Joris en Sofie die ook vrijwilligerswerk doen maar nog een project zoeken (kleuterschooltje en avondlessen informatica waarschijnlijk in Pikine) en 2 stagiaires: Tinne en Laura die wsl het project met de Talibees voortzetten). Ik ga zeker nog eens met hen afspreken als de 4 Vlaamse meiden straks terug naar huis zijn: samen de toerist uithangen of gewoon even langsgaan om te ventileren en beetje terug Westers te zijn ;-) zij wonen allemaal samen in een huis met een Senegalese conciërge en kuisvrouw en kokkin: luxe en Westers (een koelkast, een tafel, ). Bij mij is het echt back to basics. Dat heeft dan ook weer zijn voordelen dat ik echt wel de cultuur ten volle ervaar en sneller en beter integreer
Ik voel me steeds meer op mijn gemak en durf meer initiatief te nemen. Ik heb geen zin om altijd alles alleen te doen, maar dan hoef ik ten minste geen rekening te houden met iemand. Ik vind het ook lastig om steeds te vragen of er iemand meegaat met mij: ten eerste omdat zij zelf ook wel iets gepland hebben en ten tweede omdat ze dan altijd zeggen: oké, doen we, maar eerst dit nog even doen, en dan zit ik te wachten en dan duurt dat een eeuwigheid (alles op het gemakje é) en dan komt het er vaak niet van jammer, want dan heb ik ook mijn tijd zitten verdoen. Dus het is gemakkelijker om iets alleen te doen, maar ik ben geen eenzaat, zoals jullie allemaal wel weten! Ik mis een compagnon
Heb gisterenavond wederom alleen de bus terug van Pikine naar huis genomen en heb zelfs een klein wandelingetje op het strand by night gemaakt: er was niemand op het strand, alleen ik en het geluid van de golven en in de verte het licht van Dakar city en vele sterren aan de hemel: zalig genieten! Even rustig alleenzijn en nadenken of nog beter: aan niets denken kan toch deugd doen!
Langs ouderlijke huis van Oulimata gewandeld en even blijven plakken: heb broer ontmoet: leuke jongen en gezellige babbel (heeft gestudeerd en staat iets opener voor de Westerse cultuur en de verschillen). Sommige Senegalezen denken nog steeds dat de blanke een koning is die iets meer is dan een zwarte, dan zijn er ook anderen die de onderdrukking niet vergeten zijn en wantrouwig tov tubabs staan. Ik zou het liefst hebben dat iedereen mij als een gelijke beschouwt, maar ik moet me erbij neerleggen dat ik een attractie en bezienswaardigheid ben: alle kinderen gapen mij aan en roepen mij na, en de volwassen Senegalezen willen mij allemaal aan hun familie en vrienden voorstellen en stoefen met hun blanke vriendin. Aan mij om de gulden middenweg te vinden! Meegaan in hun doen om hen niet te beledigen en mijn dankbaarheid te tonen, maar af en toe afstand bewaren en op tijd neen zeggen.
Vreemde gewoontes hebben ze hier: kind van 4 jaar zit avondeten te eten op het potje en niemand die raar opkijkt...
Heb beloofd om met meisje uit de buurt te corresponderen als ik terug in België ben: Awa. Zij was ook op de herdenking zondagavond. Ik kwam ze per toeval tegen op straat en ben mee naar de markt gegaan. Alle Senegalezen zijn oprecht vriendelijk en ik ga een beetje van die samenhang, hulpvaardigheid, hospitaliteit en openheid meenemen naar huis om in België rond te strooien: behulpzaamheid en vriendschappelijkheid kunnen een aantal Westerlingen wel gebruiken.
Heb gisteren trouwens geld geleend aan mère Bana en ik had een beetje schrik dat zij er misbruik van ging maken. Maar geen nood: vandaag heeft zij het al terugbetaald (zonder dat ik er achter heb hoeven te vragen) en het is nu officieel bewezen: ik heb het enorm getroffen bij mijn gezin! Eerlijk en betrouwbaar en zij zien mij niet als een wandelende portemonnee of een vliegtuigticket naar Europa.
Net vergaderd met Annemie: leuk om even mijn indrukken in het Vlaams te kunnen ventileren tegen iemand die weet waarover ik spreek! Heeft boeken mee voor mij zodat ik een beetje kan lezen om de dode momentjes op te vullen: combi van serieuze dingen en ontspanning: thats the way I like it! Nog een keer samen overlopen wat nu juist mijn inbreng kan wezen: tot nu toe vooral indrukken verzameld en veel uitgetest en geprobeerd. Vanaf nu moet ik voor mezelf structuur in deze chaotische omgeving brengen stap voor stap maar komt in orde!
