Dinsdag 27 oktober: ontbijt (stokbrood, boter en melkpoeder: de nouveau un petit déjeuner Sénégalais ); op mijn verzoek huisbezoek met Bana voor afspraak Annemie bij Tenning: ouder kind, dus moeilijker om te behandelen, ideaal zou zijn om kinderen van jongsaf aan te behandelen en de ouders te sensibiliseren, maar jammer genoeg is dit niet altijd mogelijk en komen de kinderen op latere leeftijd pas in het project. En dan is het moeilijk om nog veel te doen en is comfort geven primair op oefeningen doen en stimuleren om verbetering te bekomen.; met Tenning, Odette, Anna, Annemie en 2 verantwoordelijken van Handicap International op terrein (een Française en een Canadees: zij komen kijken om eventueel in de toekomst samen te werken met het project: goede vooruitzichten hopelijk!); middageten in restaurantje: met mes en vork eten: hoe anti-Senegalees (we krijgen dan ook een lepel, ik had het anders wel charmant gevonden moesten de relais met hun handen beginnen eten in het restaurant ;-) nog meer huisbezoeken: met speelgoed = leuk en kinderen hebben niet het gevoel dat ze oefeningen aan het doen zijn, maar denken dat wij met hen komen spelen (ik zou ook standaard iets van speelgoed in mijn zak moeten hebben zitten ): langs Binta om persoonlijk afspraak te maken voor donderdag (via telefoon blijken er nogal veel misverstanden te ontstaan); Babacar (je weet wel: het kneusje/slaafje van de familie waar ik ontzettend veel sympathie voor heb) is onder de hoede van Oelait: het grootste mamatje hier en een zachtaardige juf. Zij zorgt ervoor dat Babacar zijn huiswerk maakt en extra oefent na school. Om half 10 s avonds beginnen zij aan hun huiswerk (ik denk dat hij n jaar of 7 is!): zij schrijft vanalles op zijn ardoise en hij moet het lezen: pa pe pi po Opeens hoor ik geschreeuw (allerlei dingen in het Wolof, waaronder ook imbicile (ik vermoed dat dit een herkenbaar woord is voor alle Nederlandstaligen onder ons) en hartverscheurend gehuil: hij doet blijkbaar niet genoeg zijn best ofzo: weet ik veel (en erachter vragen durf ik ni). Klets, pak slaag, boenk, nog meer gehuil en gesnotter mijn hartje kan da ni aan! Nu zit hij naast mij, maar ik durf mij ni te bemoeien en hoe zou ik moeten communiceren met hem? Ik ga mij nu even op de achtergrond houden en hem gewoon op n andere moment veel positieve aandacht geven (zoals nog eens met mijn GSM mogen spelen of samen Mens-erger-je-niet spelen: beiden werden onderbroken door Adama die kwam zeggen dat Babacar er niets van kende en niet mee mocht spelen (heb ik stiekem toch gedaan: wat denkt die meid wel, zij is amper 17 jaar ); eten: rijst met melkpoeder (veel brokjes poeder) en suiker: beetje zoals rijstpap maar dan als maaltijd: aanvallen!
Senegalezen: zij krijgen echt alles kapot! Geen respect voor materiaal, ook niet als het van iemand anders is
Kinderen hebben hier ni veel speelgoed maar zijn wel allemaal supersociaal en creatief. Ze spelen op straat met de buurtkinderen of verzinnen vanalles om zich bezig te houden. Hier in huis heb ik nog maar drie speelgoedjes gezien: een kapot plastieken vliegtuigje, een klein plastieken popje en een bal natuurlijk (die mag niet ontbreken)! Maar de kinderen zijn ook helemaal niet zorgzaam met het speelgoed: smijt er maar op los zou het zijn omdat het gekregen is of zit respect voor materiaal echt niet in de mentaliteit ingebakken? Wat n verschil met onze speelgoedkast thuis : stelletje verwende nesten! ;-)
Vandaag 2 huisbezoeken met Anna: hulpmiddelen (orthopedische botjes, sta-apparaat, beenbeugels, ) zijn ook belangrijk naast oefeningen, maar krijg dat maar eens uitgelegd!; Bissap is lekker (rood sap van gedroogde bloemen met superveel suiker veronderstel ik (naar goede Senegalese gewoonte) en verfrissend als het ingevroren als een waterijsje is!; eten: the usual: cheboudjenn; werken met Tenning: helft van planning afgekregen: we maken al vorderingen! ;-) 1 kind met Odette en Tenning: deze laatste probeerde weeral van mijn goedheid te profiteren (maar zelfs aan Saras goedheid komt eens een eind): Sara, je suis fatiguée: donnes-moi de largent pour le transport à la maison Waarop ik vraag: Tenning, krijg jij geen vergoeding voor het transport? Waarop zij met haar mond vol tanden staat en Odette de zaak moet redden door te zeggen dat Tenning ermee lacht.; terug thuis: de volgende die probeert: Oulimata: Sara, as-tu du crédit à ton portable? Oui, pourquoi? Donnes-moi aussi! Non. Pourquoi pas? Ja, waarom niet: omdat ik ni alles kan doen, wat iedereen vraagt aan mij, omdat zelfs ik geen miljonair ben (alhoewel dat mss zo lijkt in hun ogen), omdat ik al veel ja heb gezegd in dit huis, omdat
Leuke weetjes: hulp nodig bij onmogelijke gevallen? Op welk gebied dan ook: een examen, visum, huwelijksproblemen, ongeneeslijke ziekten, 1 adres: Guédiawaye zondag 1 november om 15uur: heling (stiekem ben ik wel super benieuwd, maar ik kan er toch ni naartoe gaan? Wel?!); één van de relais is net terug van reis in Frankrijk, vertelt zij mij: kan je geloven dat er mensen daar zijn die nog nooit een zwarte hebben gezien? Nee toch? Weet jij ook eens hoe ik mij hier voel: alleen, ik ben zo heel alleen (naar het liedje van Ronny King (voor de kenners en voor de rest: vraag aan Hannes om te imiteren))
Donderdag 29 oktober: morgen komen mama en papa (oké bijna overmorgen, maar ik bekijk het positief!); afspraak Alima: moet zoon eerst inschrijven en daarna snel naar 1 kind want zo snel mogelijk naar doopfeest (en ik die dacht dat het vandaag onze dag was om samen te werken: slaagt tegen!) Gelukkig belt Binta me op om samen te werken: gretig ga ik op haar voorstel in. Ik was het bijna afgetrapt na superlang wachten in de school van zoontje, maar zij won de strijd: ik ben echt ni assertief genoeg werkpuntje waar ik maar ni in slaag om te veranderen: over-flexibel zeker? Lichtelijk gefrustreerd maar Binta maakt mijn dag goed: bezoek materniteit: schattig kindje, lieve verpleegsters, ook wel zieke kinderen, maar al bij al een leuke ervaring! Drie huisbezoeken samen: goed gewerkt, Sara! Dadelijk nog met Arama op terrein, maar ik heb nu even verbinding dus ik profiteer ervan om snel jullie op de hoogte te brengen.
Stel: je bent geboren in Senegal: een korte schets van jouw leven: -pasgeborene: baby-massage: klinkt mooi, maar: woest kindje insmeren met één of ander zalfje, kind aan hoofd alleen vasthouden en schudden of aan voetjes ondersteboven vasthouden en schudden maar (je zou voor minder de hele buurt bijeen schreeuwen): toegegeven weerstand zul je er van zeker opbouwen en je zal tegen een stootje kunnen -baby: plas je op de grond: niet erg: even met een vuile vod erover en poepje wassen met blote hand met water uit fles waar iedereen erna nog van tuttert); overal mee naartoe op rug gebonden of af en toe aan arm gegrabbeld (in tegenstelling tot bij ons: heel rustig weggestopt in wiegje): toegegeven de kinderen hier worden veel meer gestimuleerd en ontwikkelen dus sneller -klein kind: zorgt voor nog kleiner kind -als je geluk hebt, kan je naar school; anders het huishouden doen -puber: geen tijd of privacy om te puberen (is luxe-probleem) -vroeg trouwen (maximum vier vrouwen weet je nog wel ) en nog vroeger kindjes, liefst zo veel mogelijk (les enfants sont notre raison dêtre (nemen ze wel heel letterlijk )) -niet veel ouderen: hun leeftijd is moeilijk in te schatten (ben nog maar 1 dame boven de 80 jaar tegen gekomen, 45 is hier al behoorlijk oud (bij ons nog lang niet hoor, mama en papa: het leven begint pas op 50, niet?)
Ze kennen hier echt geen alsjeblief of dankjewel! Ik kan mij er enorm aan ergeren: donnes-moi ça!, vas chercher ça! Of gewoon in een vraag is voor mij al voldoende, iets in de trent van: Sara, heb jij per toeval geen zin om dit of dat te doen of te halen of Bijvoorbeeld: ik heb appelsien gekocht, komt er een dame op mij af (lef heeft ze wel): oh, une orange, nous sommes pauvre, donnes-moi une pièce. Waarop ik reageer: bij ons zeggen ze dan: sil vous plait? Bekijkt ze mij raar, maar herhaalt het en krijgt een stukje: zo moeilijk is da toch ni? Ze bedoelen daar niets kwaads mee, het is gewoon een mentaliteitsverschil.
Vrijdag: bezoek project Talibés en straatkinderen in Yoff bij Sarah en Pamela (is nog maar net aangekomen twee dagen geleden en heeft het nog een beetje moeilijk met aanpassen en de verschillende indrukken verwerken: even emotioneel momentje, maar ik ben blij dat ik ni de enige ben: ik had gedacht dat ik veel emotioneler zou reageren, maar ik ben blijkbaar sterker dan ik dacht. Maar ik denk ook dat het feit dat ik niemand heb om tegen te zagen in persoon maakt dat ik wel gewoon door moet gaan: niet te veel stilstaan bij alles: gewoon doen!); de kinderen krijgen hier buiten les en activiteiten, ook middageten (voor sommigen de enige maaltijd van de dag) en ik mag blijven eten: verrassend: cheboudjenn (rijst met vis) voor de verandering nog eens hetzelfde wel gezellig!; middagdutje; namiddag: het is vrijdag dus spelletjes: kinderen zijn overal hetzelfde! Los, open, actief, ravotten, af en toe ontdeugend beetje snippers/scouts-gevoel: leuk!!! Zoals ik al had gezegd zijn kinderen hier snel volwassen en trekken hun plan: kuisen met een glimlach en zonder probleem; douchen: loopt van een leien dakje: af en toe kuist iemand de vloer, de kleintjes worden spontaan geholpen, Ongelooflijk, maar waar!; koffiekoeken als avondeten: omdat ik voor 1 keer zelf kan kiezen, wat had je gedacht: iets met veel suikers en zonder rijst!; met Sarah, Pamela, Simon en Ierse jongen, ook Simon (maar dan op zn Iers) en onze gids, Samba (medewerker project Yoff): Dakar by Night! Uit in Texas-club: ongeveer hetzelfde als bij ons (portiers, prijzen schandalig hoog, ) maar ook heel verschillend (dames: strak mini-rokje of glitterpakje, jongens: gewoon casual Westers (oké mss ni zo verschillend), veel spiegels: je staat ervoor en je staart naar jezelf en bewondert je danskunsten (als je wilt, mag je zelfs playbacken of doen alsof je in een clipje op MTV meespeelt), wij: veel succes weeral 10 huwelijksaanzoeken en liefdesverklaringen, oude blanken met jong negerinnetje (walgelijk!), aantal blanke gabbers die denken te kunnen scoren: schraal en marginaal!... heb ik goed gelachen!; bij Simon kunnen blijven slapen
Zaterdag: op tijd opgestaan om om 10u de trein naar Thies te kunnen nemen: ruim op tijd in station, maar (verbaast het jullie nog?) de trein komt niet opdagen Dan de bus maar: Mieke (en al de rest ook), hou je vast aan de takken van de bomen want) na 4 uur wachten eindelijk vertrokken! Waarom blijf ik toch hopen op een beetje structuur in dit alles-op-het-gemakje-land? Heeft die chauffeur wel zijn rijbewijs? Zijn attest voor goed gedrag en zede alleszins niet, want na een ander voertuig van de baan te rijden, besluit hij uit te stappen en op de vuist te gaan: spektakel verzekerd! Halverwege plots oproer: paniek in de ogen van mijn mede-reizigers en iedereen wringt zich naar buiten: zwarte rook uit de motorkap (even kijken, de schuld op de warmte steken en terug starten); Aankomst Gar Routière Thies: Annemie komt mij hier halen: dadelijk zijn de bedelaars vertegenwoordigd.; Huis Annemie: ommuurd, koloniaal huis met nachtwaker en huishoudhulp. Sfeervol Senegalees huis met eigen Westerse en persoonlijke toets! Heel gezellig en huiselijk, en voldoende luxe. Geweldige tuin (wat mis ik de onze toch!) met vele bomen en struiken met vruchten: een oase van rust: genieten maar!; Thies: sfeervolle stad met in tegenstelling tot Dakar een geschiedenis: lanen met bomen aan weerszijden, oudere huizen, ezeltjes die kar trekken of als taxi dienen, ; Fitness (niets voor mij voor alle dagen, maar dan heb ik dit ook eens gedaan), markt en winkel; Eten: typisch Belgisch: hamburgers met sla tomaten en frietjes: mmm!; ijs gemaakt van watermeloen: volgens zoon Kobe heel lekker
Zondag: ontbijt met koffiekoeken en melk!; skype mama en papa (slechts 1 uurtje verschil meer), mini-vergadering en gesprek Annemie: wat is ontwikkelingshulp? Mijn ogen zijn een beetje verder open gegaan en ik probeer nu ook verder te kijken dan mijn neus langer is (om het bij beeldspraken met lichaamsdelen te houden ;-) Het is niet gemakkelijk uit te leggen, maar: je kunt het een beetje kolonialistisch (of hoe zeg je dat: zoals vroeger met de kolonies) beschouwen dat wij (de blanken) de arme negertjes moeten helpen door spullen op te sturen (schriftjes, speelgoed, ) (zoals de nonnetjes vroeger): zo help je op korte termijn, maar niet op lange termijn: want wat als de schriften vol zijn: opnieuw schriftjes opsturen? Een andere mogelijkheid is om bijvoorbeeld speelgoed te maken van materiaal hier en dat aan te leren aan de Senegalezen om zo duurzaamheid te bekomen. Maar ik heb het er zelf ook moeilijk mee: wij hebben zo veel en zij kunnen het hier goed gebruiken, maar containers vol opsturen lost niets fundamenteels op... ik kan het niet goed uitleggen... ik hoop dat jullie het snappen Talibés lessen Frans en wiskunde geven is zinvol en ook ontwikkelingshulp, maar wat als de vrijwilligers terug naar huis keren: dan valt het project stil. Mijn project bestaat eruit (en dit is duurzaam): de relais, de Senegalese vrouwen trachten op te leiden om gehandicapte kinderen te behandelen enbewustmaken! Wij denken altijd: die arme negertjes hebben niets, dus waarom niets geven, maar zij moeten zelf iets veranderen aan de mentaliteit hier en zo pas kan je een samenleving veranderen en als wij als Westerlingen een beetje kunnen helpen en ondersteunen bij die mentaliteitsverandering dan is dat al heel goed... Maar misschien kunnen we de twee combineren? Mama en papa hebben een heuze klopjacht in Sint-Job georganiseerd: bruikbare dingen verzamelen en meenemen. Dus met deze: aan iedereen nen dikke merci! We zullen er zeker vele mensen blij mee kunnen maken!!! Nog eens: ik heb het er zelf ook moeilijk mee: liefst zou ik alles weggeven wat ik heb (oké niet alles) maar daar help je ze op lange termijn ni mee vooruit... (en dan heb ik niets meer over ;-)
Amai, dat was even serieuze kost, niet? In ieder geval: Ik tel de dagen af tot mama en papa hier zijn maar ik vrees ook dat de heimwee erger zal zijn als ze terug moeten vertrekken... (neem mij mee terug naar België achteraf en laat bagage hier?!) nee nee (mopje!)
Uitstap strand Popenginne (plaatselijk koor dacht er hetzelfde over en organiseerde strand-feest-muziek-dans-drink-en-eetfestijn: konden wij meegenieten van de muziek ), duik in zee + klein wandelingetje: verwoestende kracht van moeder natuur (huizen ingestort door gigantische golven); Cruizen door Senegal (natuur anders dan in Dakar): meer bomen (mango-plantages, veel baobabs: moet ik steeds aan liedje van Bart Peeters denken ), plateaus en heuvelachtig, koeien, ezels, weiden: woeste natuur en rust! Terugrit met ondergaande zon achter ons: prachtig! Even paar druppels regen, maar niets serieus.; Uiteten: chawarma = soort wrap met vlees, kaas en ei: genieten want wsl voor de rest van de week djeboedjenn (riz au poisson)
Maandag: ontbijt met kaas en echte melk = luxe!; huisbezoek in Thies: schrijfmotoriek (leuk eens iets anders doen); foyer (behandelruimte) bezocht: ideeal! Veel ruimte, materiaal, speelgoed, toestellen, zou leuk zijn om ook in Guédiawaye te hebben (wordt aan gewerkt); boekje Wolof gevonden (echt veel te moeilijk, man!); vertrek terug naar Dakar met auto (minder lang wachten en aangenamer gezelschap dan bus heenrit); 1 huisbezoek zonder Bana (was weeral niet thuis, ondanks onze afspraak: zieke zus bezoeken kwam ertss) dan maar alleen gegaan want ik had het de moeder beloofd: en in tegenstelling tot de gemiddelde Senegalees hou ik mij aan mijn woord ;-) Leuk kindje: lacht veel, heeft niet door dat ik oefeningen doe, maar denkt dat ik speel met haar: super!! Geweldige mama ook.
