maar na regen komt zonneschijn, zegt men dan (hopelijk figuurlijk en letterlijk)
kort woordje uitleg: Dakar september regenseizoen te verwachten: warm, klam, regen, regen en nog eens regen onverwacht: ook de Senegalezen zelf vonden het dit jaar te veel regen besluit: Annemie en ik hebben samen beslist om mijn vertrek 1 week uit te stellen
maar met deze is het officieel: (na wat administratieve rompslomp) ik vertrek zaterdag 26 september om 14u05 in Brussel via Casablanca (niet de skipiste in 's Gravenwezel, wel de stad in Marokko) zal ik (volgens schema toch) om 22u35 aankomen in Dakar!
daar zal Annemie mij opwachten en we zullen 1 nacht samen in Dakar verblijven daarna ga ik een week bij de plaatselijke NGO (Enda-graf sahel) op hotel om te wennen aan de cultuur, taal en gewoonten (enfin alleszins om de eerste indrukken te verwerken) daarna verblijf ik bij een Senegalees gezin (bij één van de relais) waar ik buiten slapen ook kan meegenieten van de plaatselijke gastvrijheid en gastronomie... dat belooft!
op 19 december kom ik terug (sinterklaas vier ik in Senegal, maar met kerst en nieuwjaar ben ik van de partij om te feesten) en... heb ik al gezegd dat Kathleen een schatje is? want zij komt twee weken voor mijn terugkomst op bezoek en samen gaan we een stapje in de wereld zetten, in dit geval een stapje door Senegal (en Gambia?)!
ontwikkelingshulp: klinkt mooi, niet? maar wat precies zal mijn bijdrage zijn daar, in het verre Afrika?
Annemie Mortier is een Vlaamse dame, die reeds een aantal jaren in Senegal woont. Haar echtgenoot is een verantwoordelijke van Broederlijk Delen en is momenteel bezig met een project in Senegal. Annemie heeft Plan Bobath Senegal opgericht omdat zij de noodzaak en behoefte zag. De armere lagen van de bevolking hebben bijna geen toegang tot geneeskundige diensten. Enerzijds omdat dit geen prioriteit is, in tegenstelling tot overleven. Anderzijds omdat in Senegal nog fel het idee leeft dat een gehandicapt kind hebben, een straf van God is! En zondaars helpen is uit den boze.
Een andere vreemde cultuur-kronkel is uitgehuwelijkt worden en een bruidsschat geven. Om deze reden is (wederom) in de zwakkere bevolkingsgroep (de armen) trouwen binnen de familie financieel voordeliger. Een nadeel van dit gebeuren is dat er veel kinderen met een handicap geboren worden.
Mijn doelgroep zullen kinderen van 0 tem 12 jaar zijn met Cerebral Palsy (= hersenverlamming of IMC infirmité motrice cérébrale). In ons land krijgen deze kinderen bijna elke dag kine, maar in Senegal wordt een gehandicapt kind op de grond gezet en kruipen of niet, wandelen of niet, praten of niet, eten of niet, ... het dagelijkse leven gaat voort. Dit zorgt ervoor dat die kinderen, die vaak spastisch zijn, verkortingen en vergroeiingen ontwikkelen zodat ze, als ze bijvoorbeeld 15 jaar zijn, helemaal niet meer kunnen bewegen en gedoemd zijn om hun verdere leven doorbrengen liggend op de grond zonder enige vorm van bezigheid of actie.
Annemie (die van opleiding zelf logopedist is) heeft een aantal gemotiveerde Senegalese vrouwen opgeleid om die kinderen te behandelen. We gaan huis aan huis de ouders informeren, de kinderen zo goed mogelijk behandelen (genezing is vanzelfsprekend onmogelijk, maar levenskwaliteit is van enorm belang!) en de ouders aanleren hoe hun kind te positioneren, eten te geven, te communiceren, een dagbesteding te zoeken, ... Dit alles wordt zo functioneel mogelijk ingevuld, en met het oog op onafhankelijke verderzetting van het project ook zonder Westerse hulp. En hier kom ik in het plaatje kijken: het eerste deel van mijn avontuur zullen de relais (de opgeleide vrouwen) mij alles moeten aanleren: inwerken, de cultuurgebonden gewoonten, de taal, functionaliteit in Senegal of hier in België krijgt een hele andere invulling, ... na een tijdje is het de bedoeling dat ik de vrouwen mee verder opleidt met de kennis en beetje praktijk-ervaring die ik nu reeds heb.
Geïnteresseerd om meer te weten te komen over Plan Bobath? Kijk eens op de site: www.planbobath.be (ook het filmpje is interessant!)
